*

Het was over half elf toen Lucy door het open raam van haar appartement het portier van een auto hoorde dichtslaan. Maar het geluid klonk zo ver weg dat ze wist dat het voor het grote huis was en ze concludeerde dat Rosemary thuis moest zijn. Ze hoopte dat het kindermeisje een leuke avond had gehad. In de korte tijd dat Lucy haar kende, was daarvan weinig sprake geweest. Rosemary was haar werk volkomen toegewijd. Lucy kon zich niet voorstellen dat zij zich zo aan haar werk kon overgeven. Aan de andere kant was het verzorgen van een kind misschien net iets belangrijker dan het stofzuigen van kamers of het verwijderen van gefossiliseerde winegums onder de koelkast. Dus misschien had Rosemary een goede reden om zo toegewijd te zijn.

Terwijl ze haar aandacht wceT op de televisie richtte, bediende Lucy met haar ene hand de afstandsbediening en stak ze haar andere hand in een grote kom met magnetronpopcorn. Als ze zich dan toch moest verschuilen, dan waren de omstandigheden in ieder geval gerieflijk. Ze wist niet wie er verantwoordelijk was geweest voor de inrichting van het koetshuis, maar die persoon had er zeker oog voor. Van binnen was het appartement, net als aan de buitenkant, geschilderd in zachte pastelkleuren lichtgeel in de keuken, vaalblauw in de woonkamer, zachtgroen in de slaapkamer. De inrichting bestond grotendeel s uit royaal gestoffeerd meubilair in contrasterende pastelkleuren groen en blauw in de keuken, geel en groen in de woonkamer, blauw en geel in de slaapkamer en wollen kleden in dezelfde zachte tinten, verspreid over de hardhouten vloeren, en mousseline gordijnen voor de ramen. Er was duidelijk een poging geweest om de inrichting neutraal te houden, maar desondanks straalde hij toch iets vrouwelijks uit.

Al met al kreeg ze het gevoel alsof ze in een soort sprookjeshuisje woonde. Alleen waren er geen boze heks, geen brandende oven en geen houthakkerskinderen die haar lastig kwamen vallen.

Ze nam een bad en stak zich in een van Phoebes pyjama's een slobberige boxershort en een jasje met korte mouwen waarop kleurige afbeeldingen van ontbijtproducten stonden. Daarna doodde ze de tijd tot ze naar bed zou gaan met een van haar geliefdste bezigheden doelloos langs de tweehonderd satellietkanalen zappen waarop niets, maar dan ook absoluut niets te zien was.

Maar als deze nacht verliep zoals de andere nachten sinds ze naar Harborcourt was gekomen, dan zou ze ook nu weer heel laat inslapen. Lucy was om te beginnen nooit een goede slaper geweest, en alles wat de afgelopen twee weken was gebeurd, had het probleem alleen maar verergerd. Bijna iedere nacht had ze tot een of twee uur televisie liggen kijken, waarna ze om half zeven weer uit bed moest om aan het werk te gaan. Ze had zich soms afgevraagd waarom de Coves niet meer personeel in dienst hadden, zoals werksters en dergelijke, maar volgens Rosemary was dat in dit deel van het land niet de gewoonte, en de Coves waren zo vaak op reis, dat het niet nodig leek. Middagdutjes meestal in de keuken of in de linnenkamer en een keer in de muziekkamer onder de vleugel toen ze de pedalen moest poetsen, maar gelukkig was er niemand thuis geweest hielpen Lucy erdoorheen, maar de uitputting begon langzaam bezit van haar te nemen. Ze zou zo niet langer kunnen leven zonder gek te worden.

Ze keek naar de salontafel, waar naast haar glas wijn een mobieltje lag. Ze hoopte in stilte dat de telefoon over zou gaan. Ze had al een week niet met Phoebe gepraat en ze wist dat dat geen goed teken was. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken had haar vriendin gezegd dat die eikel van een Archie nog steeds werd vermist, dat de politie nog steeds naar Lucy zocht en haar familie zich nog steeds zorgen maakte. Lucy kon haar moeder zeker niet bellen om te zeggen dat ze het goed maakte. Want wie kon zeggen of de politie de telefoon van haar ouders niet afluisterde? Op de televisie deden ze niets anders, dus in het echt moest het ook wel zo gaan.

Daarnaast maakte haar moeder zich waarschijnlijk meer zorgen over de smet op de naam Hollander dan over het welzijn van haar dochter, en als deze vlucht voor de justitie Lucy iets had opgeleverd dan was het wel de bevrijding daarvan.

Ze was juist beland bij een aankondiging voor de Wes t Side Story, toen ze het geluid van een auto hoorde, deze keer op de parkeerplaats voor het koetshuis.

Max was terug.

Ze had hem ongeveer een half uur geleden horen vertrekken en aangenomen dat hij een spannende afspraak ergens had. Niet dat het Lucy wat uitmaakte Max Hogan mocht afspreken met wie hij maar wilde, met welke spannende vrouw dan ook. De afspraak en die vrouw moest zijn tegengevallen als hij al zo snel terug was.

Gossie, wat jammer, dacht ze. Niet dat het haar echt iets uitmaakte natuurlijk.

Stilletjes ging Lucy naar de slaapkamer, die ook uitkeek op de parkeerplaats, waar het donker was en ze door de gordijnen naar beneden kon kijken. bijna zonder gezien te worden. Ze zag een van de nieuwere sportwagens van Justin Cove een rode Ferrari deze keer en Max die zich bukte om iets uit de wagen te halen, een sixpack van het een of ander en een Blockbustertas met video's.

