34

De volgende dag was Edward Granger met onder andere party­planner Pierre in bespreking over zijn aanstaande feest.

      ‘Dus,’ zei Pierre, die zo verwijfd was als maar kon, ‘ik zat te denken aan aronskelken in drie verschillende roodtinten, dooreengevlochten in enorme glazen koepels boven op gouden zuilen. Wat denk je?’

      Edward dacht niets. Hij had er letterlijk geen mening over. Het enige wat hij dacht toen Pierre het woord ‘zuilen’ gebruikte, was dat het uit zijn mond vagelijk seksueel klonk. Maar misschien was dat een vreselijk homofobische reactie, een ouderwets complex uit zijn jeugd? Met zo veel mogelijk enthousiasme als hij bijeen kon rapen (niet veel dus), antwoordde hij vervolgens: ‘Ik weet het niet, maar jij hebt er verstand van dus die an– die... kelken lijken me prima, klinkt goed.’ Alleen maar om de lieve vrede te bewaren had hij Pierre niet gezegd waar hij voor zijn part die bloemen kon steken.

      ‘Aronskelken, schat, aronskelken,’ zei Pierre op een ongelooflijk belerende toon.

      Edward zuchtte. Hij kon zich niet concentreren. Hij wilde alleen maar de dvd nogmaals bekijken die Jessica hem gestuurd had zodat hij Angelica’s gezicht op aanwijzingen kon onderzoeken. Hij had hem pas drie uur geleden ontvangen maar had hem al tachtig keer gezien. Toen Jessica had gebeld en erop had gestaan dat hij dringend het interview met Angelica keek, had ze een hoop vreemde dingen gezegd en nu wist hij niet meer hoe hij het had. Zijn hoofd voelde aan alsof het spontaan zou ontbranden. Ze ging trouwen. Hij kon het niet uitstaan. Niet alleen dat, maar het leek erop dat Angelica ook echt met Jessica gesproken had over waarom ze was weggegaan. Zoals hij had gevraagd. En volgens Jessica was ze met degelijke redenen gekomen en nu had ze het over brieven. Hij kon er niets van maken. Zijn ogen voelden verdacht vochtig aan. Tranen bereidden zich voor op een invasie, wat niet verrassend was aangezien hij bijna een derde van zijn leven gerouwd had om het feit dat hij niet meer met Angelica samen was. Als hij er nu achter zou komen dat alles anders had kunnen zijn, wist hij niet of hij dat wel aankon.

      Plotseling bemerkte Edward dat Betsey boos naar hem keek, wat hem terugbracht naar het hier en nu. ‘Eh, waar waren we?’ zei hij vlug. ‘Oja, de bloemen.’

      Het lag nogal gevoelig tussen hem en Betsey nu. Ze hadden eindelijk geaccepteerd dat hun huwelijk zijn beste tijd had gehad en hadden besloten er een eind aan te maken, waarna ze allebei waren overvallen door de triestheid die hen vervolgens had overspoeld. Toen Betsey erop had gestaan uit het huwelijk te stappen met slechts een minimaal bedrag aan alimentatie, voelde Edward zelfs een steek van tastbare spijt, ondanks dat hij diep vanbinnen wist dat het de juiste beslissing was. Om zichzelf de ruimte te geven waren ze overeengekomen de aankondiging uit te stellen tot na zijn feest.

      Terwijl Pierre verder kakelde over kroonluchters en verlichting vroeg Edward zich af of er nog iemand op de wereld was, op zijn ex-vrouw en zijn zus na, die zich herinnerde of er iets om gaf dat, voordat hij een rijke, beroemde Hollywood-ster werd, hij gewoon Teddy Bender uit Pinner was geweest. Dat hij was opgegroeid in een bescheiden huisje en dat als jongeman zijn idee van stijlvol een scheut Brut-aftershave was, eten bij Bernie’s Steakhouse en naar een feest gaan waar niemand met elkaar op de vuist ging. Angelica was de enige persoon die al die verschillende lagen en facetten van hem zowel blootgelegd als geaccepteerd had. Ze had gesnapt dat hij zich door zijn minder verfijnde wortels soms een vreemde voelde in zijn eigen huis, maar had er geen kwaad in gezien hoe makkelijk hij zich aan zijn luxe levensstijl aanpaste. Ze had niet veroordeeld dat hij een gedeelte van zijn vroegere identiteit had gewist, zoals zijn naam en zijn accent, en lachte met hem om de onbenullige en belachelijke aspecten van beroemd zijn. Jezus, wat miste hij dat. Het had hem zo bedroefd Jessica te horen smeken of hij naar Engeland kon komen en proberen Angelica over te halen niet te trouwen. Alsof ze naar hem zou luisteren! En zelfs al zou ze naar hem luisteren, volgens zijn paniekerige dochter was de trouwerij morgen al. Angelica had voor een kleine, besloten ceremonie gekozen en scheen het niet nodig te vinden te wachten, wat vast betekende dat ze dolgraag met die neef van Teenwolf wilde trouwen. En ze had hem toch ook niet teruggebeld nadat ze met Jessica had gepraat, zoals ze hadden afgesproken. Dat hadden ze toch afgesproken... ja toch?

