15

Angelica Dupree was in dubio. Ze was een weekje in L.A. om wat shots voor haar nieuwe film over te schieten. De filmtamtam verkondigde al dat haar meest recente optreden fenomenaal was, het woord ‘Oscar’ werd zelfs genoemd. Maar op het moment was werk wel het laatste waar ze aan dacht.

      Ze pakte haar sigaretten en aansteker en schoof de glazen deuren naar het balkon van haar penthouse-suite open. Ze aanschouwde het zonovergoten Beverly Hillse landschap en probeerde zich te ontspannen maar het lukte niet. Graydon liet zich de laatste tijd steeds meer hints ontvallen over de volgende stap in hun relatie, wat een onverwacht maar dringend verlangen teweeg had gebracht haar ex-man te spreken. Ze had in geen jaren rechtstreeks met Edward gesproken omdat ze altijd alle regelingen met betrekking tot Jessica via zijn agent Jill Cunningham trof. Maar nu er een huwelijk in de pijpleiding zat, voelde het alsof de tijd was gekomen de zaken te vereffenen met echtgenoot nummer één.

      Ze had het Edward nooit vergeven dat hij niet had gereageerd op de honderden brieven die ze hem had geschreven nadat ze was weggegaan, maar ze wilde het spook van hun relatie te ruste leggen. Voordat ze weer zou trouwen moest ze dat eerst afsluiten. Dus na dagen van uitstellen besloot ze dat ze hem dan toch eindelijk zou gaan bellen. Zo. Blij dat ze een beslissing had genomen maar ietwat onzeker over hoe ze ertoe was gekomen, trok Angelica hard aan haar sigaret.

Ondertussen, niet ver daar vandaan in zijn huis in Malibu, rondde Edward net een bespreking af met agent Jill, zijn assistent Clare en Brendan, de producer van zijn komende film Soldier.

      ‘Nou, dat was informatief Brendan, en ontzettend bedankt dat je helemaal hierheen wilde komen,’ zei Jill terwijl ze hem uitliet.

      ‘Ik bel nog,’ zei Brendan, die al bijna de deur uit was en met zijn ogen knipperde tegen het felle zonlicht. ‘En ik hoop maar dat Edward tot bezinning komt over onze hoofdrolspeelster,’ voegde hij er zacht aan toe zodat alleen Jill het kon horen.

      ‘Oh, wees maar niet bang,’ zei Jill resoluut en ze zwaaide.

      Op de achtergrond stond Edward boos te kijken en toen Jill de deur dichtdeed, besloot zijn assistent Clare zich uit de voeten te maken. ‘Als je het niet erg vindt, ga ik deze aantekeningen uittikken,’ zei ze tegen Edward.

      ‘Goed idee. Bedankt, Clare,’ antwoordde hij terwijl ze wegvluchtte.

      Jill ademde diep in. Ze wist dat nu Brendan weg was, haar oudste cliënt haar een uitbrander zou geven.

      En ja hoor...

      ‘Is hij helemaal gek geworden?’ bulderde Edward. ‘Ik wil en ga niet met hem in zee als ik moet spelen dat ik verliefd ben op die eenentwintigjarige tegenspeelster. Juliana – of hoe ze ook heet – is nota bene vijf jaar jonger dan mijn eigen dochter. Ik lijk verdomme Gary Glitter wel!’

      ‘Rustig nou maar,’ zei Jill. Ze ging Edward achterna, die kwaad door de gang in de richting van de keuken liep. ‘Juliana Sabatini wordt een hele grote en neem maar van mij aan: over een paar maanden ben je me dankbaar dat ik hierover voet bij stuk heb gehouden. Ik geef je gelijk dat ze aan de jonge kant is, maar ze zouden haar niet gecast hebben als ze niet dachten dat je het zou kunnen klaarspelen. En bovendien zou ik je toch nooit voor gek laten staan?’

      ‘Nee,’ gaf Edward snoevend toe hoewel hij vanbinnen nog kookte. ‘Maar zelfs jij moet toegeven, Jill, dat het script baggerslecht is. Op zijn best afgezaagd. Ah Consuela, daar ben je’ zei hij toen hij de enorme keuken in liep. ‘Ik heb trek in iets lekkers. Zit er een kansje in dat je een van je legendarische broodjes kreeft gaat maken, bij voorkeur met heel veel mayo?’

