Ik ben Hari Seldon. Voorheen premier van keizer Cleon I. Professor emeritus in de psychohistorie op de Streelinguniversiteit op Trantor. Directeur van het Psychohistorie Onderzoek Project. Verantwoordelijke uitgever van de Encyclopedia Galactica. Schepper van de Foundation.

Ik weet, het klinkt allemaal heel indrukwekkend. Ik heb in mijn eenentachtig jaar heel veel gedaan en ik ben moe. Als ik terugblik op mijn leven, vraag ik me af of ik andere dingen anders had kunnen, had moeten doen. Bijvoorbeeld: Was ik zo diep verwikkeld in het grootse onderzoek naar de psychohistorie dat de mensen en gebeurtenissen die mijn leven kruisten daarbij vergeleken soms in het niet vielen?

Misschien heb ik verzuimd zo hier en daar wat kleine, bijkomstige aanpassingen aan te brengen die de toekomst van de mensheid geenszins in gevaar zouden hebben gebracht, maar wellicht het leven van iemand die mij na was dramatisch zouden kunnen hebben verbeterd... Yugo, Raych... Ik blijf het me afvragen... Had ik iets kunnen doen om mijn geliefde Dors te redden?

De vorige maand heb ik de opnamen voor de crisishologrammen afgerond. Mijn assistent, Gaal Dornick, heeft ze naar Terminus gebracht om aanwezig te zijn bij de plaatsing ervan in de Seldonkluis. Hij zal ervoor zorgen dat de kluis wordt verzegeld en dat de juiste instructies worden achtergelaten voor een eventueel openen van de kluis tijdens de crises.

Tegen die tijd zal ik natuurlijk dood zijn.

Wat zullen de toekomstige leden van de Foundation denken als ze mij (of beter gezegd: mijn hologram) tijdens de Eerste Crisis, over bijna vijftig jaar, zien? Zullen ze commentaar leveren dat ik er zo oud uitzie, of dat mijn stem zo zwak is, of dat ik zo klein lijk, zoals ik in deze rolstoel in elkaar gezakt zit? Zullen ze de boodschap die ik voor hen heb achtergelaten begrijpen? Waarderen? Ach ja, het heeft echt geen zin me daarover druk te maken. Zoals de ouden zouden zeggen: De teerling is geworpen.

Ik heb gisteren bericht ontvangen van Gaal. Alles gaat goed op Terminus. Bor Alurin en de leden van het Project genieten van hun 'ballingschap'. Ik mag er niet om lachen, maar ik moet grinniken als ik terugdenk aan die zelfingenomen blik op het gezicht van die pompeuze idioot Linge Chen toen hij het Project twee jaar geleden naar Terminus verbande. Hoewel de verbanning uiteindelijk werd verhuld door een keizerlijke oorkonde ('Een door de staat gesteund wetenschappelijk instituut en deel uitmakend van het persoonlijke domein van Zijne Augustus Majesteit, de Keizer.' De hoofdcommissionair wilde ons gewoon weg van Trantor hebben, zodat hij geen last meer van ons zou krijgen, maar hij kon de gedachte niet verdragen dat hij alles helemaal uit handen zou geven.), is het nog steeds een bron van geheim genoegen dat Las Zenow en ik Terminus hebben uitgekozen als de vestigingsplaats van de Foundation.

Het enige verdriet dat ik voel als ik aan Linge Chen denk, is dat we niet in staat zijn geweest om Agis te redden. Die keizer was een goed mens en een edel leider, zelfs al was hij alleen in naam keizer. Zijn fout was dat hij in de titel geloofde en de Commissie voor Openbare Veiligheid duldde geen groeiende keizerlijke onafhankelijkheid.

Ik vraag me vaak af wat ze met Agis hebben gedaan... Is hij naar een verre Buitenwereld verbannen, of vermoord, zoals Cleon?

Het kind dat nu op de troon zit is de perfecte marionettenkeizer. Hij gehoorzaamt aan alles wat Linge Chen in zijn oren fluistert en vindt zichzelf een staatsman in de dop. Het paleis en het vertoon van het keizerlijke leven zijn slechts speelgoed voor hem in een enorm, fantastisch spel.

Wat moet ik nu doen? Nu Gaal uiteindelijk vertrokken is en zich bij de groep op Terminus heeft gevoegd, ben ik volkomen alleen. Zo nu en dan hoor ik Wanda. Het werk op Star's End verloopt volgens plan. In de afgelopen tien jaar hebben zij en Stettin tientallen mentalen naar zich toe gehaald. Hun macht groeit. Het is de groep op Star's End geweest - mijn geheime Foundation - die Linge Chen ertoe heeft aangezet de encyclopedisten naar Terminus te sturen.

Ik mis Wanda. Het is al vele jaren geleden dat ik haar heb gezien, stilletjes bij haar zat en haar hand vasthield. Toen Wanda vertrok, zelfs al had ik haar zelf gevraagd te gaan, dacht ik dat mijn hart van verdriet zou breken. Dat was misschien de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen en hoewel ik het haar nooit heb verteld, besloot ik bijna het niet te doen. Maar om de Foundation te laten slagen was het nodig dat Wanda en Stettin naar Star's End gingen. De psychohistorie gebood het... dus misschien was het tenslotte toch niet echt mijn beslissing.

Ik kom nog steeds elke dag naar mijn kantoor hier in het psychohistoriegebouw. Ik herinner me dat alles hier vol met mensen was, dag en nacht. Soms is het alsof het vol met stemmen is, die van mijn lang geleden vertrokken familie, studenten, collega's... maar de kantoren zijn leeg en stil. De gangen galmen van het gegons van de motor van mijn rolstoel.

Ik zou het gebouw kunnen ontruimen, het teruggeven aan de universiteit, zodat ze het aan een andere faculteit kunnen geven. Maar op de een of andere manier is het moeilijk om deze plek los te laten. Er zijn zoveel herinneringen aan verbonden...

Het enige dat ik nu heb is dit, mijn primaire radiant. Dit is de manier waarop de psychohistorie kan worden berekend, waarmee elke formule in mijn Plan kan worden geanalyseerd. Het zit allemaal in deze verbazingwekkende, kleine, zwarte kubus. Terwijl ik hier zit met dit bedrieglijk eenvoudig uitziende werktuig in de palm van mijn hand, wilde ik dat ik het aan R. Daneel Olivaw kon laten zien...

Maar ik ben alleen en hoef slechts een knop in te drukken om de kantoorlichten te doven. Terwijl ik achterover leun in mijn rolstoel, wordt de primaire radiant geactiveerd. De formules verspreiden zich in een driedimensionale pracht om me heen. Voor het ongeoefende oog is die veelkleurige werveling slechts een mengelmoes van vormen en getallen, maar voor mij - en Yugo, Wanda, Gaal - is dit de tot leven gekomen psychohistorie.

Wat ik voor me zie, om me heen, is de toekomst van de mensheid. Dertigduizend jaar van potentiële chaos samengeperst in een enkel millennium...

Dat pad, dat met de dag feller opgloeit, is de Terminusformule. En hier... onherstelbaar verwrongen... liggen de getallen van Trantor. Maar ik zie... ja, zachtjes stralend, een gestaag licht van hoop... Star's End!

Dit... dit... was mijn levenswerk. Mijn verleden... de toekomst van de mensheid. Foundation. Zo prachtig, zo levend. En niets kan...

Dors!