Hoofdstuk 12

‘Weet je, de zaak heeft de afgelopen week niet één keer gebeld,’ zei James al dobberend op de golven.

‘Schokkend,’ reageerde Megan met een uitgestreken gezicht. ‘Hoe redden ze het in hemelsnaam zonder jou?’

‘Pas op juffie, niet zo spottend.’

Megan lachte. Wat voelde ze zich toch gelukkig. Nou ja… redelijk gelukkig. Een week geleden had dat nog onmogelijk geleken. Maar in deze korte tijd op Dream Island had ze James beter leren kennen dan gedurende hun hele huwelijk en was ze ervan overtuigd geraakt dat hij, ook al hield hij misschien niet van haar zoals Hugh van zijn kersverse bruid hield, echt om haar gaf. Dankzij de intimiteit die nu tussen hen bestond – en dan had ze het niet alleen over seks – had ze nu wel hoop dat hun huwelijk te redden was.

Over zijn ellendige jeugd had hij haar verder niets meer verteld, maar wel vrij veel over zijn werk. Ze was erachter gekomen dat hij creatiever was dan ze had gedacht. Ze had de successen van haar pragmatische man altijd toegeschreven aan zijn zakelijk inzicht. Zijn vrienden hadden de indruk gewekt dat hij een meester was in delegeren. Inmiddels wist ze echter dat hij bij de reclamecampagnes waar Images beroemd om was altijd heel veel zelf deed. Daarom vond hij het zo erg dat ze de afgelopen week geen contact met hem hadden opgenomen. Kennelijk dacht hij dat Images het niet kon redden zonder hem.

‘Jij had hen kunnen bellen,’ stelde ze voor.

‘Hm.’ Hij snoof. ‘Wanneer had ik dat moeten doen? Ik had het veel te druk met mijn vrouw tevreden houden.’

‘Dat is helemaal je eigen schuld. Je wilde zelf per se mijn seksuele horizon verbreden.’

‘Ik heb een monster geschapen.’

‘Volgens mij heb je je vanmiddag toch aardig vermaakt.’ Haar hartslag versnelde toen ze terugdacht aan wat ze had gedaan. Ze mocht dan geen ervaring hebben gehad met orale seks, en ze was veel zenuwachtiger geweest dan ze had laten merken, maar toen ze eenmaal zag hoeveel genot ze hem schonk, was alles fantastisch gegaan.

Met glinsterende ogen keek hij haar aan. ‘Voor iemand die het nog nooit gedaan had, was je verdraaid goed.’

Bijna flapte ze eruit dat ze zich had geconcentreerd op haar liefde voor hem. Dat was iets wat ze deze vakantie niet had gekund: tegen hem zeggen dat ze van hem hield. Hij had ook niet gezegd dat hij van haar hield, waar ze dankbaar voor was. Hoe zou ze dan reageren? Nou ja, afwachten maar, voordat ze zoiets impulsiefs zou doen zoals de pil weggooien. Die baby kon wel wachten. Dat deed haar eraan denken… ‘Hoe laat is het?’

‘Ongeveer half zes.’

Ze hadden er een gewoonte van gemaakt om aan het eind van de middag in zee te gaan zwemmen. Het water was dan heerlijk. Daarna kleedden ze zich aan en reden ze naar het resort voor het diner. De vorige avond hadden ze heel lang gedaan over een vijfgangenmaaltijd in het à-la-carterestaurant, omdat James had beweerd dat hij tijd en veel eten nodig had om weer op krachten te komen. Waarschijnlijk hadden ze ook iets te veel wijn gedronken, want later in hun villa waren ze allebei na slechts één keer vrijen in slaap gevallen.

Vandaag was het een ander verhaal geweest. James had de hele dag naar haar gehunkerd en had haar ’s morgens al vroeg wakker gemaakt voor de eerste van vele vrijpartijen die dag. Het enige moment waarop hij haar met rust had gelaten, was toen hun villa werd schoongemaakt. En nu, tijdens hun ontspannen middagduik.

‘We moeten er zo uit,’ zei ze. Ze wilde niet te laat zijn voor haar pil.

‘Goed idee. Ik geloof dat ik hoofdpijn krijg. Misschien heb ik te veel zon gehad… of te veel van iets anders,’ zei hij met een spottend glimlachje.

‘Arme schat.’

‘Ik ga er wel als eerste uit, dan breng je me tenminste niet in de verleiding met die sexy rode bikini van je.’

Megan vond het heerlijk zoals hij haar de hele tijd complimentjes gaf. Zo gaf hij haar het gevoel dat ze wel heel erg aantrekkelijk was. ‘Heb je iets om in te nemen?’

‘Er liggen vast wel pijnstillers in de badkamer.’ Hij was al op weg naar het strandje.

