10

Twee uur later. Het was na middernacht, en de housewarming van Zoe en Steve was een daverend succes. Zoe had Wodka Jellies gemaakt, en Kate had er vier op. Steve zorgde voor de muziek, wisselde met het grootste gemak de cd's af met zijn lp's. Ze dansten als gekken op Michael Jackson, deden hun best op de Moonwalk in de kleine keuken. Op een gegeven moment dansten dertig mensen de conga op Perez Prado door de smalle flat, door de zijdeur de tuin in en door de voordeur weer naar binnen. Daarna begon Steve – een fantastische gastheer, die alleen maar wilde dat zijn gasten zich goed amuseerden, zonder zich te bekommeren om de puinhoop die ze aanrichtten in zijn nieuwe flat – supersterke cocktails te mixen en Zoe ging op een stoel staan en zong ‘Rescue Me’ met een haarborstel als microfoon, tot ze viel en Steve haar moest oprapen. Hij gooide haar over zijn schouder, gaf haar een klap op haar billen en droeg haar de kamer uit, terwijl zij gilde en de anderen applaudisseerden.

Nu en dan ving ze een glimp op van Sean, die gestaag aan het drinken was, en wuifde naar hem of gaf hem een klopje op zijn arm, om zich ervan te vergewissen dat het goed met hem ging. Maar verder ging ze verloren in een draaikolk van drank, gelach, gepraat. Ze bleef achterom kijken om te zien waar Mac was, dacht voortdurend dat ze hem zag – had ze het zich maar verbeeld? – terwijl het feest steeds wilder werd. Het was zelfs zo'n geweldig feest dat toen de nieuwe buren boven hen – een echtpaar van in de dertig – naar beneden kwam om te klagen over het lawaai, Steve hen een Moscow Mule in de hand stopte en hen binnen vijf minuten met Betty aan het dansen had op Britney Spears.

Betty zat vanavond achter Sean aan. Kate merkte het, en keek geamuseerd toe wanneer Betty met haar valse wimpers naar hem knipperde, geïmponeerd door de manier waarop ze zo geraffineerd en tegelijk zo doorzichtig kon zijn. Kate was er vrij zeker van dat Betty en Sean tijdens hun studietijd aan de universiteit met elkaar naar bed waren geweest, en toen ze hen zo zag was ze er plotseling van overtuigd dat het vanavond ook zo zou eindigen. Ze stond in de hoek van de zitkamer om even uit te rusten van het dansen, met haar glas in de hand, en zag hoe Betty haar bovenlip met haar tong aanraakte als ze tegen hem sprak, haar blonde haren heen en weer zwaaide, hoe Sean naar haar mond keek als hij antwoord gaf, en hoe ze elkaar glimlachend in de ogen keken terwijl ze steeds dichter bij elkaar kwamen. Plotseling leek de Sean van een paar uur geleden, die zo diepbedroefd was over Jenna's verloofde, heel ver weg. Hij wilde scoren vanavond, dat was duidelijk. Kate beet op haar lip, proefde bloed op haar tong, en draaide zich om, verbaasd over haar intense reactie.

‘Geweldig feest, Zoe,’ zei ze.

Zoe leunde tegen de deurpost om zich staande te houden, haar handen klampten zich bijna vertwijfeld vast aan het hout. ‘Dank je,’ zei ze. ‘Die verdomde flat, je weet wat een toestand het was om hem te krijgen, ik kan gewoon niet geloven dat we hier nu echt wonen.’ Ze bonkte zachtjes met haar hoofd tegen het hout. ‘Maar ik denk dat ik morgen iets goed heb te maken met de buren,’ ging ze nerveus verder. Ze keek door de gang de keuken in, waar Kate door de glazen deuren Francesca en Steve op het kleine grasveldje kon zien liggen, waar ze luid aan het zingen waren.

‘Maar je bent een schat,’ zei Kate. ‘Ze zullen dol op je zijn. We hadden verleden week nog een artikel over de omgang met buren. Accepteer je verantwoordelijkheid, ga morgen met een doos chocola naar iedereen toe en zeg gewoon dat het je spijt. Het zal best meevallen.’

‘Heb je Mac nog ontmoet?’ vroeg Zoe plotseling.

‘Ja,’ zei Kate. ‘Nou ja, in het begin…’ Ze keek om zich heen. ‘Ik weet niet waar hij gebleven is.’

