De bloedlift

Per vliegtuig en trein begaf Bond zich de volgende dag — na de lunch — naar Straatsburg en nam zijn intrek in hotel Maison Rouge. Zijn adem stonk een uur in de wind.

Opgewekt dacht hij aan de uren die hij met Marc-Ange had doorgebracht en aan de dagen die voor hem lagen. Eerst dat karweitje opknappen en dan ... Tracy!

De ochtend was besteed aan eindeloze conferenties met betrekking tot het model van de Piz Gloria en de daarbijbehorende gebouwen. Bond had nieuwe gezichten gezien, ruwe, moordzuchtige bandietengezichten. Zij hadden één ding met elkaar gemeen: blinde gehoorzaamheid en trouw aan de 'Capu'. Hij. was onder de indruk gekomen van de autoriteit en de beslistheid waarmee Marc-Ange ieder probleem had aangepakt. Deze betroffen zowel het organiseren van een helikopter als het uitbetalen van een pensioen aan de nabestaanden van hen die eventueel zouden sneuvelen. Marc-Ange was niet erg te spreken geweest over de helikopter.

Hij had Bond uitgelegd waarom: 'Weet je, beste vriend, er is maar één bron die mij zo'n helikopter kan verschaffen: de O.A.S., het geheime Franse leger. Deze mensen hebben verplichtingen jegens mij, zware verplichtingen zelfs en dat wilde ik ook. Ik houd er niet van om in politieke problemen verstrikt te raken. Het land waarin ik opereer dient vreedzaam te zijn. Ik heb niets aan wanorde en revoluties. Die lui veroorzaken overal chaos. Ik weet vandaag de dag nooit of een van mijn ondernemingen niet verstoord zal worden door een of andere actie tegen de O.A.S., door barricades of huiszoekingen. Mijn mannen struikelen gewoon over rechercheurs en S.D.T.-spionnen. Deze Franse geheime dienst is, wat het verwisselen van initialen betreft, bijna even erg als de Russische. S.D.T. betekent: Section Défense Territoirs en resorteert onder het ministerie van binnenlandse zaken. Het kost mij veel moeite daar contacten te leggen. Nee, wat dat betreft was het goede, oude "Deuxième Bureau" anders! Natuurlijk heb ik ook een paar mannetjes bij de O.A.S. Ik wist dat de O.A.S. in het bezit was van een militaire helikopter die ze van het Franse leger hadden gestolen. Zij hebben het ding verstopt langs de oevers van de Rijn, op een kasteel in de buurt van Straatsburg. Het kasteel behoort toe aan een halve gare, fascistische graaf. Hij is een van die Fransen die niet kunnen leven zonder in een of andere samenzwering betrokken te zijn. -Hij geeft zich uit voor uitvinder. Zijn boeren schijnen het niet vreemd te vinden dat hij er een vliegtuig op na houdt. Hij. heeft al zijn hebben en houwen in dienst van generaal Salan gesteld. Het kasteel ligt erg afgelegen. De machine staat in een schuur en wordt onderhouden door een aantal mecaniciens, O.A.S. mecaniciens wel te verstaan. Vanmorgen vroeg heb ik per radio contact opgenomen. Ik mag de machine vierentwintig uur lang lenen met inbegrip van de beste piloot waarover zij beschikken. De piloot is al op weg naar het kasteel om de nodige voorbereidingen te treffen, benzine en zo. Toch vind ik de hele geschiedenis allesbehalve prettig. Deze mensen hadden tot dusver verplichtingen jegens mij. Nu heb ik verplichtingen jegens hen.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ach, wat geeft

het eigenlijk! Ik krijg ze gauw genoeg weer onder de duim. De helft van de Franse politie en de Franse douane komt uit Corsica. Begrijpt u wat ik bedoel?'

In hotel Maison Rouge was een prachtige kamer voor hem gereserveerd. Hij werd overdreven beleefd en tegelijk een tikkeltje gereserveerd ontvangen. Een merkwaardige en uitgebreide organisatie, die 'Union Corse'! Gehoorzaam aan de plaatselijke tradities gebruikte Bond een eenvoudig diner, bestaande uit de -allerfijnste 'paté de foie gras', een halve fles champagne en ging daarna uiterst tevreden naar bed.

