19

Trey Franck ging rechtop zitten en trok zijn schouders recht.

Toegeven dat hij een relatie met Elise Freeman had gehad, maakte hem groter.

Milo zei: ‘Wanneer zijn Elise en jij begonnen met stoom afblazen?’

‘Maak je geen zorgen. Ik was boven de achttien.’

‘Ik maak me geen zorgen, jongen. Ik wil graag details.’

‘Ik begrijp nog steeds niet hoe ook maar iets relevant kan zijn wat ik heb gedaan.’

Milo ging op zijn hurken zitten met zijn grote gezicht pal voor dat van Franck. Franck leunde achteruit.

‘Als wij een akelig sterfgeval onderzoeken, Trey, beginnen we bij mensen die dicht bij de overledene stonden, want statistisch zijn de meeste akelige sterfgevallen veroorzaakt door iemand die de overledene kende. Toen we de lijst met telefoongesprekken van Elise doornamen, kwam jij bovendrijven als iemand waar ze regelmatig contact mee had. Eén ding wat in jouw voordeel spreekt is dat je er niet over hebt gelogen dat je haar de laatste twee weken nog hebt gesproken. Dat viel ook te zien in die lijst. Maar dat wil nog niet zeggen dat we niet heel graag meer over jou te weten willen komen.’

‘Statistische gegevens,’ zei Franck, ‘zijn groepsmetingen bedoeld voor steekproeven, niet voor individuele gevallen. Ze hebben geen enkele geldigheid als je ze toepast op afzonderlijke gevallen.’

‘Hartelijk dank voor dat lesje in statistiek, jongen, maar op dit moment ben jij iemand die wij een interessant persoon vinden en als je een einde wilt maken aan de situatie waarin we jou een interessant persoon vinden, zul je antwoorden moeten geven op de vragen.’

‘Ik zie gewoon niet waarom mijn seksleven...’

‘Hé Trey, wat vind je van de volgende theoretische situatie: Elise en jij waren verwikkeld in een hete en hitsige romance waar zij een einde aan maakte? Jaloezie en wrok zijn geweldige motieven.’

‘Absoluut theoretisch, maar even absoluut niet empirisch,’ zei Franck. ‘Elise en ik zijn zo nu en dan met elkaar naar bed geweest voor gemoedelijke seks, en niemand heeft ergens een einde aan gemaakt. Als u het vanuit de hoek van jaloezie wilt bekijken, kunt u zich beter richten op een loser die echt helemaal gek van haar was. Sal Fidella heet hij. Omdat u lijsten van haar telefoongesprekken hebt, bent u zijn naam vast al wel tegengekomen.’

‘Jij kent meneer Fidella.’

‘Nee. Ik weet dat hij bestaat. Elise zei dat ze zo nu en dan met hem uitging, dat hij vervelend werd.’

‘Vervelend op wat voor manier?’

‘Hij wilde voortdurend bij haar zijn, maar zij had er genoeg van. Ze vond hem een loser die alleen maar kon praten over trucjes om snel rijk te worden.’

‘Zoals?’

‘Dat heeft ze niet verteld en ik heb het niet gevraagd. We hebben er niet uitgebreid over gepraat.’

‘Heeft Elise ooit verteld of zij en Fidella zo’n plannetje ook echt hebben uitgevoerd?’

Franck grijnsde. ‘Dus u verdenkt hem al.’

‘Niet doen, jongen, niet in onze schoenen gaan staan.’

‘Het enige wat ze er ooit over heeft gezegd is dat het veel geschreeuw en weinig wol was.’

‘Heeft ze ooit gezegd dat hij agressief was?’

‘Jammer genoeg heeft ze dat nooit gezegd, nee.’

‘Jammer genoeg?’

‘Dan zou u zich op hem concentreren en hoefde ik niet over mijn seksleven te praten.’

‘Heb je de foto van Elise en Fidella gezien bij haar thuis in de woonkamer?’

‘Ja, en?’

‘Dat heeft je niet aan het denken gezet?’

‘Waarover?’

‘Dat ze van hem af wil, maar wel die foto in de kamer laat staan?’

Franck perste zijn knieën tegen elkaar. ‘Dat was raar, denk ik, maar wat dan nog? Tussen Elise en mij was het geen liefde of zo.’

‘Duidelijk,’ zei Milo. ‘Want er stond geen foto van jou.’

