Prinses Ruby?

Beste Sable Basilisk,

Ik ben veilig op de plaats van bestemming aangekomen — per helikopter nog wel! Het heet hier 'Piz Gloria', ergens op duizend meter hoogte in het Engadinse. Het is hier prachtig en buitengewoon comfortabel. Het personeel is voortreffelijk en samengesteld uit verschillende nationaliteiten. Het geheel staat onder leiding van de onovertrefbare secretaresse van de graaf, Fräulein Irma Bunt, die mij vertelde dat zij uit München komt.

Vanmorgen had ik een bijzonder geslaagd onderhoud met de graaf. Hij verzocht mij hier een week te willen blijven. In die week kan ik het eerste ontwerp van zijn stamboom opstellen. Ik hoop dat u mij zo lang zult kunnen missen. Ik heb de graaf er overigens op gewezen dat wij het erg druk hebben met de nieuwe leden van het Gemenebest. Hoewel hij het zelf ook erg druk schijnt te hebben met researchwerk op het gebied van allergische ziekten en hun oorzaak (er zijn hier tien Engelse meisjes die zijn patiënten zijn) stemde hij er in toe mij dagelijks te ontvangen in de hoop dat wij samen dan de kloof zullen kunnen overbruggen tussen het vertrek van de 'de Bleuvilles' uit Frankrijk en de daarop volgende verhuizing van de familie, onder de naam Blofeld, van Augsburg naar Gdynia. Bovendien stelde ik hem voor dat wij het werk afronden met een kort bezoek aan Augsburg. Zijn besluit hierover heb ik nog niet vernomen.

Wilt u zo vriendelijk zijn mijn nicht, Jenny Bray, te vertellen dat zij binnenkort iets zal horen van een vriend van haar onlangs overleden echtgenoot? De persoon in kwestie schijnt tij- den de oorlog met hem bij de 'Lovat Scouts' gediend te hebben. Hij kwam vandaag tijdens de lunch op mij toe en scheen mij voor die andere Hilary aan te zien! Hoogst toevallig!

De omstandigheden waaronder ik hier moet werken zijn voortreffelijk: alle noodzakelijke rust en bescherming tegen het drukke gedoe van de skiërs. De meisjes moeten vanaf tien uur 's avonds op hun kamers blijven. Waarschijnlijk om geklets en zo te voorkomen. Ze komen uit alle delen van het land. Ze zijn aardig maar niet al te pienter!

Een hoogst belangrijke, mededeling: De graaf heeft géén oorlellen! Goed nieuws, nietwaar? Hij is een gedistingeerde verschijning met een prachtige, zilverwitte haardos en een charmante glimlach. Trouwens, zijn slanke gestalte alleen al duidt op een adellijke afkomst. Jammer genoeg moet hij in verband met zijn zwakke gezichtsvermogen en de grote hoogte waarop wij ons bevinden, groene contactlenzen dragen en wordt zijn gebogen neus enigszins ontsierd door een beschadigde neusvleugel. Dit laatste had m.i. gemakkelijk verholpen kunnen worden door een kleine chirurgische ingreep. Zijn stem klinkt opgewekt en zijn Engels is perfect. Ik ben er van overtuigd dat wij goed met elkaar zullen kunnen opschieten,

En nu ter zake! Het zou bijzonder nuttig zijn indien u contact opnam met een van de oude uitgevers van de "Almanach de Gotha". Misschien kunnen zij ons helpen het ontbrekende gedeelte van de stamboom op te sporen. Stuur mij een telegram als er iets van belang wordt gevonden. Gezien de ontbrekende oorlellen, ben ik er van overtuigd dat er verband met bedoelde familie bestaat.

Tot zover voor vandaag. Met vriendelijke groet, Hilary Bray

P.S. Zeg niets tegen mijn moeder, anders maakt zij zich maar bezorgd over mijn verblijf in de 'eeuwige sneeuw'. Vanmorgen voltrok 'zich hier een afschuwelijk ongeval. Een van de personeelsleden, naar het schijnt een Joegoslaaf, gleed uit op de bobsleebaan en verdween in de diepte. Een nare geschiedenis. Waarschijnlijk wordt hij morgen in Pontresina begraven. Moeten wij hem een krans sturen of zoiets? H.B.

