***

Epiloog

Het echtpaar dat het huis kwam bekijken deed de volgende dag een bod. De onderhandelingen begonnen en ik ging bij alles op Bassingers adviezen af. Twee dagen later stemde het echtpaar in met ons tegenbod, en het huis werd verkocht. De zekerheidsstelling zou snel worden opgesteld. Het verkoopcontract zou over dertig dagen worden getekend, en dus moest ik in die tijd beslissen wat ik wilde houden en wat ik zou opslaan. Het echtpaar kwam terug om de meubels te bekijken en besloot uiteindelijk alles te houden behalve de meubels in papa's werkkamer. De vrouw wilde het vertrek lichter maken met lichtere houtsoorten. Ik vond het best. Ik was van plan alles later in mijn eigen huis te plaatsen.

Ik ging naar de zolder om uit te zoeken wat ik in consignatie zou geven aan tweedehandswinkels en wat ik zou opslaan. Ik pakte papa's boeken en veel van mijn eigen spullen in dozen.

In de tien dagen daarna belde ik mijn moeder iedere dag. Linden was eindelijk goed genoeg om naar huis te kunnen, maar zijn geest was nog steeds verward; hij leed aan geheugenverlies, vooral ten aanzien van wal hem was overkomen. Hij kon zich niet herinneren dat hij in zijn zeilboot was gestapt en wal de oorzaak was geweest van zijn ongeluk. De dokters zeiden tegen mijn moeder dat het niet ongebruikelijk was dat iemand die een vreselijk trauma had beleefd, bleef vermijden daaraan te denken.

'Hij is erg humeurig en lijkt niet in staat zich op iets te concentreren. Ik heb geprobeerd hem weer aan hel schilderen te krijgen, maar het enige wat hij doet is naar zijn ezel en zijn verf en penselen kijken. Het grootste deel van de dag zit hij naar de zee te staren. En hij is natuurlijk vermagerd.'

'Herinnert hij zich mij nog? Heeft hij het ooit over mij?' vroeg

'Nee. Het spijt me.'

'Hij is niet de enige die me blijkbaar vergeten is,' klaagde ik.

Ze zweeg even. ik geloof dat Bunny Eaton erg haar best doet om Thatcher aan een of andere vrouw te koppelen. Ze heeft al drie diners gegeven, en altijd waren er jonge vrouwen bij.'

'Ja, nou ja, ik wens ze veel geluk.'

ik heb Thatcher een keer gesproken. Hij kwam hier om naar Linden te informeren, maar eigenlijk om over iets anders te praten.'

'O?'

'De Eatons hebben besloten een bod te doen op het huis en van hun optie gebruik te willen maken. Ik denk dat ze ons zo graag kwijt willen dat ze ons uit willen kopen.'

'Wat wil je doen?'

'Het is een hoop geld. Linden en ik zouden er ergens anders goed van kunnen leven. Maar ik maak me wel een beetje bezorgd hoe hij daarop zal reageren, en ik heb Thatcher gevraagd het uit te stellen tot Linden is aangesterkt en het niet zo gauw een negatieve uitwerking op hem zal hebben. De dokters zijn het daarmee eens.'

'Wat zei Thatcher?'

'Hij zei dat het in orde was, maar ik denk niet dat de Eatons veel geduld zullen hebben. Over drie maanden loopt hun huurcontract af, en dan zullen ze óf moeten kopen, óf het contract verlengen.'

'Je hoeft het toch niet te verkopen, wel?'

'Als ik het verkoop, moet dat gebeuren tegen de afgesproken prijs, maar ik hoef het niet te verkopen. Alleen kan ik de hypotheek en het onderhoud van het landgoed niet bekostigen zonder dat zij of iemand anders huur betalen. Dan raak ik alles kwijt door een executie, en krijgen zij het toch. Ik geloof niet dat ik veel keus heb.'

Ik dacht even na. 'Is Thatcher de enige advocaat die je hebt gehad?'

'Nee. Er is nog een oude man, meneer Kasten. Maar hij is praktisch gepensioneerd.'

'Heb je enig idee hoeveel het onderhoud kost?'

'Bedoel je voor het hele landgoed?'

'Ja.'

'Nee, niet echt. Ik heb een accountant, Leo Ross. Ik teken meestal gewoon wat hij me vraagt te tekenen.' 'Ik wil dat mijn advocaat hem en jouw advocaat belt en de situatie met hen bespreekt. Is dat goed?'

