*

Als er één ding was waar Max niet tegen kon, dan was het wel domheid. Dus waarom was hij zelf zo ontzettend dom? vroeg hij zich af terwijl hij stond toe te kijken hoe Lucy de popcorn uit de magnetron haalde. Hij was vanavond heslist niet van plan geweest om haar iets te vertellen over zichzelf. O, nee, wacht eens, corrigeerde hij zichzelf gelijk. Dat was niet zo. Hij was vanavond beslist niet van plan geweest om naar haar appartement te gaan en op haar deur te kloppen. De dag dat Lucy hier aankwam had hij zichzelf voorgenomen om nooit, maar dan ook nooit op haar deur te kloppen, en nooit, maar dan ook nooit een persoonlijk gesprek met haar te hebben. Hij had vanavond dus twee dingen gedaan waarvan hij zich had voorgenomen dat hij ze nooit zou doen. Dat maakte hem echt dom. Waar Max helemaal niet tegen kon dat was tegen echt domme mensen.

Maar wat had hij dan moeten doen? Hij wist dat ze hem aan het bespioneren was vanachter haar raam, en hij wist dat ze achter haar voordeur stond te gluren. Hij wist het bovendien omdat hij dat voelde, zo sterk, alsof ze een hand op zijn schouder had gelegd. En hij wist het omdat hij hetzelfde had gedaan de afgelopen twee weken, haar iedere keer beglurend als zich de kans voordeed.

Hoewel Max het had proberen te ontkennen, had hij het gevoel dat hij en Lucy met elkaar verbonden waren, dat ze op een zelfde, kosmische golflengte zaten die niet te verklaren was, en vanaf de eerste dag dat ze elkaar ontmoet hadden. Waar ze zich ook bevonden of wat ze ook deden, iedere keer als ze elkaar op het landgoed tegenkwamen, klikte het meteen op een ander soort bewustzijnsniveau, waar alles in het universum harmonieus op zijn plaats leek te vallen. Behalve dat er ergens in die constellatie ook sprake was van seks hete, zweterige seks en omdat hij nog niet had uitgevonden waar hij dat moest plaatsen, had hij de besloten om niet op haar deur te kloppen en een persoonlijk gesprek met haar te hebben.

Toch was het voor een deel ook Lucy's schuld dat hij zo dom was geweest Toen hij op haar deur klopte, had ze toch niet open hoeven doen? Ze had hem gewoon kunnen negeren, maar nee hoor. En ze droeg een pyjama toen ze opendeed. Toegegeven, het was een pyjama die iedere man afstotend had gevonden, maar Max had hem in zijn opgewonden staat die nu al vijfjaar duurde natuurlijk ongelofelijk, eh... aanstotend gevonden. Maar ja, een man die al zolang zoals hij zonder vrouw was geweest zou opgewonden raken van een vrouw in een duikerpak met zwemvliezen.

Ondanks zijn halfzachte rationalisering wist Max dat hij niemand de schuld kon geven voor de ontstane situatie behalve zichzelf, want hij was degene geweest die aan Lucy had gevraagd of hij bij haar een film kon komen kijken. Een film kon komen kijken! herhaalde hij nog eens voor zich uit. Alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Alsof hij het verdiende om met haar in een kamer te zijn en iets leuks te doen. Het volgende wat hij wist was dat hij meer informatie over zijn verleden had uitgebraakt dan hij in jaren had gedaan, en hij braakte het allemaal uit over een aardige vrouw als zij die eigenlijk helemaal niet verdiende om zo besmeurd te worden. Braken was het juiste woord. Want zijn verleden was niet meer dan een grote... Nou, ja. Het is voldoende om te zeggen dat zijn verleden niet iets was waar Max graag met zijn schoenen in zou staan. Toch stond hij daar wel, dansend in de kots van zijn leven, zonder er nog één gedachte aan te wijden.

Kwam het door Lucy dat er gaten ontstonden in de muren die hij de laatste vijf jaar om zich heen had gebouwd? vroeg hij zich af. Hoe kon het dat ze daar zo gemakkelijk doorheen brak, terwijl hij zeker was geweest dat hij binnen zijn zelf gebouwde gevangenis absoluut onkwetsbaar was? Ze moest een stuk sterker zijn dan ze eruitzag.

