Marius
Katwijk, 1944
Het was een publiek geheim dat de vrouwen voor het urineren niet gebruikmaakten van de gaten die daartoe in de grond waren gegraven, maar in plaats daarvan een beschutte plek opzochten in het struikgewas achter de wasgelegenheid. Nadat hij Wilhelmina ontelbare keren had gesmeekt hem het genoegen te gunnen voor een keer de liefde met haar te bedrijven, had hij besloten net als bij de andere vrouwen haar zijn wil op te dringen.
Op zijn vrije dag verschool hij zich in het bosschage achter de wasgelegenheid. Liggend op zijn buik tussen de struiken wachtte hij ongeduldig de komst van Maxi Linder af. Uit voorzorg had hij een zakdoek besprenkeld met eau de kinine meegenomen – door het veelvuldig gebruik was de ammoniaklucht er niet om te harden. Naast hem lag een veldfles die hij tot de rand gevuld had met een mengsel van water en whisky. Het was niet de eerste keer dat hij deze tactiek toepaste. Hij wist dat zijn geduld ten langen leste zou worden beloond. Ze moest tenslotte minstens een keer per dag haar blaas legen.
Met de zakdoek tegen zijn neus gedrukt en zo veel mogelijk door zijn mond ademend, had hij een plek gezocht in de schaduw van een enorme dyamun. De aanblik van de urinerende vrouwen maakte het wachten enigszins draaglijk, of eigenlijk zelfs plezierig. Als een reptiel weggedrukt in het gras lag hij op zijn prooi te wachten.
Na vier uur liggen op zijn buik – zijn ribben voelden inmiddels aan alsof er een truck overheen gereden was – kwam ze opeens vanachter een van de washokken zijn kant op gelopen. Ze bewoog zich nog altijd op de trotse manier die hij van haar kende. Het verblijf in het kamp en de ontberingen die ze er moest doorstaan, hadden haar zelfbewustzijn blijkbaar in het geheel niet aangetast. Ze sjorde haar rok omhoog en keek oplettend om zich heen. Nadat ze zich ervan had overtuigd dat ze alleen was, zakte ze door haar knieën. Met haar rug naar hem toegekeerd schoof ze haar broek naar beneden.
Met ingehouden adem staarde Marius naar haar naakte huid, bang dat zijn ademhaling hem zou verraden. Verrast nam hij haar zachte rondingen in zich op. Door haar struise gestalte had hij zich haar veel gespierder voorgesteld. De glans op haar diepbruine huid deed zijn vingers kriebelen – hij moest die huid aanraken.
Het geklater dat ontstond toen ze haar blaas leegde, bracht hem terug bij het doel van zijn aanwezigheid hier. Behoedzaam richtte hij zich op en liep met voorzichtige passen in haar richting. Met grote moeite kon hij zijn ademhaling beheersen.
Maxi was inmiddels klaar met plassen. Met een stuk uniformstof in haar hand droogde ze zich af. In één beweging stond ze overeind en trok haar broek omhoog.
Hij was haar nu dicht genoeg genaderd – hij hoefde slechts zijn armen te strekken om haar vast te pakken.
In een reflex keerde ze zich om haar as, haar ogen wijd opengesperd, als een in het nauw gedreven prooi. In paniek probeerde ze tegelijk weg te rennen en haar rok naar beneden te trekken, maar voordat ze achteruit kon springen had hij haar vanachter vastgegrepen en haar arm op haar rug gedraaid. Omdat ze bleef tegenspartelen, drukte hij de arm omhoog. Met zijn hand voor haar mond smoorde hij de kreet die aan haar lippen ontsnapte.
“Houd je gedeisd. Als je je blijft verzetten, druk ik je arm uit de kom.” Om haar te laten voelen dat hij het meende, oefende hij extra druk uit op haar arm.
“Klootzak,” siste ze tussen haar tanden.
“Deze klootzak zal je laten voelen waartoe een echte kerel in staat is. Wat je zo meteen te wachten staat, zal je in een keer al die halfzachte Jantjes doen vergeten. En nu, vooruit! Lopen!”
Hij drukte zijn lichaam tegen haar aan en duwde haar voor zich uit. Hij verhoogde de druk op haar arm, zodat de pijn haar ervan weerhield te protesteren en manoeuvreerde haar een van de bedompte wasruimtes binnen. De geur van rottend hout en badzeep kwam hem tegemoet. Ruw wierp hij haar van zich af. Het gammele hokje trilde onder de kracht waarmee ze tegen de verweerde houten muur aan viel. Met tot spleetjes samengeperste ogen staarde ze hem aan. De haat spoot eruit.
Hij stond op zo’n manier voor haar dat er geen uitweg mogelijk was. Ze streek over haar zere arm. De blik in haar ogen had iets weg van een slang die het juiste moment afwacht waarop ze haar prooi gaat bespringen. Marius was op zijn hoede. Hij wist dat ze listig genoeg was – hij moest uitkijken dat ze hem niet te slim af zou zijn.
