'Omdat Archie beweert dat zij het bewijs bij zich heeft dat zijn onschuld kan aantonen.'

Phoebe kneep haar ogen tot spleetjes. 'Bewijs?' vroeg ze achterdochtig. 'Wat voor bewijs?'

Het was onmogelijk dat Lucy in het bezit was van bewijs. Ze had op de avond van het feest van de Wemberley's niets anders bij zich dan de kleren die ze droeg die Phoebe de volgende ochtend in de vuilcontainer had gegooid en toen ze Newport verbet, had ze alleen spullen van Phoebe bij zich. O, en natuurlijk die afzichtelijke ring die die eikel van een Archie aan haar had gegeven. Maar ze had niets bij zich dat in de verste verte ook maar leek op bewijs.

'We weten niet wat voor bewijs,' zei Dave. 'Archie wil het niet zeggen. Hij blijft volhouden dat als wij Lucinda Hollander vinden, hij alles kan verklaren. En ik denk dat jij weet waar Lucinda is,' voegde hij er veelzeggend aan toe. 'Dus het leek me een goed idee om hierheen te komen en jou weer eens flink onder handen te nemen.'

Phoebe kneep haar ogen tot nog kleinere spleetjes. 'Zeg. handen thuis hè, Dave," zei ze. 'We zijn maar een maand bij elkaar geweest. Wat hang jij allemaal voor verhalen op tegen de jongens op het bureau?'

Hij grinnikte ondeugend. 'Ik bedoel dat ik je nog wat vragen wil stellen, niets meer en niets minder.'

'O.' Ze rechtte haar rug. nipte van haar koffie en keek hem weer recht in zijn gezicht. 'Dat wist ik ook wel.'

Tegen de jongens op het bureau zeg ik dat je een radde tong hebt,' voegde hij er breeduit grinnikend aan toe.

Ze staarde hem woedend aan. 'Waf?/"

Hij moest hard lachen. 'Ik vertel ze dat je nogal een babbelkous bent, Phoebe.'

O. goed, dacht ze. Alsof ze dat moest geloven. Dave gebruikt nooit een woord als 'babbelkous'. Zelfs niet bij een potje scrabble. 'Koffie?' vroeg ze halfslachtig. Maar ze ging ervan uit dat hij het zelf pakte, want ze liep langs hem heen de woonkamer in.

Ze hoefde het geen twee keer te vragen. Da ve kon inderdaad geen Jamaica Bl ue Mountain betalen van zijn salaris. Niet dat het aan zijn lage inkomen had gelegen dat zij het had uitgemaakt, dacht Phoebe. Om eerlijk te zijn lag het ook niet aan zijn zesde teen of aan zijn manier van kleden. Dave was eigenlijk een erg lieve jongen. Maar Phoebe had het gewoon niet zo op relaties. Die leidden alleen maar tot problemen.

'Dus waar is ze?' vroeg Dave weer toen hij de woonkamer inliep. Hij ging tegenover Phoebe zitten, die op de bank had plaatsgenomen. 'Je weet heel goed waar ze is,' zei hij vol overtuiging. 'We hebben dan misschien maar een maand wat met elkaar gehad, maar ik ken je goed genoeg om te weten dat jij en Lucinda Hollander hele goede vriendinnen zijn. Ze moet contact met je hebben gezocht.'

'Wat bedoel je precies met "contact zoeken"?' vroeg Phoebe om lijd te winnen.

Dave sloeg zijn ogen ten hemel. 'Heeft ze jou misschien gebeld?'

'Nee,' zei Phoebe naar waarheid. 'Ze heeft me niet gebeld.' Phoebe nam altijd met Lucy contact op, en niet andersom.

'Een e mail gestuurd?'

'Ook nie t .' Weer sprak ze de waarheid. Lucy kwam nog niet in de buurt van een computer, al zou die duizend dollar biljetten uitspuwen.

'Een kaart gestuurd?'

'Helaas.' Niet erg waarschijnlijk, want Lucy was dyslectisch, ook al wilde ze dat niet toegeven. Haar moeder die ouwe tang weigerde Lucy naar een specialist te sturen toen ze nog een kind was en verlangde van iedereen dat ze deden of er niets aan de hand was, inclusief Lucy zelf.

'Een brief?' vroeg Dave.

'Nee hoor.' Om dezelfde reden.

'Verjaardagskaart?'

'Ook niet.' Hoewel dat wel iets was dat Lucy nooit zou vergeten. Lucy stuurde altijd verjaardagskaarten, zelfs al was ze voortvluchtig maar godzijdank was Phoebe pas in januari jarig.

'Postduif?' vroeg Dave zwakjes.

