De Capu

De Union Carse! Eindelijk scheen er een tip van de sluier te worden opgelicht. Bond keek in de bruine ogen tegenover zich die hem scherp observeerden en zijn geest polste bliksemsnel zijn geheugen.

De 'Union Corse'! Achter deze onschuldig aandoende titel verschool zich een organisatie, ouder en gevaarlijker dan de `Unione Siciliano', meer bekend als de `Maffia'. Hij wist dat deze organisatie achter de meeste misdaden stond die in Frankrijk en haar koloniën gepleegd werden — omkoperij, smokkelarij, prostitutie en het uitroeien van concurrerende benden. Niet langer dan een maand of wat geleden was een zekere Rossi doodgeschoten in een bar te Nice. Een jaar daarvoor had men, na enkele vergeefse pogingen, een zekere leen Giudicelli geliquideerd. Beide mannen stonden bekend als pretendenten voor het leiderschap van de Unie. Vervolgens was er nog die geheimzinnige geschiedenis over de zogenaamde schat van Rommel die zich op de bodem van de zee in de buurt van Bastia zou bevinden. Een Tsjechische duiker; Fleigh genaamd, die bij de 'Ab- weter' was geweest, had er lucht van gekregen. De Union had hem verjaagd. Daarna had niemand ooit meer iets van hem gehoord. Kort geleden had men het door kogels doorboorde lichaam van André Matter, een jonge Franse duiker, langs de weg in de buurt van Bastia gevonden. Hij was zo stom geweest in de plaatselijke kroegen op te scheppen over het feit dat hij de plaats van de schat kende en dat hij van plan was er naar te duiken. Kende Marc-Ange het geheim van de schat? Was hij

 geweest voor de dood van de beide duikers?

Het kleine dorpje Calenzana in de Balagne bezat de twijfelachtige eer meer gangsters te hebben voortgebracht dan alle andere Corsikaanse dorpen bij elkaar. Misschien verklaarde dit tevens waarom het een van de meest welvarende dorpen was. De burgemeester had er zijn ambt zesenvijftig jaar lang bekleed, de langste burgemeesters-loopbaan in heel Frankrijk! Marc-Ange, die ook uit dat gehucht kwam, zou ongetwijfeld de geheimen van die burgemeester kennen en ook die van de beruchte Amerikaanse gangster, die zich, na een zeer geslaagde carrière in de Verenigde Staten, in Calenzana had teruggetrokken. Het zou leuk zijn om zich een paar van die namen achteloos te laten ontvallen. Hij zou Marc-Ange bijvoorbeeld kunnen vertellen dat hij de oude steiger, bekend als de 'Haven van Crovani', in de buurt van het dorpje Galeria, kende. Ook kon hij de verlaten Argentella-zilvermijn in de heuvels erachter ter sprake brengen, een van de knooppunten van de internationale handel in heroïne. Hij dacht met plezier aan de schrik die hij op zijn beurt MarcAnge zou bezorgen. Maar, dat waren troeven die hij beter nog een tijdje achter de hand kon houden. Eerst moest hij meer te weten zien te komen! Voorlopig was het interessant te weten dat hij zich in Marc-Anges reizende hoofdkwartier bevond. Die kerel in het deuxième bureau bekleedde een sleutelpositie. Waarschijnlijk zou het doel waartoe hij en het meisje waren 'opgebracht' weldra bekend gemaakt worden. Het 'lenen' van de Bombard-reddingsboot was niet meer dan een kwestie van geld en ook de kustwacht zou wel betaald zijn, om de andere kant uit te kijken. Het waren tenslotte Corsikanen. In ieder geval leken ze er uiterlijk op. Het was een simpel karweitje voor een zo machtige organisatie als de Union.

Kom, de tip van de sluier moest nog verder worden opgelicht!

James Bond nipte aan zijn glas en bekeek met ontzag het gezicht van zijn tegenstander. Dit was dus een van de beruchtste `beroeps' ter wereld! (Typerend voor Corsica, dacht Bond, misdadigers die de naam van een engel dragen! Heetten twee beruchte Corsikaanse gangsters niet respectievelijk Gracieux' en `Toussaint'?)