Bond herlas de brief een paar keer. Hm! De mannen die de leiding hadden van operatie 'Corona' zouden er het nodige in kunnen vinden! Vooral de toespeling dat de naam van de dode man in het gemeente-archief van Pontresina te vinden zou zijn. Ook de verwarring over de verongelukte Bray was belangrijk. Bond was er van overtuigd dat zijn brief onmiddellijk opengestoomd zou worden en dat men er een fotocopie van zou maken. Ze zouden hem natuurlijk ook kunnen vernietigen. Om dit te voorkomen had hij het verhaal van de 'Almanach de Gotha' verzonnen. Deze bron van heraldische informatie was tot dusver niet genoemd. Hij zou zeer zeker de aandacht van Blofeld trékken.

Bond drukte op de bel, overhandigde de brief aan de bode en ging door met zijn werk. Hij begaf zich naar de badkamer met het stuk plastic en een schaar en knipte er vervolgens stukjes af van enkele centimeters breedte.' De overblijvende twintig centimeter verdeelde hij met zijn duim als maatstaf in gelijke delen; dit laatste met het oog op zijn verzinsel omtrent de liniaal die hij nodig zou hebben. Daarna ging hij terug naar zijn kamer waar hij zich stortte op de volgende honderd jaar geschiedenis van de familie de Bleuville. Omstreeks vijf uur werd het zo donker dat Bond, na zich uitgerekt te hebben, besloot het licht aan te doen. Hij wierp nog even een blik uit het raam. De veranda lag volkomen verlaten en de schuimrubber kussens van de ligstoelen waren al binnen gehaald. Uit de richting van het kabelbaanstation klonk nog steeds het eentonig gezoem van de machines. Gisteren had men de kabelbaan om vijf uur gesloten en het zou nu ongeveer de tijd zijn waarop de laatste paar gondels hun laatste reis zouden afleggen om voor de nacht te worden opgeborgen in hun respectieve bergplaatsen. Bond sloot de dubbele ramen en zette de thermostaat op zeventig. Op dat moment werd er zachtjes op zijn deur geklopt.

`Binnen,' zei Bond op gedempte toon. De deur ging open. Het was Ruby. Zij bracht haar vinger naar haar lippen en wenkte hem naar de badkamer. Bond was hoogst nieuwsgierig, volgde haar, deed de deur achter hen dicht en draaide het licht aan.

Ruby bloosde. 'Vergeef mij, Sir Hilary,' fluisterde zij smekend. 'Maar ik wilde u dringend even spreken.'

'Natuurlijk, Ruby. Maar waarom hier, in de badkamer?'

, wist u dat niet. Nee, natuurlijk. Dat kunt u niet weten. Het is geheim, maar ik kan het u wel zeggen. U vertelt het toch niet verder, hè?'

`Natuurlijk niet!'

`Wel, alle kamers, hebben microfoons! Ik weet niet waar ze zitten, maar als wij soms bij elkaar op de kamers komen om een beetje te kletsen, weet Fräulein Bunt er altijd Van. Ook geloven we dat er televisie is.' Zij giechelde. 'Wij kleden ons daarom altijd uit in de badkamer. Je voelt zoiets nu eenmaal. Het is net alsof wij de hele dag worden bespied. Misschien heeft het iets te maken met de behandeling.'

'Best mogelijk.'

'Ik wilde alleen maar zeggen, Sir Hilary, dat ik mij erg heb opgewonden over het gesprek dat u tijdens de lunch met miss Bunt hebt gehad. Ik bedoel over de mogelijkheid dat zij een gravin zou zijn. Is zoiets heus mogelijk?'

'0 ja,' antwoordde Bond luchtig.

'Ik vond het zo naar dat ik u mijn achternaam niet kon vertellen! Weet u ... weet u,' haar ogen schitterden van opwinding, 'ik heet Windsor!'

'Tjonge, jonge, dat is interessant!' zei Bond.

'Ik wist dat u dat zeggen zou! Er werd bij ons thuis altijd gesproken over de mogelijkheid dat wij in de verte verwant zouden zijn aan het koninklijk huis!'

'Dat kan ik mij heel goed voorstellen,' antwoordde Bond ernstig. 'Ik moet het toch eens onderzoeken. Hoe heten je ouders?' 'George Albert Windsor en Mary Potts. Is dat belangrijk?' 'Natuurlijk. Vooral de naam "Albert".' — Bond voelde zichzelf een schoft — 'Weet je, de prins-gemaal van koningin Victoria heette Albert.

