Hoofdstuk 5

 

 

 

Daar was hij nog toe in staat ook, dacht Megan bedroefd toen ze hem haastig het atelier zag verlaten. James Logan was een man bij wie alles lukte. Een geboren winnaar.

Ze wist meer over hem dan hij misschien besefte. Toen hij haar die zes weken tussen hun verloving en hun trouwdag alleen had achtergelaten, had ze urenlang van alles over hem zitten lezen op internet om haar onverzadigbare nieuwsgierigheid te bevredigen naar de machtige man op wie ze stapelverliefd was geworden Alles over hem had ze gelezen, zowel zakelijk als privé. En dat was verdraaid veel geweest.

Hoewel ze al had geweten dat zijn vader de transportmagnaat Wayne Logan was, was het nieuw voor haar dat die als eenvoudige vrachtwagenchauffeur was begonnen en zich omhoog had gewerkt tot miljardair. Zijn huwelijk met de dochter van zijn welgestelde baas had hem daarbij natuurlijk een handje geholpen. Megan was bekend met die strategie. Ze vermoedde dat ook haar eigen moeder om het geld en niet uit liefde was getrouwd. Soms schaamde ze zich voor haar materialistische moeder. Omdat die niets anders deed dan het geld van haar arme vader uitgeven.

Wayne Logan had tenminste zijn steentje bijgedragen en getoond dat hij een pientere zakenman was. Hij had het noodlijdende transportbedrijf van zijn schoonvader tot het grootste van Australië gemaakt. Na diens dood had hij het transportimperium naar het buitenland uitgebreid en containerschepen, een paar luchtvaartmaatschappijen en nog meer vrachtwagens gekocht.

Uit Logans huwelijk waren twee zoons voortgekomen: Jonathon, vijf jaar ouder dan James, die een paar weken na zijn drieëntwintigste verjaardag was verongelukt. De Porsche waarin hij reed – hij was van de weg af geraakt en tegen een telefoonpaal geknald – was een verjaardagscadeau van zijn vader geweest.

Tot zijn vijfentwintigste kwam James slechts sporadisch in artikelen over de familie Logan voor. Vanaf dat moment stond hij ineens in het middelpunt van de belangstelling, niet omdat hij net als zijn oudere broer voor hem zijn intrede had gedaan in het familiebedrijf, maar als zeer succesvol manager van diverse zangers en acteurs, wier eerdere manager drie jaar daarvoor was gearresteerd wegens verduistering. Omdat ze allemaal failliet dreigden te gaan, hadden ze hun krachten gebundeld en hulp gevraagd aan James, die na de universiteit als advocaat begonnen was en aan klanten probeerde te komen door huis aan huis folders te verspreiden. Later bleek dat niemand had geweten dat James toen pas tweeëntwintig was. Hij had er altijd ouder uitgezien dan hij was.

Hij had ze echter wel degelijk geholpen. Niet door de man te vervolgen die hen bedonderd had, wat onmogelijk was geweest aangezien de gokverslaafde gek zelfmoord had gepleegd, maar door hen over te halen hém als manager te nemen. James was altijd goed van de tongriem gesneden geweest en hij was dol op de entertainmentwereld.

Het eerste jaar had hij geen provisie berekend, op voorwaarde dat zijn cliënten deden wat hij zei en geen vragen stelden. Omdat ze weinig te verliezen hadden, stemden ze met zijn voorwaarden in. Binnen drie jaar waren al zijn cliënten een groot succes en verdiende James geld als water. Zijn nieuwe bedrijf, Images, werd al gauw het beroemdste managementbureau in Australië, en hij kreeg de bijnaam ‘de make-overman’.

Dat was wat hij deed. Hij gaf mensen een make-over, gaf hun wat hij ‘het juiste imago’ noemde, veranderde grijze muizen in stoutmoedige schoonheden. Naast zelfvertrouwen en een nieuwe look gaf hij hun soms ook een andere naam. Hierdoor, in combinatie met veel televisieoptredens, behoorden zijn cliënten tot de bekendste gezichten van Australië en waren het de meest gewilde artiesten.

