Geluk zonder schaduw

Bij de paspoortcontrole van het Münchener vliegveld had Tracy hem met ogen wijd van ontzetting aangekeken, maar toen ze in de kleine Lancia zaten was zij in snikken uitgebarsten. 'Wat heb je in 's hemelsnaam gedaan?' vroeg ze. 'Wat hebben ze met je uitgevoerd?'

Bond nam haar in zijn armen. 'Alles is in orde, Tracy. Ik heb alleen maar een paar sneetjes en wat beurse plekken. Zoiets kan iedereen overkomen.' Hij streek haar haar uit haar gezicht en veegde met zijn zakdoek haar ogen droog. Zij nam hem de zakdoek af en lachte door haar tranen heen. 'Kijk nu eens! Je bederft mijn hele make-up. Ik heb me nog wel zo nauwkeurig voor je opgemaakt!' Zij haalde een spiegeltje te voorschijn en begon de -schade te herstellen. 'Gek hè. Ik wist dat je iets van plan was, toen je wegging. Ik voelde gewoon datje in moeilijkheden zou raken. Papa heeft gebeld en gevraagd of ik je ook gezien had. Hij deed erg geheimzinnig en zijn stem klonk ver- ontrust. Toen ik zei dat ik je niet gezien had, hing hij gewoon de hoorn op de haak. En dan die geschiedenis in de kranten

over Piz Gloria. En dat telefoontje van je uit Zürich vanmorgen!

Zij drukte de starter in. 'Goed, ik zal niets meer vragen. Het spijt mij dat ik gehuild heb. Tracy zweeg even. 'Maar jij bent stapelgek! Indiaantje spelen! Dat kun je wel hè. Wat een ander denkt kan je niets schelen. Ik vind het echt egoïstisch van je. Bond greep haar hand. Hij haatte scènes, maar zij had gelijk. Hij had alleen maar aan zijn werk gedacht en niet aan haar. Hij was er niet aan gewend dat iemand om hem gaf. Tot dusver zouden alleen een paar kennissen en collega's het hoofd geschud hebben als hem iets overkwam en daarna misschien- een paar regeltjes in de afdeling doodsberichten van The Times en een beetje verdriet in een paar meisjesharten. Maar nu was hij niet langer alleen-. Over een dag of drie zou 'hij de helft van een paar vormen. Als hij dood ging zou er ook een deel van Tracy sterven.

Het kleine wagentje werd met vaardige hand door het verkeer geloodst.

`Sorry, Tracy,' zei Bond. 'Het moest nu eenmaal gedaan worden. Je kunt je op het laatste ogenblik niet uit zoiets terugtrekken. Ik zou mij niet gelukkig gevoeld hebben als ik er tussenuit geknepen was, als ik mijn plicht verzuimd had. Begrijp je wat ik bedoel?'

Tracy strekte haar hand uit en streek hem over zijn wang. `Daarom hou ik juist van je. Het zal wel in mijn bloed zitten. Ik zal er wel aan wennen. Verander maar niet. Ik ben niet een van die vrouwen die hun mannen willen temmen. Ik wil jou. Niet iemand die zich laat veranderen. Maar af en toe zal ik janken als een hondje. Dat kan ik nu eenmaal niet helpen. Zij glimlachte tegen hem. 'Die Welt ligt op de achterbank; het PizGloriaverhaal staat er uitvoerig in. beschreven.'

Bond grinnikte. Zij scheen precies te voelen waar hij aan

dacht. Hij popelde ernaar om te lezen wat er in de krant stond.

Daar had je het! Midden op de voorpagina: Van onze correspondent. Mysterieuze explosies op Piz Gloria. Miljonairs-kabelbaan vernietigd. Er volgden een paar regels waarin de inhoud van de kop werd herhaald. Verder stond er vermeld dat de politie per helikopter de zaak die dag nog zou onderzoeken.