“Hoe lang probeer ik nu al niet op een nette manier iets bij je gedaan te krijgen? Het enige wat ik als dank terugkrijg is jouw hoon. Mijn geduld is op. Twintig jaar wachten is een lange tijd. Je laat me geen andere keus.”
“Wat ben je van plan?”
De behoedzame blik in haar ogen ontging hem niet. Ze stond, nog altijd tegen de muur geleund, over haar zere arm te wrijven.
“Nemen waar ik al zo lang op wacht.” Hij deed een stap in haar richting.
“Wou je me ver… verkrachten…?” Met moeite perste ze het woord over haar lippen. Aan een kant van haar gezicht trilde een spier.
“Noem het zoals je wilt. Zie het als een onbetaald partijtje neuken.”
“Doe het alsjeblieft niet…”
De smekende manier waarop ze hem aankeek en de kinderlijke toon van haar stem verbaasden Marius. “Is die walging van jou jegens mij zó groot? Roept dat echt zoveel weerzin bij je op?” Met alle kracht die hij bezat, drukte hij zich tegen haar aan. Hoezeer ze zich ook verzette, ze kon geen kant op.
“Je kunt je verzet beter opgeven. Zo maak je het alleen maar moeilijker voor jezelf.”
Opeens was daar weer de strijdlustige blik in haar ogen. Met moeite trachtte ze aan zijn tastende handen te ontsnappen. Ondertussen lieten haar ogen hem niet los. Ondanks de opwinding die het contact met haar lichaam bij hem opwekte, voelde hij een licht onbehagen toen hij zag dat haar pupillen zich beurtelings vernauwden en verwijdden. Eigenlijk wilde hij dat dit snel achter de rug was. Snel begon hij zijn broek los te maken.
“Doe het… niet…” Met een raspend geluid kwamen de woorden uit haar keel. “Alsje… blieft… doe het niet…”
Marius voelde zijn broek naar zijn knieën zakken. Het contact van zijn naakte huid met haar nog steeds door de ruwe katoen bedekte vormen, zond een trilling vanuit zijn lendenen naar zijn kruin.
Zijn greep op haar verslapte en zij nam meteen de gelegenheid te baat om hem van zich af te duwen. Hij struikelde over zijn broek, die op zijn enkels rustte en kon zich nog maar net staande houden tegen de muur. Eén blik in haar richting was voldoende: ze had haar postuur teruggevonden, met haar handen in haar zij keek ze op hem neer alsof hij het grootste stuk vuil op aarde was.
“Doe maar niet alsof je hier de boel onder controle hebt,” beet Marius haar toe. “Zo makkelijk kom je niet van me af.” Hij deed een stap in haar richting, maar stond ogenblikkelijk weer stil toen ze begon te spreken.
“Als je denkt hier zo makkelijk mee weg te komen, dan vergis je je in mij. Het mag er dan op lijken dat hier in het kamp mijn vleugels gebroken zijn. Maar zo zeker als er een vandaag en morgen zijn, kom ik hier weg. Ik hoef je niet aan je verstand te brengen dat ik buiten dit kamp de nodige mensen ken. Snap je waar ik naartoe wil?”
Met zijn broek op zijn enkels stond hij tegenover haar. Het was hem meer dan duidelijk. Er zou ook een leven voor hem zijn na dit kamp. Ze was zeer wel in staat hem het leven zuur te maken. In het ergste geval zou hij zonder werk komen te zitten – ze stond op zeer goede voet met enkele leden van het koloniaal bestuur. Misschien was het beter dat hij eieren voor zijn geld koos.
“Je kunt me toch niet zo laten gaan.” Hij gebaarde met zijn hoofd naar zijn gezwollen geslacht.
“Dat is mijn probleem niet. Dan trekje je maar af.”
De woorden troffen hem als striemen in het gezicht. Maar zijn lust naar haar was zo groot dat het bloed als bezeten door zijn lichaam bleef razen. “Mag ik naar je kijken? Til alsjeblieft je rok omhoog.”
Spottend keek ze hem aan. “Laat je me dan gaan?” Met afgewend gezicht tilde ze haar rok omhoog.
Bij het zien van haar strakke dijen, waarvan de huid niet de kleinste oneffenheid vertoonde, wankelde hij op zijn benen. Met een hand zocht hij steun tegen de muur, terwijl hij met zijn andere zijn geslacht begon te beroeren.
“Laat je borsten zien.”
Ze liet een schouder van haar jurk zakken. Haar volle borst stak fier naar voren.
Marius deed een stap in haar richting.
“Blijf!” Afwerend hield ze haar hand omhoog.
De geur van badzeep die in de bedompte ruimte hing, riep fantasieën bij hem op over het opsnuiven van de geur van haar huid. Steeds wilder beroerde hij zijn geslacht. Terwijl zijn neusvleugels zich verwijdden om de vochtige warme lucht van de namiddag tot zich door te laten dringen, sloot hij voor een moment zijn ogen.
Plotseling werd hij met een enorme klap tegen de zijwand aan gesmakt. In een flits zag hij Maxi voorbijstuiven. De vochtige houten vloer van de badkamer voelde klam aan tegen zijn naakte billen toen zijn zaad zich over de binnenkant van zijn dijbeen uitstortte.