De volgende ochtend bracht hij in zijn kamer door. Hij trok zijn skikleren aan en bestelde een paar dunne sneeuwhandschoenen en een sneeuwbril. De handschoenen waren weliswaar dun maar aan de andere kant zou hun geringe dikte hem in staat stellen zich van zijn revolver te bedienen. Hij haalde de patroonhouder uit de revolver en oefende een half uurtje voor de spiegel. Daarna laadde hij het wapen opnieuw en stopte het in de varkenslederen holster die in zijn broekband was aangebracht. Daarna betaalde hij zijn rekening en liet zijn bagage naar 'Die Vier Jahreszeiten sturen. Vervolgens bestelde hij een krant, ging zonder er een woord in te lezen voor het raam zitten en keek naar het verkeer.

Toen precies om twaalf uur de telefoon ging, begaf hij zich onmiddellijk naar beneden en liep naar de grijze Peugeot 403 waarvan men hem verteld had dat hij zou komen.

De chauffeur bleek Ché-Ché te zijn. Nadat hij Bonds begroeting kortaf beantwoord had, reden ze zwijgend een uur lang door een oninteressant gedeelte van het platteland en sloegen tenslotte linksaf een modderig laantje in, dat zich door een dicht bos slingerde.

Spoedig daarop zagen zij de slecht onderhouden stenen muur van een landgoed en een vervallen ijzeren hok dat toegang gaf tot een park. Op de onverzorgde oprijlaan bevonden zich de sporen van voertuigen. Zij reden langs de verwaarloosde gevel van wat eens een indrukwekkend kasteel geweest moest zijn en kwamen tenslotte bij de rand van het bos waar een grote, goed verzorgde schuur stond.

Ché-ché gaf drie stoten op zijn claxon. Een kleinere deur die in de grote dubbele deuren was aangebracht werd geopend.' Het was Marc-Ange. 'Kom binnen, beste vriend!' zei hij opgewekt. 'Je bent net op tijd voor een stuk Straatsburger worst en een glas Riquewihr. De wijn is een beetje aan de dunne, bittere kant. Ze hadden hem beter "Cháteau-Pis-de-Chat" kunnen noemen. Nou ja! Je kunt er je dorst mee lessen.'

Het interieur deed denken aan een filmstudio. Bond zag de lelijke contouren van een legerhelikopter die van alle kanten door lampen werd beschenen. In een hoek klonk het geblaf van een 'kleine generator. Er liepen een groot aantal mensen heen en weer. Bond herkende een paar `tinion'-mannen. De rest bestond blijkbaar uit plaatselijke mecaniciens. Twee mannen op een ladder schilderden rode kruisen op een witte achtergrond., op de zwarte romp van de machine. De verf van de herkenningsletters, FL—BGS, was nog nat. Ze zouden wel vals zijn. Bond werd voorgesteld aan de piloot, een blonde jongeman met lichtende ogen, gekleed in een overall. 'Dit is George,' zei MarcAnge; je zult naast hem zitten. Hij is een uitstekend vlieger maar hij kent het laatste stukje van de vallei niet en van Piz Gloria heeft hij nog nooit gehoord. Nadat je gegeten hebt, zou ik de kaarten maar eens met hem doornemen. De hoofdroute loopt over Bazel en Zürich.'

Marc-Ange lachte. 'Wij zullen interessante gesprekjes met de Zwitserse luchtverdediging hebben, nietwaar George?' zei hij in het Frans. George glimlachte niet. 'We zullen ze wel voor de gek kunnen houden,' antwoordde hij kort en ging door met zijn werk. .

Bond kreeg een kwart meter knoflookworst, een stuk brood en een fles 'Pis-de-chat' en ging op een omgekeerde kist zitten. Marc-Ange ging door met het controleren van de voorraden die werden ingescheept: Lichte 'Schmeisser' machinegeweren en vierkante pakken, gehuld in rood zeildoek.