Zoe haalde haar schouders op. ‘Ik zou het niet weten,’ zei ze. ‘Hij werkt te hard. Hij ziet er uitgeput uit. Vind je niet?’

Kate had niets gezien, behalve dat hij er aantrekkelijk uitzag. En ze had hem nooit eerder ontmoet, dus kon ze er moeilijk over oordelen.

‘Zoe! Zoe!’ gilde Steve uit de keuken. ‘Zoe! Kom eens kijken! Als je scheerzeep in een tupperwaredoosje doet en die aansteekt – moet je zien wat er gebeurt!’

‘Jee!’ zei Zoe. ‘Wat ben je toch nog een kínd, Steve!’ gilde ze terug. Ze keek de gang in. ‘Dat is echt…’ Er klonk een harde knal.

‘Ga maar,’ zei Kate, en dronk haar glas leeg. ‘Ik haal nog een glaasje…’ Ze keek naar het glas in haar hand. ‘Ik weet niet wat het was. Maar ik ga het in ieder geval halen.’

Ze draaide zich om in het kleine halletje toen Zoe wegliep.

‘Hallo,’ zei een stem achter haar, en Kate draaide zich met een ruk om. Het was Mac. Hij deed de deur van de logeerkamer dicht.

‘Hallo,’ zei ze aarzelend. ‘Ik heb je een tijd niet gezien.’

Hij krabde op zijn hoofd. ‘Ik weet het. Ik ben in slaap gevallen.’

‘Je bent in slaap gevallen? In de logeerkamer?’ Kate snapte er niets van. ‘Het moet dus niet zo'n goed feest zijn als ik dacht.’

‘O, vast wel,’ zei hij ‘Ik heb Zoe ‘Cabaret’ horen zingen.’

‘O,’ zei Kate. ‘Nou ja, er is meer gebeurd, maar misschien dat je…’

‘Mooie jurk,’ zei hij, haar in de rede vallend. ‘Hij past bij je.’ Hij beheerste zich. ‘Natuurlijk heb ik je nooit eerder gezien, dus hoe zou ik dat kunnen weten. Maar je ziet er lief uit.’ Hij draaide zich om naar de muur en prevelde iets binnensmonds voordat hij zich weer naar haar omdraaide. ‘Jezus. Hoe…’

Kate glimlachte verward. ‘Maar toch, bedankt. Dat is erg… lief van je.’ Onbewust herhaalde ze het woord en besefte het toen; ze grinnikten allebei, ontspanden zich wat. ‘Het was een cadeau van mijn vader. Het is een vintage jurk, uit de jaren vijftig, denk ik.’

‘Natuurlijk, je vader is Daniel Miller, hè?’

‘Ja,’ zei Kate, heimelijk blij dat hij dat wist, dat ze al dingen over elkaar wisten dankzij Zoe en Steve, ook al hadden ze elkaar nooit leren kennen. Het maakte dat ze zich meer op haar gemak voelde.

‘Ik heb hem laatst op de radio gehoord; hij sprak over zijn nieuwe album. Interpretaties van songs van ABBA?’

‘Ja,’ zei Kate weer. ‘Schijnt erg goed te zijn. Het is net uit, ik heb het nog niet gehoord.’

‘Ik heb alleen maar stukjes gehoord. Hij werd geïnterviewd voor de radio. En hij was overdag op de tv, een of ander programma dat ik zag toen ik op patiëntenbezoek was.’

Daniel had een nieuwe agent die Lisa heette en die hem al die publiciteit bezorgde. Zij was verantwoordelijk voor Daniels nieuwe korte kapsel, zijn Ralph Lauren-pakken, de peinzende foto's van hem, starend uit ramen in vervallen oude landhuizen. En ze noemde hem ‘Danny’. Ze leek niet te houden van dingen als lange avonden in keukens in souterrains, goedkope rode wijn drinkend (rode wijn verkleurt je tanden), van wandelingen over de Heath op koude dagen, of van dochters die in leeftijd niet veel met haar scheelden. Kate kende haar. Ze was niet bepaald dol op haar.

‘Ja,’ zei Kate. ‘Het is mooi, hij heeft zich daarvoor een hele tijd erg kalm gehouden.’ Ze schraapte haar keel en wilde van onderwerp veranderen toen er een gil klonk uit de andere kamer. ‘Hemel,’ zei ze lachend. ‘Zoe is door het dolle heen.’

Mac keek spottend-serieus. ‘Hoe waren jullie toen jullie klein waren?’

