14

Rond drie uur had Lex de meisjes naar huis gebracht en was toen weer terug naar het Zuiderpark gefietst. Hij had nog wel even getwijfeld of hij niet beter gewoon naar huis kon gaan. Het feit dat Leonie had ontdekt dat René de stalker niet was, had hem aangegrepen. Maar hij had met Bob afgesproken en een beetje afleiding was altijd welkom. Met een plastic beker vol met bier slenterde hij van podium naar podium, op zoek naar zijn vriend. Hij hoorde zijn naam roepen en draaide zich verrast om. Hij vloekte binnensmonds toen hij Ilse met een stralende glimlach op hem af zag komen. Automatisch dook hij weg achter zijn opstaande kraag en keek haar onzeker aan. Wat moest zij nu weer van hem?

‘Lex, hoe is het met jou?’ vroeg ze liefjes. ‘Ik heb je zo’n tijd niet gezien. Ik mis je.’

Ze friemelde aan de rits van zijn jas en liet toen haar hand enkele minuten op zijn borst rusten. Hij bestudeerde haar nagels zodat hij haar niet hoefde aan te kijken.

‘Het gaat goed’, antwoordde hij. Hij stak zijn neus in het bekertje en dronk lang. ‘Zag ik het goed? Liep Leonie zo te huilen? Ik maakte me echt ongerust! Voelde ze zich niet lekker?’

Hij keek haar aan en probeerde haar te peilen toen hij zei: ‘Ze kwam erachter dat René niet de stalker is.’

‘Niet?’

Lex schudde langzaam met zijn hoofd.

‘En daardoor is ze helemaal van slag?’ Niet-begrijpend keek ze hem aan.

‘Ja, natuurlijk. Wij hebben hem toch vals beschuldigd.’

‘Ja, dat is inderdaad rot voor hem. Dus ze komt niet meer terug naar het feest?’ vroeg ze.

‘Ik denk het niet.’

Haar hand voelde als een steen op zijn borst. Hij kreeg het er warm van en stijfjes deed hij een stapje achteruit. Haar vingers gleden langs zijn borst en bleven even aan zijn jas haken. Automatisch wreef hij over de plek die ze had aangeraakt.

‘Dat kan ik me best voorstellen. Daar word je toch paranoïde van, steeds zo’n hijger achter je aan?’

Hij gaf geen antwoord en keek langs haar weg. Hij probeerde haar te negeren en dat riep het boze in haar op. Haar mondhoeken krulden minachtend op.

‘Je bent toch niet kwaad op mij? Wij hebben toch geen ruzie, hoop ik?’

‘Nee, natuurlijk niet’, antwoordde hij snel.

Hij nam een slok bier en wist moeizaam een glimlach op zijn gezicht te toveren.

‘Gelukkig. Ik heb jou altijd al een van de aardigste uit de groep gevonden. Jij bent anders.’

Haar hand kwam weer omhoog en omklemde zijn heup. Hij kreeg het steeds warmer. Ze zag dat haar aanraking hem onzeker maakte en ze genoot.

‘Weet je wat ik niet begrijp?’ In haar donkere ogen verscheen een kwaadaardige twinkeling. ‘Waarom zo’n aardige jongen als jij geen meisje heeft.’

Zijn hoofd begon te gloeien en zijn mondhoeken trilden. Hij maakte een hulpeloos gebaar.

‘Daar heb ik helemaal nog geen zin in’, zei hij zo stoer mogelijk.

Ze gooide haar hoofd naar achteren en lachte als een kakelende kip.

‘Geen zin in?’ herhaalde ze geamuseerd. ‘Elke gezonde vent heeft toch…’

Ze viel plotseling stil en kneep haar ogen samen. Hij zag haar denken.

‘Val je op mannen?’ vroeg ze plompverloren.

Geschrokken duwde hij haar van zich af. Die vraag overdonderde hem.

‘Hoe bedoel je?’ stamelde hij en hij kreeg het op slag koud.

‘Zoiets kun je gerust tegen mij zeggen, hoor. Het maakt mij niets uit.’

Hij staarde haar aan en realiseerde zich dat hij haar nooit had gemogen. Wat deed hij hier nog?

‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

‘Ik heb je vaak genoeg naar René zien loeren. Vind je hem aantrekkelijk?’

Het was stil. Het voelde alsof hij werd aangereden door de stadsbus. De stemmen op de achtergrond verstomden, de omgeving werd een grote, zwarte vlek. Langzaam kwamen de stemmen terug, het zwart loste op in het niets. Hij keek haar ongelovig aan, een zweem van spot lag op haar gezicht. Het liefst had hij de ironie van haar smoel getimmerd.

‘Wat zijn dit voor shitopmerkingen?’ beet hij haar toe. ‘Ben je niet goed bij je hoofd? Gestoord wijf.’