Jeetje, dat valt echt tegen, dacht ze, waarbij ze een lach die om haar lippen speelde niet kon onderdrukken. Niet dat het haar wat uitmaakte. Als Max zo nodig met een sixpack en een stapel videofilms thuis wilde komen, moest hij dat zelf weten. Lucy zou het niet doorvertellen. Zij had zelf heel wat avonden doorgebracht met sixpacks en videofilms.

Toen hij wegliep van de auto, moest hij gevoeld hebben dat zij naar hem stond te gluren, want hij keek omhoog naar het slaapkamerraam. Nog net op tijd kon Lucy haar hoofd terugtrekken en ze verroerde geen vin tot ze zijn zware voetstappen op het gravel hoorde, waarop ze weer de huiskamer in ging. Toen hoorde ze zijn zware voetstappen door de hal in de richting van zijn appartement gaan. En toen hoorde ze... niets. Nieuwsgierig liep ze naar de voordeur en drukte haar hoofd ertegen, luisterend tot ze het geluid van Max' sleutels hoorde als hij de deur openmaakte. En ze wachtte op het geluid van de deur die hij achter zich zou sluiten. En ze wachtte. En ze wachtte. En ze wachtte. Maar geen van deze geluiden kwamen.

Uiterst nieuwsgierig nu drukte ze haar oog tegen het kijkgaatje, waarbij ze ervoor zorgde dat ze geen geluid maakte. Toen ze erdoor keek, zag ze Max aan de andere kant staan, voor zijn eigen deur, turend naar die van haar, alsof hij verwachtte dat er zou klinken 'Sesam open u'.

Lucy slikte, in de hoop dat hij haar niet had horen rondlopen, dat hij niet wist dat zij daar op dat moment stond, elke beweging die hij maakte volgend. gadeslaand hoe rijn versleten spijkerbroek strak om zijn gespierde dijen zat, hoe zijn witte T shirt zover was uitgelubberd dat zijn borsthaar zichtbaar was, hoe rijn laarzen versleten en afgedragen waren, en...

... en hoe ze door een kijkgaatje tuurde en onmogelijk zoveel details kon onderscheiden, zodat haar overactieve verbeelding duidelijk weer overuren aan het maken was, en hoe vervelend het was dat haar overactieve verbeelding dat bleef doen. Waarom kon haar overactieve verbeelding voor deze ene keer niet een onder actieve verbeelding zijn? Echt.

Toen verdween deze gedachte, want in plaats dat hij zijn eigen appartement in ging en de deur achter zich sloot, stak Max de hal door naar het appartement van Lucy. En voordat ze zich erop kon instellen, klopte hij op de deur en door het harde geluid vlakbij haar oor schoot haar hele lichaam naar voren. Zonder nadenken trok ze de deur open om Max te zien staan, zelf voldaner dan ooit, en dat wilde wat zeggen. Want de afgelopen twee weken had ze hem enkele malen vreselijk zelfvoldaan zien kijken. Meestal als hij haar betrapte terwijl ze naar hem zat te lonken. Dat had ze, moest ze toegeven, een paar maal gedaan. Of wel tien keer. Of duizend keer. Nou, noem maar op.

'Betrapt,' was het enige dat hij zei. Maar hij lachte daarbij, dus ze kon niet anders dan gecharmeerd zijn.

Nou ja, misschien waren er een paar andere mogelijkheden, maar deze dingen waren beslist niet geschikt om te worden afgedrukt in een sociaal of legaal aanvaardbaar medium. Ze was zo gecharmeerd dat ze zich niet verzette. Voor even dan tenminste.

'O... hallo,' zei ze bij wijze van begroeting.

Zijn glimlach verbreedde zich. 'Je was me aan het bespioneren, hè?'

O jee, dacht Lucy. Hoe red ik me hier weer uit? WZDD, Wat Zou Dino Doen? vroeg ze zichzelf onmiddellijk af. Nou. laat eens kijken... Dino zou vermoedelijk een drankje inschenken dat was dat en Sinatra en de anderen bellen ze maakte in haar gedachten een aantekening vervolgens alles ontkennen Leuk dat je belde, Dino daarna Strangers in the night zingen.' Nee, wacht! Niet Strangers in the night Hij zou The lady is a tramp zingen. Nee! Dat ook niet! Hij zou... hij zou... l've got you under my skin zingen.

Ja, dat is de oplossing.

'Eh...' begon Lucy te zeggen. Ontken alles, zei ze tegen zichzelf. 'Eh, nee hoor,' zei ze. 'Natuurlijk was ik je niet aan het bespioneren. Waarom zou ik?"

'Goede vraag,' zei hij. 'Heb je daar ook een goed antwoord op?'

'Maar ik was je niet aan het bespioneren," hield ze vol. Een beetje te volhardend. vond ze zelf ook. Ze pakte de deurknop nog steviger vast, in de wetenschap dat die het meest belastende item was van het duidelijk overvloedige bewijsmateriaal in de onderhavige spionagezaak. 'Ik was gewoon, eh... ik... ik sto nd gewoon bij de deur toen je kl opte, ja echt, dat is alles.'

Hij zag er niet bijzonder overtuigd uit. 'En waarom stond je bij de deur terwijl er niets is bij de deur waar je bij kan staan? vroeg hij.

'Hoe weet je dat er niets is bij de deur?' kaatste ze terug, de vraag tijdelijk omzeilend.

'Omdat ik in dit appartement ben geweest.'

'O jaaa?' repliceerde ze met een grappige intonatie in haar stem. O, ze zou zeker niet durven beweren dat haar zaak er goed voor stond

Hij knikte, nog steeds grijnzend. 'Jaha.'