'Waarom?'

ik heb een idee,' zei ik. 'Laat me er eerst even over nadenken. Zeg alleen tegen hen dat een zekere Bassinger hen zal bellen, oké?'

ik weet het niet. Het lijkt me niet zo'n geweldig idee. Ik wil niet dat je iets doet wat niet goed voor jou is, Willow.'

'Dat zal ik niet doen. Daarom heb ik mijn eigen advocaat. Oké?'

Ze zweeg even en gaf toen met enige tegenzin toe.

Zodra ik had opgehangen, belde ik Bassinger en vertelde hem wat ik eventueel van plan was.

ik zal er meteen aan beginnen,' beloofde hij. 'Maar ik moet je waarschuwen, Willow, als dit iets impulsiefs en onlogisch is, dan zal ik het je zeggen en je dringend afraden hel te doen, ook al is het je eigen moeder.'

'Graag.' 'Oké.'

Twee dagen later belde hij me om op zijn kantoor te komen.

ik heb het landgoed natuurlijk niet gezien,' begon hij, 'dus moet ik afgaan op wat ik erover gehoord heb en wat sommige vrienden in Palm Beach me hebben verteld. Maar te oordelen naar wat ik er nu van weet, zouden degenen die een optie hebben om het tegen die vastgestelde prijs te kopen, het praktisch van haar stelen.'

'Dat is precies wat ik vermoedde,' zei ik.

'Aan de andere kant kan je moeder het niet te koop aanbieden zonder dat zij eerst de kans krijgen het tegen die prijs te kopen. Dat staat in het contract. Begrijp je?'

'Dus is haar enige keus het in haar bezit te houden tot het huidige huurcontract en de optie om het te kopen aflopen?'

'Ja,' zei hij lachend, ik denk dat je zakelijker bent dan je vader was.'

'Papa vond het vreselijk om te worden lastiggevallen met zulke alledaagse dingen als belastingen en hypotheken en aandelen en obligaties, ik weet het. Hij had er geen geduld voor.'

'Nou. gelukkig voor hem. en voor jou, had hij heel goede adviseurs, een uitstekende business manager en effectenmakelaar, en nu, met de verkoop van je huis... nou ja...'

'Ja?' vroeg ik ongerust.

'Als je in de akte wordt opgenomen - met andere woorden, als je een percentage krijgt van de activa - zou het, zoals de huizenmarkt daar explosief aan het stijgen is, een heel goede belegging zijn. Je zou de kosten kunnen opbrengen en toch goed kunnen leven, zolang je je tenminste niet de levensstijl aanmeet van Palm Beach en te veel geld uitgeeft,' waarschuwde hij.

'Daar hoeft u niet bang voor te zijn,' verzekerde ik hem. Hij lachte. 'Zeg nooit nooit, is mijn motto, maar oké, je begrijpt wat ik wil zeggen.'

'Ja.'

'Is dit echt wat je wilt, Willow? Geloof je dat dit het beste zou zijn voor je moeder en je halfbroer en jezelf?'

'Ja, en ik geloof - nee, ik weet zeker - dat papa zou willen dat ik het deed, meneer Bassinger.'

'Misschien. Hij was een stuk romantischer dan hij zich voordeed.' Hij dacht even na. 'Goed, ik zal het allemaal uitzoeken. Ik neem over een dag of twee weer contact met je op, en dan kun je een definitief besluit nemen.'

'Dank u.'

'Deze mensen...' Hij keek zijn papieren door. 'De Eatons... die zullen niet erg blij met je zijn, Willow.'

'Ze komen er wel overheen. Ze schenken een glas champagne in, organiseren een party en geven zoveel geld uit dat ze hun verdriet vergeten. Verdriet, teleurstellingen en nederlagen zijn daar niet toegestaan, en iedereen die zijn wenkbrauwen fronst wordt onmiddellijk gearresteerd door de amusementspolitie.'

Hij lachte. 'Hoe komt het dat ik hel gevoel heb datje dit doet met een ondeugende grijns, Willow?'

ik heb geen idee.'

Hij lachte weer, en met een opgewonden en optimistisch gevoel verliet ik zijn kantoor. Ik popelde van ongeduld om naar huis te gaan en mijn moeder te vertellen wat ik van plan was.

'En je advocaat vond dat verstandig?' vroeg ze.

