33

‘Maar hoe heb je het ’m geflikt?’ vroeg Kerry voor de derde keer achtereen aan Jessica.

      ‘Eh... Ik denk dat je een heel goede indruk bij haar mensen hebt achtergelaten toen je in het verleden met ze hebt gesproken,’ improviseerde Jessica en ze wilde dat Kerry gewoon maar zou accepteren dat Angelica had ingestemd in de show te komen, en er blij mee zou zijn.

      ‘En ze wil er echt niets voor hebben?’ herhaalde Mike. ‘Want dat snap ik dus niet. Haar manager moet toch hebben geweten dat we wanhopig waren.’

      ‘Ja hè, en het verbaast me ook dat je wist dat ze weer in Engeland was,’ brabbelde Kerry. Angelica Dupree was de best mogelijke vervangende gast en hoe Jessica het voor elkaar had gekregen met slechts één telefoontje was een raadsel. Het zou een exclusief interview worden.

      ‘Luister,’ zei Jessica, die er spijt van begon te krijgen dat ze ze had geholpen, ‘het was een gok, maar ze komt en het was geen enkele moeite. Zoals ik al zei: ik denk dat Kerry al een goeie basis had gelegd en ik toevallig op het juiste moment belde.’

      De blikken die ze daarop kreeg waren allemaal nogal twijfelachtig.

      ‘Maar goed, moeten we niet eens aan het werk? Het aan mensen vertellen en zo? Ze... haar manager wil dat we zo snel mogelijk een auto sturen om haar op te halen bij het Claridge’s, als dat kan.’

      ‘Of dat kán?’ riep Mike uit. ‘Dat lijkt me wel. Jezus, als ze zou willen zou ik er zelf nog heen gaan en haar op mijn rug hierheen dragen.’

      Jessica staarde naar de grond en probeerde een grijns te onderdrukken. De gedachte aan haar elegante moeder met haar benen om Mikes rug was echt te veel.

      ‘Paul en Natasha,’ riep Kerry uit toen de schok wegtrok en haar professionaliteit het overnam. ‘Ze moeten teksten en vragen gaan bedenken. Mike, wil je het aan Bradley vertellen en daarna aan Paul, en dat ik hem zal briefen zodra we zover zijn?’

      Daarna was het volle kracht vooruit. Iedereen kwam in actie, inclusief Jessica wier gedachten op volle toeren werkten terwijl ze voor de andere gasten zorgde en probeerde te bedenken hoe ze deze situatie het beste in haar voordeel kon laten werken. Een halfuur later glipte ze met een half gevormd plan in haar achterhoofd weg naar Bradley’s kleedkamer. Zo gespannen als een springveer klopte ze op de deur.

      ‘Binnen.’

      ‘Eh, hai,’ zei Jessica nerveus toen ze haar hoofd om de hoek van de deur stak.

      ‘Hallo,’ zei Bradley, die boven de gordel onberispelijk gekleed was maar zijn broek nog niet had aangedaan om er geen kreukels in te krijgen. Hoewel hij godzijdank wel een onderbroek droeg. ‘Wat kan ik voor je doen, jongedame?’

      ‘Eh, ik eh, je hebt vast gehoord over de gastenwisseling?’ vroeg ze schuchter.

      ‘Ja, gek genoeg hebben ze het zich verwaardigd het me te laten weten.’

      ‘Natuurlijk,’ zei Jessica, nog steeds niet zo goed wetend wat ze deed. ‘Ik vroeg me alleen af of ik een paar vragen zou mogen voorstellen voor–’ Ze stopte midden in haar zin omdat ze Kerry en Paul door de gang zag lopen, duidelijk op weg naar Bradley.

      ‘Voor de draad ermee,’ zei Bradley met een vragende blik. ‘Vragen voor wie? Goeie ouwe Hemelse Memmen?’

      ‘Eh... nee, laat maar,’ zei Jessica verbouwereerd. Ze staarde onnozel naar Bradley, die vagelijk zenuwachtig oogde, waarschijnlijk omdat hij zich afvroeg of ze een veiligheidsrisico vormde. ‘Eh, ik laat je met rust,’ zei Jessica en ze spurtte de gang door, de andere richting op dan die waar haar vriend en bazin uit kwamen.

      Maar Paul had haar wel gezien en riep: ‘Alles goed, Jess?’

      ‘Super,’ riep ze terug en ze probeerde niet te krankzinnig te klinken en maakte dat ze wegkwam, haar gezicht warm van schaamte. Shit. Ach, dat was dat en misschien was het ook maar beter zo. Ze was boos op zichzelf dat ze zich zo had laten meeslepen.

      Sinds ze Angelica in Claridge’s had gesproken, koesterde ze het gekke idee dat haar moeder nog gevoelens voor Edward had en vandaag had ze die gedachte met zich op de loop laten gaan. Voordat ze het wist, had ze zich afgevraagd wat er zou gebeuren als Angelica op tv met het onderwerp Edward zou worden geconfronteerd. Zou ze onder druk onthullen wat Jessica vermoedde? En als ze echt zou toegeven dat ze nog gevoelens voor hem had, dan zou Edward toch niet kunnen negeren wat ze gezegd had? Dan zouden ze moeten praten. Of zat het hele idee dat haar ouders in het reine wilden komen met het verleden alleen maar in haar hoofd?