'Jeminee!' fluisterde Ruby en beet op haar vingers.

'Maar ja, er moet natuurlijk nog een heleboel worden uitgezocht. Uit welk deel van Engeland kom je? Waar ben je geboren?'

'Uit Lancashire, Morecambe Bay. U weet wel, waar de garnalen vandaan komen. Maar er zijn ook veel kippen.

'0, daarom ben je zo gek op kip!'

'Wel nee!' Zijn opmerking scheen haar te verbazen. 'Dat is het nou juist. Ik was allergisch voor kippen. Ik kon er niet tegen; al die veren en dat stomme gepik altijd, die stank en de vuiligheid. Ik haatte ze gewoonweg. Zelfs als ik kip at, kreeg ik uitslag. Het was verschrikkelijk en mijn ouders waren woest op me. Ze zijn namelijk kippenfokkers - in het groot, om zo te zeggen. Ik moest de hokken schoonhouden. U weet wel, zo'n enorm massaproduktie-bedrijf. Op een dag zag ik de advertentie in de krant, in het"Kippenfokkers Nieuws". Er stond in dat iedereen die allergisch was voor kippen — de Latijnse naam van de ziekte ben ik vergeten — in een Zwitserse kliniek, Waar deze ziekte werd onderzocht, behandeld zou kunnen worden. Alles gratis en honderd gulden in de week zakgeld. U weet wel. Zoiets als proefkonijn spelen.'

`Ja. ja,' moedigde Bond aan.

'Ik solliciteerde. Mijn reiskosten naar Londen, waar ik miss Bunt ontmoette, werden vergoed. Ik moest een soort examen doen. De hemel weet hoe ik er door gekomen ben want ik ben twee keer gezakt voor mijn eindexamen. Toch zei ze dat ik geschikt was voor het instituut en twee maanden geleden kwam ik hier. Het is hier niet slecht, maar ze zijn verschrikkelijk streng. De graaf heeft mij helemaal genezen. Ik ben nu dol op kippen!' Haar ogen begonnen enthousiast te schitteren. 'Ik vind kippen de mooiste en de meest fantastische dieren die er bestaan.' '

. 'Nou, dat is niet gek, zeg!' zei Bond, die er niets van begreep. 'Maar vertel mij nu je naam. Ik wil onmiddellijk met het onderzoek beginnen. Waar denk je dat we kunnen praten? We hebben geen andere keus dan mijn kamer en jouw kamer:

'Bedoelt u 's nachts?' Haar grote blauwe ogen drukten tegelijk angst, opwinding en maagdelijk verlangen uit.

'Het is de enige manier,' zei Bond. Hij deed een stap in haar richting, zittende haar onverwachts op haar mond en sloeg onhandig zijn armen om haar heen. 'Ik vind je ontzettend aantrekkelijk,' sprak hij onhandig.

 sir Hilary!'

Toch weerde zij hem niet af. Ze bleef staan als een mooie pop, passief, vaag overwegend: bestond er niet een kans dat ze een prinses zou worden? 'Maar hoe wilt u uw kamer uitkomen? Ze zijn verschrikkelijk streng. Op de gangen wordt regelmatig wacht gelopen. Maar...' — haar ogen kregen plotseling een berekende uitdrukking — 'mijn kamer ligt naast de uwe. Ik woon op nummer drie. Wisten we maar een manier om ongemerkt naar

buiten te komen!'

Bond haalde een van de stukjes plastic uit zijn zak. 'Ik wist dat je dicht bij mij in de buurt zat,' zei hij. 'Instinct waarschijnlijk. (schoft!) Toen ik in dienst was heb ik een paar trucjes geleerd. Je kunt dit soort deuren openen zonder dat iemand het

merkt door een stukje plastic tussen het slot en de deurpost te

schuiven. De deur valt dan niet in het slot. Neem jij dit stukje

maar. Ik heb er nog een. Verberg liet goed en beloof mij dat je niemand iets zult vertellen.'

'Ooo! U bent er me eentje, hoor!! Natuurlijk, dat beloof ik. Gelooft u dat er een kans bestaat? Met die Windsorgeschiedenis bedoel ik?' Nu sloeg zij haar armen om zijn hals en haar grote blauwe pupillen blikten smekend inde zijne.