Aan de andere kant had zijn gebraak, hoe smakeloos ook, hem de kans gegeven haar over haar leven te vragen, iets waar hij vanaf de eerste dag benieuwd naar was geweest hoewel hij wist dat haar verleden en haar heden en haar toekomst en haarzelf hem geen donder aanging. Nu hij meer over haar verleden wist, vond hij het prettig om te weten dat ze zoveel gemeenschappelijk hadden. Hij wist al dat ze gemeenschappelijke interesses hadden, maar het gaf hem op een vreemde manier rust om te weten dat hun wortels in dezelfde soort aarde geplant waren en dat zij al net zo terughoudend was om over haar herinneringen te praten als hij. Hij voelde nu een nieuw soort verbondenheid met haar, die er eerst niet was geweest, een verbondenheid die verder ging dan seksuele aantrekkingskracht. En hij was daardoor nog meer aan Lucy gehecht geraakt. Veel meer dan goed voor hem was waarschijnlijk.

Maar aangezien geen van beiden over hun verleden wilden praten, moesten ze dat misschien ook maar niet doen, dacht hij. Misschien moesten ze over iets anders praten. Over het heden bijvoorbeeld. Want het heden was een stuk prettiger plek om te vertoeven dan het verleden was geweest en grappig genoeg werd het met de minuut leuker.

Toen Lucy klaar was met de popcorn, schonk ze haar glas wijn weer vol en Max pakte zijn flesje bier en volgde haar naar de kamer. Ze namen hun plaatsen weer in op de twee uiteinden van de bank, of liever gezegd, op twee gescheiden werelddelen. Lucy pakte de afstandsbediening en schakelde de tv uit.

"Wil je niet naar de film kijken?' vroeg hij verrast

'ik dacht dat jij er niet naar wilde kijken.' zei ze.

'Maar als jij...'

Ze haalde haar schouders op. ik heb hem al eens gezien.'

J a, hij ook. T e vaak, in feite.

'We kunnen naar een van die films kijken die je hebt meegenomen.' zei ze.

'Die heb je waarschijnlijk ook allemaal al gezien.'

'Ja. dat klopt.' gaf ze glimlachend toe.

'Misschien... moeten we dan... iets anders doen.' stelde Max voor.

Hij had onmiddellijk spijt van zijn opmerking, die veel te suggestief klonk. Wat bezielde hem? En wat dacht hij wel niet? vroeg hij zich af. Nou ja, hij dacht natuurlijk niet. Of beter gezegd, hij dacht te veel. Te veel over dingen waar hij niets mee te maken had, en die hij zeker niet zo suggestief hoefde voor te stellen.

Maar Lucy leek ook over die dingen na te denken, realiseerde hij zich toen hij haar reactie zag op wat bedoeld was als een volkomen onschuldige opmerking, maar in plaats daarvan vreselijk suggestief was geweest. Duidelijk was dat zij de opmerking net zo min onschuldig had geïnterpreteerd als hij hem had uitgesproken. Duidelijk was dat zij hem ook suggestief had gevonden en oordelend naar de hongerige blik in haar ogen vond rij de gedachte ook niet erg afstotend.

'Eh, ik bedoel...' begon Max terug te krabbelen, in een poging de opmerking minder suggestief te maken, omdat hij er niet tegen kon dat ze hem zo hongerig aankeek, ik bedoel, eh,.. Wc zouden, eh... eh... kunnen praten, zei hij ten slotte en kon zich wel voor zijn kop slaan. Hij had net zo min recht om met deze vrouw te praten dan... Dan dat andere te doen waarover hij had lopen denken.

Maar voordat hij weer kon terugkrabbelen en iets anders kon voorstellen O, maar wat dan, E in stein? Yahtzee ? was Lucy bovenop het minder suggestieve voorstel gesprongen.

'Oké,' zei ze enthousiast. 'Laten we praten.'

Max begreep dat hij hier niet onderuit kon, aangezien hij degene was geweest die het voorstel had gedaan, dus hij besloot dat als ze dan moesten praten, dat het dan tenminste over haar zou moeten gaan.

'Dus als jouw jeugd er net zo uitzag als die van mij,' zei hij voordat zij er nog een woord kon russen krijgen, 'dan denk ik dat Roanoke in Virginia niet een plek is waar je graag naar terug zou gaan.' Na deze opmerking stopte hij zijn hand in de bak met popcorn, en hij realiseerde zich dat het een nieuwe was en dat hij en Lucy allebei een eigen bak hadden.

