Een tweede slachtoffer

'Nee,' zei Roger, 'ik vind van niet. Er zijn per slot van rekening genoeg andere plaatsen waar hij een behandeling kan ondergaan. Het is alleen belangrijk dat we Henry zo ver krijgen dat hij erin toestemt.'
'Denk je dat dat moeilijk zal zijn?' vroeg Frankie.
'Ik ben bang van wel. Je hebt hem laatst 's avonds gehoord. Maar misschien dat hij er anders over denkt als we hem in een berouwvolle stemming zouden aantreffen. Ha -- daar heb je Sylvia.'
Mevrouw Bassington-ffrench kwam het huis uit en keek om zich heen. Toen ze Roger en Frankie zag, liep ze over het grasveld naar hen toe.
Ze vonden dat ze er vreselijk zorgelijk en gespannen uitzag.
'Roger,' begon ze. ik heb je overal gezocht.' Toen ze zag dat Frankie aanstalten maakte om weg te gaan zei ze: 'Nee, liefje, ga niet weg. Waarom zouden we verstoppertje spelen? Ik denk dat je toch alles al weet wat er te weten valt. Je hebt dit al een tijdje vermoed, nietwaar?'
Frankie knikte.
'Terwijl ik blind geweest ben - blind...' zei Sylvia bitter. 'Jullie zagen het allebei terwijl ik er zelfs geen flauw vermoeden van had. Ik vroeg me alleen af waarom Henry tegenover ons allemaal zo veranderd was. Het maakte me erg ongelukkig, maar ik heb de reden nooit vermoed.'
Ze zweeg eventjes, toen ging ze op een wat andere toon verder: 'Zodra dokter Nicholson me de waarheid had verteld, ben ik regelrecht naar Henry gegaan. Ik kom nu juist bij hem vandaan.' Ze zweeg, terwijl ze een snik onderdrukte.
'Roger -- het komt weer in orde. Hij heeft toegestemd. Hij gaat morgen naar de Grange en stelt zich onder behandeling van dokter Nicholson.'
'O! nee...' riepen Roger en Frankie tegelijk uit. Sylvia keek hen vol verbazing aan.
Roger zei onhandig: 'Weet je, Sylvia, ik heb er nog eens over nagedacht, maar ik geloof dat het per slot van rekening beter is dat hij niet naar de Grange gaat.'
'Denk je dat hij er uit zichzelf mee kan ophouden?' vroeg Sylvia weifelend.
'Nee, dat geloof ik niet. Maar er zijn nog andere inrichtingen -- inrichtingen, die -- eh, niet zo dicht in de buurt zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het verkeerd zou zijn als hij in dit district bleef.'
'Dat weet ik zeker,' kwam Frankie hem te hulp.
'O! dat ben ik niet met jullie eens,' zei Sylvia. ik zou het niet kunnen verdragen als hij ergens anders naar toe ging. En dokter Nicholson is zo vriendelijk en meelevend. Ik zal blij zijn als hij Henry onder zijn hoede neemt.'
ik dacht dat je Nicholson niet mocht, Sylvia,' zei Roger.
ik ben van gedachten veranderd,' zei ze eenvoudig. 'Niemand had vriendelijker en aardiger kunnen zijn dan hij vanmiddag geweest is. Ik heb dat domme vooroordeel jegens hem helemaal laten varen.'
Er viel even een stilte. De situatie was pijnlijk. Roger en Frankie wisten geen van tweeen goed wat ze daarop moesten zeggen.
'Arme Henry,' zei Sylvia. 'Hij is er kapot van. Hij vond het vreselijk dat ik het nu wist. Hij was het ermee eens dat hij die afschuwelijke gewoonte moest opgeven terwille van mij en Tommy, maar hij zei dat ik er geen voorstelling van had wat dat betekende. Dat is misschien wel zo, maar dokter Nicholson heeft het me nu allemaal uitgelegd. Het wordt een soort obsessie -- de mensen zijn niet verantwoordelijk voor hun daden -- dat zei hij. O, Roger, het lijkt me zo vreselijk. Maar dokter Nicholson was werkelijk vriendelijk. Ik vertrouw hem.'
'Toch geloof ik dat het beter is...' begon Roger.
Sylvia keerde zich tegen hem.
ik begrijp je niet, Roger. Waarom ben je van gedachten veranderd? Een half uur geleden wasje het er helemaal mee eens dat Henry naar de Grange ging.'
'Wel -- eh, ik heb nog eens over de zaak nagedacht, aangezien...'
Weer viel Sylvia hem in de rede.
'Hoe het ook zij, ik heb mijn besluit genomen. Henry gaat naar de Grange en nergens anders heen.'