      ‘Edward, Pierre wil graag je mening horen over de verlichting,’ onderbrak Clare zijn mijmerij.

      ‘Ik zal het laten zien,’ zei Pierre geaffecteerd en hij zwaaide opgewonden met zijn handen door de lucht. ‘We gaan te rade bij mijn moodboard.’

      ‘Moodboard?’ fluisterde Edward narrig tegen Clare, terwijl Pierre instructies begon te brullen tegen zijn slaafjes. ‘Wat zal dat zeggen? Overdadig? Irritant? Belachelijk?’

      ‘Hier,’ zei Pierre, toen zijn op de proef gestelde assistent een ezel neerzette. Hij trok een enorm A3-vel naar achteren. ‘Wat vind je?’ vroeg hij en hij wees met een zwaar gedecoreerde vinger naar een plaatje van een kamer die in rood- en goudkleurig licht baadde.

      Omdat hij aanvoelde dat Edward weer met zijn mond vol tanden stond, wendde Pierre zich tot Betsey, die hem een gewilligere samenzweerder leek.

      ‘Prachtig,’ zei ze. ‘Toch, Edward?’

      ‘Wat? Ja, het zal wel,’ antwoordde hij afgeleid. ‘Maar om heel eerlijk te zijn, gaat het me er meer om dat de juiste personen aanwezig zijn om het met me te vieren.’

      ‘Zoals wie?’ vroeg Betsey, haar ogen tot spleetjes geknepen.

      ‘Nou, mijn dochter,’ antwoordde Edward alleen maar. ‘Ik bedoel, als de mensen om wie je geeft er niet bij zijn, maakt het dan nog uit wat voor bloemen je hebt? Wat voor muziek, welke cateraar, of de uitnodigingen? Natuurlijk niet, want dat doet er allemaal niet toe,’ zei hij, gevaarlijk dicht op het randje van zelfmedelijdende tranen. Snel stopte hij een vuist in zijn mond om dit mogelijk carrièrebedreigende debacle te voorkomen.

      Pierre’s hulpjes stonden als aan de grond genageld, hun gezichten vol verbijstering. Moest James Bond nou janken om een feestje?

      Edward vermande zichzelf en herpakte zich. Op een wijze die je wél van een hoofdrolspeler zou verwachten, sprak hij vervolgens met zware, kalme stem: ‘Betsey, neem jij het beslissingen nemen over? Jill, kan ik je even spreken?’

      ‘Echt?’ straalde Betsey, die een unieke kans zag zich eindelijk te laten gelden in dit huis voordat ze eruit vertrok. ‘Oh Pierre, dit wordt leuk.’ Betsey mocht dan misschien waardig hebben gereageerd op de scheiding, ze zag niet in waarom ze niet zou genieten van deze mogelijkheid om Edwards creditcard eens flink te laten werken. Pierre, snel concluderend dat deze bespreking voordelig voor hem uit zou gaan pakken, klapte in zijn handen.

      Edward leidde Jill de werkkamer uit naar de keuken.

      ‘Ik ga naar Londen,’ kondigde hij aan.

      ‘Wat? Niet weer dit, hè?’ zuchtte Jill. ‘Ik heb toch al gezegd dat Jessica over een paar dagen thuiskomt en het dus geen enkele zin heeft?’

      ‘Ik ga niet voor haar. Ik moet Angelica zien, en wel nu,’ zei hij.

      Jills mond viel wagenwijd open. ‘Ben je gek geworden, Edward? Waarom?’

      ‘Omdat we nog niet met elkaar klaar zijn. Nooit geweest en het zal ook nooit zo zijn. En er zijn dingen die ik moet weten anders ga ik krankzinnig mijn graf in. Ze zegt dat ze me brieven heeft gestuurd, Jill. Elke week. Waarom zou ze zoiets zeggen?’

      ‘Omdat ze ziek is,’ antwoordde Jill meteen. ‘Vergeet niet met wie je te maken hebt, Edward. Dit is wel de vrouw die je heeft laten zitten. De vrouw die je bijna je carrière heeft gekost.’

      ‘Maar stel dat er een reden voor was? Stel dat ze kan uitleggen waarom ze is weggegaan en ik die brieven niet heb gekregen?’

      ‘Waarom zou dat zo zijn? Ze is een leugenaarster, Edward, en als iemand die al dertig jaar je agent is, verzoek ik je dringend dit alsjeblieft niet te doen. Wat héb jij? Dit is waanzin.’

      Maar Edward was vastbesloten. ‘Het is te laat, ik ga. Waar is Clare? Ze moet een vlucht regelen.’