Er was nog een kop die Bonds aandacht trok: 'Maatregelen tegen polio in Engeland': Op verschillende Engelse vliegvelden zijn meisjes na hun aankomst uit Zwitserland onder quarantaine gesteld. Een vertegenwoordiger van het ministerie van volksgezondheid heeft verklaard dat dit zuiver een routine-controle-maatregel betreft. Het tiende meisje, een zekere Violet O'Neill is ter observatie in het Shannon ziekenhuis opgenomen.'

Bond glimlachte. Als het moest, konden ze maar wat goed hun boontjes doppen! Wie hadden hier allemaal aan moeten meewerken? Even kijken: om te beginnen M. Verder de Centrále Inlichtingen Dienst, verder het departement van landbouw en visserij, de douane, het ministerie van volksgezondheid en de regering van Ierland. Een prachtig staaltje van samenwerking! Het eindresultaat was in de vorm van een Reuter-bericht de wereld in gestuurd. Bond wierp de krant op de achterbank en keek naar de enorme nieuwe gebouwen die overal waren opgetrokken. De zaak was rond. Zijn opdracht was vervuld!

Maar ... Blofeld was nog steeds op vrije voeten!

Tegen een uur of drie kwamen ze bij het hotel. Er lag een boodschap voor Tracy: of zij Marc-Ange wilde bellen. Hotel Maison Rouge, Straatsburg. Zij gingen naar Tracy's kamer en vroegen aansluiting.

Hier is hij, papa. Hij is alleen maar een beetje beschadigd,' zei ze en gaf de hoorn door aan Bond.

Heb je hem te pakken gekregen?' vroeg Marc-Ange.

`Nee, verdomme! Hij zit in Italië. Althans, dat neem ik aan. In ieder geval is hij die kant opgegaan. Hoe is het met jullie gegaan? Het was geen onaardig gezicht, van beneden af gezien.' `Niet slecht. Alles is geregeld.

opgeruimd?'

Ja, alles keurig opgeruimd!' Verloor twee man. Onze vriend had een verrassing in zijn bureau achtergelaten. Dat betekende het einde voor Ché-Ché. Die andere was alleen maar niet vlug genoeg. De terugreis was amusant. Zal je morgen de details vertellen. Ik reis per "slaapwagon". Je weet wel!'

Ja. Tussen twee haakjes, heb je nog iets van Irma gemerkt?' `Geen spoor van te bekennen. Misschien wél zo goed. Had Moeilijkheden opgeleverd.

Dat begrijp ik. Goed. Het nieuws uit Engeland is ook goed. Tot morgen.'

Bond legde de hoorn op de haak. Tracy had zich discreet in de badkamer teruggetrokken. 'Kan ik nu komen?' vroeg ze. Nog twee minuutjes, schat.' Bond belde Post M. Zijn telefoontje werd daar blijkbaar verwacht. Hij maakte een afspraak met een man die hij wel eens eerder had ontmoet, een zekere luitenant Savage. Na de plannen voor die avond met Tracy te hebben besproken, ging hij naar zijn eigen kamer.

Zijn koffer was al uitgepakt. Naast zijn bed stond een vaas met bloemen. Bond glimlachte en zette de vaas prompt op het raamkozijn. Daarna nam hij snel een douche, verwisselde de stinkende skikleren die hij droeg voor het warmste van de twee kostuums die hij had meegebracht, ging aan tafel zitten en schreef een paar zinnen op die hij per telex aan M zou doorsturen. Tenslotte trok hij zijn donkerblauwe regenjas aan en ging de straat op. (Als hij niet aan andere dingen had gedacht zou hij de vrouw, een vierkant mens in een verfrommelde regenjas, aan de overkant van de straat hebben opgemerkt. Zij schrok toen ze hem zag en haastte zich door het voorbijstromende verkeer naar de overkant en begon hem te schaduwen. Zij deed dit op een vakkundige manier. Toen hij een nieuwe flat op de Odeon Platz binnentrad, bleef zij wachten totdat hij weer naar buiten kwam. Vervolgens schaduwde zij hem opnieuw naar Die Vier Jahreszeiten, nam een taxi en vroeg in haar flat onmiddellijk een telefoongesprek met het Metropole hotel in Como aan.)