Hij draaide zich abrupt om en liep met grote passen van haar weg.

‘De waarheid is soms hard’, prevelde ze met een boosaardige grijns op haar gezicht.

‘Wat was er?’ Ron kwam naast haar staan.

Ze snoof. ‘Hij is homofiel’, antwoordde ze op een zelfgenoegzame toon.

Rons mond viel open. ‘Echt waar?’

‘Ja. Dat lag er toch duimendik bovenop?’

Ron schokschouderde. ‘Ik heb er nooit iets van gemerkt.’

‘Nee, dat hebben jullie niet in de gaten. Wij vrouwen voelen zoiets instinctief aan. Maar hij heeft zo goed als bekend en daar gaan we mooi gebruik van maken. Weet je waar Kris is?’

‘Hij staat bij de bar met een blond meisje te praten.’

Met een knik gaf hij de richting aan terwijl hij het terrein afzocht naar een glimp van Lex. Homofiel? Hij kon het moeilijk geloven. Hoewel, hij had Lex nog nooit met een meisje gezien. Sterker nog, hij had Lex nog nooit over meisjes horen praten. Lex hield niet van darten, voetballen, gokken of vechten. Dingen die jongens altijd deden. Vreemd…

Met een zelfbewuste tred liep Ilse naar de bar en liet haar ogen langs de aanwezigen glijden. Al snel ontdekte ze haar prooi en stapte doelgericht op hem af.

‘Kris! Wat leuk om je te zien!’

Ze legde haar hand op zijn arm en schonk het blonde meisje naast hem een gemaakte glimlach. Het meisje glimlachte terug. Met een argwanende blik in zijn ogen keek Kris Ilse aan.

‘Wil je wat van me drinken?’ Ze wachtte zijn antwoord niet af en bestelde twee biertjes. ‘Geweldig feest, niet?’

Hij gromde wat. Ze schoof een beker met bier naar hem toe en ratelde aan één stuk door. Ilse negeerde het meisje naast hem volkomen en na vijf minuten haakte die uiteindelijk af. Kris had zijn vijandige houding laten varen. Ron voegde zich bij het tweetal en gaf een rondje. Alsof er nooit iets was voorgevallen, zaten ze gebroederlijk naast elkaar en hadden plezier. De ruzie was vergeten.

‘Waar is dat blonde stuk gebleven?’ vroeg Ron.

Kris trok een pruillip. ‘Ik zou het niet weten. Waarschijnlijk heeft ze een ander lekker ding gevonden.’

Ron grinnikte. ‘Je bent gek dat je zoiets moois laat lopen.’

‘Ach, je kent me’, zei Kris terwijl hij theatraal zijn schouders ophaalde. ‘Ik geef een ander ook graag een kans. Meiden zat.’ Ron lachte nu hardop en gaf Kris speels een stomp op zijn arm.

‘Wat ben jij een ontiegelijke bluffer’, merkte Ilse op, die al die tijd haar mond had gehouden. ‘Denken jullie nu echt dat wij vrouwen ons laten versieren?’

‘Ja’, riepen de jongens in koor.

‘Kijk nou eens goed naar ons: jong, sexy, intelligent en goed bij kas’, riep Kris geamuseerd.

‘Ja nou’, hoonde Ilse. ‘Die drie euro die jij in je portemonnee hebt.’

‘Oké, maar de rest klopt wel, anders was je er wel over begonnen’, antwoordde Ron bijdehand. De jongens joelden en keken haar uitdagend aan.

‘Ongelofelijk.’ Ilse schudde meewarig haar hoofd en nam een slok. ‘Daarom ga ik liever met Lex een avondje stappen dan met jullie, stelletje wandelende eikels.’

‘Ja, begrijp ik’, brulde Ron en hij stootte zijn vriend veelbetekenend aan. ‘Van Lex heb je niks te vrezen, vrouwen onder elkaar.’

‘Vrouwen onder elkaar…’ bauwde Ilse hem na. ‘Ik vind het heel dapper dat hij er gewoon voor uitkomt’, liet ze erop volgen. ‘Daar moet je lef voor hebben. Er zijn er genoeg die zoiets niet durven toe te geven. Niet dan?’

Ze zag Kris met een niet-begrijpende blik van Ron naar haar kijken.

‘Dat hij homofiel is’, voegde ze er fijntjes aan toe.

Knikkend bevestigde Ron haar bewering.

‘Dat wist je toch wel?’ vroeg Ilse.

Met grote ogen staarde Kris haar perplex aan.

‘Niet dus!’ lachte Ilse en rolde met haar ogen. ‘Het was zo overduidelijk.’

Kris opende zijn mond, wilde iets zeggen, maar zijn kaken vielen weer met een klap dicht.

‘Maar het maakt toch niks uit’, redeneerde Ilse eenvoudig.