Krijg nou wat, dacht hij. Dat zou de avond een stuk minder leuk maken. Niet dat hij vond dat het steeds leuk was geweest om met zijn vingers in die van Lucy verstrikt te raken en eraan herinnerd te worden hoe zacht en lief ze was, en hoe vervelend het was dat hij geen gebruik kon maken van die zachtheid en liefheid, en niet kon doen wat vanzelf kwam, omdat dat soort genoegens hem niet meer waren toegestaan. Nee, dat was bijna een marteling geweest. Maar een verdomd prettige marteling, dat wel, en daarvan waren er niet veel geweest. De meeste martelingen in de afgelopen vijf jaar waren tamelijk afschuwelijk geweest zoals slecht, warm bier, dacht hij met een vies gezicht in die richting en het zichzelf niet toestaan om een eigen auto te hebben. O ja, hij vond het niet erg om in de wagens van lustin te rijden, maar dat was nou juist waar het om ging. Hij reed in mooie auto's die van iemand anders waren wat echt een marteling was en hij stond zichzelf nooit, maar dan ook nooit toe om de maximum snelheid te overschrijden wat ook een echt onverdraaglijke straf was.

Toen herinnerde hij zich weer dat hij de maximum snelheid had overschreden de avond dat hij Lucy van school had opgehaald, de eerste keer in vijfjaar dat hij de regels op die manier had overtreden, fa, dat was een fantastisch gevoel geweest Alles. In een snelle auto rijden, sneller dan was toegestaan, en Lucy die naast hem zat Voor de eerste keer in vijf jaar had Max weer ervaren hoe aangenaam het leven kon rijn. Verder kon hij niet gaan. wilde hij zichzelf in toom houden, verder kon hij niet gaan, wilde hij zichzelf eraan herinneren dat hij niet geacht werd ergens van te genieten, zelfs niet van zijn martelingen. Want hij verdiende het niet om ergens van te genieten. Niet na wat hij gedaan had.

Desondanks probeerde hij zichzelf te overtuigen dat het na vijf jaar van zelfopgelegde martelingen niet zo gek was om er een keer van eentje te genieten. Toch? Dat was niet meer dan eerlijk. Het zou nog steeds een marteling zijn.

'Nee, zeker niet.' zei Lucy. En het duurde even voordat Max besefte dat zij het had over haar tegenzin om naar huis te gaan. en niet over de rechtvaardigheid en het plezier van de verschillende martelingen en straffen. 'lk sta niet te popelen om terug te gaan,' zei ze nog eens. Hij dacht onwillekeurig dat ze zelf een beetje verrast leek over haar bekentenis.

'Zel f is niet om die grote, sterke kerel weer te zien met wie je verloofd bent? vroeg hij.

'Nou,' aarzelde ze, nerveus spelend met de lelijke ring om haar vinger. 'Misschien als we ons leven ergens anders weer kunnen oppakken.'

|a, dacht Max. Met Lucy aan de Oostkust en haar verloofde aan de Westkust bijvoorbeeld. Dat zou goed werken.

'Weet je,' zei hij, 'iedere keer als je over je verloofde praat, klinkt het alsof je liever niet over hem praat.'

Ze draaide nu nog zenuwachtiger aan haar ring en haar blik schoot nerveus door de kamer. Nog een aanwijzing dat er meer achter die verloving zat dan ze wilde toegeven. Of zat er juist minder achter dan ze wilde toegeven? Hmm...

is dat zo?' vroeg ze.

Hij knikte en moest glimlachen om het feit dat die drie woordjes een vraag vormden in plaats van een bewering, zoals meestal als ze met elkaar spraken. Het kon alleen een goed voorteken rijn. Toen bedacht Max dat hij wat Lucy betreft geen goede voortekens nodig had. Wat hij wel nodig had was de gedachte dat hij hier niet met haar behoorde te rijn, omdat rij veel beter verdiende, en hij helemaal niets verdiende.

ia. dat doe je.' zei hij, en schoof de gedachte terzijde omdat ze anders te veel plaats in rijn hoofd innam. Omdat het daar veel te druk werd en hij er genoeg van had dat die gedachte steeds maar door rijn hoofd bleef spoken. Hij moest er eens vanaf, al was het maar voor even. 'Ik vraag me steeds af,' ging hij verder, 'waarom je niet over een man wilt praten met wie je van plan bent de rest van je leven te delen.'

'Ik, eh...' begon ze opnieuw. 'Ik weet niet, eh... Ik bedoel... Echt... Het zit zo...

Het gefrunnik aan haar ring had inmiddels zulke vormen aangenomen dat Max bang was dat ze haar vinger eraf zou trekken. Hoewel hij niet wist wat hem bezielde, en zichzelf overtuigde dat hij alleen maar wilde helpen O ja Max, dat doe je, dat doe je schoof hij naar haar toe en pakte haar handen beet, om ze te laten stoppen met hun voortdurende, zenuwachtige gefriemel. Maar toen hij haar handen van elkaar losmaakte, duwde hij ook haar armen opzij. En toen hij haar armen opzij duwde, zag hij plotseling haar onbeschermde lichaam.

