Hoofdstuk 15

 

 

 

Toen Megan de volgende ochtend wakker werd, wist ze even niet meer waar ze was. Nadat ze haar blik door haar oude slaapkamer had laten gaan, kwamen de herinneringen al snel weer boven, net als de wanhoop. Ze kreunde en begroef haar gezicht in het kussen. Met een vuist tegen haar mond gedrukt om haar snikken te smoren krulde ze zich op en probeerde ze weer in slaap te vallen. Dan hoefde ze tenminste nergens aan te denken. Het duurde lang, maar eindelijk lukte het.

Ineens schrok ze wakker doordat haar moeder haar schouder aanraakte. ‘Wat?’ Ze schoot overeind.

‘Telefoon voor je,’ zei Janet Donnelly zacht. ‘Nicole McClain.’

Megan knipperde met haar ogen. Hoe wist Nicole dat ze hier was? Er was maar één antwoord: James moest Russell gebeld hebben en hem hebben verteld wat er was gebeurd. Nicole moest toen geconcludeerd hebben dat Megan nergens anders naartoe kon dan naar het huis van haar ouders. Die laatste gedachte vervulde haar met wanhoop. Ze wilde niet met Nicole praten. Ze wilde met niemand praten. Maar hoe kon ze dat weigeren? Haar moeder hechtte overdreven belang aan manieren.

‘Dank je.’ Ze pakte de telefoon aan en wachtte tot haar moeder de kamer uit was. ‘Hallo,’ zei ze.

‘Megan, met Nicole.’

‘Ja, mam zei al dat jij het was.’

‘Je klinkt verschrikkelijk.’

‘O ja?’ Ze had gedacht dat ze normaal klonk.

‘Ja, arm ding. Luister, ik weet wat er gebeurd is. Russell moest James gisteren bellen over een dringende zakelijke aangelegenheid en toen vertelde James het hem. Ik vind dat hij zich als een smeerlap heeft gedragen. Nu Russ me niet kan horen, kan ik dat wel zeggen.’

Megan zuchtte. ‘Het was niet helemaal zijn schuld.’

‘Onzin. Het is helemaal zijn schuld. Hij had nooit met je moeten trouwen. Dat was slecht van hem.’

‘Dat zal wel.’

‘Je klinkt zo verslagen. O, dit is afschuwelijk. Maar vertel, wat ga je doen? Niet op de lange termijn, maar vandaag.’

Er ontsnapte een vreemd lachje uit Megans keel. ‘Vanochtend wilde ik op zoek gaan naar een baan in een kunstgalerie. De eigenaar heeft ooit gezegd dat ik altijd bij hem kon komen werken. Maar ik merk dat ik er de energie niet voor heb, of de wilskracht. Ik zou het liefst een deken over mijn hoofd trekken en eeuwig slapen.’

‘Je bent depressief. Dat is niet goed. Luister, dit is mijn vrije dag. Ik kom je halen en dan gaan we samen naar de galerie. Waar is die trouwens?’

‘Bondi.’

‘Perfect. Daarna gaan we lunchen. Ik weet een leuke tent. Even kijken, hoe laat is het? Eh… kwart over. Ik geef je tot elf uur om je klaar te maken. Niet langer, hoor. Sta meteen op en neem een warme douche. Doe iets fleurigs aan. Als je in een kunstgalerie wilt werken, moet je een beetje flair hebben.’

Megan wist niet wat ze moest zeggen. Tegensputteren was in elk geval uitgesloten. Nicole was net een wervelwind, maar wel een aardige. Haar medeleven en goedheid openden de sluizen weer. ‘Dank je,’ zei ze met verstikte stem.

‘Graag gedaan. Nou, huppekee, en weg met die tranen.’

‘Hoe wist je dat ik huilde?’

‘Megan, ik ben ook een vrouw.’

