2
‘Met wie zou jij dan willen stappen?’ Simona keek Anouk vragend aan. ‘Als je mocht kiezen?’
‘Weet ik veel. Uit wie moet ik kiezen?’
‘Iemand van onze school. Kevin of Roy of eh… Marlijn?’
‘Doe effe gewoon’, viel Sandra haar vriendin bij. ‘Roy zit in de derde en is twee koppen kleiner dan wij. En Marlijn moet zich eerst maar eens goed wassen. Die ruik je van een kilometer afstand al aankomen.’ Er werd gelachen.
‘Er loopt hier anders genoeg lekkers rond. Ik vind Melle uit 4d wel een leuke knul’, bekende Charlotte.
‘Meen je dat nou?’ Kaylim keek Charlotte afkeurend aan.
‘Die heeft flaporen. Hij heeft niet voor niets de hele dag een pet op.’
‘En Ibrahim uit 4a?’ Simona knikte naar de lange slungel bij het fietsenhok.
‘Ja, die is leuk’, flapte Sandra er enthousiast uit. ‘Hij heeft van die mooie, diepzwarte ogen.’
‘Kunnen we het over iets anders hebben? Wat een stom gedoe. Ik wil met niemand van school stappen’, antwoordde Anouk geïrriteerd. ‘Niet met Kevin, niet met Roy en al helemaal niet met Ibrahim.’
‘Waarom niet met Ibrahim?’ Kaylim keek haar donker aan.
‘Omdat hij een Turk is?’
‘Nee, Kaylim. Ibrahim bluft te veel en daar kan ik slecht tegen. Zoiets bestaat ook! Iemand gewoon als persoon niet aardig vinden. Maar ik ben er klaar mee. Ik vind geen ene jongen van school leuk.’
‘Jij wilt zeker alleen iemand van de hockeyclub’, zei Simona met een bekakt stemmetje. De meisjes schoten in de lach.
‘Zo een met een driedubbele naam: Jean-Pierre-John.’
‘Krijg allemaal maar wat.’ Anouk draaide zich om en stampte met een rood hoofd het schoolplein over.
‘Anouk! Toe nou…’ De meisjes holden joelend achter haar aan. ‘Je kunt toch wel tegen een grapje?’ Simona sloeg haar arm om Anouks schouders. ‘Je moet niet zo snel boos worden. We pesten je alleen maar. Ik hou toch van je…’
Ze drukte Anouk stevig tegen zich aan.
‘Ga weg’, mokte Anouk en ze probeerde uit de wurggreep te ontsnappen.
‘We houden allemaal van je!’ riepen ze in koor terwijl ze zich aan haar vastklampten.
‘Laat me los en donder op.’
‘We willen je graag aan een leuke knul helpen’, zei Charlotte.
‘Ik heb jullie hulp niet nodig. Alsof jullie van die experts zijn.’
‘Anouk, liefje…’ slijmde Kaylim en ze maakte kusgeluidjes in de lucht. ‘We zullen ons er niet meer mee bemoeien. Tenzij het een spuuglelijk joch is. Dan moeten we wel.’
‘We zullen je nooit meer pesten. Beloofd. Wil je weer vriendjes met ons zijn?’ bedelde Sandra kinderlijk.
‘Stomme meiden’, gromde Anouk half lachend. ‘Maar als jullie het met alle geweld willen weten… hij heet Maarten. En ja, hij zit op hockey.’
‘Ik wist het.’ Simona grijnsde. ‘Ik zag het aan je. Je bent verliefd. Vertel eens iets meer over je nieuwe lief ?’
‘Nee. Ik vertel jullie niets. Straks weet de hele school het.’
‘Heeft hij blond, bruin of zwart haar?’ informeerde Kaylim.
‘Blond’, loog Anouk.