      Haar moeder op zo’n publieke manier dwingen voor haar gevoelens uit te komen was een slecht idee en als ze er goed over nadacht, was Jessica’s motivatie waarschijnlijk ook hoogst dubieus. Maar ze had er altijd naar verlangd een echt gezin te vormen, wat in haar hoofd bestond uit twee ouders die van elkaar hielden, of elkaar in elk geval mochten. Maar het was te laat. Ze was nota bene zesentwintig, veel te oud om nog naar een gelukkig gezin te verlangen. En Betsey was er ook nog. Haar stiefmoeder mocht dan misschien irritant zijn (en veel te jong voor haar vader), ze was redelijk onschuldig moest Jessica schuldbewust toegeven. In elk geval een stuk dragelijker dan Graydon.

      Terwijl ze om de bedrijvige studio heen liep, zuchtte Jessica berustend. Het zag ernaar uit dat ze in de toekomst veel meer tijd met meneer Apenvingers zou moeten doorbrengen, dus ze zou ermee moeten leren leven en accepteren dat ze het verleden niet kon veranderen. Ze dwong zichzelf diep adem te halen en besloot alle dingen die ze eigenlijk zou moeten doen links te laten liggen en de relatieve rust van het productiekantoor op te zoeken.

      De enige aanwezige daar was Natasha, die Bradley’s vragen zat uit te typen.

      ‘Goed gedaan, Jess. Hoe heb je dit voor elkaar gekregen? Kerry kan het niet geloven en volgens mij heb je ergens invloed uitgeoefend. Ik denk dat je meer dan één vriendin in die kringen hebt, als je begrijpt wat ik bedoel?’

      Jessica speelde stommetje. Natasha’s nabijheid maakte haar altijd lichtelijk nerveus, maar als ze er nu weer tussenuit zou knijpen zou dat alles alleen maar erger maken. Ze negeerde wat ze had gezegd en ging aan haar bureau zitten om haar e-mail te checken.

      Natasha stopte met typen en rekte haar vingers. ‘Ik hou er niet van dingen zo op het laatste moment te moeten doen. Wat vind je van deze vragen? Ik dacht dat Bradley eerst maar moest vragen waarom ze zo lang niet meer in praatprogramma’s is geweest. Daarna over haar nieuwe film praten. En vervolgens vragen naar de verschillen tussen de Amerikaanse, Britse en Europese filmindustrie en naar welke haar voorkeur uitgaat. Wat haar favoriete Bond-film aller tijden is, natuurlijk, en wat ze zich nog herinnert uit haar tijd als bondgirl. Ik kan Kerry vragen bij haar te informeren of ze nog interessante anekdotes heeft.’

      ‘Klinkt goed,’ zei Jessica neutraal.

      ‘Ik weet dat ze niet bijzonder sensationeel zijn, maar Kerry zei dat ze geen persoonlijke vragen wil. Stomme ouwe trut.’

      ‘Dat ze niet over haar privéleven wil praten maakt haar niet automatisch stom of een trut,’ merkte Jessica ijzig op.

      ‘Oké oké, wind je niet zo op,’ antwoordde Natasha onverstoord. ‘Goed, dit moet hem zijn. Bradley kennende verzint hij het toch ter plekke of zaagt hij een halfuur door over haar tieten.’

      ‘Hij zou moeten vragen wat ze tegenwoordig nog voor Edward Granger voelt. Of ze nog contact hebben en zo niet, waarom niet?’ zei Jessica impulsief. Misschien had ze haar onbezonnen plan toch nog niet helemaal opgegeven.

      ‘Ben je doof, Bender?’ antwoordde Natasha en ze keek haar aan alsof ze een of andere halvegare was. ‘Ik zei net dat ze niet over persoonlijke dingen wil praten.’

      ‘Nou, dat is niet wat ze zei toen ik... met haar agent sprak,’ daagde Jessica uit.

      ‘Zeg me wat het is,’ zei Natasha en ze kneep haar ogen tot spleetjes.

      ‘Wat wát is?’

      ‘Wat het dan ook is dat je ons niet vertelt,’ zei ze wantrouwig. ‘Je hebt constant onderonsjes met Mike en het lijkt ook wel alsof ik de enige hier ben die het vreemd vond toen je met die beroemde vriendin van je op de proppen kwam. En nu wil je je baan op het spel zetten door Bradley indringende vragen te laten stellen. Dus vertel op.’

      ‘Er is helemaal niks,’ beweerde Jessica stellig, hoewel haar geschrokken gezicht iets anders zei.

      Natasha was niet overtuigd. ‘Hm, misschien moest ik maar eens gaan graven. Of aan Paul vragen waarom het je zoveel kan schelen wat Bradley aan Angelica Dupree vraagt, die trouwens vast Vincent Malone kent, of niet? Ja natuurlijk,’ zei ze bijna tegen zichzelf terwijl ze het gevoel kreeg dat ze dicht bij de oplossing van het raadsel kwam. ‘Er zit daar ergens een link.’

