32

De laatste voorbereidingen

Raven’s was opgepimpt tot een soort van synth-circus. De ozongeur was vervangen door een fris zeearoma. De pods waren versierd met ontelbare lichtjes en door het witte, blauwe en groene stroboscooplicht zag de Arena eruit als een onderwatergrot. Overal waar je keek in de club fonkelde en glinsterde wel iets.

      Iemand greep me bij de arm. ‘Hebbes!’ Het was Candy, de styliste die Assistent had ingeschakeld om ervoor te zorgen dat we er goed uitzagen voor de v-camera’s. Ze sleepte me naar de pod van BlackPlanet. ‘Iedereen is er klaar voor, behalve jij. Waar was je?’

      Eenmaal aangekomen zag ik dat Candy en haar team de pod volledig hadden overgenomen. Achterin hadden ze een hokje ingericht, waar Tana zich nu aan het omkleden was. Ril zat voor een driedelige spiegel. Ik liep op hem af en vergaapte me aan zijn kapsel: de pieken van zijn gebleekte haarpunten waren goud geverfd, zodat het leek alsof hij een glinsterende kroon op zijn hoofd droeg. En zijn wangen... een beetje te rood, alsof hij net een inspannend potje DeeZee had gespeeld. Make-up?

      ‘Ril, je ziet eruit als een haarsieraad.’

      ‘Ogen dicht!’ zei een meisje vlak voordat ze een enorme pluizige kwast in mijn gezicht duwde. Toen ik mijn ogen weer opendeed, kuchend van het poeder, zag ik in de spiegel dat Ril me grijnzend aankeek. ‘Hou je smoel. Ik zie er gewoon goed uit.’ Maar zijn gezicht betrok toen hij mijn kleren zag. ‘Trek wel even wat anders aan.’ Hij snoof. ‘Je stinkt ook nog. Veel kijkers vanavond. Veel vrouwelijke kijkers.’

      ‘Tana had gelijk. Het is dom om DeathZone SF te lanceren terwijl we nog niet eens klaar zijn,’ mopperde ik.

      ‘Geef het nou maar toe, Nammie. Je doet het in je broek vanwege die v-camera’s. Wat maakt het nou uit dat we nog niet klaar zijn? Niemand die het zal merken.’

      ‘Je bent geen haar beter dan Assistent.’

      Ril snoof en begon zichzelf weer te bewonderen in de spiegel.

      Maar hij had gelijk. Ik deed het in mijn broek bij de gedachte dat we live te zien zouden zijn in heel Europaplex. Dat Mia me ook zou zien, maakte het alleen maar erger. Bovendien wist ik nog steeds niet wat Hui nou eigenlijk wilde. Ik werd er gek van, maar waarschijnlijk was dat precies waar ze op kickte.

      Ik bekeek mezelf in de spiegel en vroeg me af hoelang het geleden was dat ik dat voor het laatst had gedaan. Omdat mijn kleren wat ruimer vielen wist ik dat ik een paar kilo was kwijtgeraakt, maar nu zag ik pas hoe duidelijk afgetekend mijn jukbeenderen waren. De wallen onder mijn ogen had ik te danken aan de beperkte hoeveelheid slaap de afgelopen tijd; elke keer dat ik mijn ogen sloot, zag ik weer voor me hoe Mia en ik aan het zoenen waren. Gelukkig dat AhboJee de afgelopen tijd in opperbeste stemming was, nu zijn been was genezen. Hij bleef maar doorgaan over hoe fantastisch Metalles wel niet was en had zelfs laten vallen dat hij ook voor ze wilde gaan werken. Skut.

      Ik sleepte een zitkussen naar een stil hoekje en installeerde me tussen kledingrekken en dozen met weet-ik-veel-wat. ‘Ik kan niet wachten totdat deze dag voorbij is,’ mompelde ik.

      Tana kwam uit het kleedhokje tevoorschijn. Ze had een blos op de wangen. ‘Wat vind je ervan?’ Ze droeg een tuniek van roze geverfde stof, een witte legging en bijpassende knielaarzen. De zware oogmake-up stond haar goed en leidde de aandacht wat af van haar aderige huid.

      ‘Je ziet er prima uit,’ zei ik. ‘Dit is beter dan dat donkere spul dat je altijd draagt.’

      ‘Dank je.’ Ze maakte een pirouette en bleef toen stilstaan om zichzelf eens goed te bekijken in een van de vele spiegels die in onze pod waren gestouwd. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Nadat ze zichzelf zo een tijdje had bewonderd, zei ze: ‘Candy wilde mijn aderen wegschminken en speciale lenzen voor mijn ogen gebruiken. Ze konden maar niet begrijpen waarom ik juist wil dat iedereen ziet dat ik een Renzie ben.’

      ‘Wat weten zij er nou van? Het enige waarmee ze bezig zijn, is uiterlijk.’

      Die opmerking leek haar aangenaam te verrassen. ‘Precies!’

