32

Atlantische Oceaan

1890

Rebecca keek op van het boek dat ze aan het lezen was en richtte haar blik op de uitgestrekte grijsgroene oceaan die de horizon vulde. Het ritmische stampen van de stoommachines onder haar voeten was rustgevend. Zij en Flora zaten buiten op dekstoelen te lezen, met plaids over hun benen. ‘Gelukkig is de thuisreis tot nu toe gladjes verlopen,’ zei Rebecca.

‘Juich alsjeblieft niet te snel, Becky,’ antwoordde Flora. ‘Straks roep je het over ons af! Weet je nog die vreselijke storm op de Middellandse Zee, jaren geleden?’

‘Ik dacht dat we schipbreuk zouden lijden, net als de apostel Paulus. Maar ik ben vooral voor hen blij dat deze reis rustig verloopt.’ Rebecca gebaarde naar Kate en Petersen, die in tegengestelde richting over het promenadedek liepen om wat beweging te krijgen.

‘Die hebben op deze reis meer dan genoeg avontuur beleefd,’ zei Flora lachend.

‘Dat mag je wel zeggen! En volgens mij heeft het huwelijk hen goed gedaan, denk je ook niet? Al was het maar tijdelijk en nep. Kennelijk hebben ze min of meer vrede gesloten.’

Flora sloeg het boek dat ze las dicht en vouwde haar handen. ‘Ik heb veel over Soren en Kate nagedacht en over alles wat ze vanwege ons hebben moeten verduren. Ik heb over hun toekomst gebeden, Becky, en ik heb besloten…’

‘Wacht.’ Rebecca stak haar hand op. ‘Voor je nog een woord zegt, wil ik je vertellen wat ik heb besloten.’

‘O. Dat klinkt serieus.’

‘Dat is het ook.’ Rebecca ademde diep in om moed te verzamelen. ‘Je weet hoeveel ik erom heb gebeden dat Timothy gelovig mag worden. Ik houd zo veel van hem, Flora dat het me pijn in mijn ziel doet wanneer ik eraan denk dat ik voor eeuwig van hem gescheiden zal worden. Dat doet zo’n pijn!’ Zelfs op dat moment was de pijn reëel.

Flora pakte haar hand vast. ‘God gaf ons het wonder van de zoon van de sjeik, dus misschien…’

‘Dat weet ik. Natuurlijk. En ik weet ook dat God Timothy als een bliksemschicht kan raken en hem van het ene op het andere moment kan veranderen zoals Hij Saulus op de weg naar Damascus veranderde. Maar ik weet ook dat Hij Timothy’s vrije wil respecteert en dat de keuze om al of niet te geloven uiteindelijk bij hem ligt. Maar dat is niet wat ik je wilde vertellen. Ik vertel het helemaal verkeerd, Flora. Laat me opnieuw beginnen.’ Ze was weer even stil. Zodra ze de woorden uitsprak, zouden ze realiteit worden, en zou ze aan de weg naar haar volgende avontuur staan. Wist ze zeker dat ze dit wilde? Ze haalde weer diep adem. ‘Of ik nu wel of niet een toekomst heb met Timothy, ik wil de rest van mijn leven niet alleen blijven. Daarom heb ik besloten om Kate Rafferty als mijn dochter te adopteren.’

‘Wat zeg je nou?’ vroeg Flora ongelovig. ‘Je bedoelt wettelijk adopteren?’

‘Ja. Ik wil haar in ons huis opnemen en opvoeden als mijn dochter, niet als een dwaze kamenierster, een baantje waar ze trouwens tamelijk slecht in is. Kate en ik hebben toen we samenwerkten veel ervaringen gedeeld, en ik ben tot de slotsom gekomen dat ze geen baan, nieuwe kleding of goede manieren nodig heeft en dat ze zelfs niet hoeft te leren lezen en schrijven, hoewel we daaraan werken. Wat dat meisje nodig heeft, is liefde. Ze zei me dat niemand ooit van haar heeft gehouden, en dat zij nooit van iemand heeft gehouden.’

‘Och, dat arme kind.’

‘Ik heb geprobeerd haar te vertellen dat God van haar houdt, maar ze kan die basale waarheid niet begrijpen omdat ze niet weet wat liefde is. Ze heeft die nooit gevoeld. Ik wil haar laten zien dat ik van haar houd, Flora, met al haar nukken en grillen, zodat ook zij kan gaan geloven dat God van haar houdt.’