'Nou...' Ze bleef steken. 'Nou, ik dacht gewoon dat... omdat er niets is, ik er misschien maar eens wat moest neerzetten. En ik keek of er iets paste.' O, ja. Dat was heel overtuigend. Weer een puntje voor de aanklager.

'Ik begrijp het. Wat rijn de afmetingen?' vroeg hij. Nog steeds grijnzend. Nog steeds heel charmant. Verdomme.

Lucy liet de deurknop los en spreidde haar armen helemaal uit. 'Ongeveer zo groot,' begon ze, en bracht toen haar armen weer een beetje dichter bij elkaar. 'Ongeveer zo groot. Net genoeg voor, zeg... eh... nou ja...'

'Een kleed?' zei hij behulpzaam.

'Eigenlijk dacht ik meer aan een kapstok. Maar een kleed zou misschien ook wel mooi zijn, nu je het zegt.'

'Waarschijnlijk. Het is tenminste niet iets wat je iedere keer hoeft te verplaatsen als je de deur opendoet. Een kapstok is een beetje lastig daar.'

'Je hebt misschien wel gelijk,' gaf ze met tegenzin toe.

'Leuke pyjama,' zei hij, het onderwerp veranderend.

Een onderwerp dat Lucy liever niet aan de orde had gesteld, om eerlijk te zijn. Ze was vergeten dat ze in haar of beter gezegd. Phoebes pyjama stond.

'Dank je,' zei ze, en ze vouwde haar armen over haar borst, in de hoop een beetje afstand te scheppen. Maar de moeite was waarschijnlijk vergeefs.

Hij opende rijn mond om nog iets te zeggen, maar stopte toen en hield zijn hoofd schuin. 'Is dat de ouverture uit de West Side Story ? vroeg hij.

Lucy hoorde het ook, en toen klonken van achter haar de openingstrompetten da da da da da... da da da da da da da... DA DA! ten teken dat de Jets de huiskamer in kwamen.

ia,' zei ze. 'De West Side Story is op tv.'

'Op een gratis commerciële zender?'

Ze knikte.

'Was jij van plan om te kijken?' vroeg hij verder, met de gretigheid van een acht jaar oude jongen die van zijn vader mee mocht naar een honkbalwedstrijd.

Lucy was eigenlijk van plan om naar bed te gaan om een paar uur wakker te liggen en zich voor te stellen hoe Max Hogan er naakt uitzag. Maar zc overwoog dat zc dit plan net zo goed een tijdje kon uitstellen als het betekende dat ze in plaats daarvan naast hem kon ritten op de bank zelfs als hij rijn kleren aan zou hebben. En zelfs als het een slecht idee was, kon ze niet nalaten te denken, omdat hij niet alleen rijn kleren aan zou hebben, maar zij geacht werd iets te hebben met een andere ei... eh. andere man. Maar zelfs als ze niets had met een andere ei... eh. man, dan nog kon ze het niet doen, wat ze was niet degene die ze beweerde te zijn en dat was een slecht begin van een relatie.

Niet dat Max iets had gezegd over het beginnen van een relatie met haar, hield zc zichzelf voor. Er waren weinig mannen voor wie het kijken naar een film hetzelfde was als het beginnen van een relatie, hoewel iedere rationele vrouw wist dat kijken naar een film met een man een perfecte opmaat was voor huwelijksgeluk. Een van die klassieke hij zei/zij zei gevallen, veronderstelde Lucy.

Ondanks alle signalen die wezen op het tegendeel zei ze: 'Ja, ik wilde gaan kijken, dat klopt.' En daarna, omdat ze haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen, vroeg ze: 'Houd jij van de West Side Story?'

Hij leek de vraag vreemd te vinden.'Ja hoor. Waarom niet?'

'Nou ja, het is een musical.' legde ze uit.

Nog steeds leek hij haar niet te begrijpen. 'Dus?'

'Het is een musical.' herhaalde ze. 'Mannen worden niet geacht van musicals te houden. Het is niet stoer.'

'Maar het is een musical over straatbenden en stiletto's,' zei hij. 'Is er iets stoerders dan stiletto's?'

'Maar het blijft een musical.'

'Maar er gaan mensen in dood. Ze worden in koelen bloede vermoord. Als dat niet stoer is, weet ik het niet meer.'

'Maar het blijft een musical.'

'Met vreselijk swingende muziek van Leonard Bernstein.'

'Maar het blijft ee n musical'

Max mompelde iets onverstaanbaars. 'Nou, kan ik hem komen kijken of niet? Ik breng wat mee,' bood hij aan, en hield de tas met video's en de six pack voor haar neus.

Automatisch pakte Lucy beide aan en was niet verbaasd toen ze in de Blockbustertas drie oude zwartwitfilms aantrof: Kty Largo, The big sleep en The Maltese falcoti. Ze was echter heel verbaasd toen ze zag dat het bier van een inferieur merk was. Vreemd, dacht ze. Hij leek het type man dat alleen van de betere biermerken hield.

'Dus ik mag blijven?' vroeg hij opnieuw.

Het was geen goed idee, bedacht Lucy. Het was laat. Ze was doodmoe. Ze droeg de pyjama van iemand anders. Ze dronk wijn. Het was laat. Hij was sexy. Hij droeg een strakke spijkerbroek. Hij had slecht bier bij zich. Het was laat. Ze waren gespannen. Er was iets intens gaande tussen hen twee. En had ze niet al gezegd dat het laat was? Traditioneel de tijd dat men naar bed ging in de meeste culturen? Het was niet te zeggen wat er ging gebeuren als Max bij haar binnen kwam.