Toen hij haar zag zitten, zo kwetsbaar in haar grappige pyjama, met haar zachte bruine haar en nog zachtere blauwe ogen, leek de tijd stil te staan en leek hij wel een man die drie weken zonder water in de woestijn had gezeten.

Plotseling was er geen verleden, en telde alleen het heden. Was er geen toekomst om over na te denken, alleen het hier en nu om te voelen. En hier, nu, liet Max zichzelf voelen. Liet hij zichzelf denken, Liet hij zichzelf dromen en liet hij zichzelf gaan. En realiseerde hij zich dat hij hier, nu, Lucy wilde. Maar beter nog was dat Lucy hem hier, nu, ook wilde.

Want zij keek hem aan met haar ogen wijd open. gevuld met emoties waarover hij maar niet moest nadenken. Op dat moment was zij voor hem zo duidelijk, zo vol detail, zo enorm mooi, dat het bijna was alsof hij naar een schilderij keek. Maar schilderijen bewogen niet. bedacht hij zich, zelfs niet een heel klein beetje, zoals Lucy deed. Schilderijen hadden geen delicate hals waar ze moeizaam mee slikten, zoals die van haar net deed. Ze hadden geen aders die klopten in hun warme pols, en Max voelde duidelijk haar pols heftig kloppen onder zijn duim, waar hij haar vasthield. En ze hadden geen borsten die op en neergingen door een ademhaling die van opwinding sneller ging. zoals die van haar. En schilderijen hadden geen monden die opengingen om te zuchten, die een man smeekten om naar ze toe te buigen en ze te kussen.

Toen, zonder nadenken want ergens in zijn hoofd wist hij dat als hij erover zou nadenken dat hij het niet zou doen, en hij wilde het echt, echt heel graag doen boog Max naar voren, over de sofa, en schoof dichter naar Lucy toe, naar haar hals, haar borsten en haar mond, en omklemde hij met meer kracht de polsen die hij al vasthield, en vroeg hij zich af hoe het zou zijn om de rest van haar ook vast te houden.

Toen hield hij haar vast, een deel van haar, want nog steeds zonder na te denken over wat hij deed, en zonder eerst om toestemming te vragen, bedekte hij haar mond met de zijne, en toen kuste hij haar en kuste hij haar en kuste hij haar, en vaag in zijn hoofd speelde de gedachte hoe lang het wel niet geleden was dat hij een vrouw had gekust, en hoe zijn herinneringen aan kussen geen recht deden aan deze. Want deze...

O, mijn god...

Deze was heerlijk. Bedwelmend. Verdovend Toen Max bezit nam van de zachte, warme, zoete O, mijn god, wat was ze lief mond van Lucy, voelde hij zich als een man die door iets in bezit was genomen. Of beter, die beroofd was van iets. Want op het moment dat hij haar zachtheid, haar warmte, haar zoetheid proefde, verloor hij voorgoed een deel van zichzelf.

Maar wat een manier om te gaan...

Lange tijd kuste hij haar alleen maar, waarbij hij haar armen nog steeds vasthield, genietend van het kloppen van haar polsen onder zijn duimen. Met iedere streling van rijn mond op die van haar werd haar adem steeds wilder, net als zijn eigen onstuimige ademhaling. Ze liet h em verlangend toe en hij duwde zijn tong diep bij haar naar binnen, en genoot van iedere hete, vochtige centimeter. Ze beantwoordde hem op dezelfde manier, krulde haar tong om die van hem, wilde hem net zo diep proeven als hij haar. Zodat hij haar liet begaan en bijna bezweek door de sensatie van haar tong die in rijn mond speelde.

Niet in staat om zichzelf te stoppen, liet hij een van haar polsen los, streelde met rijn vingers over haar naakte arm, over haar mouw en legde rijn hand achter in haar nek. Hij woe de in haar zijdeachtige haar en genoot van de manier waarop de lange lokken over zijn hand vielen. Toen liet hij zijn hand omlaag glijden, langs haar slanke hals en met zijn vingertoppen over het kuiltje onderaan haar hals, naar het bovenste knoopje van haar pyjama.

Voorzichtig, bang dat hij was vergeten hoe het moest, duwde Max het knoopje door het knoopsgat, en hij was zeker dat hij zich het vleugje ambrozijn dat toen vrijkwam, en dat rijn zinnen verzwakte, moest hebben ingebeeld Hem nog steeds kussend, hem nog steeds gekmakend, bewoog Lucy haar vrije hand door zijn haar. woelde ze met haar vingers door zijn veel te lange lokken, duwde ze rijn hoofd omlaag om hem zo te dwingen nog dichterbij te komen, duidelijk onbekend met het feit dat ze al zo dichtbij waren als maar mogelijk, zonder in brand te vliegen. Max maakte het tweede knoopje los, ging toen naar het derde, het vierde en het vijfde, en maakte stuk voor stuk de knoopjes los. Toen kon hij het jasje helemaal openmaken en zijn hand plat op haar borst leggen.