      ‘Komt eraan, meneer G,’ antwoordde ze.

      ‘Waarom neem je niet lekker een eiwitomelet?’ opperde Jill dapper. Ze dacht aan de vijf kilo waarover ze de studio beloofd had dat haar cliënt die voor het begin van de opnamen kwijt zou raken.

      ‘Als ik een bord met iets uiterst nutteloos en onbevredigends wilde zou ik dat doen, maar nee dus,’ zei Edward boos, terwijl hij een blikje cola uit de koelkast pakte.

      Jill negeerde Consuela die haar best deed niet te lachen en staarde verwijtend naar Edward.

      ‘Allemachtig,’ zei hij zuchtend en hield zijn handen omhoog als overgavegebaar voordat hij het blikje omruilde voor een cola light en aan de ontbijtbar ging zitten.

      ‘Luister,’ zei Jill. Ze zag zijn norse blik wel. ‘Ik weet dat je niet met alle aspecten van de film blij bent, maar je moet op me vertrouwen. Weet je nog hoe bezorgd je was om het script voor Fifty Guns, en hoe is dat uiteindelijk afgelopen?’

      ‘Best aardig,’ mompelde Edward.

      ‘Precies, dus probeer je geen zorgen te maken. Laat Brendan maar aan mij over. Tegen de tijd dat ik er klaar mee ben is het script tiptop in orde, dat beloof ik. En wat Juliana betreft: dit is Hollywood, waar een knappe man als jij mag aanpappen met wie hij maar wil. Hoe jonger en mooier, hoe beter, vindt het publiek. Zelfs al weten we allemaal dat een man in de echte wereld veel beter af is met een wat rijpere vrouw,’ maakte ze haar relaas ietwat flirtend af precies op het moment dat Edward een enorme boer liet omdat hij zijn frisdrank te snel achterover had geslagen.

      ‘Sorry,’ zei hij en hij registreerde niet wat ze zei omdat zijn telefoon over ging.

      Consuela had het echter wel gehoord en terwijl ze Edward zijn broodje gaf, schokten haar schouders. Jills wangen werden vuurrood.

      Zich van niets bewust nam Edward boos zijn telefoon op, geïrriteerd dat het telefoontje tussen hem en een heerlijk broodje kwam.

      ‘Hallo?’

      ‘Hallo, Edward,’ zei een bekende stem uit een lang vervlogen verleden die hij onmiddellijk herkende maar waarvan hij niet helemaal kon bevatten dat hij hem echt hoorde. ‘Met mij.’

      Een paar seconden staarde Edward alleen maar onnozel voor zich uit voordat hij plotseling rechtop ging zitten alsof hij gestoken was. En toen, zonder iets uit te leggen aan Consuela of Jill, die hem allebei aanstaarden, sprong hij van de barkruk en liet zijn broodje achter zodat hij het telefoontje in een andere kamer kon plegen.

      ‘Wacht even,’ wist hij uit te brengen en hij rende door het huis richting de privacy van zijn werkkamer terwijl hij naar de telefoon in zijn hand staarde als Superman naar een stuk Crypto­nite. Toen hij eindelijk zijn werkkamer had bereikt, deed hij de deur achter zich op slot en schraapte zijn keel. ‘Angelica, ben jij het?’

      ‘Oui, c’est moi,’ was het antwoord en Edward werd onmiddellijk terug in de tijd getrokken, overweldigd door herinneringen, fijne en nare.

      ‘Hoe gaat het met je?’ informeerde hij, waarna hij zich meteen belachelijk voelde.

      ‘Het gaat... goed,’ zei Angelica. ‘En met jou?’

      ‘Goed, denk ik... maar... waarom bel je?’ vroeg hij bot. Hij gooide het over een totaal andere boeg, want gezellig beleefdheden met iemand uitwisselen die hem zoveel pijn had bezorgd voelde gewoon niet gepast en natuurlijk, dus wilde hij snel ter zake komen.

      ‘Om te praten... ik weet het niet, het spijt me. Ik wilde gewoon proberen te praten over... alles.’