'Nee, heus.' De dierenbescherming zou dat waarschijnlijk hebben afgekeurd, en Lucy en Phoebe droegen alle dieren nou eenmaal een warm hart toe.

'Al had je van haar gehoord, dan nog zou je het mij niet zeggen, hè?'

'O, Dave,' zei ze koket. 'Je kent me toch goed genoeg om daar het ant woord op te weten.' Jawel! Ze was weer eerlijk geweest! Ze had niet één keer tegen de politie gelogen, feliciteerde ze zichzelf zelfvoldaan.

Hij knikte. 'Ja. Ik ken je daar goed genoeg voor. Dan neem ik ook maar aan dat het voor jou niet uitmaakt als ik je vertel dat wij en de FBI na Archie's verhoor er vrijwel zeker van zijn dat Lucinda onschuldig is.'

Klingelingelingelingeling! Alarmbellen gingen rinkelen in Phoebes hoofd. Dit was een truc, zei ze tegen zichzelf. Dave probeerde haar een vals gevoel van veiligheid te geven, dat was het. Hij hoopte dat hij Phoebe ervan kon overtuigen nu ze nog aan haar eerste kop koffie bezig was dat Lucy niet bang hoefde te rijn voor de politie. Zo zou Phoebe misschien informatie loslaten over de verblijfplaats van haar hartsvriendin. Nou, niet... zo... snel, Davy boy.

Ze dronk haar mok leeg ze verbrandde zowat haar slokdarm en vluchtte de keuken in voor een tweede kop.

'Wat bedoel je?' vroeg ze toen ze weer de kamer in kwam. Ze probeerde die tweede kop koffie zo snel mogelijk op te drinken. Kom op cafeïne, doe je werk.

Dave sloeg ontspannen een been over de ander, maar dat speelde hij vast maar. Ze moest eerst haar koffie op hebben voor ze dat zeker wist. Snel zette ze de mok weer aan haar lippen.

i k bedoel alleen maar,' zei Dave dat Archie aardig overtuigend klonk tijdens de ondervraging. Onze jongens en de FBI denken dat Lucinda misschien alleen maar een onschuldige omstander was.' Na weer zo'n lange pauze voegde hij daaraan toe: 'We hebben ook al bewijs gevonden voor Archie's beweringen. Hieruit blijkt duidelijk dat het vrijwel onmogelijk was dat Lucinda erbij betrokken was.'

'Wat voor bewijs?' vroeg Phoebe, die nog steeds achterdochtig was en nog steeds van haar koffie nipte.

'Dat kan ik niet zeggen,' antwoordde Dave.

'Dan kan ik jou niet helpen.'

'Ach, kom op nou, Phoebe.'

'Nee, sorry,' verontschuldigde ze zich zonder enig berouw in haar stem.

Hij slaakte een diepe zucht. 'Goed, goed,' zei hij toegeeflijk, ik neem aan dat ik niets vertel dat je niet al weet. Ik moet alleen wel de details voor me houden. Zoals je al zei: ik zit niet op de zaak.'

Hij aarzelde nog. Phoebe maakte van de gelegenheid gebruik om nog een paar slokken koffie te nemen en hem verwachtingsvol aan te kijken. 'Goed, dit weten we.' gaf hij zich gewonnen, 'we weten dat Lucinda Hollander dyslectisch is.'

Klingelingelingclingelmg!

Phoebe keek hem wantrouwig aan. 'Wie heeft dat verteld?"

Dave keek haar net zo wantrouwig aan. 'Haar moeder.'

Klitigelirtgelingeltngehng!

'Mevrouw Hollander heeft verteld dat Lucy dyslectisch is?'

Dave knikte. 'Ja. En ze heeft ons de evaluaties laten zien van een paar specialisten die haar hebben getest toen ze nog maar een kind was. Ze kon toen nog maar nauwelijks lezen en beide experts zeiden dat er vrijwel geen hoop was op verbetering als ze niet behandeld zou worden. Er is echter geen aanwijzing dat ze ooit behandeld is voor dyslexie.'

'Waarom zou mevrouw Hollander je dit allemaal vertellen?' vroeg Phoebe op haar hoede.

Dave bestudeerde haar gezicht over de rand van zijn kop koffie. 'Omdat we haar hebben verteld dat degene die achter deze hele toestand zit, iemand moet zijn met een ruime ervaring in computers en techniek. Een technologisch genie, zeg maar. Mevrouw Hollander zei toen dat Lucinda dat in geen geval was, omdat ze dyslectisch is en er nooit voor is behandeld. En dat kon ze dus bewijzen.'

Klingelingel . ..

O, shit.