      Niet voor het eerst die dag kwamen Jessica’s gedachten in beweging zonder eerst met haar te overleggen. Enkele ogenblikken later nam ze voor de tweede keer in haar leven toevlucht tot chantage. ‘Luister Natasha, er is helemaal niets. Dat zweer ik je, maar als je belooft me met rust te laten, mag je deze hebben. Kijk,’ zei ze en ze rommelde als een gek in haar tas en vond uiteindelijk de kaart die daar al weken lag te verkommeren. Het was de uitnodiging voor een shopervaring bij Jimmy Choo’s.

      Natasha graaide hem uit haar handen. ‘Wauw,’ zei ze en ze hield het vast alsof het de heilige graal was. ‘Is deze echt?’

      ‘Ja,’ antwoordde Jessica ferm.

      Natasha’s ogen werden groot en wild. ‘Als je me maar niet bedot, Bender,’ zei ze en ze klonk lichtelijk dreigend. Jimmy Choo was duidelijk een zaak van leven of dood voor haar. ‘En hoe kom je hier eigenlijk aan?’

      Jessica slikte. ‘Van... Dulcie,’ improviseerde ze.

      ‘Hm,’ zei Natasha bedachtzaam. ‘Nou bedankt, maar het zet me wel weer meer aan het denken over jou. Ik bedoel, waarom heeft Dulcie je dit gegeven? Als je het mij vraagt, houdt die meid zelf ook wel van goeie schoenen.’

      Jessica haalde haar schouders op. ‘Ze heeft zat geld om ze zelf te kopen.’

      Eindelijk hield Natasha lang genoeg op met speculeren om even snel na te denken of haar loyaliteit aan de kant van de waarheid of bij haar garderobe lag. ‘Nou, als je me dit geeft, kan het me eerlijk gezegd niet schelen of je een drugsdealende, omgebouwde illegaal bent die een bekende crimineel onderdak verleent terwijl je een affaire met de baas hebt en hier zonder paspoort woont.’

      ‘O...ké...’ zei Jessica onzeker. ‘Nou, dat doe en ben ik niet en ik heb een paspoort, alsjeblieft dankjewel.’

      ‘Fijn,’ zei Natasha, die nog steeds een beetje onzeker klonk. Ze was gewoon te cynisch om klakkeloos te accepteren dat ze zomaar voor duizenden ponden aan schoenen in haar schoot geworpen kreeg. ‘Ik moet even iets aan Kerry vragen over een van de andere gasten. Kan jij die vragen voor me uitprinten en op de kaartjes plakken?’

      ‘Geen probleem, laat maar aan mij over,’ riep Jessica tegen de zich verwijderende rug. De deur sloeg dicht en het kantoor bleef griezelig stil achter. Jessica zat te piekeren over wat ze zojuist had gedaan. Ze moest de pr-dame van Jimmy Choo bellen om door te geven dat Natasha de uitnodiging van haar had gehad, anders zou ze er geen gebruik van mogen maken. Maar Natasha’s stilzwijgen afkopen met Jimmy Choo was waarschijnlijk het equivalent van een pleister op een wond plakken die eigenlijk gehecht diende te worden. Het was een kortetermijnoplossing, wist ze, maar ze had nu geen andere keus. Bovendien zou nu toch wel snel iedereen de waarheid over alles te weten moeten komen en zolang Paul de eerste was die het hoorde, maakte het niet zoveel meer uit. Zodra de show achter de rug was en ze terug was van haar vaders feest zou ze Paul alles vertellen.

      Deze laatste gedachte keutelde langzaam door haar hoofd als een zondagsrijder, om vervolgens vervangen te worden door een dragracer van een idee dat slippend haar hoofd in scheurde. Jessica sprong op. De vragen! Dit moest voorbestemd zijn, maar toch aarzelde ze even. Als ze rekening wilde houden met haar moeders gevoelens, wist ze dat ze zich er waarschijnlijk maar beter niet mee kon bemoeien. Angelica was een uiterst teruggetrokken persoon, vandaar het gebrek aan publiciteit al die jaren, en ze wist niet of haar moeder het aankon om gebombardeerd te worden met ongevoelige vragen van niemand minder dan Bradley. Toen dacht ze aan haar vader en alle verspilde jaren waarin ze zich alle drie hadden afgevraagd hoe het had kunnen zijn. Ze hadden toch zeker niets te verliezen en juist alles te winnen door een paar dingen toe te geven?

      Tien minuten later had Jessica een paar van haar eigen vragen aan die van Natasha toegevoegd voordat ze ze op de kaartjes had bevestigd. Daarna rende ze naar beneden naar studio één en gaf ze ze in eigen persoon aan Bradley in zijn kleedkamer. Op weg naar buiten liep ze Natasha tegen het lijf.

      ‘Wat doe je?’ wilde die weten. ‘Ik heb je lopen zoeken. Ik had alleen maar gevraagd om de kaartjes uit te printen. Ik zou ze zelf aan Bradley geven, dat is mijn baan.’

      ‘Sorry,’ zei Jessica terwijl ze bad dat Natasha er niet op zou staan ze te controleren. ‘Bradley was er trouwens erg blij mee,’ zei ze, ‘maar hij vroeg om vijf minuten met rust gelaten te worden voor hij de set op moet... Maareh, je weet toch dat Jimmy Choo naast schoenen ook schitterende tassen maakt?’