Bond begaf zich naar zijn kamer. Op tafel lag een indrukwekkende uitstalling van allerlei medicamenten. Hij belde Tracy op en vroeg: Wat is dit? Hoe kan dit? Heb je een loper?

Tracy lachte. 'Het kamermeisje van deze verdieping begrijpt mensen die van elkaar houden. Dat is meer dan jij van jezelf kunt zeggen. Waarom heb je die bloemen weggezet?'

`De bloemen? 0, ik vond ze beter staan op de vensterbank. Ze krijgen daar wat meer licht. Ik wil zaken met je doen. Als jij mijn verband verschoont, krijg je van mij iets te drinken. Een voor jou en drie voor mij. Dat is de goede verhouding tussen mannen en vrouwen. Goed?'

`Afgesproken!

Het had enorm pijn gedaan. Bond had zijn tranen nauwelijks kunnen bedwingen. Tracy had ze weggekust. Zij was bleek. `Geloof je niet dat we er een dokter bij moeten halen?' vroeg ze.

`Die heb ik toch! Je hebt het keurig gedaan. Ik vraag mij alleen af hoe wij zullen moeten vrijen. Ellebogen zijn voor een man nogal onmisbaar.

`Zonder ellebogen gaat het ook wel! Maar vanavond niet.

Morgen ook :niet. Ik ga net doen alsof ik een maagd ben. Ik wil wachten totdat we getrouwd zijn.' Zij keek hem ernstig aan. 'Ik wou dat- ik het was, James, en op een bepaalde manier ben ik het ook. Je kunt ook met een man naar bed gaan zonder je werkelijk te geven.

'Drank!' riep James. 'Laten we iets drinken. Er is nog tijd genoeg om over liefde te praten.'

`Je bent een nare kerel!' zei Tracy beledigd. 'Het enige waar jij aan denkt is aan een borrel!'

Bond lachte en kuste haar lang en hartstochtelijk.

'Kom,' zei hij tenslotte, 'dat was mijn manier om over liefde te praten. De minder interessante kanten van het probleem kunnen wij in de bar afhandelen. Daarna hebben wij een heerlijk diner bij "Walterspiel". Na afloop daarvan kunnen we over trouwringen praten en over de vraag of wij apart of samen zulten slapen en of wij wel lakens en slopen genoeg hebben voor twee afzonderlijke bedden .. .'

Inderdaad werd de avond op die manier doorgebracht. Bonds hoofd tolde van alle typisch vrouwelijke problemen die zij te berrie had gebracht. Het merkwaardige was dat al dit gepraat over het bouwen van een nestje hem op een bepaalde manier gelukkig ~te, dat hij eindelijk tot rust was gekomen en dat zijn leven plotseling een betekenis had gekregen die hij voordien niet had vermoed. Het waren allemaal cliché-gedachten maar hij had plotseling beseft hoe waar zij waren.

De volgende dag werd samen met Marc-Ange doorgebracht tijdens vrolijke maaltijden. Marc-Angel enorme trailer — hij was midden in de nacht gearriveerd — nam vrijwel de gehele parkeerplaats achter het hotel in beslag. Tussen de bedrijven door zochten ze de antiquairs af naar een geschikte verlovingsring en een trouwring. De trouwring leverde geen moeilijkheden op. Het werd de gebruikelijke, gladde, gouden ring. De verlovingsring was moeilijker. Tracy kon maar geen besluit nemen en stuurde Bond er tenslotte maar op af. Zij zelf zou intussen nog een keer de jurk kunnen passen die zij op huwelijksreis wilde dragen. Bond huurde een taxi. Samen met de chauffeur die in de oorlog piloot bij de Luftwaffe was geweest en daar verschrikkelijk trots op was, zwierf hij van de ene winkel naar de andere. In de buurt van het Nymphenburg Paleis vond hij tenslotte wat hij zocht: een wit-gouden ring bestaande uit twee ineengestrengelde handen. Het was een eenvoudige maar sierlijke ring en de taxi-chauffeur vond hem ook mooi. .