Phoebe dacht even heel diep na voor ze wat ging zeggen. Ze moest nu heel erg voorzichtig zijn. Ze wist dat Dave niet loog, want buiten Lucy's familie was er niemand behalve Phoebe zelf die wist dat Lucy dyslectisch was. Dus als hij dit nu ook wist, moest hij dat wel van mevrouw Hollander hebben gehoord. Maar dat was wel erg moeilijk voor te stellen, want die ouwe tang... eh, Lucy's moeder... had dat nog nooit toegegeven of geaccepteerd.

Maar aan de andere kant had mevrouw Hollander waarschijnlijk zorgvuldig overwogen wat er erger was voor de familie: een dyslectische of een moorddadige dochter. Sjonge. Wat een dilemma. Daarvan had die gemene ouwe taart... eh,de moeder van Lucy... vast nachten wakker gelegen. Maar uiteindelijk had ze het juiste gedaan door de politie te vertellen dat Lucy nauwelijks kon lezen. Dat de politie nu misschien dacht dat Lucy onschuldig was, vanwege die informatie, tja. ..

'Archie Conlon daarentegen,' zei Dave plotseling, 'is een technologisch genie.'

O, nou, daar gingen de alarmbellen pas van rinkelen. Oorverdovend.

'Wat? bracht Phoebe vol ongeloof uit.

Hij leek ervan op te kijken dat ze zo verbaasd reageerde, ik zei dat Archie Conlon een technologisch genie is.'

Phoebe schudde haar hoofd krachtig. 'Nee, echt niet Hij is een eikel.'

Dave schudde nog heftiger met zijn hoofd. 'Nee, hoor. Hij is een whizzkid. Hij heeft de ingewikkeldste technische apparatuur ontwikkeld voor het leger.'

'Wat?!

'Weet je dan niet wat hij voor de kost doet?' vroeg Dave voorzichtig.

'Hij heeft een of andere saaie overheidsbaan,' zei Phoebe. ik nam aan dat hij stukken schreef en dingen archiveerde. Ik bedoel, ik heb er nooit zo bij stilgestaan. Ik nam gewoon aan dat een eikel als hij...'

Dave nam haar een tijdje zwijgend in zich op, alsof hij nu degene was die zijn reactie zorgvuldig moest wegen voor hij hem gaf. Hij zette beide voeten weer op de grond, boog voorover en zette zijn koffiekop op tafel. Toen zette hij zijn ellebogen op zijn knieën, bedekte zijn mond met zijn handen en zei: 'Deze Archie, Phoebe, maakt al jaren technisch hoogwaardige apparatuur voor ons leger en verkoopt regeringsgeheimen aan buitenlandse machten die niet per se onze vrienden zijn.'

'Wat?

'En nu kan hij zelfs de Russische maffia tot rijn klantenkring rekenen.'

'Wat?

'En de Russische maffia accepteert geen njet'

Phoebe staarde Dave met open mond aan ze was met stomheid geslagen. Uiteindelijk zei ze, heel zachtjes: ik zei toch al dat hij een eikel was.' Ze liet een diepe zucht horen. 'Vertel eens wie er nu vermoord is?' vroeg ze. 'En waarom denkt iedereen dat Archie hem heeft vermoord?'

'George J acobs.' zei Dave. 'Alias Georgie lakes. Alias Georg e lakov. Hij is uitschot eersteklas en de wereld is heel wat beter af zonder hem, maar we moeten rijn dood onderzoeken omdat hij ook menselijk DNA heeft. Hoewel hij dat vast en zeker gestolen heeft, net als zo veel dingen,' voegde Dave droogjes toe. 'Wc denken nu dat Archie Conlon hem heeft vermoord omdat Archie Conlon hem heeft vermoord.'

'Wat?

'Waarschijnlijk uit zelfverdediging,' voegde Dave er snel aan toe. 'We zijn de afgelopen weken heel wat meer te weten gekomen en Archie beroept rich nu op zelfverdediging. Maar we weten dit pas zeker als we dat bewijs vinden, wat volgens hem dus in Lucy's bezit is. Maar zelfs als hij onschuldig is aan de moord,' voegde hij eraan toe, 'moet hij nog steeds terechtstaan voor de aanklacht voor verraad en andere zaken. De regering zal hem daarvoor graag achter de tralies zien verdwijnen.'

Asjemenou, dacht Phoebe weer. Ze had altijd al geweten dat Archie een eikel was, maar hij bleek nu toch echt de... de... de eikel aller eikels te zijn.

'Maar waarom wordt Lucy van moord verdacht?' vroeg ze. Ze moest zo veel mogelijk te weten zien te komen, voordat ze besloot of ze haar beste vriendin zou overleveren aan de wolven.., eh, autoriteiten.

