Het waren een paar drukke uren.

Dart trok zijn das wat losser en maakte het bovenste knoopje van zijn overhemd los. 'Ik heb een ERT nodig om een inval te doen en bewijsmateriaal te verzamelen in een huis in Zuid,' legde Dart aan inspecteur John Haite uit. De huid rond de ogen van de man was inktblauw en deed Dart aan het masker van een wasbeer denken. De afdeling MTP werd geleid door twee inspecteurs, John Haite en Dave Almedi, die elk met zijn eigen groep rechercheurs en zijn eigen bureau in een glazen hok in een hoek van de verdieping zat. Die twee mannen waren er bijna nooit tegelijk, want hun eenheden wisselden elkaar na twaalf uren af. Dart nam een metalen stoel die tegenover Haites rommelige bureau stond. De tl-buizen legden een lelijke geelgroene glans op hun huid.

'Een wat?' vroeg Haite retorisch.

Het idee om een Emergency Response Team te gebruiken om bewijsmateriaal te verzamelen was typisch iets voor Dart. Voor zoiets was een juridische procedure van hier tot gunder nodig. Dart legde uit: 'Ik kan een onbekende lokaliseren die in Harold Paynes studeerkamer was op de avond dat hij... zelfmoord pleegde. Bragg zal bevestigen dat de desbetreffende persoon heeft geprobeerd zijn of haar aanwezigheid te camoufleren door het vloerkleed te stofzuigen.'

Haite keek nog steeds sceptisch.

Dart gaf hem Braggs rapport, dat nog maar een uur eerder voltooid was. In het rapport stond dat het steenzout dat in Paynes huis was aangetroffen dezelfde chemische samenstelling had als het zout dat Dart op Hamilton Court 11 had verzameld. 'Dit brengt deze verdachte in verband met zowel Paynes huis als Hamilton Court 11. Ik hebt contact opgenomen met de eigenaar, en die verwees me naar een woningbeheerder...'

'Peter Sharpe,' zei Haite. Alle krotten werden beheerd door Sharpe. De politie had een gruwelijke hekel aan hem.

'Ja. Het huis is verhuurd aan een zekere Wallace Sparco, een blanke man van tweeënvijftig.' Hij gaf Haite een fotokopie van Sparco's rijbewijs. Vervolgens speelde hij zijn troefkaart uit door hem ook het computerportret te geven van de man die Lewellan Page bij Gerald Lawrence zei te hebben gezien. Er bestond ontegenzeggelijk enige gelijkenis. 'Wallace Sparco is druk bezig geweest zelfmoorden te laten gebeuren,' zei Dart.

'Shit,' was Haites reactie toen hij de twee foto's naast elkaar zag. Hij keek Dart aan met de geërgerde blik van een bassethond. 'Het zijn géén zelfmoorden?'

'Dat moet ik bewijzen, of het tegendeel.'

'Dit is niet jouw onderzoek. Waarom is Kowalski hier niet mee bezig?'

'Het heeft met hem te maken,' ging Dart met tegenzin verder. 'Het zit me helemaal niet lekker, maar het is niet anders.'

'Iets met Kowalski?'

'In al die zelfmoordgevallen was hij de onderzoekend rechercheur,' merkte Dart op.

'O, shit.' Haite liet de rugleuning van zijn stoel achterover kantelen. 'O, shit.'

'Ik weet het,' zei Dart. 'Het staat mij ook niet aan.'

'Verdomme nog aan toe,' zei Haite geërgerd. 'Ik kan dit gedonder niet gebruiken.'

Dart wachtte tot hij verder ging. Hij wist wel beter dan Haite op te jagen.

'Dus iemand maakte Payne en Lawrence koud en liet het op zelfmoord lijken?' mompelde Haite. 'Waarom?'

'Om te verhinderen dat we hem door kregen. Om verder te kunnen gaan. Om schoon schip te maken: het zijn allebei zedendelinquenten. Pornografie. Mannen die hun vrouw mishandelden. Stapleton ook.'

'Wie is Stapleton?'

'De springer in de Granada Inn. In augustus.'

'O, shit.' Hij krabde over zijn hoofd. 'O, verdomme.'

'Ik weet het,' herhaalde Dart.

'En wat wil je nou verdomme precies?'

'Een inval om bewijsmateriaal te verzamelen, met een Emergency Response Team erbij voor het geval dat er vervelende dingen gebeuren. Het is een erg slechte buurt, Pope Park.'

'Dat weet ik.'

'Een manier om erin en eruit te komen zonder dat Sparco er iets van merkt.'

'Geen denken aan,' zei Haite. 'We zorgen dat we de papieren krijgen en trappen de deur in en doorzoeken het huis. Waarom niet?'

