19

Mei 2003

‘Ik bedoel maar, hij is een stúk!’ zei Juliet, de moderedactrice, met een aai over een truitje dat ze had meegebracht om de vergadering te bewijzen dat een noppenmotief weer in de mode kwam. ‘Hij is een oudere Marco Pierre White. Behalve dat hij niet gek is. God, ik ben dol op hem.’

‘Heb je gezien hoe hij die waardeloze fluitspeelster uit Italië gisteravond troostte?’ zei Jo, de kunstredacteur.

‘Ik weet het!’

‘Wie is hij?’ vroeg Sue Jordan, en Priscilla, de allerliefste nieuwsredacteur en plaatsvervangend hoofdredacteur, antwoordde onmiddellijk: ‘Daniel Miller. Hij is van de tv-show Maestro! Het is net Pop Stars. Hij is fantastisch, Sue.’

‘Daniel Miller?’ zei Sue. Vanaf haar verheven plaats aan het hoofdeind van de tafel riep ze naar Kate. ‘Wacht even. Ik wil onze allerchar mantste columnist en features redacteur iets vragen. Kate, is dat niet jouw vader?’

Kate, die tijdens dat gesprek door de grote glazen ramen naar de rivier langs de South Bank had zitten staren, draaide zich weer om naar de groep. Ze veegde een denkbeeldig stofje van haar grijze Josephpak je, het duurste kledingstuk dat ze tot dusver gekocht had.

‘Eh, ja.’ Ze krabde met een potlood op haar hoofd en mompelde achteloos: ‘Ik denk het wel.’

‘Wát?’ zei Tom Price, de uitgever van het tijdschrift. ‘Daniel Miller is jouw vader? Lieve hemel!’

‘Je houdt me toch niet voor de gek?’ zei Juliet. ‘Kate Miller. Daniel Miller. O, lieve help!’

‘Wauw!’ zei Priscilla, die zonder succes probeerde om verheugd te kijken voor Kate over haar genetische erfenis.

‘Hij is je vader?’ zei Nicola, de plaatsvervangend featuresredacteur. ‘Waarom heb je dat niet gezegd?’

Kate dacht aan achttien maanden geleden, voordat de show het fiat had gekregen van de omroep, toen Daniel bijna zijn huis had moeten verkopen en had moeten verhuizen naar een flat in Acton. ‘Het kwam gewoon niet ter sprake.’

‘Waarom wil hij niet dat ze hem chocola sturen?’ vroeg Nicola. ‘Er stond een interview met hem in Good Housekeeping en hij zei dat hij het vreselijk vond als hij chocolaatjes toegestuurd kreeg. Gek, hoor! Maar wél sexy!’

‘Hij is diabeticus,’ zei Kate kortaf. ‘Hij kan niet tegen suiker. Dat is echt heel slecht voor hem. De mensen sturen hem altijd cadeautjes na recitals. Goed, zullen we verdergaan?’

‘Wauw,’ zei Priscilla. Ze trommelde luid met haar vierkante nagels op het glazen tafelblad.

‘Geweldig, Kate. Kun je zorgen voor een interview met hem? En hem zeggen dat hij met niemand anders moet praten? O!’ Haar ogen begonnen te stralen. ‘Hij is gescheiden, hè? Dat las ik verleden week in Hello,’ zei ze tegen de anderen, die haar met open mond aanstaarden. ‘Zijn vrouw is er met iemand vandoor gegaan. Ja toch?’

‘Ze is mijn moeder,’ zei Kate bits. ‘En ze is er niet met iemand vandoor gegaan. Ze…’ Ze was dankbaar dat Nicola haar in de rede viel.

‘Nou, ik weet dat hij er kapot van was. Is hij op zoek naar liefde? Misschien is dát het! We zouden hem aan iemand kunnen koppelen.’

‘Hm.’ ‘Mmm.’ ‘O, dat is een goed idee,’ mompelden sommigen, niet zonder een wat spijtige klank, alsof Kate dit zo georganiseerd had om haar carrière te promoten.

Kate klemde haar grote aantekenboek tegen zich aan. Gek eigenlijk, hoe het fortuin van de familie Miller wisselde van slecht naar goed, en eindigde in dit volkomen belachelijke gesprek. Ze moest bijna lachen en wilde dat Charly of Zoe er was om het te horen. Sean zou het niet volgen, dacht ze, de schat. Hij zou verontwaardigd zijn. ‘Oké,’ zei ze; voor het eerst voelde ze sympathie voor beroemdheden die klagen dat ze in een verkeerd daglicht worden gesteld. ‘Ten eerste hebben jullie het over mijn moeder en ze is er niet met een ander vandoor gegaan. Ze ging bij mijn vader weg omdat het niet werkte.’

‘Waarom niet?’ vroeg Priscilla gefascineerd.

