Epiloog

Zeven maanden later

‘Gaat het?’ vroeg Jessica.

      ‘Nee,’ antwoordde Paul naar waarheid. ‘Ik schijt bagger.’

      ‘Ja, ik snap ook niet waarom je nou naar Meet the Parents moest kijken in het vliegtuig. Dat zal niet hebben geholpen,’ vermaande Jessica hem. Haar eigen zenuwen was ze ook niet meer de baas.

      ‘Het is een van mijn lievelingsfilms,’ protesteerde Paul. ‘Een van de best geschreven komedies aller tijden. Bovendien denk je toch niet echt dat het zo gaat worden?’

      Maar Jessica had geen tijd om te antwoorden want op dat moment opende Consuela de deur en onthulde de vorstelijkste hal die Paul ooit had gezien.

      ‘Jessica!’ gilde Consuela. ‘Wat goed om je te zien, lieverd.’

      ‘Jou ook, ik heb je gemist,’ antwoordde Jessica en ze omhelsde haar hartelijk en deed daarna weer een stap naar achteren om haar vriend erbij te betrekken. ‘En dit is nou Paul.’

      ‘Ah Paul, ik heb zoveel over je gehoord. Kom binnen, kom binnen en welkom.’

      ‘Bedankt,’ zei Paul verlegen en hij betrad het huis op precies het juiste moment om de man die vele tweede kerstdagen draaglijk had gemaakt door een dubbele deur te zien komen. Hij slikte. Ondanks alle peptalks die hij zichzelf in de afgelopen weken had gegeven vlogen alle goede bedoelingen die hij had om Edward Granger gewoon als Jessica’s vader te zien pardoes de twee meter hoge ramen uit. Het was James Bond, en hoewel hij wel verwacht had dat hij knap en elegant zou zijn en blij zijn dochter te zien, had hij niet verwacht dat de wereldberoemde acteur een sprintje zou trekken, Jessica op zou tillen en rond zou zwieren alsof ze een twaalfjarig meisje was.

      ‘Fijn om je te zien, prinsesje,’ zei hij gloedvol, zijn ogen verdacht wazig. ‘Ik heb je zo gemist, snoesje.’

      ‘Ik jou ook, pap, ik jou ook,’ antwoordde Jessica opgewekt terwijl ze zich uit zijn ijzeren greep wrong. ‘En dan wil ik je nu graag voorstellen aan Paul Fletcher, pap.’

      ‘Aha, dus jij bent de beroemde Paul waar we al maanden over horen,’ zei hij gladjes en hij klonk zoveel meer als Bond dan toen hij met woorden als snoesje en prinsesje smeet. ‘Enig om je eindelijk te ontmoeten.’ Hij stak zijn hand uit.

      ‘Insgelijks,’ zei Paul, die hem stijfjes de hand schudde. Door de zenuwen zweette hij overdadig en hij was ineens erg bang dat er vlekken op zijn T-shirt zouden verschijnen. Jessica grijnsde verkikkerd naar beide mannen, haar hart bonzend in haar borstkas in een mengeling van trots en gezonde spanning.

Een halfuur later zaten ze gedrieën met koude drankjes in de hand in de schaduw op de enorme patio. Paul nam zijn omgeving in zich op terwijl hij probeerde te doen alsof hij het doodnormaal vond dat hij met een superster in de tuin van een mansion in Malibu zat.

      ‘Dus je opleiding gaat goed?’ informeerde Edward, die bij kletste met zijn dochter.

      ‘Erg goed,’ antwoordde Jessica blij. ‘Ik vind het geweldig en ik kan je niet zeggen hoe super het voelt eindelijk iets te hebben gevonden waar ik echt goed in ben. Het gaat nog jaren duren voordat ik therapeut ben, maar ik leer zoveel, dus ik weet dat het de moeite waard is. En ondertussen werk ik nog met veel plezier voor Diane. Hoewel ze zich nu veel beter voelt, dus ik weet dat ze zich wel redt als ik ook weer verder ga.’

      ‘Het is wel apart dat je helemaal naar Engeland moest gaan om deze roeping te vinden,’ plaagde Edward. ‘Vind je niet, Paul? Want hier in L.A. zijn natuurlijk helemaal geen therapeuten...’

      Paul en Jessica lachten. Daar zat wat in.

      ‘Ah, daar is Ange,’ zei Edward ineens en hij hield zijn hand boven zijn ogen tegen de zon. ‘We zitten hier, schat,’ riep hij door de tuin. ‘Ging het goed?’

