Hoofdstuk 18

De uitnodigingen ter gelegenheid van de hernieuwde huwelijksgeloften die James en Megan zouden afleggen, gingen een week later de deur uit. Twee weken later zou het gebeuren, met een beperkt aantal gasten: Nicole en Russell, Hugh en Kathryn, die dan net terug zouden zijn van hun lange huwelijksreis, en Megans ouders. Roberta en Bill zouden er natuurlijk ook bij zijn.

De geestelijke die hen ook had getrouwd, zou een eenvoudige ceremonie houden bij het zwembad van het huis in Bellevue Hill. James stond erop dat Megan tot die tijd bij haar ouders zou blijven. Hij wilde zijn vrouw laten zien dat hij echt van haar hield en dat het hem niet alleen ging om de seks of om de kans om vader te worden. In de tussenliggende weken nam hij haar mee uit, zoals hij beloofd had, en hij beperkte elk lichamelijk contact tot een eenvoudige nachtzoen.

Megan was ontroerd en zeer dankbaar dat ze eindelijk het geluk had gevonden waarvan ze had gedacht dat dat voor haar niet weggelegd was. Ze was daardoor extra vastberaden om James te geven wat hij wilde: een kind.

Daarom was ze niet opnieuw aan de pil gegaan. Ze popelde om weer de liefde met hem te bedrijven, waarna ze hopelijk zwanger zou raken. Het viel dan ook tegen dat ze op die belangrijke dag in juni zo ziek als een hond wakker werd. Nadat ze bijna de hele ochtend had lopen overgeven, verscheen haar moeder in haar slaapkamer. ‘Ik geloof dat je deze test maar eens moest doen,’ zei ze, haar een zwangerschapstest overhandigend.

‘Maar ik kan niet zwanger zijn,’ protesteerde Megan. ‘Ik ben ongesteld geweest.’

‘Ik ken diverse vrouwen die bloed verloren in de eerste weken van de zwangerschap. Dat kan gewoon een doorbraakbloeding zijn geweest. Doe de test en je weet het zeker.’

Megan kon het niet geloven toen het streepje blauw werd. Ze viel bijna flauw van schrik, en toen schreeuwde ze het uit van vreugde. ‘Het is blauw! James en ik krijgen een baby!’

Haar moeder omhelsde haar innig.

‘Ik moet James bellen om het hem te vertellen.’

James was kleding voor die dag aan het uitkiezen toen zijn mobieltje ging. ‘Hallo?’

‘James!’ begon Megan buiten adem.

‘Megan, liefste, wat scheelt eraan?’

‘Niets. Ik bedoel, ik voel me eigenlijk niet zo goed. Ik dacht dat ik buikgriep had, maar dat is het niet. Ik ben zwanger, James. We krijgen een baby!’

James was stomverbaasd. ‘Weet je het zeker?’

‘Absoluut. Het streepje werd blauw. Heel blauw.’

‘En… Ben je er blij om?’

‘Blíj? Ik ben uitzinnig van vreugde! Ben jij niet blij, James? Ik dacht dat je blij zou zijn.’

‘Megan, ik ben dolgelukkig. Maar ik wil niet zomaar een baby, dat weet je nu toch wel? Ik wil ónze baby.’

Ze hoorde de bezorgdheid in zijn stem en besefte dat ze vaker tegen hem had moeten zeggen dat ze graag zijn baby wilde krijgen. ‘Ja James, dat weet ik. Zo voel ik het ook.’

‘Dan is het in orde. Maar denk je dat je je vanmiddag goed genoeg zult voelen? Wil je dat ik het afzeg?’

‘Over mijn lijk.’

James grinnikte. ‘Mag ik Roberta het goede nieuws vertellen?’

‘Je mag het iedereen vertellen.’

‘Ik kan maar beter ophangen. Ik denk dat ik weer moet overgeven. Tot vanmiddag.’

James kon het niet geloven toen hij tranen voelde opwellen. Hij zou vader worden, en Megan werd moeder. Het leven kon niet mooier worden. Hij moest het gewoon aan iemand vertellen. En niet per telefoon. Plotseling vloog hij de trap af, Roberta’s naam roepend.

Ze kwam de hal in rennen, haar bebloemde handen aan haar schort afvegend. ‘Wat is er? Wat is er gebeurd?’

‘Ik word vader. Megan is zwanger!’

‘O Mr. Logan, dat is geweldig!’

James belde Russell en Hugh niet op. Hij wilde het ze persoonlijk vertellen. Na de ceremonie.

Tegen de tijd dat die begon, voelde Megan zich een stuk beter. Glimlachend stond ze naast James, met zijn hand in de hare, en herhaalde ze de gelofte dat ze haar echtgenoot zou liefhebben, eren en koesteren. Hij deed hetzelfde.

‘U mag uw bruid kussen,’ zei de geestelijke ten slotte.