'Sparco is erg voorzichtig. We hebben niets om op af te gaan. Als we in dat huis niets vinden wat hem met die plaatsen van misdrijven in verband brengt, is het niet de bedoeling dat hij weet dat we achter hem aan zitten.'

'Het is illegaal. Heb je daar wel bij stilgestaan? Wat we ook doen, we moeten na afloop een mededeling op de deur plakken.'

'Die mededelingen hebben de neiging van de deur te waaien.'

'Verdomme, Dartelli, wat is er met jou gebeurd? Van de deur waaien? Je bedoelt dat we opzettelijk geen mededeling moeten doen? Dat is illegaal, rechercheur!' Hij sprak zo hard dat het bijna schreeuwen was. Dart wist dat de andere rechercheurs inmiddels hun kant op zouden kijken, maar omdat hij met zijn rug naar de afdeling stond, kon hij dat niet zien.

'We plakken zo'n mededeling aan, en als zij wegwaait, waait zij weg.'

'Dit is niets voor jou,' zei de inspecteur verwijtend. En hij voegde eraan toe: 'Dit zou eerder iets voor Kowalski of Drummond zijn dan voor jou. Wat heb je toch?'

'Drie moorden die op zelfmoorden moeten lijken,' antwoordde Dart. 'We hebben een jury van één persoon en die is door het dolle heen. Als we niet vlug iets doen, vallen er nog meer slachtoffers.'

Haite en Zeller hadden in dezelfde jaren carrière gemaakt. De mannen hadden respect voor elkaar, maar voelden ook onderlinge wedijver. Als iemand zoveel voor Zeller voelde als Dart, was het de man die nu tegenover hem zat. Als Dart tegen Haite zou zeggen dat Zeller misschien iets met deze zaak te maken had, riskeerde hij overplaatsing. Zonder keihard bewijs zou John Haite niets tegen Walter Zeller willen ondernemen. Daarom noemde Dart zijn vroegere chef niet en bracht hij het IJsman-onderzoek ook niet ter sprake. Maar Haite had zich een paar dagen eerder nog in die zaak verdiept.

'En de IJsman?' vroeg hij. 'Die maakte ook een duik, net als Stapleton.'

Dart keek zijn chef indringend aan. 'Ja, dat deed hij.' Verder zei hij niets. Op de afdeling gingen telefoons. Haite en Dart bleven elkaar aankijken, zonder met hun ogen te knipperen.

'Je bedoelt dat de IJsman een zedendelinquent was? Wéten we dat? Kunnen we dat bewijzen?'

'Ik heb niets over de IJsman gezegd,' antwoordde Dart. 'Heb je nog een specifieke vraag die je wilt stellen?'

Haite keek Dart indringend aan. Hij begreep waarom Dart op zo'n terughoudende manier sprak - hij probeerde zijn chef te waarschuwen. Misschien was het enige toeval dat Haite - als Dart hem niet op weg hielp - kon vinden, de datum waarop Zeller met pensioen ging: dat was kort na het IJsman-onderzoek.

'Geen vragen,' fluisterde Haite. Hij streek met zijn vingers over de fotokopie van Wallace Sparco's rijbewijs, en Dart kon alleen maar raden naar wat de man in dat gezicht zag. Zag hij ook de gelijkenis met Zeller?

Dart knikte. 'Mij best.' Hij aarzelde en vroeg weer: 'En de ERT- inval?'

'Ik zal zien wat ik kan doen.' Haite was nu net zo bleek als Teddy Bragg.

Om één uur 's nachts stopten er twee busjes op Park Terrace. Een daarvan was grijs gespoten en had een diagonale rode streep met daarin de tekst MANNY'S STOMERIJ. Het busje was twee jaar eerder door de politie in beslag genomen in een drugszaak en was nu uitgerust met een PC en printer, communicatieapparatuur en een uitgebreide video-installatie. Het tweede busje was een aangepaste beige Dodge met donker getinte ramen die het onmogelijk maakten van buiten naar binnen te kijken. Achter de ruiten zaten zes mannen en één vrouw op banken van staalgaas tegenover elkaar. Ze waren allemaal in het zwart gekleed en droegen soldatenlaarzen met veters om de schacht geslagen. Vier van hen behoorden tot de ERT-eenheid van de politie van de staat Connecticut. Een van de buitenstaanders was Joe Dartelli, die zojuist een oersaaie, anderhalf uur durende briefing had ondergaan die gegeven was door de commandant van de Connecticut-eenheid, Tom Schultz. De overige twee, een vrouw die Gritch en een man die Yates heette, vormden een team dat door iemand van de politie van Hartford 'Ted Bragg op amfetaminen' was genoemd: technisch rechercheurs, gespecialiseerd in snelheid en efficiency.