Ze stonden zwijgend tegenover elkaar. Toen zei Roger:
'Weet je, ik geloof dat ik Nicholson even opbel. Hij zal nu wel thuis zijn. Ik wou -- er graag even met hem over praten.'
Zonder op antwoord te wachten draaide hij zich om en liep vlug het huis binnen. De twee vrouwen stonden hem na te kijken.
ik begrijp Roger niet,' zei Sylvia ongeduldig. 'Nog geen kwartier geleden drong hij er nog op aan dat ik maatregelen zou nemen dat Henry naar de Grange ging.'
Er viel onmiskenbaar een boze toon in haar stem te bespeuren.
'En toch,' zei Frankie, 'ben ik het met hem eens. Ik heb eens ergens gelezen dat het beter is dat de mensen ver van huis een behandeling ondergaan.'
ik vind dat klinkklare onzin,' zei Sylvia.
Frankie voelde zich voor een dilemma gesteld. Sylvia's onverwachte koppigheid maakte de dingen moeilijk, en bovendien scheen ze plotseling even heftig voor Nicholson te zijn als ze eerst tegen hem geweest was. Het was erg moeilijk te weten welke argumenten ze moest gebruiken. Frankie dacht erover Sylvia de hele geschiedenis te vertellen - maar zou Sylvia haar geloven? Zelfs Roger was niet erg onder de indruk geweest van haar theorie dat dokter Nicholson de schuldige moest zijn. Sylvia, met haar nieuwe partijdigheid wat de dokter betrof, zou dat waarschijnlijk nog minder zijn. Ze zou misschien naar hem toegaan en alles aan hem vertellen. Het was moeilijk.
Er vloog een vliegtuig laag over in de vallende duisternis, en vulde de lucht met het luide geronk van motoren. Sylvia en Frankie keken er allebei naar. blij met de adempauze die het hun verschafte, aangezien ze geen van tweeen precies wisten wat ze verder moesten zeggen. Hierdoor kreeg Frankie de tijd zich te bezinnen en Sylvia om van haar plotselinge boosheid te bekomen.
Toen het vliegtuig boven de bomen verdween en het lawaai in de verte wegstierf, wendde Sylvia zich plotseling tot Frankie.
'Het was zo verschrikkelijk...' stamelde ze. 'En jullie
schijnen allemaal Henry ver bij me vandaan te willen sturen.'
'Nee, nee,' zei Frankie. 'Dat was het helemaal niet.'
Ze overlegde bij zichzelf.
'Het was alleen maar omdat ik dacht dat hij de beste behandeling moest hebben. En ik geloof werkelijk dat dokter Nicholson 'n beetje -- eh -- 'n beetje een kwakzalver is.'
'Dat geloof ik niet,' zei Sylvia. ik geloof dat hij erg bekwaam is en juist het soort man dat Henry nodig heeft.'
Ze keek Frankie uitdagend aan. Frankie verbaasde zich over de macht die dokter Nicholson in zo'n korte tijd over haar gekregen had. Al het wantrouwen dat ze tegen de man gekoesterd had, kwam weer boven.
Daar ze niet wist wat ze verder moest zeggen of doen, verviel Frankie in stilzwijgen. Even later kwam Roger het huis weer uit. Hij scheen een beetje buiten adem te zijn.
'Nicholson is nog niet thuis,' zei hij. ik heb een boodschap achtergelaten.'
ik begrijp niet waarom je dokter Nicholson zo dringend moet spreken,' zei Sylvia. 'Het is jouw voorstel, en het is nu allemaal geregeld en Henry heeft erin toegestemd.'
ik geloof dat ik er ook nog wel iets over te zeggen heb, Sylvia,' zei Roger vriendelijk. 'Per slot van rekening is Henry mijn broer.'
'Je hebt het zelf voorgesteld,' zei Sylvia koppig.
'Ja, maar na die tijd heb ik een paar dingen over Nicholson gehoord.'
'Wat voor dingen? O! Ik geloof je niet.'
Ze beet op haar lip, draaide zich om en liep vlug het huis binnen.
Roger keek naar Frankie. 'Dit is lastig,' zei hij.
'Ja, erg lastig.'
'Als Sylvia eenmaal een besluit genomen heeft, kan ze verduveld koppig zijn.'
'Wat moeten we doen?'
Ze gingen weer op de tuinbank zitten en bekeken de zaak van alle kanten. Roger was het met Frankie eens dat het verkeerd zou zijn Sylvia de hele geschiedenis te vertellen. Vol
gens zijn mening was het 't beste de dokter erover te raadplegen.
'Maar wat ben je van plan precies te zeggen?'
ik weet niet of ik veel zal zeggen -- maar ik zal het hem in bedekte termen duidelijk maken. Ik ben het in ieder geval in een opzicht met je eens -- Henry moet niet naar de Grange. Dat moeten we voorkomen, zelfs als het zou betekenen dat we er openlijk mee voor de dag moeten komen.'
