*

En zo was het: in het huis van de Braziliaan schaterden voortdurend de papegaaien; ik hoorde ze vanaf de muur van de tuin achter mijn huis, als ik op de ladder mijn sinaasappels stond te plukken en in de grote mand van palmvezels gooide. Af en toe voelde ik in mijn rug de ogen van mijn drie katten, die in de amandelbomen waren geklommen en me observeerden, wat zeiden ze tegen me? Niks, niet te verstaan. Verder naar achteren voerde mijn vrouw de vissen in de vijver: zo werden wij oud, zij en ik, de vissen en de katten, maar mijn vrouw en de vissen, wat zeiden ze tegen me? Niks, niet te verstaan.

De zon begon te schijnen.

De vrouw van de Braziliaan, de ranke Geraldina, zocht de warmte op van haar terras, spiernaakt lag ze voorover op de rode, gebloemde beddensprei. Naast haar, in de verkoelende schaduw van een kapokboom, dartelden de grote handen van de Braziliaan behendig over zijn gitaar, en zijn stem verhief zich, mild en doordringend, tussen het zoete geschater van de papegaaien; zo verstreken de uren op zijn terras, met zon en muziek.

In de keuken stond het mooie kokkinnetje ze noemden haar la Gracielita boven op een geel krukje af te wassen. Ik kon haar zien door het glasloze keukenvenster, dat uitkeek op de tuin. Onbewust wiegde ze tijdens het afwassen met haar achterwerk: onder haar hagelwitte effen rok schudde elke ronding van haar lichaam op het fanatieke, gedegen ritme van haar taak. Borden en kopjes vlamden op in haar lichtbruine handen, af en toe dook een gekarteld mes op, vrolijk blinkend, maar niettemin alsof er bloed aan zat. Ik was niet alleen aangedaan door haar, maar ook door het mes dat eruitzag of er bloed aan zat. De zoon van de Braziliaan, Eusebito, zat stiekem naar haar te kijken, en ik keek naar hem terwijl hij naar haar keek, hij weggedoken onder een tafel vol ananassen, zij in diepe onschuld

gedompeld, door zichzelf in beslag genomen, zonder het te merken. "Wat hem, bleek en bevend zoals hij daar zat, fascineerde en kwelde het waren de eerste geheimen die hij ontdekte was het tere witte slipje dat tussen haar gulle billen glipte; ik kon ze van deze afstand niet onderscheiden, maar beter nog: ik stelde me ze voor. Ze was net zo oud als hij: twaalf. Ze was aan de mollige kant en tegelijk spichtig, met een rode gloed op haar bruinverbrande wangen, zwart krulhaar, even zwart als haar ogen, en op haar borst verrezen de twee harde vruchtknoppen alsof ze de zon zochten. Ze was al vroeg wees geworden, haar ouders waren om het leven gekomen bij de laatste aanval op ons dorp van een leger, we weten nog steeds niet welk of het de paramilitairen waren of de guerrilla een dynamietstaaf ontplofte midden in de kerk tijdens de consecratie, het halve dorp zat binnen. Het was de vroegmis van witte donderdag en er vielen veertien doden en vierenzestig gewonden. Het meisje overleefde het als door een wonder: ze was suikerbeestjes gaan verkopen op de school. Op voorspraak van pater Albornoz woonde en werkte ze sindsdien bij de Braziliaan in huis - dat is nu pakweg twee jaar geleden. Onder deskundige leiding van Geraldina leerde ze alle gerechten bereiden, en uiteindelijk verzon ze zelfs nieuwe, waardoor Geraldina zich al minstens een jaar helemaal niet meer met de keuken bemoeide. Dat was wel duidelijk als je naar Geraldina keek, die in de ochtendzon lag te bruinen en wijn te drinken, die zich uitrekte en ontspande, zonder zich om iets anders te hoeven bekommeren dan de kleur van haar huid, de juiste geur van haar haar, alsof het de kleur en de textuur van haar hart betrof. Niet voor niets drong haar lange, koperkleurige haar als een vleugelslag door tot in alle straten van San José, dit dorp van vrede, wanneer zij ons het genoegen verschafte uit wandelen te gaan. De consciëntieuze en nog jonge Geraldina bewaarde het loon van Gracielita voor haar: 'Als je vijftien bent', hoorde ik haar zeggen, 'geef ik je keurig al je geld en daarnaast nog een heleboel cadeautjes. Dan kun je voor modiste leren en word je een fatsoenlijke vrouw, je trouwt, wij worden peter en