Ze hadden allemaal communicatieapparatuur in hun oren, nachtbrillen op hun voorhoofd, kogelvrije vesten, zwarte handboeien, zwarte 9 mm pistolen in de holster aan hun riem en sterke zaklantaarns die met klittenband aan hun riem vastzaten. Gritch en Yates droegen grote zwarte canvas schoudertassen, met de riemen over hun schouders en hals. Ze droegen ook allemaal zwarte petten met het woord POLITIE in knalgele letters. De veteranen noemden dat 'schietschijfpetten', om voor de hand liggende redenen. De ERT-leden droegen de petten achterstevoren, zoals zwarte en latino-tieners deden. De kogelvrije vesten hadden grote gele letters op de rug: POLITIE. Allemaal, behalve Dart, hadden ze een verdovingsgranaat en een rookgranaat bij zich. Dart had gewild dat ze die granaten niet meenamen, maar de ERT, de meest militair gestructureerde eenheid van de politie van Connecticut, week nooit van haar procedures af.

Een van de ERT-leden die tegenover Dart zaten, zei: 'Een militaire eenheid kan een telescoop op die ramen zetten en ons vertellen of we met levensvormen te maken krijgen.'

'Levensvormen, Brandon?' plaagde een van de anderen. 'Wat verwacht je daar, marsmannetjes?'

'Waakhonden, lui. Dieren èn mensen. Die telescopen werken met infraroodlicht. Met de nieuwste kun je door muren heen kijken.' Brandon had een partij elektronische apparatuur in zijn armen. Dart begreep dat hij de techneut van de eenheid was.

'Hé, commandant,' zei een derde tegen Schultz. 'Krijgen wij ook nog eens zoiets?'

'Met ons budget? Pleur toch op.' Schultz was het sergeant-majoor-type dat de briefing had gegeven. Bij hem was ongeveer een op de drie woorden een vloek of een denigrerende, obscene term inzake een onderdeel van de vrouwelijke anatomie. 'Tietzuiger', 'Vuistneuker', 'Kutstank'. Een charmante persoonlijkheid.

Gritch tolereerde Schultz blijkbaar wel. Misschien spaarde ze genoeg seksuele intimidatie op om stil te gaan leven als ze ooit een aanklacht indiende.

Na de monoloog van anderhalf uur hadden Schultz en Dart een korte maar heftige discussie over de gezagsverhoudingen gevoerd. Dart had benadrukt dat het zijn inval was, en Schultz had volgehouden dat het zijn team was. Ze sloten een compromis: Schultz zou de logistiek van het team doen en Dart zou de leiding van het eigenlijke verkenningswerk hebben - in dit geval het doorzoeken van het huis en het verzamelen van bewijsmateriaal.

In het huiszoekingsbevel moest worden vermeld waar Dart naar zocht: anders mocht het niet worden verwijderd om het naar een lab te brengen. De truc - een van de oudste trucs - was dat hij alles had opgenomen wat hij eventueel zou kunnen vinden. Je had een gunstig gezinde rechter nodig die zoiets goedkeurde, maar daar waren er genoeg van. Op Darts lijst stond van alles: van een draagbare stofzuiger tot lampensnoer, wollen kleedjes, rubberen handschoenen.

'Telescoop aan,' zei Schultz tegen Brandon, die een soort zwarte metalen slang droeg, bevestigd aan de buitenkant van zijn rechterkuit en -dij. Hij bracht zijn hand omhoog en bracht een apparaatje in positie dat er als een tandartsspiegel uitzag en dat nu vijf centimeter voor zijn oog kwam te hangen. Zijn rechterhand ging naar een kastje dat aan zijn riem was bevestigd en dat Dart niet helemaal kon zien. Hij meldde: 'Telescoop volledig in werking.' De ERT-leden, viel Dart op, gebruikten niet veel werkwoorden.

Schultz keek op zijn horloge. Dat had een zwarte wijzerplaat en een zwarte plastic band. Waarschijnlijk draagt hij ook een zwarte onderbroek, dacht Dart. Schultz keek naar het plafond van het busje, en Dart begreep nu dat de man daarmee op radiocommunicatie reageerde, want ook Dart kon nu het radioverkeer vanuit het andere busje horen. 'Twee minuten,' zei Schultz tegen zijn troepen.

Dart had een prikkend gevoel in zijn hoofdhuid.

Precies twee minuten later, na een korte communicatiecontroIe tussen leden van de eenheid, kwam het busje in beweging. Het sloeg Hamilton Court in.

Schultz ratelde bevelen af. 'Achter elkaar, mensen. We blijven zoveel mogelijk in de schaduw. Brandon kijkt door de telescoop naar de achterkant. We bewegen op mijn tekens - we spreken zo min mogelijk. In geval van verzet trekken we ons terug in het park en bij onze ondersteunende voertuigen. Vragen?'