Toen de koop was gesloten gingen ze hem samen in de Frainziskaner Keller vieren. Zij aten bergen Weisswurst, dronken sloten bier en zwoeren dat ze nooit meer tegen elkaar zouden vechten. Zat en zielsgelukkig kwam Bond thuis. Hij zag kans een omhelzing van de taxichauffeur te omzeilen en liep direct naar Tracy's kamer om de ring aan haar vinger te schuiven. Tracy barstte in tranen uit en zwoer dat het de mooiste ring was die zij ooit gezien had, maar toen bij haar omhelsde begon ze te giechelen. '0 James, je bent slecht! Je stinkt een uur in de wind naar bier en naar worst. Waar ben je in 's hemelsnaam geweest?' Bond vertelde haar alles. Tracy moest vreselijk lachen en begon zielsgelukkig te paraderen met haar ring. Toen ging de telefoon. Het was Marc-Ange. Hij vroeg of Bond in de bar wilde komen. Hij wilde iets met hem bespreken. Of Tracy hen een half uur alleen wilde laten.

Bond ging naar beneden en besloot na de kwestie zorgvuldig overwogen te hebben, dat hij nog wel bier met schnaps zou kunnen verdragen.

Marc-Ange keek ernstig. 'Luister James,' sprak hij. Wij hebben nog nooit serieus over bepaalde dingen gesproken. Dat is niet goed. Ik sta op het punt je schoonvader te worden. Een paar maanden geleden deed ik je een voorstel. Je hebt dat voor- - stel toen afgeslagen. Nu mag je het niet meer afslaan. Welke bank heb je?'

`Je bent niet goed bij je hoofd, Marc-Angé! antwoordde Bond boos. 'Als je werkelijk gelooft dat ik van jou of van wie dan ook een miljoen pond zal aannemen, vergis je je enorm. Ik voel er niets voor om mijnleven te laten verknoeien. Teveel geld bezitten is het ergste wat iemand kan overkomen. Ik heb genoeg en Tracy -heeft genoeg. Weet je wat het prettigst is? Om nét niet genoeg geld te hebben. Om te sparen voor dingen die je eigenlijk niet betalen kunt.'

'Je bent stomdronken. Je bent zat!' riep Marc-Ange woedend. `Je weet niet waar je het over hebt. Wat ik je wil geven is maar één vijfde van mijn hele kapitaal. Begrijp je wat ik bedoel? Geld interesseert mij geen pest. Tracy is gewend alles te krijgen wat zij hebben wil. Dat moet zo blijven. Het is mijn enige kind. Met dat ambtenarensalaris van jou kun je haar nooit onderhouden. Je moet mijn aanbod aannemen!'

`Ik zweer je dat iedere cent die jij me geeft onmiddellijk naar een liefdadige instelling verhuist. Als je er iets voor voelt dat je centen naar een tehuis voor overjarige hondjes gaan, ga je je gang maar!'

Maar James, luister dan toch! Je wilt toch zeker wel iets van mij aannemen? Een appeltje voor de dorst, iets voor eventuele kinderen die jullie krijgen? Goed?'

Nog erger. Als ik ooit kinderen krijg, wil ik beslist niet dat ze worden geboren met een strop om hun nek. Ik heb geen geld en ik heb het ook nooit nodig gehad. Ik hou van gokken. Geld date je met gokken wint is "gevonden" geld, geld dat uit de lucht komt vallen. Als ik geld geërfd had, dan was ik een van die playboy-vriendjes geworden zoals Tracy er zoveel gekend heeft en waar jij zo vaak over geklaagd hebt. Nee Marc-Ange, het feest gaat niet door!' Bond dronk resoluut zijn glas bier leeg.