'Meer dan verstandig, een goed zakelijk besluit.'

'Wil je dit echt, Willow? Want als ik ook maar één moment zou denken dat je dit doet uit een soort medelijden of een ingebeelde verplichting jegens je vader of mij, zou ik dat verschrikkelijk vinden.'

'Het is wat ik echt wil,' zei ik vastberaden. 'Als jij het er tenminste mee eens bent.'

'Hoe zou ik het niet eens kunnen zijn met zoiets geweldigs?'

'En Linden?'

'Hij is nog niet zover dat hij dergelijke kwesties kan beoordelen, vrees ik,' zei ze triest.

'Dat komt wel. Ik zal er zijn om hem te helpen en hem weer terug te brengen. Ik weet dat ik iets goeds zal kunnen uitrichten.'

Elke medische student, elke student in de psychologie, begint te denken dat hij of zij een praktijk kan uitoefenen, diagnoses stellen en een behandeling voorschrijven nog voor daartoe in staat te zijn, dacht ik zodra die woorden eruit waren. Het benadrukt de waarheid van het oude gezegde, dat een klein beetje kennis gevaarlijk is. Ik wist dat ik dergelijke beloftes en uitspraken niet mocht doen, maar ik kon het niet helpen.

'Ik heb alle vertrouwen in je, Willow. Goed,' zei ze na even te hebben nagedacht. 'Laatje advocaat doen wat er gedaan moet worden en mijn accountant bellen. Misschien kunnen we gezamenlijk strijden tegen de krachten die ons willen vernietigen.'

'Ja,' zei ik, 'dat kunnen we en dat zullen we,' en ik hing op.

Enthousiast belde ik Bassinger en vroeg hem alles zo gauw mogelijk in orde te maken.

In de dagen daarop ging ik verder met het inpakken en opslaan van geliefde familiebezittingen en papa's kantoormeubels. Tante Agnes belde onmiddellijk nadat ze op de hoogte was gebracht van de verkoop. Ik had haar niet gebeld, maar ze had haar spionnen.

'Waarom heb je me niet meteen gebeld?' vroeg ze zodra ik opnam.

'Tante Agnes?' Ik deed net of ik haar stem niet herkende.

'Ja, ja. Nou?'

'Gebeld waarover?' vroeg ik onschuldig.

'Het huis! Dat snap je toch zeker wel!'

'Ik heb de laatste tijd zoveel aan mijn hoofd gehad, tante Agnes. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk. En, o, zeg tegen Margaret Selby dat ik toch niet op haar huwelijk kan komen. Ik moet terug

naar Palm Beach voor een paar belangrijke zakelijke kwesties.'

'Wat voor zakelijke kwesties?'

'O, een paar investeringen, niets belangrijks.'

investeringen? Waarin?'

'Grond en huizen natuurlijk. Onroerend goed is op het ogenblik de beste belegging, tante Agnes. Het verbaast me dat je dat niet weet.'

ik weet het. Wat voor onroerend goed? Commercieel?'

'Nee, doe me een plezier en bekommer je hier niet om. Je hebt zoveel aan je hoofd met dat huwelijk en zo. Met mij gaat het prima. En ik heb natuurlijk Bassinger om me te helpen.'

Ze zweeg even om het te verwerken. 'Waarom wil je weer terug naar Palm Beach, waar iedereen nu alles over jou en je... echte moeder schijnt te weten ?'

'Papa heeft me geleerd om nooit weg te lopen en me te verstoppen, maar mijn problemen onder ogen te zien en me er niet door te laten intimideren. Goed advies, vind je niet?'

'Nee,' snauwde ze. 'Ik zou liever ergens wonen waar de mensen geen hekel aan me hadden of de spot met me dreven.'

'Er is waarschijnlijk geen plaats ter wereld waar dat niet gebeurt, tante Agnes,' zei ik. Ik bedoelde haar natuurlijk, maar ze snapte het niet en ratelde maar door dat ik dat idee uit mijn hoofd moest zetten en bij haar moest komen wonen. Ze gebruikte het argument dat zij en ik haar huis met mijn erfenis konden renoveren en het heel comfortabel maken. Ze zou me mettertijd voorstellen aan keurige jongemannen van goede afkomst, en dan zou ik net als Margaret Selby een goed huwelijk doen. Alleen al de gedachte daaraan maakte me misselijk.