Een ongelooflijk knappe, moest Megan weer vaststellen toen ze om elf uur de voordeur opendeed. Gekleed in een chique zwart pak met daaronder een witte zijden blouse zag Nicole er weer tiptop uit. Ze was niet alleen mooi, maar ook verfijnd en intelligent, en ja, ze had zichzelf en alles om zich heen geheel onder controle. Megan was jaloers op haar zelfverzekerdheid, maar niet op haar uiterlijk. Als ze al iets positiefs aan de afgelopen week had overgehouden, was het dat ze erachter was gekomen dat ze een aantrekkelijke vrouw was, met een goed figuur en een eigen stijl. Toen James destijds met de gele wollen jurk was aangekomen die ze vandaag droeg, had ze hem te fel gevonden en geweigerd hem te dragen. Nu maakte ze zich absoluut niet meer druk om de kleur of het nauwsluitende model.

‘Dit is helemaal perfect,’ zei Nicole, haar van top tot teen opnemend. ‘Kom op, pak je tas en we zijn weg.’

‘Ik heb een paar schilderijen die ik mee wil nemen,’ zei Megan, wijzend naar het in een laken gehulde pakketje. ‘Neem jij mijn tas, dan draag ik ze wel.’

‘Van jou?’ vroeg Nicole toen ze het bordes af liepen.

‘Ja. Ik wil weten wat Nathan ervan vindt.’

‘En Nathan is?’

‘De eigenaar van de galerie. Nathan Price.’

‘Ken ik niet. Maar dat maakt niet uit. Ik weet niet veel van kunst. Zijn ze goed?’

‘Ik vind van wel.’

Nicole keek haar stralend aan. ‘Dat klinkt goed. Heel positief.’

‘Met jou in de buurt is het niet moeilijk om positief te zijn, Nicole.’

‘Wat lief dat je dat zegt!’

Wat ben je toch een lief mens, dacht Megan tijdens de autorit. Geen wonder dat Russell van je houdt. Die laatste gedachte deed haar weer naar het onmogelijke verlangen. Wat ze er niet voor over had om James net zo naar haar te laten kijken als Russell altijd naar Nicole keek, en Hugh naar Kathryn. Dat had hij echter nooit gedaan en dat zou nu ook nooit meer gebeuren.

Zwijgzaam zat Nicole achter het stuur. Ze wist niet of ze nu al kon beginnen over Megans gevoelens voor James. Ze was niet van plan haar te vertellen dat James dacht dat hij verliefd was geworden tijdens hun tweede huwelijksreis, want eerlijk gezegd geloofde ze dat niet. Waarschijnlijk verwarde hij verliefdheid met lustgevoelens voor de sexyer uitziende Megan. Hij zou immers ook tot over zijn oren verliefd zijn geweest op dat vervelende zelfvoldane supermodel, die wulpse troela zonder enige inhoud. Ze zou haar oordeel opschorten tot ze James die avond had gezien. Dankzij haar werk in de makelaardij begon ze goed te worden in het lezen van lichaamstaal, merkte ze. Tegenwoordig kon ze direct zien of een cliënt een serieuze koper was of niet. Oog in oog met haar zou het voor James lastig worden haar te misleiden.

Intussen moest ze erachter zien te komen hoe Megan over haar man dacht. Ze was duidelijk erg gekwetst. Misschien dacht ze wel dat ze hem haatte. Maar ja, haat lag nu eenmaal vaak dicht bij liefde. Met het peilen van Megans breekbare emoties zou ze echter wachten tot bij de lunch. Misschien zouden een of twee glazen wijn Megan voldoende ontspannen, zodat ze dat delicate onderwerp kon aansnijden.

‘Waar precies is die kunstgalerie?’ vroeg ze toen ze Bondi naderden.

‘Linksaf bij de volgende stoplichten. Dan de tweede straat rechts. De galerie ligt iets verderop in die straat. Erachter is een parkeerplaats.’

Nicole vond de galerie, een lichtgrijs stenen gebouw met een steegje ernaast dat naar de parkeerplaats leidde. Een grote etalage gaf voorbijgangers een idee van wat de galerie te bieden had. Behalve schilderijen stond er niet ver van het raam een grote verzameling kleurrijk aardewerk.