      Natasha kneep haar ogen weer tot spleetjes. ‘Als ik erachter kom dat dat ding nep is, zal ik iedereen vertellen dat er iets niet klopt aan jou.’

      ‘Nou, dat zal niet nodig zijn,’ riep Jessica die nu achteruit de gang in rende. ‘Ga je op zaterdag naar de winkel?’

      ‘Is goed,’ riep Natasha, maar ze keek sceptisch. Jessica had verder geen tijd meer om zich zorgen over haar te maken. Ze haastte zich door de studio en naar de galerij, waar beeldtechnicus Ross alle clips en videotapes aan het inladen was die tijdens de show zouden worden afgespeeld.

      ‘Ross,’ vroeg Jessica, die tegen deze tijd lichtelijk krankzinnig oogde, ‘is er misschien een klein kansje dat je een extra dvd’tje voor me kan branden van deze uitzending?’

      ‘Dat mag ik eigenlijk niet,’ antwoordde hij, ‘maar omdat jij het bent, waarom ook niet? Waarom wil je dat hebben?’

      ‘Oh, gewoon als herinnering aan jullie allemaal,’ improviseerde Jessica luchtigjes. Maar Ross leek tevreden met dat antwoord en nadat hij een duim naar haar had opgestoken, ging hij weer verder met lezen in de Sun en aan zijn zaakje krabben. Nu haar geheime missie was volbracht, keerde Jessica op een beschaafder tempo terug naar de studio. Ze was al halverwege toen ze besefte dat ze waarschijnlijk maar beter weer kon gaan ademhalen.

      Ondertussen werd op de set bekendgemaakt dat Angelica Dupree haar eerste echte interview sinds jaren zou geven en een groepje mensen had zich rond Kerry verzameld om haar te feliciteren met haar ongelooflijke reddingsactie. Maar ze weigerde de lof op zich te nemen.

      ‘Ah, daar ben je,’ zei ze toen ze Jessica zag. ‘Ik probeer ze net duidelijk te maken dat het feit dat Heavenly Melons aan de show meedoet allemaal aan jou te danken is.’

      Jessica begon zich nu vreselijk ongemakkelijk te voelen. Zoveel moeite was het bellen van haar moeder nu ook weer niet en toen Paul, die ze eerst niet bij de groep had zien staan, haar trots optilde en in het rond zwierde, was het feit dat hij zijn rug wel eens kon breken niet het enige waar ze zich zorgen om maakte.

      Een halfuur later arriveerde Angelica Dupree in het gebouw. Jessica had tegen die tijd besloten zich helemaal te verstoppen. Ze wist dat ze op haar moeder kon rekenen niet te laten doorschemeren dat ze familie waren, maar ze wist niet of ze op haar eigen dubieuze acteertalent kon vertrouwen om de schijn op te houden. Ze kneep hem ook voor hoe Angelica met Bradley’s vragen om zou gaan en hoe ze zelf zou reageren als mensen erachter kwamen dat er met de vragen was gerommeld.

      Ondertussen had Kerry zichzelf de taak van de zorg voor Angelica toebedeeld. Daniel Craig was al veilig op de set, dus Jessica ging verder met het tevreden houden van de andere gasten. Maar toen de show een stukje op weg was en iedereen op Daniel Craigs interview was geconcentreerd, voelde Jessica zich eindelijk in staat Angelica’s kleedkamer binnen te glippen.

      ‘Pssst, mam!’ fluisterde ze.

      ‘Lieverd,’ antwoordde Angelica. In haar eentje aan de grote kaptafel zag ze er tamelijk kwetsbaar uit, maar dolblij haar dochter te zien. ‘Is alles goed?’

      ‘Prima,’ zei Jessica, ‘maar ik kan niet blijven. Ik wil je alleen even bedanken. Je hebt Kerry’s hachje gered en dat stel ik enorm op prijs.’

      ‘Pas de problème,’ antwoordde Angelica, oprecht verheugd dat ze kon helpen ook al zag ze er erg tegenop. ‘Trouwens,’ voegde ze eraan toe, ‘ik heb Paul ontmoet.’

      Vragend trok Jessica een wenkbrauw op omdat ze dolgraag wilde weten wat ze van hem vond.

      ‘Hij leek me très, très aardig,’ zei Angelica gemeend. ‘Hij was uiterst professioneel en charmant en ik kreeg de indruk dat hij heel intelligent is. En hij is knap.’

      Jessica knikte, dolblij met haar moeders goedkeuring. Toen dacht ze weer aan wat ze met Bradley’s kaartjes had gedaan en haar grijns verdween als een vest dat van een rugleuning van een stoel glijdt. ‘Maar goed. Succes, mam,’ zei ze en ze liep nerveus achteruit naar de deur. ‘Ik zal kijken, maar ik moet nu gaan voordat iemand me hier ziet.’

      En daarmee wierp ze Angelica een dankbaar maar ietwat schuldbewust glimlachje toe en zwaaide, waarna ze de gang weer op sloop. Ze keek om zich heen of niemand haar had gezien en sloot de deur achter zich.