Kate lachte. ‘Zoe was heel pienter en uitgelaten en luidruchtig. Heel luidruchtig. En ik was… een stuntel. En een beetje bozig. Niet zo aardig als Zoe.’

Hij boog zijn hoofd en liet zijn stem dalen. ‘Kate! Ik weet zeker dat dat niet waar is.’

‘Dank je,’ zei ze langzaam. ‘Maar dat is het wel. Althans zo ongeveer.’ Even zwegen ze. ‘En jullie tweeën?’

‘Wie? Steve en ik?’ Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar, verborg zijn handen onder zijn oksels. ‘Hij was het typische lastige kleine broertje, altijd even vrolijk en brutaal en grappig en luidruchtig. Net als Zoe blijkbaar.’ Kate schudde haar hoofd en schoof dichter naar hem toe. Ze wilde hem aanraken.

‘En jij?’

‘Ik? Ik was…’ Hij keek haar glimlachend aan. ‘Ik was erg onbeholpen en bleef graag in mijn kamer, waar ik boeken las en vreselijke gedichten schreef. En naar dingen keek onder mijn microscoop. God, wat is dit gênant.’ Zijn gezicht vertrok even. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat ik jou dat allemaal vertel.’

‘Een microscoop?’ Ze lachte ongelovig en hij leek even van zijn stuk gebracht, tot ze haar hand op zijn arm legde en hem geruststelde: ‘Mac, wat toevallig! Ik had een telescoop.’ Kate dacht aan haar arme telescoop, die verbannen was naar ergens onder in haar kast. ‘Je hebt net een beschrijving gegeven van mij als tiener. Nou zie je maar weer!’

‘Gelijkgestemde zielen, dat zie je vaak bij briljante mensen,’ zei Mac knikkend. ‘Of misschien ook niet.’

Weer viel er een stilte – ontspannen, prettig. Hij geeuwde plotseling. ‘Sorry, onhebbelijk van me.’ Hij wreef over zijn gezicht; het drong tot haar door dat hij net wakker was geworden. ‘Ik heb… ik heb het druk gehad, zie je.’

Ze herinnerde zich dat Zoe gezegd had dat hij er zo moe uitzag. ‘Je werk?’

‘Zoiets, ja.’ Hij aarzelde even en keek op haar neer; zij was lang, maar hij was langer. ‘Laten we wat gaan drinken, oké?’

‘Goed,’ zei ze en ze keek hem aan. Ze kon haar blik niet van hem afhouden, niet alleen omdat hij ongelooflijk aantrekkelijk was – maar omdat ze het gevoel had dat ze hem kende, hem ergens van herkende, en ze kon er niet achter komen waarvan.

‘Goed geslapen?’ riep Steve toen ze de keuken binnenkwamen. ‘Voel je je weer wat beter?’

‘Ja, broertje, bedankt,’ zei Mac. ‘Sorry, Kate. Wat wil je drinken?’

‘Dat ziet er goed uit,’ antwoordde Kate, wijzend naar een willekeurige fles waar nog iets vloeibaars in zat. ‘Dank je.’ Ze keek hem van opzij aan en zag dat hij haar gadesloeg terwijl hij wijn inschonk. Te gek, dacht ze, zo had ze zich nog nooit gevoeld. Dus… ze had het onder controle, vast en zeker. Ze wist niet wat er verder zou gebeuren, maar ja, het was niet anders… Ze twijfelde geen moment als ze in zijn sympathieke maar toch nieuwsgierige groene ogen keek.

Mac proostte met haar. Er waren bijna geen gasten in de keuken – sommigen waren in de tuin, huiverend in de koude voorjaarsnacht, de meesten waren teruggekeerd naar de zitkamer of stonden in de gang. De muziek drong door de muren heen tot hen door. Steve nam hen even op, streek over zijn gezicht en zei toen: ‘Hé, Francesca, je kent Mac toch, hè?’

Francesca was Steves vriendin voordat Zoe op het toneel verscheen. Ze draaide zich met tegenzin af van haar ex-vriendje en keek Mac met een raadselachtig glimlachje aan.

‘Natuurlijk, schat,’ zei ze. ‘Hallo, Mac, hoe gaat het?’

‘Prima,’ antwoordde hij. Ze zoende hem en klopte op zijn schouder.

‘Wat is er gebeurd met die baan in Edinburgh?’ vroeg ze, half nieuwsgierig. Kate sloeg haar aandachtig gade, heel nieuwsgierig.

