***

5. Welkom in Palm Beach

Het enige wat ik wist was dat ze had gewoond in Palm Beach, Florida. Ik wist niet of ze daar nog woonde. En als dat zo was, kon ik toch moeilijk gewoon op haar deur kloppen en aankondigen: 'Daar ben ik, je verloren dochter.' Dit was iets dat ik langzaam, behoedzaam, verstandig moest voorbereiden. Anders zou het voor ons allebei een te grote schok zijn.

Ik kende niemand in Palm Beach en zeker niet iemand op wie ik kon vertrouwen dat hij of zij me zou helpen. Maar ik kende de naam van de psychiater, dr. Anderson, die mijn moeder had verwezen naar mijn vader, en ik was van plan hem direct na mijn aankomst op te zoeken. Ik had een verklaring verzonnen, maar nu vroeg ik me af of ik ermee weg zou komen. Ik zou voorwenden dat ik bezig was met een researchproject voor mijn studie. Op die manier dacht ik hem zover te kunnen krijgen dat hij me zou helpen zonder dat ik hem de waarheid en papa's geheim hoefde te vertellen. Ik zou gauw genoeg ontdekken of ik een goede actrice kon zijn, dacht ik, en hoeveel ik van mijn adoptiemoeder had geleerd.

Hoewel ik er niet zover vandaan woonde, was ik nog nooit in Palm Beach geweest. Mijn adoptiemoeder ging er soms met vrienden heen. Ze ging vaak alleen op vakantie, klagend dat papa te hard werkte en geen tijd vrijnam, en dat ze niet van plan was daaronder te lijden. Afgezien van een enkele keer winkelen, ging ik nooit ergens met haar naartoe. Als we weieens met vakantie gingen toen ik jonger was, was het meestal naar een van de Caribische eilanden, en één keer helemaal naar Hawaii, maar Amou ging altijd mee om voor me te zorgen. Het leek bijna of we apart op vakantie waren; we aten onze maaltijden gescheiden van mijn ouders en gingen naar gelegenheden die speciaal voor kinderen waren.

Op mijn ticket en een hotel te boeken, belde ik het reisagentschap van mijn vader in South Carolina. Telkens als ik iemand sprak die mijn vader gekend had en wist wat er gebeurd was, hoorde ik de onderliggende klank van verbazing in hun stem en de onderliggende nieuwsgierigheid naar mijn bezigheden. Mijn vader was net gestorven, en nu belde ik zijn reisagentschap om mijn bezoek te regelen aan een van 's werelds beroemdste luxe glamourplaatsen. Alle vragen van de vrouw van het agentschap waren pogingen om de puzzel op te lossen en haar nieuwsgierigheid te bevredigen.

'Hoe lang wil je blijven? Het is er heel duur. Moet je in Palm Beach zelf zijn? Ik weet een heel aardig hotel voor je in West Palm Beach,' stelde ze voor. 'Tenzij je dicht bij mensen wilt zijn die je gaat opzoeken of zoiets.'

'Nee, ik moet in Palm Beach zelf zijn.'

Het leek me belangrijk om me onmiddellijk in de wereld van mijn moeder te storten, of althans de hare geweest was. Papa zei altijd datje mensen kunt leren kennen als je eerst hun omgeving leert kennen. Wat waren de krachten die hen vormden en beïnvloedden? Hij geloofde sterk in het effect van de sociale en fysieke wereld op het karakter en de persoonlijkheid van zijn patiënten. Daarom had hij zoveel tijd besteed aan het onderzoek naar hun familie en had hij hen zo mogelijk zelfs thuis opgezocht. Veel van zijn collega's zochten het meer in de richting van genetische en chemische invloeden, terwijl hij aan zijn overtuiging vasthield.

ik kan een appartementenhotel voor je vinden, met een eigen keuken, als je wilt, en als je het niet erg vindt om niet vlak aan het strand en Worth Avenue te zitten, kan ik je een hoop geld besparen.