Het was allemaal heel interessant, maar niet Nicoles smaak. Ze hield tegenwoordig meer van eenvoud, en in haar huis waren dan ook weinig nutteloze snuisterijen te vinden. Haar ooit zo uitgebreide en erg dure garderobe was ook gereduceerd tot een stel basiskledingstukken, zoals spijkerbroeken en vrijetijdskleding, plus een paar klassieke nette confectiepakjes. Voor haar geen veel te dure designkleren of frivole feestjurkjes meer.

Er klonk een belletje toen ze de deur van de galerie openduwden, en meteen kwam er een blonde man in een roze overhemd en stropdas met paisleydessin tevoorschijn. Even leek hij Megan niet te herkennen. Maar toen kwam hij naar voren met een verwijfde glimlach op zijn mooie smalle gezicht.

‘Megan, schatje! Lang niet gezien. Jee, wat zie je er heerlijk uit. En wat heb je voor me? Eindelijk een paar nieuwe schilderijen? Laat me eens een kijkje nemen.’

Nicole vond het niet erg dat de man haar compleet negeerde en zich helemaal op Megan richtte. Dat had ze nou altijd met homoseksuele mannen.

‘Ze wijken af van mijn vroegere werk,’ zei Megan, de schilderijen uitpakkend. Ze zette ze op een plank tegen de muur. ‘Je moet ze van een afstandje bekijken.’

Zowel Nathan Price als Nicole was met stomheid geslagen. Het waren niet gewoon goede schilderijen, dacht Nicole. Het waren tours de force.

‘O, hemel!’ riep Nathan uit, zijn handen tegen zijn wangen drukkend op een manier die alleen maar als nichterig beschreven kon worden. Dit gebaar zei echter veel meer dan woorden.

‘Vind je ze mooi?’ vroeg Megan. Op haar wangen verschenen roze vlekjes. Dat was niet zo gek. Het waren naakten. Het eerste schilderij had als titel Wanhoop. Heel toepasselijk. Op een kruk zat een brunette met hangende schouders en haar hoofd in haar handen. Haar gezicht kon je niet zien. Gelukkig was ze daardoor onherkenbaar. Misschien was het ook maar goed dat je geen intieme delen zag. Zelfs haar tepels gingen schuil achter een stukje arm.

Het tweede schilderij was in dat opzicht minder discreet. Hier zat de brunette schrijlings achterstevoren op een stoel. Haar armen hingen achteloos over de rugleuning. Gelukkig was die breed, anders was het een pornografisch schilderij geweest. Haar borsten waren grotendeels wel te zien, met heel harde tepels.

Opnieuw had Megan het onderwerp onherkenbaar gemaakt door een slim gebruik van haren en schaduwen die over het gezicht vielen. Slechts één oog was zichtbaar, één ongelooflijk oog, met een even krachtige als ondubbelzinnige uitdrukking. De titel Begeerte was eigenlijk overbodig. Het was het meest erotisch geladen schilderij dat Nicole ooit had gezien.

‘Heeft James ze gezien?’ vroeg Nicole met zachte en enigszins schorre stem. Lieve hemel, zij was al sneller gaan ademhalen bij het zien van dat schilderij. Van wat het met een heteroseksuele man zou doen, kon ze zich alleen maar een voorstelling maken.

‘Nee.’

Dat verbaasde Nicole niets.

‘Voor dat schilderij alleen al zou ik dertigduizend kunnen krijgen,’ zei Nathan, met een zwaar beringde vinger naar Begeerte wijzend. ‘Ik heb diverse rijke klanten die naakten kopen. Voor het andere niet zoveel. Misschien maar twintig.’

Megan staarde hem alleen maar aan. Mijn hemel, vijftigduizend dollar. Ze had gedacht dat ze goed waren, maar dit was fantastisch nieuws!

‘Als je er nog een paar maakt, zou je een expositie kunnen houden,’ voegde Nathan eraan toe. Zijn ogen glinsterden van artistieke hartstocht. ‘Als we die goed timen, zeg vlak voor de kerst, en als we de marketing goed aanpakken, dan zitten we gebakken.’

Megan wist niet wat ze moest zeggen.