Zo warm. Zo zacht. Hij herinnerde zich nu weer hoe heerlijk een vrouw kon aanvoelen, hoezeer haar lichaam verschilde van die van hem. Maar de herinneringen waren niets vergeleken bij de realiteit onder zijn hand. Ontspannen, systematisch verkende hij met zijn vingers elke tere, naakte rib, legde hij rijn hand om haar hele borst voordat hij weer terugkeerde naar het centrum van haar borstkas.

Het was zo lang geleden, dacht hij, zo lang geleden dat hij voor het laatst een vrouw zo had aangeraakt. En hij wilde ieder stukje van haar strelen, langzaam, doelbewust, totaal, alsof hij voor de eerste keer een vrouw ontdekte. Want op een bepaalde manier was dit de eerste keer voor Max De eerste keer dat hij zichzelf toestond om een vrouw aan te raken omdat hij het genot ervan niet kon weerstaan. De eerste keer dat hij een vrouw aanraakte omdat hij er gewoon niet tegen kon om het niet te doen. De eerste keer dat hij besefte hoe belangrijk het voor hem was een vrouw te kunnen aanraken om zich compleet te kunnen voelen. En niet zomaar iedere vrouw, realiseerde hij zich. Er was er maar één die dit nu met hem kon doen, één vrouw die hem zo intens kon laten voelen wat hij nu deed. wat hij moest doen. Eén die hem, al was het maar voor even, al die dingen kon laten vergeten die hij zichzelf had beloofd altijd te zullen onthouden. Want tot Lucy in zijn leven kwam, had hij al die dingen maar al te goed onthouden. Maar nu...

Nu wilde hij alles vergeten. Alles vergeten, behalve Lucy.

Terwijl hij haar bleef kussen intens en onophoudelijk liet hij rijn middelvinger over het midden van haar buik glijden tot in de kleine holte van haar navel, en er weer uit, en daarna terug naar haar zij aan de ander kant. Hij wist dat hij zich de prijs ontzegde die hij het liefst van alles wilde, maar hij moest zich die ontzeggen zo lang als hij kon. Steeds maar weer streelde hij haar platte buik en liet hij zijn vingertoppen over haar ribben glijden, aan de voorkant, aan de achterkant en. toen, uiteindelijk, kon hij zich niet meer inhouden en bewoog zijn hand omhoog, naar de onderste curve van haar borst.

Maar zelfs toen kon hij zichzelf er niet toe brengen om hem helemaal in rijn bezit te nemen. In plaats daarvan draaide hij zijn hand eerst de ene kant op, toen de andere, en liet het gewicht van haar borst eerst op de binnenkant en toen op de rug van rijn hand rusten. Hij was zo zacht, zo rond, zo maar, zo perfect en groter dan hij zich in eerste instantie had gerealiseerd. Was het dan al zo lang geleden, vroeg hij zich af, dat hij niet eens meer precies de omvang van een vrouwenborst kon inschatten? Of had hij gewoon niet willen weten hoe heerlijk zij was?

Hij had haar borst nog steeds niet helemaal met zijn hand omvat, had alleen zijn hand zo geplaatst dat de onderkant van haar borst in de diepe L rustte die gevormd werd door zijn duim en wijsvinger. Zo zacht, dacht hij weer. Zo rond. Zo perfect. Hij zou zoiets niet voor zichzelf moeten opeisen, dacht hij, hij kon zoiets niet voor zichzelf willen dat zo mooi was, en dat hij zo graag wilde. Hij wilde zijn hand net weghalen toen Lucy haar hand erop legde, zijn hand omhoog duwde, over de zachte top van haar borst, tot de tepel in het midden van zijn handpalm lag.

'Alsjeblieft,' mompelde ze in zijn oor. 'Alsjeblieft Max. Raak me aan. Ik wil dat je me aanraakt.'