'Als er vuurwapens tegen ons worden gebruikt?' vroeg een van Schultz' mannen.

'Dartelli leidt de terugtocht naar het park. Jij, Brandon, en ik nemen defensieve posities in en volgen zo spoedig mogelijk. Nog iemand?'

Dart voelde dat zijn hart sneller ging slaan. Hij wilde dit als een oefening zien, maar zijn adrenaline vertelde hem dat het anders was. Het busje stopte en de deuren vlogen open. Het team bewoog zich snel en geluidloos in de duisternis. Dart, lid van het team, kon de anderen nauwelijks zien.

'Goed,' zei Schultz.

Hij liep achter Gritch aan naar de achterkant. De eenheid was goed getraind en bewoog zich als één geheel. Het busje, dat net lang genoeg was blijven staan om het team te laten uitstappen, reed het straatje door. Schultz hield hen precies een minuut in de schaduw. Vervolgens liepen hij en zijn technische man, Brandon, naar de groene deur in de schutting. Ze knielden neer en Brandon maakte de zwarte slang van zijn been los en stak hem onder de schutting door. De slang was in werkelijkheid een vezeloptiekcamera en de kleine tandartsspiegel aan het eind was een telescoop. Brandon inspecteerde de achtertuin en gaf met een handgebaar te kennen dat daar alles veilig was. Schultz maakte met een nood sleutel de schuttingdeur open en liet de eenheid naar voren komen, zijn ERT-man voorop, gevolgd door de technisch rechercheurs en Dart.

Binnen enkele seconden stond de eenheid in de schaduw naast het huis. Darts hart bonkte en hij voelde dat het zweet over zijn ribbenkast liep. Brandon stak de vezeloptiekcamera onder de achterdeur door en gebruikte de videoapparatuur om het interieur te bekijken. Even later had Schultz deze deur ook opengemaakt. Opnieuw gaf hij hun een teken verder te gaan.

Ze waren binnen.

Dart had nog maar één keer eerder nachtzichtapparatuur gebruikt. Dat was op een congres van de politiebond geweest. Het was een grote bril en het zicht dat je had, vertoonde een spookachtige combinatie van groen, zwart en wit. De eenheid bewoog zich soepel naar voren, maar Dart voelde zich stuntelig en gedesoriënteerd, alsof hij in een videospelletje terecht was gekomen.

Terwijl zijn wereld was teruggebracht tot opgloeiende kleuren, liep hij door, de ene onzekere voetstap na de andere.

Binnen was het huis hetzelfde als buiten: oud en vervallen. In deze eerste kamer vonden ze een oude bank, een scheefstaande lamp, een leunstoel met gerafelde bekleding en een oud televisietoestel. Gritch en Yates richtten hun aandacht op Dart, die meteen naar de leunstoel wees. De twee technisch rechercheurs gingen het meubelstuk te lijf. Ze werkten geruisloos en efficiënt, trokken kussens weg, veegden, zochten naar vingerafdrukken, groeven in de spleten. Ze gebruikten zakken van cellofaan en wit papier, waarop al etiketten met posities in de kamer waren geplakt, om de vondsten mee te nemen. 'Geen vingerafdrukken,' fluisterde Gritch in haar microfoon, en Dart hoorde dat in zijn rechteroor.

Dart keek de kamer door. Hij ergerde zich aan de nachtbril; het was net of hij in een tunnel keek.

Schultz en zijn commando's waren weg. Vermoedelijk doorzochten ze de rest van het huis. Gritch probeerde vingerafdrukken te vinden op de afstandsbediening van de televisie. Ze keek Dart hoofdschuddend aan. Yates nam een speciaal oplosmiddel en veegde het afdrukkenpoeder weg. Het was niet meer te zien dat ze in de kamer waren geweest.

Dart keek naar een piano waarvan een aantal toetsen ontbrak. Op de piano stonden zes foto's in plastic lijstjes. Hij maakte Gritch en Yates daar ook op attent en ze gingen er weer met griezelige snelheid en efficiency op af. Er werden zakjes geopend - zonder geluid te maken - en Gritch haalde een speciale camera te voorschijn. Yates haalde iets uit zijn tas dat op een flitslamp leek, zette hem aan en richtte hem op de foto's. Voor iemand die niet door een nachtbril keek, zou het licht uiterst dof violet zijn. Maar door een nachtbril gezien, leek het of hij een halogeenstraler op de foto's had gericht. Gritch maakte een serie opnamen en tot Darts verbazing werkte de camera volkomen geluidloos. Later zou hem worden uitgelegd dat de camera digitaal was en de beelden op een computerschijfje zette. Die beelden konden elektronisch worden vergroot en bewerkt.

