28

De volgende dag was Jessica in een heel vreemde stemming. Op het werk leek iedereen alleen nog maar over Bond te kunnen praten. Het was afschuwelijk.

      ‘Maar Daniel Craig is echt briljant,’ zat Luke te vertellen, ‘zoals ze hem hebben neergezet als een gevoelloze killer maar hij aan de andere kant verliefd wordt op het meisje. Het hele wraak-thema in Quantum of Solace is ook briljant. Ik hou wel van een goed verhaal.’

      ‘Ja ja, dat zal wel,’ zei Kerry.

      ‘Ik begrijp nog steeds niet waarom niemand George Lazenby de beste vindt,’ zei een verbijsterde Isy.

      ‘Nou, ik mis de tijd van de grapjes en clichés,’ zei Julian, haar totaal negerend. ‘Een personage “Pussy Galore”, “Heavenly Melons” of “Honey Ryder” noemen zou tegenwoordig niet meer langs de pc-politie komen, en dat is erg jammer.’

      ‘Jammer?’ wilde een in toenemende mate verontwaardigde Isy weten. Soms had ze het gevoel dat niemand op haar golflengte zat (waarschijnlijk omdat dat zo was). ‘Waarom is het jammer dat vrouwen niet meer vernederd worden? De mannelijke personages heten toch ook niet Willy Cock of Hugh Balls?’

      ‘Of Dick Brownnose?’ moedigde Kerry haar aan.

      ‘Je hebt gelijk, Isy,’ was Vanessa het met haar eens. ‘Hoewel ze wel zo af en toe werden vernederd door de modeafdeling. Weet je nog dat banaangele skipak van Roger Moore?’

      ‘En of,’ stemde Luke in. ‘In The Spy Who Loved Me, waarschijnlijk de beste opening ooit van een Bond-film. De spookachtige stilte, de parachute in de kleuren van de Britse vlag; geweldig.’

      ‘Echt niet,’ riep Natasha. ‘Ik bedoel, ik geef je gelijk dat het briljant was, maar wat dacht je dan van Edward Grangers opening in The World in Your Hand? Dat was echt geniaal. Kun je je die achtervolging door de Arabische bazaar niet meer herinneren? En aan het einde rolt Angelica Dupree uit dat Perzische tapijt en landt aan zijn voeten, een en al tiet en tand?’

      ‘Dat was grandioos,’ was Hassan het met klem met haar eens. Hij deed meestal niet zo mee in de discussies op kantoor, maar deze keer voelde hij zich geroepen ook een duit in het zakje te doen.

      Jessica zuchtte.

      ‘Dat stuk heb ik als jochie wel honderd keer teruggespoeld. Dat, en de scène in de zwarte bikini, natuurlijk.’

      ‘Natuurlijk,’ sloot Luke zich wellustig bij hem aan, wat hem een jaloerse blik opleverde van zijn vriendin.

      ‘Nou, het meest sexy Bond-moment aller tijden vind ik Daniel Craig die uit de zee komt in Casino Royale,’ verkondigde Kerry, vastberaden het gesprek weg te sturen van Angelica Dupree’s borsten. ‘En het lijkt erop dat we hem kunnen boeken. Zijn agent moet het nog bevestigen, maar het ziet er goed uit,’ grijnsde ze. ‘Hoewel ik graag nóg een Bond erbij zou hebben. Connery en Moore hebben allebei nee gezegd, dus misschien heb je geluk Natasha, want de volgende op mijn lijstje is Granger.’

      ‘Vet. Als Granger komt, kunnen we dan van baan wisselen, Jess? Want misschien ben ik namelijk wel zijn type. Heb je zijn vrouw wel eens gezien? Echt zo’n poppetje. Dikke memmen en alles.’

      ‘Hij komt toch niet,’ zei Jessica door op elkaar geklemde kaken en werd rood toen ze besefte wat ze gezegd had.

      ‘Hoe weet jij dat nou?’ wilde Kerry weten. ‘Ik had toch gezegd dat ik Jill Cunningham wilde bellen. Je hebt het toch niet al gedaan, hè?’

      ‘Nee,’ zei Jessica snel, en ze had – alweer – lichtelijk het gevoel dat ze moest overgeven. Haar gedachten kwamen krakend in actie, zoekend naar een uitleg. ‘Ik eh – heb Edward Granger gegoogeld en de show is vlak voor zijn verjaardag... dus dat zal hij wel aan het vieren zijn...’