Ze staarde naar zijn blote rug, die nu een beetje gebruind was. Hij droeg nooit een zwembroek en was al bijna de gebruinde nudist waar hij het die eerste dag over gehad had. Een fantastisch lichaam had hij, dacht ze voor de zoveelste keer. Helemaal fantastisch, van voren en van achteren. ‘Hopelijk ga je die hoofdpijn niet als smoes gebruiken,’ riep ze hem na, terwijl hij over het met palmen omzoomde paadje naar hun villa liep.

Met een spottend glimlachje keek hij om. ‘Wees maar niet bang. Ik ben een echte volhouder.’

Megan lachte en liep toen zelf ook het water uit. Bij de villa aangekomen sprong ze in het zwembad om het zout en het zand van haar lichaam af te spoelen. Ze was lui baantjes aan het trekken toen James de veranda op kwam lopen in een van de witte badjassen, met zijn handen diep in de zakken gestoken.

‘Heb je iets tegen je hoofdpijn gevonden?’ vroeg ze.

‘Jazeker,’ antwoordde hij met een vreemde koele stem. ‘Maar het waren geen pijnstillers. Zou je me dit kunnen uitleggen?’ vroeg hij, zijn rechterhand met haar strip pillen omhoogstekend.

De uitdrukking op haar gezicht was meteen heel schuldig, zag James, waardoor hij zich nóg ellendiger voelde. Omdat hij in de badkamerkastjes nergens pijnstillers had gevonden, had hij ten einde raad maar in Megans toilettas gekeken. Hij had al jaren geen migraine meer gehad, maar de flakkerende rondjes die voor zijn ogen dansten, wezen erop dat er een flinke aanval op komst was. Toen hij op de strip pillen was gestuit, was zijn hoofd nog erger gaan draaien. Hij probeerde kalm te blijven, maar voelde een blinde woede opkomen. ‘Je was helemaal niet van plan om weer zwanger te raken, hè?’ beet hij haar toe.

‘Ik… Ik –’

‘Nou?’ brulde hij. Hij zag dat ze vuurrood werd. De hele dag had hij, elke keer als ze vrijden, gedacht dat ze op dat moment mogelijk zwanger raakte. Eerder die week was die kans klein geweest, en eerlijk gezegd was het oorspronkelijke doel van deze vakantie tot nu toe geen prioriteit geweest. Hij was hoteldebotel geweest van zijn nieuwe sexy vrouw. Hoewel het natuurlijk steeds in zijn achterhoofd had gespeeld. Hij wilde immers niets liever.

De ontdekking dat ze bewust een zwangerschap wilde voorkomen, bracht heel vervelende herinneringen en verschrikkelijke emoties bij hem boven. Hij had gedacht dat ze anders was dan Jackie. Uiteindelijk bleek ze net zo egoïstisch en wreed. Ze wist dat hij een kind wilde, dat hij hoopte dat het deze vakantie zou gebeuren. Toch had ze dat bewust onmogelijk gemaakt. Pas nog had ze gezegd dat ze nooit tegen hem zou liegen. Dat had ze wél gedaan. Over het meest vreselijke wat hij kon bedenken.

‘James, alsjeblieft.’ Ze keek nog even schuldig. ‘Laat het me uitleggen.’

‘Te laat,’ zei hij bits. ‘Er is geen enkel excuus voor wat je hebt gedaan. Je hebt tegen me gelogen, Megan. En je hebt me bedrogen. En als ik ergens niet tegen kan, is het dat wel.’ Hij draaide zich om en stormde terug naar het strand, waar hij net bezig was de strip pillen in stukjes te scheuren en in zee te gooien toen een druipend natte Megan naast hem opdook.

De schuldige blik was van haar gezicht verdwenen. ‘Dus meneer kan niet tegen leugens en bedrog. Ga toch weg! Jij zelf hebt tegen me gelogen en me bedrogen zolang ik je ken.’

Het enige wat hij deed, was haar aanstaren.

‘Nóóit heb je van me gehouden,’ brieste ze. ‘Je wilde een kind en ik was de dwaas die je dat ging geven. Je maakte me wijs dat je echt van me hield. Maar dat heb je geen moment gedaan.’

‘Wie heeft je dat verteld?’

‘Niemand. Ik hoorde Hugh en Russell praten toen ik in het ziekenhuis lag. Ze dachten dat ik sliep. Het werd me ineens heel duidelijk waarom je met me getrouwd was.’

James kreunde. Door zijn barstende hoofdpijn kon hij nauwelijks denken. In eerste instantie was hij ontzet, maar toen volgde verwarring. ‘Als dat waar is, waarom ging je me dan niet meteen bij me weg?’

