Liefde voor ontbijt

De vlieghaven van Zürich lag somber en verlaten in de grauwe ochtendschemering, maar gelukkig stond er een Swissair Caravelle, die op London Airport door mist vertraging gehad had, gereed om naar Londen te vertrekken. Bond liet Tracy achter in het restaurant, waar het heerlijk rook naar koffie en gebakken eieren, ging zelf een vliegbiljet kopen, liet zijn paspoort stempelen door een slaperige beambte (half en half verwachtte hij dat hij aangehouden zou worden, maar het gebeurde niet) en stapte een telefooncel binnen, waarvan hij de deur achter zich dicht trok. Hij zocht het nummer van Universal Export op en las, zoals hij gehoopt had, daaronder: 'Hoofdvertegenwoordiger Alexander Muir. Privé adres', en dan volgde het nummer. Bond keek door het glas van de deur naar de klok in de vertrekhal. Zes uur. Dan moest Muir er aan geloven.

Hij draaide het nummer en na enkele minuten zei een slaperige stem: 'Ja! Met Muir. Neem me niet kwalijk, 410,' zei Bond, 'met 007. Ik bel van het vliegveld. Er is bliksemse haast bij, zodat ik het risico nemen moet dat je lijn afgetapt wordt. Heb je papier en potlood? De stem aan het andere eind was wakker. 'Wacht even, 007. Ja, ik heb 't. Toe maar. Om te beginnen, ik heb slecht nieuws. Je nummer twee is er aan, dat is bijna zeker. Ik kan je nu geen bijzonderheden vertellen, ik moet over ongeveer een uur naar Londen — Swissair, toestel 110 — en ik zal je vandaar onmiddellijk seinen. Kun je dat op de telex nemen? Goed. Ik vermoed dat hier een dezer dagen een groep van tien meisjes, Engelse meisjes, per helikopter uit Engadin aan zal komen. De gele Sud Aviation Alouette. Vandaag nog zal ik uit Engeland hun namen telexen. Ik ben er vrij zeker van dat ze naar Engeland gevlogen zullen worden, waarschijnlijk met verschillende vluchten en misschien naar Prestwiek en Gatwick evengoed als naar London Airport, wanneer jullie tenminste toestellen hebt die die havens aandoen. In ieder geval denk ik wel dat ze verspreid zullen worden. Nu geloof ik dat het heel belangrijk zou zijn om Londen te vertellen welke toestelnummers ze hebben. Dat is geen kleinigheid, maar ik zal zorgen dat je binnen een paar uur toestemming hebt om mensen uit Bern en Genève te gebruiken. Begrepen? Goed. 0 ja, ik ben er wel zeker van dat je in de gaten gehouden wordt. Herinner je je Operatie Bedlam, die juist is afgelopen? Nou, dat is 'm, en hij heeft radio en hij zal waarschijnlijk vermoed hebben dat ik vanmorgen contact met je zou opnemen. Kijk even uit het raam of er wachten te zien zijn. Hij heeft vast en zeker mensen in Zürich. Allemachtig, wat een bloedhonden!' De stem aan de andere kant klonk schor van opwinding. 'Wacht even!' Er was even stilte. Bond kon zich voorstellen hoe Muir, die hij alleen maar kende als een nummer, naar het venster ging en voorzichtig het gordijn opzij trok. Muir kwam terug aan het toestel. 'Het ziet er verdraaid wel naar uit. Er staat een zwarte Porsche aan de overkant. Er zitten twee mannen in. Ik zal zorgen dat mijn vrienden in de Sécurité ze wegjagen. Behandel dit bijzonder voorzichtig. Ik heb zo'n idee dat onze man heel wat te vertellen heeft bij de politie. Hoe het zij, gooi alles over de telex naar M persoonlijk, wil je? In code natuurlijk. En zeg hem dat ik, wanneer ik heelhuids over kom, hem vandaag nog moet spreken. Met 501, het hoofd van de wetenschappelijke dienst, en zo mogelijk ook met iemand uit dezelfde afdeling van het Ministerie van Landbouw en Visserij. Dat klinkt wel gek, maar het is nu eenmaal zo. Het zal hun feestneuzen en kerstpuddingen wel verstoren, maar daar kan ik nu eenmaal  niets aan doen. Kun je het allemaal fixen? Reuzevent. Nog iets te vragen?'

'Ik kan zeker niet naar het vliegveld komen en wat meer over mijn Nummer 2 te weten komen? Hij schaduwde een van Redland's mannen. Die vent had verdraaid vreemd spul gekocht van de plaatselijke vertegenwoordiging van de Badische Anilin. Nummer 2 vond dat het er aardig verdacht uitzag. Vertelde me niet wat voor spul, maar vond dat hij maar eens moest kijken waar het was afgeleverd. 'Ja, ik dacht wel dat het zoiets moest zijn. Nee, kom jij niet in mijn buurt. Ik ben zo heet als een pistool en ik zal nog wel heter worden wanneer ze in de loop van de dag op de bodem van de afgrond een zekere Mercedes gevonden hebben. Ik breek nu af. Het spijt me dat ik je Kerstmis verprutst heb. Goeie!'