‘O, Becky.’ Flora kreeg tranen in haar ogen. Ze boog zich naar haar zus toe en omhelsde haar. ‘Wat een heerlijk, prachtig idee!’

‘Ik besef dat het niet eenvoudig wordt, maar ouder zijn is vrijwel nooit eenvoudig. Ze lijkt veel op mij, met haar koppige eigengereidheid. Ze zegt wat ze denkt, en dat vind ik prettig… meestal. Ik heb niet veel ervaring in het oprecht liefhebben van anderen zoals Jezus dat van mij wil, maar God weet dat ik het moet proberen.’

‘Je hebt mijn volledige steun, Becky. En ook van Edmund, dat weet ik zeker.’

‘Goed. Dank je. Maar jij wilde me jouw gedachten over Soren en Kate vertellen voordat ik je onderbrak.’

‘Wij denken zo vaak hetzelfde, Becky. Dat is altijd al zo geweest. Ik wilde vertellen dat ik Edmund ga vragen om Soren wettelijk te adopteren. Ik wil dat hij onze zoon wordt. Ik weet zeker dat Edmund ermee instemt, want hij houdt ook van Soren, maar ik maakte me er zorgen over hoe mijn beslissing op Kate zou uitwerken, en wat het voor ons huishouden zou betekenen. Maar dat probleem heb jij nu voor me opgelost.’

‘Dat wij op onze leeftijd nog eens ouders gaan worden!’ Rebecca omhelsde Flora opnieuw.

‘Het zijn enorme veranderingen in onze levens die voor geen van ons makkelijk worden, maar…’

‘Ach wat! Wie geeft er om “makkelijk”?’ antwoordde Rebecca. ‘Makkelijk is saai. We kunnen wel een flinke uitdaging gebruiken om de zaak een beetje op te schudden.’

‘Hoe moeten we die twee het nieuws vertellen? Ze zijn immers beiden al ouder dan achttien. Voor hetzelfde geld weigeren ze geadopteerd te worden.’

‘Ik denk niet dat ze zullen weigeren, Flora. We hebben samen veel meegemaakt en vormen nu een gezin.’ Rebecca had het nog niet gezegd of Kate en Soren kwamen weer in zicht terwijl ze in tegengestelde richting het dek rond liepen. Soren zwaaide even toen hij zag dat zij en Flora naar hem keken. Rebecca lachte toen haar nog iets anders te binnen schoot. ‘Hoe moeten we hen uitleggen hoe rijk ze zullen worden? Petersen kan nog een beetje rekenen, maar Kate kan nauwelijks tot honderd tellen.’

‘Daar bedenken we wel iets op. Ik weet zeker dat je ervan gaat genieten om Kate als je dochter op te voeden en haar van alles te leren,’ zei Flora terwijl de twee jongeren weer uit het zicht verdwenen. ‘Maar hoe zit het met Timothy? Hoe past hij in het nieuwe plaatje?’

Rebecca voelde de vertrouwde pijn in haar maag bij het noemen van zijn naam. Hoe was het mogelijk dat liefde tegelijkertijd zo’n overweldigende vreugde en zo’n intense pijn kon veroorzaken? ‘Ik weet niet of Timothy zich zal laten overtuigen door de ontdekking die we in de Sinaï hebben gedaan. Eerlijk gezegd betwijfel ik het, vooral omdat het de geleerden veel tijd zal kosten om een complete transcriptie van die bladen te maken.’ Ze zweeg even, vastbesloten niet te gaan huilen. ‘Ik denk dat ik Timothy zal moeten loslaten. We zullen altijd vrienden blijven, niets kan dat veranderen. Maar ik moet niet langer proberen een relatie met hem op te bouwen, en accepteren dat ik misschien nooit met hem zal trouwen. Het is te pijnlijk.’

‘O, Becky…’

‘Alsjeblieft geen medelijden, Flora. Je weet dat ik daar een hekel aan heb. En ik hoef mijn leven in elk geval niet alleen door te brengen als ik Kate adopteer. Bovendien heeft God me een taak voor het leven in Zijn dienst gegeven, en genoeg vreugde en opwinding om twee levens te vullen. Het zou egoïstisch zijn om nog meer te verlangen.’