In het eerste schooljaar waren de vijf meisjes al met elkaar bevriend, en hun vriendschap was met de jaren steeds hechter geworden. Anouk en Sandra waren met hun zeventien jaar de oudsten van het stel. Simona, Charlotte en Kaylim waren zestien. Tot in het derde jaar zaten de vijf meisjes in dezelfde klas van het Meerzicht College. In dat jaar moest er een studierichting gekozen worden en kwamen Anouk en Charlotte in een andere klas terecht. Toch zocht het vijftal elkaar in de pauzes op en gingen ze in het weekend zo veel mogelijk samen eropuit. Winkelen, stappen of gewoon rondhangen in het Westerpark om daar te roddelen over alles en iedereen. Ze praatten over jongens en seks, of beter gezegd: Simona had het vaak over seks. Vooral nu ze pas verkering had met Marco. Charlotte beweerde dat iedereen op zijn of haar zestiende seks had. En de hele groep beaamde dat, behalve Anouk.
Hoewel Anouk twijfelde of Sandra en Kaylim de waarheid spraken, voelde ze zich toch een buitenbeentje. Haar laatste verkering had drie weken geduurd. Ze was met Sven niet verder gekomen dan simpelweg zoenen. Hij was zeventien en zij net zestien. Het leek spannend en Anouk verwachtte vlinders en draaikolken in haar buik. Trillende benen, slapeloze nachten en dagen van niet eten. Maar niets van dit alles. Op een gegeven moment begon ze zich aan hem te ergeren. Aan zijn manier van zoenen, zoals hij zich bewoog, en aan zijn stem. Toen hij meer wilde dan alleen maar zoenen en zijn handen telkens weer onder haar blouse verdwenen, had ze er genoeg van. Ze maakte het uit en nam zich voor om alleen nog met een jongen te zoenen als ze kriebels in haar buik voelde.
Tot een paar weken terug was dat kriebelgevoel nooit gekomen. Hoewel ze aandacht zat van jongens kreeg – daar lag het niet aan. Sinds ze vorige zomer haar bril had vervangen voor contactlenzen en een paar kilo was afgevallen, was ze in populariteit gestegen. Er was alleen niemand die haar kon boeien.
Op het tentfeest in Ophemert kwamen de eerste vlinders in haar buik. Het was onverwachts en het kwam gemeen hard aan. De meisjes stonden bij de bar op hun bestelling te wachten toen ze werden aangesproken door twee jongens.
Marco, de jongen met het donkerbruine stekelhaar, had een vlotte babbel. Zijn roodharige vriend Frits was meer het stille type en hield zich wat afzijdig.
Marco de Koning. Brede glimlach en een rij rechte, witte tanden. Alsof hij zo uit een modeblad was gestapt. Sandra, Charlotte, Kaylim… ze vonden hem allemaal geweldig, maar hij had alleen aandacht voor Simona. Uiteindelijk trok hij haar mee de dansvloer op. En ook dansen ging hem gemakkelijk af. Hij bewoog zich soepel en sexy. De meisjes keken vol afgunst naar het swingende duo. Marco en Simona hadden alleen oog voor elkaar. Ze lachten en flirtten en praatten. Op een gegeven moment kuste hij haar vol op de mond, midden op de dansvloer. Een kus vol passie, en de vonk sloeg overduidelijk over naar Simona. Ze sloeg haar armen om zijn nek en beantwoordde zijn kus met dezelfde hartstocht.
Anouk stond als versteend naar het tweetal te gapen. Voor het eerst in haar leven voelde ze een mengeling van jaloezie en paniek. Haar hart kromp ineen en een misselijkmakend gevoel borrelde omhoog. Met moeite kon ze haar blik van het tweetal losrukken. Ze had zich omgedraaid en was naar buiten gevlucht, waar ze de frisse avondlucht gretig naar binnen zoog. Langzaam werd het weer helder in haar hoofd. Ze was geschokt en verrast door al die vreemde gevoelens die bezit van haar hadden genomen. Als een vloedgolf werd ze overspoeld. Ze was verliefd. Ze had er niet om gevraagd, het overkwam haar. Waarom nu, en waarom dan ook nog op de verkeerde? Dit was zo fout! Tenminste… zo voelde dat.