Zijn grootste succes was destijds Jessica Mason geweest, een countryzangeres van tegen de dertig. Rond haar twintigste had ze een Golden Guitar gewonnen, maar sindsdien had ze tot de middelmaat behoord. In die periode was ze ook zo’n twintig kilo aangekomen. James veranderde haar voornaam in Jessie en liet de achternaam weg. Hij begeleidde haar persoonlijk bij haar afslankprogramma tot ze weer op haar streefgewicht van tweeënvijftig kilo zat, waardoor haar zeer fraaie figuur weer zichtbaar werd. Haar lange bos muisblonde haar werd gitzwart geverfd en in plaats van suède hesjes met franjes en cowboylaarzen ging ze lange soepele rokken, laag uitgesneden topjes en met edelstenen afgezette sandalen dragen. Haar eerste album, Barefoot Gypsy, had een ongekend sexy hoesje, met Jessie die in een flamencoachtige houding naast een houtvuur stond, met haar rok zo hoog opgetild, dat er veel heup en dijbeen te zien was en met haar hoofd naar achteren geworpen, zodat haar zwarte krullen langs haar rug hingen en haar borsten – ze droeg duidelijk geen beha – fier omhoogstaken in haar doorschijnende witte bloes.

Binnen een paar dagen was het album goud, een paar weken later was het platina. Jaren daarna werd het nog steeds verkocht. De sfeervolle sexy nummers op de cd hadden geweldige teksten en opzwepende ritmes en maakten daarmee de belofte op de verpakking waar.

‘Je moet nog altijd presteren,’ zou James gezegd hebben toen hij ervan werd beschuldigd seks te verkopen. ‘Mijn zangers kunnen zingen en mijn acteurs kunnen acteren. Het probleem in de entertainmentindustrie is dat degenen die echt talent hebben niet altijd de kans krijgen te laten zien wat ze kunnen. Ik geef mijn mensen die kans door ze zodanig te promoten, dat ze opgemerkt worden.’

Het was niet meer dan logisch dat James zijn activiteiten op een gegeven moment uitbreidde naar de reclame-industrie. ‘Producten verschillen niet zoveel van mensen,’ had hij volgens een ander artikel gezegd, nadat hij Images Advertising had opgericht. ‘Ze hebben een imago nodig om succesvol te kunnen zijn, net als bedrijven. Kom naar mij en je verkopen stijgen binnen een halfjaar gegarandeerd, en anders krijg je je geld terug.’ Deze uiterst boude bewering had ervoor gezorgd dat gestreste verkoop- en marketingmanagers massaal naar James kwamen. Dan liet hij zijn kunstje zien, met de hulp van het zeer creatieve, onorthodox denkende personeel dat hij had ingehuurd.

Toen hij tegen de dertig liep, was James multimiljonair en een beetje een playboy. Op internet verschenen honderden foto’s van hem bij paardenraces, filmpremières, chique liefdadigheidsfeesten en golftoernooien, op jachten, in sportauto’s en vijfsterrenoorden. Op bijna elke foto hing er een andere knappe meid aan zijn arm. Het kwam voor de pers dan ook als een verrassing toen hij op zijn tweeëndertigste met Jackie Foster trouwde, het Australische supermodel. Iedereen had gedacht dat hij nog een paar jaar de zwierige vrijgezel zou uithangen.

Megan was niet echt jaloers geweest op James’ vroegere vriendinnen. Die waren tenslotte allang verleden tijd. Ze had echter maar één blik op de foto’s van zijn eerste bruiloft hoeven werpen om te beseffen dat ze nog een lange weg te gaan had voordat haar trouwkiekjes daar ook maar bij in de buurt kwamen. Jackie Foster was gewoonweg een adembenemende bruid geweest.

Toch had Megan geen afgunst gevoeld. James had haar ervan weten te overtuigen dat hij háár wilde en niet Jackie Foster. Ze was echter niet gelukkig geweest met haar uiterlijk. Het minste wat ze kon doen, was er zo mooi mogelijk proberen uit te zien. Dus had ze de hulp ingeroepen van een modegoeroe, en ze was heel blij geweest met het resultaat. Op haar eigen trouwdag was ze naar het altaar geschreden, ervan overtuigd dat ze echt mooi was en dat haar aanstaande oprecht van haar hield.