      Het was een zwak en eigenaardig antwoord. Kerry wierp haar een vreemde blik toe. ‘Oké, nou ja, het is de moeite van een belletje waard, als zijn agent mee wil werken natuurlijk. Brosnan is druk met filmen dus die kan niet worden overgehaald en zou er nou echt iemand op Dalton of Lazenby zitten wachten? Behalve Isy, dan. Nee, Granger is echt de enige andere Bond die de moeite waard is, lijkt mij.’

      Kerry glimlachte naar Jessica, maar haar assistent zat als aan de grond genageld en keek alsof haar net verteld was dat haar rok al een maand lang in haar onderbroek zat gepropt. Ze stond op. ‘Ik ga naar de kantine,’ zei ze en ze liep het kantoor uit zonder ook maar achterom te kijken.

      Paul, een van de weinige mensen die daadwerkelijk probeerde wat werk gedaan te krijgen terwijl dit zich allemaal afspeelde, zag hoe ze wegliep. Hij had die ochtend maar één blik op haar hoeven werpen om te weten dat wat het dan ook was wat er aan de hand was nog niet was opgelost en had haar vanaf dat moment dolgraag even alleen willen spreken. Dus ondanks dat hij midden in een toespraak zat die af moest voor een prijsuitreiking waar Bradley later die week naartoe zou gaan, liet hij zijn werk liggen en ging haar achterna.

      ‘Jess!’ riep hij toen hij haar blonde hoofd verderop in de gang zag. Ze had er blijkbaar flink de pas in gezet en leek het niet te hebben gehoord. Of toch wel? Ze leek nóg harder te zijn gaan lopen. Hij sprintte achter haar aan in een verwoede poging haar in te halen terwijl Jessica vooruitsnelde. Als ze zo deed moest het nog erger zijn dan hij vermoedde. Wat was er in vredesnaam aan de hand? Hij bereikte haar eindelijk en dwong haar zich om te draaien en hem aan te kijken.

      ‘Wat is er?’

      ‘Niks,’ zei ze, maar de tranen rolden over haar wangen.

      ‘Zeg het me alsjeblieft,’ smeekte Paul, die nu zijn hart vasthield voor wat het in godsnaam kon zijn. ‘Jezus Jessica, vertel op. Wat is er gebeurd? Ben ik de oorzaak? Ik weet dat je niet ziek bent, dus kom daar niet weer mee aanzetten.’

      ‘Er is niks,’ herhaalde Jessica ongeloofwaardig.

      ‘Ik geloof je niet. We hadden maandag zo’n leuke avond maar twee dagen later kun je me amper nog in de ogen kijken, dus wat is er in de tussentijd veranderd?’

      Jessica staarde naar haar tenen, niet in staat hem aan te kijken.

      ‘Kunnen we vanavond afspreken?’ drong Paul aan. ‘Ik weet niet wat er is, maar ik vind het vreselijk om je zo ellendig te zien en ik hoop maar...’

      Jessica keek op.

      ‘Ik hoop maar dat het niet aan mij ligt,’ waagde Paul het te zeggen en hij oogde zo ellendig als hij zich voelde.

      Jessica knipperde flink terwijl ze voor de honderdste keer overwoog alles te vertellen, maar kon de woorden er niet voor vinden. ‘Ik kan vanavond niet met je afspreken,’ zei ze uiteindelijk.

      ‘Oké,’ zei Paul, al voelde het alsof hij een klap kreeg. ‘Waarom? Wat ga je doen dan?’

      Jessica zuchtte. Ze wilde Mikes vertrouwen niet schaden door Paul te vertellen dat ze ging oppassen. Normaal gesproken zou ze natuurlijk dolgraag met Paul hebben afgesproken, maar met wat er op het werk gaande was, leek tijd doorbrengen met Grace en Ava toch een te prefereren keuze. Zij zouden in elk geval geen moeilijke vragen stellen. Bovendien had Diane toen de kinderen op bed lagen haar hart bij haar uitgestort over een aantal dingen en ze wilde weten hoe het met haar was.

      ‘Ik... ik... ga iets met Pam doen,’ zei Jessica en ze voelde zich uitgeput. Steeds maar moeten liegen was dodelijk vermoeiend.

      ‘Wat ga je dan met Pam doen?’ informeerde Paul voorzichtig, wat Jessica’s hart brak.

