Zapvet

Aanstaande maandag begint in Amerika wederom de ‘tv-turnoff week’, waarin zo veel mogelijk mensen (maar vooral kinderen) moeten proberen om zeven dagen lang geen televisie te kijken. Dit initiatief ontmoet ieder jaar weer de nodige weerstand, aangezien er in het gemiddelde Amerikaanse huishouden me e r televisietoestellen aanwezig zijn dan mensen. Het land worstelt al jaren met een grote hoeveelheid dikke volwassenen, maar de laatste tijd groeit met name het aantal obese kinderen beangstigend snel. En dus worden de onwillige Amerikanen nu al dagen om de oren geslagen met allerlei waarschuwende statistieken. Zo heeft een kind met een televisie op zijn slaapkamer maar liefst dertig procent meer kans om te dik te worden. Kinderen die veel tv kijken, hebben bovendien minder sociale vaardigheden, lezen minder boeken en kunnen zich minder lang ergens op concentreren. Wanneer een Amerikaanse jongere negentien jaar wordt, heeft hij al drie hele jaren voor de televisie gezeten. De kreet voor de komende week is dan ook: ‘Zet je tv uit en je leven aan!’

Maar ook de ouders krijgen ervan langs, want die laten hun kinderen tenslotte urenlang voor de vierkante oppas zitten. Toen ik dat las, voelde ik me wel enigszins aangesproken. Ook ik vind het best lekker om mijn kinderen af en toe voor de pit te parkeren. Ik kan ze namelijk ook een kleurplaat laten maken (“Mamaaa, waar is de puntenslijper?”), een spelletje laten doen (“Mamaaa, Alec speelt vals!”), buiten laten spelen (“Mamaaa, Emma is van de schommel gevallen!”) - of ik zet ze gewoon even voor de tv. Net zoals een slang wordt gehypnotiseerd door de bewegingen van een slangenbezweerder, zo raakt een kind volkomen gebiologeerd door de bewegingen op het scherm. Is dat dan wel gezond? Eh, nee. Maar het is wel verdraaid handig. Soms wil ik bijvoorbeeld ongestoord op het toilet kunnen zitten om daar voor de verandering eens naar mijn eigen gezeik te luisteren. Van ouders wordt altijd maar verwacht dat zij doorlopend het goede voorbeeld geven, maar ik vind niets zo vermoeiend als me de hele dag aan De Juiste Regels te moeten houden.

Daar hebben wel meer ouders last van. Zo hoorde ik laatst op de radio dat van alle Nederlanders wier kind te dik is, tachtig procent dit helemaal niet ziet - of wil zien. Dat komt, zo zei het onderzoek, omdat deze ouders zelf te dik zijn of omdat de meeste kinderen in hun omgeving ook nogal fors zijn. Zo wordt de grens van wat een ‘normaal’ gewicht is alsmaar opgeschoven. Wij hoeven dan ook helemaal niet zelfgenoegzaam te denken dat het alleen een Amerikaans probleem is. Onze jeugd heeft net zo veel zapvet, dus zo’n tv-loze week zou ook hier geen slecht idee zijn. Kinderen worden helemaal niet zo snel dik van veel eten, zolang ze daarnaast ook veel bewegen. Maar op de bank voor de dwangbuis daalt hun hartslag bijna tot een horizontale lijn. Lekker rustig, dat wel, maar niet echt goed voor die andere lijn. Is televisie dan alle e n maar slecht? Nee, natuurlijk niet. De beroemde Groucho Marx heeft niet voor niets gezegd dat hij er juist veel heeft geleerd. Iedere keer als iemand de tv aanzette, ging hij in een andere kamer een boek lezen.