      Haar stem te horen, iets waar hij ooit zo naar had verlangd, was een kwelling en het voelde voor Edward alsof iemand zojuist een handgranaat in zijn leven had gesmeten. Waarom nu? vroeg hij zich af terwijl zijn gedachten alle kanten op vlogen. Waarom belde ze hem na al die tijd vanuit het niets, terwijl hij jaren en jaren had gebeden dat ze dat zou doen?

      Op dat moment klopte er iemand hard op de deur. Het was natuurlijk Jill die wilde weten wat er aan de hand was, maar hij negeerde haar. Hij slikte en wilde dat hij op de een of andere manier was gewaarschuwd dat Angelica zou bellen. Dan had hij kunnen bedenken wat hij moest zeggen, hoe hij moest doen. Nu werd hij totaal overvallen. ‘Nou, volgens mij hebben we elkaar niet zoveel te zeggen,’ stamelde hij. ‘Ik bedoel, het zou fijn zijn geweest als we er... zeg een jaar of twintig geleden over hadden gesproken, maar nu is het een beetje laat, vind je ook niet?’

      ‘Maar ik heb tenminste nog geprobeerd om...’

      ‘Om wat?’ wilde hij weten.

      ‘Ik moet ophangen,’ zei Angelica bijna fluisterend en Edward voelde een onmiddellijke schok van emotie door zich heen gaan. Hij wilde niet dat ze ophing, wat vreselijk verontrustend was aangezien hij de laatste paar decennia bezig was geweest zichzelf ervan te overtuigen dat hij haar haatte. Maar ineens voelde het niet meer zo. Eigenlijk was het ongelooflijk fijn haar stem te horen. Meer dan fijn. Het voelde als thuiskomen en herinnerde hem niet alleen aan alles wat ze ooit samen hadden gehad, maar ook aan alles wat zij had weggegooid. Wat hij als oude gevoelens van droefheid en woede had benoemd, begon zich in zijn buik te ontrollen en hij wist nu dat ze nooit echt weg waren geweest. Alle pijn en verdriet hadden in hem gesluimerd als een slapende hond en hij wist niet of hij sterk genoeg was de terugkeer van die oude gevoelens aan te kunnen.

      Jill bonsde weer op de deur. ‘Edward, doe open.’

      ‘Ik denk niet dat we kunnen praten voordat jij alles hebt bijgelegd met Jessica,’ zei Edward uiteindelijk. ‘Ze is opgegroeid zonder te weten waarom je bent weggegaan, maar heeft het recht het te weten, Ange. Dat recht heeft ze, en alleen jij kunt het haar vertellen.’

      De vertrouwdheid waarmee hij haar ‘Ange’ noemde liet haar hart uitzetten en samentrekken terwijl ze een doffe steek van verlangen voelde dat de hele ellendige situatie anders zou zijn, maar ze begreep wat hij zei. Wat ze niet begreep was waarom hij het niet zelf aan hun dochter had uitgelegd. ‘Oké,’ antwoordde ze alleen maar. ‘Ik praat wel met Jessica. Je hebt gelijk.’

      ‘Goed,’ zei Edward hevig met zijn ogen knipperend. ‘En dan, je weet wel... misschien...’

      ‘Misschien wat?’

      ‘Je weet wel. Kunnen we praten... misschien...’

      ‘Dag,’ zei Angelica voordat ze de telefoon neerlegde.

      Edward sloot zijn ogen, ademde diep in en stopte alles wat hij voelde in een klein doosje ergens diep vanbinnen. Hij zou er later nog eens goed naar kijken, maar niet nu Jill hier was en wilde weten wat er aan de hand was.

      ‘Edward, wat gebeurt er? Laat me erin.’

      Toen hij de deur van het slot haalde, viel een ziedende Jill zowat naar binnen. Maar nadat ze één blik op Edwards asgrauwe gezicht had geworpen, veranderde haar toon van beledigd naar bezorgd.

      ‘Wat is er? Vertel, Edward.’

      ‘Je gelooft niet wie dat was.’

      ‘Probeer maar.’

      ‘Angelica.’

      Jill hapte naar adem. Dat was zeker een shock. En toch kon ze het gek genoeg maar al te goed geloven.