Als je de wereld van Palm Beach zelf zoekt, zou ik waarschijnlijk een kamer voor je kunnen boeken in The Breakers of de Four Seasons, het Palm Beach Hilton. Snap je wat ik bedoel? De chique hotels. Die zijn erg duur,' waarschuwde ze. 'Daarom zul je me moeten vertellen hoe lang je van plan bent te blijven, wat je gaat doen, en zo.'

Haar vragen overvielen me een beetje. Wat ging ik eigenlijk doen? Was ik gehypnotiseerd door mijn fantasie? Een droom waarin ik die mooie vrouw zag, zo enthousiast en overmand door mijn verschijning, dat ze zou willen dat ik onmiddellijk mijn intrek bij haar zou nemen en in een deftig huis in Palm Beach kwam wonen, waar we elke dag bij elkaar zouden zijn, elkaar zouden leren kennen. We zouden ontbijten, lunchen en gaan eten in goede restaurants. 's Middags zouden we bij haar prachtige zwembad zitten en praten en praten tot we allebei uitgeput waren.

's Avonds zouden we samen lange wandelingen maken over het strand. Met de zilverkleurige, kalme zee op de achtergrond zou ze het ene verhaal na het andere vertellen over mijn vader, een tapijt weven van hun gezamenlijke verleden. Ze zou me aan het lachen en aan het huilen maken. We zouden wijn drinken en naar muziek luisteren en herinneringen aan hem ophalen op een manier die ik nooit had kunnen dromen, en ten slotte zouden we van elkaar houden zoals een moeder en dochter van elkaar horen te houden. Ik zou alle tijd inhalen die ik zonder haar was geweest, een compensatie voor mijn moeilijke leven bij mijn adoptiemoeder. Mijn echte moeder zou het allemaal verschrikkelijk vinden en uit de grond van haar hart verklaren dat zij en mijn vader een vergissing hadden begaan.

'We hadden ze allemaal moeten confronteren,' zou ze zeggen. 'We hadden iedereen moeten tarten en bij elkaar blijven. Hij zou scheiden en misschien hierheen verhuizen om een nieuwe carrière op te bouwen. We zouden een gezin zijn geweest, een echt gezin.'

'Dat zullen we nu worden,' zou ik antwoorden, en gauw het lek in onze dam van hervonden geluk dichten, om al het verdriet van het leven buiten te sluiten. Ze zou glimlachen, en hand in hand zouden we verdergaan, allebei tevreden, beschermd, gered. Dit was ongetwijfeld papa's grootste nalatenschap aan mij, zijn geschenk van een nieuw leven en een nieuw gezin.

'Nee,' zei ik tegen de vrouw van het reisagentschap, 'ik wil geen klein appartement. Boek een kamer voor me in The Breakers voor een week,' zei ik vastberaden. Ik herinnerde me dat mijn adoptiemoeder daar altijd logeerde als ze naar Palm Beach ging. Ik was niet van plan hel slechter te hebben dan zij. 'Daarna zie ik wel verder.'

'Ik zal het proberen, Willow, maar vergeet niet dat het nu midden in het seizoen is. Zelfs de drie- en viersterrenhotels raken nu snel vol.'

'U hebt voor mijn vader en mijn moeder altijd alles voor elkaar weten te krijgen,' bracht ik haar in herinnering. 'Ik weet zeker dat,

als ii uw host doel, het voor mij ook wel zal lukken.'

Ze zweeg even. 'Natuurlijk,' zei ze toen. 'Ik dacht datje op de universiteit was.' flapte ze er eindelijk uit. 'Heb je een korte vakantie midden in het semester?'

'Dit is mijn telefoonnummer,' zei ik in plaats van haar vraag te beantwoorden. 'Bel me alstublieft binnen een uur terug.'