Hij sloot zijn vingers onmiddellijk om haar borst en voelde zich van binnen helemaal verward. Niet omdat hij een zo begeerde prijs vasthield, maar omdat zij hem zo gul had aangeboden. Ze zuchtte toen hij haar aanraakte, haar vochtige adem tegen zijn nek. Even hield hij haar alleen maar vast, genietend van een gevoel dat hem zo lang was onthouden, herinnerend hoe hij die nabijheid van een vrouw een ander mens had gemist. Toen bewoog hij langzaam zijn hand. Hij omvatte haar borst, opende en sloot zijn vingers, pakte het topje vast met zijn duim en middelvinger, rolde het iedere keer zachtjes heen en weer, genoot van ieder zucht die zij slaakte. Hij keek naar zijn vingers terwijl hij met haar speelde, verplaatste toen zijn aandacht naar haar expressieve gezicht, genietend van de manier waarop ze op zijn strelingen reageerde. Toen bracht hij zijn hoofd omlaag, terwijl zijn vingers nog steeds met haar borst speelden, en likte met de punt van zijn tong over haar tepel, een keer, twee keer, drie keer, en proefde van de zoetheid en de belofte van een verboden soort genot dat hij zich niet durfde voor te stellen.

Hij voelde haar vinger door zijn haar woelen, hoorde hoe ze er niet helemaal in slaagde om een kreun te verbijten, voelde hoe ze zijn hoofd nog intenser tegen haar borst aandrukte. Dus wat kon hij anders dan haar gehoorzamen? Dus wat kon hij anders dan haar borst nog steviger aan de onderkant beet te pakken, daarna zijn mond wijd open te doen en zoveel van haar in zijn mond te nemen als maar mogelijk was? Hij hapte in haar borst, maakte haar tepel nat met zijn tong en kwelde hem met de punt van zijn tong. Steeds weer plaagde hij haar met de druk van zijn mond en zijn hand, trok aan haar, greep haar steviger vast, proefde haar met een honger waarvan hij de omvang maar net begon te beseffen.

Ze lag nu helemaal tegen de kant van de sofa, één hand verstrikt in zijn haar, met de andere zijn T shirt omhoog schuivend. Hij voelde hoe ze onder hem haar benen uit elkaar deed, een voet op de grond zette, en met de ander zich schrap zette tegen de bank. Behendig positioneerde Max zichzelf zo dat zijn dijbeen zich tegen de kruising van haar dijen drukte, en onmiddellijk tilde zij haar heupen omhoog, zodat ze zich nog dichter tegen hem aandrukte. Ze zuchtte bij het contact, maar in plaats dat ze zich van hem losmaakte, zoals hij gevreesd had, liet ze haar heupen zakken en stootte ze toen weer omhoog.

O god, dacht Max. O, mijn lieve, goeie god.

Hij wilde haar daar aanraken, hij moest haar daar aanraken. Zonder na te denken, op zijn instinct handelend, omdat denken nu uitgesloten was, liet hij haar borst los en slaagde hij erin om hun lichamen van elkaar los te maken, zodat ze nu naast elkaar lagen, met Lucy tussen hem en de bank in. Hulpeloos keek hij naar haar borst en zag dat haar jasje open hing en dat haar borst waar hij haar zojuist had proberen te verorberen gezwollen, vochtig en roze was. Hij bedacht zich dat hij zich zou moeten verontschuldigen voor het feit dat hij haar zo had proberen te mishandelen, maar zij koos dit moment om hem stevig bij zijn billen te grijpen. Hij kon nu niet meer doen dan rijn ogen sluiten bij de sensaties die er door rijn lichaam gingen.

Hij wachtte tot de golven van sensaties enigszins tot rust waren gekomen en dacht toen, wat goed is voor de een...

Hij duwde zijn hand tussen Lucy en de bank en pakte haar heerlijke billen beet, waarbij hij de stof van haar pyjama een stukje verplaatste, om te ontdekken dat ze er niks onder droeg. Alleen een dun lapje stof scheidde hem van haar warme vlees en hij voelde hoe de warmte die door de stof heen kwam zich vermengde met de warmte van rijn hand Hij schoof rijn hand omlaag, ging daarna naar de rand van het broekje, en toen eronder. En toen omvatte hij met zijn hand haar zachte, warme vlees, zachter en warmer dan hij zich had voorgesteld.

Ze drukte haar mond tegen zijn hals, kuste hem daar met open mond en herhaalde de beweging vervolgens met het puntje van haar tong. Max probeerde een kreun te verbijten, verstevigde daarna rijn greep op haar billen en duwde zijn vingertoppen in de zachte kloof die de twee delen scheidde. Hij bewoog zijn vingers langs die sierlijke lijn, eerst naar boven, daarna naar beneden, toen verder omlaag, tot hij de vochtige warmte tegen zijn vingertoppen voelde. Ze sloeg haar been om die van hem zodat hij beter toegang had en Max maakte er volledig gebruik van. Van achter duwde hij zijn vinger naar voren, in de vochtige warmte tussen haar benen. Lucy zuchtte bij de geringste penetratie, beet hem toen zachtjes in zijn nek.