meter van je oudste zoon en je komt elke zondag bij ons op visite, nietwaar, Gracielita?' En dan lachte ze, ik hoorde haar, en Gracielita lachte ook: in dat huis had ze haar kamer, daar wachtten elke avond haar bed, haar poppen. Wij, haar naaste buren, konden met de hand op het hart zeggen dat ze haar behandelden als hun eigen dochter.

Wanneer ze maar konden vluchtten de kinderen hun eigen wereld in en speelden in de tuin, die baadde in het licht. Ik zag ze. Ik hoorde ze. Ze holden tussen de bomen door, ze rolden met de armen om elkaar over de zachte grasheuveltjes die de tuin van het huis weidser deden lijken, ze lieten zich in de kommen vallen, en na het spel, de vingers onwillekeurig in elkaar gestrengeld, de halzen en de benen langs elkaar wrijvend, hun adem die zich vermengde, gingen ze gefascineerd naar de sprongen van een gele kikker kijken, of verstijfd van schrik naar het ongedurige kronkelen van een slang tussen de bloemen. Vroeg of laat kwam dan de roep vanaf het terras: het was Geraldina, naakter dan ooit, welvend onder de zon, haar stem al even vlammend, scherp maar welluidend. Ze riep: 'Gracielita, je moet de galerij en de gang aanvegen.'

Ze staakten hun spel en werden in een droeve vlaag van ergernis terug naar deze wereld gevoerd. Zij rende onmiddellijk weg om de bezem weer te pakken, ze liep door de tuin, het witte uniform golfde als een vlag tegen haar buik, omgordde haar frisse lichaam, boetseerde haar venusheuvel, maar Eusebito volgde haar en hernam zonder dralen, onwillekeurig en zonder het te begrijpen, dat andere wezenlijke spel, de extase die hem identiek maakte aan mij, in weerwil van zijn jeugd, het panische spel, de ontluikende maar dwingende begeerte om haar te bekijken zonder dat zij het merkte, haar genotvol te bespieden: van top tot teen, het gezicht en profil, de ogen als in hogere sferen, vervuld van god mag weten wat voor dromen, daarna de kuiten, de ronde knieën, de hele benen, alleen haar dijen, en als hij geluk had nog verder, tot in het diepe.

'U zit elke dag maar boven op die muur, meester. Verveelt u zich niet?'

'Nee. Ik pluk mijn sinaasappels.'

'En nog iets meer. U kijkt naar mijn vrouw.'

De Braziliaan en ik wisselden een blik uit.

'Uw sinaasappels zijn rond, zo te zien', zei hij. 'Maar mijn vrouw moet wel nog ronder zijn, hè?'

We glimlachten allebei. We konden niet anders.

'Als u het zegt', zei ik.

Op dat moment keek ik niet naar zijn vrouw, alleen naar Gra- cielita, maar ik wierp toch onwillekeurig een blik in de diepte van het terras waar Geraldina, voorovergelegen op de beddensprei, zich leek uit te rekken. Haar armen en benen staken alle kanten op. Even dacht ik dat ze een kleurrijk insect was: onverwacht veerde ze op, als een schitterende sprinkhaan, die echter meteen, toen ze naar ons keek, veranderde in een naakte vrouw, niets meer of minder, en ze kwam naar ons toe, zelfverzekerd in haar katachtige traagheid, af en toe bedekt door de schaduw van de pokhoutbomen op haar erf, omgeven door de eeuwenoude armen van de kapokboom, zo nu en dan gedrenkt in zonlicht dat haar niet zozeer deed schitteren als wel donkerder maakte van puur licht, alsof ze het opslokte. Zo zagen wij haar naderen, als een schaduw.