Timothy en Edmund stonden Rebecca en Flora in het treinstation van Chicago op te wachten toen ze thuiskwamen. Eén blik op die lieve man met zijn warrige haar maakte dat Rebecca’s voornemen in rook opging. Ze hield van hem. Het was heerlijk om na al die maanden zijn armen weer om haar heen te voelen, en ze wilde voor altijd bij hem zijn. Hoe zou ze hem kunnen laten gaan? Maar ze wist dat het moest.

Timothy had een rijtuig gehuurd zodat ze met elkaar konden praten terwijl de anderen met Andrew naar huis reden. Nadat de kruiers de bagage hadden ingeladen, vertrokken beide rijtuigen naar huis. ‘Timothy, ik heb gevonden wat ik zocht!’ zei Rebecca zodra het voertuig in beweging kwam. ‘Ik denk dat mijn ontdekking een complete set van de Evangeliën zal blijken te zijn. De bladen lagen niet op volgorde, dus ik weet het niet zeker totdat we een complete transcriptie hebben gemaakt, maar ik kon het document dateren op ongeveer 500 na Christus. Kun je je dat voorstellen? Het zou een van de oudste exemplaren zijn die ooit is gevonden! O, ik wou dat je erbij was geweest en het had kunnen zien! Kate vond de bladen in een kleine, stoffige opslagruimte met een stuk of vijf andere codices. Alle bladen zaten aan elkaar vast, en het was een palimpsest, Timothy. Dat realiseerde ik me aanvankelijk niet. Ik dacht dat het een waardeloos werk met heiligenlevens was, maar toen zag Kate dat er nog iets onder de tekst had gestaan, en ik kon een van de koppen ontcijferen – volgens Lucas. Ik viel bijna flauw! Ik pakte mijn vergrootglas en… waarom kijk je me zo aan?’

‘Omdat ik je zo vreselijk graag wil zoenen en jij niet ophoudt met praten.’ Hij trok haar tegen zich aan en zoende haar totdat de koets een hobbel nam en ze uit elkaar stuiterden. Hij zuchtte van voldoening. ‘Ik houd zo veel van je, meisje! Alleen mijn Rebecca kan zich zo opwinden over een antieke codex. En ik ken geen enkele andere vrouw in Chicago die zelfs maar zou weten wat een palimpsest is.’ Hij zoende haar opnieuw. ‘En nu mag je doorgaan, lieverd. Je vertelde me over die geweldige vondst van jou.’

‘Het is fantastisch, Timothy, want het bewijst dat dat wat ik je altijd heb proberen te vertellen, echt waar is. De Evangeliën zijn in al die eeuwen niet veranderd of bewerkt. Ze zijn precies hetzelfde als duizend jaar geleden. Duizend jaar! Het gaat natuurlijk veel tijd kosten om een complete vertaling van de bladen te maken en ze in detail met onze moderne Evangeliën te vergelijken, maar ik heb al kunnen vaststellen dat de bladen uit het Evangelie volgens Lucas die ik heb bestudeerd hetzelfde zijn. Het verhaal over de maagd Maria, de geboorte van Jezus in Bethlehem, de engelen die aan de herders verschijnen – het staat allemaal in een exemplaar van de Evangeliën dat eeuwenoud is!’ Rebecca keek hem aan en hoopte dat hij zou zeggen dat hij overtuigd was, dat hij nu geloofde, maar ze begreep dat het te veel gevraagd was. Ze had deze zomer al zeker één wonder meegemaakt, toen de vroedvrouw de huilende zoon van de sjeik omhoog had gehouden, en ze durfde nauwelijks op een tweede te hopen. ‘Zeg iets, Timothy. Ik beloof je dat ik een minuut lang mijn mond zal houden.’

‘Ik voelde me zo ellendig zonder jou, Rebecca,’ zei hij, terwijl hij zijn vingers over haar wangen liet gaan. ‘Ik wil nooit meer van je gescheiden zijn.’