Was het leven van iedereen zo saai dat ze met alle geweld hun neus in mijn zaken wilden steken? Mensen zoals zij vergeleek ik met varkens, varkens die hun snuit in de trog van de roddels steken.

ik begin er meteen aan.' Haar stem klonk pijnlijk getroffen door mijn afwijzing.

Twintig minuten later belde ze terug, zelf schijnbaar verbaasd dat ze zo laat nog een kamer in het hotel voor me had kunnen boeken.

'Iemand moet op het laatste moment hebben geannuleerd. Je hebt geluk.'

'Ja, ik heb geluk,' zei ik ironisch. 'Wilt u ook voor een auto zorgen?'

'Wil je een cabriolet?'

Ze kwam nu bijna als straf, omdat ik het waagde zo snel geluk te hebben, met luxueuze voorstellen aan.

'Dat doet er niet toe.'

Kort nadat ik mijn reis had geregeld, belde ik dr. Anderson om een afspraak met hem te maken. Hij wist natuurlijk wie ik was, en volgens zijn secretaresse had hij zijn agenda gewijzigd om mij te kunnen ontvangen.

Toen ik ophing bedacht ik dat hij waarschijnlijk vermoedde dat ik therapie zocht, om mijn verdriet te verwerken. Hij wist natuurlijk dat mijn vader was gestorven. Hij paste zijn werkagenda aan uit professionele hoffelijkheid. Wie weet, dacht ik, misschien heb ik wel therapie nodig. Misschien had Allan het niet zo verkeerd gezien. Ik had zeker alle reden om te twijfelen aan mijn eigen geestelijke welzijn na het ontdekken van alle geheimen die in mijn huis en in mijn vaders verleden verborgen waren. Mijn hoofd duizelde nog.

Ik wist niet hoe lang ik in Palm Beach zou blijven en dus ook niet wat ik precies moest inpakken, maar ik eindigde met twee koffers. Pas toen ik mijn kleine studentenflat verliet, drong het tot me door hoe buitensporig het was wat ik op het punt stond te doen. Zou ik me volkomen belachelijk maken en halsoverkop terugkomen, te laat om mijn colleges weer op te nemen? Hoe zou ik dat trouwens kunnen vragen? Ik kom, ik ga, ik kom. Zou iedereen denken dat ik gek geworden was? Decaan Thorne had gekeken of hij dat dacht. Allan geloofde het zeker.

Die teleurstelling deed nog steeds pijn, maar het was als een schram nadat je een veel ernstigere wond had opgelopen. Ik was nog te verdoofd door wat er gebeurd was om echt het verdriet te kunnen voelen dat hij me had gedaan, zelfs al had ik op zijn steun gehoopt en die zelfs verwacht. In plaats daarvan was hij met dreigementen en ultimatums gekomen. Hij liet me achter met het gevoel dat ik een nerveuze, emotioneel onevenwichtige jonge vrouw was, en dat knaagde aan mijn zelfvertrouwen. Ik voelde me kwetsbaar en onzeker, juist toen ik het absolute tegengestelde moest zijn.

Het was een korte vlucht naar West Palm Beach Airport. De reisagent van mijn vader had gelijk: het was midden in het seizoen en erg druk. De luchthaven puilde uit van toeristen uit heel West- Europa en het noorden en middenwesten van de Verenigde Staten. Het duurde bijna een halfuur voordat ik mijn bagage had en toen nog langer om mijn huurauto te krijgen. Toen ik eindelijk op weg was naar het stadje Palm Beach liep het al tegen zeven uur 's avonds.

Ik volgde de aanwijzingen van de autoverhuurder. Die waren niet moeilijk te volgen, maar toen ik over de Flagler Bridge reed, genoemd naar een van de stichters van deze luxueuze gemeenschap, zocht ik naar een richtingwijzer en kon die niet vinden. Ik stopte aan de kant en riep naar een vrouw die wandelde met een soort miniatuurnijlpaard. Het dier had een losse huid met dikke, rimpelige vouwen, vooral op het voorhoofd. Later hoorde ik dat het hier een heel populaire hond was, een Chinese sharpei. De riem en halsband van de hond leken van nerts gemaakt; de halsband was bezet met juwelen.