Geen goed idee, zei ze weer tegen zichzelf. Echt geen goed idee.

'Natuurlijk, kom binnen.' zei ze. ik heb popcorn gemaakt. En bedankt voor het bier,' voegde ze toe, terwijl ze naar de kamer liep en hij de deur achter zich dicht deed, 'maar ik denk dat ik me maar bij de wijn houd. Ik heb vandaag een heerlijke Australische Shiraz gekocht.' Ze dacht weer aan het slechte bier en zei nadrukkelijk: 'Neem genist ook een glas.'

Even kwam er een bijna sentimentele uitdrukking op zijn gezicht. 'O, ik heb al jaren geen Shiraz meer gedronken, maar ik vond het altijd heel l ekker,' zei hij. 'Niet dat ik ee n kenner ben of zo, maar ik had ooit een vriendin die veel van wijn wist en '

Hij stopte abrupt en de uitdrukking op zijn gezicht veranderde van het ene moment op het andere van nostalgisch in ijskoud. Lucy wist niet wat ze had gezegd of wat hij had gezegd waardoor zijn stemming zo plotseling veranderde. Ze hadden het alleen over wijn gehad. Goede wijn zelfs. Hoe kon iemand daarvan in een slecht humeur raken?

Toen spoelde ze de band een stukje terug en herinnerde zich dat hij het over een vriendin had gehad, en plotseling begreep ze het. Er was een vrouw in zijn verleden met wie hij ooit gelukkig was geweest vandaar de sentimentele uitdrukking op zijn gezicht. Maar nu maakte de gedachte aan haar hem ongelukkig vandaar de ijskoude uitdrukking. Daarvoor was maar één reden. Ze moesten onder heel vervelende omstandigheden uit elkaar zijn gegaan. Als Max degene was die zich er slecht onder voelde, was het niet vreemd om te concluderen dat hij degene was die het ongelukkigst was met het beëindigen van de relatie. Ergo, dacht Lucy hoewel ergo niet het woord was dat ze normaal gebruikte, eerder iets als dus, maar soms kon je niet om dat soort woorden heen. Ergo was hij degene die nog steeds gaf om die mysterieuze vriendin die hield van goede wijn.

Plotseling leek alleen in bed liggen nadenken over hoe Max er naakt uitzag een veel beter idee om de avond door te brengen. Want dan zou het tenminste alleen Max en haar zijn, en niet nog een derde partij er tussenin.

'Hoe dan ook,' zei hij, haar gedachten ruw verstorend, 'bedankt, maar ik houd me bij het bier.'

'Weet je zeker dat je geen wijn wilt?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Het mag niet.'

Daar gingen we weer, dacht Lucy. Het mag niet. Het konden dit keer niet de Coves zijn van wie het niet mocht zelfs zij zouden niet zo bot zijn om te bepalen wat een man mocht drinken en wat niet. Nou ja, dat moest je aannemen. Ze waren behoorlijk bot. Maar dan nog dacht ze niet dat Max zich op deze manier liet behandelen en zich liet zeggen wat hij mocht drinken en wat niet. Dus als hij geen wijn mocht drinken, dan moest hij zelf degene zijn die het verbood. De vraag was, waarom?

'Goed, je moet het zelf weten,' zei ze, en keek nog een s naar het merk bier. Jakkes.'Wil je een glas?'

Hij schudde zijn hoofd, trok een flesje uit de kartonnen verpakking en maakte het open, waarbij er een flauw sisgeluid vrij kwam. Bah, dacht ze, zelfs dat klonk vies. Ze liep naar de koelkast en wilde het bier erin leggen, maar Max riep vanuit de huiskamer: 'Laat maar, dat is niet nodig. Ik drink het warm.'

De enige manier om vies bier nog viezer te maken is door het warm te drinken. 'Houd je van warm bier?' vroeg ze.

'Ik drink bier warm," legde hij uit, alsof er een verschil bestond tussen die twee werkwoorden.

'Goed, je moet het zelf weten,' zei ze opnieuw, maar ze slaagde er niet in om de waarschuwende toon uit haar stem te halen. Het lukte wel om de vieze uitdrukking op haar gezicht te verbergen, want ze wilde niet de indruk wekken dat ze een slechte gastvrouw was. Hoewel het niet speciaal werd genoemd, zouden de samenstellers van Koken met Bitsy en haar vriendinnen waarschijnlijk met afkeuring hebben gereageerd op een gastvrouw die haar gast met een vies gezicht een drankje had aangeboden.

Lucy keek naar de idiote pyjama van Phoebe en vroeg zich af of ze zich zou verkleden. Het was niet bijzonder gewaagd wat ze aan had niets dat een vrouw niet aan kon hebben op een warme dag. Wel een vrouw die een beetje vreemd was, gezien het feit dat de pyjama versierd was met afbeeldingen van koffiebonen, bagels en doughnuts. Bovendien, als ze zich zou verkleden, zou Max denken dat ze dat deed omdat ze zich met hem in de buurt niet op haar gemak voelde in haar pyjama. Het was natuurlijk ook zo dat ze zich met hem in de buurt niet op haar gemak voelde in haar pyjama, maar hij hoefde dat niet te weten. Want als hij dat wist, zou ze zich met hem in de buurt niet op haar gemak voelen in haar pyjama, want hij zou denken dat dat kwam omdat ze zich tot hem aangetrokken voelde. Natuurlijk voelde ze zich tot hem aangetrokken, maar dat hoefde hij niet te weten. Want als hij dat zou weten, dan was ze gemakkelijk te verleiden vanavond. Natuurlijk was ze gemakkelijk te verleiden vanavond, maar hij hoefde dat niet te weten. Want als hij wist dat ze gemakkelijk te verleiden was, dan zou hij haar willen verleiden. Natuurlijk wilde ze dat hij haar zou verlei den '

Nee, dat wilde ze niet! bedacht ze zichzelf onmiddellijk. Ze wilde niet dat Max Hogan of welke een andere man ook haar zou verleiden, vanavond of een andere avond. Niet tot alles was opgelost met die eikel van een Archie en de aanklacht van moord tegen haar en die ring aan haar vinger en de Russische maffia...