Marc-Ange begon te spreken. Hij sprak uitstekend, zij het soms een beetje onhandig Engels. 'Waarde Commandant,' zei bij, 'alles wat ik u vandaag vertel zal hopelijk achter uw Herkos Odontoon blijven. Kent u die uitdrukking?' Een brede glimlacht verscheen op zijn gelaat. 'Niet?' ... Dan spijt het mij te moeten constateren dat dit een gebrek in uw opvoeding is. Het is een uitdrukking die ontleend is aan de Griekse oudheid. Letterlijk betekent het "De haag der tanden ". Zoiets als ons "Strikt Geheim", als u begrijpt wat ik bedoel. Is dat afgesproken?'

Bond haalde zijn schouders op. 'Als u mij geheimen vertelt die binnen het kader van mijn werkzaamheden vallen, zal ik ze tot mijn spijt moeten doorgeven.

`Dat begrijp ik. Het gaat hier evenwel om een persoonlijke aangelegenheid. Mijn dochter Teresa namelijk.

Lieve Hemel! De zaak werd boe langer hoe duisterder! Bond trachtte zijn verbazing te verbergen. 'In dat geval zal ik aan uw verzoek tegemoet komen,' antwoordde hij glimlachend. 'Herkus Odontoon!'

'Dank u. U bent iemand waar men op bouwen kan. Dat moet ook, in uw vak, maar het is ook aan uw gezicht te zien. Welnu...' Hij stak een Caporal op en leunde achterover in zijn stoel. Zijn blik was gericht op een punt op de wand boven Bonas hoofd. Slechts nu en dan, als hij ergens de nadruk op wilde leggen, keek hij Bond aan. 'Ik ben slechts eenmaal in mijn leven getrouwd. Het was een Engelse, een lerares. Zij was romantisch en was naar Corsica gekomen om bandieten te zoeken' — hij glimlachte — 'zoiets als die Engelse dames die de woestijn intrekken in de hoop dat zij een Arabische sheik zullen vinden. Later vertelde zij mij dat zij daar waarschijnlijk toe gedreven was door een onbewust verlangen om verkracht te worden. Welnu' — ditmaal glimlachte hij niet — 'zij vond mij in de bergen en werd verkracht. . . door mij. Ik werd in die tijd door de politie achterna gezeten. Dat was trouwens meestal het geval. Het meisje lag zwaar op mijn maag. Toch liep zij om de een of andere reden niet bij mij weg. Er was iets wilds en opstandigs in haar wezen, een voorliefde voor het onconventionele, en om een of andere reden vond ze het prettig maandenlang van de ene grot naar de andere te worden gejaagd en 's nachts voedsel te stelen. Zij leerde zelfs moufflons — zo heten de Corsikaanse bergschapen — villen, bereiden, ja, zelfs eten. Dit laatste wil heel wat zeggen, want die beesten zijn zo taai als leer en smaken er ook naar. Hoe het ook zij — ik ben in die tijd van. dat meisje gaan houden, smokkelde haar naar Marseille en trouwde daar met haar.' ... Hij zweeg en keek Bond aan. 'liet resultaat, beste Commandant, was Teresa, mijn enige kind.'

Zo, dacht Bond. Dat verklaart tenminste het vreemde mengsel waaruit het karakter van het meisje is samengesteld. Wat een mengelmoes van bloed en temperament. Corsikaans, Engels .k.. Geen wonder dat hij haar nationaliteit niet had kunnen raden. 1

'Tien jaar geleden stierf mijn vrouw.' Marc-Ange maakte een gebaar met zijn hand om iedere betuiging van deelneming te onderdrukken. 'Ik zorgde er voor dat de opvoeding van het meisje in Zwitserland voltooid werd. Ik was toen al rijk en werd gekozen als hoofd van de Capu, dat wil zeggen als leider van de Union Corse. Als gevolg daarvan werd ik onnoemelijk veel rijker. Op welke manier dit gebeurde, waarde commandant, laat ik over aan uw verbeeldingskracht.

`Dat meisje was — hoe luidt die aardige zegswijze ook alweer? — mijn oogappel en ze kreeg alles van mij wat ze wenste. Maar, zij was wild en ontembaar en daar ik voortdurend op reis was kon ik niet voldoende op haar letten. Door haar kostschool kwam zij in contact met dat losbandig levende stel mensen waarover vaak in de kranten wordt geschreven. Zuidamerikaanse miljonairs, Indische prinsjes, in Parijs levende Engelsen en Amerikanen en de "playboys" van Cannes en Gstaad. Zij rolde van het ene schandaal in het andere en als ik daar een eind aan trachtte te maken door haar toelage in te trekken, beging ze nog veel grotere domheden. Waarschijnlijk alleen maar om mij dwars te zitten.