'Je moet absoluut nergens op rekenen,' zei Bond, die een beetje van zijn zelfrespect probeerde terug te winnen, op ferme toon. 'Maar ik zal het nakijken in mijn boeken. We' hebben niet veel tijd meer voor het borreluur, maar ik zal doen wat ik kan.' Hij gaf haar opnieuw een lange, volgens zijn maatstaven bijzonder geslaagde zoen, die zij beantwoordde met een hartstocht die zijn geweten suste. 'Kom schat,' zei hij, terwijl hij zijn hand liefkozend langs de lijnen van haar rug liet glijden en haar tot slot een klein, bemoedigend tikje op haar derrière gaf. 'We moeten hier weg.

Zijn slaapkamer was in duisternis gehuld. Zij luisterden aan de deur als kinderen die verstoppertje spelen. Het was doodstil. Hij opende de deur en Ruby glipte naar haar kamer.

Bond bleef even staan. Toen draaide hij het licht aan, liep naar zijn werktafel en greep de 'Dictionary of British Surnames'. Windsor ... Windsor ... Ja, daar hebben we het!

Een belangrijke gedachte kwam bij hem op terwijl hij zich over de kleine lettertjes heen boog: Sexuele perversies, sex überhaupt waren erkende 'zonden', zonden waarmee bij het soort werk dat hij deed, rekening werd gehouden. Maar de meest verraderlijke zonde, die van de ijdelheid en in het bijzonder van het 'snobisme'? Hoe stond het daarmee?

Het werd zes uur. Bond had barstende hoofdpijn gekregen van het urenlang gebogen zitten over kleine lettertjes en van het gebrek aan zuurstof dat op deze hoogte heerste. Hij had behoefte aan een borrel. Aan drie borrels!

Hij nam snel een douche, knapte zich op, belde voor de 'cipier', en begaf zich naar de bar. Er waren nog maar een paar meisjes. 

Bond voegde zich bij Violet die alleen aan de bar zat. Ze scheen het prettig te vinden hem te zien. Zij dronk een Daiquiri. Bond bestelde een nieuwe voor haar en een dubbele whisky 'on the rocks' voor zichzelf. Hij nam een flinke slok en zette zijn glas neer. 'Tjonge jonge,' zei hij. 'Wat heb ik daar naar verlangd! Ik heb mij de hele dag een aap gewerkt, terwijl jullie op ski's in de zon speelden!'

'Zo, hebben wij de hele dag in de zon gespeeld?' Een licht Iers accent klonk door in haar verontwaardigde uitroep. 'Twée lezingen, vanochtend! Afschuwelijk taai! En vanmiddag heb ik mijn achterstand wat lezen betreft moeten inhalen, want ik was stukken achter!'

'Wat voor soort boeken leest u.

'O, allerlei dingen op landbouwkundig gebied' haar donkere ogen keken hem onderzoekend aan. 'Het is verboden over onze kuur te praten, weet u.'

'Nou ja!' sprak Bond opgewekt. 'Goed, laten we ergens anders over praten. Waar kom je vandaan?'  

'Uit Ierland. Het zuiden. Uit de buurt van Shannon.'

Bond deed een gooi. 'Uit de aardappelstreek bedoel je?'

,ia, inderdaad. Ik had een hekel aan aardappels. Aardappels eten en de hele dag over aardappels en aardappeloogsten praten. Nu heb ik weer zin om er heen te gaan. Vreemd hè?'

'Je familie zal het vast prettig vinden.'

'Nou en of! En mijn verloofde ook! Hij zit in de groothandel. Ik heb hem gezegd dat ik nooit met iemand zou trouwen die iets met die akelige, lelijke rotdingen te maken had. Hij zal de verrassing van zijn leven beleven ..

'Hoezo?'

'Nou, over alles wat ik geleerd heb. De laatste wetenschappelijke methodes om de oogst te verbeteren en zo ...' Ze beet op haar vingers en blikte steels om zich heen en naar de barman. Was zij bang dat iemand haar gehoord had? Zij begon de rol van gastvrouw te spelen. 'En, sir Hilary. Wat hebt u vandaag allemaal gedaan?'