Eusebio Almida, de Braziliaan, hield een bamboestokje in zijn hand waarmee hij zachtjes tegen zijn grove kaki rijbroek tikte. Hij was net terug van de jacht. Van dichtbij, in de pauzes tussen het schateren van de papegaaien, klonk het gehinnik van zijn paard. Hij keek hoe zijn vrouw naar hem toe liep, naakt, langs de rand van het kleine, ronde, betegelde zwembad.

'Ik weet heel goed', zei hij oprecht glimlachend, 'dat het haar niet kan schelen. Daar maak ik me ook geen zorgen om. Ik maak me zorgen om u, meester. Doet het u geen pijn in uw hart? Hoe oud was u ook al weer?'

'Oud genoeg.'

'Aan gevoel voor humor ontbreekt het u in elk geval niet.'

'Wat zal ik zeggen?' zei ik terwijl ik naar de lucht keek. 'Ik heb de man die nu burgemeester is leren lezen, en ook pater Albornoz, ik heb ze allebei aan hun oren getrokken, en u ziet, ik heb me niet vergist: we moeten ze nog steeds aan hun oren trekken.'

'U maakt me aan het lachen, meester. Zoals u van onderwerp verandert.'

'Van onderwerp?'

Maar zijn vrouw was al bij hem, en bij mij, hoewel tussen haar en mij de muur, en de tijd, stond. Het zweet glom op haar voorhoofd. Ze glimlachte met heel haar lijf: de gulle schaterlach begon bij het schaarse schaamhaar van haar roze, halfverborgen plooi, die ik niet zozeer zag als wel vermoedde, tot aan haar open mond met kleine tandjes, die lachte alsof ze huilde: 'Buurman,' tetterde ze uitgelaten - zo praatte ze altijd als we elkaar ergens tegenkwamen - 'ik heb erge dorst. Mag ik een sinaasappel van u?'

Ik merkte dat ze inmiddels met de armen om elkaar stonden, twee meter onder me, genotvol. Met de jonge hoofden glimlachend opgeheven hielden zij mij op hun beurt in de gaten. Ik zocht de mooiste sinaasappel uit en begon hem zelf te pellen, terwijl zij zich geamuseerd wiegden. Hem noch haar scheen het iets te kunnen schelen dat ze naakt was. Alleen mij beroerde het, maar ik liet niets blijken van dat indringende, onafwendbare gevoel, alsof ik in mijn laatste levensjaren niet zou kunnen lijden, of nooit geleden had, onder de naaktheid van een vrouw. Ik liet mijn hand zakken en reikte haar de sinaasappel aan.

'Pas op dat u niet valt, meester', zei de Braziliaan. 'Gooi die sinaasappel maar, ik vang hem wel.'

Maar ik bleef uitgerekt schuin over de muur hangen: zij hoefde alleen maar een stap naar voren te zetten en de sinaasappel aan te pakken. Verrast deed ze haar lippen vaneen, zette de stap naar voren en pakte de sinaasappel aan, terwijl ze wederom verrukt lachte.

'Dank u', zei ze.

Een bitterzoete damp welde op uit haar rode mond. Ik weet zeker dat we allebei gegrepen werden door dezelfde zuurzoete vervoering.

'Zoals u ziet,' zei de Braziliaan, 'vindt Geraldina het niet erg om naakt voor u te staan.'

'En ze heeft gelijk', zei ik. 'Op mijn leeftijd heb ik alles al gezien.'