      ‘Ja, hoor,’ antwoordde Angelica, die zo snel het ging op haar hoge hakken over het gazon liep. Ze was naar een belangrijke bespreking bij Universal Studios geweest maar had zich de hele tijd op zitten vreten over het feit dat ze haar dochters aankomst miste.

      Ze was zelfs zo ongeduldig om bij haar te komen dat ze haar schoenen maar helemaal uittrok en begon te rennen. Net zo opgewonden vloog Jessica haar halverwege tegemoet. ‘Zo blij dat je er bent, ma chérie,’ riep Angelica uit terwijl ze elkaar omhelsden. ‘En Paul, wat fantastisch je te zien,’ voegde ze eraan toe toen hij ietwat zenuwachtig naderbij kwam. Ze was vastbesloten hem zo veel mogelijk op zijn gemak te stellen. ‘Ik vind het zo erg dat ik er niet kon zijn om jullie te verwelkomen.’

      Paul wilde haar de hand schudden, maar Angelica wuifde die weg en kuste hem in plaats daarvan hartelijk op beide wangen. ‘Zo fijn om je nu fatsoenlijk te ontmoeten. En vanavond gaan we gezellig samen eten, tenzij jullie al plannen met Dulcie hebben?’

      ‘Nee,’ antwoordde Jessica, ‘we blijven een beetje uit haar buurt, hè Paul? Met nog maar twee dagen te gaan voor de bruiloft is ze een kip zonder kop, dus we wachten wel tot we haar bij het oefendiner zien.’

      Nu ze de anderen had begroet, wandelde Angelica naar Edward en plantte een zoen op zijn lippen. Loom strekte hij een arm uit, sloeg die om haar middel en trok haar omlaag zodat ze bij hem op schoot zat.

      ‘Hallo lieveling,’ zei hij teder.

      ‘Hallo liefste,’ spon ze.

      ‘O ja, pap,’ zei Jessica terwijl ze met haar ogen rolde. Die twee waren nog erger dan zij en Paul. ‘Paul en ik pikken morgen onze vrienden op van het vliegveld en ik vroeg me af of het goed was dat ze ’s middags hier zijn? Ik weet dat ze jullie heel graag willen ontmoeten en dan kunnen we lekker bij het zwembad zitten.’

      ‘Natuurlijk is dat goed,’ antwoordde Edward. ‘Ik zou beledigd zijn als ze niet hier kwamen. Wie komen er ook weer?’

      ‘Nou Isy, of zoals Dulcie haar graag noemt: “de kleine veelvraat”. Echt waar, die twee zijn allebei zo gek als een deur. Maar goed, Isy is bruidsmeisje samen met mij. Dulcie heeft ook Kerry, haar vriend Luke en Vanessa uitgenodigd. Natasha is eigenlijk de enige die niet is gevraagd. Die baalt als een stekker.’

      ‘Nou, gelukkig maar,’ zei Angelica terwijl ze opstond van Edwards schoot om haar dochter nog een knuffel te geven. ‘De verhalen over haar stonden me helemaal niet aan.’

      Paul wierp een stiekeme blik op Edward. Hij zat hevig te knipperen om het gelukkige tafereel, duidelijk ontroerd moeder en dochter zo vrij in elkaars gezelschap te zien verkeren. Dat was wel begrijpelijk; gezien hun historie wás het ook ontroerend. Toch moest Paul respectvol een grijns onderdrukken toen hij zich realiseerde dat Jessica echt niet had overdreven over Edwards sentimentaliteit.

      ‘Nou,’ zei Edward en hij schraapte zijn keel terwijl de vrouwen begonnen aan wat overduidelijk een lang gesprek over bruiloften zou worden, ‘ik denk dat jouw moeder en mijn zus het wel naar de zin zullen hebben samen.’

      ‘Ja, Vegas mag wel oppassen,’ zei Paul.

      ‘En of,’ was Edward het met hem eens. ‘Volgens mij doet deze nieuwe vriendschap tussen Pam en je moeder mijn zus ontzettend goed.’

      Paul knikte. Dat gold voor beide vrouwen. De afgelopen maanden waren zijn moeder en Pam onafscheidelijk geworden en toen Edward erop had gestaan Pam een welverdiende vakantie cadeau te doen, had ze Anita onmiddellijk uitgenodigd met haar mee te gaan.

      ‘Toen ze op het vliegveld hun auto ophaalden om mee naar Vegas te rijden was het net de sagaversie van Thelma & Louise,’ grapte Paul.

