Hoofdstuk 29

Het was een somber uitziend geval, voornamelijk een groot, stoffig parkeerterrein met grote vrachtwagens - tankwagens, verhuis- en koelwagens met draaiende compressors die een constant rumoer veroorzaakten als een stelletje buitenboordmotoren. Het restaurant was niet eens zo slecht, en er stonden een paar verrassend glimmende en dure auto's met nummerborden van andere staten naast geparkeerd. Iemand had iemand anders ooit eens verteld dat je goed eet in een tent voor vrachtwagenchauffeurs, en sindsdien hadden de toeristen die raad opgevolgd. Misschien was het nog waar ook. Als een groepje arme familieleden stonden aan de achterkant de kleine rood-witte hutten van houtboard, overblijfselen uit de tijd toen een vakantiehuisje nog een vakantiehuisje was, en niet een verdwaalde hotelkamer met tv, air-conditioning en kamerbreed tapijt. Ik schoof de Plymouth tussen een Chrysler uit Arizona en een Volkswagen uit Californië met een plakplaatje op de achterkant:

SLA ME NIET DOOD - IK EET SCHADELIJKE INSEKTEN.

Het deed me om de een of andere reden denken aan de kleine blauwe Morris die ik in Texas had gezien, die ook zo'n plakplaatje aan de achterkant had, en ik vroeg me af wat Mac Kleintje dezer dagen liet doen. Ik hoopte dat het iets gemakkelijks was na de moeilijkheden die ik haar in San Antonio bezorgd had. Maar dit was niet het moment om te denken aan de vrouwen die ik kende, op één uitzondering na, en ik haalde het pakje naast me van de bank, stapte uit, liep langs de rij huisjes en klopte op de deur van het laatste.

Tina deed open. We keken elkaar een ogenblik aan. Ze droeg iets dat op een stierenvechterkostuum leek, met een geplisseerde witte bloes en een nauwe, witte, geborduurde pantalon die tot de kuiten reikte. Ik was blij dat ze geen mooie jurk droeg. Zoals ik al eerder gezegd heb, ik kan erg goed tegen pantalons. Ze maakte het me makkelijk.

'Kom binnen, chéri' zei ze. 'Je bent precies op tijd. Je vrouw zei dat het misschien wat later zou worden.'

Ik liep langs haar de schemerige hut binnen. 'Ik heb doorgereden,' zei ik, terwijl ik me omdraaide en haar aankeek terwijl zij de deur dicht deed. 'Wat een hok,' zei ik, op de kamer wijzend.

Ze haalde de schouders op. 'Men leeft waar men moet leven. Ik heb het erger meegemaakt.' Ze keek naar me op en glimlachte. 'Wat heb je, Eric, geen verwijten? Ga je me niet vertellen dat ik een slechte vrouw ben?'

'Je bent een teef,' zei ik, 'maar dat wist ik vijftien jaar geleden al. Ik heb alleen de grote fout gemaakt dat tijdelijk te vergeten.'

'Ik vond het vervelend om je voor de gek te moeten houden,' zei ze. 'Echt waar, Liebchen. Ik vond het rot om je er in te laten lopen.'

'Hou maar op,' zei ik. 'Je vond het heerlijk. Van het begin tot het eind, terwijl ik jouw doden voor je begroef en je hielp met je ontsnapping, terwijl je net deed of je Mac opbelde voor nadere instructies, en mij op afstand hield met een hoop geklets over veiligheid als ik nieuwsgierig begon te worden ... Oh, het was heel mooi gedaan, querida, en je vond het prachtig. En dit vind je ook heel mooi, hè? Mijn gezin er bij te betrekken - je hebt toch al enorm de pest aan ze, is het niet, Tina? - en je vraagt je lekker af hoe ik dit allemaal aan mijn vrouw moet uitleggen.'

Ze glimlachte. 'Je doet net of ik zo'n vreselijk mens ben. Maar je hebt natuurlijk volkomen gelijk. Ik haat ze. Ik haat haar. Zij heeft je van me afgenomen. Als zij er niet geweest was, had je me na de oorlog weer opgezocht. Dan zouden we samen geweest zijn en dan was ik misschien nooit... nooit geworden wat ik nu ben.'

Ik zei: 'Een man die me in San Antonio ondervroeg, geloofde dat de legitimatiekaart die je mij liet zien die van je zelf was.'

