13

Jessica’s tweede dag bij The Bradley Mackintosh Show verliep grotendeels hetzelfde als de eerste. Dat wil zeggen dat het eng en zenuwslopend was en een uitdaging om bij te houden wat er allemaal gaande was terwijl ze probeerde te wennen aan de werkwijze van haar collega’s. Wijs worden uit hun spervuur van gekscherende opmerkingen vereiste al haar concentratie en dat, samen met op haar hoede zijn bij alles wat ze zei, betekende dat ze tegen lunchtijd al het gevoel had dat ze aan vakantie toe was.

      Dus toen iedereen richting kantine ging, besloot Jessica even te blijven hangen om Dulcie een mailtje te sturen, haar gedachten bijeen te rapen en letterlijk op adem te komen.

      Als ze geweten had dat ze haar collega’s daardoor de perfecte gelegenheid gaf eens flink over haar te roddelen, had ze wel twee keer nagedacht.

      ‘Er klopt iets niet aan haar’ zei Natasha tegen de groep.

      ‘Waar heb je het over?’ vroeg Vanessa in haar Liverpoolse accent. ‘Je mag haar gewoon niet omdat het een aantrekkelijke meid is en je niet van concurrentie houdt.’

      ‘Dat is het niet,’ hield Natasha vol. ‘Zo mooi is ze niet. Of dat zou ze tenminste niet zijn als ze niet zo... glom.’

      ‘Wat?’ zei Kerry. ‘Jessica heeft een geweldige huid; die glimt helemaal niet.’

      ‘Ik heb het niet over haar huid,’ zei Natasha, die worstelde om onder woorden te brengen wat ze bedoelde. ‘Ik heb het over haar hele persoon, denk ik. Ze lijkt me een beetje te fris, een beetje ‘gekunsteld’ zoals bepaalde sterren dat hebben, maar alleen omdat je weet dat ze een heel team aan mensen hebben wier baan het is die persoon zich op en top te laten voelen en eruit te laten zien. Zoals Jennifer Aniston eruitziet alsof ze niet in staat is lichaamsgeur te hebben, hoe hard ze zich ook zou inspannen. Of vet haar. Ik bedoel, is het iemand opgevallen hoe duur de kleren zijn die ze draagt?’

      ‘Zo opvallend zijn ze niet,’ was de opmerking van Luke, die het drukker had met proberen rijstkorrels in Kerry’s mouw te schieten.

      ‘Ik weet dat ze zich niet “opvallend” kleedt, maar haar T-shirts komen niet bepaald van de H&M en die spijkerbroeken van haar kosten meer dan honderd pond.’

      Vanessa rolde met de ogen.

      ‘Wat?’ vroeg Natasha verontwaardigd.

      ‘Ook al heb je gelijk en heeft ze geld, wat kan het jou schelen? Volgens mij ben je gewoon pissig omdat onze Paul tegen Luke heeft gezegd dat ze een lekkere kont heeft.’

      ‘Onzin,’ snauwde Natasha voordat ze erover ophield omdat ze precies op dat moment Jessica zelf de kantine binnen zag lopen en naar de groep zwaaien. Natasha had tenminste nog het fatsoen terug te zwaaien, al was het wat onenthousiast, voordat ze zich tot Vanessa wendde om het over iets anders te hebben.

      Aan de andere kant van de zaal zuchtte Jessica. Ze had het vage vermoeden dat er over haar werd gepraat, maar wist dat als ze hier wilde overleven, het ontzettend belangrijk was om zich geliefd te maken bij deze mensen. Terwijl ze zich wapende met een plastic dienblad had ze het gevoel dat ze terug op de middelbare school was, met als enige verschil dat zíj toen degene was op wie mensen indruk wilden maken en niet andersom.