      Edward bulderde van het lachen. ‘Dat is erg grappig,’ grinnikte hij, ‘ik snap wel dat je een goede komedieschrijver bent.’

      Verguld met dit compliment probeerde Paul bescheiden te kijken.

      ‘Wat zijn je plannen terwijl je hier bent?’ vroeg Edward.

      ‘Nou, ik ben hier vooral voor de bruiloft en om Jessica’s familie te ontmoeten natuurlijk, maar ik heb ook een paar werkafspraken staan, je weet maar nooit. Ik weet dat Jessica zo snel mogelijk weer hierheen wil verhuizen, dus het leek me wel een goed idee om een paar balletjes op te gooien.’

      ‘Goed,’ zei Edward terwijl hij vocht tegen de neiging om met zijn vuist in de lucht te stompen. Dat klonk hem als muziek in de oren. Hij kon Paul wel aardig leren vinden, maar niet als hij het enige was dat de terugkomst van zijn kleine meid in de weg stond. ‘Bij wie ga je langs?’ vroeg hij terloops.

      ‘Een paar mensen bij verschillende zenders,’ antwoordde Paul. ‘Maar waar ik echt naar uitkijk is Bob Chambers.’

      ‘Dat kan ik me voorstellen,’ riep Edward onder de indruk uit. Bob Chambers was verantwoordelijk voor een aantal van de populairste shows ooit, op een van Amerika’s grootste en meest prestigieuze zenders. Edwards gedachten gingen met hem op de loop. ‘Ik ken Bob niet persoonlijk...’ zei hij uiteindelijk, ‘maar ik ken wel iemand die hem kent. Ik zou mijn goede vriend Steve kunnen bellen om alvast een goed woordje voor je te doen vóór je bespreking.’

      ‘Eh, oh, eh...’

      ‘Wat zeg je, pap?’ mengde Jessica zich er plotseling alert in toen ze het laatste stukje van hun gesprek opving.

      ‘Niets,’ zei Edward.

      ‘Edward?’ zei Angelica streng. ‘Wat voer jij in je schild?’

      ‘Niets,’ herhaalde Edward vaagjes.

      ‘Paul?’ vroeg Jessica, die haar vader voor geen meter geloofde. Het schuldgevoel stond op zijn gezicht geschreven.

      Paul vroeg zich af wat hij moest doen. Hij wilde niet onbeleefd zijn en Edward verklikken, maar tegelijkertijd wilde hij ook niet tegen Jessica liegen. Uiteindelijk was het Angelica die hem uit de brand hielp.

      ‘Edward, wat ben je van plan? We weten hoe je bent, dus als je Paul in een ongemakkelijke positie brengt, kun je het ons maar beter nu vertellen.’

      ‘Allemachtig,’ sputterde Edward, ‘sinds wanneer wordt een man in zijn eigen huis ondervraagd?’

      Paul probeerde niet te lachen. Edward had van nature iets grappigs over zich.

      ‘Sinds die man nooit heeft gesnapt wanneer hij zich ergens niet mee moet bemoeien,’ antwoordde Jessica ferm.

      ‘Ik bemoei me helemaal nergens mee,’ antwoordde Edward, maar het spel was uit. ‘Oh, oké. Paul heeft een afspraak met Bob Chambers en ik dacht gewoon dat ik hem wel kon helpen om in een goed blaadje bij hem te komen.’

      Jessica aarzelde. Aan de ene kant zou ze het geweldig vinden als Paul hier een baan vond. Het zou hen heel wat kwellende problemen besparen, maar als hij het ging doen, wilde ze dat dat op eigen kracht was. Hij was getalenteerd genoeg om haar vaders hulp niet nodig te hebben, maar het was zíjn beslissing. Misschien zou hij, na zijn hele leven zo hard te hebben gewerkt, een helpende hand voor een keer niet afslaan?

      ‘Jezus,’ zei Edward, lachend om alle geschrokken gezichten. ‘Je zou bijna denken dat ik hem dwong om drugskoerier te worden of zo.’

      ‘Hou op, pap. Het is belangrijk voor me dat Paul niet het gevoel heeft dat jij je ermee bemoeit. Ik weet tenslotte hoe dat voelt.’

      Ineens waren alle ogen op Paul gericht, die aanvoelde dat het tijd werd om te vertellen hoe het zat. Tijd om eerlijk te zijn, ook al zou dat betekenen dat hij misschien onbeleefd zou zijn.

      ‘Oké,’ zei Paul. ‘In alle eerlijkheid voelt het wel een beetje als bemoeien. Hoewel ik zeker weet dat je het waarschijnlijk alleen maar doet in de hoop dat Jessica eerder naar huis komt als ik hier een baan krijg.’