‘Typisch iets voor mijn o zo gevoelige echtgenoot om dat te vragen,’ zei ze op walgende toon. ‘Het komt blijkbaar niet in je op dat ik toen zo verschrikkelijk veel verdriet had dat ik nergens toe in staat was. Ik wilde je verlaten, geloof me. Maar ik had de moed gewoon niet. Toen we van Hughs bruiloft terugkwamen, had ik besloten om weg te gaan, omdat ik had gezien hoe echte liefde eruitzag, en minder wilde ik niet. In de auto wilde ik net over een scheiding beginnen toen je me kuste en… nou ja… het moment ging voorbij. En de volgende ochtend, toen je me weer kuste en deze tweede huwelijksreis voorstelde, dacht ik… tja, ik dacht –’

‘Wát dacht je? Dat je eerst wraak wilde nemen?’

Hij wachtte tot ze het zou ontkennen. Maar ze zei geen woord. Staarde hem slechts aan met die grote bruine ogen van haar. ‘Ik snap het al,’ snauwde hij. ‘Je wilde me gebruiken zoals je dacht dat ik jou gebruikt had. Misschien kreeg je me zelfs zo ver dat ik verliefd op je werd. O ja, dat hoorde vast bij je wraakplannetje. Ik moet het je nageven, Megan, je hebt alle registers opengetrokken. Het nieuwe sexy imago. De bereidheid om nieuwe dingen uit te proberen. Vertel me eens, schat, toen je gisteren met me bezig was en ik je smeekte om niet op te houden, dat was zeker wel kicken?’ De gedachte dat ze dat niet uit liefde maar uit haat voor hem gedaan had, deed hem vreselijk veel pijn. Meer nog dan het ontdekken van de waarheid over Jackie destijds. Hij wilde echter niet dat ze zijn verdriet zag. Voordat hij haar liet gaan, wilde hij haar de waarheid vertellen.

‘Het is niet zo dat ik alleen met je getrouwd ben om een kind te kunnen krijgen,’ wierp hij tegen. ‘Oké, ik hield niet van je. Dat geef ik toe. Daar heb ik over gelogen. Toen was ik niet in staat om van welke vrouw dan ook te houden. Maar ik was erg op je gesteld en ik wilde een gezin beginnen met je. Een gezin en een leven. Een góéd leven, vol liefde en betrokkenheid. Vanaf het moment dat ik je leerde kennen, heb ik geen moment naar andere vrouwen gekeken, zelfs niet toen je drie maanden lang geen seks wilde. Ik heb je nooit willen kwetsen.’

‘Maar jij, Megan,’ vervolgde hij op verbitterde toon, ‘jij wilde me bewust kwetsen toen je instemde met deze vakantie. Je wilde me kwetsen en kapotmaken. Maar laat ik je dit vertellen, meisje: er is meer dan dit voor nodig om me kapot te maken. Veel meer. Pak je spullen en verdwijn uit mijn leven voordat ik iets doe waar ik spijt van krijg.’

Megan deed haar mond open om iets te zeggen, maar de uitdrukking op zijn gezicht hield haar tegen. Hij had dan misschien nooit van haar gehouden, maar nu haatte hij haar. Dat zag ze in zijn ogen. Het had geen zin om zich te verdedigen, of te verontschuldigen, of uit te leggen waarom ze het had gedaan. Totaal geen zin. Hun huwelijk was voorbij.

‘Nou, waar wacht je nog op?’ snauwde hij. ‘In het hotel hebben ze vast wel een kamer voor je. Dan kun je morgenochtend met de helikopter terug naar het vasteland. Er zijn elke dag meerdere vluchten van Cairns naar Sydney. Daar kun je vast wel een plaats bemachtigen. De sleutel van de buggy ligt op de salontafel. Elke dwaas kan ermee rijden. Pak dat verdraaide ding en verdwijn!’

Ze kon zich nog steeds niet verroeren. Langzaam begon ze te beven.

‘James, ik… Ik –’

‘Nee!’ bulderde hij. ‘Ik wil niet horen wat je te zeggen hebt. En ik wil je nooit meer zien. Zorg dus dat je weg bent voordat ik thuiskom. Mijn advocaat neemt wel contact met je op,’ besloot hij, en na een laatste woeste blik draaide hij zich om en liep de zee in.

Megan wilde hem achterna rennen, hem smeken naar haar te luisteren. Ze wist echter dat het geen zin had. Hij haatte haar niet alleen, hij dacht ook dat zij hém haatte. Zijn redenering dat ze mee hiernaartoe was gekomen om wraak te nemen, was op een misselijkmakende manier logisch. Ergens wilde ze dat dat ook zo was. Wilde ze dat ze hem inderdaad haatte.

Ze liep terug naar de villa. Het kostte haar niet veel tijd om zich aan te kleden en alles in te pakken, ook al trilden haar handen de hele tijd. Ze gruwelde bij het idee dat ze in haar eentje in het hotel moest inchecken. Wat zouden ze wel denken?