Dat deed James, langdurig, en Megan was blij dat ze zich zoveel beter voelde. Aan het eind van de kus verheugde ze zich heel erg op de avond.

Meteen kwam Hugh met een brede grijns naar voren. Die lieve, lieve Hugh, die helemaal niet de playboy was die men dacht dat hij was. ‘Ik ben zo blij voor je,’ zei hij, haar handen vastpakkend.

‘Ik ook,’ viel Russell hem bij.

‘Vanochtend hebben we onverwacht iets geweldigs ontdekt,’ zei James met een brede lach. ‘We krijgen een baby.’ Teder legde hij zijn arm rond Megans middel en trok haar naar zich toe.

Nicole slaakte een kreetje van verrukking, en alle anderen waren ook erg blij voor hen.

‘Nu kunnen we jullie ook óns goede nieuws vertellen,’ zei Nicole.

‘Jij krijgt ook een baby!’ riep Megan uit toen ze zag dat Nicole haar hand op haar beginnende buikje legde.

‘Ja, een jongen. Ergens in oktober.’

‘Wat fantastisch! Gefeliciteerd,’ zei James, en hij schudde Russell flink de hand.

‘Kathryn is ook in blijde verwachting,’ zei Hugh trots. De baby komt rond februari.’

‘Lieve hemel,’ riep James. ‘We worden alle drie tegelijk vader.’

‘En moeder,’ merkte Kathryn kalmpjes op.

‘Wat hoor ik daar?’ Janet Donnelly kwam aanlopen. ‘Krijgen jullie allemáál een baby?’

‘Ja!’ riepen ze alle zes in koor.

‘Wel heb ik ooit. Henry, heb je het gehoord?’

‘Ja. En haal je niks in je hoofd. Wij zijn te oud.’

‘Ik ben pas achtenveertig. Ik zou een overgangsbaby kunnen krijgen.’

‘Dat zou je niet leuk vinden, schat. Niet meer bridgen, of golfen, of lekker lang lunchen met je vriendinnen.’

‘Je hebt gelijk. Geen goed idee.’

‘En ik ben beslist te oud,’ zei Roberta droogjes, terwijl ze hun een dienblad vol heerlijke hors d’oeuvres voorhield. ‘Iemand zin in een hapje? Ik hoop dat ik niet voor niks de hele ochtend in de keuken heb staan zwoegen.’

Iedereen lachte.

‘Wat een vreugdevolle dag,’ zei Megan die avond tegen James toen ze in elkaars armen lagen.

‘Inderdaad.’

‘Ik kan niets bedenken wat ik liever zou willen.’

‘Een beroemde kunstenaar worden misschien?’

‘Dat komt misschien nog wel een keer.’

‘Als ik het zo bekijk, ben je dat al,’ zei hij met een knikje naar het schilderij dat nu de muur bij het voeteneind van hun bed verfraaide.

‘Je vindt dat schilderij echt mooi, hè?’

Megan had het hem drie weken daarvoor gegeven, op de dag dat ze naar zijn kantoor was gegaan. Ze had hem ook over de verkoop van het andere schilderij verteld, hoewel ze stiekem blij was dat hij dat nooit te zien zou krijgen.

‘Het is niet alleen een geweldig goed schilderij,’ zei James, ‘maar het windt me ook op, elke keer als ik ernaar kijk.’

Megan glimlachte. ‘Niet dat je dat nodig hebt.’

‘Over een paar jaar misschien wel. Vertel eens, schat, ga je door met naakten schilderen?’

‘Misschien. Nathan zegt dat er een enorme markt voor is. Maar het kan ook zijn dat ik portretten ga proberen. Zou je voor me willen poseren?’

‘Ík?’

‘Je hebt een prachtig gezicht.’

‘Ik zou het kunnen proberen.’

‘Als het goed genoeg is, zend ik het in voor de Archibaldwedstrijd.’

‘Het zal goed genoeg zijn,’ zei hij vol vertrouwen. ‘Hou nu maar eens je mond en kus me.’

Dat deed ze.

Een jaar later lieten de drie vrienden hun kinderen op dezelfde dag dopen. De zoon van Nicole en Russell heette Adam. De baby van Kathryn en Hugh, een meisje, heette Isabella. En de zoon van Megan en James – ze was zo blij dat het een jongen was – noemden ze Jonathon. Al gaf Hugh hem de bijnaam Johnny Boy, waarna iedereen hem zo noemde.

Jackie Foster overleefde de operatie. Ze hertrouwde en opende een modellenbureau dat internationaal succes had.

Megan werd een van Sydneys meest gevraagde portretkunstenaars, nadat ze de prestigieuze Archibaldprijs had gewonnen met haar zeer originele portret van haar beroemde echtgenoot. Hij zat met zijn benen over elkaar in een leunstoel. En ja, hij was naakt.