24

Het nieuwe meisje

‘Tijd voor een update!’

      Ik was onderweg naar huis en naast me zweefde een v-scherm met daarop Hui. Ze had haar haar nu hoog opgestoken en uit de knot staken bontgekleurde veren. Het was alsof er een papegaai op haar hoofd was ontploft.

      ‘Nu?’ Mijn ogen schoten naar de tijdsnotering. ‘Het is twee uur in de ochtend. Geweest.’

      ‘Maar NamJu...’ zeurde ze. ‘Ik wil meer vuurwerk zien. Wat meer spanning.’

      ‘Ik sta op het punt je eerste opdracht te volbrengen en een en ander begint eindelijk een beetje te lopen. Kan ik niet gewoon zo doorgaan?’

      ‘Hmmm... Kijk haar nou eens liggen. Wat een triest gezicht.’

      Er verscheen een tweede v-scherm, met Mia in haar ziekenhuisbed. Ik begon me meteen schuldig te voelen. Omdat ik het zo druk had met DeeZee SF was ik al een paar dagen niet meer bij haar langs geweest. Al mijn aandacht ging uit naar dit project. Dit domme, neppe, skuttige project.

      ‘Waar denk je aan?’ vroeg Hui. Het v-scherm zweefde nu vlak voor mijn ogen en zoomde in op haar gezicht.

      ‘Waarom gebruik je je telepathische gaven niet om erachter te komen,’ mompelde ik.

      ‘Als ik dat zou kunnen, zou ik het toch niet vragen?’ antwoordde ze verongelijkt.

      Ik hield stil. ‘Je kunt allemaal enge dingen doen, zoals miljoenen naalden in me prikken en mensen zover krijgen om volslagen vreemdelingen dood te slaan, maar mijn gedachten kun je niet lezen? Dat moet toch fokkig gemakkelijk voor je zijn?’

      Ze fronste. ‘Je zou blij moeten zijn met wat er nu allemaal in je leven gebeurt. Wat heb je toch?’

      ‘Ik wil gewoon weer terug naar hoe het was: een skuttig baantje, net genoeg credits om te eten en DeeZee spelen met m’n maten.’ Ik deed mijn best om boos te kijken, terwijl ik nadacht over wat Hui zojuist over zichzelf had prijsgegeven. Ze kon mijn gedachten dus niet lezen; dat was in ieder geval iets. Niet dat het veel uitmaakte, aangezien ze me nog steeds in een oogwenk kon afmaken.

      ‘Die kunstmatige levensvorm, Rhunner, is intrigerend,’ zei ze. ‘Waarom staan jij en alle mannen in Raven’s zich zo aan haar te vergapen, terwijl ze geen mens is? De borsten onder haar kleding zijn onnatuurlijk perfect en hebben geen tepels, en ze heeft geen geslachtsorganen. Seksuele interesse is zinloos, aangezien ze zich niet kan voortplanten.’

      Ik voelde mijn wangen rood worden. ‘Nou, ze ziet er goed uit. Ook al is ze een synth.’ Ik kon niet ontkennen dat alle mannen in Raven’s, inclusief mijzelf, hun ogen niet van haar af konden houden. Maar we konden ook moeilijk anders, met hoe ze zich steeds uitrekte en heen en weer paradeerde in dat ultrakorte tuniekje.

      ‘Aha... Dus je vindt haar nog steeds aantrekkelijk, hoewel paren onmogelijk is?’

      Mijn gezicht was nu vuurrood. ‘Eh... ja.’

      ‘Zou je willen dat Rhunner onderdeel wordt van je zwerm-net?’

      ‘Ik heb je al uitgelegd dat mensen geen zwerm hebben. Als het nodig was, zou ik wel een v-call met haar hebben. Maar een date? Nee. Overigens heeft Ril wel iets geprobeerd, volgens mij.’

      ‘Ja, ik heb Ril een poging tot fysieke toenadering zien doen. Een pijnlijke vertoning, maar hij zag eruit alsof hij het wel leuk vond.’

      ‘Je hebt hem wat zien doen? Skut. Dat hoef ik allemaal niet te weten.’ Wat ik ook probeerde, ik kreeg het beeld van Ril die het met Rhunner deed niet meer uit mijn hoofd. Goed, ze was lekker, maar toch... een synth? Ik liep snel door.

      Algauw kwam ik bij het cellencomplex. Er waren nauwelijks cellen waar nog licht brandde en het complex leek dan ook op een enorme, rommelige bijenkorf waarin de meeste bijen aan het slapen waren. Misschien was dat de reden dat Hui steeds over dat zwerm-net begon: we woonden met zijn allen in één grote kolonie. Behalve dat de meeste mensen niet met elkaar praatten, of aardig deden.

      ‘Zou je je wens gebruiken om een hechte relatie met iemand aan te gaan? Iemand als Mia?’

      De wens. Gedachten schoten door mijn hoofd. Mia die verliefd op me zou worden? Nee. Het moest gebeuren omdat zij het wilde. ‘Hoe weet ik trouwens dat die wens echt is?’

      Hui keek me verbaasd aan. ‘Hoe weet je dat hij niet echt is?’

      Geen speld tussen te krijgen. ‘Ik weet niet wat ik zou vragen.’

      ‘Je hebt nog tijd genoeg om erover na te denken. Bovendien moet je eerst nog wat andere dingen doen. Drie dingen om precies te zijn.’ Ze gniffelde.

      ‘Wat zijn de andere opdrachten?’

      ‘Concentreer je nou maar eerst op deze.’

      De v-schermen verdwenen.

      Ik versnelde mijn pas. Ik was doodop en keek zelfs uit naar AhboJees gesnurk. Maar toen besefte ik iets. Hui had niks gezegd over het feit dat ik de SF wilde gaan besturen in virtual reality. Ze zou het me ongetwijfeld vertellen als dat niet mocht, toch?