O, god. Zou ze ooit haar normale leven terugkrijgen?

Nadat ze het warme, slechte bier van Max op het aanrecht had gezet, pakte ze de fles Shiraz en nam hem mee de woonkamer in om zichzelf bij te schenken. Meer wijn leek opeens een heel goed idee en die pyjama kon haar niets schelen ze zou zich toch niet omkleden. Ze gingen toch alleen televisie kijken. Wat maakte het uit dat zij alleen een pyjama aanhad en Max een versleten spijkerbroek... die perfect zijn gespierde heupen, billen en benen omvatte, realiseerde ze zich, toen ze hem zag staan met zijn rug naar haar toe, snuffelend door de videobanden die hij uit de videotheek had geleend En wat maakte het uit dat hij een strak wit T shirt aanhad dat zo vaak was gewassen dat hij bijna doorzichtig was en iedere pees en spier van zijn rug en bovenarmen accentueerde alsof hij naakt was.

Terwijl Lucy dat allemaal opmerkte was haar mond volkomen droog geworden en gedachteloos bracht ze de fles wijn naar haar mond en nam ze een (linke slok. Max moest de beweging hebben opgemerkt, want hij draaide zich op dat moment om en zag wat ze deed.

Hij lachte. 'Goede wijn?' vroeg hij.

Ze bracht de fles wijn zorgvuldig omlaag en veegde haar mond af met de achterkant van haar hand Ze dacht er liever niet over na wat de samenstellers van Koken met Bitsy en haar vriendinnen hierover te zeggen hadden. En alles wat ze kon zeggen als antwoord was: ia hoor. Goed'

De Jets waren inmiddels volop bezig met hun capriolen op het schoolplein en het televisiescherm, en zoals altijd als ze deze film zag, verbaasde Lucy zich erover hoe netjes de getto's en straatbenden van New York in de jaren zestig waren. |a, dat waren nog eens tijden. Ze wees op de sofa. Max zwijgend een plaats aanbiedend, en hij plofte neer. helemaal op het uiterste puntje van de bank. alsof hij zoveel mogelijk ruimte tussen hem en Lucy wilde laten. Wat zij prima vond. Hoe verder hij van haar af zat, des te minder zou hij merken van die vreemde, elektrische spanning die er tussen hen leek te bestaan als ze samen waren. Ze schoof de bak met popcorn een stukje dichter naar hem toe en ging toen zelf zitten, helemaal aan het andere eind van de bank. Zo, nu was alles prima in orde, zei ze tegen zichzelf.

Alleen, dat was natuurlijk niet zo.

Want iedere keer als zij met haar hand naar de bak met popcorn reikte, was zijn hand er ook. En steeds trokken ze allebei, in een poging om beleefd te zijn of misschien waren ze te bang om elkaar aan te raken hun hand dan zo snel mogelijk terug, zodat de popcorn alle kanten op vloog. Waardoor de popcorn weer van de grond moest worden opgeraapt. Waardoor er weer dingen moesten worden aangeraakt. Dingen zoals meubilair natuurlijk, maar ook dingen zoals lichaamsdelen. Lichaamsdelen die beter niet konden worden aangeraakt.

Het was gedurende zo'n episode van elkaar aanraken niet aanraken dat Lucy besloot dat het waarschijnlijk beter was als ze een tweede portie popcorn zou maken en deze over twee bakken zou verdelen, en als ze dan een kamerjas aantrok of desnoods een rubber pak om zichzelf helemaal te bedekken. En dan in een stoel aan de andere kant van de kamer ging zitten. En dan een muurtje tussen hen in metselde. En dan naar Abu Dhabi zou verhuizen.

Maar eerst de popcorn.

Waar ze niet op rekende was dat Max haar naar de keuken zou volgen als ze de popcorn ging maken. Maar dat was precies wat hij deed. schijnbaar om weer een warm flesje bier jakkes zijn derde jakkes te halen, die hij vervolgens opende jakkes. En hij deed het allemaal zonder de keuken te verlaten. En toen begon hij zijn warme bier te drinken jakkes. Zonder de keuken te verlaten. En al die tijd keek hij toe hoe Lucy een tweede pak magnetronpopcorn uit de kast haalde en deze openmaakte. Zonder de keuken te verlaten.

'Heb je hulp nodig?' vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd 'Het lukt wel. Ga maar. Ik geloof dat America begint Dat is een behoorlijk swingend nummer, als ik me goed herinner.

ik blijf hier,' zei hij. Er ritten geen stiletto's in dal nummer.' Hij bracht het flesje bier naar zijn mond, nam een flinke slok en trok daarna een intens vies gezicht

Met ee n woord, jakkes, dacht Lucy. Hij hield duidelijk ook niet van warm, vies bier. Waarom dronk hij het dan?

'Bij nader inzien,' ging hij verder, 'vind ik het niet erg als ik de rest van de film mis, ook niet het deel met de stiletto's. Het is lang geleden dat ik de film gezien heb. Ik vergeet dan dat ik hem eigenlijk niet zo leuk vind.'

'Waarom niet?' vroeg ze.