Hij zweeg even en er verscheen een dodelijk bedroefde uitdrukking op zijn gezicht. 'Toch scheen zij, achter al dit vertoon, zichzelf meer en meer te gaan haten. Achteraf heb ik begrepen dat zij toen reeds was aangetast door de worm der zelfvernietiging. Achter die wilde "playgirl" facade was er iets dat haar wezen ondermijnde.'

Hij keek Bond aan. 'U weet dat dit mogelijk is. Zowel bij mannen als bij vrouwen. Zij branden zichzelf op door al te gretig van het leven te genieten. Als zij zich dan op een dag rekenschap trachten te geven van hun leven, komen ze plotseling tot de ontdekking dat ze waardeloos zijn. Ze hebben alles gehad en niets overgehouden. Enfin. Toen deed ze plotseling een poging om weer in het gareel te komen. Ze verdween zonder iets te zeggen en trouwde. De man, een nietsnut van een Italiaan die zichzelf Graaf Julio Vicenzo noemde, bemachtigde zo veel van haar geld als hij kon en liet haar toen in de steek met achterlating van een dochtertje. Ik wist een scheiding te bewerken en kocht een klein kasteeltje in de Dordogne voor haar. Met een dochtertje en een mooie tuin om te verzorgen, scheen zij daar eindelijk' iets van rust te vinden. En toen, zes maanden geleden, stierf het kind aan een ruggegraatsaandoening.'

even was het stil in het kleine metalen vertrek. Bond dacht aan het meisje dat ergens vlak bij hem in de buurt moest zijn. J Hij had niet ver mis geraden toen hij bij zichzelf dacht dat zij aan het eind van haar latijn was.

Marc-Ange verhief zich traag uit zijn stoel en schonk opnieuw een whisky voor Bond en zichzelf in. 'Vergeef mij,' sprak hij, `ik ben een slecht gastheer. Maar het verhaal dat ik u verteld heb — u bent de eerste die het hoort — heeft mij bijzonder opgelucht. Begrijpt u wat ik bedoel?' vroeg hij terwijl hij zijn hand op Bonds schouder legde.

`Ja, dat begrijp ik. Maar het is een lief kind en ze heeft haar hele leven nog voor zich. Wat dacht u van een psychiater. Of van de kerk. Is ze katholiek?'

`Nee, haar moeder wilde dat niet. Zij is presbyteriaans. Maar laat ik mijn verhaal eerst afmaken.' Hij ging terug naar zijn stoel en ging zwaar zitten.

'Na deze tragische gebeurtenis verdween zij. Zij nam haar juwelen en reed weg in haar kleine wagentje. Nu en dan hoorde ik dat zij juwelen verkocht had en met dezelfde troep mensen door Europa zwierf. Natuurlijk ging ik haar achterna en liet haar volgen als dat mogelijk was, maar zij ontweek alle pogingen die ik ondernam om haar te ontmoeten. Toen, gisteren, hoorde ik van een van mijn handlangers dat zijeen kamer in de "Splendide" had gereserveerd. Daar ik een ramp vermoedde, haastte ik mij van Parijs hier naartoe. Weet u, het was hier dat wij tijdens haar jeugd de zomervakantie plachten door te brengen. Ze kon altijd bijzonder goed zwemmen en was stapelgek op de zee.

'Toen ik dat bericht kreeg, herinnerde ik mij plotseling iets vreselijks. Op een dag toen ze stout was geweest, hadden we haarde hele middag op haar kamer opgesloten. Voor straf mocht ze die dag niet zwemmen. 's Avonds zei ze heel kalm tegen haar moeder: "Je hebt mij erg ongelukkig gemaakt. Eens, als ik erg ongelukkig zal zijn, zal ik in zee gaan zwemmen, recht op de maan of de zon af en dan zal ik blijven zwemmen tot ik niet meer kan, reken maar

`Toen haar moeder mij dit vertelde, hebben we er samen om gelachen. Maar toen ik hoorde dat ze hier was teruggekomen, leek het mij niet onmogelijk, dat ze haar kinderlijke fantasie van toen ten uitvoer wilde brengen. Ik liet dan ook vanaf het ogenblik dat zij hier was aangekomen al haar gangen nagaan. Je ridderlijke gedrag in het Casino kwam mij ter ore en ook wat jullie daarna hebben gedaan' ... Met een gebaar van zijn hand stelde hij Bond, die bij dit laatste onrustig in zijn stoel was begonnen te schuiven, op zijn gemak. 'Je hoeft je voor gisteravond niet te schamen of te verontschuldigen. Een man is nu eenmaal een man en wie weet ... maar daar zullen we het later wel over hebben. Misschien is alles wat je tot nu toe deed het begin van haar genezing.'