Stilte.

‘Tenzij ze die wel had en jij hem hebt weggehaald nadat ze was overleden.’

‘Echt niet! Ik ben in geen maanden bij haar thuis geweest! U begint steeds opnieuw over dingen die volstrekt onbelangrijk zijn...’

Milo zei: ‘Er kan natuurlijk ook een andere reden zijn geweest, ook alweer theoretisch. Er kwamen leerlingen bij Elise over de vloer. Soms ook ouders. Een beetje te koop lopen met gemoedelijke seks met een ex-leerling waar geen liefde aan te pas kwam, zou commercieel niet erg handig zijn.’

‘Ik ben nooit een leerling van haar geweest.’

‘Je was achttien toen je haar leerde kennen.’

‘Voor de wet volwassen dus.’

‘We hebben het niet over de wet, Trey, we hebben het over wat wel en niet gepast is.’

Stilte.

Milo zei: ‘Hoe lang heeft het geduurd nadat je voor Elise ging werken, voordat het persoonlijk werd?’

‘Dat kan ik me niet herinneren.’

‘Iemand zoals jij met een geheugenprobleem?’

‘Aan mijn geheugen mankeert niets,’ zei Franck. ‘Ik heb alleen nooit de precieze datum genoteerd, omdat ik nooit had verwacht dat ik nog eens...’

‘Was dat al snel of duurde het een tijdje voor het op gang kwam?’

Franck schudde zijn hoofd. ‘Dit is vernederend.’

‘Dat was de dood van Elise ook.’

De jongeman liet zijn hoofd zakken.

‘Hoe lang, Trey?’

‘Geen weken. Maanden.’ Franck keek op. ‘U wilt ook alle voyeuristische details? Oké, op een avond ging ik naar Elise om mijn geld op te halen. Ze droeg een hemdje zonder mouwen en een korte broek. Een wit hemdje en een blauwe broek. Tot dan toe had ik haar alleen gezien in jurken tot op de knie, of met een lange broek aan, haar haar opgestoken en zonder make-up. Die avond liet ze haar haar los hangen en droeg ze make-up. Ik rook haar parfum. Ze zei dat ik mijn werk fantastisch deed, vroeg me te gaan zitten en bood me iets te drinken aan, zonder alcohol, ik drink geen alcohol, heb ik nooit gedaan, frisdrank bedoelde ze, dat dronk ze zelf ook. We zaten samen op de bank, te praten.’ Zijn blik schoot opzij, schoot terug, achter een waas van herinnering. ‘Het gebeurde gewoon.’

‘En het bleef gebeuren,’ zei Milo. ‘We hebben het over vier jaar.’

‘Zo nu en dan. Weet u wat een booty-call is, dat je iemand belt puur voor de seks?’

Milo glimlachte. ‘Zeker, jongen. Wie belde wie?’

‘Zij belde mij altijd. De laatste keer was twee weken geleden, dat is het telefoongesprek dat u hebt gezien, maar toen ben ik niet naar haar toegegaan.’

‘Waarom niet?’

‘Andere verplichtingen.’ Franck krabde aan een mondhoek. ‘Ik begon te twijfelen aan onze relatie. Ik had bijvoorbeeld ontdekt dat Elise een drankprobleem had. Geen gewoontedrinker, maar bingedrinker. Mijn moeder heeft problemen op dat gebied en ik heb gezien hoe ze daardoor wordt geraakt. Daarnaast ga ik liever om met vrouwen van mijn eigen leeftijd. Ik wil niet beweren dat ik een echte donjuan ben, maar ik heb op het moment iemand anders. Die weet niets van Elise en dat wil ik graag zo houden. Ik vind het heel erg dat Elise dood is, ik voel me rot, want ze heeft veel voor me gedaan. Maar ik maak me wel zorgen over het publiek worden van mijn privéleven. Dat zou een hel betekenen.’

‘Geen enkele reden waarom je vriendin dit zou moeten weten, tenzij ze je alibi is.’

Francks ogen sperden zich open. ‘Ik heb een alibi nodig?’

‘Ik zal je een paar, eh, waarschijnlijk noem jij dat parameters, geven rond het tijdstip van haar dood.’

Toen Milo de details van het tijdschema onthulde, ontspanden Francks schouders zich vrijwel onmiddellijk. Zijn glimlach was even helder als een kerstochtend in de sneeuw, als van een jongetje in een kamer vol cadeautjes.