      Vanuit de rij zag ze Paul Fletcher met zijn handen in zijn zakken losjes de kantine in komen lopen. Ze glimlachte naar hem, maar haar glimlach verdween al snel toen ze zich realiseerde dat hij, in tegenstelling tot alle anderen, niet van plan was in de rij te gaan staan (waar Engelsen juist zo goed in waren). In plaats daarvan liep hij de lange, zich langzaam voortbewegende rij straal voorbij, pakte een broodje, iets te drinken en een zakje chips uit de vitrine vlak bij de kassa en liep lomp door, zich schijnbaar onbewust van de afkeurende geluiden van de andere mensen. Pas toen hij aan het betalen was, zag hij Jessica.

      ‘Lukt het?’ riep hij naar haar. ‘Wat neem je?’

      ‘Weet ik nog niet,’ antwoordde ze naar waarheid omdat ze totaal geen trek meer had. Van al haar collega’s was hij degene die haar het zenuwachtigst maakte.

      ‘Oh, kom evengoed maar bij ons zitten,’ bood Paul grootmoedig aan op een manier die bevoogdend op haar overkwam.

      Terwijl ze zich zo log en onbeholpen voelde als altijd, knikte Jessica zwakjes en vroeg zich af wat ze moest doen. Uiteindelijk gaf ze het lunchen helemaal op, legde haar dienblad terug op de stapel en liep hem achterna door de kantine.

      Er was niet veel plek rond de tafel maar Paul wurmde zich naast Kerry. ‘Schuif op, vetzak,’ zei hij plagerig.

      ‘Hou je bek,’ zei Kerry met een mond vol curry met lam. ‘Ik heb troosteten nodig na mijn afspraakje van gisteren. Ik ben nog aan het bekomen, wat een ellende.’

      Jessica was nu bij de tafel aangekomen. Er was geen plek meer vrij en ze was te verlegen om iemand te vragen op te schuiven, dus bleef ze maar een beetje in de buurt rondhangen in de hoop dat iemand het uiteindelijk zou merken en ruimte voor haar zou maken.

      ‘Ik dacht dat je dat had opgegeven,’ zei Luke.

      ‘Ik mag toch wel van gedachten veranderen?’ vroeg Kerry terwijl ze hem een overdreven knipoog gaf.

      ‘Vertel Paul eens wat hij aanhad,’ zei Natasha, die Jessica wel had gezien maar niet bepaald geneigd was haar erbij te laten en dat dan ook niet deed.

      ‘Wat?’ vroeg Paul. ‘Wat kan die arme stakker aan hebben gehad dat zo verschrikkelijk was?’

      Omdat ze de feiten al kenden, giechelden Natasha, Vanessa en Isy op voorhand.

      Kerry slikte haar mondvol curry door voordat ze verkondigde: ‘Manchetknopen in de vorm van wijnflessen.’

      Iedereen lachte en Jessica vroeg zich af hoe ze moest reageren aangezien ze onbeholpen aan de periferie van hun gesprek stond. Meelachen voelde absurd, maar niet zo belachelijk als daar maar staan te staan als een stijve hark. Gelukkig merkte Luke haar nu op.

      ‘Hé meiden, laat Jess er eens bij,’ zei hij. ‘Ze kan nergens zitten.’

      ‘Oh, sorry meis,’ zei Kerry meteen. ‘Hier, kom maar naast mij zitten. Vanessa, schuif eens een stuk op met die dikke reet.’

      ‘Dank je,’ zei Jessica dankbaar tegen allebei. Toen Vanessa haar een warme glimlach schonk, kon ze wel janken. Ze vond het vreselijk zich zo zielig te voelen, maar als je gewend was je altijd in de inner circle te bevinden, was een outsider worden een vreemde ervaring waar je maar moeilijk aan kon wennen, en bovendien ook nog eens doodeng.

      ‘Zijn de gasten voor deze week nog steeds ongewijzigd?’ vroeg Paul terwijl hij aan zijn drankje slurpte.

      ‘Voor de verandering eens wel,’ antwoordde Kerry. ‘Volgens mij wordt het zelfs een goeie show en nu Mike weg is, hijgt er tenminste ook niemand in onze nek.’