      ‘Ik heb gewoon gezegd dat ik iets met haar zou doen vanavond, meer niet,’ zei Jessica en haar ogen smeekten hem het te begrijpen.

      ‘Oké,’ zei Paul, maar hij oogde gekwetst.

      ‘Is morgenavond ook goed?’ stelde ze hoopvol voor omdat ze niet alles teniet wilde doen wat er tussen hen opbloeide. ‘Ik weet dat het laat zal worden maar misschien kunnen we na de show wat gaan drinken of zo?’

      Pauls gezichtsuitdrukking veranderde meteen. Hij grijnsde van opluchting. ‘Natuurlijk ben ik dan vrij, op één voorwaarde.’

      ‘Wat?’ vroeg Jessica terwijl ze zich afvroeg hoe verschrikkelijk ze eruit moest zien. Ze was geen mooie huiler, meer het type rode-vlekken-in-de-nek’.

      ‘Dat je me morgen vertelt wat er is en waarom je zo uit je doen bent. Ik begrijp het wel, wat het ook is. Vertrouw me,’ drong hij aan.

      Met een ernstig gezicht dacht Jessica hier even over na. ‘Oké,’ zei ze uiteindelijk en ze meende het. Morgen zou ze hem alles vertellen. Niet over het oppaswerk voor Mike en Diane, dat was wat anders. Diane had haar gisteravond iets toevertrouwd en ze ging dat vertrouwen niet beschamen door het aan Paul te vertellen. Maar ze zou hem wel vertellen wie haar vader en moeder waren, wat meteen zou verklaren waarom die hele Bond-special zo klote voor haar was. Dat was ze Paul verplicht en ze moest maar bidden dat hij het zou begrijpen.

      ‘Donderdag dus,’ zei hij met een ernstige blik. Hij vond het vreselijk om Jessica zo verdrietig te zien en realiseerde zich op dat moment hoeveel hij voor haar begon te voelen.

      Aarzelend stapte hij naar haar toe en toen hij eenmaal door had dat een knuffel wel welkom zou zijn, deed hij dat. Het was precies de knuffel die ze nodig had en het was ook de eerste keer dat lichamelijk contact tussen hen iets anders was dan seksueel. Toen Jessica haar gezicht in zijn borstkas begroef, voelde ze zich zo veilig dat ze daar de hele dag had kunnen vertoeven. Maar een paar tellen later kroop wat begon als een troostend en vriendelijk gebaar toch richting het seksuele toen het haar opviel hoe breed zijn borstkas was en hoe sterk zijn armen om haar heen aanvoelden. Ondertussen was hij zich bewust van het gevoel van haar borsten die tegen hem aan drukten en begon hij zich voor de miljoenste keer voor te stellen hoe het zou zijn om naakt met haar in bed te liggen.

      Precies op dat moment liep Jeremy Paxman langs. Zijn aanwezigheid verschafte het nodige geheugensteuntje dat ze zich in een gang middenin het BBC-gebouw bevonden en dat opgewonden worden nu geheel ongepast was.

      Paul liet haar los. ‘We moeten terug,’ zei hij met tegenzin, en een emotioneel uitgeputte en verwarde Jessica liet zich terug leiden naar het productiekantoor.

Later vroeg Mike aan Jessica of ze even had.

      ‘Hai,’ zei hij toen ze in zijn kamer stond en de deur dicht was. ‘Helemaal klaar voor vanavond?’

      ‘Ja,’ antwoordde Jessica, ‘maak je geen zorgen, ik ben het niet vergeten.’

      ‘Nee nee, natuurlijk niet,’ zei Mike en hij keek een beetje schaapachtig. ‘Oké, ik vraag het maar gewoon meteen. Kun je misschien vandaag wat eerder stoppen met je werk hier? Want zoals je weet, voelt Diane zich de laatste tijd niet zo geweldig en ik ben net even naar huis geweest zodat ze langs de dokter kon. Ze heeft waarschijnlijk last van een nogal ernstig geval van de “babyblues”, misschien zelfs een postnatale depressie.’

      ‘Wat erg.’