Het team bewoog zich kamer voor kamer door het huis. De keuken was erg klein. Het grootste deel van de drie minuten die Gritch en Yates daar doorbrachten, strooiden ze met poeder en gebruikten ze tape om naar latente vingerafdrukken te zoeken. Dart keek in de koelkast en prentte in zijn geheugen wat hij daar aantrof: mannenvoedsel. Bacon, eieren, hotdogs, bier, cola light, kalkoenworst, Engelse muffins, ijs, sinaasappelsap en een stuk of tien diepvriesdiners. Yates veegde materie van de toiletrand en uit het zitbad op de begane grond. Gritch maakte blijkbaar de inventaris op van de schoonmaakmiddelen en lette daarbij in het bijzonder op de middelen waar een prijsje op zat.

Al die tijd ging er vanuit de commandowagen een gestage communicatiestroom naar Dart en Schultz. Het was vooral een kwestie van aftellen: 'Een minuut', 'twee minuten dertig seconden...' Dit werd onderbroken door mededelingen als 'naderend verkeer' en 'weg vrij'. Die communicatiestroom gaf Dart het gevoel dat alles veilig was, dat ze beschermd opereerden. Hij wist dat de drie rechercheurs in burger die in de buurt patrouilleerden voortdurend in contact stonden met de commandowagen.

Ze waren iets meer dan vijf minuten in het huis toen Dart beter begon te begrijpen wat Schultz deed. De teamleider had de veiligheid van zijn teamleden hoog in het vaandel staan en speelde het zo dat er nooit meer dan drie mensen tegelijk in een van de kleine kamers waren. Dart, Gritch en Yates functioneerden als team, terwijl Schultz en zijn drie gewapende ERT-mannen de volgende kamer uitkamden en voortdurend op hun hoede waren.

Dart en de twee technisch rechercheurs gingen een smalle houten trap af naar een niet afgewerkte kelderruimte met een wasautomaat, een waslijn, een aantal kartonnen dozen met opslagmateriaal en naast de trap een werkbank met spullen voor vliegvissen en gereedschap. Gritch wees Dart op de kant van de wasautomaat en de planken daarboven. Ze schudde haar hoofd. Dart beantwoordde dat gebaar, al begreep hij niet wat ze bedoelde. Ze drukte op een knop van haar radio en fluisterde: 'Geen wasmiddel, geen bleekmiddel.' Toen zag Dart wat er niet was en zoals Zeller hem zou hebben voorgehouden, besefte hij dat wat ontbrak even belangrijk was als wat wèl aanwezig was, en dat Gritch en Yates zorgvuldig getraind waren in zulke aangelegenheden. Dart knikte en onthield het.

Dart wees naar het visgerei op de werkbank en het team ging ermee aan het werk. Ze maakten foto's, namen monsters, verzamelden materie. Opnieuw was Dart onder de indruk van hun efficiency, van hun afgemeten, gecoördineerde en productieve bewegingen. Binnen twee minuten verlieten ze de kelder.

Schultz stuurde Dart en de twee technisch rechercheurs naar de eerste verdieping, waar op een smalle gang twee slaapkamers en twee badkamers uitkwamen. De grootste van de twee slaapkamers had een deur naar een eigen badkamer. Er kwam hier zoveel licht van buiten dat Dart de ergerlijke nachtbril kon afzetten, maar Gritch en Yates hielden die van hen op.

'Zeven minuten,' zei de stem in Darts oor.

Gritch en Yates fotografeerden en verzamelden monsters uit delen van de kamer, terwijl de rechercheur op een afstand bleef staan en de indeling bestudeerde. De hoofdplank van het bed bevond zich tussen twee ramen die uitkeken op het straatje. Tegenover het bed stond een ladenkast in de hoek, naast de deur naar de badkamer, en rechts van die deur zag hij een deur naar een kast. Er was iets vreemds aan die kamer, al wist hij niet wat het was. Dat er nergens rommel lag? Dat alles zo schoon was? Dat alles zo onpersoonlijk was? Hij wist het niet.

Er was duidelijk in deze kamer gewoond. Hij zag een klein stapeltje munten op de kast, een Bic-pen en wat zo te zien een rolletje maagtabletten was. Yates was daar al druk naar latente vingerafdrukken aan het zoeken. Dart liep naar de kast en maakte hem voorzichtig open, zijn hand zwetend in de rubberen handschoen. Er hingen een stuk of tien overhemden aan een wit rek van metaaldraad en er lagen opgevouwen spijkerbroeken, sokken, ondergoed, T-shirts, een trainingspak en andere kleren.

Gritch tikte Dart op zijn schouder, leidde hem opzij en begon foto's van de kleren in de kast te maken. Yates richtte de speciale, nauwelijks zichtbare flitslamp op de inhoud.

'Ongeïdentificeerde man nadert te voet over Zion,' zei de stem in Darts oor.