Bond herinnerde zich hoe zij zich in de Bombárd naar hem toegeneigd had. Het was maar een vage reactie geweest maar er was meer genegenheid in tot uiting gekomen dan tijdens hun lichamelijke intimiteit van de vorige nacht. Plotseling kreeg hij een vaag vermoeden omtrent de reden van zijn aanwezigheid en er voer een rilling door hem heen.

'Ik vroeg dus mijn vriend bij het Deuxième Bureau om inlichtingen. Dat was vanochtend om zes uur. Om negen uur werd ik draadloos volledig over u ingelicht. Ik heb in deze wagen namelijk een bijzonder sterke zend- en ontvanginstallatie' Hij glimlachte. 'Dit laatste was onder andere één van die geheimen waarover ik sprak. Het rapport dat ik over u ontving, strekt u tot eer, zowel als officier als man. Dit laatste is van bijzonder belang want ik heb daar zo mijn eigen opvattingen over. Ik dacht de hele ochtend na en besloot jullie allebei hier te laten brengen' Hij maakte een achteloos gebaar met zijn hand. 'Over de details van mijn instructies hoef ik u niet in te lichten. U hebt ze aan den lijve ondervonden. Ik heb u last bezorgd. Daarvoor bied ik u mijn verontschuldigingen aan. Misschien hebt u gemeend in gevaar te verkeren. Ik hoop dat u mij zult vergeven. Ik hoop alleen maar dat mijn mannen zich correct gedragen hebben.'

Bond glimlachte. 'Ik vind het prettig kennis met u te hebben gemaakt. Dat hiervoor twee automatische pistolen nodig waren, maakt deze kennismaking alleen maar gedenkwaardiger. In ieder geval werd een en ander bijzonder vlot en correct ten uitvoer gebracht.'

Marc-Anges gezicht vertoonde een spijtige uitdrukking. 'U wordt sarcastisch. Geloof mij, waarde vriend, die drastische maatregelen waren alles behalve overbodig.' Hij opende de bovenste lade van zijn bureau, haalde er een blad papier uit en overhandigde dit aan Bond. 'Als u dit gelezen hebt, zult u het met mij eens zijn. De brief werd om half vijf vanmiddag aan de conciërge van de Splendide overhandigd, dat wil zeggen even voordat Teresa het hotel verliet en u haar volgde. Vermoedde u iets? Was u bang dat haar iets zou overkomen? Leest u maar.' Bond bekeek de brief. 'Inderdaad,' zei hij, 'ik was bezorgd over haar.'

De brief bestond slechts uit een paar regels. Het handschrift was duidelijk en vastberaden.

Lieve Papa,

Het spijt mij, maar ik heb er genoeg van. Jammer, want vanavond heb ik een man ontmoet die mij wel eens van gedachten zou kunnen doen veranderen. Hij heet James Bond en is Engelsman. Tracht hem te vinden en betaal hem alstublieft de 200.000 nieuwe francs die ik hem schuldig ben.

Het is helemaal mijn schuld.

Vaarwel en vergeef mij. Tracy

Bond keek de man die deze brief had ontvangen niet aan. Hij schoof het papier terug, nam een diepe slok whisky en greep naar de fles.

'Juist,' zei hij. 'Ik begrijp het.

`Ze noemt zichzelf graag Tracy. Teresa klinkt volgens haar een beetje te plechtig.'

`la.

`Kapitein Bond.' Zijn stem klonk dringend — dringend, autoritair en smekend tegelijk. U hebt de hele geschiedenis gehoord en de brief was er de bevestiging van. Wilt u mij helpen? Wilt u mij helpen dit meisje te redden? Het is mijn enige kans. Wilt u  haar een doel geven om voor te leven?