;O, wat heraldische nasporingen in verband met de graaf. Ik ben bang dat je het droge kost zult vinden'

'O, nee. Beslist niet. Wat u tegen miss Bunt zei, interesseerde me -geweldig. Weet u...' — zij dempte haar stem — 'ik ben een O'Neill. De O'Neilis waren vroeger koningen van Noord-Ierland. Gelooft u. .' Zij scheen over zijn schouder iets gezien te hebben en begon over een ander onderwerp te spreken. 'Weet u, ik kan gewoon die stand van mijn schouders niet goed krijgen. Als ik erg mijn best doe, val ik soms voorover.'

'Jammer genoeg weet ik niets van skiën,' antwoordde Bond op luide toon.

De gestalte van Irma Bunt verscheen in de spiegel van de bar. 'Ah, Sir Hilary.' Zij bestudeerde zijn gezicht. 'Ja, ja, u wordt al een beetje bruin, zie ik. Kom, laten we gaan zitten. Miss Ruby zit helemaal alleen, zie ik'

Gedwee volgden zij haar. Het kleine verzet tegen de wet, gepleegd door de meisjes, amuseerde Bond. Het was een logische reactie op de kadaverachtige discipline die door de matrone werd gehandhaafd. Hij zou voorzichtig tewerk moeten gaan. Hij moest niet al te nadrukkelijk proberen om de meisjes op zijn hand te krijgen. Maar, als de graaf het niet goed vond dat hij hen beter leerde kennen zou hij in ieder geval proberen om achter hun namen te komen. Het was een soort jacht. Ja, dat was het juiste woord. Jacht! En Ruby zou zijn jachthond zijn! Bond ging naast haar zitten en liet zijn hand kwasi per ongeluk langs haar schouder glijden.

Er werd een nieuw rondje besteld. De whisky begon hem te ontspannen. De hoofdpijn beperkte zich nu tot zijn rechterslaap. Opgewekt zei hij: 'Zullen we 't spelletje weer eens doen?  Er klonken kreten van bijval. Het glas en het papieren servetje werden gebracht en er deden meer meisjes mee dan de eerste keer. Bond bood sigaretten aan en de meisjes puften er lustig op los. Zelfs Fräulein Bunt werd door de vrolijkheid beïnvloed en het vertrek was gevuld met kreetjes van opwinding toen de beurten om gaatjes in het papier te branden, steeds riskanter werden. 'Pas op! Voorzichtig Elisabeth! 0! Kijk nou wat je doet! Je had dat andere hoekje moeten nemen!

Bond was aan de beurt. Toen hij klaar was, leunde hij terug in zijn stoel en stelde voor dat de meisjes zonder hem met het spel zouden doorgaan. Hij boog zich naar Fräulein Bunt. 'Tussen twee haakjes.' zei hij. 'Als ik tijd heb, zou ik graag met de kabelbaan naar het dal willen gaan om de vallei eens te bekijken.

Ik heb uit gesprekken opgemaakt dat St. Moritz aan het andere eind van de vallei ligt. Ik ben er nog nooit geweest en zou het prettig vinden om het eens te bezichtigen.

'Helaas, beste Sir Hilary, dat is tegen de regels van het huis! Onze gasten en het personeel mogen geen gebruik maken van de kabelbaan. Die is alleen voor de toeristen. Wij blijven hier bij elkaar. Wij zijn — hoe zal ik het zeggen — een "gesloten gemeenschap". Zoiets als een klooster, als u begrijpt wat ik bedoel. Dat is beter. Vindt u ook niet? Het researchwerk kan dan ongestoord plaatsvinden.

'O ja. Ik begrijp wat u bedoelt.' Bond glimlachte begrijpend, vriendelijk. 'Maar ik kan mijzelf toch nauwelijks als een van de patiënten beschouwen. Kan er in mijn geval geen uitzondering worden gemaakt?

`Dat zou beslist verkeerd zijn, Sir Hilary. Bovendien zult u waarschijnlijk al uw tijd nodig hebben voor uw werk. Nee' — het klonk als een bevel — 'ik ben bang, hoe vervelend ik het ook vind, dat het onmogelijk is!

Zij wierp een blik op haar horloge en klapte in haar handen. 'Kom, meisjes! Het is etenstijd! Kom, kom! Opschieten nu!

Hij had alleen maar een visje uitgeworpen om te zien wat

voor een negatief antwoord hij zou krijgen. Terwijl hij Irma Bunt volgde naar de eetzaal, kostte het hem de grootste zelfbeheersing om haar geen enorme trap tegen haar strakke, uitpuilende achterste te geven.