‘Wat een uilskuiken was ik toch,’ mompelde ze, nijdig een stuk van haar toast afbijtend. Was er iets wat ze toen níét had geloofd?

De gedachten aan de leugens en het bedrog van haar man deden een enorme woede in Megan opborrelen, deels gericht tegen James, maar het meest nog tegen haarzelf. Ze had hem in het ziekenhuis met de waarheid moeten confronteren, toen de pijn nog vers was. Nu was het te laat. Ze zat in een val, niet alleen door haar onbeantwoorde liefde voor James, maar ook door haar opflakkerende verlangen naar hem. Ze wilde die tweede huwelijksreis maken, heel graag zelfs. Ze wilde dat hij dagen achter elkaar de liefde bedreef met haar. Het had geen zin om dat te ontkennen.

Megan stond op, liep naar de ezel en haalde het stoflaken van het schilderij. Wat ze daar zag, schokte haar nog steeds… maar het wond haar ook op.

Ze schrok op van de telefoon. James kon onmogelijk al op kantoor zijn. Hij was pas tien minuten weg. Ze huiverde bij de gedachte dat het misschien haar moeder was die alles wilde horen over de bruiloft van Hugh. Ze had de vorige avond al gebeld, maar toen had ze haar afgepoeierd en gezegd dat ze hoofdpijn had. Haar moeder kon echter zeer volhardend zijn en bovendien had ze een olifantshuid.

Toen het rinkelen aanhield, beende ze geërgerd naar de telefoon op het tafeltje naast de rode leren bank en nam op. ‘Hallo,’ zei ze vlak.

‘O,’ klonk een vrouwenstem. ‘Sorry, bel ik ongelegen?’

Niet haar moeder, besefte Megan met een mengeling van opluchting en gêne. Het was Nicole, de vrouw van Russell McClain. Als tieners hadden ze op dezelfde kostschool gezeten, maar toen waren ze niet bevriend geweest. Nicole had een klas hoger gezeten dan Megan, en hun paden hadden zich zelden gekruist. Niet dat dat veel verschil gemaakt zou hebben. Zelfs in haar eigen klas was Megan niet populair geweest onder de meiden, misschien omdat ze verlegen was, maar waarschijnlijk vooral omdat ze niets gaf om de dingen waar haar klasgenoten in geïnteresseerd waren: kleren, make-up, chatten op internet, mobieltjes. Megan was liever alleen geweest dan dat ze moest luisteren naar hun domme geklets. Schilderen deed ze veel liever, en dromen.

Ze was heus wel geïnteresseerd geweest in jongens, maar op een geromantiseerde manier. Vaak had ze aan de andere sekse gedacht, en aan seks, en ze had zich een beeld gevormd van haar droomprins. Hij leek in niets op de lompe types die op de jongensschool vlak bij hun eigen school zaten. Haar ware Jakob was altijd ouder geweest, veel hoffelijker en een heel bedreven minnaar.

Op de kunstacademie was ze wel bevriend geraakt met een paar mannen, maar die waren allebei homo. Haar droomprins was in geen velden of wegen te bekennen en opnieuw was ze haar medestudentes niet opgevallen.

Tegen de tijd dat ze James had leren kennen en met hem getrouwd was, was ze het gewend om een eenling te zijn. Toen ze als James’ vrouw in het middelpunt van de belangstelling was komen te staan, was dat een angstaanjagende ervaring geweest. Ze was het niet gewend om zich in de openbare arena te begeven, en al helemaal niet om gastvrouw te spelen bij diners of de dingen te doen waarvan James kennelijk had gedacht dat ze die in de vingers had. Haar moeder was immers een echte societydame, die er zonder haar hand ervoor om te draaien de bruiloft van haar dochter binnen zes weken georganiseerd had.

Megan had zich verrassend goed staande gehouden, dankzij Nicole, die algauw een vriendin van haar was geworden. Megan mocht haar heel erg graag. Ze was een fantastische meid, niet ijdel, al was ze ongelooflijk mooi. Ook was ze absoluut niet oppervlakkig of egoïstisch, zoals vrouwen van rijke mannen soms zijn.