Bond hield zijn ogen op het blad van het bureau gevestigd. Hij had niet de moed om de uitdrukking op het gezicht van de man voor hem te bekijken. Hij had dus gelijk gehad toen hij vermoedde dat hij in een privé-aangelegenheid betrokken zou worden! Hij vloekte binnensmonds. De hele geschiedenis stond hem tegen. Hij was nu eenmaal geen 'goede Samaritaan'! Geen heilsoldaat. Wat zij nodig had, dacht hij woedend, was een psychiater. Goed, ze hadden een voorbijgaande genegenheid voor elkaar opgevat. Maar nu werd van hem geëist dat hij haar zou meenemen en dat hij de rest van zijn leven aan haar vast zou blijven zitten. Bovendien kwam daar nog bij dat hij zijn leven lang het slachtoffer zou zijn van een verplichting die veel weg had van chantage. Als hij haar ooit in de steek zou laten, zou dat zonder enige twijfel haar dood betekenen.

`Ik zie niet in op welke manier ik haar van dienst zou kunnen zijn,' sprak hij somber. Wat bedoelt u eigenlijk?' Hij tuurde strak in zijn glas. Om zich moed in te drinken nam hij daarna een slok en keek Marc-Ange in het gelaat.

De bruine ogen van Marc-Ange glinsterden van spanning en de plooien om zijn mond waren dieper en scherper geworden.

'Ik wil dat u mijn dochter het hof maakt en haar ten huwelijk vraagt. Op de trouwdag krijgt u één miljoen pond in goud als bruidschat.'

'Wat u vraagt is volkomen onmogelijk,' zei Bond woedend. 'Dat meisje is ziek. Zij heeft een psychiater nodig. Aan mij heeft ze niets. Ik heb geen zin om te trouwen. Met niemand. Geld interesseert mij niet. Ik heb mijn vak en kan rondkomen met wat ik verdien. (Was dat wel waar? En die ontslagbrief dan?) U moet dit goed begrijpen.'

De uitdrukking op Marc-Angel gezicht werd hem plotseling te machtig. 'Ze is een schat van een kind,' zei hij zacht. 'Ik zal voor haar doen wat ik kan. Alleen moet ze eerst weer in orde zijn. Dan zal ik haar graag weer ontmoeten. Héél graag zelfs. Maar, als ze mij even goed gezind is als u, moet ze eerst zorgen dat ze beter wordt. En dat kan ze alleen zelf maar doen. Iedere dokter zal u hetzelfde vertellen. Ze moet naar een of andere kliniek, de beste die er bestaat, en daar moet ze met zichzelf en met het verleden in het reine zien te komen. Alleen als dat gebeurd is, heeft het zin dat wij elkaar weer ontmoeten ... Begrijp mij goed, Marc-Ange. Ik ben zo hard als een bikkel, dat geef ik toe, maar ik heb niet het geduld om de rol van verpleeghulp op mij te nemen. De kuur die u voorstelt, zou haar

alleen maar wanhopiger maken. Ik kan de verantwoordelijkheid daarvoor niet op mij nemen, hoezeer ik mij ook tot uw dochter, aangetrokken mag voelen. Werkelijk ...,' voegde hij er aarzelend aan toe, '... dat doe ik.'

'Ik begrijp u, mijn waarde,' sprak de man tegenover hem gelaten. 'Ik zal u dan ook niet langer lastigvallen met argumenten. Ik zal trachten uw raad op te volgen. Maar, doet u mij nog één genoegen. Nodig haar vanavond uit om samen met u te dineren. Zeg tegen haar wat u wilt, maar laat paar merken dat u om haar geeft. Ik heb haar kleren laten halen en haar wagen is ook bier. Tracht haar ervan te overtuigen dat u haar graag weer wilt ontmoeten. De rest doe ik wel. Afgesproken?'

Wat een avond!' dacht Bond, maar hij glimlachte met alle vriendelijkheid die hij kon opbrengen. 'Natuurlijk; sprak, hij, 'maar ik heb een plaats besproken aan boord van het eerste vliegtuig dat morgenochtend van Le Touquet vertrekt. Neemt u vanaf dat ogenblik de verantwoordelijkheid van mij over?'

'Natuurlijk beste vriend. Natuurlijk.' Marc-Ange streek met zijn hand over zijn voorhoofd. 'Vergeef mij. U hebt mij eindelijk weer wat hoop verschaft.' Hij ging weer rechtop zitten, boog zich plotseling naar Bond toe en legde zijn hand met een beslist gebaar voor zich op tafel.