'Attentie, mensen,' zei Schultz' stem in hetzelfde ontvangertje. 'We komen onmiddellijk onder aan de trap bij elkaar.' Hij zweeg even. 'Nu meteen, mensen.'

Yates ging naar de kleerkast terug en zocht naar vingerafdrukken op de pen en een aantal van de munten. Gritch bracht de digitale camera in gereedheid en zei tegen Dart: 'Deze was dicht, nietwaar?'

'Ja.'

Ze sloot de kastdeur. 'Helemaal dicht?'

'Helemaal dicht,' bevestigde Dart.

'Verdachte komt Hamilton in,' zei de stem in Darts rechteroor.

'Teamleider,' vroeg de mannenstem uit het busje. 'Kunt u de ontvangst bevestigen?'

'Ik bevestig ontvangst,' antwoordde Schultz.

'Bereid u voor op evacuatie van alle mensen,' zei de man in het busje kalm.

'Begrepen.'

Schultz zei in zijn communicatieapparaat: 'Naar beneden komen, mensen! Direct!'

Toen Dart de slaapkamer verliet, keek hij over zijn schouder en zag Gritch en Yates vlug de badkamer ingaan en terugkomen via de slaapkamer. Hij zag hun hoofd met die afzichtelijke nachtbril heen en weer gaan. Tijdens de briefing had Schultz aan Dart verteld dat hij deze twee specifieke mensen wilde hebben omdat ze een ongelooflijk fotografisch geheugen hadden. Hij had verteld dat Gritch een keer van een inval terugkwam en de titels kon opnoemen van vijfenveertig boeken die op de planken van de studeerkamer hadden gestaan, terwijl Gritch daar nog geen minuut binnen was geweest. Later was gebleken dat alle vijfenveertig titels juist waren.

'Rapport?' vroeg de man in het busje.

'Persoon is in Hamilton Court,' antwoordde de mannenstem. 'Jullie zullen de achteruitgang moeten gebruiken. Bevestig?'

Hoe kon die man in de wagen zo kalm blijven? vroeg Dart zich af. Zijn borst voelde aan alsof hij zou ontploffen.

'Begrepen,' zei het busje.

'Achteruitgang. Begrepen,' zei Schultz.

Schultz en zijn twee mannen stonden onder aan de trap te wachten.

'We moeten de operatie staken,' zei Schultz over de intercom van de eenheid. 'Er nadert een ongeïdentificeerde persoon.' Hij drukte op een knop van het apparaatje dat hij aan zijn riem had hangen en zei tegen het busje: 'Status?'

'Achterkant is nog vrij,' hoorde Dart in zijn oor.

Schultz herhaalde dat.

Schultz sprak Dart nu rechtstreeks aan. Door die nachtbril leek hij net een soort insect. 'Jij mag het zeggen, rechercheur. Houden we hem aan of niet?' Dit was de eerste keer dat Dart enige emotie in de militaire houding van de man bespeurde: Schultz wilde graag in het huis blijven en de verdachte aanhouden.

'Hoe ging het hier binnen?' vroeg Dart aan Gritch.

'Veel minder dan we hadden gehoopt.' Yates beaamde dat met een hoofdknikje. Ze bedoelde in feite dat ze niets hadden gevonden. Geen sporen of bewijsmateriaal.

Het ging erg snel. Dart hoorde de man in het busje instructies geven aan de mensen op straat.

COMMANDOWAGEN: Dit is Commando. Shepherd, kunnen we

langs de verdachte rijden voor een video-opname?

RECHERCHEUR SHEPHERD: Negatief. Hij is al in het straatje.

Met een beetje geluk kunnen we hem oppikken. Ik raad het

team aan om naar Pope Park te gaan. Oppikken in York Street.

COMMANDOWAGEN: Negatief over Pope Park. We gaan rijden.

Teamleider, bevestig beëindiging.

Schultz zei buiten de microfoon: 'Nou?'

Dart wilde niet tot arrestatie overgaan, zeker niet nu ze geen bewijsmateriaal hadden gevonden. Hij wilde deze verdachte wel hebben, maar nu nog niet. 'Negatief.' En toen deed hij meteen een suggestie aan Brandon. 'Kunnen we een blik op hem werpen?'

Brandon, die zich bewust was van de gezagsverhoudingen, keek Schultz aan.

'We kunnen alles, rechercheur,' zei Schultz. 'Je zegt het maar.'

PERSONENBUSJE: Wat doen we? COMMANDOBUSJE: Teamleider?

POLITIEMAN OP STRAAT: Verdachte is doel gepasseerd. Hij loopt het pad op.