Met Nicole bijna altijd aan haar zijde had Megan haar introverte karakter overwonnen. Ze mocht dan geen sociaal dier zijn zoals James, ze was in elk geval ook geen bonk zenuwen als ze in het gezelschap verkeerde van rijke en beroemde lui.

Na haar miskraam was ze kapot geweest van verdriet en had ze alle sociale contacten gemeden. Zelfs Nicole had ze niet willen zien, omdat ze de gedachte dat Russell haar de vernederende waarheid wel verteld moest hebben, niet uit haar hoofd kon zetten. Nicole had haar vast niet uitgelachen, maar ze zou wel medelijden hebben.

Het was pijnlijk geweest om haar op Hughs bruiloft tegen te komen, want Megan vond het rot dat ze haar zo behandeld had. Ze had half verwacht dat Nicole haar met de nek zou aankijken, maar die had gezegd dat ze zo blij was dat Megan zich beter voelde en dat ze er ook beter uitzag en dat ze snel samen eens moesten gaan lunchen. Waarschijnlijk was dat de reden van dit telefoontje. ‘Sorry dat ik zo opnam – ik dacht dat je mijn moeder was.’

Nicole lachte. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik heb er ook zo een.’

Megan moest glimlachen. ‘O ja?’

‘Nou. Ze belt me voortdurend op en probeert zich overal mee te bemoeien, zoals moeders dat kunnen doen.’

‘Maar daar geef je haar de kans niet toe,’ zei Megan, terugdenkend aan de manier waarop Nicole op haar bruiloft tegen haar moeder in was gegaan en haar had gezegd dat ze kon opvliegen. Soms wilde Megan dat ze hetzelfde kon zeggen tegen haar eigen moeder, die niet alleen kritisch was, maar ook een controlefreak. Ze maakte het leven van haar vader zuur. Volgens Megan kwam het door haar moeder dat ze geen zelfvertrouwen had. Niets was ooit goed genoeg voor haar. Ze wilde per se dat Megan een ‘succes’ werd.

Er was maar één ding dat Megan ooit had gedaan waar haar moeder blij mee was, en dat was met James Logan trouwen. Ze had haar zelfs geprezen dat ze zo snel zwanger was geraakt en ze had haar toen vol trots gezegd dat ze toch zo’n vreselijk slimme meid was.

Na de miskraam van haar dochter had Janet Donnelly natuurlijk gezegd dat ze zich niet druk moest maken: ze was al mevrouw Logan en zou heus wel een keer een nieuwe baby krijgen. Megan vertrok haar gezicht bij de gedachte aan haar moeders reactie als ze ooit de moed zou vinden om James te verlaten.

‘Mijn moeder valt eigenlijk wel mee de laatste tijd,’ zei Nicole. ‘Het scheelt natuurlijk dat ze aan de andere kant van de wereld zit. En dat ik met een stinkend rijke man getrouwd ben.’

‘Moeders vinden dat wel fijn, lijkt het, hè?’

‘Ik zou me niet te druk maken over wat je moeder wel of niet fijn vindt, Megan. Mijn moeder verklaart me voor gek omdat ik werk, vooral omdat ik mijn hele salaris aan goede doelen schenk. Maar dat kan mij niet bommen. Ik voel me er goed bij. Er komt een tijd dat je moet doen wat jij wilt, wat jóú gelukkig maakt.’

Gelúkkig? Megan wist dat niets van wat ze deed haar werkelijk gelukkig zou maken. Ze moest echter wel toegeven dat ze zich op komende zaterdag verheugde. Hoe vreemd het misschien ook was om opgewonden te zijn omdat je een tweede huwelijksreis ging maken met een man die niet van je hield en die je waarschijnlijk alleen meenam om je zwanger te maken. Maar het leven was vreemd, had ze ontdekt en seksuele aantrekkingskracht ook. Ze had uit alle macht geprobeerd niet naar James te verlangen, maar dat had niets uitgehaald.

‘James neemt me opnieuw mee op huwelijksreis,’ zei ze.

‘Dat is geweldig nieuws! Wanneer gaan jullie?’

‘Komende zaterdag.’

‘Fantastisch, Megan. Echt fantastisch!’

‘James wil weer heel graag een baby.’