Geraldina stiet een schaterlach uit: het was een troep duiven die abrupt op de rand van de muur explodeerde. Maar ze bekeek me tegelijk heel nieuwsgierig, alsof ze me nu pas ontdekte. Het kon me niet schelen. Ze moest me toch een keer ontdekken. Het leek wel of ze bloosde, heel even maar, en toen ontnuchterde ze, of kalmeerde ze of kreeg ze medelijden? Mijn bejaarde gezicht, van een toekomstige dode, de heiligheid van mijn oude dag, bedaarde haar. Ze had nog niet door dat mijn neus en mijn hele wezen zich opensperden en de dampen van haar lichaam opzogen, een mengeling van zeep en zweet en huid en verborgen beenderen. In haar hand hield ze de sinaasappel die ze in partjes verdeelde. Ze stak een partje in haar mond, likte er even aan en schrokte het genotvol op, de glanzende druppels gleden over haar lip toen ze erop kauwde.

'Is-ie geen schatje, onze buurman?' vroeg de Braziliaan aan niemand in het bijzonder.

Ze hapte naar adem. Ze keek onthutst, maar uiteindelijk was ze heer en meester over de wereld. Ze glimlachte tegen de zon.

'Dat is-ie zeker', zei ze loom. 'Dat is-ie zeker.'

En allebei verwijderden ze zich, met de armen om elkaar, naar de schaduwrand even verderop. Daar echter bleef zij stilstaan, na een lange pas, zodat ze nu met gespreide benen naar me keek, de zon in haar brandpunt, en riep - de roep van een zeldzame vogel —: 'Bedankt voor de sinaasappel, meneer.'

Ze noemde me geen buurman.

Toen ze tegen me praatte had ze in een fractie van een seconde aangevoeld dat mijn onderzoekende blik niet op haar ogen gericht was. Algauw had ze ontdekt dat mijn gepijnigde ogen

als een draaikolk in troebel water, van binnen vol van een onbekende kracht (zal ze wel gedacht hebben), vluchtig naar onderen loerden, naar het halfopen centrum, haar andere mond op het topje van haar intiemste stem: 'Kijk dan naar me!' schreeuwde haar andere mond, en dat ondanks mijn ouderdom, of misschien juist vanwege mijn ouderdom. 'Kijk naar me als je durft!'

*

Ik ben oud , maar niet zo oud dat ik onopgemerkt blijf, dacht ik terwijl ik de ladder af kwam. Mijn vrouw stond me al op te wachten met twee glazen citroenlimonade - haar ochtendgroet voor ons allebei. Maar ze keek me vanuit de hoogte aan, enigszins bedroefd.

'Ik wist wel dat ze ooit de draak met je gingen steken', zei ze. 'Elke ochtend steek je je kop over de muur. Schaam je je niet?'

'Nee', zei ik. 'Waarvoor?'

'Voor jezelf, op jouw leeftijd.'

We dronken zwijgend onze limonade op. We praatten niet zoals anders over de vissen, de katten, de sinaasappels, die we niet zozeer verkochten als wel weggaven. We inspecteerden de bloemen niet, de jonge knoppen, we maakten geen plannen voor eventuele wijzigingen in de tuin, die ons leven is. We gingen rechtstreeks naar de keuken en we ontbeten allebei in onze eigen gedachten verzonken - in ieder geval van zorg verlost door de zwarte koffie, het zachtgekookte eitje, de plakjes bakbanaan.

'Eigenlijk', zei ze op het laatst, 'kan het me ook niet schelen wat je doet, want ik ken je na veertig jaar wel. Zij kunnen me al evenmin iets schelen. Jullie zijn onverbeterlijk. Maar die kinderen? Wat moet die vrouw naakt paraderen voor haar zoon, voor die arme Gracielita? Is dat het goede voorbeeld geven?'

'Die kinderen zien haar niet', zei ik. 'Ze lopen langs haar heen alsof ze haar werkelijk niet zien. Altijd als zij zich uitkleedt en hij zingt, gaan de kinderen ergens spelen. Ze zijn er gewoon aan gewend.'

