1

Cleo werd wakker uit een diepe slaap toen er op de deur werd geklopt. Wie klopte er op dit vroege uur op haar deur? Soms bracht haar flatgenote haar ’s ochtends een kop thee als zij als eerste op was, maar ze klopte nooit aan, ze liep altijd gewoon naar binnen en zette het kopje en schoteltje naast het bed.

Cleo knipperde met haar ogen, deed ze open en zag het raam tegenover haar, waar helemaal geen raam hoorde te zijn. Toen wist ze weer waar ze was. Ze was niet in Londen, maar in Cornwall, in een hemelbed met de zon die door de gordijnen scheen. In haar kleine slaapkamer thuis, die op het noorden lag, kwam nooit zon.

‘Kom binnen,’ riep ze. Ze ging rechtop zitten en trok de bandjes van haar zijden nachtjapon omhoog over haar schouder. Madge kwam binnen met een dienblad met pootjes dat ze op Cleo’s knieën zette.

Ontbijt! Na het uitgebreide diner van de avond ervoor kon ze onmogelijk trek hebben in ontbijt. Dus nadat ze de deksel had opgetild kwam het als een verrassing dat het roerei met knapperige stukjes bacon haar deed watertanden. Er waren een zilveren rekje met toast, glazen schaaltjes met marmelade en honing en een porseleinen potje met boter.

Ze pakte het boterpotje en bekeek het wat beter.

‘Dat is het wapen van de Landrakes, voor het geval je het je afvraagt,’ zei Madge. ‘Je zult het niet geloven, maar in de keuken hebben ze een boterstempel en de boter wordt gestempeld voor het naar de slaapkamers gaat. Het is niet mijn taak om jouw blad te brengen, maar ik heb het buiten van het dienstmeisje overgenomen omdat ik een boodschap van de barones voor je heb. Ze wil je spreken op haar slaapkamer zodra je je ontbijt op hebt. En maak je geen zorgen dat de baron je zal zien en een lang gezicht zal trekken, want hij is al twee uur op en het duurt nog wel even voor hij terugkomt van zijn paardrijtocht.’

Madge liep naar het raam en trok de gordijnen open, waarna ze zich de kamer weer uit haastte. Het zonlicht stroomde naar binnen en Cleo, die nooit in bed wilde blijven liggen als ze eenmaal wakker was, duwde het blad aan de kant en stapte uit bed om naar het raam te lopen en het wijd open te doen.

De wereld sprankelde in het ochtendlicht met fel nieuw leven. De intensiteit van het groen in de tuinen en bossen en op de heuvels in de verte vermengde zich met het luide, vrolijke getjilp van vogels en vervulde haar van blijdschap dat ze leefde. Ze zette het blad op het bureau.

Wie had er tijd om boter te stempelen? Vooral op een dag als vandaag, wanneer het huishouden in rep en roer moest zijn om alles in gereedheid te brengen voor het bal van die avond. Denk je eens in hoeveel werk een dergelijke productie is en ofschoon een bal geen professionele voorstelling was, moesten de planning en regelingen voor zo veel gasten een nachtmerrie van georganiseerde chaos zijn.

Een kwartier later, nadat ze had ontbeten, zich had gewassen en een linnen jurk aan had gedaan, waagde ze zich opnieuw in de gangen van het huis en ging ze op weg naar haar moeders kamer. Een aantal gangen en een kleine trap later, bekroop haar het onderhand bekende gevoel dat ze volslagen verdwaald was toen Madge opeens als bij toverslag uit een deur kwam.

‘Ik dacht al dat u verdwaald was, juffrouw Cleo. U kon nooit links van rechts onderscheiden en ik moet toegeven dat dit huis een doolhof is. Ik heb gehoord dat er voor vanavond plattegronden van het huis in de kamers van de gasten worden gelegd, dus ik zal een van de dienstmeisjes opdracht geven ervoor te zorgen dat u er ook een krijgt.’

Ze ging kordaat en feilloos op weg en Cleo vroeg waarom er niet meteen zo’n kaart op haar kamer was gelegd.

‘De kamer die u hebt, wordt alleen aan familieleden gegeven en daarom gaan ze ervan uit dat de mensen die er slapen de weg hier kennen.’

Gasten die familieleden waren? Dat idee beviel Cleo niks. Zou ze de badkamer moeten delen met een kritische oudtante of een neef die het zwarte schaap van de familie Landrake was? ‘Komen er veel familieleden op het bal?’ vroeg ze aan Madge.