Schultz rukte de zwanenhalsmicrofoon van zijn mond weg en zei tegen iedereen die bij hem was: 'Hij gaat naar de achterdeur. Wij gaan er aan de voorkant uit.' Hij drukte op de knop van zijn communicatieapparaat en sprak.

SCHULTZ: We hebben tien seconden nodig. COMMANDOWAGEN: Die hebben jullie niet.

Schultz legde zijn gehandschoende hand op de deurknop.

Dart wees naar Brandon en vroeg: 'Kunnen we de camera hier achterlaten?'

'Ja, als we Brandon ook achterlaten,' was Schultz' antwoord. 'We hebben geen machtiging voor afluisterapparatuur, maar we mogen hier naar binnen. Als je die kerel op video wilt vastleggen, moet er iemand bij de camera achterblijven. Jij beslist.' 'Maar dan pikken we het op in het busje?' vroeg Dart. 'In het commandobusje, ja,' antwoordde Schultz. 'Brandon en ik blijven,' zei Dart.

COMMANDOWAGEN: Verdachte is voorbij de schuttingdeur. Wegwezen.

Dart hoorde gerammel aan de achterdeur. Er werd een sleutel omgedraaid.

Schultz keek zijn mensen aan en zei: 'We houden hem aan. Posities innemen!'

'Nee!' protesteerde Dart op harde fluistertoon. Hij zweette over zijn hele lichaam en op de een of andere manier klonk het geluid van de sleutel in het slot opeens veel harder.

'We kunnen niet wegkomen,' wierp Schultz tegen. 'We zijn te laat.'

'We kunnen ons verstoppen,' argumenteerde Dart.'Afwachten. Misschien krijgen we een kans om weg te komen.'

Schultz en Dart keken elkaar aan, en ondanks de nachtbril had Dart het gevoel dat hij recht in de ogen van de man keek en dat het er nu om ging wie meer wilskracht had. Schultz gaf toe. 'Alleen observeren, tot nader order. Nu!' De deur kraakte, was los en ging aarzelend open.

Het ERT-team was onmiddellijk verdwenen. Brandon en Dart gingen vlug de trap op. Dart zag niet waar de anderen heen gingen, alleen Schultz, die in de kleerkast aan de voorkant ging staan. Toen hij op de overloop kwam, dicht achter Brandon aan, hoorde hij geruis in zijn rechteroor. Hij besefte dat het Schultz was, die nauwelijks hoorbaar in de intercom fluisterde:

SCHULTZ: Ik wil lokatierapporten. Zo spoedig mogelijk melden.

Geef me de positie van de verdachte, mensen.

ERT-AGENT PHILGIM: Philgim. Ik ben in de keuken.

ERT-AGENT DONALDSON: Donaldson. Keldertrap.

ERT-AGENT BRANDON: Brandon. Slaapkamer boven.

DART: Dartelli. Slaapkamer boven.

SCHULTZ: Opsplitsen, daarboven.

ERT-AGENT YATES: Yates. Kelder met Donaldson.

ert-agent Philgim: Hij is binnen.

Stilte op de intercom. Dart hoorde beneden een vloerplank kraken. Hij hoopte dat het de verdachte was, niet een van Schultz' commando's. Hij wilde geen dode verdachte, en die ERT-types schoten snel. Brandon volgde de instructie van Schultz op. Hij gaf Dart een teken dat hij in de kast moest gaan staan. Hijzelf, Brandon, zou een positie in de badkamer innemen.

Dart had het gevoel dat er minuten verstreken voordat er weer een stem over de intercom te horen was.

ERT-AGENT GRITCH: Gritch. Huiskamer. Hij gaat naar de trap.

Hij gebruikt een zaklantaarn, benadrukte ze.

Dart vond het vreemd dat de man een zaklantaarn gebruikte. Je zou verwachten dat de bewoner van het huis gewoon het licht aan zou doen - tenzij, dacht Dart, hij niet wil dat mensen hem zien komen en gaan.

Misschien had Dart er moeite mee dat hij in die kleerkast stond. Hij had immers een groot deel van zijn jeugd op zulke plaatsen verborgen gestaan. Misschien kwamen de emoties uit die tijd ondanks al die jaren weer in hem op, alleen omdat hij iets deed wat hij als kind ook vaak had gedaan. Frustratie, angst en woede streden in hem om de voorrang. Zijn hart begon sneller te slaan. Hij realiseerde zich dat hij niet vrijwillig in deze donkere kast stond, maar omdat iemand anders hem daar had neergezet. Brandon. Schultz. Het maakte niet uit wie het was. Hij had dit niet uit vrije wil gedaan, maar uit noodzaak. Hij dreigde in paniek te raken. Hij voelde zich ingesloten. Het was of die kleine ruimte steeds kleiner werd. Hij hoorde voetstappen naar boven komen - en hij rook zelfs weer de goedkope eau de toilette van zijn moeder, hoorde weer het woesj woesj van haar jurk. Hij wist waar hij was, een politieman die in een donkere kast stond, hij wist dat het hun verdachte was die de trap opkwam, niet zijn moeder. Toch rook hij haar. Die geur was onmiskenbaar. Hij trok de nachtbril over zijn ogen en vroeg zich af of het bonken van zijn hart door de kastdeur heen te horen was.