‘Je hebt je sterke punt gevonden, schat,’ dweepte Nathan. ‘Goede naakten verkopen altijd. Maar mag ik voorstellen dat je de volgende keer een blonde doet? En dat je een andere omgeving kiest? Je vriendin hier,’ zei hij, Nicole snel maar objectief opnemend, ‘dat zou een goed onderwerp zijn. Maar hou vast aan het zwart-wit. Dat is heel effectief.’

‘En een man als onderwerp?’ informeerde Megan. Ze zag James al bloot voor zich. Hij hoefde niet te poseren. Ze kende elk lijntje van zijn lichaam, elke spier.

‘Nog beter,’ antwoordde Nathan enthousiast. ‘Je zou je markt aanzienlijk vergroten met een paar mannelijke naakten.’

Nicole kon zich maar net stilhouden. Dit was ongelóóflijk!

‘Ik heb het niet over een paar schilderijen, maar één. Over die twee heb ik bijna drie maanden gedaan.’

‘Ja, maar nu je weet dat ze goed zijn, werk je sneller. Het is nog ruim zeven maanden tot aan Kerstmis. Als je er nog vier maakt, is dat genoeg. Bijvoorbeeld twee blondines en twee mannen. Wat vind je daarvan?’

‘Ik weet het niet, Nathan. Ik ben alleen gekomen om je mening te horen en om te vragen of je een baan voor me hebt.’

‘Een baan? Waarom zou de vrouw van James Logan een baan zoeken?’

Megan aarzelde en besloot toen dat het geen zin had om te liegen. ‘We zijn uit elkaar.’

‘Zo snel al? O, lieverd, dat spijt me. Het spijt me ook dat ik je geen baan kan bieden. Het is een moeilijke tijd. Door de week beman ik de zaak in mijn eentje. In de weekends en bij exposities komt er een meisje helpen, maar ik kan haar moeilijk ontslaan om jou aan te nemen.’

‘Natuurlijk niet.’

‘Luister, schat.’ Hij pakte haar handen vast. ‘Gebruik deze gelegenheid om te schilderen. Laat alle emoties die door je lichaam kolken in je werk vloeien.’

‘Ik weet het niet, Nathan…’ Haar emoties kolkten niet, ze waren weggeëbd. Ineens voelde ze zich weer vreselijk moe. ‘Ik… Ik zal erover nadenken.’

‘Laat ze hier,’ zei Nathan toen ze haar schilderijen weer wilde pakken. ‘Wat zeg je ervan als ik ze inlijst en ze meteen ophang? Kijken of iemand een bod doet.’

‘Prima. Maar verkoop ze niet zonder mij eerst te waarschuwen. Ik zal je mijn telefoonnummer geven.’

‘Afgesproken.’

‘Weet je zeker dat je die schilderijen wilt verkopen?’ vroeg Nicole aan Megan tijdens de lunch. Ze zaten in een plaatselijk eethuis. Heel gewoontjes, maar het eten was er goed. ‘Ze zijn briljant, maar iedereen die je kent, ziet dat jij het bent.’

‘Is dat zo duidelijk?’

‘Ja.’

Megan zette haar glas wijn neer. ‘Wat maakt het eigenlijk uit? Niets maakt meer uit. James zal het een worst wezen. Hij geeft niets om mij of mijn schilderijen.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Heel zeker.’

‘En geef jij nog om hem, Megan?’

Megan wendde haar gezicht af en schudde haar hoofd. ‘Dat zou ik niet moeten doen. Ik weet dat ik dat niet zou moeten doen.’

‘Maar het is wel zo.’

Ze knikte, niet in staat een woord uit te brengen.

Nicole wist niet zeker wat ze moest doen of zeggen. Ze wist wel dat ze erachter moest zien te komen dat wat Megan dacht ook echt waar was. Als James niet van haar hield, kon hij in zijn eigen zielige sop gaarkoken. Maar als hij nu wél echt van haar hield, hemel, dan moest hij weten dat deze lieve vrouw ook nog steeds van hém hield.

Nicole was Russell bijna kwijtgeraakt door handelingen en woorden die makkelijk verkeerd geïnterpreteerd hadden kunnen worden. Gelukkig had de kracht van hun liefde die dag gewonnen. Al had het niet veel gescheeld.