Tenslotte liet Marc-Ange iedereen — Bond inbegrepen — aantreden en inspecteerde de lichte wapens. Bij de Unionmannen bestonden deze in hoofdzaak uit veelgebruikte `stilletto's'. Alle Unionmannen - Marc-Ange inbegrepen — waren gekleed in splinternieuwe grijze skipakken. Marc-Ange gaf ieder van hen een .zwarte armband waarop met keurige lettertjes 'Bundesalpenpolizei' gestikt was. 'Er bestaat helemaal geen "Federale Berg-politie" in Zwitserland,' zei hij tegen Bond; 'maar ik neem aan dat onze "Spectre"-vrienden dit niet weten. Die armbanden zullen in ieder geval indruk maken!'

Hij keek op zijn horloge. 'Twee uur vijfenveertig. Iedereen klaar? Daar gaat-ie-dan!'

De tractormotor die met het landingsgestel van de helikopter verbonden was, sloeg aan, de dubbele deuren van de schuur werden geopend. Langzaam, als een groot metalen insekt, schoof de machine over het gras. Nadat de tractor was losgekoppeld kroop de piloot, gevolgd door Bond, langs het kleine aluminium laddertje in de stuurcabine. De anderen gingen in de passagierscabine zitten. Het laddertje werd omhoog getrokken en de deuren met een klap in het slot gegooid. De mecanicien op de grond duim- de en de piloot boog zich over zijn instrumenten. Hij drukte de starter in. Na een eerste mislukte kuch sloeg de motor aan. De grote wieken begonnen te draaien. De piloot keek naar de snorrende staart-propeller. Hij wachtte tot de naald op zijn rotor-meter het cijfer 200 aanwees, maakte de wielremmen los en haalde langzaam een handle over. De machine beefde en scheen zich met tegenzin van de aarde los te maken. Er volgde een ruk en toen verhief zij zich plotseling snel boven de bomen. De piloot trok het landingsgestel in, liet de machine naar links afzwenken en duwde de stuurstok naar voren. De reis was begonnen.

Ze waren zo de Rijn over. Voor hen lag Bazel, verborgen onder een walm van rokende schoorstenen. De piloot hield zijn toestel op een hoogte van 600 meter en hield het noordelijke gedeelte van de stad aan. Bond hoorde gekraak in zijn koptelefoon: De Luchtvaartinspectie vroeg in plat 'Schwyzerdütsch' beleefd of zij zich wilden identificeren. De piloot antwoordde niet. De vraag werd opnieuw gesteld, thans iets dringender. 'Ik versta u niet!' antwoordde de piloot in het Frans. Even was er een pauze. De vraag werd opnieuw herhaald, nu in het Frans. 'Spreekt u alstublieft iets duidelijker' zei de piloot. Dit gebeurde. 'Helikopter van het Rode Kruis. Bloedplasma-transport naar Italië.' De radio zweeg. Bond kon zich de situatie op de grond goed voorstellen: heftige discussies, twijfel.

Er kwam opnieuw een stem door: 'Wat is uw plaats van bestemming?'

'Een ogenblik,' antwoordde de piloot, 'even, kijken.' Enkele minuten later: 'Luchtvaart-inspectie?' 'Ja, ja.' 'Dit is toestel FL—BGS. Plaats van bestemming is Ospedala Santa Monica bij Bellinzona.'

De radio zweeg opnieuw en kwam pas vijf minuten later weer door: 'FL—BGS, FL—BGS.' 'Ja,' antwoordde de piloot. 'Uw identificatieletters hier onbekend. Geef verklaring!'

'Uw registratielijst is niet goed bijgehouden. Dit toestel werd een maand geleden in dienst genomen.' Er volgde opnieuw een langdurige pauze. Zürich en de zilveren boemerang van het Meer van Zürich lagen in het verschiet.

Daar kwam de radiocontrole-post van het vliegveld. Zij moesten beslist het gesprek met de Zwitserse Luchtvaartcontrole gehoord hebben. 'FL-BGS, FL—BGS.' 'Ja, ja. Wat is er nu weer?' `U bevindt zich in de burgerluchtvaart-zone. Landen en melden bij de Luchtvaartcontrole! Ik herhaal. Landen en melden bij de Luchtvaartcontrole. Ik herhaal. Landen en melden.'

De piloot deed alsof hij hevig verontwaardigd was. 'Wat bedoelt u met "landen en melden"? Hebt u geen begrip voor menselijk leed? Wij vervoeren bloedplasma van een zeer bijzondere soort. Het leven van een beroemd Italiaans geleerde te Bellinzona kan er mee gered worden. Hebben jullie dan geen gevoel, daar beneden? Moet ik "landen en melden" als er een mensenleven op het spel staat? Wilt u een mensenleven op uw geweten hebben?'