Toen het eenmaal zover was, was ze echter te neerslachtig en te wanhopig om zich daar druk over te maken. Ze gaven haar een kamer op de op een na hoogste verdieping, maar ze zag niets van het interieur, want meteen liet ze zich op het bed vallen, en ze huilde zichzelf in slaap.

Midden in de nacht werd ze wakker van een aanhoudend hard geluid. Eerst dacht ze dat het regen was, maar toen ze met moeite van het bed opstond en naar de balkondeuren liep, ontdekte ze dat het een krachtige huilende wind was die het gebouw deed schudden. Nerveus belde ze de receptie, en ze kreeg te horen dat er geen reden tot paniek was. Het hotel was oersolide en bestand tegen dit soort stormen, die wel vaker voorkwamen in de herfst. Over een dag of twee zou de storm wel gaan liggen. Tot die tijd zouden er echter geen helikopters vliegen en konden gasten het eiland niet bereiken of verlaten.

Megan werd misselijk bij het horen van dit nieuws. Ze wilde zo snel mogelijk weg om een recept voor de morning-afterpil te halen. Toen kreeg ze een idee. ‘Er is vast een arts op het eiland.’

‘Klopt,’ zei de receptionist. ‘Maar dokter Wilkinson is gisteren naar het vasteland gegaan voor een bruiloft. Hij zou morgenochtend terug moeten zijn, maar met die wind redt hij het misschien niet. Bent u ziek, mevrouw? Kan ik u misschien helpen?’

‘Nee, nee, ik ben niet ziek. Het kan wel wachten.’ Ineens herinnerde ze zich dat haar dokter had gezegd dat ze tweeënzeventig uur had om de morning-afterpil te slikken. Ze was toen echt in paniek geweest, bang dat ze James in een moment van zwakte toch met haar zou laten vrijen. Daarom had ze uiteindelijk besloten aan de pil te gaan. Het idee van de morning-afterpil stond haar niet aan, maar het idee om zwanger te zijn van James, vooral nu, stond haar nog minder aan. ‘O mijn hemel,’ zei ze hardop, terwijl het duizelde in haar hoofd.

‘Zal ik iets laten brengen, mevrouw?’ vroeg de man vriendelijk. ‘Iets warms misschien. Of een cognac?’

‘Een cognac zou lekker zijn.’ Vijf minuten later zat ze in een fauteuil bij het raam waar de wind tegenaan sloeg aan een cognacje te nippen. Eigenlijk was het allemaal haar eigen schuld, dacht ze. Het was verkeerd geweest om James te laten denken dat een zwangerschap weer tot de mogelijkheden behoorde. Ze had eerlijk moeten zeggen dat ze nog niet aan een kind toe was. Verder dan dat had haar eerlijkheid niet kunnen gaan. Als ze had gezegd dat ze wist dat hij niet van haar hield, had dat het einde van hun huwelijk betekend. Want dan had geen van beiden meer respect voor de ander gehad. James dacht echter ten onrechte dat ze hem had willen kwetsen. Ze hield van hem. Vreemd genoeg was haar liefde voor hem nu sterker dan ooit.

De tranen biggelden over haar wangen toen ze terugdacht aan de oprechtheid waarmee hij had gezegd dat hij een goed leven met haar had willen opbouwen, vol liefde en betrokkenheid. Die kans was nu verkeken.

Een andere vreselijke gedachte kwam in haar op. Als ze eindelijk van dit eiland weg kon komen, zat er waarschijnlijk niets anders op dan teruggaan naar haar ouders. Waar kon ze anders heen? Ze had alleen maar vrienden die ook met James bevriend waren. Ze had geen werk en geen eigen geld. Haar uitkering was stopgezet toen ze met James trouwde. Het idee dat ze haar moeder onder ogen moest komen, was enorm deprimerend. En dat kon ze nu net niet gebruiken.

Het duurde vrij lang voordat ze in slaap viel, maar toen ze de volgende ochtend wakker werd, was de wind gelukkig gaan liggen. Om tien uur had ze een helikoptervlucht naar Cairns, en even voor drieën landde ze op Mascot Airport in Sydney. Het weer paste goed bij haar humeur, want het was koud en het regende. De taxichauffeur zei niets tijdens de korte rit naar Bellevue Hill, waar ze hem dankbaar voor was.

Bij het zien van het prachtige huis waarin ze met James gewoond had, voelde ze nieuwe tranen opwellen. Daarbij begon ze te piekeren over nieuwe zorgen. Zou hij Roberta al gebeld hebben om haar te vertellen wat er gebeurd was? Zou ze door een vijandige huishoudster begroet worden? Ze hoopte van niet. Veel kon ze niet meer hebben.