Platte papa

Richard is de afgelopen maand veel weggeweest. Eerst naar New York, toen naar Spanje voor een cursus Spaans bij de nonnen in Madrid, toen naar Parijs voor zo’n oude-knarren-toernooi en van daaruit door naar Duitsland voor een etappe uit de wielertour ten bate van zijn Foundation. Nu is Richard zelf ook veel liever thuis dan onderweg, maar het ging helaas even niet anders. Gelukkig hoeft hij de hele maand oktober niet meer naar het buitenland, want ik begon me ‘n beetje een alleenstaande moeder te voelen. Als kers op de taart las ik ook nog een brief in de ‘Wat U Zegt’-rubriek van De Telegraaf, waarin een man schreef dat ik nu maar eens moest stoppen met mijn “hardwerkende-moeder-act”, want ik was tenslotte met een “tennismiljonair” getrouwd en zat niet ergens achter de kassa. Tjonge. Daar knapte ik van op. Toen we op een avond met z’n drieën aan tafel zaten en de kinderen hun vader misten, zei Emma opeens: “Op zolder staat toch zo’n levensgrote, kartonnen papa-pop van het vorige ABN-AMRO toernooi? Kunnen we die niet op zijn stoel zetten?”

We kregen al de slappe lach van het idee, maar een paar dagen later zag ik tot mijn verbazing op CNN dat dit voor veel Amerikaanse gezinnen bittere ernst is. Papa’s (maar soms ook mama’s) die door het Amerikaanse leger in Irak of Afghanistan zijn gestationeerd, zijn vaak maandenlang van huis. Speciaal daarvoor zijn de Flat Daddy’s ontwikkeld, oftewel de platte papa’s: levensgrote, kartonnen fotopoppen die meedraaien in het gezin. Flat Daddy zit aan bij het ontbijt, Flat Daddy gaat mee naar schooluitvoeringen, Flat Daddy krijgt iedere dag een schoon T-shirt of bloesje aan. Een zekere Megan vertelde dat haar Flat Daddy-echtgenoot ook meereed in de auto als ze ‘s ochtends de kinderen naar school bracht. Daarnaast nam ze hem naar alle familiefeestjes mee, zodat papa er ‘gewoon’ bij was. De kartonnen mannen gaan ook geregeld met andere platte papa’s op de foto tijdens speciale Flat Daddy-party’s, die alle achterblijvers een hart onder de riem moeten steken. Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden. Is het treurig? Bizar? Gekunsteld? Of is het juist een geweldige vondst die kinderen houvast geeft in deze voor hen zo moeilijke tijden?

Terwijl de echte Flat Daddy’s waarschijnlijk niets liever zouden willen dan meer thuis zijn, kent Amerika ook nog een ander fenomeen: dat van de kindervakanties voor ouders. Vaders en moeders die hun kinderen even helemaal zat zijn, kunnen op een razend populaire ‘ontsnappingsvakantie’ zoals die van Camp Get Away in Californië. Daar mag je dan de hele dag verstoppertje spelen, zingen rond het kampvuur en andere kinderspelletjes doen. Gecombineerd met massages, manicures en een paar flessen sterkedrank is dit een succesformule die zijn weerga niet kent. “Even geen mama-mama-mama, geen man en geen verplichtingen,” straalde een moeder die al voor de derde keer naar Camp Get Away was gekomen, “hier kan ik zelf kind zijn.” Soms lijkt het wel of de werkelijkheid zo onverdraaglijk is geworden, dat steeds meer mensen hun toevlucht zoeken in kunstgrepen: mama is niet overwerkt, mama wil gewoon ‘n weekje touwtjespringen en ballengooien. En papa schiet niet met een gevaarlijk boordkanon, papa is van veilig bordkarton.