‘Of hij nu van mannen of vrouwen houdt, hij blijft gewoon onze Lex.’

Ze klopte vriendelijk op Kris’ been. ‘Wil je nog een biertje?’ ‘Doe er maar een extra’, riep een stem achter hen.

Ilse draaide zich verrast om terwijl ze kirrend zijn naam raadde: ‘Jeroen… Hoe ging het voetballen?’

Jeroen wijdde uit over zijn voetbalwedstrijd. Over de doelpunten die hij had gescoord en zijn beruchte slidings. Hij merkte niet dat Kris ongewoon stil was.

Lex voelde zich licht in het hoofd. Hij had zijn boosheid weggespoeld met twee bekers bier en was toen een groepje vrienden van school tegen het lijf gelopen. Die wisten hem te vertellen dat Bob al naar huis was. Hij had een tijd met de jongens staan praten en had ondertussen nog drie biertjes achterovergeslagen. Hij kon beter stoppen en naar huis gaan voor hij straks stomdronken in de struiken lag. De jongens protesteerden met gejoel en probeerden hem over te halen om nog wat langer te blijven, maar Lex was onvermurwbaar. Morgen wilde hij zijn brommer repareren en daar kon hij geen kater bij gebruiken. Op weg naar de uitgang ontdekte hij Jeroen en Kris aan de bar. Hij hield zijn pas in en keek vol walging naar Ilse, die amicaal haar hand om Jeroens middel had geslagen. Ze giechelde, haar borsten wreven langs zijn arm. Was Jeroen blind? Zag hij dan niet dat ze met hem stond te flirten? En dan zo openlijk dat iedereen het goed kon zien. Waarschijnlijk was dat ook haar opzet. Er liepen genoeg bekenden rond die het beslist aan Leonie gingen doorbrieven. Hij begreep zijn broer niet, was hij dan echt zo stom? Wist hij niet hoe doortrapt dat secreet was? Dat dit een groot toneelspel was met als doel Leonie te krenken. Hij zag haar hand onder zijn T-shirt kruipen en Jeroen liet het toe. De eikel. Hij liet het gewoon toe. Lex aarzelde: moest hij zijn broer waarschuwen? Nee! Hij was toch niet achterlijk. En misschien was het ook wel beter dat hij een keer de bons kreeg, dan hield hij eens rekening met anderen. Hij verdiende een meisje als Leonie niet. Lex fronste zijn voorhoofd toen hij zag dat Jeroen haar rug streelde en langzaam zijn hand liet afglijden naar haar kont. Daar bleef ze liggen. Jeroen boog zich naar haar toe en het was net of hij haar ging zoenen. Lex kwam in beweging. Hij deed dit niet voor zijn broer, maar voor Leonie. Die vernedering wilde hij haar besparen.

‘Hallo, jongens’, begroette hij het stel.

Betrapt liet Jeroen zijn hand van haar kont glijden en keek Lex met een onschuldig gezicht aan.

‘Broertje’, riep hij lachend en hij zwaaide met zijn bier in de lucht. ‘Wil je wat drinken?’

‘Doe maar een cola’, antwoordde Lex.

‘Cola?’ herhaalde Ron giechelend.

Hij wisselde een blik van verstandhouding met Kris, wat Lex ontging.

‘Ik ga zo naar huis, blijf jij nog lang?’ vroeg Lex aan zijn broer.

‘Tot laat in de avond’, antwoordde die. ‘Ik eet hier een frietje, daar heb ik genoeg aan.’

‘Heb je het niet gehoord van Leonie? Over dat telefoontje?’

‘Ja, ze heeft me gebeld. Ze was helemaal overstuur en lag al op bed. Ze heeft haar rust nodig. Hier.’ Hij drukte Lex een beker cola in zijn handen en loerde ondertussen vanuit zijn ooghoeken naar Ilse. Lex greep hem bij zijn elleboog en trok hem mee, de groep uit.

‘Waar ben jij nou mee bezig?’ vroeg Lex op felle toon in zijn oor.

‘Wat is er dan?’

‘Dit kun je toch niet maken. Je vriendin ligt gebroken op bed en jij flirt ondertussen met een ander.’

‘Ik flirt met helemaal niemand’, antwoordde Jeroen verongelijkt.

‘Houd je nou maar niet van de domme. Iedereen kan meegenieten van jullie kleffe gedoe. Straks krijgt Leonie het te horen en dan…’

‘Zeg.’ Met een verhit gezicht greep Jeroen de revers van Lex’ jasje vast en trok hem dreigend naar zich toe. ‘Ik geloof dat jij te veel alcohol op hebt, want je ziet dingen die er niet zijn.’

‘Ze loopt alleen maar met je te flirten om zo wraak te nemen op Leonie’, verdedigde Lex zich. Onhandig probeerde hij zijn jas uit de krachtige vuisten los te wrikken. ‘Daar werk je toch niet aan mee?’