‘Een paar, maar veel wonen er op rijafstand, dus die blijven niet slapen. Het is vanavond vollemaan, en het wordt in dit jaargetijde heel vroeg licht, dus het is niet moeilijk om naar huis te rijden. Al zullen degenen die de picknick van morgen willen bijwonen natuurlijk blijven slapen.’

‘Picknick?’

Madge klopte resoluut op haar moeders deur en zonder op een reactie te wachten, deed ze hem open en ging een pas opzij om Cleo door te laten. Rosina zat nog in bed, tegen verschillende met kant afgezette kussens aan. Ze zag nogal bleek, al was haar teint zelfs in het felle licht van de zomerochtend mooier dan dat van veel vrouwen die tien jaar jonger waren.

Cleo liep naar het bed en gaf haar moeder een zoen op haar wang. ‘Heb je al ontbeten? Madge heeft me mijn ontbijt op mijn kamer gebracht. Roerei.’ Tot haar verbazing sloot Rosina haar ogen en verscheen er een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht.

‘Zwijg voorlopig even over eten, liefje. Ik voel me vanochtend een beetje misselijk. Ga even zitten, want ik moet ergens met je over praten.’

Cleo deed wat haar werd gevraagd en keek enigszins behoedzaam naar haar moeder. Niet nog meer over de chantage! Haar moeder verwachtte toch niet na één avond al een verslag over de vorderingen? Toen Rosina niets zei, deed zij haar mond open omdat ze de stilte wilde doorbreken. ‘Wat heb ik nou gehoord over een picknick, morgen? Dat klinkt niet erg waarschijnlijk.’

‘Het is een traditie, net als het portretbal. Als het weer goed is, dan wordt hij gehouden in de subtropische tuin. Die heb je toch nog niet gezien? Vraag Fitz of Esmond maar om je erheen te brengen. Hij staat vol nogal vulgaire tropische bloemen en struiken en dingen met gigantische bladeren. Ik geloof dat er zelfs papegaaien zijn, in een soort volière, en er zijn in elk geval pauwen.’

‘Pauwen?’ herhaalde Cleo. ‘Papegaaien. Voor de draad ermee, Rosina. Wat wil je me vertellen?’

Haar moeder slaakte een zucht en stak haar handen op in een smekend gebaar. ‘Liefje, het is allemaal zo lastig. Je moet goed begrijpen dat Jerry een bijzonder ouderwetse man is. Hij houdt oude tradities graag in ere.’

‘Welke oude tradities?’ Opeens schoot haar het gesprek met Fitz te binnen. Haar stiefvader was diep in zijn hart nog altijd een feodale heer die iedereen in zijn buurt in bedwang hield.

‘Liefje…’ begon Rosina.

‘Ik weet het al, het bevalt hem niet dat ik bij Joulbert werk. Dat is dan jammer, Rosina. Het gaat hem niks aan hoe ik mijn brood verdien.’

‘Dat bedoelde ik niet, maar nu je het zegt…’

‘Vergeet het maar. Wat bedoelde je dan?’

‘Het is iets heel onbenulligs, liefje, maar Jerry vindt het vreselijk dat je me Rosina noemt. Hij vindt het ongepast, en hij heeft veel liever dat je me moeder of mama noemt.’

Cleo voelde een blos op haar wangen komen terwijl er een golf van woede door haar heen ging. Het was ongehoord dat Lord Landrake verordonneerde hoe ze haar moeder moest aanspreken. Ze had haar moeder Rosina genoemd vanaf het moment dat ze van school af was gegaan, omdat haar moeder dat zo had gewild. Rosina had geen volwassen dochter gewild die haar moeder of mammie noemde. En dat vond ze best. Rosina had er nooit oud genoeg uitgezien om een dochter van Cleo’s leeftijd te hebben en alle actrices waren bang om hun leeftijd te laten blijken. In de theaterwereld had niemand dat vreemd gevonden of er iets van gezegd.

Cleo staarde haar moeder aan en probeerde haar kwaadheid en de boze woorden die haar op de lippen lagen in te houden.

Rosina legde een hand op haar arm. ‘Alleen zolang je hier bent, liefje. Doe het voor mij. Ik zie dat het idee je irriteert en dat je vindt dat Jerry het recht niet heeft om commentaar te leveren op wat je doet of zegt. Het kan helpen om alles wat soepeler te laten verlopen, dat is alles. Hij heeft nogal vooroorlogse opvattingen over vrouwen, maar dat heb je vast al gemerkt.’