‘Dat kan ik me wel voorstellen. Ik bedoel… Hij wordt er niet jonger op, Megan. En volgens Russell wil hij dolgraag vader worden.’

‘Ja, dat weet ik.’ Zo graag dat hij bereid was het eerste het beste meisje zwanger te maken en met haar te trouwen. Nee, niet het eerste het beste meisje. Een dom naïef meisje dat geen vraagtekens zette bij zijn beweegredenen en dat zo onder de indruk was dat zo’n geniale man haar wilde hebben, dat ze nauwelijks meer kon nadenken…

‘Laten we van de week een keer samen gaan lunchen,’ stelde Nicole voor. ‘We kunnen ook gaan winkelen. Misschien wil je nieuwe kleren kopen voor de vakantie.’

‘Aha,’ zei Megan, ineenkrimpend van gêne. ‘Het is je zeker opgevallen dat ik gisteren hetzelfde pakje droeg als bij het vertrek van mijn eigen bruiloft. Ik heb al een tijd niet meer gewinkeld, Nicole. Gewoon geen zin.’

‘Dat is begrijpelijk. Je hebt een moeilijke tijd doorgemaakt, Megan. Maar James ook. Luister, ik weet zeker dat die tweede huwelijksreis niet alleen bedoeld is om weer zwanger te worden. Hij wil waarschijnlijk met je samen zijn. Hij houdt veel van je, weet je.’

‘Eigenlijk weet ik dat nog zo net niet,’ mompelde Megan voordat ze er erg in had.

‘Wát? Denk je dat James niet van je houdt? Dat is belachelijk, Megan. Hij aanbidt je!’

Megan wou dat ze niets gezegd had. Toch was het wel goed om te weten dat Nicole de waarheid over haar huwelijk blijkbaar niet wist. Nu kon ze met een gerust hart met haar gaan lunchen. ‘Ja, tuurlijk heb je gelijk,’ haastte ze zich te zeggen. ‘Sinds die miskraam is mijn zelfvertrouwen tot een nulpunt gezakt. Een depressie kan vreselijke dingen met je doen, Nicole. Je haalt je van alles in je hoofd.’

‘Haal je in elk geval niet in je hoofd dat James niet van je houdt, meiske. Kort na je huwelijk sprak ik nog met Kara, die ken je toch nog wel? Op school was ze mijn beste vriendin. We vonden het allebei heel romantisch dat James met je getrouwd was. Rijke mannen hoeven immers niet met hun vriendin te trouwen alleen maar omdat ze zwanger is. Hij had je kunnen dwingen het te laten weghalen, of je gewoon een smak geld kunnen geven. Of je als minnares kunnen aanhouden, mét kind. In plaats daarvan holde hij met je naar het altaar. Als dat geen echte liefde is…’

‘Je hebt vast gelijk.’

‘Ja, beslist. Maar wat dat gebrek aan zelfvertrouwen betreft: dat moet veranderen. Hoezeer James zich aanvankelijk ook aangetrokken voelde tot jouw lieve persoontje, het is niet goed om altijd maar meegaand te zijn. Een man als James loopt finaal over je heen als je niet uitkijkt. Op een gegeven moment moet je als vrouw je man versteld doen staan. Die tweede huwelijksreis is het juiste moment voor een nieuw imago.’

Dat klonk Megan wel goed in de oren. ‘Wat voor imago?’

‘Het soort dat James aan zijn cliënten geeft. Sexyer, uitdagender.’

‘Dat klinkt geweldig, Nicole. Maar ik ben nooit uitdagend geweest, of sexy.’

‘Daarom heet het ook een nieuw imago. En nu geen gesputter meer. Je hebt duidelijk een zetje in de juiste richting nodig en ik ben de aangewezen persoon om je dat te geven. Wanneer gaan jullie ook alweer weg?’

‘Zaterdag,’ zei Megan, ietwat overdonderd maar blij.

‘Zaterdag, mooi. Dan regel ik een afspraak voor je bij een fantastische schoonheidssalon. Ze doen de hele mikmak. Het kost een flinke duit, maar wat maakt het uit? James heeft geld zat.’

