21

Charly en Kate liepen vermoeid de trap op naar hun flat. Charly hield haar schoenen in haar hand, en Kate stond onvast op haar benen. Het was halftwee, en Kate bedacht dat ze bijna twaalf uur lang gedronken hadden. Ze deed een paar vruchteloze pogingen om de sleutel in het slot te steken, maar ten slotte tuimelden ze allebei hun zitkamer in. De geur van de stoffige flat, waar de zon de hele dag naar binnen had geschenen, overmande haar. Ze nieste en plofte neer op de bank.

‘Er is een bericht,’ zei Charly, en pakte een kleverige, oude fles Limoncello uit de koelkast. Handig sloot ze de deur met haar billen en kwam zwaaiend de kamer weer in, met de fles en twee glazen. ‘Oeps,’ zei ze en ze drukte met haar elleboog op de knop ‘Play’ van het knipperende antwoordapparaat. ‘Daar ga je.’

Ze overhandigde haar een vol glas. Kate lag languit op de bank. Haar ogen waren moe, ze voelde zich plakkerig. Het katoen van haar jurk was gekreukt, het bewoog op en neer op haar buik als Kate inen uitademde. Ze keek ernaar.

Uit het apparaat klonk een onduidelijk gekraak, toen een gemompel en toen het geluid van pratende mensen, rinkelende glazen, het deed denken aan een drukke receptie.

‘Lieverd… Lieve Kate, hallo schat. Hallo!’ Een benevelde, lage vrouwenstem zweefde naar de bank.

‘O, verrek,’ zei Charly, en ze liep terug naar de keuken. ‘Eersteechtgenote-alarm.’

‘Ssst,’ zei Kate en ze ging overeind zitten.

‘Kindlief. Met je… Wat? Nee, Oscar. Ik ga niet zingen. Je bent vreselijk! Schat. Hou op! Ik praat met Kate. Nee, voor mij geen drank meer, dank je Dick. O, nou ja, vooruit dan, eentje nog.’

‘O,’ kreunde Kate en ze streek met haar handen door haar haar. ‘O, ik kan er niet tegen!’

‘Lieverd, hoe gaat het met je? Met je moeder, die wil weten hoe het met je gaat.’

‘Waarom praat ze over zichzelf in de derde persoon?’ vroeg Charly. Ze leunde tegen de keukendeur, nam grote slokken Limoncello en probeerde haar lachen in te houden. Kate keek met een vertederde glimlach naar het antwoordapparaat.

‘En waarom noemt ze me “kindlief”? Ik heb haar bijna een jaar niet gezien en ik ben zevenentwintig. Proost.’

‘… Ik herinnerde me dat het vandaag je vaders tweede huwelijk is. Ik dacht dat je er misschien wel moeite mee zou hebben, dus bel ik je maar. Ik hou van je, lieverd! En hoop dat het allemaal fantastisch gegaan is. Bel mama morgen. Ik denk dat je nog niet terug bent. Ik ben bij Dick! We drinken een borrel met Vance en DJ! Een knuffel van Oscar. Kom gauw op bezoek in New York, lieverd, ik mis je.’

Er volgden nog dertig seconden achtergrondgebabbel, toen stilte.

‘Ze is gek,’ zei Charly. ‘God, allebei je ouders zijn gek.’

‘Ze is niet gek,’ zei Kate, die niet in de stemming was voor Charly's pesterijtjes. Ze nam een slokje. ‘Mijn moeder is alleen een beetje… Nou ja, om te beginnen was ze niet helemaal nuchter meer, per slot is het mijn vaders trouwdag…’

Hulpeloos haalde ze haar schouders op en probeerde te bedenken hoe ze aan een vreemde uitleg moest geven over haar moeder, hoe je van iemand kon houden die je heeft opgevoed en die je dan plotsklaps in de steek laat, van wie je echt dacht dat ze meer van je hield dan van wat ook, maar die in staat was je gewoon buiten te sluiten wanneer ze dat wilde. Toch was zij de enige, behalve Zoe, die kon begrijpen wat ze vandaag doormaakte. Plotseling miste Kate haar verschrikkelijk. Met één slok sloeg ze het zoete, stroperige vocht naar binnen. Het was een lange dag geweest.

‘God,’ zei ze. ‘Ik ben afgepeigerd, ik zou…’

Plotseling hoorden ze lawaai in de gang, en Charly gaf een gil. ‘Shit!’ Ze sprong op. ‘O, mijn god! De deur is open! Wie is dat verdomme?’