‘O.’ Kate was van haar stuk gebracht. ‘Eigenlijk weet ik dat niet precies. Het werkte gewoon niet.’ Ze keken haar niet-begrijpend aan. ‘Ik was veertien,’ verdedigde ze zich. Ze zei niet: het was de dag na mijn verjaardag, en ik heb haar daarna een jaar niet meer gezien.

‘Mmm.’

Bovendien is het dertien jaar geleden,’ ging Kate verder. ‘Verleden tijd. Ze zijn nu heel goede vrienden.’

Aangezien haar vader vorige week het verzoek van haar moeder om haar hun trouwalbum te sturen (ze was net begonnen met een plakboek) had afgedaan als ‘weer een eis van dat duivelsmens’ en toen luidkeels had gebruld ‘GOD! Ik haat haar!!’ was dit niet helemaal waar, maar nu, op deze redactievergadering zou het moeten volstaan. Ze was beslist niet van plan het hele drama met hen door te nemen.

‘En die arme vader van je?’ Juliets ogen waren zo groot als schoteltjes. ‘Dat is toch triest voor hem. Is hij nog alleen?’

Kate dacht aan de sopranen, de vioolleerlingen en fans die zijn slaapkamer en de rest van het huis bevolkten toen Venetia vertrokken was. Kate had zich elke ochtend een weg langs hen moeten banen als ze 's morgens naar school ging. Het was elke dag spitsroeden lopen: je wist nooit of Natalia uit Moskou, of Briony uit Colorado, probeerden huiselijk te doen in de keuken, of ze koffie zetten voor hun held, of haar tegenhielden als ze naar buiten liep en haar met valse complimentjes overlaadden, in een poging haar uit te horen over de beste manier om haar vader te strikken. Kate moest beleefd tegen hen blijven, maar voelde zich niet op haar gemak. Ze had verreweg de voorkeur gegeven aan de constante stroom van goede vrienden, oude kameraden, die, zoals altijd, tot diep in de nacht het huis vulden met muziek en gelach en dure rode wijn. Het was sowieso een belachelijke vraag. Haar vader, alleen! Om je dood te lachen.

Toen dacht ze aan zijn leven sinds hij Lisa had leren kennen, hoe dat allemaal was verdwenen, hoe haar thuis, het smalle huis in Kentish Town, was verkocht, en hoe orde en beige kleuren hun intrede hadden gedaan. Een paar weken geleden had iemand in de Observer over Daniel Miller geschreven dat hij nu een marketing product was en niet langer een musicus, en heimelijk moest Kate hem gelijk geven. Lisa had er zes maanden over gedaan om bij hem in te trekken, nóg een paar maanden om zwanger te worden, tien maanden om haar oude vrienden van GMTV, waar ze gewerkt had, zover te krijgen dat ze hem leerden kennen. Een jaar later was hij terug in de studio en nam een album op: Daniel Miller plays Glen Miller. En nu kon hij zich een bruiloft veroorloven waarop zijn vrouw gekleed ging in Temperley Couture en de gasten elk als aandenken een klein zilveren bedeltje in de vorm van een viool kregen, met Lisa en Daniels initialen en de datum. Kate schudde haar hoofd.

‘Nee, hij is niet alleen,’ meldde ze de redactieleden. Ze kuchte even. ‘Morgen gaat hij voor de tweede keer trouwen.’

Die keken verbaasd op. Dit was nieuws. ‘Wauw,’ zei Tom, nog steeds abnormaal gefascineerd. ‘Hebben ze een fotograaf? Hebben ze een deal gesloten met een tijdschrift?’

‘Nee,’ zei Kate, met haar potlood in de hand. ‘Ik hoop het niet tenminste. Anders zal ik een yashmak moeten dragen.’

‘Je bedoelt zeker een burka?’ vroeg Priscilla liefjes.

‘Nee.’ Kate legde haar potlood neer.

‘Natuurlijk wel, Kate.’

‘Een burka is een volledig kledingstuk. Een yashmak is een soort sluier die de ogen vrijlaat en die, eh… voornamelijk wordt gedragen door moslimvrouwen, meestal Turkse,’ hoorde Kate zichzelf zeggen, inwendig kreunend.

‘Hoe wéét je dat toch allemaal!’ kirde Priscilla. ‘Je bent net een dikke oude man bij een pubquiz! O, Kate. Wat ben je toch grappig.’

‘Waarom? Omdat ze iets meer weet dan hoeveel de Spice Girls deze week gezamenlijk zijn afgevallen?’ zei Juliet onverwacht. Kate keek haar verbaasd aan en glimlachte.

‘Goed, goed.’ Sue sloeg met een beslist gebaar op de glazen tafel. Ze knikte vriendelijk naar Kate. ‘Dit is voorlopig alles. We komen zoals gewoonlijk maandag weer bijeen, en Kate… veel plezier bij de bruiloft.’