Ik bedankte haar, maar probeerde mijn nee heel nadrukkelijk over te brengen. Ze weigerde het te accepteren en eindigde met de voorspelling dat ik zou beseffen dat ze gelijk had en op een dag naar haar toe zou komen.

'Ik zal op je wachten,' beloofde ze. 'Uit respect voor mijn arme, overleden broer.'

'Dat is heel aardig van je, tante Agnes. Ik hoop dat het een heel mooie bruiloft wordt.' Ik hing op met het gevoel dat ik de laatste band met mijn verleden had doorgesneden.

Het was tijd om een nieuw leven te beginnen.

Maar ik wilde mijn carrière en opleiding niet opgeven, dus zocht ik op welke opleidingsinstituten in aanmerking konden komen. Ik vond de Florida Atlantic University in Jupiter, ongeveer veertig minuten rijden van Palm Beach. Ik belde en hoorde dat ze de colleges gaven die ik wilde volgen. Vervolgens verzocht ik mijn papieren door de Universiteit van North Carolina te laten oversturen en schreef me in voor het volgende semester.

Met het gevoel dat ik mijn leven, de toekomst van mijn moeder. Linden en mijzelf, goed onder controle had, regelde ik wat er verder nog gedaan moest worden. Ik besloot de oude Mercedes van mijn vader te houden. Hij had hem altijd goed onderhouden en de wagen zag er als nieuw uit. Toen de verkoop definitief geregeld was, laadde ik zoveel mogelijk in de auto en liet de rest naar het huis van mijn moeder sturen - mijn huis nu.

'Ik kom!' riep ik enthousiast toen ik mijn moeder belde. 'Morgenochtend vertrek ik naar Palm Beach!'

ik moet toegeven dat ik het allemaal erg opwindend vind, Willow. Ik heb het Linden vandaag uitgelegd, en zijn ogen leken te verhelderen. Hij wekte dc indruk dat hij geïnteresseerd was.'

'Mooi zo!'

'En toen verviel hij weer in zijn depressieve toestand en werden zijn ogen weer dof.'

'Dat verandert wel. Ik zal mijn best blijven doen tot hij weer de oude is.'

'Ik weet het,' zei ze. 'Ik ben je dankbaar.' Toen zweeg ze even en zei: 'Thatcher belde vanmorgen. Hij had bericht gehad van mijn accountant, en was erg geschokt. "Ik kan je niet garanderen dat mijn ouders blijven huren," zei hij, en ik zei dat ik dat niet verwachtte en dat ik feitelijk het landgoed niet meer wilde verhuren.'

'Wat zei hij?'

'Hij dacht dat ik mijn verstand had verloren, en probeerde me ervan te overtuigen dat ik een grote fout maakte, en toen...'

'Ja?' Ik kon haar aarzeling voelen. 'Hij heeft je toch niet bedreigd?'

'O, nee. Hij was heel vriendelijk en bezorgd. Ik wilde zeggen dat hij naar jou vroeg.'

'O?' Mijn hart begon te bonzen, ook al wilde ik niet het gevoel hebben dat ik naar hem terug zou hollen zodra hij maar de geringste belangstelling toonde. 'Wat heb je hem verteld?'

ik vroeg hem waarom hij jou niet rechtstreeks belde, en hij zei dat hij dat van plan was geweest, maar je de gelegenheid wilde geven om tot rust te komen. Ik weet dat hij denkt datje hier niet terugkomt, althans voorlopig niet. Hij klonk erg triest. Ten slotte mompelde hij dat hij je binnenkort zou bellen.'

'Zal hij gek opkijken!' dacht ik hardop.

'Ja, dat ik denk ik ook,' zei mijn moeder.

'Tot gauw.'

'Rij voorzichtig!'

Ik had veel aan Thatcher gedacht in de tijd dat ik thuis was. Telkens als de telefoon ging, had ik gehoopt dat hij het zou zijn, zich zou excuseren voor het feit dat hij niet eerder gebeld had en de schuld zou geven aan zijn werk of wat dan ook. Ik was zelfs bereid begrip te tonen en mijn teleurstelling te verbergen. Ik was ervan overtuigd dat zijn ouders, en vooral zijn moeder, een grote druk op hem hadden uitgeoefend. Maar hij belde nooit.