Meer koffie, zei ze in zichzelf, en zette de mok weer aan haar mond.

'Lucinda Hollander was in Archie's huis toen de moord plaatsvond.' zei Dave. 'En we hebben het lijk in zijn huis gevonden.'

'|4kkes,' zei Phoebe. 'Lucy was in dezelfde ruimte als een dooie?'

'Dat wist ze toen niet,' zei Dave. 'Het lijk lag verborgen in een kast. Maar dat is een andere reden waarom we met Lucy willen praten om te zien of zij het verhaal van Archie over die dag in ieder geval voor een deel kan bevestigen, of anders omdat zij misschien nieuwe informatie kan toevoegen.'

'Ze weet helemaal niets,' zei Phoebe nors. 'Anders had ze me dat echt wel verteld. Ze was helemaal over de rooie over wat er die avond bij de W e mberley's is gebeurd.'

Dave's gezicht fleurde plots helemaal op. 'Dus je hebt wél met haar gepraat nadat de politie haar wilde arresteren.'

O, verdomme, dacht Phoebe terwijl ze naar haar nog halfvolle kop koffie keek. Nog vier grote slokken en ze had dat niet gezegd. Ze zuchtte zwaar, ')a, ik heb haar gesproken.'

'En je weet waar ze zich schuilhoudt?'

Dat was een vraag die ze voorlopig maar beter niet kon beantwoorden, dacht Phoebe. Want hierop kon ze niets bedenken waarbij ze niet hoefde te liegen. Ze wist waar Lucy zich schuilhield. Ze had het adres en ze had de routebeschrijving. Ze keek Dave daarom alleen maar zwijgend aan.

'We willen alleen maar met haar praten. Phoebe,' zei hij. 'Wc zijn er redelijk zeker van dat ze niet bij de moord op Georg e Jakov is betrokken.'

'Is de aanklacht al ingetrokken, dan?' vroeg ze.

'Nee,' moest hij toegeven. 'Nog niet.'

'Jullie zijn er redelijk zeker van,' herhaalde Phoebe. 'Dat is misleidend taalgebruik, Dave.'

Hij ademde bedachtzaam ui t 'Ik denk echt niet dat ze nog een verdachte is, Phoebe. Als ze terugkomt en ons vertelt wat ze weet, dan zullen we de aanklacht tegen haar waarschijnlijk wel intrekken.'

"Waarom zou ik jou geloven?'

'Ik kan je meenemen naar het bureau, waar je met de rechercheurs kunt praten,' zei hij. 'Ze willen echt alleen maar met Lucinda pr a ten, ze willen van h aa r horen wat er is gebeurd.'

'En wat gebeurt er daarna?' vroeg Phoebe.

Dave haalde een schouder op en het die weer zakken. 'Daarna vervallen de verdenkingen waarschijnlijk en is ze weer vrij.'

'Waarschijnlijk,' herhaalde Phoebe nadrukkelijk.

ik kan geen uitsluitsel geven, Phoebe,' zei hij. ik zit niet op de zaak. Maar dit is haar beste kans om volledig vrijgesproken te worden. Ze kan niet haar hele leven ondergedoken blijven.'

Dat was helemaal waar, dacht Phoebe. Lucy was niet het type dat gemakkelijk een andere identiteit aannam, dat helemaal opnieuw begon en nooit meer wilde terugkeren naar het enige leven en de enige familie die ze kende zelfs als dat leven en die familie soms aardig wat te wensen overlieten. Dat had ze gewoonweg niet in zich. Ze deed zich nu bijna drie weken voor als iemand anders, ze leefde een leven dat compleet anders was dan wat ze gewend was. Ze was helemaal op haar eentje aangewezen, woonde ver weg van alles wat vertrouwd was voor haar en was langer van huis dan ze ooit was geweest. Ze moet door een hel gaan, dacht Phoebe. Ze moet zich eenzaam en ellendig voelen. Ze wilde vast al lang dat ze weer naar huis kon, naar het leventje dat ze zo was gewend, ze wilde vast al wanhopig dat ze weer zichzelf kon zijn. Phoebe kon zich met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat Lucy gelukkig was met het leven dat ze nu leidde, als huishoudster voor de familie Cove in Glenview. Echt niet.

Echt niet

Phoebe was het aan haar vriendin verschuldigd om haar weer thuis te brengen, om haar weer daar te brengen waar ze thuishoorde. Maar hoe kon ze er zeker van zijn dat Lucy veilig was als ze eenmaal weer hier was?

'Zeg, Dave,' zei ze ten slotte, 'wat dacht je van een tweede kop koffie?'