53

Donderdag 9 augustus.

Leendert Vosmeer schoot overeind in zijn bed, krabbelde op zijn hoofd en keek op de wekker. Half vijf. Hij stapte op de zandkleurige vloerbedekking en liep naar de badkamer. Onder de douche ordende hij de gedachten die door de krochten van zijn geest hadden gedoold en hem uiteindelijk met een schok wakker hadden gemaakt: alle op- en afritten van de autoroutes in Frankrijk werden met video bewaakt! Hij had twee jaar geleden een demonstratie van ‘timelapse recording’ gezien waarbij de vierentwintig-uurs-videobewaking van de Franse tolwegen als voorbeeld werd gebruikt. Door de specificatie op de VisaCard van Celina Deemoed waren tijd en plaats waar zij de tolweg had verlaten exact bekend. Als die videoband intussen niet was gewist dan bestond de kansdat je op die tape de auto van Celina en haar onbekende vriend langs kon zien komen…Hij sloeg een handdoek om en haastte zich naar de telefoon. Op het bureau nam een montere Kim Schuilwerve de telefoon op. “Goedemorgen, meneer Vosmeer! U bent ook vroeg uit de veren!”

“Dag, Kim! Een extra nachtdienst gedraaid voor de kinderwagen?”

De jonge vrouw lachte vrolijk. “U mag nooit meer raden!”

“Ik wil even bellen met Interpol in Zoetermeer. Kun je dat nummer voor me uit de computer toveren?” Binnen een kwartier belde er iemand van Interpol terug om de identiteit van Leendert te verifiëren. Toen Barend om tien voor negen het kantoortje dat Leendert met Ernst Machielse van jeugd- en zedendelicten deelde binnenstapte, was de fax met alle gegevens al weg. Voor alle zekerheid had Leendert er een kopie van de VisaCard-specificatie bijgedaan. Glunderend vertelde hij Barend van zijn nachtelijke ingeving. “De Gendarmerie Nationale zoekt het nu voor ons uit. Wist jij dat ze die videobanden in principe zes maanden bewaren? Als alles meezit krijgen we vanmiddag al een reactie! Dat noem ik nog eens efficiënt werken! Wij kunnen een voorbeeld nemen aan die jongens!”

“We hebben die band nog niet,” zei Barend voorzichtig. Hij kreeg gelijk. Leendert vulde de rest van die dag met achterstallige administratieve zaken, voortdurend glurend naar het faxapparaat op het bureau van Ernst Machielse. Hij wachtte vergeefs op een bericht uit Frankrijk. Pas een volle dag later kwam er een fax van Interpol binnen met de mededeling dat de bewuste videotape in het archief van de Société Française d’Autoroutes was gelokaliseerd. Datum, plaats en tijdstip – 22 juillet, d’autoroute 22 Magnant, 14.34 heures – stonden expliciet vermeld. De band was al gekopieerd en zou binnen vierentwintig uur per koerier op het bureau worden bezorgd.