'Je weet het allemaal weer zo goed. Ik denk dat je hulp moet gaan zoeken. Bij pater Albornoz, bijvoorbeeld.'

'Hulp?' vroeg ik verbaasd. En wat me het meest verwonderde: pater Albornoz.

'Ik heb nooit zo stilgestaan bij je obsessies, maar volgens mij

krijg je er op deze leeftijd last mee. Pater Albornoz zou eens naar je kunnen luisteren en met je praten, beter dan ik. Eerlijk gezegd interesseert het me niet meer wat je doet. Ik interesseer me meer voor mijn vissen en mijn katten en niet voor een meelijwekkende oude man.'

'Pater Albornoz!' lachte ik verbijsterd. 'Mijn ex-leerling. Bij wie ik zelf heb gebiecht.'

En ik ging naar bed om de krant te lezen.

Mijn vrouw is een gepensioneerde pedagoge, net als ik: het Secretariaat voor Onderwijs is ons allebei dezelfde tien maanden achterstallig pensioen verschuldigd. Zij was onderwijzeres op de school van San Vicente - daar is ze geboren en getogen, een dorp zes uur reizen van hier, van mijn dorp. In San Vicente heb ik haar leren kennen, veertig jaar geleden, op het busstation, dat in die tijd een gigantische loods van golfplaten was. Daar zag ik haar, omringd door balen fruit en partijen maïsbrood, honden, varkens en kippen, tussen de rook van uitlaatgassen en rondhangende reizigers die wachtten op vertrek. Ik zag haar in haar eentje zitten op een ijzeren tweepersoonsbank. Ik werd getroffen door haar zwarte dromerige ogen, haar hoge voorhoofd, haar smalle taille, haar brede heupen onder de roze rok. De lichte linnen bloes met korte mouwtjes stelde me in staat haar blanke, ranke armen te bewonderen en de puntige donkerte van haar tepels die er doorheen schenen. Ik ging naast haar zitten, het leek of ik zweefde, maar zij stond meteen op, deed of ze haar haar schikte, keek me schuins aan en liep weg om zogenaamd de aanplakbiljetten van de busonderneming te bestuderen. Op dat moment gebeurde er iets wat mijn aandacht van haar buitenissige, wilde schoonheid afleidde - alleen zon incident kon maken dat ik haar uit het oog verloor. Op de bank naast ons zat een al oude man, tamelijk dik en in het wit gekleed. Ook zijn hoed was wit, evenals het lefdoekje dat uit zijn borstzak piepte. Hij zat met overgave een ijsje te eten ook al zo wit. Die witte kleur was sterker dan mijn liefde op het eerste gezicht: spierwit

was ook het zweet dat als een massieve druppel om zijn kletsnatte stierennek zat; hij zinderde helemaal, terwijl hij toch recht onder de ventilator zat; zijn dikke lijf nam de hele bank in beslag, hij zat onderuitgezakt, heer en meester over de wereld; aan beide handen droeg hij een zilveren ring; naast hem stond een leren tas propvol papieren; hij maakte een volslagen onschuldige indruk: zijn blauwe ogen dwaalden afwezig rond: zacht en kalm namen ze me één keer op en bekeken me verder niet meer. Een andere man, precies het tegendeel, jong en slank tot op het bot, blootsvoets, in een poloshirt en rafelige shorts, liep recht op hem af, drukte een revolver tegen zijn voorhoofd en schoot. De rook uit de loop dreef helemaal naar me toe en omhulde me; het was voor ons allemaal of we droomden, ook voor de dikke, die met zijn ogen knipperde en op het moment van het schot nog van zijn ijsje leek te willen genieten. De man met de revolver schoot maar één keer; de dikke gleed opzij, zonder te vallen, met zijn ogen dicht alsof hij zomaar in slaap was gesukkeld, op slag dood, maar met zijn hand nog om het ijsje geklemd. De moordenaar gooide het wapen een eind weg - het wapen dat niemand de moeite vond om terug te zoeken - en liep doodkalm het busstation uit, zonder dat iemand hem tegenhield. Maar een paar seconden voordat hij het wapen weggooide keek hij naar mij, de naaste buurman van de dikke: nooit eerder in mijn leven was ik door zo'n doodse blik getroffen, het leek of iemand van steen me aankeek, gehouwen uit steen: zijn ogen gaven me het gevoel dat hij het hele pistool op me leeg zou gaan schieten. En toen zag ik het: de moordenaar was geen jongeman, het moet een jongetje van een jaar of elf, twaalf geweest zijn. Het was een kind. Ik heb nooit geweten of ze hem hebben achtervolgd of gevonden, en ik heb het nooit nagevraagd; alles bij elkaar genomen was het niet zozeer zijn blik die me onpasselijk maakte: het was de lijfelijke angst van de ontdekking dat het een kind was. Een kind, en vermoedelijk was ik vooral daarom zo bang dat hij me ging vermoorden een redelijke en tegelijk redeloze angst. Ik vluchtte van hem weg, ik zocht het toilet van het busstation, zonder nog