Het liep fantastisch. Daniel Craig was de perfecte gast; amusant, ad rem en hij zag er geweldig uit. Bradley hield zich voor één keer aan het script, deels omdat hij zelf zo onder de indruk was, en de show beleefde een vliegende start.

      Na Daniel Craig was het Christopher Walkens beurt, gevolgd door Dame Judi en John Cleese. Als laatste zou Bradley met Angelica praten. Terwijl de show vorderde, de opnamen stopten en weer startten voor de camera’s, de geluidsmensen en een paar keer voor Bradley, werd Jessica hoe langer hoe zenuwachtiger. Als ze eraan dacht hoe haar moeders goede daad zou worden beloond met een kruisverhoor van Bradley voelde ze zich vreselijk schuldig. Want als ze ooit een teken had gewild dat haar publiciteitsschuwe moeder echt van haar hield, was instemmen in de show te verschijnen het ultieme gebaar.

      Over de walkietalkie hoorde Jessica door het gekraak heen dat Kerry werd opgedragen Angelica uit de make-up te gaan halen. Op dat moment stortten haar zenuwen helemaal in en besloot ze dat ze niet vanaf de zijkant waar ze nu stond toe kon kijken. Ze wilde ook niet met andere mensen erbij naar een monitor loeren. Toen kreeg ze een ingeving. Ze glipte de studio uit en liep door de gang naar Bradley’s lege kleedkamer. Hier zou niemand haar vinden. Ze schoot naar binnen. Kerry zou zich er waarschijnlijk wel aan ergeren dat ze was verdwenen, maar dat risico was ze bereid te nemen.

      Behoedzaam ging Jessica in Bradley’s leunstoel zitten, legde eerst iets wat verdacht veel op een corrigerende slip leek weg op de tafel en vestigde daarna haar aandacht op wat er op de monitor gebeurde.

      ‘En dan nu, dames en heren, hebben we iets exclusiefs voor u,’ kondigde Bradley aan, vergezeld van veel ‘ooohs’ van het publiek. ‘Want mijn volgende gast,’ las hij van de haastig geschreven autocue, ‘is er eentje waarvoor we enorm dankbaar en blij zijn dat ze in onze show wilde komen. De bondgirl waar ik persoonlijk uiterst fijne herinneringen aan heb... net als mijn rechterhand–’

      ‘Cut!’ riep Julian in alle oortelefoontjes. ‘Godskolere, Bradley. Hou je een beetje in, wil je. Kun je je alsjeblieft aan de autocue houden? Oké. Iedereen klaar, geluid en... draaien maar.’

      Jessica fronste. Bradley kon soms zo’n eikel zijn.

      Op het scherm schraapte de presentator zijn keel, nog steeds vastberaden om wat hij een nogal afgezaagd intro vond te verfraaien. Hij trok zijn stropdas recht en begon opnieuw. ‘Ze is de bondgirl die voor altijd verbonden zal zijn met de woorden “zwarte bikini”. Dames en Heren, licht opgewonden stel ik aan u voor: mevrouw Angelica Dupree.’

      Het publiek werd wild. Er ging een enorm gejuich op terwijl ze klapten en enthousiast gilden en eindelijk kwam een duidelijk zeer nerveuze maar oogverblindend mooie Angelica de set op. Jessica’s hart ging tekeer. De warme reactie van het publiek raakte haar en ze werd overspoeld door een gevoel van trots.

      Angelica was voor de gelegenheid van top tot teen in Armani gehuld. Ze droeg een zijden jurk met een paar bijpassende oesterwitte satijnen pumps en het stond haar meer dan adembenemend en ongelooflijk elegant.

      ‘Welkom in de show,’ zei Bradley, die zijn best deed niet te kwijlen.

      ‘Fijn hier te zijn,’ zei Angelica. Ze oogde doodsbang.

      Pas toen drong de gruwelijkheid van wat ze had gedaan tot Jessica door. Hoe groot zou deze beproeving voor haar moeder worden? Wat had ze gedaan?

      ‘Mag ik als eerste opmerken, mevrouw Dupree, dat u – net als goede wijn – prachtig oud bent geworden? Vinden jullie ook niet?’

      Het publiek reageerde prompt met nog meer ‘ooohs’ en ‘aaahs’ en een daverend applaus. Angelica glimlachte beleefd hun kant uit.

      ‘En klopt het dat dit je eerste verschijning in een talkshow is, zowel hier als in de vs, in meer dan twintig jaar?’

      ‘Dat klopt inderdaad.’

      ‘Dus wat heeft je doen besluiten nu hier te komen, na al die tijd?’

      Angelica zweeg even terwijl ze nadacht over wat ze zou antwoorden. Gelukkig voor Jessica koos ze niet voor de waarheid. ‘Nou Bradley, ik doe meestal niet zoveel aan promotie, maar onlangs heb ik een film gemaakt waar ik zeer trots op ben. Eentje die me hopelijk de kans heeft gegeven te laten zien dat ik echt kan acteren.’

      ‘Fantastisch,’ zei Bradley, ‘en over je nieuwe film zullen we het dadelijk hebben maar eerst – en ik bied alvast mijn verontschuldigingen aan want je bent het waarschijnlijk beu om erover te praten – maar waar is de beruchte zwarte bikini tegenwoordig? Zeg me dat je hem nog af en toe aantrekt.’