De vrouw bleef staan en draaide zich naar me om. Ik vond het een warme, vochtige avond, maar ze droeg een chic, gebreid designbroek-pak met een sjaal om haar schouders en liep op een paar hoge hakken die nogal formeel leken om een hond uit te laten. Ze trok haar hoofd terug alsof mijn auto stonk, en vroeg: 'Wat is er?'

'Ik wilde zeker weten dat ik in Palm Beach ben,' zei ik.

'Natuurlijk ben je in Palm Beach. Als je dat niet weet, hoor je hier niet thuis,' antwoordde ze. Haar mond stond zo strak dat het leek of ze kaakkramp had. Ze draaide zich om en liep door zonder verder enige hulp te bieden.

Ik glimlachte verbaasd en reed verder, de aanwijzingen volgend die ze aan de balie van de autoverhuurder hadden gegeven. Even later reed ik door brede straten met aan weerskanten kokospalmen. Als weelde een aroma had, zou die in de lucht in Palm Beach om je heen hangen en het je onmogelijk maken enige andere geur te ruiken, dacht ik. De limousines met chauffeur die in de straten geparkeerd stonden of langs me heen reden, waren niet te tellen. Ik schaamde me bijna dat ik in een middelgrote, goedkope huurauto reed. Het was of je naar een feest ging in een spijkerbroek en blouse, om tot de ontdekking te komen dat iedereen in avondkleding was. Sommige voetgangers leken zelfs verontwaardigd naar me te kijken. Dat is verbeelding, dacht ik, verbeelding en nervositeit.

Eindelijk kwam het hotel The Breakers in zicht. De palmen rond de ingang werden verlicht door gekleurde spotjes. De twee verlichte torens met vaantjes die klapperden in de wind, deden het meer op een kasteel lijken dan op een hotel. Misschien kwam ik toch in een droomwereld terecht, dacht ik, en viel ik door een tunnel, net als Alice in Wonderland.

Ik stopte. Even later stond ik bij de receptie, staarde om me heen in de hal en vroeg me af hoe ik in vredesnaam hier terecht was gekomen, hoe ik mijn kleine appartement, dat bezwangerd was van verdriet, had verlaten en zo snel in deze glamourwereld was aangekomen. De beschilderde plafonds, Venetiaanse kroonluchters en vijftiende-eeuwse gobelins bewezen dat de bouwers van het hotel duidelijk sterk onder de invloed hadden gestaan van de Italiaanse Renaissance.

Wat een weelde, dacht ik. The Breakers was een van de meest luxueuze hotels ter wereld. Er waren veel vrouwen in chique, dure kleren, en mannen in smoking en designpakken liepen door de hal. Hun gelach klonk als muziek in het geroezemoes om me heen. Geen wonder dat de reisagent van mijn vader zo graag wilde weten waarom ik zo kort na de dood van mijn vader hierheen wilde. Dit was geen plaats voor iemand die in de rouw was en een rustige schuilplaats zocht.

Mijn kamer keek uit op de zee. Een paar ogenblikken nadat de kruier mijn bagage naar mijn kamer had gebracht, bleef ik voor het raam staan, gehypnotiseerd door de zee. Het zien van een paar vakantiegangers op het strand en het horen van de muziek onder me gaven me het vreemde gevoel dat ik onzichtbaar was. Ik was geen deel van alles wat ik zag en hoorde - en toch was ik hier.

Ik had honger maar besloot in mijn kamer te blijven en iets te bestellen bij roomservice. Ik probeerde afleiding te zoeken bij de televisie, maar mijn angsten en vragen bleven mijn aandacht opeisen. Was dit een schromelijke vergissing? Was ik stom geweest om de universiteit impulsief in de steek te laten? Was het verkeerd van me om Amou en dr. Price en Allan te negeren? Wat deed ik hier?