te weten of ik ging plassen of overgeven, terwijl alle aanwezigen tegelijkertijd een kreet slaakten. Verscheidene mannen kwamen om het lijk staan, maar niemand ging de moordenaar achterna: we waren allemaal bang, of we vonden het geen van allen echt belangrijk. Ik ging het toilet in: het was een kleine ruimte met doffe, gebroken spiegels en aan het eind één wc als een grote kist - ook van golfplaten, net zoals het station zelf. Ik duwde de deur open en zag haar op het moment dat ze ging zitten, de rok tot aan haar middel opgetrokken, de twee dijen even bleek als naakt, die verstijfden van schrik. Ik uitte een benauwd en gerechtvaardigd 'sorry', en deed meteen de deur dicht, met de juiste snelheid, berekend, om haar nogmaals te kunnen bekijken, de smetteloze ronding van haar billen die uit de opgetrokken rok wilden barsten, haar halve naaktheid, haar ogen - in het licht van haar pupillen een flikkering van angst en verbazing en iets van heimelijk genot omdat ze zich bewonderd wist, daarvan ben ik inmiddels zeker. En het lot: we hadden plaatsen naast elkaar in de gammele bus die ons naar de hoofdstad vervoerde. Een lange reis van ruim achttien uur wachtte ons: het voorwendsel om elkaar aan te horen was de dood van die in het wit geklede dikke in het busstation. Ik voelde haar arm langs de mijne strijken, maar ook al haar angst, haar verontwaardiging, heel het hart van degene die mijn vrouw zou worden. En het toeval: allebei hadden we hetzelfde beroep, wie had dat kunnen denken, nietwaar? twee onderwijskundigen, neem me niet kwalijk dat ik het vraag, maar hoe heet u? (stilte), ik heet Ismael Pasos, en u? (stilte), zij luisterde alleen maar en zei uiteindelijk: 'Ik heet Oti- lia del Sagrario Aldana Ocampo.' Dezelfde toekomstverwachtingen. Algauw waren de moord en het incident op de wc naar de achtergrond gedrongen - ogenschijnlijk, want ik bleef ze in gedachten op een haast absurde manier herhalen en met elkaar verbinden: eerst de moord, daarna de naaktheid.

Ook nu is mijn vrouw nog steeds tien jaar jonger dan ik, ze is zestig maar ze ziet er ouder uit, ze klaagt en loopt krom. Ze is niet meer het meisje van twintig dat op de wc van een

openbaar toilet zat, haar ogen als lichtbakens boven het eiland van haar opgetrokken rok, de samenkomst van haar benen, de seksuele driehoek - een onbeschrijflijk dier, nee. Nu is ze de oude, gelukkige onverschilligheid die rondreddert, midden in haar land, haar land in oorlog, in beslag genomen door haar huis, de scheuren in de muren, de mogelijke lekken in het dak, ook al knallen de kreten van de oorlog in haar oren, ze is net als alle anderen als het erop aankomt, en ik ben blij dat ze blij is, en als ze nu net zo veel van me zou houden als van haar vissen en haar katten, dan stak ik misschien mijn kop niet boven de muur.