Bond legde de hoorn neer en ging terug naar het restaurant. Tracy had de deur in het oog gehouden en haar gezicht klaarde -op toen ze hem zag. Hij ging dicht bij haar zitten en zo leken ze typisch een paar dat afscheid neemt op het vliegveld. Hij bestelde grote hoeveelheden roereieren mét koffie. "t Is in Orde, Tracy. Wat mij betreft heb ik alles in orde gemaakt. Maar nu jij. Die wagen van jou is slecht nieuws geworden. Er zullen mensen zijn die je hebben zien wegrijden met die Mercedes aan je staart. Die zijn er altijd,'zelfs op de avond voor Kerstmis. En de grote baas op de berg heeft hier zijn mannen ook. Je zou het beste doen door vlug te ontbijten en als de bliksem de grens over te gaan. Welke is het dichtste bij? 'Schaffhausen of Konstanz denk ik, maar' — smeekte ze —'James, moet ik weer van je weg? Het heeft zo lang geduurd, ik heb zo lang op je gewacht. En ik heb mijn best gedaan, is 't niet? Waarom wil je me straffen?' Tranen glinsterden in haar ogen, die er in de dagen van Royale niet geweest zouden zijn. Boos veegde ze ze weg met de rug van haar hand. 'Bliksems!' dacht Bond plotseling. 'Zó'n vrouw zal ik nooit meer tegenkomen. Alles heeft ze, waarvoor ik ooit naar een vrouw heb gekeken. Ze is mooi, in bed en buiten bed. Ze is avontuurlijk, dapper, ze heeft karakter. Ze is altijd opwindend. En ze schijnt van me te houden. Ze zou mij mijn eigen leven laten leiden. Ze is een alleenstaand meisje, niet vastgegroeid aan vrienden, relaties, bezit. En bovenal, ze heeft me nodig. Ze zal iets zijn waar ik naar om moet kijken. Ik heb schoon genoeg van die vluchtige, terloopse affaires die me met een slecht geweten achterlaten. Ik zou het niet erg vinden om kinderen te hebben. Ik heb geen omgeving waarin ze al of niet zouden passen. We horen echt bij elkaar. Waarom zouden we dan niet altijd bij elkaar blijven? Bond merkte plotseling dat zijn stem woorden sprak die hij nog nooit in zijn leven gezegd had, nooit had gedacht dat hij zeggen zou: 'Tracy, ik hou van je. Wil je met me trouwen? Ze werd zeer bleek. Ze keek hem onzeker aan. Haar lippen trilden. 'Meen je dat? Ja, ik meen het. Met heel mijn hart. Ze nam haar hand uit de zijne en verborg haar gezicht in haar handen. Toen ze ze wegnam glimlachte ze. 'Neem me niet kwalijk, James. Het is zo precies wat ik droomde. Het kwam als een schok. Maar ja, ja, natuurlijk wil ik met je trouwen. En ik zal me niet aanstellen, ik zal geen scène maken. Kus me alleen, en dan zal ik gaan.' Ze keek hem ernstig aan, ze keek naar ieder detail van zijn gezicht. Dan boog ze zich naar hem over en ze kusten elkaar. Ze stond op met een ruk. `Ik geloof dat ik er al aan gewend ben, te doen wat je zegt. Ik rijd naar München, naar de Vier Jahreszeiten. Dat is het heerlijkste hotel dat ik ter wereld ken. Ik zal daar op je wachten. Ze kennen me. Ze zullen me een kamer geven zonder dat ik ook maar enige bagage heb. Alles is in Samaden. Ik zal alleen iemand een tandeborstel laten halen en ik zal twee dagen in bed blijven, tot ik naar buiten kan om wat dingen te kopen. Bel je me op? Praat je met me? Wanneer kunnen we trouwen? Ik moet het papa vertellen. Hij vindt het vast prachtig! `Laten we in München trouwen. Op het consulaat. Ik zal er voor zorgen dat we de benodigde papieren zo gauw mogelijk krijgen. Daarna kunnen we opnieuw trouwen in een Engelse kerk — of liever gezegd, in een Schotse kerk, want daar kom ik tenslotte vandaan. Ik bel, je vandaag nog op en kom zo vlug als ik kan weer  bij je. Eerst deze geschiedenis.' `Beloof je mij dat je op jezelf zult passen? Natuurlijk! Van nu af aan loop ik weg als er op mij geschoten wordt! Zij keek hem bezorgd aan. 'Het wordt tijd dat je die zakdoek van je hals afhaalt. Je hebt hem helemaal stukgebeten. Geef hem maar hier. Ik zal hem voor je maken. Bond knoopte het ding los. Het was een zweetdoordrenkte, gescheurde lap. Ze had gelijk. Hij was volkomen stukgebeten. Dat moest tijdens de afdaling gebeurd zijn. Hij kon het zich niet meer herinneren.

Tracy nam de zakdoek en liep zonder om te kijken naar de uitgang. Bond ging zitten. Het ontbijt werd gebracht en hij begon in gedachten verzonken te eten. Wat had hij gedaan? Lieve hemel, wat had hij in Gods naam gedaan? Het enige antwoord op deze vraag was een overweldigend gevoel van ontspanning, warmte en dankbaarheid. James en Tracy Bond! De heer en mevrouw Bond! Hoogst merkwaardig! Hoogst merkwaardig! Er klonk een stem: 'Attentie, attentie! De passagiers voor Swissair toestel 110 met bestemming Londen worden verzocht zich naar uitgang twee te begeven. Attentie, attentie, de passagiers

Bond doofde zijn sigaret, wierp een snelle blik om zich heen, liep naar & deur en liet de afgedankte resten van zijn verleden tussen de ontbijtrommel liggen.