Ik voelde me volkomen in de war. Later begon mijn maag op te spelen. Ik had er spijt van dat ik iets had gegeten. Het duurde niet lang of ik spuugde alles eruit, waarna ik in bed kroop en huilde tot ik van uitputting in slaap hoopte te vallen.

Ik werd geregeld wakker 's nachts, en toen het zonlicht door de gordijnen heen drong, deed ik mijn ogen open, maar was zo duizelig dat ik in bed bleef liggen. Ik viel weer in slaap, een diepere slaap deze keer, en toen ik wakker werd, keek ik op de klok en besefte dat ik maar een halfuur had voor mijn afspraak met dr. Anderson.

In paniek stond ik op, nam een douche, probeerde me aan te kleden en mijn haar te kammen, alles in minder dan een kwartier. Ontbijten was uitgesloten. Ik had nauwelijks tijd om een glas water te drinken. Ik holde mijn kamer uit naar de hal. Het duurde langer dan ik verwacht had voor ik mijn auto kreeg. Mercedessen, BMW'S en Rolls-Royces werden allemaal eerder dan de mijne voorgereden, alsof ze de rijke gasten weg wilden laten gaan voordat ze besmet werden.

Eindelijk kwam mijn auto, en ik vroeg de weg, terwijl ik wanhopig probeerde hun woorden in me op te nemen. Toch verdwaalde ik. Gelukkig zag ik een politieauto, en de agenten legden hel me goed uit, zodat ik maar vijf minuten te laat in het kantoor van dr. Anderson kwam.

Toen ik de motor afzette, haalde ik een paar keer diep adem en bekeek mezelf in het spiegeltje. Ik zag eruit als een krankzinnige, precies het soort vrouw dat hier verwacht werd, dacht ik. Ik deed mijn ogen dicht en slikte een brok in mijn keel weg. Het was of ik plankenkoorts had. Even kon ik me niet bewegen. Toen deed ik het portier open en stapte uit.

Als er ooit een poging was gedaan om het werkelijke doel van een praktijk te verbergen, dan was dit het wel. Het gebouw zag eruit als een residentie en ik zag geen enkele aankondiging dat hier kantoren waren gevestigd, alleen maar simpele naambordjes bij de voordeur. Blijkbaar zetelden hier ook een tandarts en een accountant. Ik ging naar binnen en vond rechts van me de deur naar de praktijk van dr. Anderson.

Zijn receptioniste zag eruit of ze op weg was naar een officieel diner. Ze zat achter een computer, maar droeg een elegant jersey mantelpakje en een paar prachtige diamanten oorhangers. Ze was een heel aantrekkelijke vrouw; ik schatte haar midden dertig, met vriendelijke blauwe ogen en steil lichtbruin haar.

'Willow De Beers?' vroeg ze toen ik naar haar bureau liep.

'Ja. Het spijt me dat ik iets te laat ben, maar ik was verdwaald,' legde ik uit.

'Te laat?' Ze keek me lachend aan. 'De meeste patiënten van dr. Anderson vinden dat ze keurig op tijd zijn, als ze twintig minuten tot een halfuur te laat komen. We houden er rekening mee met het maken van afspraken. Ik zal hem zeggen dat u er bent. Waarschijnlijk zal hij verbaasd opkijken dat u bijna op tijd bent.' Ze stond op en klopte op de deur van zijn kamer. Ze deed hem open, boog zich naar binnen en kondigde mijn komst aan.