'Dat was ook zo,' zei ze. 'Het is mijn kaart en ik hen er trots op. Er zijn maar weinig mensen die die kaart verdiend hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet liever iets anders met mijn leven gedaan zou hebben. Maar jij kwam niet opdagen. En ik moest iets doen.' Ik vroeg: 'Waarom ben je overgelopen, Tina?'

'Moet je dat nog vragen? Kun jij geen reden bedenken waarom ik me tegen Amerika en alles wat Amerikaans is zou keren?' Ze lachte snel.

'Nee, chéri, ik ben geen domme, sentimentele idioot. Ik laat niet de hele wereld voor mijn gebroken hart betalen. Maar de werkelijkheid is dat ik bepaalde talenten heb, en toen er niet langer een oorlog was om in te vechten, heb ik die talenten verkocht aan de hoogste bieder, zoals zoveel van je oorlogskameraden hebben gedaan. Vraag het Mac maar, die kan het je vertellen.' Ze glimlachte. 'Ik ben erg goed, Eric. Ik kan tegenwoordig hoge prijzen vragen.'

Ik knikte. 'Die indruk kreeg ik al.' Ik klopte op het pakje onder mijn arm. 'Dit zal wel een deel van je prijs zijn.'

'Wat is dat?'

'Iets dat je in San Antonio had laten liggen. Niemand scheen het te willen hebben, daarom heb ik het maar meegenomen.'

'Mijn stola?' Ze keek verrast. 'Dat is lief van je. Ik heb hem erg gemist. Leg maar op het bed... Maar we verknoeien onze tijd. Ben je bereid om mee te werken?'

'Hoe?'

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Is dat belangrijk? Heb je die vraag ooit aan Mac gesteld?'

'De omstandigheden waren een tikje anders.'

'Ja,' zei ze. Toen stond alleen je eigen leven op het spel.'

Ik keek haar een ogenblik aan en zei: 'Okay. Dat is duidelijk. Vertel het maar.'

Ze zei: 'Je hapt mij een beetje te vlot toe, Eric. Je hoopt toch niet nog een slimmigheidje te kunnen uithalen, ondanks de waarschuwing die ik je vrouw heb gegeven?' Ze wachtte. Ik zei niets. 'Je bent gevolgd vanaf het moment dat je je huis verliet. Op dit moment worden we, v m een discrete afstand, in het oog gehouden. Als hier ook maar iets misgaat, of als ik een bepaald teken geef, gaat degeen die ons in het oog houdt, regelrecht naar de plek waar je dochtertje is. Hij heeft zijn instructies en hij is niet sentimenteel met kinderen. Snap je me?' Ik zei: 'Het is duidelijk. Wie moet ik doden?'

Ze keek me snel aan. 'Zeg dat niet alsof het een grapje is, mijn beste. Zou ik je voor iets anders dan dat nodig hebben?' Even later zei ze: 'Je kent het doelwit. Ik heb je zijn naam dagen geleden al genoemd. Alles wat ik toen zei was de waarheid. Alleen had ik de rolbezetting een tikje gewijzigd.' Toen ik niets zei vervolgde ze: 'Het was altijd al mijn bedoeling jou hier in Santa Fe te gebruiken, natuurlijk onder het voorwendsel dat ik voor Mac werkte. Ik wilde het heel slim aanpakken, zodat je ons werkelijke doel pas zou ontdekken als het al te laat was. Maar dat meisje stak haar neus ertussen en vertraagde de uitvoering van ons plan. In zekere zin is dit veel aardiger. Nu kan ik oprecht zijn. We willen Amos Darrel dood zien. Jij gaat hem voor ons vermoorden.'

In de kleine hut heerste stilte, afgezien van het ronken van een vrachtwagen buiten. Ik keek Tina nadenkend aan en overwoog haar voorstel. U zal wel zeggen dat het een belachelijk plan was. U zal wel zeggen dat niemand die bij zijn verstand is een man in koelen bloede zal vermoorden, zelfs niet om zijn kind te redden. Maar u hebt de oorlog ook niet meegemaakt zoals wij. Wat ze vroeg was eigenlijk niet onredelijk. juist omdol ze hol mij vroeg. We kenden elkaar heel goed. Ik wist dat ze Bctsy zou aandoen wat ze noodzakelijk vond. En zij wist dat ik voor Betsy zou doen wat ik noodzakelijk vond ... en als ik het Amos moest aandoen, was dat jammer voor Amos. Zo'n dikke vriend was hij nu ook weer niet.