Sean verscheen in de deuropening.

‘Verrek, hoe ben jij binnengekomen?’ riep Charly uit. ‘Wat…’

Ze keek beschuldigend naar Kate.

‘Ik heb de grendel er niet voor gedaan,’ zei Kate. ‘Hij blijft vannacht hier. Ik hoop dat je het niet erg vindt.’

Sean was nadat hij Zoe en Steve had thuisgebracht een laptop gaan ophalen die nagekeken moest worden. Kate had kunnen zweren dat ze Charly verteld had dat hij zou komen. Bovendien was het niet zó'n grote schok – hij was er zo vaak.

‘Hoi,’ zei Sean onverstoorbaar.

‘O,’ zei Charly. Ze staarde hem zo vol minachting aan, dat Kate zich voor haar schaamde. ‘In orde.’

Ze deed een stap naar voren en Kate dacht dat ze zou weggaan, maar toen pakte ze de fles. ‘Hier, drink wat,’ zei ze. Ze schonk haar glas vol en wilde het hem geven. Bijtend op haar lip staarde ze hem aan.

‘Laat maar.’ Sean wapperde met zijn handen naar haar. Hij keek naar Kate, die op de bank zat, liep naar haar toe en hurkte op de grond. Zachtjes liet hij zijn hand over haar buik glijden, streek haar haar naar achteren en gaf een zoen op haar voorhoofd. ‘Wat een dag vandaag! Moe, meisje?’

‘Ja.’

Hij schudde zijn hoofd en mimede: ‘Nee.’ Kate ging rechtop zitten.

‘Ik ga naar bed,’ kondigde Charly aan en ze zette haar glas hard neer op de tafel. ‘Goeienacht, Kate.’

‘Tot morgen.’ Kate bleef Sean aankijken.

‘God, wat een secreet,’ zei Sean. Hij kuste haar, duwde zijn tong diep in haar mond. ‘Waarom is ze zo'n kreng?’

Kate duwde hem weg, beet in zijn oor, wilde in alles van hem bijten, hem opvreten. ‘Dat is ze niet,’ zei ze zacht. ‘Ze is alleen…’

Seans hand kwam onder haar jurk, op haar borsten, trok haar slip naar beneden. ‘Je bent verrukkelijk, liefste. Kate…’ zijn stem ebde weg. Het leek alsof hij zich bedacht en ging verder: ‘Ze heeft een man nodig. Ze moet eens een goeie beurt hebben.’

Vaag, terwijl hij haar streelde, haar hartstochtelijker kuste, haar jurk uittrok, haar overeind trok, dacht Kate aan de reeks mannen, die in de zitkamer verschenen na een nacht met Charly. Spaanse uitwisselingsop het punt stonden te wordenstudenten. Stoere loodgieters. Bekakte, beleefde jongens. Geprikkelde, norse mannen die al tijdenlang naar haar hunkerden en beseften dat ze gebruikt waren en op het punt stonden te worden gedumpt. Vaak ging Charly weg en liet hen alleen achter. Kate moest dan maar zorgen voor hun ontbijt.

‘Dat is het echt niet, geloof me,’ fluisterde Kate. ‘Maar…’

Hij trok haar mee naar haar kamer, en Kate knielde op het bed. Hij smeet de deur dicht. Zijn ogen stonden glazig, bijna onpersoonlijk, en Kate besefte dat ze allebei een beetje dronken waren.

‘Ik wilde je wat vragen,’ zei Sean plotseling. ‘Ik denk er al een tijdje over na.’ Hij beet in haar schouder. ‘Kate…’

‘Wat dan?’ vroeg Kate, uit haar ooghoek kijkend naar de kamer waar een stapel kleren lag. Ze moest die opruimen. Hemel, wat een berg, en ze herkende de helft van die kleren niet. Ze was moe, ze wilde slapen. Venus had een pagina voor problemen, maar daar kon je niet het antwoord vinden op de vraag wat te doen als je je uitgeput voelde en niet in de stemming.