Hij nam nog een slok bier, trok weer een vies gericht en zei: 'Het komt een beetje te dichtbij, geloof ik.'

Lucy stelde de klok van de magnetron in en draaide zich naar hem toe 'Wat? Jij zong en danste op de daken van oude huizen toen je jong was?' vroeg ze, in de hoop de sombere stemming die nu over hem leek te komen te verdrijven.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, niet zingen en dansen.' zei hij en leunde tegen het aanrecht aan. 'Maar er waren veel oude huizen.' Hij zuchtte diep en nam nog een grote slok. 'Een hoop lelijke, oude huizen,' voegde hij met walging in rijn stem toe. Hoewel ze zeker wist dat de walging dit keer niet kwam door het bier. Vooral toen hij eraan toevoegde: 'En veel lelijke, oude straten en lelijke, oude mensen.'

Eindelijk kreeg ze wat meer inricht in de man, bedacht Lucy. Grappig dat ze, nu ze voor het eerst sinds ze hem kende kreeg wat te wilde, dat eigenlijk liever niet wilde horen. Desondanks vroeg ze: 'En wat nog meer?'

Zijn gericht vertrok bij deze vraag en ze bedacht dat hij zich misschien niet eens had gerealiseerd dat hij hardop had gepraat. Hij keek haar zwijgend aan, leek iets zorgvuldig te overdenken en zag er toen uit als iemand die tot een moeilijke beslissing was gekomen. 'Er waren een hoop gestolen wagens,' zei hij met een zachte, lage stem. 'Er was een hoop joyriding en een paar keer ritten in jeugdgevangenissen.'

lectje, dacht Lucy. Hoewel hij zeker de indruk had gewekt dat hij gevaarlijk was, had ze niet gedacht dat hij zó gevaarlijk was dat hij achter de tralies moest Als jongen al. Haar eigen jeugd en die van Max konden niet verder van elkaar af hebben gelegen.

'Dus, eh... Heb je daar leren sleutelen aan auto's?' vroeg ze, in de hoop dat hij niet zou zien hoe verrast ze was.

Maar toen hij lachte wrang, sarcastisch, humorloos wist ze dat hij haar reactie perfect gepeild had. 'Maak je geen zorgen,' zei hij. 'Het is lang geleden. Een heel mensenleven. Wat zeg ik, twee mensenlevens,' voegde hij nadrukkelijk toe. 'Ik ben nooit veroordeeld voor geweldsmisdrijven alleen diefstal. En nooit als volwassene. Maar nee, daar heb ik niet leren sleutelen. Met auto's ben ik al...' Hij zuchtte ongeduldig. 'Jezus. Met auto's ben ik al mijn hele leven bezig. Het is alsof ze een deel van mezelf rijn, begrijp je? Ik geloof dat ik mijn techniek later alleen wat verfijnd heb. Maar niet door auto's te stelen. Op een gegeven moment kreeg ik een baantje bij iemand uit de buurt die een garage had en wist dat ik graag aan auto's sleutelde. Dat het me niet zozeer ging om het stelen, bedoel ik.'

'Waar ben je opgegroeid?' vroeg Lucy.

'Detroit,' z ei hij. 'Motor City, hoe kan het ook anders?'

'Hoezo? Vanwege je belangstelling voor auto's?'

Hij haalde achteloos zijn schouders op. 'Onder andere.'

'Welke andere dingen nog meer?'

Deze keer keek Max haar duidelijk minder gespannen aan. 'Jezus, waarom vertel ik je dit allemaal?'

Lucy glimlachte op haar beurt aarzelend. 'Misschien omdat je het wilt.'

Hij schudde zijn hoofd 'Of misschien had ik bij twee bier moeten stoppen,' zei hij. 'Ik heb dit nooit aan iemand willen vertellen.'

'Je hebt niet meer dan tweeënhalf flesje bier gedronken,' zei ze, wijzend op het halflege flesje in zijn hand. 'Zo ver heen kun je niet rijn.'

Zijn blik was broeierig toen ze elkaar aankeken. 'O ja?' zei hij met een stem die al even broeierig was. Op een of andere manier wist ze dat ze het niet over de biertjes hadden die hij had gedronken.

Ze slikte moeizaam en vroeg zich af waarom ze zich opeens helemaal naakt en zweterig voelde. Het enige dat ze kon uitbrengen bij wijze van antwoord was een nauwelijks hoorbaar 'eh uh?' 'Goed. Eerlijk is eerlijk,' zei hij, zijn stem al iets minder broeierig. Niet veel. Maar iets. In ieder geval voelde Lucy zich niet meer naakt Niet helemaal Een beetje 'Als ik wat over mezelf vertel,' zei hij, 'moet jij ook iets over jezelf vertellen.'

Eh uh, dacht ze. Helemaal eerlijk was dat niet. Want hij had intieme details over zijn eigen verleden verteld, terwijl zij over zichzelf had gelogen. Misschien kon ze daar nog omheen. Misschien kon ze eerlijk over zichzelf vertellen zonder op specifieke details in te gaan. Dat zou kunnen.

'Ik weet dat je uit Roanoke komt, in Virginia,' begon hij, zodat ze daar al niet over hoefde te liegen aangezien ze dat al eerder deze week had gedaan. 'Maar hoe groeide je eigenlijk op?' vroeg hij. 'Iets zegt me dat jij nooit in een jeugdgevangenis hebt gezeten.'

Ze glimlachte bij de gedachte dat Lucinda Mirabella Hollander uit Newport, Rhode Island, de wet had overtreden, gepakt zou zijn en een straf had moeten uitzitten. Wat een mop. Zelfs als ze de wet of de regels had willen overtreden, zou ze nooit de moed of het zelfvertrouwen hebben gehad om het te doen.