'Als we dat doen, verraden we de hele boel,' waarschuwde Frankie hem.
'Dat weet ik. Daarom moeten we het eerst op alle andere manieren proberen. Die vervloekte Sylvia, waarom moet ze juist nu zo koppig zijn?'
'Het bewijst wat voor macht die man heeft,' zei Frankie.
'Ja. Weet je, daardoor begin ik te geloven, bewijs of geen bewijs, dat je misschien per slot van rekening toch gelijk hebt wat hem betreft -- wat is dat?'
Ze sprongen allebei op.
'Het was alsof er binnen een schot klonk.' zei Frankie. Ze keken elkaar aan en holden toen naar het huis. Ze gingen door de openslaande deuren van de salon naar binnen en liepen door naar de hal. Daar stond Sylvia Bassington-ffrench, haar gezicht was lijkbleek.
'Hebben jullie het gehoord?' zei ze. 'Het was een schot -- uit Henry's studeerkamer.'
Ze wankelde en Roger sloeg zijn arm om haar heen om haar te ondersteunen. Frankie liep naar de deur van de studeerkamer en draaide de knop om. 'Hij zit op slot,' zei ze.
'Het raam,' zei Roger.
Hij legde Sylvia, die half in zwijm lag, op een sofa die daar gelukkig stond en rende door de salon weer naar buiten met Frankie op zijn hielen. Ze liepen om het huis heen naar het raam van de studeerkamer. Het was gesloten, maar ze drukten hun gezichten tegen de ruit en tuurden naar binnen. De zon ging juist onder en het was een beetje schemerig -- maar ze konden voldoende onderscheiden.
Henry Bassington-ffrench lag met uitgestrekte armen
voorover op zijn bureau. Ze konden het wondje van de kogel in de slaap duidelijk zien. Er lag een revolver op de vloer, die uit zijn hand gevallen was.
'Hij heeft zich voor het hoofd geschoten,' zei Frankie. 'Wat afgrijselijk!'
'Ga een beetje achteruit,' zei Roger, 'dan sla ik het raam in.'
Hij wikkelde zijn jas om zijn hand en gaf een harde klap tegen het raam, dat stuksprong. Roger haalde voorzichtig de scherven eruit, en toen stapten hij en Frankie de kamer binnen. Juist op dat moment kwamen mevrouw Bassington-ffrench en dokter Nicholson over het terras aanhollen.
'Hier is de dokter,' zei Sylvia. 'Hij kwam er net aan. Is er -- is er iets met Henry gebeurd?'
Toen zag ze de uitgestrekte gedaante en slaakte een kreet.
Roger stapte vlug door het raam weer naar buiten en dokter Nicholson duwde hem Sylvia in de armen.
'Neem haar mee,' zei hij kortaf. 'Zorg voor haar. Geef haar een beetje cognac als ze dat wil hebben. Ze moet hier zo min mogelijk van zien.' Hij stapte zelf door het raam naar binnen, waar Frankie nog stond.
Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Dit is erg tragisch,' zei hij. 'Arme kerel. Hij durfde blijkbaar de gevolgen niet onder ogen te zien. Het is vreselijk. Ontzettend.'
Hij boog zich over het lijk en richtte zich weer op.
'We kunnen niets meer doen. Hij moet ogenblikkelijk dood geweest zijn. Ik vraag me af of hij nog een brief heeft achtergelaten. Dat doen ze gewoonlijk.'
Frankie kwam dichterbij en ging naast hem staan. Er lag een stuk papier, waarop een paar regels gekrabbeld waren die blijkbaar pas geschreven waren, bij Henry's elleboog. De inhoud sprak voor zichzelf.
Ik kan niet anders (had Henry Bassington-ffrench geschreven). Ik was er te veel aan verslaafd om er nu nog tegen te vechten. Ik heb gedaan wat het beste was voor Sylvia -- voor Sylvia en Tommy. Het ga jullie goed, lievelingen. Vergeef me...
Frankie voelde dat ze een brok in haar keel kreeg.
'We moeten nergens aankomen,' zei dokter Nicholson. 'Er komt natuurlijk een gerechtelijk vooronderzoek. We moeten de politie opbellen.'
Frankie liep op zijn wenk gehoorzaam naar de deur. Toen bleef ze staan. 'De sleutel zit niet in het slot,' zei ze.
'Niet? Misschien in zijn jaszak.'
Hij knielde neer en doorzocht kies zijn zakken. Hij haalde een sleutel uit de jaszak van de dode.
Hij probeerde hem in het slot en hij paste. Ze liepen samen de hal in. Dokter Nicholson liep regelrecht naar de telefoon.
Frankie's knieen knikten en ze voelde zich plotseling misselijk.