Rebecca moest wegkijken. Ze bad om kracht om te doen wat ze moest doen. ‘Ik kan op deze manier niet langer bij je blijven, Timothy. Het spijt me, maar het is te moeilijk. Ik hou meer van je dan je ooit kunt beseffen, maar er is voor ons geen andere toekomst dan als vrienden.’ Hij zakte achterover tegen de rugleuning en sloot zijn ogen. ‘De Bijbel zegt dat ik God met heel mijn hart en ziel en verstand en kracht moet liefhebben,’ zei ze terwijl de tranen over haar wangen liepen. ‘Hoe kunnen wij ooit samen komen en één worden als de liefde voor God het doel in mijn leven is en Hij afwezig is in jouw leven? Het spijt me, Timothy… het spijt me afschuwelijk.’

Hij gaf haar zijn zakdoek om haar tranen te drogen en drukte haar tegen zijn borst in een poging haar te troosten. ‘Het spijt mij ook vreselijk, lieveling… ik heb veel tijd met Edmund doorgebracht toen jullie weg waren, en hij heeft me gewaarschuwd dat dit zou kunnen gebeuren. Hij vertelde me ook dat niemand ooit op grond van logische argumenten het Koninkrijk van God heeft omarmd. Volgens hem moest ik mijn behoefte aan rede en logica naast me neerleggen en God simpelweg vragen tot mij te spreken. Daarna moest ik wachten op Zijn antwoord.’

‘En heb je dat gedaan?’ vroeg ze, bang om te hopen.

‘Ja, Rebecca. Ik heb mijn uiterste best gedaan om het debat in mijn hoofd te verdringen en alleen maar te luisteren. Ik wil jou niet kwijtraken.’

‘Maar…? Ik hoor je aarzeling, Timothy.’

Hij zuchtte. ‘Ik ben bang dat ik geen ervaring heb met het horen van Gods stem. Het is verdrietig om te zeggen, maar als Hij heeft geprobeerd om mij te bereiken via een brandende struik of een boodschap van een engel, dan heb ik dat compleet gemist.’

‘Ik zou de hoop niet opgegeven. Jezus zei dat we Hem zouden vinden als we Hem zochten, als we met heel ons hart naar Hem op zoek gaan. En ondertussen kan mijn ontdekking in elk geval een van onze discussies beslechten.’

‘Ja, goed, dat klinkt veelbelovend. En vanuit historisch perspectief gezien heb je een onvoorstelbare vondst gedaan. Ik ben trots op je.’

Het eerste wat Rebecca wilde uitpakken toen ze thuis aankwamen, was het krat met artefacten en manuscriptfragmenten die zij en Flora in Caïro hadden gekocht. Nadat hij het krat de hal in had gesleept, stuurde Rebecca Andrew erop uit om een breekijzer op te halen. ‘Ik kan niet afwachten om jou en Edmund te laten zien wat we hebben gekocht,’ zei ze tegen Timothy. ‘We hebben diezelfde kleine verkoper in de tapijtwinkel weer ontmoet, en hij kon ons een paar schitterende dingen laten zien. Ik ben er zeker van dat we hem te veel hebben betaald, maar in elk geval zijn ze nu toegankelijk voor deskundigen.’

Andrew kwam terug en brak het krat open, waarna Rebecca erin dook om alle schatten uit te stallen. Het verpakkingsmateriaal bedekte al snel de hele vloer. Terwijl Edmund en Timothy de schatten bewonderden, nam Rebecca haar zus apart.

‘Zullen we Soren en Kate vanavond vertellen wat we van plan zijn? Ik wil geen dag meer wachten. Ik wil ze direct als kinderen gaan behandelen, en niet meer als bedienden.’

‘Ik wil ook niet langer wachten. Ik ga met Edmund praten. We nodigen Kate en Soren vanavond uit voor de avondmaaltijd en dan vertellen we het nieuws.’

Er was veel overtuigingskracht van Flora’s kant voor nodig om Soren en Kate zover te krijgen dat ze aan de tafel gingen zitten om samen met hen te eten, in plaats van hen als butler en dienstmeisje te bedienen. ‘Wat gebeurt er, Rebecca?’ Timothy boog zich fluisterend naar haar toe. ‘Waarom zitten jullie butler en dienstmeisje bij ons aan tafel?’

‘Dat zul je wel merken.’ De twee jongeren voelden zich duidelijk zo ongemakkelijk dat Flora besloot niet tot het eind van de maaltijd te wachten met het grote nieuws. Rebecca was opgewonden en voelde zich tegelijk zo nerveus dat ze nauwelijks kon blijven stilzitten. Ze had Flora gevraagd om als eerste het woord te nemen, zodat ze tijd had om haar gedachten op een rij te krijgen.