      Jessica voelde net plaatsvervangende schaamte om die vraag toen de deur van Bradley’s kleedkamer piepend openging. Ze schrok zich te pletter. Het was Paul.

      ‘Ik zocht je. Waarom zit je hier?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Moet je Kerry niet helpen?’

      ‘Ik– eh... keek of Bradley nog iets nodig had en toen raakte ik afgeleid door– eh...’ Haar stem stierf weg, maar Paul gebaarde alleen maar dat ze op moest schuiven. Er was alleen niet genoeg ruimte voor hun beider achterwerken in de stoel, dus ging ze maar op zijn schoot zitten.

      ‘Hoe gaat het tot nu toe?’ informeerde hij.

      ‘Wel goed,’ mompelde Jessica vaag. Ze wilde geen woord missen maar voelde zich nu verplicht ervoor te zorgen dat háár benen, en niet die van Paul, haar volle gewicht droegen. Haar dijen begonnen al te trillen. Ze had er altijd een hekel aan om bij een man op schoot te zitten.

      Op het scherm vertelde Angelica: ‘Ik weet het niet helemaal zeker, maar ik geloof dat de bikini ergens in een Hard Rock Cafe hangt, al weet ik niet meer welk. Dus nee, ik draag hem nooit meer en hij zal ook vast niet meer passen. Ik was een jonge meid in The World in Your Hand en niet lang erna heb ik een baby gekregen. Bovendien loop ik nu richting vijftig.’

      ‘Wauw,’ zei Bradley, ‘een actrice die het niet erg vindt om over haar leeftijd te praten! Dat is voor het eerst, maar ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat je figuur nog prima in orde is, Angelica. Je ziet er geweldig uit, vindt u niet, dames en heren?’

      Angelica was zichtbaar geïrriteerd om de zoveelste verwijzing naar haar schoonheid, maar glimlachte beleefd. Ze vond het onmetelijk saai om het over haar uiterlijk te hebben.

      ‘Wat is je geheim?’ vroeg Bradley flirterig. ‘Sport je veel? Ben je constant aan de lijn? Want ik las laatst een fascinerend artikel dat beweerde dat je in tegenstelling tot de meeste actrices van je leeftijd nooit naar botox hebt gegrepen. Is dat juist?’

      ‘Jeetje,’ antwoordde Angelica een beetje korzelig, ‘dat zou ik nou niet bepaald fascinerend willen noemen. Wie kan dat wat schelen? Ik heb je niet aan Daniel Craig horen vragen hoe hij zo goed in vorm blijft, of opmerkingen horen maken tegen Christopher of John over hun uiterlijk.’

      ‘Ja, maar met hén wilde in de jaren tachtig niet elke man van bil, toch?’ wierp Bradley zelfvoldaan tegen, wat hem een kwade schreeuw in zijn oren opleverde van zowel Julian als Mike in de galerij, gevolgd door het bevel ‘CUT!’ aan de camera’s.

      ‘Oh god,’ zei Jessica zwakjes omdat ze het niet meer aan kon zien. ‘Als hij dat soort dingen blijft zeggen gaat ze flippen.’

      Paul keek verbaasd en Jessica probeerde er meteen uit te zien als iemand die het niet zeker wist. Ondertussen was Julian in de galerij druk bezig Bradley de les te lezen en de studio in te lichten wat er nu zou gaan gebeuren. Terwijl dit aan de gang was, zag Jessica Kerry op de set verschijnen om een nu behoorlijk geagiteerde Angelica te kalmeren en gerust te stellen. Robbie wipte langs om beiden te poederen en de camera’s gingen weer aan. Vanwege de montage werd Bradley gezegd kort terug te komen op zijn banale vraag over haar gezicht, met dien verstande dat hij daarna belangrijkere vragen zou gaan stellen. De vragen op zijn kaartjes. Na het woord ‘actie’ stelde hij de vraag nogmaals.

      ‘Dat is inderdaad juist,’ antwoordde Angelica verveeld. ‘Ik heb me niet laten behandelen met botox en ben dat ook niet van plan. Hoe kan ik nog acteren als ik verstoken ben van een gezichtsuitdrukking?’ vroeg ze wild gebarend. Bradley had het misschien nog niet door, maar hij begaf zich op zeer glad ijs.

      ‘Goed punt,’ zei hij opgewekt. ‘Nou, je vertelde al dat je een baby had gekregen, dus je vindt het vast niet erg als ik hierover begin, maar er was nogal een schandaal toen jouw huwelijk met Edward Granger op de klippen liep, nietwaar? En als ik het me goed herinner, was hij het die, vrij ongebruikelijk, de voogdij over het kind hield?’

      Angelica’s handen grepen de zijkanten van haar stoel vast, de knokkels spierwit. In de galerij gingen ze door het lint.

      ‘Waar is hij in godsnaam mee bezig?’ riep Julian uit. ‘Kan iemand Natasha halen en vragen of zij wist dat hij deze vraag ging stellen? Maar blijf draaien,’ voegde hij eraan toe voor het geval iemand daaraan twijfelde.