‘Het kan me niet schelen wat het kost,’ zei Megan tot haar eigen verbazing. Als ze op die manier James naar haar kon laten kijken met een vurig verlangen dat onmogelijk nep kon zijn…

 

Toen Nicole ophing, voelde ze zich behoorlijk opgewonden over haar plannen voor die week. De volgende dag zou ze Megan mee uit lunchen nemen. Woensdag en donderdag zouden ze gaan shoppen. Ze vermoedde dat één dag niet genoeg was om Megan over te halen het soort kleren te dragen dat ze in gedachten had. Vrijdag zouden ze de hele dag in de schoonheidssalon doorbrengen. Ze zou die week vrij moeten nemen, maar dat was geen probleem. Ze was met haar baas getrouwd.

‘Russell?’ riep ze, de trap afrennend. ‘Waar ben je?’

‘Hier,’ klonk het uit de achtertuin.

Soms wilde Nicole dat ze nog in Russells knusse appartement woonden, waar je altijd wist waar de ander was. Maar goed, dan hadden ze al deze ruimte niet gehad.

Ze stormde de veranda op en zag Russell met zijn handen in zijn zij midden in de grote achtertuin staan. ‘Zullen we hier een zandbak maken?’ vroeg hij, naar een hoek wijzend. ‘En daar een speelhuisje?’

‘Daar is nog alle tijd voor,’ zei ze goedmoedig. ‘De baby komt pas over zes maanden.’

‘Maar ik heb maar één dag in de week vrij, snap je.’

Dat was vandaag. Op maandag.

Nicole tuitte haar lippen. ‘Ik had kunnen weten dat je weer de workaholic zou gaan uithangen zodra ik met je getrouwd was.’

‘De pot verwijt de ketel, juffie.’

‘Klopt,’ gaf ze toe. Door bij Russell in de makelaardij te gaan werken had ze haar sterke kant ontdekt. Het gaf haar een kick om het juiste huis voor mensen te vinden. Het gaf haar ook een kick om haar eigen geld naar Julie te kunnen sturen, die in Bangkok bezig was een tweede weeshuis op te zetten.

‘Hoe ging het gesprek met Megan? Ik wed dat je haar nog niet hebt kunnen overhalen met je te gaan lunchen.’

‘Je hebt het mis,’ zei ze zelfvoldaan. ‘We gaan morgen. Daarna neem ik haar mee op kledingjacht, en vrijdag gaan we naar Stephano’s Beauty Spa. Raad eens waarom.’

Russell draaide zich om en keek zijn vrouw aan. ‘Niks zeggen. Ze gaat met James weer op huwelijksreis.’

‘Bingo. Naar Dream Island zelfs.’

‘Verdomd fantastisch! Ik maak me sinds die miskraam echt zorgen om die twee.’

‘Ik maak me vooral zorgen om Megan. Het is een kwetsbare meid. Weet je dat ze het zich in haar hoofd heeft gehaald dat James misschien niet van haar houdt?’

‘Wát?’

‘Ja, ik schrok er net zo van als jij. Ik bedoel, we weten allebei dat hij van haar houdt. Waarom kijk je me zo raar aan? Wat weet jij dat ik niet weet?’ Geërgerd sloeg ze haar armen over elkaar. Toen viel het kwartje. ‘Nee!’ riep ze uit, terwijl ze haar armen geschokt langs haar lichaam liet vallen. ‘Hij houdt niet van haar, hè? Hij is alleen maar om het kind met haar getrouwd. Daarom was hij zo van streek toen dat misging.’

‘Inderdaad,’ gaf Russell met een zucht toe.

‘De gluiperd.’

‘Neem het hem niet al te kwalijk, Nicole. Hij wil een gezin, en Jackie wilde hem er geen geven. Wat moest hij dan? Altijd alleen blijven? Dat is niks voor James.’

Nicole kneep haar ogen toe. ‘Maakte hij Megan expres zwanger voordat hij met haar trouwde?’

‘Volgens mij wel. Niet dat hij me dat met zoveel woorden heeft verteld. James praat niet veel over zijn privéleven. Ik weet wel dat hij nog gek is op Jackie.’

‘Die egoïstische trut? Megan is tien keer beter.’

‘Dat weten we allebei.’