‘Al die tijd was ik niet eens in L.A. Ik was in Palo Alto voor een aantal afspraken over het onderzoek met prof. Seth Milbank. Hij doet onderzoek aan Stanford dat mogelijk samenhangt met dat van mij. Het leek prof. Moon, dat is mijn begeleider, professor Norman Moon, een goed idee als we met zijn drieën om de tafel zouden gaan zitten om de mogelijkheden door te nemen. Op het budget van prof. Moon staat ook een post voor reiskosten, dus we zijn naar Stanford gevlogen. U kunt mijn ticket en de reservering voor het hotel nakijken, als u dat wilt. Ik zou u de rekeningen van restaurants kunnen laten zien, we gingen elke dag uit eten, ware het niet dat prof. Moon betaalde met zijn creditcard.’

Milo zei: ‘Tickets en hotel is een goed begin, Trey.’

De jongeman gleed van het bed, pakte de laptop van de vloer, hield hem als een klokkenspel voor zich en typte staand met één hand.

Even later liet hij ons het scherm zien van een online reisbureau.

Een verblijf van vier dagen in Palo Alto Sojourner Inn, heenvlucht en retourvlucht met Southwest.

‘Tevreden?’ zei Franck.

‘Vier dagen,’ zei Milo. ‘Dat zijn een heleboel afspraken.’

‘We hebben nog een extra trip naar Berkeley gemaakt om te overleggen met prof. Rosen.’

Milo belde het hotel, sprak met de balie en hing op. ‘Het lijkt erop dat je vrijuit gaat, Trey. Tenzij je een manier hebt bedacht om tegelijkertijd op twee plaatsen te zijn.’

‘Tot nu toe niet, misschien komt dat nog,’ zei Franck.

‘Ben je daarmee bezig?’

‘Als je lang genoeg wacht, wordt alles werkelijkheid, inspecteur.’

 

We verlieten het slonzige studentenhuis en botsten bijna tegen een gehelmde student die op een skateboard over het trottoir racete.

‘Hé, kijk uit!’

Milo zei: ‘Stop eens wat meer studietijd in je natuurkunde.’

‘Huh?’

‘Vectorberekening, maatje. Die koers van jou leek nergens op.’

De jongen staarde, wachtte tot Milo hem de rug had toegekeerd, sprong toen op zijn board en racete verder. Eenmaal in de auto zei ik: ‘Fish and chips?’

‘Er klopt iets niet met die Franck, maar ik kan niet zeggen wat.’

‘Hij spreekt met een minuscule vertraging,’ zei ik. ‘Alsof er machinaal iets moet worden verwerkt.’

‘Dat is het. Hij doet me denken aan een getuige in de rechtbank die is geïnstrueerd. Een relatie van vier jaar biedt mogelijkheden te over voor woede. Jammer dat hij zo’n dichtgetimmerd alibi heeft.’

‘Jij gelooft niet in dat verhaal van die booty-calls?’

‘Dat was het voor Elise. Maar een jonge jongen en een ervaren oudere vrouw? Ik wil wedden dat het Francks eerste keer was toen ze hem verleidde, en dat hij er emotioneel heel wat dieper in heeft gezeten dan hij nu laat merken.’

De deur van het studentenhuis waar Franck woonde ging open. Franck kwam naar buiten en liep recht op ons af.

‘Dit wordt interessant,’ zei Milo, terwijl hij het raampje omlaag begon te draaien.

Maar Franck staarde naar de grond voor zijn voeten en zag ons totaal niet. Hij sneed de bocht af over het grasveld en liep naar het zuiden.

We wachtten een paar minuten en volgden hem toen.

Twee straten verderop ging hij een appartementencomplex binnen. Een volstrekt andere wereld dan de puinhoop waarin Franck woonde. Dit was opgetrokken in Spaanse stijl uit de jaren dertig, onberispelijk onderhouden, omgeven door een tuin waar lang over was nagedacht. Langs de rechtergevel van het gebouw strekte zich een brede veranda uit met smeedijzeren tuinmeubilair. In advertenties voor onroerend goed zou het geheel als lieflijk worden omschreven en daarmee zou dit keer nu eens geen woord gelogen zijn.