Toen Kate haar spullen bijeen had gepakt, haar filofax, haar ideeënboek, de laatste nummers van het tijdschrift, volgde Sue haar naar buiten, naar haar kantoor.

‘Heb je een goed gevoel wat morgen betreft?’ vroeg ze toen Kate bij haar bureau stond. ‘Ik vroeg het me af.’

Sue was niet geneigd tot sentimentaliteit of openlijk vertoon van genegenheid, en Kate draaide zich met een dankbare glimlach naar haar om. Dankzij Sue was ze hoofd van de afdeling Features, wat ze onvoorstelbaar, spannend en opwindend vond.

Na de wekenlange gesprekken en de geheimhouding rond het hele project was ze eindelijk bij Woman's World vertrokken en vlak voor de lancering van Venus begin 2002 plaatsvervangend redactiechef Fea tures geworden. Maar de oorspronkelijke redactiechef – die meer van de oude school was en ervan uitging dat elke taxi, en één keer zelfs het verjaardagsdiner van haar man, voor rekening van de zaak was – had het niet gered tot de lancering, en dus was Kate, kort voor Kerstmis 2001, gepromoveerd tot redactiechef.

Met dat in gedachten gaf Kate een klopje op Sues arm – beiden vormden een uitzondering bij Venus en deden niet mee aan alle openlijke betuigingen van genegenheid. Er waren altijd veel luchtzoenen; Sue hield daar niet van. En evenmin hield ze van anorectische modellen, waanzinnig dure fotoshoots in Miami voor een foto van een model tegen een witte muur en overbetaalde onbetekenende columnisten. Eigenlijk gaf ze sowieso niet veel om mode. Daarom had Broadgate haar aangenomen als hoofdredacteur. Ze wilden iemand met nieuwe opvattingen, die de kosten kon drukken, en die een team jonge mensen om zich heen kon verzamelen die dat allemaal goed beseften.

‘Het wordt een geweldige gebeurtenis,’ zei ze tegen Sue. ‘Het is niet zo dat ik sta te trappelen van ongeduld en dat het de mooiste dag van mijn leven is, maar weet je… Ik ben erg blij voor mijn vader. Lisa heeft zijn leven volkomen veranderd.’

‘Daar ben ik blij om,’ zei Sue. Ze keek om zich heen in Kates kleine glazen kantoor. ‘Het moet toch wel vreemd zijn.’

‘Ja, een beetje wel.’ Kate was altijd eerlijk tegen Sue. ‘Maar Sean komt. En Zoe en Steve… Zij zijn onze beste vrienden, weet je. Ze zijn verleden jaar getrouwd. Herinner je je nog dat je voor de catering voor suikervrije gebrande amandelen hebt laten zorgen?’

‘De kleine Zoe, met het zwarte haar.’ Sue keek vergenoegd. ‘Prima. Hoe gaat het met haar?’

‘Heel goed. Ze is zwanger, dus het gaat echt goed met haar.’

‘Nou, het zal prettig voor je zijn dat je je eigen groepje hebt op die dag.’

‘En Charly komt,’ voegde Kate er plagend aan toe.

Sue keek met geveinsde afschuw op. ‘Juist. Een gang dus.’

‘Ze komt in het zwart, en ze zei gisteravond aan de telefoon tegen mijn moeder dat ze tijdens de toespraken “Nee!” zal schreeuwen als mijn moeder dat wil.’

Nu was Sues afschuw ongeveinsd. ‘O, mijn god. Dat is niet mis, hè? Wat heeft je arme moeder daarop gezegd?’

‘Dat vertelt de geschiedenis niet,’ zei Kate lachend. ‘Maar mijn moeder kennende denk ik dat ze het prachtig zou vinden.’

Ze kon merken dat Sue niet goed wist of ze moest lachen of niet, want Sue maakte een gebaar ten afscheid en haastte zich naar haar eigen kantoor. Kate draaide zich weer om naar haar bureau en nam de telefoon op. Sean sliep de nacht vóór het huwelijk bij haar, en ze wilde zeker weten dat hij alles bij zich had. Hij had er een hekel aan om bij haar te blijven slapen, hij had veel liever dat ze bij hem kwam, en hij zou ongetwijfeld iets vergeten. Op haar bureau lagen de proeven voor de quiz van de volgende editie: WIE IS ER DE BAAS IN JE RELATIE? JIJ OF HIJ?

‘Ha,’ zei Kate en ze legde haar voeten op haar bureau toen Seans telefoon ging. Ze draaide rond om weer uit het raam te kijken en ving haar spiegelbeeld op in het glas. Dat was zij, dat meisje in het grijze pakje met het gladde kapsel en het kantoor. Gek, hoor. Ze zuchtte tevreden, wachtte tot Sean de telefoon zou beantwoorden en staarde naar de overkant van de rivier. Het uitzicht op de stad in het voorjaar was werkelijk schitterend.