SCHULTZ: Verdachte is boven aan trap. Donaldson, Philgim, verleen ondersteuning.

Schultz zorgde dat Dart en Brandon - een gewone rechercheur en een techneut, in zijn ogen ongetwijfeld het laagste van het laagste - enige ERT-ondersteuning kregen, iets wat van Dart helemaal niet hoefde. Het laatste dat hij wilde, was dat hij deze verdachte verloor of dat hij in een vuurgevecht terechtkwam.

Hij hoorde iemand aan de andere kant van de kastdeur ademhalen en prentte zich met veel moeite in dat het niet zijn moeder was. Ik ben een volwassen man! zei hij tegen zichzelf. En toch wilde het verleden niet weggaan. Hij hield zijn adem in - hij kon zich beter verstoppen dan de anderen. Hij hield zijn hand op zijn pistool. Als die deur openging, barstte de hel los.

Hij kon zich voorstellen hoe de twee ERT-mannen voorzichtig de trap opgingen, geluidloos ondanks de oude planken. Getraind om gewichtloos te zijn. Getrainde doders. Hij vroeg zich af wat hun nachtmerries waren. Welke demonen spookten er door hun hoofd?

Het geluid van de zware ademhaling van de verdachte ging voorbij de deur, werd zwak en verdween helemaal.

ERT-AGENT PHILGIM: Verdachte is in de badkamer.

Dart hoorde vingers op de buitenkant van de deur, een vaag ge- krab, en realiseerde zich dat de ERT-mannen hem een teken gaven, hem waarschuwden dat ze in de kamer waren. Ze wilden niet dat Dart op hen schoot.

SCHULTZ: Het risico voor Brandon wordt te groot. Houd verdachte aan. Ik herhaal: aanhouden.

ERT-AGENT PHILGIM: Aanhouden. Begrepen.

Dart duwde voorzichtig de kastdeur open. Philgim draaide zich meteen met zijn nachtbril naar hem toe. De agent knikte, wees naar de badkamer en naar het wapen in zijn hand. Dart haalde zijn pistool te voorschijn. Philgim wees naar Donaldson, die ook naar Dart toe stond. Donaldson hield Dart een fosforgranaat voor en gaf te kennen dat Dart zijn nachtbril moest afzetten - anders zou het felle licht hem verblinden. Dart knikte, boog zijn hoofd, schoof de nachtbril omhoog en hield zijn hand voor zijn ogen.

ERT-AGENT PHILGIM: Brandon. Fosforgranaat.

Dart hoorde het klakken van een tong. Brandon, die zich in dezelfde kamer bevond als de verdachte en niet kon praten, zelfs niet fluisteren, had laten weten dat hij het had gehoord.

Die lui zijn niet menselijk meer, zei Dart tegen zichzelf.

Hij hoorde een harde plop, en ondanks de hand voor zijn ogen werd hij tijdelijk verblind door een ongelooflijk felle lichtflits. Er volgden een serie harde kreten en commando's van de ERT-agenten.'Politie! Blijf waar je bent! Geen beweging! Staan blijven!'Ze kwamen perfect gecoördineerd naar de badkamer. De een beschermde de ander.

Dart, die zich achter de deurpost opstelde, zag de verdachte met beide handen voor zijn ogen neerknielen. De granaat had hem verblind. Het effect zou enkele minuten voortduren. Er hing een scherpe rooklucht en er zweefde een grauwe nevel onder het plafond.

Het porseleinen deksel van het reservoir van het toilet was verwijderd en op de gesloten klep van het toilet lagen een natte baksteen en een plastic zakje met glazen buisjes. De baksteen, die schijnbaar in het reservoir was gelegd om water te sparen, bleek een holle plastic imitatie te zijn - een geheime bergplaats die als zodanig werd verkocht. Toen Yates en Gritch de badkamer snel bekeken, was hun dat ontgaan.

Philgim trok de armen van de man achter zijn rug en zei: 'U staat onder arrest op verdenking van het verstoren van bewijsmateriaal op de plaats van een misdrijf.' Zo stond het in het huiszoekingsbevel. Dart verbaasde zich over de efficiency van het team, en over hun discipline. De handboeien klikten dicht.

'Lazer op!' zei de verdachte met een hese stem. Hij hield zijn hoofd nog steeds gebogen.

Dart kende die stem. Het was de stem van Roman Kowalski.