We hadden maar even zitten wachten toen Franck weer naar buiten kwam, arm in arm met een kleine, donkerblonde vrouw, gekleed in een spijkerbroek en een sweatshirt van Brown.

Milo zei: ‘Het spreekt vanzelf dat ze aan Columbia heeft gestudeerd.’

Franck en de jonge vrouw keken elkaar aan en kusten elkaar. Ze slenterden naar de veranda, duwden een tweezits bankje dieper de schaduwen in, maakten het zich gemakkelijk, hielden elkaars hand vast en kusten elkaar opnieuw. De vrouw liet haar hoofd op Francks schouder rusten.

Milo zei: ‘Nu voel ik me een voyeur. Tijd voor fish-and-chips.’

 

De pub bestond niet meer, had deels plaatsgemaakt voor een winkel in dure merken spijkerbroeken en deels voor een Thais fastfoodrestaurant.

‘Een uitgelezen mogelijkheid om geografische ruimdenkendheid te praktiseren,’ zei Milo. ‘Wat wil jij?’

‘Ik hoef niets.’

‘Als je maar niet denkt dat jouw bescheidenheid mij aanzet tot vasten.’

Ik drentelde heen en weer langs de stoeprand terwijl Milo op een drafje in de eettent verdween. Het meisje achter de toonbank moest glimlachen om iets wat hij tegen haar zei. Hij kwam terug naar de auto met zakken vol eten.

‘Ik heb een dubbele portie pad besteld, voor het geval je nog van gedachten zou veranderen. Extra kruiden, extra garnalen, extra van alles wat ze maar kon bedenken.’

Ik reed op mijn dooie gemak naar het westen over de 210 terwijl hij met behulp van een plastic vork zat te schransen.

Toen hij het verplaatsen van koolhydraten even onderbrak om adem te halen, zei ik: ‘Een nieuwe schakel in de ketting.’

Hij veegde zijn mond af. ‘Je bedoelt?’

‘Weer een behulpzame getuige. Winterthorn zette je op Hauer, Hauer op Fidella, en nu krijg je een dubbel van Franck: Fidella en Martin Mendoza.’

Hij liet een tand van de vork wegschieten. ‘Eén hoeraatje voor de brave burgers die hun plicht doen. Misschien dat Sal met twee voorkeurstemmen nu midden op mijn radarscherm moet komen. Als hij in de gaten heeft gekregen dat Elise hem seksueel en financieel buitenspel had gezet, praten we over gekwetste gevoelens in het kwadraat. En dat brengt me weer terug bij waar het allemaal begon: de zogenaamde vriend.’

Hij prikte in noedels, vouwde de papieren zak om het Thaise eten dicht en stopte het resultaat in het plastic tasje.

‘Niet lekker?’

‘Gaat.’

Hij leek weg te sukkelen in slaap, maar een paar kilometer verder zei hij zonder zijn ogen open te doen: ‘Wat betreft de jongeheer Martin Mendoza met het korte lontje, dat is een latino, misschien spreekt hij Spaans. En dat betekent weer dat het hem geen moeite zou kosten om meneer Miereneter op pad te sturen om ijs te kopen. Aan de andere kant is moord een overdreven reactie op bijlessen tegen je wil, en bovendien ging Mendoza volgens Franck al niet meer naar Elise toe.’

Ik zei: ‘Bijlessen.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Pakte ze hem ook?’

‘Nog een jongeman.’

‘Toe maar... maar als een seksuele relatie bij een jonge vent zich verkeerd ontwikkelt, zou je eerder iets ongeorganiseerds met veel overkill verwachten. Dit was het tegenovergestelde, Alex. Clean, geënsceneerd. Het voelt niet goed.’

‘Nee, tenzij die Martin zo’n broeierig type is.’

Hij vroeg gegevens op over Martin Mendoza. Er waren er zat met die naam met een rijbewijs, maar niet één in de juiste leeftijdsgroep. Dat gold ook voor de Martin Mendoza’s met een strafblad.

‘Het joch heeft niet eens een rijbewijs. Die moet het prachtig vinden om rijkeluiszoontjes het parkeerterrein op te zien scheuren. Oké, we gaan hem zoeken.’

Ik zei: ‘Zijn vader werkt in een van de countryclubs. Dat maakt het iets gemakkelijker.’

‘Interesseert me niet.’ Hij liet zijn tanden zien. ‘Het wordt terug-naar-school voor ome Milo.’