Ze zat met haar gevoelens totaal in de knoop. Met wie kon ze erover praten? Niet met haar vier vriendinnen. Ze zouden het niet begrijpen en waarschijnlijk zelfs afkeuren. Hoe bracht je zoiets? ‘Je raadt nooit op wie ik verliefd ben. Ja, het is een bekende…’ Nee, dat werkte niet. Dit kon het einde betekenen van hun vriendschap. Anouk hoopte dat ze haar gevoelens verkeerd had begrepen. Dat het een acute aanval van buikgriep was. Maar toen Simona uitgebreid verslag deed van haar avonden met Marco, kwamen de afgunst en de pijn terug. Natuurlijk liet ze niets blijken, maar het liefst had ze haar oren dichtgestopt en het op een lopen gezet.
Ze was overduidelijk verliefd, iets anders kon het niet wezen. Smoorverliefd. De beelden van de hartstochtelijke zoen op het tentfeest spookten elke avond door haar hoofd. 's Avonds lag ze op bed naar het plafond te staren en liet ze haar tranen de vrije loop. Waarom moest haar dit overkomen? En toen uitgerekend Simona beweerde dat ze aan haar kon zien dat ze verliefd was, raakte ze in paniek. Ze kreeg het benauwd en probeerde te vluchten voor de lastige vragen. Maar ze lieten haar niet met rust en om van het gezeur af te komen had ze een willekeurige naam geroepen: Maarten.
Ze kende geen jongen die Maarten heette. Ook niet op de hockeyclub, maar dat konden haar vriendinnen niet weten. Zij kwamen nooit op de club. Natuurlijk zouden ze na twee of drie maanden gaan zeuren dat ze hem wilden zien. Maar tegen die tijd kon ze altijd nog roepen dat hij het had uitgemaakt, en dan was dat leugentje ook weer opgelost.
‘Hebben jullie aan seks gedaan?’ Simona had haar arm in die van Anouk gehaakt.
‘Een beetje.’
‘Wat is een beetje?’ wilde Charlotte weten. ‘Wees nou eens een keer duidelijk.’
‘Zoenen en zo…’ Het gezicht van Anouk begon te kleuren. Ze was niet zo goed in liegen.
‘Heb je in zijn broek gezeten?’ Kaylim was nu een en al oor.
‘Ja, hallo! Ik ga het niet voor je uittekenen’, viel Anouk giftig uit. ‘Dat is nogal privé.’
‘Doe niet zo tuttig!’ Simona lachte. ‘Ik vertel jou toch ook gewoon wat ik met Marco doe.’
‘Daar vraag ik toch niet om’, beet Anouk geïrriteerd van zich af.
Simona negeerde haar uitval. ‘Gistermiddag heeft hij mij opgehaald met de auto van zijn vader en zijn we een stukje gaan rijden. Naast de tennisvelden, in dat doodlopende stuk, heeft hij de auto geparkeerd.’ Ze rolde veelbetekenend met haar ogen. ‘Hij heeft een blokjesbuik.’
‘Jij hebt ook al het geluk van de wereld’, vond Charlotte. ‘Dit kan gewoon niet. Hij moet toch een minpuntje hebben?
Misschien heeft hij een heel klein lulletje.’
De meisjes begonnen te joelen. ‘Ja, dat moet haast wel’, grapte Sandra.
‘Ik moet jullie teleurstellen.’ Simona maakte een weids gebaar.
‘Ja, nog effe’, lachte Kaylim. ‘Daar krijgt een olifant nog een complex van.’
Anouk luisterde stilletjes naar de grappen over en weer, maar kon er niet om lachen. Ze keek Simona van opzij aan. Zou zij seks hebben gehad met Marco? Echte seks? Haar maag trok samen.
‘Kan die van jou een beetje zoenen?’ Simona richtte zich weer tot Anouk.
De brunette schraapte haar keel. ‘Best wel. Ik heb geen klachten.’