Het leek alsof Marc-Ange in tranen zou uitbarsten. Bond ontdooide een beetje. 'Luister Marc-Ange. Ik vind het een verdomd fijn aanbod van je. Weet je wat? Ik zweer dat wij bij jou zullen aankloppen als we in moeilijkheden komen te zitten. Afgesproken?'

Marc-Ange wierp Bond een wantrouwige hondeblik toe. 'Beloof je dat heus? Zul je mij echt niet de kans ontnemen jullie te helpen als dat nodig is?'

Bond greep Marc-Anges rechterhand en drukte deze. 'Hier! Ik geef je mijn woord. Kom, kijk een beetje opgewekter. Daar komt Tracy. Straks denkt ze nog dat wij elkaar te lijf willen.'

`Dat zou weinig zin hebben. Ik heb toch al verloren!' zei Marc-Ange somber.

Alle tijd die een mens maar wensen kan. Ja.

Om half elf op de morgen van een stralende Nieuwjaarsdag had James Bond dit antwoord gegeven. En hij had het gemeend ook!

De Britse consul had bewezen niet alleen een praktisch man te zijn, maar ook dat hij een mens was die iets voor een ander over had. Het was zijn vrije dag en eigenlijk had hij die dag willen besteden met het cureren van een kater van de vorige avond. Bovendien had hij een aantal dagen van de noodzakelijke aankondigingstijd laten vervallen. 'Zoiets gebeurt alleen bij direct levensgevaar van een der partijen,' had hij gezegd. 'Weliswaar ziet u er beiden gezond genoeg uit, maar u hebt een lelijke snee in uw voorhoofd, kapitein Bond. In verband daarmede vroeg ik de minister om dispensatie. Tot mijn verbazing werd deze onmiddellijk verleend. Zullen we zeggen dat het huwelijk op Nieuwsjaardag voltrokken wordt? Ik wilde u hierbij ook uitnodigen om naar mijn huis te komen. Mijn vrouw wordt altijd verschrikkelijk sentimenteel als ik dat soort baantjes moet opknappen. Zij zal het bijzonder op prijs stellen kennis met u beiden te maken!'

De papieren werden getekend. Het hoofd van Post M beloofde getuige te zullen zijn. Toen de grote dag was aangebroken, haalde hij een handvol confetti te voorschijn waarvan het grootste deel boven op Marc-Ange terecht kwam die was komen opdagen met een wel bijzonder Franse pandjesjas, een 'hoge zije' en twee rijen medailles. Bond merkte tot zijn verbazing dat een ervan een Britse onderscheiding voor 'overzeese verzetsstrijders' was.

Dat zal ik je allemaal wel eens een keer uitleggen, beste James,' had Marc-Ange gezegd, toen Bond bewonderend naar de oorsprong ervan had geïnformeerd. 'Een lol dat ik gehad heb!' Hij wreef langs zijn lange gevoelige neus. 'Ik geef toe dat ik een beetje van de gelegenheid geprofiteerd heb,' fluisterde hij. 'Het had iets te maken met geheime gelden van de Duitse Ab-wehr. Maar, "Herkos Odontoon" beste James! "Herkos Odontoon!" Medailles zijn vaak het gevolg van een beetje geluk. Voor de dingen waar ik een held in ben geweest, heb ik nooit een medaille gekregen. Trouwens, daar zou deze jas te klein voor zijn!'

Er werd afscheid genomen en Bond moest — hij zwoer dat het voor het laatst was — opnieuw een omhelzing van Marc-Ange in ontvangst nemen. Iemand, waarschijnlijk de vrouw van de consul, had de Lancia versierd met witte linten en rondom de wagen had zich — zoals overal elders ter wereld gebeurd zou zijn — een kleine menigte nieuwsgierigen verzameld.