Mijn hart bonsde zo hard dat ik bang was dat ik geen stap zou kunnen verzetten. Zou hij net als papa zijn en mijn verzinsel onmiddellijk doorzien? Maar ik kon hem moeilijk vertellen wat mijn vader alleen zijn vriend en collega, en mij in zijn dagboek had verteld. Ik wist niet hoe hij zou reageren, wat hij zou denken. Als mijn moeder nog steeds onder behandeling was, zou hij dat misschien wijten aan het gedrag van mijn vader, dat door elke andere psychiater als onprofessioneel zou worden beschouwd.Ik zou het verschrikkelijk vinden als het enige resultaat van mijn bezoek zou zijn mijn vader in verlegenheid te brengen, ook al was hij niet meer onder ons. Feitelijk zou het nu nog erger zijn omdat hij zich niet langer kon verdedigen.

'Laat haar maar binnenkomen,' hoorde ik dr. Anderson zeggen. Hij had een diepe bariton.

Zijn receptioniste knikte naar me en ging opzij zodat ik naar binnen kon.

Dr. Anderson liep om zijn eikenhouten bureau heen. Amou zou hem uma bebida longa de dgua noemen, 'een grote slok water', dacht ik. Hij was heel lang, misschien wel twee meter, heel slank, met een prominente adamsappel en een vooruitstekende kin. Zijn bruine ogen lagen diep weggescholen onder een breed voorhoofd met kleine rimpeltjes die doorliepen naar zijn slapen. Hij had een lange, dunne neus, maar dikke lippen onder een keurig geknipte snor, meer rood dan bruin - eigenlijk net als mijn vader. Hij stak zijn lange, slanke hand naar me uit.

'Hoe gaat het met je," zei hij. 'Ga zitten.' Hij trok me praktisch naar de zachte leren fauteuil die voor zijn bureau stond. 'Ik hoorde het nieuws over je vader pas een paar uur voordatje me belde," legde hij uit. Hij bleef even staan en knikte naar me. 'Ik vind het heel erg. Hij was feitelijk min of meer een mentor voor me. Ik geloof dat ik alles heb gelezen wat hij ooit heeft geschreven. Wat een verlies voor de wereld van de psychiatrie.'

'Dank u,' zei ik.

Hij hield zijn armen over elkaar geslagen en tegen zijn borst gedrukt alsof dat de enige manier was waarop hij zijn schouders recht kon houden. Heel lange mensen hebben een neiging iets gebogen te lopen, om zo de afstand tussen henzelf en anderen te verkleinen. Maar zijn houding deed denken aan een oud beeld van een indiaan voor een sigarenwinkel.

'Wat kan ik voor je doen?' vroeg hij. Hij ging nog steeds niet terug naar zijn stoel.

Daar gaan we dan, dacht ik, als een aankomende actrice die het toneel opgaat voor haar eerste optreden voor publiek.

'Mijn vader heeft me geleerd dat de enige manier om met succes te zijn opgewassen tegen teleurstellingen, verdriet, tragedies en tegenslagen in het leven is je onmiddellijk te concentreren op een of andere productieve activiteit. Eén ding wat hij beslist niet zou wilten is dat ik dag in, dag uit thuis om hem zou blijven treuren en me aan alle sociale en educatieve activiteiten onttrekken. Hij zou zeggen dat ik het vlammetje aanwakkerde. Het vuur van mijn eigen misère opstookte. 

Ja.' zei dr. Anderson. Hij glimlachte alsof hij zich herinnerde dat mijn vader iets dergelijks ook tegen hem had gezegd. Toen liep hij om zijn bureau heen, waarop alles geordend was in een soort geometrisch patroon.

Ik keek om me heen. In tegenstelling tot papa's kamer leek dit op iemands zitkamer thuis. De gordijnen pasten bij het tapijt en de meubels en bij de zorgvuldig uitgekozen schilderijen, vazen en zelfs de kunstbloemen in die vazen. Alles harmonieerde met elkaar.

Ik hield me voor dat hier patiënten werden behandeld en dat het belangrijk was hen zich op hun gemak te laten voelen. Papa's kamer was een werkvertrek; alles erin diende voor zijn eigen behoeften en genoegen.

'En hoe houd je jezelf bezig?' vroeg dr. Anderson.