      Edward probeerde te kijken alsof dat niet het geval was, maar faalde daar finaal in.

      ‘Maar – en ik hoop dat ik je niet beledig als ik dit zeg – ik heb liever dat je niet belt. Want als ik de baan krijg nadat jij een goed woordje voor me hebt gedaan, zal ik het gevoel hebben dat dat de enige reden is dat ik hem heb gekregen, en ik doe het liever op eigen kracht. Maar ik stel het aanbod zeer op prijs, hoor,’ voegde hij er snel aan toe.

      Jessica was zo trots dat ze dacht dat ze uit elkaar zou barsten. Maar Angelica en zij hielden ook de adem in in afwachting van Edwards reactie.

      Even keek hij zo ernstig dat het erop leek dat hij behoorlijk beledigd was. Toen brak er langzaam een brede grijns door op zijn gezicht en stond hij op om Paul de hand te schudden.

      ‘Goed gedaan,’ zei hij terwijl hij die heftig op en neer pompte. ‘Je bent een goeie gozer en hoewel ik het niet graag toegeef, je hebt de juiste keuze gemaakt.’

      Jessica slaakte een gil van verrukking. Toen rende ze naar Paul, sprong in zijn armen, sloeg haar benen om hem heen en overstelpte hem met kussen.

      ‘Rustig aan, dametje,’ zei Edward. ‘Vergeet niet dat je vader en moeder erbij staan.’

      Lachend liet Jessica Paul even los. ‘Ja, nou ja, zoals Pam zou zeggen: pot, ketel, zwart.’

      ‘O ja,’ gaf hij zijn nederlaag toe en Angelica en hij kregen gelijktijdig een rode kleur.

      ‘Bedankt voor je begrip,’ zei Paul.

      ‘Eindelijk!’ grapte Jessica bijdehand, en vroeg daarna: ‘Hé, huil je nou, pap?’

      ‘Nee,’ snauwde Edward terwijl hij in zijn zak naar een zakdoek zocht.

      ‘Mijn sentimentele sul is nog steeds zo soft als altijd, hè?’ lachte Angelica.

      ‘Oh, hou je mond,’ zei Edward en hij veegde bruusk zijn tranen weg en schraapte zijn keel. ‘Ik huil helemaal niet. Het is dat stomme gras, daar krijg ik waterige ogen van.’

      ‘Of misschien is er een herhaling van Cheaper by the Dozen op?’ grapte Paul, die even vergat met wie hij solde.

      Jessica en Angelica keken stomverbaasd en al snel besefte Paul dat hij misschien te ver was gegaan. ‘Sorry,’ mompelde hij.

      Edward kneep zijn ogen tot spleetjes en zweeg, om het moment net lang genoeg uit te melken zodat Paul ging denken dat deze trip wel eens korter zou kunnen worden dan gepland. Toen gooide hij zijn hoofd in zijn nek en bulderde oprecht van het lachen. ‘Brutale vlegel,’ zei hij blijmoedig. ‘Maar waag het niet mijn niet-zo-macho geheimen aan anderen te vertellen,’ adviseerde hij.

      ‘Oh, dat zal ik niet doen, meneer Granger, dat beloof ik,’ zei Paul ongelooflijk opgelucht.

      ‘En geen gemeneer,’ vermaande Edward. ‘Noem me maar–’ Hij veranderde van gedachten. Hij wilde Pauls gezicht wel eens zien.

      ‘Noem me maar Bond,’ zei hij, ‘James Bond.’

      Het was het waard. Pauls gezicht was het toonbeeld van verbazing, zo verbluft was hij door dit briljant surrealistische moment. Angelica giechelde en Jessica grijnsde. Haar vader was kostelijk, en voor één keer voelde ze bij zijn opschepperij niets dan liefde en trots. Nu ze hier zo stond in de zonneschijn met de mensen van wie ze hield, werd ze vervuld met een overweldigend gevoel van geluk, hoop en pure vreugde alleen maar om het feit dat ze leefde. Ze liep naar Paul om hem een zoen op zijn wang te geven. Haar optimisme moest besmettelijk zijn geweest, want Paul voelde zich naar haar toe getrokken worden en boog zich licht om haar iets in het oor te fluisteren.

      ‘En je weet maar nooit,’ zei hij, ‘misschien word jij op een dag Fletcher, Jessica Fletcher?’

      ‘Je weet maar nooit,’ erkende ze.