Hij kon dit niet doen, realiseerde Max zich. Niet zonder te ontploffen ais een brandbom. Hij was al voor de helft onderweg. Nog één aanraking, één vinger in de richting van hoe nat en klaar ze was om hem te nemen, en hij zou zichzelf ontladen nog voordat hij zelfs de kans had gehad om rijn broek omlaag te doen. Snel trok hij zijn hand naar achteren, streelde nog een keer de kloof tussen haar billen voordat hij rijn hand uit haar broek haalde en weer terug op haar rug legde. Zijn erectie drukte inmiddels hard tegen de rits van rijn spijkerbroek en hij wist bijna zeker dat hij dwars door de rits tot ontbranding zou komen.

Nog steeds beseffend hoe vochtig en klaar Lucy al voor hem was, en zichzelf overtuigend dat het gekkenwerk was, reikte hij achter zich waar rij nog steeds haar hand op rijn billen had liggen, en duwde haar hand toen ruw omlaag over de spijkerstof die rijn erectie omvatte. Zonder de moeite te nemen om het kledingstuk los te maken, duwde hij haar hand over de spijkerstof, toen weer omhoog, en toen weer omlaag. Samen wreven ze, hard en langzaam en lang, tot Max het gevoel had dat hij zou exploderen.

O, mijn god, hij was vergeten hoe goed dit kon zijn. Hij was vergeten hoe het kon zijn om elkaar zo intiem aan te raken, om te ervaren hoe twee lichamen en twee geesten zo met elkaar verbonden konden zijn. Hij was vergeten hoe intens hij dingen kon voelen en hij was vergeten hoeveel plezier hij beleefde aan

O, nee. Hij genoot ervan, Jezus, hij genoot er meer van dan hij ooit van iets had genoten, zelfs vroeger toen hij zichzelf dit soort genoegens wel had toegestaan. Maar hij stond zichzelf dit soort genoegens niet meer toe. Hij stond zichzelf niet meer toe om plezier aan dingen te beleven. Want hij verdiende het met. Verdomme, hij had zichzelf beloofd om dit nooit mee te doen. Hij had een eed gezworen. Hij had een plechtige eed gezworen.

'Stop,' zei hij plotseling schor, en onttrok zichzelf aan de greep van Lucy met de felheid waarmee hij zich uit de bek van een leeuw zou bevrijden. Hij richtte zich op, wankelde naar achteren, met rijn armen naar voren gestrekt alsof hij een kwade geest van zich af moest houden of de dood of de vernietiging.

Hij zag hoe Lucy zich oprichtte van de bank, haar pyjamajasje open, zodat haar borsten zichtbaar waren. Haar mond was vol, rijp en rood waar hij haar had gekust. Haar haar zat in de war en in haar wijd open ogen stond onschuld en onzekerheid te lezen, en iets dat vaag leek op angst.

O, mijn god,.. Hij had haar nooit moeten aanraken.

Zij was geen kwade geest, zij hij tegen zichzelf. Ze was een engel. Een engel van liefde, veiligheid en verlossing. Ze verdiende het soort mannen als Max Hogan niet. En hij verdiende haar zeker niet. Als er een kwade geest was, dan was hij het. Hij wist dat het juist was geweest dat hij zichzelf had voor genomen om bij haar uit de buurt te blijven. Hij moest bij haar uit de buurt blijven. Van nu af aan tot het tijd voor haar was om Harborcourt te verlaten. Anders...

Nou ja. Er was geen anders, dat was alles. Hij moest haar gewoon met rust laten. Omdat hij haar gewoon met rust moest laten.

'Max?' zei ze zacht, haar stem vragend, bezorgd en nog heel erg opgewonden. 'Wat is er? Wat is er gebeurd? Waarom stop je?'

Ze streek zenuwachtig door haar haar, glimlachend toen ze verstrikt raakte in een klit haar die hij er met rijn verlangende, verliefde vingers in had gemaakt. Toen leek ze zich te herinneren dat ze maar half gekleed was en ze trok haar pyjamajasje haastig dicht.

'Wat heb ik verkeerd gedaan?' vroeg ze. 'Wat het ook was, het spijt me. En ik beloof dat ik het nooit meer 7a\ doen.'

Hij kneep zijn ogen samen in het besef dat zij dacht dat het haar fout was. Dat zij iets fout had gedaan. Wie zou er in godsnaam zo'n bespottelijke gedachte in haar hoofd hebben geplaatst? Ze was prachtig. Ze was perfect. Ze was alles...

Alles wat hij nooit meer zou hebben.