‘Arme Megan… Geen wonder dat ze geen zelfvertrouwen meer heeft. Waarschijnlijk vóélt ze dat hij niet verliefd op haar is. Goddank heb ik haar ervan weten te overtuigen dat ze zich van alles in haar hoofd haalde.’

‘Dat is heel goed. Wie weet, wordt hij op den duur wel verliefd op haar.’

‘Hm. Daar is weinig kans op, tenzij ze verandert. Het wordt tijd dat ze niet langer Megan de muis is. Mijn make-over komt precies op tijd.’

‘Doe niets té ingrijpends, Nicole. James is gesteld op Megan zoals ze is.’

‘Ja, maar hij is niet verliefd op de Megan zoals ze is. Ze moet een beetje uit haar schulp kruipen. Hem wakker schudden. Uitdagender worden en sexyer.’

‘Dat is onbegonnen werk, Nicole.’

‘Doe niet zo mal. Je moet alleen weten hoe je het moet aanpakken. Mannen zijn visueel ingesteld. Als ze er sexyer uitziet, zal hij anders met haar omgaan. Daardoor zal ze zich sexyer vóélen en zich sexyer gedragen, het is gewoon een sneeuwbaleffect.’

‘Als jij het zegt.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik neem aan dat je haar niks hebt verteld over onze baby?’

‘Hemel, nee. Dat zou haar alleen maar pijn gedaan hebben. Je hebt het James toch niet verteld, hè?’

‘Nee.’

‘Wacht daar in elk geval mee totdat ze terug zijn van vakantie. Ik hoop dat die een succes wordt.’

‘James kennende zal dat heus wel lukken.’

‘Hij is God niet,’ zei Nicole enigszins geïrriteerd. Van Russells vrienden was James nooit haar favoriet geweest. Nu al helemaal niet.

‘Zeg dat niet tegen James. Of zijn cliënten.’

‘Het probleem met James Logan,’ ging Nicole nijdig verder, ‘is dat hij veel te intelligent en te knap is.’

‘Hij heeft inderdaad een groot ego.’

‘En een grote je-weet-wel, wed ik.’

‘Nicole McClain!’ riep haar echtgenoot met gespeelde verontwaardiging uit.

‘Ach, hou toch op. Jij en ik kennen zijn reputatie op het gebied van vrouwen. Voordat hij met Jackie Foster trouwde, had hij ik weet niet hoeveel stoeipoezen.’

‘Dat was jaren geleden. Hij is veranderd.’

‘Poeh, helemaal niet. Niet echt. In de slaapkamer is hij vast een stoute jongen.’

‘Ik meen me te herinneren dat je het wel leuk vond dat ik in de slaapkamer een stoute jongen was toen we elkaar net kenden.’

‘Dat was anders,’ zei ze, hooghartig haar lange blonde haar naar achteren schuddend.

‘Hoezo?’

‘Wij waren verliefd.’

‘Megan is verliefd op James.’

‘Ja, maar James is niet verliefd op háár.’

‘Wat niet weet, wat niet deert.’

‘Typisch een mannenopmerking!’ riep ze stampvoetend uit. ‘Ze kijken niet verder dan hun neus lang is.’

‘Dat is niet waar. Ik weet zeker dat James wilde dat het anders was. Zoals ik eerder zei: we kunnen niet altijd kiezen op wie we verliefd worden. Dat zou jij als geen ander moeten weten, Nicole. Probeer je in te leven in James. Dat doe je bij andere mensen ook.’

Nicole was van haar stuk gebracht. Russell leverde zelden kritiek op haar. Maar toen ze over zijn wijze woorden nadacht, zag ze in dat ze te hard over James had geoordeeld. Het probleem was dat ze nooit met een onbevooroordeelde blik naar een rijke man kon kijken.

‘Je hebt gelijk. Ik ben niet fair geweest. Ik wou alleen dat James niet met een meisje zoals Megan was getrouwd. Ze is zo… kwetsbaar.’

‘Met zo’n moeder? Ik vermoed dat er onder haar frêle uiterlijk een ruggengraat van staal schuilgaat.’

‘Misschien…’

‘Ongetwijfeld. Zo, genoeg over James en Megan. Het zijn volwassen mensen. Ze komen er wel uit.’