Hoofdstuk 18

Een nieuwe dag brak aan, even bewolkt en nat als de dagen ervoor. Het leven ging verder. Ons leven. Overal op school werd nog steeds over Mikaela gesproken, maar niet zoveel als in onze klas.

Voor we ons met wiskundeformules en de oorlogen in Polen en Duitsland zouden gaan bezighouden, begonnen we die ochtend met een bijeenkomst - iets wat we de dagen daarna ook nog zouden doen - en luisterden naar muziek. Midden op de dag losten de wolken op en brak de zon door, waardoor de trieste en grijze sfeer verdween. De gele en rode herfstkleuren kwamen nu meer tot hun recht en je kon de vele nuances in de natuur beter zien. De appels die eerst nog aan de bomen hadden gehangen, lagen nu als een kleverig tapijt op het gras.

Gisteren was ik verdrietig. Vandaag heb ik me de hele dag moe gevoeld en heb ik me nergens toe kunnen zetten. Behalve één ding: ik heb Linus om zijn emailadres gevraagd en heb het gekregen. Dat was niet moeilijk.

Moeilijk wordt het nog wel om hem te mailen.