'Niets' haastte hij zich te zeggen. 'Lucy, je hebt niets verkeerd gedaan. Je bent. . O, god, ze was zoveel, zoveel dingen tegelijk. Vriendelijk. Beschaafd. Aardig. 'Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Ik kan niet...'

Maar hoe zou hij in staat zijn om het haar allemaal uit te leggen als hij er zelf nauwelijks een touw aan kon vastknopen? 'Het ligt niet aan jou,' zei hij weer. 'Het ligt aan mij.'

Ze keek hem zonder een woord te zeggen aan, geknield op de bank, haar jasje strak om zich heen getrokken, maar niet de moeite nemend om hem dicht te knopen. Toen, heel langzaam, knikte ze. En met een klein stemmetje zei ze: 'Goed. Het ligt aan jou. Niet aan mij. Ik begrijp het."

Maar het was duidelijk dat ze het niet begreep. Het was duidelijk dat ze nog steeds dacht dat ze iets verkeerd had gedaan. 'Lucy,' begon hij hulpeloos. Hij maakte zelfs een halfhartige pas naar voren voordat hij zichzelf tegenhield. Hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor haar wanhoop en verslagenheid. Maar hij wist dat het wel zo was. Hij wist ook dat er niets was dat hij kon doen of zeggen om het te veranderen.

Maar ja, hij was dan ook heel goed in het brengen wanhoop en verslagenheid in het leven van vrouwen. Hij was zelfs nog beter in het niets zeggen of niets doen om het te veranderen.

'Lucy,' probeerde hij opnieuw.

Ze keek hem aan en hij kon zien dat ze probeerde om met gekwetst te zijn. 'Ga je?' vroeg ze met een klein stemmetje.

Hij aarzelde even, en knikte toen.

'Maar is het... is het vanwege iets wat ik gedaan heb? vroeg ze.

Deze keer schudde hij zijn hoofd. Maar hij kon de woorden niet vinden om het uit te leggen.

Ze knikte verslagen, en hij kon zien dat ze geen woord geloofde van wat hij zei. 'Goed Dan eh... denk ik dat ik maar ga.'

Max zei tegen zichzelf dat hij hier weg moest en haar alleen moest laten. Hij slaagde erin om zich om te draaien. Op een of andere manier wist hij een stap te zetten, in de richting van de voordeur. Hij wist zelfs de deurknop te pakken en deze omlaag te drukken. Maar zelfs nadat hij hem open had gedaan, kon hij zichzelf er niet toe brengen om er doorheen te lopen. Niet nadat hij nog een keer geprobeerd had om het haar te laten begrijpen.

Hij draaide zich langzaam om en zag dat ze zich met haar rug naar hem had toegekeerd en bezig was haar jasje dicht te knopen. Goed, dacht hi j. Het zou gemakkelijker zijn als ze hem niet aankeek. Dat was altijd gemakkelijker voor een lafhartige eikel als hij.

'Het lag niet aan jou, Lucy,' zei hij weer zacht.

Ze aarzelde, stopte toen met wat ze deed. Ze draaide haar hoofd om, zodat hij wist dat ze hem had gehoord, maar ze draaide zich niet helemaal naar hem toe

ie voelde wat je zojuist met me deed.' zei hij met zachte, lage stem. 'Je voelde hoe ik op je reageerde. Je weet dat ik je wilde. Je weet het. Ik denk niet dat ik een vrouw ooit zo heb gewild als jou vanavond.' Hij slikte moei zaam. 'Maar ik kan geen seks met je hebben, Lucy, het mag niet. Je zo te willen en weten dat ik je niet kan bezitten. ..'

Hij zuchtte rusteloos, wetend dat hij het nooit zou kunnen uitleggen zonder haar dingen te vertellen die hij nooit aan iemand had willen vertellen. 'Probeer het te begrijpen,' besloot hij. 'Het ligt niet aan jou. Het ligt aan mij. Ik zweer het je. Het ligt aan mij.'

Hoewel hij bij lange na niet had gezegd wat hij wilde zeggen, wat hij had moeten zeggen, liep hij de deur uit, haar appartement uit en haar leven uit Hij wist dat hij haar de rest van de tijd dat ze op Harborcourt werkte niet zou kunnen ontlopen. Maar hij zou zichzelf niet meer in zo'n positie brengen. Want na vanavond, nadat hij haar zachtheid, haar liefheid, haar perfectie had aangeraakt, kende Max een nieuwe marteling. Want hij had zich tot nu toe alleen de aanwezigheid van een vrouw in rijn leven ontzegd. Nu ontzegde hij zich de aanwezigheid van Lucy. Hij wist niet of hij die marteling zou overleven.