'Nee, ik heb nooit in een jeugdgevangenis gezeten," gaf ze toe. Eerlijk, dat ook. 'Mijn ouders waren behoorlijk streng en zorgden ervoor dat we niet van de regels afweken. Anders.'

'Wat is jouw plaats binnen het gezin?' vroeg hij belangstellend

'Mijn broer en mijn zuster zijn allebei ouder dan ik,' zei Lucy, een leugen omzeilend door niet de familienaam te noemen.

'De benjamin van de familie,' zei Max, grijnzend. 'Het verbaast me niet.'

'En jij bent enig kind,' zei ze, zich herinnerend wat hij haar tijdens het gesprek in de garage had gezegd.

Hij knikte. 'Ja, ik was de enige.'

'Ouders? vroeg ze verder.

Zijn uitdrukking verharde enigszins. 'Alleen ik.'

Lucy kon zich wel voor het hoofd slaan omdat ze duidelijk weer een onaangename herinnering naar boven had gehaald. 'Het spijt me. Hoe oud was je toen je ze verloor?'

Hij zuchtte weer eens op die rusteloze manier. 'Mijn vader heb ik nooit gekend. En ik geloof ook niet dat mijn moeder hem zo goed gekend heeft, om je de waarheid te zeggen,' voegde hij er vertrouwelijk aan toe. 'Mijn moeder ging foetsie toen ik zestien was.'

Mijn moeder ging foetsie, herhaalde Lucy verslagen voor zich uit. Wat een

ongevoelige, respectloze manier om over de dood van een van je ouders te praten. Hij was nog steeds niet over het verlies heen als hij zich er zo van probeerde de distantiëren. 'Hoe stierf ze?' vroeg ze.

Max staarde haar even onbegrijpend aan. 'Ze is niet gestorven,' zei hij. ik geloof tenminste dat ze nog ergens rondloopt. Ze ging foetsie,' herhaalde hij. 'Ze vertrok. Lucy. Toen ik op een avond thuiskwam, ontdekte ik dat we uit ons huis waren gezet, maar mijn moeder had niet de moeite genomen om dat aan te kondigen toen ik die ochtend naar school ging. Niet dat ik die ochtend naar school was gegaan, aangezien ik bijna altijd spijbelde, maar toen ik die avond thuiskwam was ze weg, net als al onze spullen.' Hij nam weer een achteloze slok van zijn bier voordat hij toevoegde: 'Toen besloot ik van school af te gaan en fulltime in de garage te gaan werken. Ik moest eten. Ik had een dak nodig boven mijn hoofd. Ik woonde in een kamer boven de garage als onderdeel van de afspraak.

Hier eindigde hij zijn verhaal, maar Lucy merkte dat nauwelijks op omdat ze te druk bezig was om hem ongelovig aan te kijken. Ze kon gewoon niet geloven hoe een vrouw haar zestien jaar oude zoon in de steek kon laten. En ze kon niet geloven dat Max er zo onverschillig over kon praten. Lucy was beslist niet dom ze wist dat er verwaarloosde kinderen bestonden, ze had berichten gehoord op het nieuws, en oproepen gezien op televisie. Maar tot vandaag was ze nooit direct geconfronteerd met de harde waarheid.

'Ze heeft je in de steek gelaten? vroeg ze zacht. 'Ze is gewoon vertrokken en heeft niet verteld waar ze naartoe ging?'

'Ik zou het niet in de steek laten noemen,' zet Max met een opvallend gebrek aan emotie.

'Hoe zou je het dan noemen?'

Hij haalde zijn schouders op. ik was zestien. Ze wist dat ik voor mezelf kon zorgen.'

ia, en je eindigde in een jeugdgevangenis,' benadrukte Lucy. 'Dat noem ik niet voor jezelf zorgen. Je had haar nodig, Max, en ze heeft je laten zitten. Dat noem ik in de steek laten.'

'Nou, het is allemaal nog goed gekomen,' zei hij, en ze vroeg zich af waarom hij een vrouw verdedigde die hem had verlaten.

Maar er spookten te veel vragen door haar hoofd om nu bij deze ene te blijven steken. Ze schudde daarom ongelovig haar hoofd en bedwong de neiging om Max in haar armen te nemen en hem tegen zich aan te drukken. En dat niet alleen vanwege het broeierige, zweterige gevoel. Nee, op dat moment wilde ze hem alleen vasthouden om hem te tonen dat ze met hem meeleefde, omdat ze het gevoel had dat hem dat in zijn leven niet vaak was overkomen.

'Aan je reactie te zien,' zei hij, zijn stem nog steeds beheerst, 'neem ik aan dat jouw ouders wel in de buurt waren toen jij opgroeide. Het ideale gezinnetje, zo stel ik me voor. Net als Ward en June Cleaver.'

Deze keer was het Lucy die een ongepast geluid uit haar mond liet ontsnappen. 'O, ja. ze waren in de buurt,' zei ze. 'Nog steeds,' voegde ze eraan toe. Maar om te beginnen zou haar moeder nooit met een parelketting om het huis stofzuigen. Francesca Hollander zou sowieso nooit het huis stofzuigen en haar vader rookte liever illegaal ingevoerde en extreem dure Cubaanse sigaren dan een pijp.

'Wat?' vroeg Max, de verrassing voorwendend die zij even daarvoor echt had gevoeld, ie komt niet uit in een middenklasse gezin met een vader met een middeninkomen en een moeder met een midlifecrisis? Ze vochten niet vergeeft tegen hun middelmatige bestaan en hun middelbare leeftijd toen jij naar de middelbare school ging?'

