Theezakje

Omdat ik voorlopig niet veel mag schrijven vanwege de tendinitis in mijn rechterschouder, ben ik maar aan het lezen geslagen. Vooral op de wc, want in de sneltrein van het moderne moederschap fungeert het kleinste kamertje als de ideale stiltecoupe. Het is alleen jammer dat mijn kinderen de truc nu redelijk doorhebben. “Mamaaa!” riep Alec van de week, “wil je met mij een spelletje doen?” Nog voor ik iets kon zeggen, riep hij al: “En niet zeggen dat je op de wc zit, want je zit gewoon te lezen!” “Nietus,” antwoordde ik betrapt, terwijl ik snel mijn boek dichtsloeg. Opeens hoorde ik allemaal gestommel. “Alec, wat doe je?” vroeg ik. “Ik ruik onder de deur!” zei de kleine opdonder, “en nu weet ik zeker dat je zit te lezen!” Zoveel inventiviteit moet beloond worden, dus met mijn boek onder de arm stapte ik naar buiten, alwaar Alec me stralend stond op te wachten: “Jij mag kiezen: ganzenborden of bingo!” Geweldig, zo’n keus tussen niks en helemaal niks.

En ik was net zo’n sappig boek aan het lezen: Air Babylon. Vorig jaar zomer heb ik een column geschreven over Hotel Babylon, een exposé over het reilen en zeilen binnen de vijfsterrenhotels, geschreven door iemand die jarenlang in dit soort chique gelegenheden had gewerkt. In Air Babylon wordt nu de luchtvaart onder de loep genomen en het is weer smullen. Stewardessen die slaapmiddelen in de koffie van lastige passagiers doen of hun theezakje even door de toiletpot halen - het staat er allemaal in. En mocht je denken dat je op die kleine wc’s je kont niet kunt keren dan zit je er goed naast, want er worden regelmatig twee; konten gekeerd, als je begrijpt wat ik bedoel. Toch vind ik het gek. Want ik heb in mijn leven veel gevlogen, maar voor mijn gevoel ben ik altijd omringd geweest door professioneel cabinepersoneel en niet door de stewardellen van Air Snolland, zoals die in dit boek worden beschreven. Maar ja, omwille van de sensatie wordt de waarheid wel vaker geweld aangedaan, kijk maar naar een tv-programma als ‘Help, ik word vader?’

Ik begrijp best dat vaders boos zijn over dit programma, want mannen worden hierin wel heel stupide neergezet. “We willen laten zien dat opvoeden moeilijker is dan de meeste mannen denken,” zeiden de makers. Ja - duh. Opvoeden is moeilijker dan de meeste mensen denken. Natuurlijk staat iemand te klunzen die nog nooit voor een roedel kleuters heeft gezorgd. Dan heb ik ook nog wel een leuk idee: we sturen vrouwen die binnenkort aan rijlessen willen beginnen een dagje met de auto op stap en dat gaan we dan filmen. Lachen joh, vooral met het inparkeren. Vaders zijn moeders met ballen; het zijn prima opvoeders, ze doen de dingen op hun eigen manier. Maar ze moeten wel kunnen groeien in die rol, net als moeders overigens. Ik ben thuis de minister van Binnenlandse Zaken en Richard is de minister van Buitenlandse Zaken; een mooie balans tussen voeder en hoeder. Laten we de papa’s dan ook het respect geven dat ze verdienen. Want stel dat hij eens ‘n kopje thee bij je op bed komt brengen... dan weet je maar nooit waar dat zakje heeft gehangen.