Mac wipte van de ene voet op de andere. ‘Het St. Giles-ziekenhuis? Dat…’

‘Hé! Hé!’ hoorden ze Zoe buiten roepen. ‘O god, ik geloof dat hij moet overgeven. Jakkes! Steve! Steve, kun je…’

Francesca draaide zich om en keek door de glazen tuindeuren. ‘Nee, hè?’ zei ze op verveelde toon, toen Steve de tuin in holde.

‘Heb je me nodig, broer?’ riep Mac hem na.

‘Nee, hoor,’ zei Steve, die achter iemand op de grond knielde. ‘Brrr! Afgrijselijk.’

‘Kom,’ zei Mac, en hij legde zijn hand op Kates elleboog. Zijn aanraking gaf haar een schok; zijn duim lag droog en warm op de binnenkant van haar arm. ‘Ik wil je wat vragen.’

Kate volgde hem naar de gang en bleef toen plotseling staan. Sean en Betty stonden verstrengeld in elkaars armen, ze waren blijkbaar alles om zich heen vergeten. Ze merkten het zelfs niet dat iemand ach ter hen omhoogreikte om zijn jas van de kapstok te pakken. Kate keek naar Seans gezicht, wat ze ervan kon zien tenminste, want de helft was verscholen achter dat van Betty. Ze moest even bij zichzelf lachen. Waarom verbaasde het haar niet? Ze kende Sean toch. Hij zou nooit veranderen.

Mac merkte het niet, hij keek weer naar de tuin, om zich ervan te overtuigen dat met die arme ziel daarbuiten alles in orde was. Zijn kaak stond strak, zijn houding was gespannen. Maar toen ze een lichte zucht slaakte en haar hoofd schudde, keek hij weer naar haar en zei: ‘Wat zou je ervan zeggen als we hier verdwenen?’

‘Hè?’ zei Kate verbluft.

Hij raakte luchtig haar schouder aan. ‘Ga met mij mee. Laten we weggaan.’

‘Maar het is…’ Kate keek op haar horloge, onzeker wat ze moest zeggen: het was twee uur. ‘O.’ Toen keek ze weer naar Sean en Betty, en daarna naar Mac. Mac ving haar blik op en knikte.

Ze knikte terug.

‘Ja, laten we gaan.’

Het was donker in de gang bij de keukendeur. Hij pakte haar hand en trok haar naar zich toe, en ze zoenden elkaar, hun handen ineen. Zijn stoppelbaard schuurde langs haar huid, zijn tong drong in haar mond, zijn lippen waren droog en warm, net zoals de rest van hem.

‘Kate Miller,’ zei hij, toen hij zich van haar losmaakte. ‘De befaamde Kate Miller.’

Ze liepen langs Betty en Sean; Kate moest op zijn schouder tikken om te laten weten dat ze wegging, vooral omdat ze een afspraak had met Sean. ‘Hoi,’ zei ze en pakte een arm, in de hoop dat het Seans arm was. Mac hield haar andere hand vast, zijn vingers streelden de hare. Ze voelde zich zwak worden in zijn nabijheid, haar benen werden helemaal slap toen zijn heup de hare raakte.

Sean draaide zich om; zijn ogen stonden glazig en hij hijgde licht. ‘Kate, hoi,’ zei hij. Er lag een geïrriteerde klank in zijn stem, en Kate kon het hem niet kwalijk nemen. Achter hem probeerde Betty zich achteloos om te draaien, alsof ze erover dacht de flat te kopen en daarom de conditie van het plafond inspecteerde.

‘Ik ga weg,’ zei Kate. Ze maakte een hoofdbeweging naar Mac, alsof ze de situatie duidelijk wilde maken.

‘Wat?’ zei Sean snel. ‘O, ja…’ Hij keek van Kate naar Mac achter haar, die beleefd knikte en haar hand steviger vastpakte. Ze zwaaide op haar benen, leunde tegen hem aan, duizelig van verlangen naar hem. Ze wilde met hem alleen zijn. Toen keek ze weer naar Sean.

‘Ik zie je morgen, oké?’ zei ze. ‘Doe geen…’

‘Het is goed, Kate,’ zei Sean met een scherpe klank in zijn stem. ‘Tot morgen.’ Hij haalde zijn hand van Betty's achterste en kneep even in Kates arm. ‘Hou het netjes.’

Ze draaide zich om, en zij en Mac liepen naar buiten en deden de voordeur achter zich dicht. En toen was er niets anders meer dan zij beiden – alleen.