‘Edmund en ik willen je iets vertellen, Soren,’ begon Flora. ‘De reden dat je vanavond bij ons eet, is dat we je niet langer als bediende willen zien. We willen dat je onze zoon wordt.’ Sorens gezicht werd bleek en hij zakte achterover op zijn stoel. Rebecca dacht dat ze zijn hart aan de andere kant van de tafel kon horen kloppen, en zijn blik van verwondering, hoop en ongeloof bracht tranen in haar ogen. Ze was wel vaker getuige geweest van de ‘adoptieparades’ in het weeshuis, waarbij de kinderen voor inspectie langs potentiële ouders marcheerden, zich afvragend of dat de dag zou zijn waarop ze een nieuw thuis zouden vinden. Ze kon zich nauwelijks voorstellen wat er door Sorens hoofd moest gaan nu hij eindelijk was gekozen. Hij leek sprakeloos.

‘Ik had jou en Gunnar moeten adopteren toen jullie in het weeshuis kwamen,’ ging Flora verder, ‘maar mijn eigen koppigheid maakte dat ik niet zag wat God wilde. En Edmund houdt evenveel van je als ik. Wil je alsjeblieft onze zoon worden?’

Soren legde zijn armen naast zijn lege bord en verborg zijn gezicht. Zijn schouders schokten. Flora en Edmund stonden op en kwamen naast hem staan. Ze sloegen hun armen om zijn schouders en klopten hem op zijn rug. ‘Wat zeg je ervan?’ vroeg Edmund. ‘Zeg alsjeblieft dat je het wilt.’ Met een gezicht nat van de tranen keek Soren op en knikte.

‘En er is meer,’ zei Rebecca, die niet langer kon wachten. Ze richtte zich tot Kate, die verbijsterd en verward had toegekeken. ‘Kate, jij doet me aan mezelf denken, een vat vol tegenstrijdigheden,’ begon ze. ‘Je bent geen heel goede kamenierster, maar wel een uitstekende assistente en vriendin. Ik wil jou graag als mijn dochter adopteren. Volgens mij kunnen wij samen een heel interessant leven leiden.’

Kates ogen werden groot van angst en ze schudde haar hoofd. ‘Nee… nee, dat kunt u niet doen. U weet dat ik een dief…’

‘Je was een dief,’ onderbrak Rebecca haar. ‘Je verleden doet er niet meer toe. Wij vergeven je allemaal, en dat doet God ook, als je daarom vraagt.’

‘Maar u weet niet wat ik verder nog allemaal heb gedaan,’ zei ze, nog altijd haar hoofd schuddend.

‘Dat hoef ik ook niet te weten, hoewel je het me rustig mag vertellen als je je daardoor beter voelt.’

‘Nee, dat kan ik niet! En ik kan uw dochter niet worden… ik ben niet goed genoeg!’ Ze stond op, gooide haar stoel bijna om en rende de kamer uit.

‘Excuseer me.’ Rebecca stond ook op. ‘Gaan jullie alsjeblieft alvast eten.’ Ze liep Kate helemaal naar haar kamer op de derde verdieping achterna en was buiten adem toen ze die bereikte. De ironie ontging Rebecca niet dat de beide mensen van wie ze hield, Kate en Timothy, weigerden genade en een nieuw leven te aanvaarden. De deur van de slaapkamer stond op een kier en Kate lag met haar gezicht op haar kussen te snikken. Rebecca ging op de rand naast haar zitten en streelde haar prachtige rode haar voordat ze begon te praten. ‘Ik hoef jouw verleden niet te kennen, Kate. Dat verandert namelijk niets aan mijn verlangen om jou als mijn dochter te adopteren. Je kunt alles aan God vertellen en Hem om vergeving vragen, en Hij zal je die schenken. Daarom is Jezus voor jou gestorven.’

Kates snikken ebden langzaam weg. Uiteindelijk draaide ze zich om en ging rechtop zitten om Rebecca aan te kijken. Ze veegde de tranen die bleven stromen voortdurend weg. ‘U moet de waarheid over mij weten. Ik ben alleen meegegaan naar Evanston om voor u te werken, omdat ik me op die manier kon schuilhouden. Er was een man die Joe heette. Hij heeft mij uit de gevangenis gehaald nadat ik was opgepakt toen ik probeerde te stelen. Nu is hij naar mij op zoek. Hij zei dat ik van hem was en hij probeerde me in zijn bordeel te laten werken, maar ik ben weggelopen. Volgens hem werken er politiemannen en zelfs rechters voor hem. Als hij me vindt, zit ik zwaar in de problemen. Daarom wilde ik ook mee op die reis naar de woestijn. Ik wilde zo ver mogelijk bij Joe uit de buurt zijn.’