Lucy schudde haar hoofd, maar moest lachen om rijn karakterisering, hoewel een beetje ongelukkig. 'Niet echt,' zei ze. Haar vader was bankdirecteur en haar moeder was de vrouw van een bankdirecteur, ja, er was wel sprake van middelbare leeftijd en midlifecrisis, maar niet op de manier waarop hij dat had geschetst. Zijn vader had rijn midlifecrisis overwonnen door een peperdure sportwagen te kopen en haar moeder had minstens zoveel geld uitgegeven aan cosmetische chirurgie. Niets in het leven van Lucy was middelmatig geweest. Nee, alle Hollanders waren stevig gesetteld in de upperclass en aan de rechterkant van het politieke spectrum. Allemaal, behalve Lucy, natuurlijk. Zij was nooit ergens gesetteld.

'Geen middenklasse dm,' vroeg Max.

Ze schudde haar hoofd weer, maar zei niets.

'Nou, daar hoef je je niet voor te schamen, als je uit een arbeidersgezin komt,' zei hij, duidelijk niet begrijpend wat ze bedoelde.

'Het was ook geen arbeidersgezin," zei Lucy. Naar waarheid, eerlijk, maar ze voelde zich er ook ongelukkig onder, want ze wist dat hij dit ook niet zou begrijpen, zodat ze niet verder hoefde te liegen. Actief liegen dan. Want liegen door dingen weg te laten, dat waren natuurlijk ook leugens.

'Ik snap het' zei hij. 'Nou, als overlever van de arbeidersklasse kan ik zeggen dat het geen zonde is om in armoede te rijn opgegroeid.' verklaarde hij.

Toen keek hij haar een beetje achterdochtig aan. 'Of je moet me gaan zeggen dat het anders zit Dat je vader Bil! Gates is en je moeder Liz Taylor en dat je bent opgegroeid in een groot landhuis met tientallen bedienden. Misschien droeg je zelfs een wit kanten jurkje tijdens je... je... je hoe heet dat ook alweer...'

'Debutantenbal?' hielp ze hem.

'Dat is het. |e droeg een wit kanten jurkje tijdens je debutanten ba l , behaalde prachtige cijfers op particulier scholen en je ouders waren dol op je.'

Lucy schudde weer haar hoofd, maar keek deze keer naar de grond, voornamelijk omdat ze niet wilde dat Max de blik in haar ogen zag. 'Nee, dat ga ik je niet zeggen,' zei ze rustig. Eerlijk. Ook omdat het niet waar was. Het klopte helemaal niet 'Op veel manieren.' zei ze, en ze realiseerde zich nu dat het waar was wat ze zei. 'lijkt mijn leven veel op dat van jou.'

Toen ze opkeek, zag ze dat Max weer op die peinzende manier naar haar keek, alsof hij haar niet geloofde. 'Wij kochten al onze kleren tweedehands,' zei hij. 'Op een of andere manier zie ik jou geen tweedehands kleren kopen. Ik droeg altijd T shirts van plaatsen waar ik nooit was geweest, van sporten die ik nooit had bedreven en van scholen waar ik nooit op had gezeten. Mijn moeder kocht ooit een shirt van een hippe particuliere school dat een fortuin kostte. Ze vond het echt geweldig om mij daar in uit te dossen. Hoewel het een idioot ding was. Ik vond hem zelf afschuwelijk. Niet dat het veel uitmaakte.'

De uitdrukking op zijn gezicht verried niets van wat hij misschien voelde. Niet dat Lucy een fysiek voorbeeld daarvan hoefde te hebben, na wat ze zojuist had gehoord

'Nou,' voegde hij emotieloos toe, 'liet jou moeder je T shirts dragen van hippe particuliere scholen waar je nooit op had gezeten?'

Lucy aarzelde even voordat ze haar hoofd schudde. 'Nee, wij hoefden geen tweedehands kleren te kopen. Maar ze zag nooit als ik me ongemakkelijk of ongelukkig voelde. Of het maakte haar niet uit.'

Hij keek haar zwijgend aan, en knikte toen. 'Grappig dat moeders soms zo kunnen zijn.'

ia.' zei Lucy rustig. 'Grappig.'

Dus misschien kwamen zij en Max helemaal niet uit zulke verschillende werelden, dacht ze toen ze nadacht over wat hij haar had verteld. Zij had natuurlijk nooit auto's gestolen en was nooit veroordeeld geweest. e n was niet in armoede opgegroeid. Maar zij had anderzijds nooit haar vader gekend, omdat hij e r nooit was, en haar moeder was. net als die van Max, eigenlijk ook vertrokken toen Lucy nog jong was. Francesca Hollander was er zeker nooit geweest als Lucy haar nodig had. Er waren dus andere vormen van armoede dan gebrekkige levensomstandigheden. Net als Max was ze ook nooit zo'n studiehoofd geweest. Had ze de kans gehad, dan was ze zo gauw mogelijk van school gegaan. En wat het hebben van een huis betreft, thuis stond voor haar gelijk aan warmte, gastvrijheid en intimiteit en in dat opzicht had Lucy nooit een thuis gehad.

'Het leven is niet altijd leuk, hè? zei Max ten slotte.

Ze knikte. 'Nee, zeker niet.'

'Maar het is geen misdaad, Lucy,' zei hij met overtuiging. 'Het is geen misdaad om vandaan te komen waar wij vandaan komen.'

Bij deze woorden kneep ze haar ogen samen en ze wenste dat ze hem de waarheid kon vertellen. En niet alleen die ene waarheid.