Lucy had hier vrienden. Eigenlijk had ze hier haar familie. Ze had Max en ze had Rosemary en ze had een band met Abby die ze nooit zou willen opgeven. Je kon veel over Lucy French zeggen bijvoorbeeld dat ze als Lucinda Hollander heel iemand anders was dan degene die ze zei dat ze was maar ze was niet iemand die de mensen die om haar gaven in de steek liet. Lucy zou terugkomen op Harborcourt. Rosemary was daarvan overtuigd.

Maar Abby en Max zouden waarschijnlijk lang niet zo kalm reageren op deze ontwikkelingen als Rosemary deed. Abby was pas acht jaar oud en Max was een man, en dus van hetzelfde niveau als een achtjarige. Abby zou na verloop van tijd wel bijdraaien, als Rosemary haar alles had uitgelegd en haar had beloofd dat Lucy terug zou komen. Maar Max was waarschijnlijk niet zo gemakkelijk te overtuigen. Mannen, kwetsbare creaturen die ze waren, konden nooit relativeren als het ging om dingen als moord, leugens en verlating. Dus na het diner maakte Rosemary een bord eten klaar en liep daarmee naar het koetshuis.

Het verbaasde haar niet dat Max niet opendeed na één keer kloppen. En na twee keer niet. En na drie keer nog niet. En ook niet na vier, vijf of zes keer. Uiteindelijk begon ze tegen de deur te schoppen en riep ze: 'Max, idioot, doe eens open!' net zolang tot hij opendeed. En toen hij eindelijk aan de deur verscheen, zag hij er ellendig en ongelukkig uit. "Tisser?' gromde hij toen hij haar zag. ik heb eten voor je,' zei ze kalm. "k Hoef niet,' zet hij en wilde de deur weer dichtdoen. 'Doe niet zo achterlijk,' reageerde ze en zette snel haar voet tussen de deur. 'Natuurlijk wil je geen eten, sukkel. Dat is alleen maar een excuus voor mij om hier te komen. Ik moet je spreken.'

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, duwde de deur halfhartig tegen haar voet, maar zuchtte toen dramatisch en liet haar binnen. Rosemary glimlachte goedgehumeurd en liep rechtstreeks naar de keuken, waar ze het eten in de koelkast zette. Toen ging ze naar de woonkamer, waar Max al onderuitgezakt op de bank hing. Hij droeg nog steeds de spijkerbroek en het zwarte T shirt die hij eerder op de dag had aangetrokken, maar zijn kleding zag er nu helemaal verkreukeld uit Net als Max zelf, dacht ze.

ik zeg dit maar één keer,' zei ze en ging voor hem staan, met haar armen over elkaar, in de hoop dat dit overkwam alsof ze geen tegenspraak duldde. 'Luister je, Max?' vroeg ze. 'Het is heel belangrijk dat je luistert naar wat ik te zeggen heb.'