      ‘En waarom was dat?’ informeerde Bradley, zich niet bewust van de commotie boven. Voor zover hij wist deed hij op dit moment precies wat hem gevraagd was.

      Angelica verstijfde en een vreselijke seconde lang leek het erop dat ze in tranen zou uitbarsten. Maar net zo snel herstelde ze zich en terwijl ze zo veel mogelijk waardigheid verzamelde, maakte ze zich op om te antwoorden. De studio viel stil. Het publiek durfde niet eens op een snoepje te kauwen uit angst daarmee geluid te produceren. Achter de schermen was iedereen net zo gegrepen en Jessica kon alleen nog maar door haar vingers naar de monitor kijken, zo gespannen was ze. Een deel van haar wilde de set op zwiepen als Tarzan en Angelica oppikken en haar daar weghalen, het andere wilde haar bij de schouders pakken en flink door elkaar schudden terwijl ze hard in haar oor schreeuwde: ‘Geef antwoord, vraag ik je!’

      Paul, die net zo geboeid was door dit zeldzame inkijkje in het leven van zo’n mysterieuze ster, had echter een dringender probleem: hoe hij Jessica van zijn schoot af kon krijgen zonder haar te beledigen. Ze was al een tijdje geleden opgehouden met bang zijn dat ze hem zou pletten, dus hij droeg nu al best een poos haar volle gewicht. Daardoor waren zijn benen gaan slapen en voelde hij een vreselijk geprik in zijn rechtervoet. Hij kneep haar zachtjes, maar ze was zo in beslag genomen door de show dat het leek alsof ze het liefste ín het beeldscherm wilde kruipen. Uiteindelijk kieperde hij haar maar een beetje opzij en gleed zelf onder haar vandaan van de stoel af.

      ‘Ssst,’ zei Jessica, wat hij een beetje ongevoelig vond aangezien hij tijdelijk geen gevoel in zijn benen had.

      ‘Als je het niet erg vindt,’ zei Angelica, zo verbluft dat het niet eens in haar opkwam de diva uit te hangen en boos de opnamen te laten stoppen, ‘praat ik daar liever niet over. Het was lang geleden en het is iets heel persoonlijks.’

      In de galerij keek Julian naar Mike om te zien of hij moest stoppen met draaien, maar Mike schudde zijn hoofd. Bradley’s behandeling van de gast was misschien niet ideaal en hij zou eens een goed gesprek met Natasha moeten hebben, maar dit was gouden televisie.

      ‘Wat ik wel wil zeggen is dat ik ook maar een mens ben,’ ging Angelica dapper verder. ‘Ik heb fouten gemaakt in mijn leven, maar dit is iets tussen Edward, mijn dochter en mij.’

      ‘Flauw hoor,’ merkte Paul op terwijl hij hard met zijn been schudde om het laatste beetje gevoel terug te krijgen. Jessica staarde hem wezenloos aan zonder echt te registreren wat hij zei.

      ‘Oh,’ zei Bradley. ‘Nou, het spijt me als ik je van streek heb gemaakt, ik nam alleen aan dat, omdat de scheiding zo lang geleden was, je er best over wilde praten. Maar ik zie dat ik een gevoelige snaar heb geraakt, dus laten we verder gaan en–’

      Angelica schoot in de verdediging. ‘Je hebt me niet van streek gemaakt,’ zei ze. ‘Helemaal niet. Mijn huwelijk is verleden tijd. Ik praat er gewoon liever niet over.’

      ‘Dat begrijp ik,’ zei Bradley.

      Boven drukte Julian op een knop om iets in zijn oortje te zeggen. ‘Volgende onderwerp, we hebben de clip van haar film klaarstaan. Vraag alsjeblieft naar haar film voordat ze gaat flippen.’

      ‘Nog één laatste vraagje over dat onderwerp,’ zei Bradley, die op zijn kaartjes had gekeken, ‘en dan gaan we verder. Zijn Edward en jij tegenwoordig nog bevriend? Ik vraag het alleen omdat degenen van ons die oud genoeg zijn zich jullie als stel te herinneren, jullie als een echt droompaar zagen, het was het huwelijk van het decennium. Toen de relatie strandde, kwam dat nieuws als een grote schok voor jullie miljoenen fans, daarom zou het ook zo fijn zijn voor ons om te weten dat jullie elkaar nog in hoog aanzien hebben of veel om elkaar geven.’

      Jessica voelde zich ongemakkelijk toen ze naar haar moeder in de schijnwerpers keek, gevangen als een insect onder een vergrootglas. Dit was vreselijk, vooral omdat het háár schuld was. Evengoed wilde ze dolgraag het antwoord horen.

      ‘Bradley,’ zei Angelica kalm. Te kalm. ‘Ik heb zoveel dingen om over te vertellen. Ik heb in mijn tijd aan een aantal geweldige films meegewerkt, heb incroyable plaatsen bezocht en zeer getalenteerde en interessante mensen ontmoet. Enfin, ik kan hier over zoveel dingen met je spreken dus waarom zou ik over privézaken uit mijn verleden willen praten die ik zelf amper begrijp?’

      ‘Oké,’ zei Bradley. ‘Dus het ligt ingewikkeld?’