Het verbijsterde Rebecca met hoeveel angst en schuldgevoelens Kate had rondgelopen. Ze had die ‘Joe’ vrolijk met haar blote handen kunnen vermoorden om wat hij een achttienjarig meisje allemaal had aangedaan. ‘Dat had je me eerder moeten vertellen, Kate. Flora en ik hebben advocaten die zulke kwesties kunnen oplossen.’

‘Hoe? Als Joe mij vindt, slaat hij me en brengt me terug naar zijn bordeel!’

‘Er moet een dossier bestaan van jouw arrestatie. Mijn advocaten kunnen uitzoeken wie jou heeft vrijgekocht en wie jouw boete heeft betaald. Zodra we Joe’s volledige naam kennen, kunnen we achter hem aan gaan. Het is tegen de wet voor politiemannen en rechters om omkoopsommen aan te nemen, om nog maar te zwijgen van het feit dat Joe de wet overtreedt met zijn bordeel. Hij wordt degene die op de vlucht moet, niet jij. Ik verzeker je dat je geen dag langer met die angst hoeft te leven, Kate.’

Het meisje keek haar aan alsof ze nauwelijks kon geloven wat Rebecca zei. ‘Waarom doet u dit allemaal voor mij?’

‘Omdat ik van je ben gaan houden en omdat ik wil dat je wordt zoals God jou heeft bedoeld. Ik denk dat je een geweldige dochter zult zijn.’ Rebecca nam de gok en nam Kate in haar armen. Ze kreeg tranen van vreugde in haar ogen toen ze voelde hoe het meisje haar gebaar beantwoordde.

Eindelijk lieten ze elkaar weer los en Rebecca gaf Kate haar kanten zakdoekje. ‘Als we bij Christus komen, is het verleden vergeven en mogen we een nieuwe start maken. En zo zal het ook voor jou zijn. Vanaf nu heet je Kate Hawes. En dit is allemaal van jou.’ Ze gebaarde naar de kamer. ‘Je hoeft niet langer op de derde verdieping te slapen. Kies de slaapkamer die je wilt. Morgen kun je me helpen de foto’s te ontwikkelen, zodat we kunnen zien hoe ze zijn geworden. Je was zo goed in het omgaan met oude manuscripten dat je met dat soort werk zou kunnen doorgaan, als je dat wilt. Professor Dyk en ik hebben het erover gehad om een instituut voor de studie van het Nabije Oosten op te zetten zodra de Universiteit van Chicago de deuren opent. John D. Rockefeller wil het instituut steunen, en ik natuurlijk ook… maar ik ben een beetje aan het doordraven, geloof ik,’ zei ze lachend. ‘De vraag is of je mij toestemming geeft om je te adopteren, Kate. Wil je mijn dochter worden?’

Het meisje knikte en viel weer in haar armen, terwijl ze huilde alsof ze nooit meer zou stoppen. Rebecca dacht aan alle heerlijke momenten in haar leven, haar wereldreizen, haar eerste blik op de piramides, hoe ze verliefd werd op Timothy, de vondst van de oude codex met de Evangeliën – maar dit was een van haar allermooiste momenten.

‘Het is officieel,’ zei ze, toen zij en Kate bij de anderen in de eetkamer terugkeerden nadat ze hun tranen hadden afgeveegd en hun gezicht hadden gewassen. ‘We zijn nu een gezin.’ Haar glimlach verdween toen ze zag dat Timothy’s plek aan de tafel leeg was. Zijn stoel was achteruit geschoven. ‘Waar is Timothy?’ vroeg ze.

Edmund keek gepijnigd. ‘Hij vroeg ons zijn excuses over te brengen. Hij zei dat hij moest gaan.’

‘Zei hij ook waarom?’ vroeg Rebecca. Edmund schudde zijn hoofd. Ze kneep stevig in Kates hand terwijl haar hart in tweeën leek te breken.