      ‘Het komt wel goed,’ zei Mike. ‘Of ik weet het eigenlijk niet. Het is doodeng, maar nu weten we het tenminste. Nog bedankt dat je haar hebt voorgesteld dat ze zou gaan. Ik denk dat jullie gesprek gister haar erg heeft geholpen en ik weet hoe aangenaam ze het vond om een extra paar handen te hebben tijdens baddertijd, daarom zou het ook zo fijn zijn als je er vandaag weer bij bent. Ik zou zelf gaan, maar omdat ik er net al even tussenuit ben geknepen...’

      ‘Natuurlijk ga ik,’ zei Jessica, blij dat ze iets kon doen om te helpen. Arme Diane.

      Mike keek even heel bedroefd. ‘Ik had het moeten weten,’ zei hij zacht. ‘Ze is al zo lang niet zichzelf, maar ik bleef het maar op vermoeidheid afschuiven. Maar goed, we moeten gewoon doen wat we moeten doen om haar weer beter te krijgen.’

      Jessica vond Mike op dat moment wel een goeie peer. Ze had altijd al gevonden dat Pauls minachting voor hem niet helemaal op zijn plaats was. Ze kon zien dat hij echt van zijn vrouw hield.

      ‘Ik help maar wat graag,’ zei ze. ‘Bovendien lijkt het me enig om Grace weer in bad te doen.’ Dat was niet gelogen. Ze had genoten van haar inkijkje in huiselijke chaos.

      ‘Super,’ zei Mike. ‘Je bent een engel, maar vertel het alsjeblieft niemand hier, goed? Ik wil dat dit privé blijft.’

      ‘Natuurlijk,’ knikte Jessica verwoed.

      ‘Ik verzin wel iets waarom je weg moet. Kun je om zes uur bij ons huis zijn?’

      ‘Natuurlijk, of vijf uur kan ook?’ stelde ze voor omdat ze een kans zag nog een uur af te snoepen van naar Bond-geklets te moeten luisteren. ‘Dan kan ik ook helpen met het avondeten van Grace. Diane zei dat dat tijdstip altijd nogal een logistieke nachtmerrie is.’

      ‘Echt? Jezus, je bent echt fantastisch. Straks ga ik je nog Jessica Poppins noemen,’ plaagde Mike.

      ‘Oké,’ zei ze vaagjes, haar gemoed te zwaar om ook maar te doen alsof ze zijn suffe grapjes leuk vond.

Uiteindelijk ontsnapte Jessica zelfs nog eerder aan het Bond-geobsedeerde kantoor, tot Natasha’s en Kerry’s irritatie. Maar ja, als ze niet ‘Klif, trouwen, neuken’ waren gaan spelen en haar vader in hun smerige vermaak hadden opgenomen, was ze misschien wel wat langer gebleven.

      ‘Maar waarom zou Mike jou vragen om naar een showcase te gaan?’ vroeg Kerry, over wie Jessica tot haar ontzetting te weten was gekomen dat ze het liever met Piers Morgan zou doen dan met haar vader. Ze wist niet of ze blij of beledigd moest zijn.

      ‘Als die nieuwe comedian een beetje goed is, waarom stuurt Mike jou dan en niet mij? Niet kwaad bedoeld, hoor.’

      ‘Geeft niet,’ zei Jessica treurig. Ze vond het vreselijk dat alles zo in het geheim moest, maar zou op het moment alles zeggen als ze daardoor maar naar Chiswick kon vluchten.

      ‘Misschien denkt Mike dat ze wel wat kan worden opgevrolijkt?’ opperde Luke, waarbij hij Jessica geruststellend in de arm kneep.

      ‘Of misschien denkt hij dat jij het veel te druk hebt met morgen en je het mij niet zou willen laten overnemen,’ improviseerde Jessica, waar Kerry meer in leek te trappen.

      ‘Ik hoop dat ik niet als een trut overkwam,’ zei die nu. ‘Ik weet dat je een beetje down bent.’

      ‘Wel een ongelooflijke sexy trut,’ zei Luke en hij stapte op zijn vriendin af voor een tongsandwich. Jessica keek de andere kant op.

      ‘Hou daar toch eens mee op, jullie twee,’ klaagde Natasha. Toen wendde ze zich tot Jessica en fluisterde: ‘Ik hoop maar dat er geen andere reden is waarom Mike en jij zoveel privégesprekken voeren.’

      Jessica had de kracht niet om haar beschuldigende toon te bestrijden, dus deed ze maar alsof ze het niet had gehoord, pakte haar tas en ging ervandoor, in de volle wetenschap dat Paul haar vanaf de andere kant van het kantoor nakeek.