      ‘Ja, het ligt ingewikkeld,’ riep Angelica uit. Haar zelfbeheersing verdween in volle vaart. ‘Natuurlijk ligt het ingewikkeld. Edward is de liefde van mijn leven, maar dat was toen en dit is nu. Er is nu een andere man in mijn leven dus dit is niet echt gepast.’

      ‘Is de liefde van je leven?’

      ‘Pardon?’

      ‘Is... je zei “is”...’

      ‘Niet waar.’

      ‘Jawel,’ hield Bradley vol. ‘Niet dat ik je wil tegenspreken, natuurlijk, maar je zei: “Edward is de liefde van mijn leven”.’

      ‘Als ik dat heb gezegd was dat een verspreking,’ zei Angelica geërgerd. ‘Goed, als je het zo graag wilt weten, zal ik het je vertellen. Edward en ik hebben geen contact gehouden nadat we uit elkaar gingen. Ik heb het geprobeerd maar... maar goed, ik zal altijd van de vader van mijn kind blijven houden omdat hij de vader van mijn kind is. Hij was een groot deel van mijn leven, dat kun je niet zomaar uitwissen. En toch, als iemand het niet wil weten, moet je verder met je leven.’

      ‘Maar ik dacht dat jij bij hem was weggegaan?’ vroeg Bradley, een primeur bespeurend.

      ‘Ja, ik ‘eb ‘em verlaten,’ zei Angelica. Haar Franse accent werd met de seconde geprononceerder.

      ‘Ze klinkt als René van ‘allo ‘allo,’ merkte Paul op, wat hem een woeste blik van Jessica opleverde die bovendien nooit van de hitserie uit de jaren tachtig had gehoord.

      ‘Sorry dat ik wat zei,’ voegde Paul eraan toe. Hij begon zich een beetje te ergeren aan hoe zijn vriendin in beslag werd genomen door de show.

      ‘Maar het was niet zo zwart-wit als het in die tijd leek,’ zei Angelica nu. Ze begon er erg ontzet uit te zien. ‘Ik heb hem geschreven,’ zei ze zacht. ‘Ik heb lange tijd elke week geschreven. Ik probeerde het op te lossen, maar ik denk dat hij gekwetst was en dus...’ Angelica’s grote zeegroene ogen werden nu gevaarlijk waterig. Toen leek het ineens in haar op te komen dat miljoenen mensen (inclusief Graydon) naar dit interview zouden kijken. ‘Maar goed,’ zei ze opgewekter en je kon zien dat ze zich herpakte, ‘dat doet er nu niet toe en ik heb zelfs fantastisch nieuws.’

      ‘O ja?’ vroeg Bradley, die het zelf niet beter had kunnen schrijven.

      ‘Ja, en ik had het eerst aan mijn dochter willen vertellen, maar omdat ik toch weet dat ze kijkt, wil ik nu graag bekendmaken dat ik verloofd ben en ga trouwen.’

      ‘Wat fantastisch,’ dweepte Bradley. Hij wist nu zeker dat dit het interview van het jaar was en zag de BAFTA al op zijn toilet op de begane grond staan. ‘En wie is de gelukkige?’

      ‘Graydon Matthews.’

      Bij Jessica zonk de moed in haar schoenen.

      ‘En wanneer is de grote dag?’

      ‘Dat kan ik natuurlijk niet zeggen,’ antwoordde Angelica, ‘maar laten we het erop houden dat dat binnenkort is. Wanneer je je in mijn levensfase bevindt, heeft het geen zin meer om te wachten als je weet wat je wilt.’

      Jessica hoorde erdoorheen dat dit Graydons woorden waren, die het dolgraag geregeld wilde hebben voordat Angelica de kans kreeg haar dwalingen in te zien.

      ‘Oké,’ zei Bradley. Hij voelde dat hij genoeg gepusht had. ‘Laten we nu naar een clip kijken van je film, waarvan critici zeggen dat het een goeie kanshebber voor de Oscars is...’

      ‘Zo,’ zei Paul terwijl Bradley de clip inleidde. ‘Wat een topgast. Delen van dit interview zullen de komende vijftig jaar nog uitgezonden worden. Ze was geweldig. Ongelooflijk gesloten en prikkelbaar aan de ene kant en tegelijkertijd... Jezus, wat is het juiste woord...? Opener dan beroemdheden normaalgesproken zijn.’

      Jessica knikte zwijgend. Ze was van verbazing stilgevallen en totaal in de war van wat haar moeder zojuist had gezegd. Over welke brieven had ze het in godsnaam en hoe kon haar moeder er ook maar aan dénken met die harige aap te trouwen? En waarom had haar vader nooit iets over die brieven gezegd?

      Ze sprong op, ten eerste omdat ze graag haar moeder wilde zoeken en vragen wat dit allemaal te betekenen had en ten tweede om bij Ross een kopie van de show te halen. Terwijl ze weg sprintte (tot Pauls verbazing), kwam het woord waar haar vriend waarschijnlijk naar op zoek was geweest ineens in haar op. Haar moeder was niet open geweest, maar eerlijk. Iets waarvan ze begon te denken dat ze dat zelf van het begin af aan had moeten zijn.