23

'Nee!' Hari Seldon schreeuwde bijna. 'Ik wil niet dat je mee naar buiten gaat, Dors.'

Dors Venabili keek hem aan met een uitdrukking die even vastberaden was als de zijne. 'Dan laat ik jou ook niet gaan, Hari.'

'Ik móet er zijn.'

'Het is niet jóuw plaats. De tuinman eerste-klas moet deze nieuwe mensen ontvangen.'

'Dat is waar. Maar Gruber kan het niet doen. Hij is een gebroken man.'

'Hij moet een assistent hebben. Of laat de oude hoofdtuinier het doen. Hij blijft tot aan het eind van het jaar in functie.'

'De oude hoofdtuinier is te ziek. Trouwens,' - Seldon aarzelde - 'tussen de tuinmannen zitten mensen met een valse naam. Trantorianen. Die zijn hier met een bepaalde reden. Ik heb alle namen.'

'Laat die dan arresteren. Allemaal. Dat is eenvoudig. Waarom maak je het zo ingewikkeld?'

'Omdat we niet weten waarom ze hier zijn. Er broeit iets. Ik weet niet wat twaalf tuinmannen kunnen doen, maar... Nee, laat ik het anders zeggen. Ze kunnen tientallen dingen doen, maar ik weet niet wat ze van plan zijn. Ze zullen ze inderdaad arresteren, maar voordat het zover is, moet ik er meer over weten.

We moeten genoeg te weten zien te komen om iedereen van de samenzwering van top tot teen uit te persen en we moeten genoeg te weten zien te komen over wat ze willen doen om ze op een juiste manier te kunnen straffen. Ik wil geen twaalf mannen en vrouwen oppakken op grond van iets dat in feite slechts een klein vergrijp is. Ze zullen zeggen dat ze wanhopig waren en werk moesten hebben. Ze zullen klagen dat het niet eerlijk is dat Trantorianen worden buitengesloten. Ze zullen sympathie winnen, waarna wij voor gek staan. We moeten hun de kans geven een ernstiger vergrijp te plegen dan het opgeven van een valse naam. Trouwens...'

Er volgde een lange pauze, tot Dors verbolgen vroeg: 'Nou, wat is er verder trouwens?'

Seldons stem daalde. 'Een van de twaalf is Raych, onder de schuilnaam Planchet.'

'Wat?'

'Waarom ben je zo verbaasd? Ik heb hem naar Wye gestuurd om de Joranumitische beweging te infiltreren en het is hem inderdaad gelukt om iets te infiltreren. Ik heb alle vertrouwen in hem. Als hij erbij is, weet hij waarom hij erbij is en moet hij een plan hebben om een spaak in het wiel te steken. Maar ik wil er ook bij zijn. Ik wil hem zien. Ik wil hem kunnen helpen, als dat mogelijk is.'

'Als je hem wilt helpen, zet dan vijftig paleiswachten schouder aan schouder aan beide kanten van je tuinmannen.'

'Nee. Daar bereiken we weer niets mee. De keizerlijke garde zal op zijn plaats staan, maar niet opvallend. De bewuste tuinmannen moeten denken dat ze vrij zijn om te doen wat ze willen doen. Voordat ze dat kunnen, maar nadat het duidelijk is wat ze van plan zijn... pakken we ze.'

'Dat is riskant. Het is riskant voor Raych.'

'We zullen risico's moeten nemen. Er staat meer op het spel dan individuele levens.'

'Wat harteloos om dat te zeggen.'

'Dacht je dat ik geen hart had? Zelfs als het brak zou ik me bezorgder moeten maken om mijn psycho...'

'Zeg het maar niet.' Ze draaide zich om, alsof het haar pijn deed.

'Ik begrijp het,' zei Seldon. 'Maar je kunt er niet bij zijn. Je aanwezigheid zou zo ongewoon zijn, dat de samenzweerders zouden vermoeden dat we te veel weten en dan hun plan afblazen. Dat wil ik niet.'

Hij pauzeerde en zei toen zacht: 'Dors, je zegt dat het jouw taak is mij te beschermen. Dat gaat vóór Raych, en dat weet je. Ik zou er geen nadruk op willen leggen als het niet zo was dat mij te beschermen inhoudt dat je de psychohistorie en het hele menselijke ras beschermt. Dat moet op de eerste plaats komen. Wat ik uit de psychohistorie weet is dat ik op mijn beurt ten koste van alles het centrum moet beschermen, en dat ga ik nu proberen te doen. Begrijp je me?'

Dors zei: 'Ik begrijp het.' Waarna ze zich van hem wegdraaide.

Seldon dacht: En ik hoop dat ik gelijk heb.

Zo niet, dan zou ze het hem nooit vergeven. Veel erger nog: hij zou het zichzelf nooit vergeven... psychohistorie of niet.