      ‘Godzijdank,’ zei Paul gemeend.

      ‘Maar goed,’ zei Kerry, ‘raden jullie eens wat ik in mijn handtas heb?’

      ‘Twee afgehakte handen met polsen, compleet met prulmanchetknopen in wijnflesvorm?’ vroeg Luke.

      ‘Nog beter dan dat,’ verklaarde ze en ze bukte om iets uit haar tas te pakken. ‘De Heat!’

      De andere vrouwen gilden van verrukking en smeten zich met zoveel enthousiasme over tafel om het beter te kunnen zien dat Jessica’s lach voor het eerst die dag geheel oprecht was.

      ‘Ooh schitterend, kijk haar nou,’ zei Vanessa genietend. Haar lichtbruine ogen straalden terwijl ze een ongelukkige, vaag beroemde persoon bestudeerde die met een bleek gezicht en warrig haar was gekiekt. ‘Dat ziet er toch niet uit?’

      Jessica’s glimlach verdween even terwijl ze wijs probeerde te worden uit wat Vanessa zojuist had gezegd, zo sterk was haar accent.

      ‘Om eerlijk te zijn,’ bemoeide Paul zich ermee, ‘komt ze net het ziekenhuis uitlopen; ik zou er ook niet op zitten wachten een camera in mijn gezicht geduwd te krijgen als ik net ben geopereerd.’

      De meiden negeerden hem. Hatelijke opmerkingen maken bij het nieuwste nummer van Heat was een tijdverdrijf waar niet lichtvaardig over gedacht mocht worden.

      ‘Zij is supermooi,’ zei Isy en ze wees naar een foto van een hooghartige maar mooi uitziende erfgename die een nachtclub uit strompelde.

      ‘En superdom,’ zei Paul, die op stoom kwam. ‘Ik zou haar wel eens willen zien als ze een hele dag moet werken, eens kijken hoe speciaal ze zich dan nog voelt.’

      ‘Goed gezegd,’ was Vanessa het met hem eens. ‘Het leven is verrekte oneerlijk, hè?’

      ‘Wacht eens even,’ zei Kerry, die moest lachen om hoe stellig Paul deze vrouw als nutteloos had bestempeld. ‘Ik weet dat haar start in het leven een makkie was, maar dat is toch niet haar schuld? Dat haar vader barst van de centen maakt haar nog niet automatisch een slecht mens.’

      ‘Nee, maar wel een verwend en dom mens,’ zei Paul.

      ‘Wat een clichéreactie, zeg,’ zei Jessica fel voordat ze zelf ook maar wist wat er uit haar mond ging komen. Iedereen viel stil en keek naar Paul om te zien hoe hij hierop zou reageren.

      ‘Dat lijkt me niet,’ zei hij rustig terwijl hij haar koeltjes aanstaarde.

      Jessica bloosde over haar hele lijf maar voelde zich genoodzaakt haar punt over te brengen. ‘Je kent haar niet eens, dus je baseert je mening alleen maar op wat je van haar vader weet.’

      ‘Haar vader de multimiljonair,’ was Pauls antwoord.

      Jessica keek naar Kerry, die aandachtig luisterde maar duidelijk niet van plan was zich erin te mengen. Alle anderen waren ineens bijzonder geboeid door hun eten. Jessica slikte.

      ‘Wat maakt het uit dat haar vader rijk is?’

      ‘Je hoeft geen genie te zijn om alleen al aan de manier waarop ze uit die club wankelt te zien dat ze een behoorlijk verwend en vertroeteld bestaan leidt. En dáárdoor kan ik me een goede voorstelling maken van hoe ze is en hoewel ik graag in de idealistische wereld zou leven die jij in Hampstead blijkbaar bewoont, is dat niet zo. Ik leef in de echte wereld.’

      ‘En wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg Jessica gloedvol, verontwaardigd over hoe bot hij deed.

      ‘Dat Helena Davies ongetwijfeld verwend is door haar pappie en dus tot een verschrikking is uitgegroeid, wat misschien niet haar fout is maar wel de waarheid.’

