10

Die avond keerde Jessica terug op haar kamer na een lange work-out in de fitnessruimte van het hotel. Het was zo’n veelbewogen en opwindende dag geweest dat ze even had moeten hardlopen om het uit haar systeem te krijgen. Ze glimlachte. Pams opgetogen gegil galmde nog na in haar oren van toen ze gebeld had om haar tante te vertellen dat ze de baan had. Ze was zo’n schat en Jessica zou serieus nadenken over haar meest recente aanbod om bij haar in Hampstead te komen wonen. Ze had verwacht dat haar salaris laag zou zijn, maar toen Kerry haar het precieze bedrag meedeelde dat ze uitbetaald zou krijgen als haar assistent, waren bepaalde waarheden eindelijk tot haar doorgedrongen. Ze zou in een week minder verdienen dan ze op het moment per nacht voor het hotel betaalde.

      Jessica zette de tv aan. Nu er niets meer over was van de adrenaline waarop ze de hele dag had geteerd was ze doodop en meer dan een beetje bevreesd voor wat haar maandag te wachten stond. Alle twijfels die bij de BBC voor het eerst de kop op hadden gestoken over wat ze zich op de hals had gehaald kwamen weer bovendrijven. Hoe zou ze ’m dit flikken? Ze had nog nooit van haar leven een baan als deze gehad en de mensen leken haar verrekte eng. Voor het eerst van haar leven zou ze niet het pantser van haar identiteit dragen en ze was er pas bij het sollicitatiegesprek achter gekomen hoezeer dat haar doorgaans beschermde. Niemand wilde haar vader ooit dwarszitten, dus zaten ze haar nooit dwars.

      Ze staarde naar het scherm. De Engelse soap EastEnders. Ze had er sinds haar aankomst al een paar keer een stukje van gezien en was gefascineerd. Het tempo van de serie lag vrij laag en alles en iedereen leek een grijze, bruine of vaalgroene tint te hebben en toch werkte die combinatie op een vreemde manier rustgevend. Bovendien was kijken naar zulke gewoon uitziende mensen die alledaagse dingen deden bijna onwerkelijker dan de bizarre personages en plots die je altijd in de kleurrijke Amerikaanse soaps zag.

      Tien minuten later had Jessica besloten dat EastEnders haar zenuwen niet kon verjagen. Een paar van de recalcitrante vrouwelijke personages deden haar zelfs aan Kerry denken, dus zette ze de tv uit en pakte haar telefoon om haar vader te bellen. Ze wilde zijn stem horen en het zou leuk zijn hem te vertellen dat ze een baan had gevonden. Niet dat ze zou zeggen aan welk programma ze werkte of waar het was, anders zou ze sneller dan ze ‘oude, bemoeizieke zak’ kon zeggen een promotie en een loonsverhoging hebben.

      ‘Hoi pap, met mij...’

Een halfuur later in Malibu, legde Edward de hoorn op de haak en voelde zich beter dan hij zich in tijden had gevoeld. Het was heerlijk geweest zo lang met Jessica te kletsen en hij vermoedde dat haar baan wel eens haar ticket naar huis zou kunnen zijn. Hij wist hoe het leven van een eenvoudige assistent in de tv-wereld eruitzag. Het was keihard werken en met een beetje geluk zou ze al snel doorhebben hoe goed ze het thuis had en terugkomen. Hij hoopte het maar, want hij miste haar enorm.

      Maar hij zette zijn gedachten aan Jessica even opzij en rekte zich uit voordat hij de trap oprende om zich klaar te maken voor zijn grote dag. Het zou fijn zijn vandaag weer eens Edward Grang­er de filmster te zijn. Dat was alweer een tijdje geleden. Opgewekt schreed hij de slaapkamer in, waar Betsey uitdagend op het bed lag in een zwart negligé en verder vrij weinig. Zijn gezicht betrok.