'Bedanken zal ik je niet. Dat kan ik niet. Maar, als er iets is dat ik voor je kan doen, zeg het dan. Ik heb veel middelen tot mijn beschikking, veel macht en ik weet heel veel. Zeg het maar!'

Bond kreeg plotseling een lumineus idee. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Er is iets dat ik graag zou willen weten,' zei hij. 'Het gaat over iemand die Blofeld heet, Ernst Stavro Blofeld. U zult wel van hem gehoord hebben. Ik wil weten of hij nog leeft en waar ik hem vinden kan.'

Marc-Anges gezicht onderging een merkwaardige transformatie. Het gezicht dat Bond aanstaarde was dat van een bandiet, hard, koud, wreed. 'Aha,' zei hij peinzend. 'Blofeld. Ja, die leeft nog. Niet zo heel lang geleden heeft hij nog drie van mijn mannen omgekocht. Het was niet de eerste keer. Kom, wij zullen eens kijken wat ik voor je doen kan.'

Er stond een zwarte telefoon op het bureau. Marc-Ange nam de hoorn van de haak. Bond hoorde de kraakstem van de telefonist: Dammi u commandu. Marc-Ange legde de hoorn weer op de haak. 'Ik heb mij laten verbinden met mijn plaatselijke hoofdkwartier in Ajaccio. Over een minuut of vijf zal ik ze aan de lijn hebben. Ik zal snel moeten spreken. -Het is mogelijk dat de politie mijn golflengte kent, hoewel ik hem iedere week laat veranderen.' De telefoon zoemde. Marc-Ange sprak snel en autoritair. 'Ecco u Capu. Avette nuttizie di Blofeld, Ernst Stavro? Duve sta?' Aan het andere eind van de lijn klonk een dun, krakerig stemmetje: 'Site sigura? Ma no ezzatu indirizzu?' ... Gekraak. 'Buon. Sara tutto. Marc-Ange maakte een verontschuldigend gebaar met zijn handen. 'Het enige wat wij weten is dat hij zich in Zwitserland bevindt. Zijn adres kennen we niet. Hebt u daar wat aan? Jullie mensen zullen hem daar toch wel kunnen vinden? Misschien zal de Zwitserse Sécurité meehelpen hoewel, die kunnen verrekt moeilijk zijn. Vooral als de betrokkene veel geld heeft ...

Ronds polsslag had zich aanmerkelijk versneld. 'Zo vader, nu heb ik je!' dacht hij. 'Dank u, Marc-Ange,' zei hij opgewekt. 'Dat is prachtig. De rest lossen wij wel op. Wij hebben goede relaties in Zwitserland.'

Marc-Ange had hem glimlachend aangehoord. Toen zei hij ernstig: 'Als er iets mis gaat bij deze of welke andere gelegenheid dan ook, stelt u zich dan met mij in verbinding. Afgesproken?' Hij trok een lade open en overhandigde Bond een stuk papier. 'Dit is mijn officiële adres. Bel mij op of stuur mij een telegram. Verberg je boodschap in een brief die verband houdt met elektrische apparaten, bijvoorbeeld dat er iets mis is gegaan met een zending radio's en dat je mijn vertegenwoordiger daar en daar wilt ontmoeten. Goed? Enfin, je zult dit soort trucs wel kennen .. ' Er kwam een sluwe glimlach op zijn gezicht. 'Als ik mij niet vergis heb je iets te maken met een internationale exportfirma, de "Universal Export", nietwaar?'

Bond glimlachte. Hoe was die oude vos daar achter gekomen? Zou, hij zijn mensen moeten waarschuwen? Nee. Deze man was zijn vriend. En, was alles wat hij gehoord had niet 'Herkos Odontoon'?

'Mag ik nu Teresa binnen laten komen?' vroeg Marc-Ange bedeesd. 'Zij weet niet wat wij besproken hebben. Zeg maar dat het iets te maken had met een juwelenroof in Zuid-Frankrijk en dat u de verzekeringsmaatschappij vertegenwoordigt. We zijn tot een akkoord gekomen. Goed? Afgesproken!  Hij stond op, kwam naar Bond toe en legde zijn hand op diens schouder. 'Nogmaals dank. Bedankt voor alles!' zei hij en verliet vervolgens het vertrek.

'Lieve Hemel,' dacht Bond; 'nu is het mijn beurt, onze overeenkomst na te komen.'