‘Beste Marie. Ik hou van mijn vriend, en we zijn al drie jaar samen, en eerlijk gezegd kan ik me het leven zonder hem niet voorstellen, maar, weet je, soms breng je het bijna niet op om met hem te praten en wil je geen seks met hem. Is dat normaal? Maakt dat een vreselijk mens van me?’ Nee, Venus beantwoordde liever vragen als ‘Beste Marie. Ik denk erover mijn clitoris te laten piercen. Heb je een paar tips voor wat je wel en niet veilig kunt doen?’

‘… met me trouwen?’

‘Hm,’ Kate beet op haar lip en staarde naar de kleren. Verdomme, de helft van die stapel was van Charly! Lui varken. Kate zuchtte geërgerd.

‘Kate, luister je naar me?’ vroeg Sean. Hij liet haar los en staarde haar aan.

‘O…’ Kate knipperde met haar ogen. ‘Ja, ja, natuurlijk.’

‘Echt waar?’ Hij glimlachte vriendelijk naar haar. ‘Ik geloof niet dat je luisterde, hè? Wat heb ik je net gevraagd?’

‘Eh… Iets over het huwelijk?’

‘Min of meer.’ Sean schommelde achterover, zodat ze allebei geknield lagen, ieder aan een andere kant van het bed. Hij pakte haar hand in de zijne en klemde die stevig vast. ‘Kate, ik vroeg je of je met me wil trouwen.’

‘Wat?’ Kate sperde haar ogen open. ‘Wát zei je?’

Sean kuchte en sloot zijn ogen. Hij haalde diep adem. Ze zag dat hij beefde.

‘Oké… Ik vroeg, mal, verrukkelijk kind van me, wil je met me trouwen en me gelukkig maken en doorgaan met de gekke verlegen mooie Kate te zijn voor de rest van ons leven?’

‘O… mijn god,’ zei Kate. ‘O, mijn god… Sean…’

Ze greep zijn handen stevig vast en keek hem diep in de ogen. Vreemd, dacht ze. Elk meisje vraagt zich haar leven lang af hoe haar huwelijksaanzoek zal zijn, en wanneer… Het voelde niet als een aanzoek, als het belangrijkste moment van je leven. Het leek meer op… nou ja, twee mensen die een achteloos gesprek voerden. Misschien moest ze Marie vragen een column daarover te schrijven voor de volgende editie van Venus. ‘Hoe voelt het als hij je achteloos ten huwelijk vraagt?’ Maar natuurlijk was het niet achteloos. Het was Sean, natuurlijk was dit het belangrijkste moment van haar leven. Dus boog Kate zich naar voren, naar hem toe, en ze kuste hem en zei: ‘Ja, ja, liefste. Natuurlijk.’

Hij zuchtte diep, en ze realiseerde zich hoe gespannen hij was.

‘Ik heb zojuist met je vader gesproken,’ zei hij. ‘Ik kreeg hem nog te pakken voordat hij met Lisa vertrok.’

‘Hij was je vast wel dankbaar dat je hem ophield vlak voor zijn huwe lijksnacht,’ zei Kate. Sean fronste zijn wenkbrauwen.

‘Hé! Ik wist dat ik het vandaag wilde doen, oké?’

‘O, Sean.’

‘Ik zag je… jou en je vader, toen je met hem stond te praten, en je zag er zo mooi uit, zoals je daar stond met een glas in je hand, zo helemaal jezelf, zo verbluffend mooi en zelfverzekerd, en ik was zo trots op je.’ Zijn ogen glansden vol emotie, vochtig van ongeplengde tranen. ‘Kate, ik wist dat ik het ging doen. Je vader was verrukt.’

‘Dat geloof ik graag.’ Kate probeerde zichzelf te zien als het meisje dat Sean had gadegeslagen en dat hij ten huwelijk zou vragen. Ze had zich de hele dag een vreemde gevoeld in het leven van een ander, en het was bizar dat hij het tegenovergestelde had ervaren. Maar ja, ze wist dat het zo werkte tussen haar en Sean. Hij gaf haar het gevoel dat ze deel uitmaakte van de wereld, minder een eenling was, een mafkees. Hij toonde haar het leven dat ze hoorde te hebben, opende deuren voor haar, liet haar andere dingen beleven, en ze hield van hem.

‘Kwam je dat vanavond zeggen?’ vroeg ze bijna verlegen, niet wetend wat ze precies moest doen in een situatie als deze.

‘Eh… ja,’ fluisterde hij met zijn mond in haar haar. ‘Natuurlijk. En nu is het gebeurd. Nu is het achter de rug.’

En dat was ook zo.