      ‘Hoi liefie,’ zei ze poeslief, ‘pak me dan, als je kan.’

      Zijn eerste reactie was met de smoes te komen dat hij niet genoeg tijd had, maar toen hij er even over na had gedacht leek een vrijpartij toch niet zo heel verschrikkelijk. Wat zou het? Ze zag er vrij geil uit in dat zwarte ding dat ze aanhad en ze zou hem erna tenminste een tijdje niet meer zo op zijn nek zitten.

      Maar een paar minuten later was zijn nek niet het enige lichaamsdeel waar hij haar vanaf wilde hebben. Ondertussen deed Betsey erg haar best zich in het moment te verliezen. Om eerlijk te zijn was ze enorm dankbaar dat het überhaupt gebeurde nadat ze dagenlang bij Edward had gezeurd om seks, al was ze teleurgesteld dat het enige wat haar lichtelijk opwond haar eigen tieten waren die ze in de spiegel op en neer kon zien schudden. Ze werd overvallen door een ernstige bezorgdheid om haar huwelijk, maar drukte die snel de kop in. Vrijen bracht stellen dichter bij elkaar, en baby’s dichtbij. Dat was algemeen bekend.

      ‘Oh ja,’ hijgde ze. ‘Oh ja, oh ja, oh ja.’ Ze smeet haar hoofd wat heen en weer in een poging op iemand te lijken die in de ban van de lust verkeerde en hoopte dat ze zich daardoor echt zo zou gaan voelen. Even opende ze één oog om te zien wat Edward aan het doen was. Ze maakten kortstondig oogcontact, wat het moment een beetje verpestte en haar er alleen maar aan herinnerde hoe ver ze van elkaar af stonden. Wanhopig sloot ze haar oog gauw weer, want ze had genoeg gezien om te weten dat Edwards gezichtsuitdrukking er niet een van verlangen was. Zijn gezicht stond hetzelfde als wanneer hij zijn sokken aantrok of zijn neusharen trimde.

      Betsey verhoogde de inzet. ‘Oh god, oh god, oh god,’ schreeuwde ze, terwijl ze haar man zo krachtig en vastberaden bereed als een cowboy een bokkend paard. Met haar hoofd heen en weer zwiepend, opende ze nogmaals een oog om te spieken. Verdomme, nu was zijn gezichtsuitdrukking nog minder een van verrukte passie en meer een van alarm, schrik, ontzetting. Hoe sneller ze hier een einde aan zou breien, hoe blijer ze allebei klaarblijkelijk zouden zijn.

      Anderhalve minuut later stond Edward spiernaakt aan het voeteneind van het bed naar zijn pakken te kijken die voorbijgleden in zijn op afstand bestuurbare hightech-kledingkast.

      ‘Eh, hoe vond je het, schat? Was het... lekker? Ben je... je weet wel?’

      Betsey, die het niet kon uitstaan als Edward quasipreuts ging lopen doen, trok de lakens tot onder haar oksels op en dacht even na voordat ze antwoordde. ‘Nee, maar dat maakt niet uit. Ik ben gewoon blij dat we het eindelijk gedaan hebben. Ik begon al te denken dat je seks helemaal vermeed.’

      ‘Doe niet zo raar,’ zei Edward niet heel overtuigend. Met een beetje geluk zaten zijn echtelijke plichten er voor deze maand weer op, dacht hij hoopvol.

      Hij pakte een van de mooiste pakken van Savile Row van het rek en draaide zich om naar Betsey, wie het opviel dat zijn ballen een fractie van een seconde later meedraaiden. Ze wendde haar blik af en richtte zich in plaats daarvan op zijn gezicht, terwijl Edward het pak voor zich hield zodat zij het kon keuren. ‘Wat denk je? Deze, of zal ik gewoon mijn blazer aantrekken met een beige pantalon?’