Tot mijn laatste avond in het huis bleef ik hopen dat hij zou bellen, zoals hij tegen mijn moeder had gezegd, maar de telefoon ging niet meer over nadat Bassinger had getelefoneerd om me te vertellen wat hij allemaal gedaan had, mijn rekeningen geopend, mijn investering geregeld en het nog slechts een kwestie van tijd was voor mijn naam in de eigendomsakte zou zijn opgenomen.

Het laatste en moeilijkste was het rondkijken in vaders lege kantoor; de meubels waren allemaal weggehaald en opgeslagen, de planken waren kaal. Het leek zijn dood definitief te maken, of er een punt was gezet aan het eind van een zin, een deur dichtviel, een licht uitging. Alles wat van hem was geweest, dat zijn herinnering in mij levend had gehouden, was uit deze kamer verdwenen, de kamer waarin hij zoveel had gedacht, gedroomd en ongetwijfeld getreurd.

'Vaarwel, papa,' fluisterde ik. 'Ik hoop dat wat ik doe je goedkeuring zou hebben weggedragen, dat het is watje wilde. Het is te pijnlijk voor me om hier te blijven wonen zonder jou. Ik ga bij de enige vrouw wonen die zich het geluid van je stem, je lach, even intens herinnert als ik en die herinneringen net zo koestert. We hebben jou om met elkaar te

delen en ons dichter bij elkaar te brengen. Daarvoor dank ik je.'

Ik dacht niet dat ik zou kunnen slapen, maar dat lukte wonder wel. Het was niet om mijn vermoeidheid van me af te schudden; het was om te ontsnappen, me te beletten te denken en te piekeren en te treuren. Ik was gelijk met de zon op. Toen ik voor het laatst het huis verliet, haalde ik diep adem en staarde over het landgoed. Zoveel van wat ik was, wat ik was geworden, was hier ontstaan. In de gangen klonk nog Amous stem. Ik kon zelfs mijn eigen kleine voeten op de trap horen. Het was tijd om de deur voor dat alles te sluiten, dacht ik.

Haastig liep ik naar mijn auto, startte de motor, keek één keer achterom naar de voordeur en verbeeldde me dat ze allemaal naar me stonden te zwaaien: Miles, Amou en natuurlijk papa. Ze lachten trots, spoorden me aan en zeiden dat ik niet bang moest zijn, in mezelf moest geloven.

Toch keek ik onrustig naar de toekomst. Zoveel vragen wachtten daar op me, wachtten op antwoord.

Hoe zou het leven werkelijk zijn voor mijn moederen mij? Had ik een grove fout gemaakt door ons in Palm Beach te laten blijven?

Zou Linden me ooit accepteren als zijn zusteren zou ik hem hoop brengen en hem helpen zijn zelfvertrouwen te hervinden?

Zou Thatcher verbijsterd zijn en dolblij als hij me zag en besefte wat ik had gedaan?

Iedereen daar lijdt op de een of andere manier onder de eenzaamheid, dacht ik. Alle rijke en beroemde mensen verschilden in wezen niet zoveel van alle anderen. Ze waren net zo bang als mijn moeder en Linden en ik. Ze konden zich omringen met glitter en een hoop gebabbel, maar uiteindelijk was hel alleen de muziek van het hart die enige reëele troost bracht, en die muziek was niet voor geld te koop.

Die muziek was het enige ware geschenk dat we elkaar konden geven, het geschenk dal een eind zou maken aan de vrees voor eenzaamheid.

Er was een zin die ik me herinnerde uit het dagboek van mijn vader, toen hij probeerde uit te drukken hoeveel hij van mijn moeder hield, probeerde te verklaren waarom hij zo zeker wist dat hel liefde was; zijn grote, mooie liefde.

Het enige wat ik weet, schreef hij, is dat ik niet blij zou kunnen zijn, nooit blij zou kunnen zijn, als zij dat niet is, en ik weet dat zij hetzelfde voelt voor mij.

Dat was het geschenk van de liefde, de muziek van het hart die we elkaar konden geven en die ons zou beletten eenzaam te zijn.

Papa had zo'n groot deel van zijn leven besteed aan het zoeken ernaar, en toen vond hij het en verloor het weer.

Ik nam me voor dat als ik het, net als hij, ooit zou vinden, ik het nooit zou verliezen.

Denk je datje het kunt vinden? kon ik hem horen vragen.

Ja, ik moet denken dat ik dat kan, papa.

Dan zul je het vinden, zei hij.

Ik kon het hem steeds weer horen zeggen terwijl ik verder reed.

Dan zul je het vinden.