‘Ik begrijp niet waar jij je mee bemoeit, puistenkop. Het is maar goed dat je aan de kinderlimonade zit, want van bier word je veel te bijdehand. Als ik een oppas nodig heb, ben jij de eerste die het hoort. Dan kun je solliciteren.’

Ruw duwde hij Lex van zich af, de cola gutste over de rand.

‘Rot toch op, man. Ga lekker naar huis.’

Lex perste zijn lippen op elkaar. Waarom maakte hij zich eigenlijk nog druk om die zakkenwasser. Hij was het niet waard.

‘Zoek het dan maar uit’, murmelde hij met dichtgeknepen keel, terwijl hij de beker op de grond smeet.

Zonder om te kijken liep hij naar de uitgang. Hij haalde zijn fiets van het slot, sprong op het zadel en racete het park uit.

De volgende ochtend ging de gsm van Leonie over. Ze wierp een blik op het display: Iris Brakel. Dat was een meisje uit haar klas met wie ze weinig contact had. Ze was nogal nieuwsgierig van aard en belde waarschijnlijk om te horen hoe het met haar was nu ze al dagen niet op school was geweest. Vol vertrouwen nam ze op.

‘Hallo Iris.’

‘Hoi. Waarom was jij gisteren niet op Parkpop? Ik heb je niet gezien.’

‘O, ik ben maar heel even geweest’, ontweek ze de vraag.

‘Waarom? Het was reuzegezellig.’

‘Ik had hoofdpijn. Ik hield het gewoon niet langer uit.’

‘Heb je Disk nog gehoord? Onwijze muziek.’

‘Nee, wel de groep King. Maar Ilse was er ook, dus de sfeer was snel verpest.’

‘Ja…’ Het woord werd langzaam en uitgerekt uitgesproken.

‘Ik heb Ilse ook nog gezien. En weet je wat?’

Leonie zweeg. Een zacht stemmetje in haar hoofd waarschuwde haar dat ze dit waarschijnlijk niet wilde horen.

‘Ze stond te zoenen en je raadt nooit met wie’, zei Iris op sensatiebeluste toon.

Het was even stil.

‘Ben je er nog?’

‘Jawel, ik denk na.’ Leonie kreeg het koud en toen weer warm.

Met een onvaste stem somde ze de namen op: ‘Kris? Of Lex?’

Ze sloot haar ogen in afwachting van het antwoord.

‘Jeroen.’

Ze kromp ineen, voelde een pijnlijke steek in haar onderbuik.

‘Jeroen en Ilse?’

‘Ja, ik vond dat je het moest weten’, antwoordde Iris vol medelijden.

‘Weet je dat wel zeker? Was het echt zoenen of…’

‘Het was geen familiekus, als je dat bedoelt. Het was echt tongen.’

Leonie slikte. Dat ook nog. Ze voelde de tranen opkomen en met moeite wist ze een zielig bedankje over haar lippen te krijgen. Ze drukte het gesprek weg en liet zich op de rand van haar bed zakken. Verloren zat ze daar, met haar gsm in de hand. Waarom moest haar dit allemaal overkomen? Van Ilse kon je zoiets verwachten, maar Jeroen? Hij hield toch van haar, waarom deed hij dit soort dingen? Het zou niet lang duren of de hele school wist dat Jeroen haar had bedrogen. De vernedering deed pijn. Ze ging hem om tekst en uitleg vragen, daar had ze recht op. Ze drukte het nummer van zijn gsm in en wachtte. De kiestoon ging eindeloos over, om op zijn voicemail te eindigen.

‘Met Leonie. Je bent gezien met Ilse en ik begrijp niet hoe jij…’

Haar stem sloeg over en snel verbrak ze de verbinding. Ze pakte een zakdoek en snoot luidruchtig haar neus. Ze moest zich niet zo laten gaan. Misschien had Iris het allemaal verkeerd gezien of had Jeroen een goede verklaring. Of… of het was een leugen. Leonie zag het allemaal niet meer zo helder. Het gonsde in haar hoofd, of het elk moment uit elkaar kon barsten. Met een misselijk gevoel sloot ze haar ogen. Ze moest zich rustig houden. Gisteren had ze de hele dag liggen huilen op bed, totaal van de kaart. Als dit zo doorging, kregen haar ouders gelijk. Dan werd ze een psychisch wrak en moest ze hulp gaan zoeken bij een zielenknijper. Ze slikte en slikte, maar het zuur ging niet weg. Ze sprong op en holde naar de wc. Het braaksel kwam er met golven uit. Met een rood hoofd hing ze boven de wc-pot en ze hield met een hand haar haren uit haar gezicht. Een nieuwe pijngolf overviel haar, braaksel spatte in de pot.