      Wat Betsey dacht was dat ze niet kon geloven dat ze getrouwd was met een man die volkomen serieus de woorden ‘blazer’ en ‘beige pantalon’ uit zijn strot kon krijgen. Ze hoopte ook van ganser harte dat wat hij ook zou uitkiezen, hij het snel aan zou trekken, want het felle zonlicht dat door het raam scheen was vrij meedogenloos. Die dingen dwongen haar na te denken over het feit dat hoewel haar man nog steeds knap was, hij absoluut over zijn hoogtepunt heen was en er minder uit begon te zien als een tournedos en meer op soepvlees begon te lijken.

      ‘Ik denk dat een pak beter is, lieverd. Dat past veel meer bij je dan een blazer en pantalon. Laat dat maar aan Roger Moore over,’ zei ze venijnig.

      ‘Jij bent de expert,’ zei Edward en hij klonk opgewekter dan hij zich voelde. Hij drukte weer op een knop, waardoor het bovenste rek begon te draaien zodat hij een overhemd kon kiezen uit de honderden die hij bezat.

      Betsey zuchtte en rolde op haar zij. Het werd waarschijnlijk ook wel tijd dat zij opstond om zich te verkleden. Het was een belangrijke dag en hoewel haar huwelijk misschien niet alles was wat ze ervan had gehoopt, was het belangrijk dat ze zich realiseerde hoe blij ze mocht zijn dat ze met haar eigen filmster was getrouwd. Niemand minder dan James Bond. Vandaag kreeg haar man een gouden ster op Hollywoods Walk of Fame en ze zou aan zijn zijde staan en de rol van de mooie, liefhebbende echtgenote spelen. Ze stapte uit bed en liep naar de stoel waar ze de outfit al klaar had gelegd die ze speciaal voor deze avond had gekocht.

      Vijf minuten later bekeek Betsey zichzelf in de spiegel. Ze had haar kleding met veel zorg uitgekozen maar was achteraf gezien toch niet zo’n Chanel-vrouw. Ze zag er minstens vijf jaar ouder uit dan ze was, hoewel ze dat misschien onbewust wel had nagestreefd. Ze was zich de laatste tijd vreselijk bewust van de zevenentwintig jaar leeftijdsverschil tussen haar en haar man.

      Edward kwam naast haar staan en sloeg een arm om haar middel. ‘Je ziet er prachtig uit,’ zei hij. En dat zei hij niet alleen maar; zijn jonge vrouw zag er een stuk eleganter uit dan anders. Chanel stond haar goed.

      Geroerd door het duidelijk oprechte compliment van haar man draaide Betsey zich naar hem toe om hem te omhelzen. Niet om hem te betasten of wellustig naar hem te graaien, maar gewoon om te knuffelen, en even voelde alles goed tussen hen. Er daalde een rust neer en op dat moment voelde het stel zich meer verbonden dan in lange tijd het geval was geweest. Edward vond het fijn. Misschien zou hij haar zelfs kunnen vergeven voor die Roger Moore­-grap. Toen ze elkaar loslieten, glimlachte Edward naar zijn vrouw en op een manier die zijn hordes vrouwelijke fans in zwijm zou hebben laten vallen, bood hij haar zijn arm aan. ‘Zullen we?’

      ‘Ja,’ zei ze zacht terwijl ze zijn arm vastpakte. Maar ze moest het moment natuurlijk weer finaal verpesten door eraan toe te voegen: ‘Het is maar goed dat ik geen onderbroek aan heb, anders voelde ik me net Barbara Bush in deze plunje.’

      Edward zuchtte vermoeid en terwijl Betsey de trap afliep, stopte hij om zichzelf nog een laatste keer in de spiegel te bekijken. ‘Met Roger Moores stijl is helemaal niets mis,’ mompelde hij in zichzelf en trok zijn manchetknopen recht. ‘Een van de stijlvolste mannen die ik ooit heb ontmoet, mag ik wel zeggen.’