De consul drukte Bond de hand. 'Ik ben bang dat wij het niet zo geheim hebben kunnen houden als wij gewild zouden hebben,' zei hij. 'Vanochtend was er een journaliste bij ons van de Illustrierte. Zij wilde niet zeggen wie ze was. Waarschijnlijk zo'n roddelrubriek. Zij wilde weten hoe laat het huwelijk gesloten zou worden. Waarschijnlijk in verband met een eventuele foto. Enfin, daaraan ben je tenminste ontkomen. Ze zijn waarschijnlijk nog geen van allen nuchter. In ieder geval, het allerbeste en tot ziens!'

Tracy droeg voor de gelegenheid een donkergrijs Tirolerpakje, voorzien van de gebruikelijke groene revers en knopen van hertshoorn. Zij wierp het grappige jagershoedje met de geiteharen kokarde achter in de wagen, klom achter het stuur en drukte op de starter. Tot aan het eind van de stille straat bleven zij uit het raampje wuiven. Toen Bond omkeek zag hij hoe Marc-Ange zijn 'hoge-zijde' de lucht insmeet. Nog even wat gewuif van handjes en toen verdwenen zij om de bocht. Het duurde niet lang of zij hadden de toegangsweg naar de Autobahn van Salzburg en Kufstein gevonden. 'Ach stop even, wil je, Tracy? Er zijn twee dingen die ik beslist moet doen.' Zij liet de wagen in de met gras begroeide berm tot stilstand komen. Hier en daar verscheen het gras als een goudbruine plek door het dunne laagje sneeuw. Bond boog zich naar Tracy toe en omhelsde haar. 'Dit was het eerste wat ik wilde doen. Verder wilde ik je nog zeggen dat ik goed voor je zal zorgen. Heb je daar bezwaar tegen?'

Zij hield zijn hoofd even op een afstand, keek hem peinzend aan en glimlachte toen. 'Natuurlijk niet. Maar jij moet ook verzorgd worden. Weet je wat, laten we voor elkaar zorgen!' `Afgesproken. En nu gaan eerst die linten eraf. Ik heb er ml lang genoeg als een kerstboom bijgelopen!'

Tracy schaterde. 'En ik wilde nog wel dat iedereen ons zou toejuichen als we langs kwamen! Enfin, ik weet ook dat je deze wagen zodra je de kans krijgt zwart of grijs laat spuiten. Je gaat je gang maar. Als je het maar niet erg vindt dat ik af en toe met je wil pronken. Zul je met mij ook af en toe eens pronken?' 'Alleen op zon- en feestdagen.' Bond stapte uit en haalde de linten weg. Er was geen wolkje aan de hemel en hij voelde de warmte van de zon op zijn gezicht.-'Zullen wij het dak openschuiven. Of denk je dat het te koud zal zijn?' vroeg hij.

'Goed idee! Het is een prachtig stuk van hier naar Kitzbühel. Als het te koud wordt kunnen we het altijd weer dichtdoen.' Bond maakte de moeren los en schoof de linnen kap naar achteren. Hij keek even links en rechts op de Autobahn. Er was behoorlijk veel verkeer. Bij het grote Shell-tankstation zag hij een vuurrode, open Maserati staan. 'n Snel karretje! Een echt sportief stel die twee: witte stofjassen, linnen helmen met een band onder de kin en enorme donkergroene stofbrillen die het grootste deel van hun gezichten bedekten. Typisch Duitse 'sport-racers', dacht Bond. Het silhouet van de vrouw was niet bijzonder aantrekkelijk ...

Bond stapte in en de tocht langs de weg die aan weerszijden een prachtig uitzicht bood, was begonnen.

Veel praten deden zij niet. Tracy bleef om en nabij de tachtig rijden en de wind maakte behoorlijk veel lawaai. Dat had je nu eenmaal met open wagens. Bond wierp een blik op zijn horloge. Kwart over elf. Tegen een uur of één zouden ze te Kufstein zijn. Hij kende een voortreffelijk Gasthans in de buurt van het kasteel. Ook was er een klein straatje waar altijd meeslepende citer-muziek klonk. In dit straatje, dat vlak bij de Duitse grens lag, plachten Duitse toeristen hun laatste goedkope Oostenrijkse maaltijd te gebruiken; enorme hoeveelheden met veel wijn erbij.