      ‘Jij oordeelt wel heel makkelijk. Je weet niet eens waar ik woon in Hampstead.’

      ‘Ik kan me er wel een voorstelling bij maken.’

      ‘Ik logeer bij mijn tante,’ ging Jessica verder, terwijl ze zich afvroeg waarom het haar eigenlijk zoveel kon schelen wat Paul vond, ‘en haar huis is toevallig heel gewoon; mooi, maar gewoon.’

      ‘Je hoeft je bestaan niet tegenover mij te rechtvaardigen,’ antwoordde hij.

      Jessica opende haar mond om hierop te reageren, maar iets in de wijze waarop Pauls ogen glinsterden hield haar tegen.

      ‘Toch heeft Helena Davies gave schoenen aan,’ voegde Isy eraan toe en ze kneep onder tafel zachtjes in Jessica’s knie.

      ‘Jongens, het is bijna twee uur,’ zei Natasha, onbewogen door de discussie. ‘We moesten maar weer eens.’

      Met tegenzin begon de groep de troep op te ruimen, stond een voor een op en sleepte zich richting de liften en het productiekantoor van The Bradley Mackintosh Show, verdiepingen hoger. Jessica draalde wat. Ze was nog aan het bijkomen van Pauls uitbarsting, voelde zich vernederd en had spijt dat ze ruzie had gezocht. Van nu af aan zou ze hem zo veel mogelijk mijden aangezien ze zich elke keer dat hij zijn neerbuigende mond opende ongelooflijk ongemakkelijk voelde.

      ‘Sorry van daarnet,’ verontschuldigde ze zich aan Kerry, die de laatste was die opstond.

      ‘Doe niet zo mal,’ antwoordde haar nieuwe baas vriendelijk. ‘Je mag zeggen wat je wilt. En wees niet bang voor Paul, hij blaft harder dan hij bijt. Het is een geweldige gozer als je hem eenmaal leert kennen.’

      Jessica knikte, niet al te overtuigd. Wat ze tot nu toe van hem had gezien was dat hij een eikel vol vooroordelen was. Haar maag knorde. Ze zou nooit het einde van de dag halen op een lege maag dus moest ze maar salmonella riskeren en zo’n verwelkte salade kopen die iedereen links had laten liggen. Ze ging gauw op zoek.

      Ondertussen vouwde Kerry haar tijdschrift op en terwijl ze dat deed, trok het tekstje bij de foto van de rijke erfgename haar aandacht.

Helena Davies ziet er wat gehavend uit nadat ze heeft gevierd dat ze een half miljoen pond heeft ingezameld voor hulpverlening in Namibië. Haar vader, projectontwikkelaar Damien Davies, heeft naar verluidt gedreigd haar te onterven als ze nog meer van haar erfenis weggeeft aan goede doelen. Haar schoenen met luipaardprint zijn van Olivia Morris.

Kerry besloot dat ze meteen na de vergadering uit zou zoeken of Helena Davies een agent had. Ironisch genoeg zou ze best een goede gast kunnen zijn. Terwijl ze haar tijdschrift opborg en haar collega’s achternaging de kantine uit, lachte Kerry wrang. Ze had genoeg beroemdheden ontmoet om te weten dat Paul ongelijk had. Als je alleen maar op je eerste indruk van mensen afging, beging je een grote fout. Mensen waren altijd anders dan je zou verwachten aan de hand van hun indruk in de media waardoor je maar een handjevol van de feiten kende. Bovendien kon je in het geval van Helena haar moeilijk verwijten wie haar ouders waren, want dat had je nou eenmaal niet in de hand.

      Nee, net als Jessica wist ze dat je bij een beroemdheid, of bij wie dan ook, nooit alleen maar op het uiterlijk moest afgaan. Tenzij bij dat uiterlijk manchetknopen in de vorm van wijnflessen hoorden natuurlijk, in dat geval had je vrij spel.