‘Ja, inderdaad,’ zei Cleo. Ze was niet in staat om haar ergernis te verbergen en barstte in woede uit. ‘Lord Landrake wilde helemaal niet dat ik zou komen, hè? O, ik weet wel dat hij heel beleefd is en zo, maar ik kan zien dat hij me heel erg wantrouwt. Ik vermoed dat hij je onverdeelde aandacht en liefde voor zichzelf wil, en dat hij bang is dat er niet genoeg over is voor hem als je ook van mij houdt. Dat is heel triest, want het laat zien dat hij niet veel weet over liefde, vooral niet over die tussen ouder en kind. Houdt hij eigenlijk wel van zijn dochters? En nee,’ ging ze verder, toen ze in haar moeders ogen de blik zag die altijd vooraf was gegaan aan een leugen. ‘Ga nou niet sentimenteel doen, Rosina. In een volmaakte wereld houden ouders altijd van hun kinderen en je zou denken dat Landrake Hall zo volmaakt is als maar kan in deze bange tijden, maar toch lijkt hij me een vader die zijn dochters als bezittingen ziet en niet als jonge vrouwen met een eigen identiteit en een eigen leven.’

Rosina was verbolgen. ‘Ik wilde helemaal niet sentimenteel doen. Dat doe ik nooit. De relatie tussen Landrake en zijn dochters is moeilijk. Het is veel lastiger voor meisjes om geen moeder te hebben dan om zonder vader op te groeien. Ik heb het natuurlijk altijd betreurd dat jij geen vader had, maar ik geloof dat jij een stuk evenwichtiger bent dan de Landrake-meisjes.’

Cleo was rechtvaardig. ‘Ik ben ouder dan zij, maar ik geloof niet dat hun leven veel beter zal worden, niet met zo’n vader. Philippa zal gaan trouwen en met haar schoonheid zal ze ongetwijfeld een goed huwelijk sluiten, ik bedoel met een rijke man, en daardoor zal ze zich aan de invloed van haar vader onttrekken. Maar hoe zit het met Tissy? Je kunt zien dat ze niet van mannen houdt. Ik durf te wedden dat ze niet van plan is om een man te zoeken, nu niet en later niet.’

Rosina drukte haar lippen opeen en haar vingers speelden met het stiksel van de beddensprei. ‘Is je dat opgevallen? Dat dacht ik al. Maar weet je, als ze de kans krijgt om naar Londen te gaan voor een seizoen zodat ze jongemannen kan ontmoeten, zal haar afkeer van mannen wellicht verdwijnen.’

Dat betwijfelde Cleo. Zelf had ze ook geen seizoen gehad, dus ze wist er niet veel van, maar uit wat ze had gehoord en van een of twee debutantes in haar kennissenkring, had ze begrepen dat een meisje als Tissy de meeste jongemannen die ze zou ontmoeten onvolwassen en jong zou vinden. ‘Het is zo’n vreemde manier om op te groeien, geïsoleerd in dit huis, zonder moeder of broer. Alleen Esmond, die net een broer is, dat zie ik ook wel, alleen…’

‘Esmond, tja…’ zei Rosina, waarna ze prompt haar mond dichtdeed. Cleo wist dat, hoezeer het gesprek ook afdwaalde, haar moeder altijd terugkeerde naar wat zij als het originele gespreksonderwerp beschouwde.

‘Jerry trekt wel bij als hij je beter leert kennen, en als hij beseft dat ik hem niet zal verwaarlozen, noch hier noch als we naar Londen gaan en jou daardoor vaker zullen zien. Dat beloof ik je. Op dit moment maakt hij zich zorgen en daardoor is hij slechtgehumeurd en geobsedeerd met zaken die hem anders niet zouden storen. Zoals de belachelijke drukte die hij maakt over Adele. Wat kan hem het schelen dat een Amerikaanse vrouw een dergelijke baan heeft? Toe, werk even mee, liefje. Noem me moeder en probeer het niet over je werk te hebben.’

Cleo wilde net zeggen dat het voor iedereen het beste was als ze Lord Landrake de rest van de tijd dat ze op Landrake Hall was uit de weg zou gaan, maar bij het zien van de stille smeekbede in haar moeders ogen, glimlachte ze met tegenzin en zei ze: ‘Goed, mammie. Als je dat graag wilt.’

Rosina sloot gekweld haar ogen. ‘Cleo! O, je plaagt me maar. Ik weet dat ik je kan vertrouwen, liefje. Ik vertrouw je volkomen. En,’ opeens klonk ze heel zakelijk, ‘vergeet die andere kwestie niet, wil je?’

Cleo was de kamer al uit voor haar moeder het woord chantage kon zeggen.