Simona trok haar arm uit die van Anouk. ‘Marco en ik gaan waarschijnlijk deze zomer samen op vakantie naar Frankrijk. Dan hebben we bijna drie maanden verkering. Ik denk dat mijn ouders dan niet moeilijk doen.’
‘Als het dan nog aan is’, mompelde Anouk binnensmonds.
Anouk zat in gedachten met haar pen te spelen. Ze kraste allerlei onleesbare krabbels op haar aantekeningenblad terwijl ze naar een oplossing zocht. De stem van Poelma, docent Nederlands, was niet meer dan een onverstaanbaar gebrom. Anouk was niet van plan om werkeloos toe te kijken hoe Marco en Simona steeds verliefder werden. Hoe langer de twee tortelduifjes bij elkaar waren, hoe moeilijker het werd om hen uiteen te drijven. Het was misschien niet netjes om een ander het geluk niet te gunnen, maar het werd ondraaglijk voor Anouk.
Het beheerste steeds meer haar gedachten. Als de meisjes naar een feestje gingen, dan dook Marco plotseling op. Anouk probeerde uit zijn buurt te blijven. Ze had zelfs een paar keer afgezegd omdat ze Marco en Simona niet samen wilde zien. Maar ook dat hielp weinig. Ze bleef niet gespaard. De volgende dag moest Simona haar liefdesleven in geuren en kleuren met iedereen delen, inclusief Anouk. Dat stak. Er was gewoon geen andere optie dan te zorgen dat Simona en Marco knallende ruzie kregen. Het moest natuurlijk slim gespeeld worden, want met dit soort acties maak je je niet erg populair bij vrienden.
‘Anouk? Let je wel een beetje op?’ Poelma liep tussen de rij banken door op haar af. ‘Waar ben jij zo druk mee bezig?’ Geschrokken keek Anouk op en probeerde haar kraswerk onder haar arm te verstoppen. ‘Wat is er zo belangrijk dat het niet kan wachten tot na mijn lessen?’ Hij graaide het papier onder haar handen vandaan en bekeek hoofdschuddend het resultaat. ‘Tekenen is zo te zien niet je beste vak.’
Anouk haalde haar schouders op. ‘Ik was even afgeleid’, mompelde ze als excuus.
‘Mijn excuses dat ik niet zo interessant ben’, antwoordde Poelma en hij gooide haar aantekeningen terug op tafel.
‘Over tien minuten gaat de zoemer. Ik hoop dat je je die paar minuten nog door deze ellende heen kunt worstelen. Een hele opoffering, ik weet het…’
Kaylim was rechtsaf de winkelstraat ingeslagen en stak haar hand op naar Anouk. Ze moesten een heel eind dezelfde kant uit. Kaylim had Anouk nog uitgenodigd om iets bij haar thuis te drinken, maar Anouks hoofd stond er niet naar. Ze reed het kruispunt over en fietste langs de trambaan naar huis.
Anouk woonde in een chique buurt. Daar was geen Turkse bakker of een groentewinkel die zijn goederen op de stoep had uitgestald. Geen bloemenwinkel, geen vishandelaar of een kleurrijke ara die op een stok voor de dierenwinkel van het zonnetje genoot. In deze buurt moest men het doen met een makelaar die wat standaardfoto's had ingelijst en voor het raam had gehangen. Er was een autodealer in een statig pand, en er was een schoonheidssalon die altijd vol zat met dames uit de buurt. Voor boodschappen moest men een paar kilometer rijden.
Anouk stuurde de Prins Bernhardlaan op. Een halve kilometer van tuinen die omringd werden door smeedijzeren hekken met goudkleurige punten. Zorgvuldig verborgen achter hoge struiken en bomen lagen de woningen van de buren. Ze kneep mopperend in haar remmen toen een auto vanuit de Prinses Beatrixlaan zonder te kijken haar weg op draaide. Een rode Ford Escort maakte snelheid en sloeg linksaf de Prinses Margrietlaan in.