Ik vroeg: 'Waarom moet ik het doen, Tina? Ik weet zeker dat je specialisten in je organisatie hebt. Je bent, als ik het me goed herinner, zelf ook een verdomd goeie specialiste. Waarom moet je de zaak compliceren door er buitenstaanders bij te halen om het vuile werk op te knappen?'

Ze glimlachte. 'Men mag het bestaan van mijn organisatie, zoals jij het noemt, niet vermoeden. Vanwege de politieke repercussies. Daarom geven we er de voorkeur aan met plaatselijke mensen te werken, als de geschikte aanwezig zijn. Meestal kennen die de situatie en omstandigheden beter. Dat is vooral in jouw geval zo, omdat je dr. Darrel goed kent.'

Ik zei, opzettelijk naïef: 'Maar ik heb hier mijn huis! Je kunt me toch niet vragen hier een moord te plegen!'

Ze lachte. 'Chéri, doe niet zo kinderachtig. Wat kan jouw huis me schelen? Niets. Minder dan niets. Dat is jouw probleem. Als je het kunt doen zonder verdacht te worden, is dat mooi wat ons betreft. Als je dat niet lukt, kom je voor de rechtbank en dan ga je naar de gevangenis. En dan kun je een verhaaltje vertellen over jaloezie of haat of hebzucht, of blinde onweerstaanbare woede, om de domme autoriteiten tevreden te stellen. Omdat je dan weet dat je vrouw en kinderen nog steeds kwetsbaar zijn, en dat als je ook maar een miniem stukje van de waarheid laat blijken, er in de nacht opeens een mes opduikt, of een kogel, een knuppel of een hard rijdende auto ... Je had niet moeten trouwen, Eric. Dat levert je over aan de genade van meedogenloze mensen, mensen zoals ik.'

Ik zei: 'En dat is je werkelijke bedoeling, niet waar, Tina?'

'Hoe bedoel je?'

'Het is een kwestie van wraak, niet? Na al die jaren. Mooi gespeeld! Eerst haal je me weg van mijn vrouw, om te laten zien dat je daar nog de macht toe hebt, en dan draai je helemaal om en gebruik je mijn kinderen om me te ruïneren. Het kan je eigenlijk niet schelen of Amos Darrel blijft leven of moet sterven, jou niet! Nu de zaak zo scheef gelopen is zouden de mensen waar jij voor werkt waarschijnlijk liever zien dat je het maar vergat, liever dan verder de aandacht op hun moordlust te vestigen. Maar jij kunt het niet opgeven, omdat je de gedachte niet kunt verdragen dat ik weer terug zou gaan naar mijn gezin en jou voor de tweede keer zou vergeten.

Ze zweeg een poosje; toen zuchtte ze. 'Er is veel waars in wat je zegt, maar ik geloof niet dat je fair bent.'

Ik zei: 'Misschien niet. Maar het doet er weinig toe, wel?'

'Nee,' zei ze. 'Nu niet meer... Je kent dr. Darrel natuurlijk goed, maar ik heb hier een aantal gegevens over zijn gewoonten die misschien nuttig voor je kunnen zijn. Het is jouw probleem natuurlijk, maar ik zou er op willen wijzen dat hij elke' ochtend en avond naar Los Alamos rijdt. We kunnen je een zware, snelle auto bezorgen. Het is een bochtige weg ...'

Ik lachte. 'Zeker, engel, en hoe moet ik die opgevoerde Porsche van Amos inhalen op een steile en bochtige weg in een zware auto? Op die heuvel blijft hij zelfs een Jaguar voor. En ook al zou ik hem in het ravijn duwen, die kleine brik is gebouwd als een banksafe en hij heeft een veiligheidsgordel. Hij zou alleen op en neer stuiten als een rubberbal en grinnikend uitstappen ... Zó kan het niet.'

Ze zei: 'Zie je wel? Daarom heb ik jou gekozen, omdat jij van die dingen af weet, en niet uit wraak. Nou, kies je eigen methode maar. Ik hoopte alleen maar dat je het, voor je zelf, op een ongeluk zou kunnen laten lijken ... Eric?'

'Ja?'

'Ik heb je een keer gevraagd me niet te haten. Snap je het niet? We doen wat we moeten doen. Er is geen keus.'

'Nee,' zei ik. 'Helemaal geen keus.' Toen sloeg ik haar.