‘James komt vanavond bij ons eten,’ zei ze.

Met een ruk keek Megan haar weer aan. In haar ogen lag verbazing en verwijt.

‘Het was niet mijn idee,’ voegde Nicole er haastig aan toe. ‘Mijn wederhelft dacht dat James wel wat tea and sympathy kon gebruiken. Ik kon echt geen nee zeggen.’

Megan zuchtte gelaten. ‘Ze zijn twee handen op één buik, die twee. Om over Hugh nog maar te zwijgen. Geen van hen keurde het goed dat James met me trouwde. Maar ze stonden achter hem op onze bruiloft en zeiden geen woord.’

‘Ze zijn elkaar erg trouw.’

‘Ik begrijp het niet. Ze hebben niets gemeen, behalve misschien het golfen en al dat geld. Hoe komt het dat ze zulke goede vrienden zijn?’

‘Russell is niet altijd rijk geweest,’ merkte Nicole op. ‘Ze waarderen elkaars eigenschappen. En ze begrijpen elkaar. Ze weten wat de ander drijft en waarom ze doen wat ze doen. Ze zaten samen op kostschool, deelden een kamer. Ook op de universiteit. Totdat Russells vader zelfmoord pleegde. Dat weet je toch, hè?’

‘Ja, James heeft me het hele verhaal verteld na dat gedoe op jullie bruiloft.’

‘Lange tijd daarna was Russell onuitstaanbaar. Hij leefde erop los, roekeloos. Maar zowel James als Hugh bleef zijn vriend.’

Megan fronste. ‘Wist je dat James’ vader een hufter was die zijn gezin mishandelde?’

‘Hemel, nee. Dat wist ik niet. Ik geloof ook niet dat Russell dat weet. Hij heeft het er in elk geval nooit over gehad.’

‘James praat er niet graag over.’

‘Maar aan jou heeft hij het wel verteld.’

‘Vorige week pas.’

Tijdens hun tweede huwelijksreis, besefte Nicole. Toen James volgens eigen zeggen verliefd geworden was… Nicole dacht daar de rest van de lunch over na, en ook tijdens de rit terug naar Woolahra.

‘Bedankt voor de lunch, Nicole,’ zei Megan toen ze voor het huis van haar ouders stopten. ‘En dat je bent meegegaan naar Nathan.’

‘Wat doe je nou als hij belt en zegt dat hij een koper heeft voor je schilderijen? Verkopen of op een expositie wachten?’

‘Ik weet het nog niet. Het zijn erg persoonlijke schilderijen. Ik had nog helemaal niet aan verkopen gedacht. Ik wilde alleen weten of Nathan ze goed vond.’

‘Je hoeft ze niet te verkopen als je dat niet wilt.’

‘Nee, dat is waar.’ Het idee dat bekenden ernaar keken en wisten dat zij het was, stond haar niet aan. Ook al had ze niet precies zo geposeerd. Ze waren deels aan haar fantasie ontsproten. Maar de emoties waren wel de hare geweest. Ze zuchtte en keek Nicole aan. ‘Ga je tegen James zeggen dat je me vandaag hebt gezien?’

‘Ja, waarom niet? Je bent mijn vriendin.’

‘Echt waar, Nicole?’

Haar kwetsbaarheid was te aandoenlijk voor woorden. Ik vermoord die man als hij niet echt van haar houdt, dacht Nicole toen ze vooroverboog en Megan een kus op haar wang gaf. ‘Natuurlijk ben je dat. Ik bel je morgen. Zet je schouders eronder. Ook al besluit je die twee naakten niet te verkopen, dat weerhoudt je er niet van om meer te schilderen. Nu niet indutten. De kunstwereld moet dit nieuwe talent leren kennen!’

‘Dat mocht ik willen,’ zei Megan met een wrange glimlach toen ze uitstapte.

‘Wensen zijn er om vervuld te worden!’ riep Nicole.

Enkele maar, Nicole, dacht Megan somber, terwijl ze haar uitzwaaide. Enkele maar.