Deze typisch Gallische uitbarsting scheen hen gerust te stellen tot zij het Meer van Zürich gepasseerd waren. Bond grinnikte en maakte een gebaar van verstandhouding. Maar toen kwam de Federale Luchtvaartcontrole van Bern opnieuw in de lucht. 'FL-BGS, FL-BGS. Wie heeft u vrij gegeven?'

De piloot zweeg even en antwoordde toen. 'Dat hebt u toch gedaan!'

Bond glimlachte. Een meesterlijke zet!

Voor hen lagen de Alpen. In het licht van de avondzon zagen zij er prachtig maar ook gevaarlijk uit. Die vervloekte bergen! Het zou niet lang meer duren of zij zouden in de valleien zijn en zich buiten het bereik van de radarschermen bevinden.

Maar, in Bern had men intussen haastig de gegevens gecontroleerd. Opnieuw kwam de sombere stem door. De stem moest zich gerealiseerd hebben dat al hun gesprekken op alle vliegvelden en aan boord van de meeste vliegtuigen die over het land vlogen gehoord moesten zijn. De stem klonk daarom beleefd maar dringend: 'FL—BGS, er zijn bij ons geen gegevens binnengekomen omtrent uw voorgenomen vlucht. U bent zonder toestemming het Zwitserse luchtruim binnengedrongen. Indien u niet kunt aantonen dat u die toestemming hebt, verzoeken wij u beleefd naar Zürich terug te keren en u aldaar te melden bij de Luchtvaart-controle.

De helikopter begon plotseling te schokken. Bond zag een zilveren flits voorbij schieten. Het was een 'Dassault Mirage' met Zwitserse kentekenen. Toen het vliegtuig honderd meter verder was, keerde het en liet als gevolg van de geringe hoogte waarop het vloog, een spoor van zwarte uitlaatgassen achter. De 'Mirage' kwam recht op hen af en zwenkte pas op het allerlaatste ogenblik naar bakboord. De helikopter begon opnieuw te schudden. De piloot greep woedend naar de microfoon. 'Federale Luchtvaartcontrole. Dit is FL-BGS. Nadere informatie te verkrijgen bij het Rode Kruis te Genève. Ik ben maar een gewone piloot, geen diplomaat. Als jullie de papieren kwijt geraakt zijn, kan ik daar niets aan doen! Ik herhaal: Neem contact op met Genève. En roep in 's hemelsnaam de Zwitserse lucht macht weg! Die maakt mijn passagiers luchtziek.' Opnieuw kwam de stem door. Ditmaal vrij zwak als gevolg van de bergen. 'Wie zijn uw passagiers?' De piloot speelde zijn laatste troef uit. 'Vertegenwoordigers van de wereldpers. Zij hebben al die onzin moeten aanhoren. En dat nog wel uit het geboorteland van het Rode Kruis! U zult morgen een paar mooie koppen in de ochtendbladen kunnen lezen, mijne heren! Kan ik  van nu af aan met rust worden gelaten? En noteert u alstublieft het volgende: ik ben niet de Sovjet luchtmacht die het Zwitserse luchtruim  binnendringt!'

Aan de andere kant zweeg men. De 'Dassault Mirage' was verdwenen. Zij vlogen door het dal en waren Davos reeds gepasseerd. Rechts en links van hen rezen de gouden bergtoppen omhoog. Voor hen verrees een enorm gebergte. Bond keek op zijn horloge. Nog maar nauwelijks tien minuten vliegen!

Hij draaide zich om en keek in de cabine. Marc-Ange en de anderen keken met verbeten, gespannen gezichten naar hem op. Hun. ogen schitterden roodachtig in het licht van de ondergaande zon. Bond stak bemoedigend zijn duim op en hield vervolgens tien vingers omhoog. Marc-Ange knikte. De lichamen van zijn metgezellen verschoven onrustig in hun stoelen. Bond draaide zich om en, staarde zwijgend -naar de geweldige piek die voor hen inde avondhemel verhief. Het was de bergtop die hij haatte en vreesde.