      Toen Tana was weggehuppeld, een wolk citroenparfum achterlatend, keek ik naar Rhunner, die zichzelf al neuriënd in een manshoge spiegel aan het bewonderen was. Om de paar seconden veranderde ze iets aan haar construct: geen haar, lang haar, goudkleurige huid, paarse huid. Er was nog iets wat anders was, maar ik kon niet precies zeggen wat. Mijn blik gleed omlaag en toen zag ik het: stilettohakken.

      ‘Rhunner, hoe denk je te kunnen spelen op dat soort hakken?’

      Ze keek me aan via de spiegel. ‘Maak je geen zorgen, ik ben een synth.’

      ‘Kun je niet wat anders kiezen?’

      ‘Ik vind ze goed staan!’

      Ik slaakte een zucht. ‘Waar is die drekzuiger? Ik dacht dat-ie zo geïnteresseerd was.’

      ‘Als je Ben bedoelt, die zit al te wachten in de vipruimte. Ik begrijp niet waarom je hem niet mag. Hij is een beetje arrogant, maar daar is toch niets mis mee?’

      ‘Je hebt de echte Ben nog niet gezien. Ik ben blij dat we hierna niks meer met hem te maken hebben.’ Rhunner reageerde niet; al haar aandacht werd opgeslokt door haar spiegelbeeld.

      Soms was de aanwezigheid van Ellisen vervelender dan een v-call van Hui, zeker nu hij dag en nacht in onze buurt was. Al die tijd had hij zijn gespleten persoonlijkheid in stand gehouden: skuttig tegenover mij, superaardig als er anderen bij waren. Ril stond gelukkig aan mijn kant en liet zijn minachting duidelijk blijken, maar daardoor werd Ellisen in de ogen van anderen wel een slachtoffer. Zelfs Tana liet zich door hem inpalmen, met zijn praatjes over hoe congloms zich meer moesten inzetten voor Renzies en meer onderzoek naar het Renz-virus moesten doen.

      Rhunner bekeek haar achterwerk in de spiegel. ‘Ik denk dat ik klaar ben.’ Parmantig liep ze weg; haar zwart-paarse paardenstaart golfde achter haar aan.

      Omdat ik afgeleid was door Rhunner had ik Candy en haar opzichtig geklede assistenten niet dichterbij zien komen. ‘We hebben niet veel tijd om hem op te tutten,’ zei Candy. ‘Snel, pak wat gel, en zijn outfit.’ Ze wees naar een setje donkere kleren dat aan een rek hing.

      Ik sloeg mijn armen over elkaar en zei: ‘De kijkers moeten me maar accepteren zoals ik ben.’

      Vanuit mijn ooghoek zag ik Ril op me afstormen. Voordat ik er erg in had, had hij me al vastgegrepen en begonnen de stylisten mijn kleren uit te trekken en aan mijn haar te frunniken. Na een paar minuten geworsteld te hebben zat mijn haar in model en droeg ik een flitsende nieuwe outfit, inclusief een onderbroek die waarschijnlijk meer had gekost dan wat ik in een week als schoonmaker verdiende. Alles was peperduur, wat ik merkte aan de manier waarop de kleren waren gemaakt en hoe ze aanvoelden: zacht en soepel, heel anders dan het papieren gevoel van mijn eigen, goedkope kloffie. Misschien dat ik hier wel aan kon wennen.

      Ril inspecteerde me terwijl Candy en haar team nog een paar laatste handelingen verrichtten met mijn kapsel en gezicht. ‘Veel beter,’ zei hij. ‘Misschien dat je nu ook wat vrouwelijke aandacht krijgt.’

      ‘Mijn aandacht heb je al en wat ik zie bevalt me wel,’ zei de enige mannelijke stylist in mijn oor. Alle drie begonnen ze te giechelen en iemand gaf me een pets op de billen. Ril liep lachend naar het kledingrek om zijn jack te pakken. Hij was van top tot teen in oogverblindend wit gekleed.

      ‘Ga je dat echt dragen?’ vroeg ik.

      Hij strekte zijn armen uit en bekeek zichzelf. ‘Klassig toch?’

      Ik wilde juist iets terugzeggen toen iemand iets in mijn oor fluisterde. ‘Je ziet er knap uit.’

      Mijn wangen werden vuurrood. ‘Eh, dank je, Rhunner.’

      Ik sloop naar mijn zitkussen tussen de dozen en verlangde terug naar mijn eigen cel. Mijn eigen, stille cel. De stress en misselijkheid die ik had gevoeld sinds mijn aankomst in Raven’s werden nog heviger toen ik nadacht over alles wat me nog te wachten stond. Wanneer zou Hui me vertellen over mijn volgende opdracht? Stuurs keek ik voor me uit en hoorde Candy al zeggen dat ik meer moest lachen voor de v-camera’s.

      De deur van de pod gleed open en het harde gedreun van de thrash stroomde naar binnen. Een van Ravens mannen stak zijn hoofd door de opening. Nadat hij het tafereel in zich had opgenomen, bulderde hij: ‘Ik wil de spelers graag verzoeken zich naar de vipruimte te begeven. En wel meteen!’