'Ze noemden je een genie,' zei Dart tegen haar. Ginny's favoriete bergwandeling was een deel van het Appalachian Trail.

'Nou, daaruit blijkt dat ze bij de politie tenminste soms gelijk hebben,' plaagde ze.

Het viel Dart niet mee om te wandelen met zijn arm in een mitella - hij had nooit geweten hoe belangrijk het zwaaien met de armen voor het wandelen is. Zijn enkel was goed genoeg voor deze tocht, al schoot de pijn er soms nog wel doorheen. Ze had hem graag willen ontmoeten en hij was niet in een stemming om nee te zeggen.

Eenmaal op de route, vond ze een uitkijkpunt op een rots. Ze gingen zitten, gehuld in hun winterjas. Hun adem kwam als wolkjes damp uit hun mond en Darts hart bonkte. De middagzon werd gedempt door wolken.

'Dat was leuk, wat we deden,' zei ze. Hij dacht dat ze het over de inval bij Roxin had, maar wist het niet zeker.

'Ja.'

Hij zag haar op haar lip bijten en wist dat ze nerveus was. 'Wat heb je met Abby?' vroeg ze, en dat verbaasde hem helemaal niet. Hij had geweten waar het onder deze wandeling over zou gaan.

'Hoezo?'

'Ik moet dat weten.'

Hij wilde haar voor de tweede keer vragen waarom ze dat wilde weten, maar deed het niet. Hij zei: 'Wat ik met haar heb, of wat we met elkaar hebben?'

'Is er een "we"?'

'Jazeker.'

'Dat is een deel van wat ik moet weten,' zei ze.

'Ze gaat niet naar haar man terug, als je dat bedoelt. Uiteindelijk heeft ze dat alleen omwille van haar kinderen overwogen - en ze is, denk ik, tot de conclusie gekomen dat als ze zich opoffert voor haar kinderen en dan ongelukkig wordt, het misschien moeilijker voor de kinderen is dan zoals het nu is.'

'En jij?'

'Dit is niet gemakkelijk, weet je.'

'Ik kan het gemakkelijker maken,' zei ze. 'Michael - je hebt vast wel van Michael gehoord - heeft me gevraagd met hem naar New Hampshire te verhuizen. De verleiding is groot, want het zou me de kans geven opnieuw te beginnen. Je weet wel... En ik kan mijn computerwerk vanuit zo ongeveer iedere plaats doen - ik hoef niet in een kantoor te zitten. Aan de andere kant hou ik nog vast aan ons tweeën, heb ik nog het gevoel dat we het opnieuw moeten proberen, en dat deel van mezelf moet ik uitbannen voordat ik met hem meega. Daar heeft Michael recht op. Ik kan niet het ene leven leiden en tegelijk hopen op het andere.'

'Nee, dat zou niet goed zijn,' zei hij.

De wind blies over hen heen, floot in Darts oren en zong in de struiken en boomtoppen. Het uitzicht was een onafzienbare zee van grijs. Dart voelde zich grijs.

'Nou?' vroeg ze.

'Ik wil niet het contact verliezen,' antwoordde hij. Het kostte hem moeite dit te zeggen, en zijn lichaam deed er pijn van.

'Nee.' Ze keek in de wind, en toen ze hem weer aankeek, glansden haar ogen van tranen. Ze keek hem aan met een glimlach die zijn hart liet samenkrimpen en die een brok in zijn keel liet schieten. 'Het geeft niet,' zei ze, en één traan ontsnapte over haar wang.

'Er is zoveel gebeurd,' zei hij.

'Ja, dat is zo,' beaamde ze, en wendde haar ogen af.

Ze was een krachtige persoonlijkheid, en daarom bewonderde hij haar. Hij zou haar willen aanraken, haar laten zien dat hij met haar meevoelde, maar hij deed het niet. Hij wilde de verwarring niet groter maken. Het was allemaal al moeilijk genoeg.

'Het spijt me,' zei ze in de wind.

'Mij ook.'

Ze liepen nog een eindje door, en ergens hoog boven een stadje dat hij niet herkende, nam ze zijn hand in de hare en liet hem niet meer los. De rest van de wandeling hield ze zijn hand vast, helemaal totdat ze bij hun auto's terug waren, en toen lieten ze elkaar eindelijk los. Ze keek in zijn ogen en zei: 'We hadden het goed met elkaar.'

Hij knikte. Hij voelde de tranen die diep uit hem kwamen, en hij had moeite ze tegen te houden.

'We pasten goed bij elkaar,' zei ze.

Hij knikte opnieuw.

Ze kuste hem vluchtig op zijn lippen, stapte in haar auto en was weg.