34

Ik maakte mijn blik los van de pagina’s, beklad met Prestons karakteristieke rode gepriegel, en keek hem aan. ‘Het kakgymnasium?’

‘Ja, ik kon zo snel geen naam bedenken.’ Hij dronk zijn glas leeg en zette het neer naast de rest van zijn collectie op mijn koffietafeltje. Nu ik de sfeer in zijn eigen flat had geproefd, begreep ik beter waarom hij elke kans aangreep om bij mij langs te komen. Hij rekte zich uit en stond op van de bank, schijnbaar zonder de pluisjes van de vulling op te merken die aan zijn broek kleefden. Toen zette hij het geluid van het avondnieuws – waarin mijn naam goddank een keertje niet werd genoemd – wat zachter en verzamelde zijn papieren.

Op weg naar de deur bleef hij naast me staan en zei hooghartig: ‘Ik heb zoveel kritiek op je werk omdat het me ter harte gaat.’

‘Ik kan mijn handen warmen aan je affectie.’

‘Bel maar als ik je verder kan helpen.’

‘Verder?’

‘Ja, verder. In de betekenis van afstand.’

‘Laat maar.’

Hij verdween en liet de fles Havana Club achter die ik, met nog een paar druppels op de bodem, niet meer hoefde te verbergen. Ik liet me in mijn leesstoel zakken, de enige die voor Xena’s toorn gespaard was gebleven, en legde mijn voeten op de poef. Het nieuws maakte plaats voor een tv-spot voor Chain of Command , een commercial van vijftien seconden op een aantrekkelijk tijdstip. Mijn uitgever had die zendtijd pas gekocht nadat ik wegens moord was aangeklaagd. De marketing legde een verontrustende nadruk op mijn gezicht, luguber zwevend boven het omslag van mijn nieuwste boek, met een uitdrukking die het midden hield tussen woede en constipatie.

Daarna, volgens een bizarre karmische logica, hoorde ik de ritmische openingstune van Aiden’s War . Johnny Ordean ging weer eens de strijd aan met een straatboef en ontweek een linkse directe van een onappetijtelijke Arabier. Heel wat swingender dan in zijn rol van pater Derek Chainer. Johnny bleef even staan en liet de camera inzoomen voor een close-up, zoals elke week, of elke avond, als je een schotel had.

Even later zag ik dezelfde scène voorbijkomen als toen ik met Caroline in het café had gezeten: Johnny die over een lijk gebogen stond en een patroonhuls bestudeerde die hij met een paperclip had opgeraapt. ‘Breng dit naar het lab. De huls, niet de hotdog.’

Ik bladerde de pagina’s door en vond Prestons laatste opmerking. Toen pakte ik mijn mobiel en belde.

Boven de dreunende beat van een of andere club uit hoorde ik de stem van iemand met een sterk Brooklyn-accent. ‘Dit is het toestel van Johnny Ordean.’

Sinds Aiden’s War genoeg afleveringen had gehaald voor een dvd-
box, had Johnny zich een air van onbereikbaarheid aangemeten. Je moest je door een hele hofhouding heen werken om hem te spreken te krijgen.

‘Je zult het niet geloven,’ zei ik, ‘maar ik bel voor Johnny. Met Drew Danner.’

‘Andrew Danner? De...?’

‘De moordenaar, ja,’ zei ik. ‘Dezelfde.’

Opgewonden geroep, en toen Johnny’s stem, schor en luid: ‘Drew? Ben jij dat? Rare tijden, bro . Rare tijden. Heb je dat wijf nou vermoord?’

‘Ja, en die ander ook.’

‘Drastisch.’ Johnny bediende zich graag van de onnozele modekreten die elk jaar als een vloedgolf over L.A. spoelden.

‘Hoe gaat het?’

‘Oké. De serie loopt lekker. Volgend jaar doen we een spin-off.’

‘ Aiden’s War Omaha ?’

‘Lachen, bro . Nee, het heet Mary’s Rule , en de zus...’

‘Hoor eens, je moet iets voor me doen. Heb je nog steeds technisch rechercheurs bij de ploeg die jullie adviseren?’

‘Ja, een handvol.’

‘Ik heb hier een haar die door een politielab moet worden onderzocht. Daarmee zou ik misschien mijn onschuld kunnen aantonen.’ Dat was natuurlijk niet zo, maar ik probeerde er een dialoog van te maken waaraan hij gewend was. ‘Ik moet weten van wie hij afkomstig is.’

‘Een soort aanwijzing, bedoel je?’ Ik hoorde de opwinding in zijn stem.

‘Ja, Johnny, een soort aanwijzing. Kun jij dat door een van je mensen laten doen?’

‘Natuurlijk. Ik breng die haar wel naar ze toe en zeg dat ik met een ideetje voor een aflevering speel. Ze vinden het geweldig om me van alles te demonstreren op dat lab. Wanneer moet je het weten?’

‘Zo snel mogelijk. Ik kan je niet uitleggen hoe belangrijk het is.’

‘Kom vanavond naar Flux. Het is een besloten feestje, maar ik zet je naam op de lijst. Ik zal een van de adviseurs bellen en hem vragen om die haar nog vanavond te analyseren.’

‘Zou je dat voor elkaar krijgen? Vanavond nog?’

‘Ik ben Johnny Ordean. Ik krijg alles voor elkaar.’