Bond hield zijn hoofd dicht bij dat van Tracy en fluisterde haar al deze wetenswaardigheden in het oor: Er was een hoogst merkwaardig gedenkteken van de oorlog van 1914-1918 en prompt om twaalf uur 's middags kon men een orgelconcert beluisteren dat in het kasteel werd gegeven. 'Alle ramen van het kasteel worden dan wijd opengezet. Je kunt het kilometers ver horen!' zei Bond. 'Jammer,' vervolgde hij; 'ik geloof dat het daar te laat voor is.'

`Ach, wat geeft het,' zei Tracy. 'Ik amuseer mij wel met de citers. Jij kunt je intussen tegoed doen aan bier en schnapps.'

Zij sloeg linksaf. Het duurde niet lang of zij hadden Rosenheim reeds achter zich. Voor hen zagen zij hoge, witte bergen.

Het was hier veel minder druk. Soms waren zij kilometers lang de enige wagen op de weg. Vreemd eigenlijk dat hier eeuwenlang bloedige gevechten waren geleverd! Bond keek achterom. Kilometers achter hen zag hij een rode vlek. Was het de Maserati? Erg veel lust tot wedijveren zat er bij die lui niet in! Wat had het voor zin om er zo'n wagen op na te houden als je niet al het andere verkeer achter je liet?

Ach, misschien zag hij het verkeerd. Misschien wilden die lui, net als zij, genieten van de mooie dag en van het prachtige landschap.

Tien minuten later zei Tracy. 'Zie je die rode wagen. Hij loopt snel op ons in. Zullen we hem van katoen geven?' `Ach nee,' zei Bond. 'Laat maar gaan! We hebben toch geen haast. We hebben alle tijd die een mens maar wensen kan!'

Het schorre gehuil van de achtcylinder-motor kwam steeds naderbij. Bond boog zich naar links en stak laconiek zijn duim omhoog. Het gehuil veranderde in een oorverdovend geraas. De voorruit van de Lancia scheen als door een reuzenvuist aan splinters te worden geslagen. Bond zag nog even een strakke, snauwende mond, een door syfillis  aangevreten neus en een pistool dat haastig werd weggetrokken. De rode wagen ging er als een haas vandoor. De Lancia schoot in de berm, raasde over een met sneeuw bedekt stuk weide en boorde zich krakend een weg door het jonge rijshout. Bond sloeg met zijn hoofd tegen het dashboard en verloor het bewustzijn.

Toen hij weer bijkwam stond er een man in het kaki-uniform van de Autobahn-wacht over hem heen gebogen. Zijn jeugdige gezicht zag grauw van afschuw. Was Ist denn geschehen? Was ist denn geschehen?

Bond keek naar Tracy. Zij lag voorover met haar gezicht in de wrakstukken van het stuur. De rode hoofddoek was losgegaan en haar gouden haar hing naar voren en bedekte haar gezicht. Bond sloeg zijn arm om haar schouders, waar de donkere vlekken steeds talrijker werden.

Hij drukte haar tegen zich aan, hij keek op naar de jongeman en glimlachte geruststellend.

`Alles is in orde,' zei hij met een heldere stem, alsof hij iets uitlegde aan een kind. 'Alles is in orde. Ze moet even rusten. We gaan zo weer verder, maar we hebben geen haast. Weet u , Bonds hoofd zonk neer naast het hare en hij fluisterde in 'haar haar — 'weet u, we hebben alle tijd die een mens maar wenser:

De jonge wegenwacht wierp een laatste verschrikte blik op het roerloze paar, rende naar zijn motorfiets, greep de mobilofoon en begon een haastig gesprek met zijn hoofdkwartier.