Misschien.

'Zolang ik je ken', zegt ze vanavond tegen me als het tijd is om te gaan slapen, 'bespied je vrouwen. Ik was veertig jaar geleden bij je weggegaan als ik had geweten dat het steeds erger zou worden. Maar je ziet het: niks daarvan.'

Ik hoor haar zucht: ik geloof zelfs dat ik hem zie, het is een damp die midden boven het bed opstijgt en ons beiden overdekt: 'Je was en je bent alleen maar een onnozele gluurder die geen kwaad doet.'

Nu zucht ik. Is het berusting? Ik weet het niet. En ik knijp mijn ogen stijf dicht, en niettemin hoor ik haar: 'In het begin was het moeilijk, het was pijnlijk te weten dat je niet alleen alle dagen van je leven doorbracht met gluren, maar ook nog de jongens en meisjes op school leerde lezen en schrijven. Wie had dat gedacht, nietwaar? Maar ik hield je in de gaten en ik herhaal: dat was alleen maar in het begin, want ik zag dat je eigenlijk nooit iets ergs deed, niets slechts of zondigs waarvan we spijt zouden kunnen krijgen. Tenminste, dat geloofde ik, of dat wil ik graag geloven, God nog aan toe.'

Ook de stilte is zichtbaar, net als de zucht. Ze is geel, ze sijpelt als een nevel uit de poriën van onze huid en stijgt op door het raam.

'Het deed me verdriet, die liefhebberij van je', zegt ze, en het

lijkt of ze glimlacht. 'Maar ik wende er gauw aan, en jarenlang stond ik er niet bij stil. En waarom stond ik er niet bij stil? Omdat je er vroeger angstvallig voor waakte dat iemand het ontdekte: ik was je enige getuige. Kijk, weet je nog dat we in dat rode flatgebouw woonden in Bogota? Je gluurde naar de buurvrouw in de flat ertegenover, dag en nacht, tot haar man het merkte, je weet het vast nog wel. Hij schoot op je vanuit zijn kamer, en jij vertelde me zelf dat je haar in de war zat van de kogel die erdoorheen ging. Wat als hij je had doodgeschoten, die man van eer?'

'Dan hadden we geen dochter gehad', antwoord ik. En eindelijk durf ik me gewonnen te geven: 'Ik geloof dat ik maar ga slapen.'

'Vandaag ga je niet slapen, Ismael. Al jarenlang ga je slapen altijd als ik wil praten. Vandaag negeer je me niet.'

'Nee.'

'Ik zeg je: wees op zijn minst discreet. Ik moet je altijd maar terechtwijzen, hoe oud je ook bent. Wat er vandaag gebeurde is vernederend, voor jou en voor mij. Ik heb alles gehoord, ik ben niet doof, ook al denk je van wel.'

'Jij bent ook een gluurder, op jouw manier.'

'Ja. Ik gluur naar de gluurder. Jij bent niet discreet, zoals vroeger. Ik heb je gezien op straat. Ze moeten haast het kwijl van je afvegen, Ismael. Ik dank God in de hemel dat onze dochter, onze kleinkinderen, ver weg wonen en je niet zo zien. Wat stond je voor schut voor die Braziliaan, en voor zijn vrouw. Wat zij doen moeten ze zelf weten, prima, iedereen is baas over zijn eigen lijf en zijn eigen rottigheid, maar dat ze je betrappen terwijl je ziekelijk vanaf de ladder naar ze staat te gluren, dat is een schande die ook mij treft. Zweer me dat je nooit meer de ladder op gaat.'

'En de sinaasappels dan? Wie plukt dan de sinaasappels?'

'Daar heb ik al iets op bedacht. Maar jij niet meer.'