'Ik studeer aan de universiteit van North Carolina. Ik zat midden in een project toen hij stierf.'

Dr. Anderson knikte en nam me aandachtig op. Hel feit dat hij me aanstaarde zonder iets te zeggen maakte me nog nerveuzer. Voorzover ik wist gaf mijn vader zijn patiënten nooit het gevoel dat ze als insecten onder een microscoop werden bestudeerd. Ik herinner me dat de vader van een van zijn patiënten opmerkte dat zijn dochter dacht dat ze gewoon een informeel gesprek met hem had gehad. 'Je beseft niet eens datje hem de meest intieme dingen vertelt,' had ze gezegd.

'Het was een researchproject voor mijn studie. Ik bedoel, dat is het, en het is erg belangrijk voor me,' zei ik.

'Wat is je hoofdvak?' vroeg hij.

'O. Sorry. Ik wil psychologie studeren.'

'Dat had ik kunnen raden,' zei hij glimlachend. Hij plantte zijn ellebogen op zijn bureau en drukte zijn palmen tegen zijn borst, alsof hij weer probeerde zijn schouders naar achteren te duwen. 'Wat is je project?'

'Het is een studie van de rijke elite, en hoe ze onderscheid maken tussen de reële en irreële, de belangrijke en onbelangrijke gebeurtenissen in hun leven.' Ik hield mijn adem in, verwachtend dat hij het stom of geforceerd zou vinden.

In plaats daarvan knikte hij en bleef glimlachen, maar ik voelde de behoefte er verder over uit te weiden.

'Mijn vraag is of geld, veel geld, grotere illusies schept en het moeilijker maakt om in de realiteit van het dagelijkse leven te functioneren.'

'De oude ivoren toren, hè?'

'Ja, precies.'

'Nou, je hebt gelijk dat je voor dat onderzoek naar Palm Beach bent gekomen. Ik kan geen representatievere hoofdstad van de rijkdom bedenken, maar als je hier bent om te leren of geld corrumpeert of niet, m'n beste Willow, dan kan ik je wel de verzekering geven dat het zo is.'

'Dat zult u ongetwijfeld kunnen, maar ik denk niet dat mijn docent die conclusie voor mijn thesis zal accepteren, ook al komt die uit de mond van een vooraanstaand psychiater.' Hij lachte.

'Ik ben in ieder geval blij dat je niet hier bent voor een therapie om je verdriet te verwerken,' zei hij, achteroverleunend. 'Al zou ik je natuurlijk graag geholpen hebben. Maar ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik kan doen voor je project.'

'Gezien mijn onderwerp en mijn hoofdvak, dacht ik dat niemand geschikter zou zijn om me een aanbeveling te geven, misschien een introductiebrief, dan een van de meest vooraanstaande psychiaters in Palm Beach. Mensen zijn natuurlijk heel terughoudend en onwillig om met vreemden te praten en hun het soort oprechte en waarheidsgetrouwe antwoorden te geven die ik nodig zal hebben.'

Hij knikte. Het viel me op dat hij graag korte pauzes inlaste in het gesprek. Hij was kennelijk iemand die zijn woorden zorgvuldig overwoog, die de importantie ervan kende, vaak al in wat sommigen oppervlakkig gebabbel zouden noemen.

'Oké,' zei hij. 'Dat wil ik graag voor je doen - afhankelijk van wie je wilt ontmoeten natuurlijk. In sommige gevallen kan het eerder een nadeel zijn als mijn naam geassocieerd wordt met je project. Er zijn nog steeds mensen die psychiatrie als een soort voodoo beschouwen.'

'Ja, en daarom zou ik graag incognito blijven.'

'Incognito?'

'Mijn vader had een nationale reputatie, publiceerde veel en werd gerespecteerd door gouverneurs, en zelfs een president. De mensen zouden vanzelfsprekend mijn naam aan de zijne verbinden en niet erg bereid zijn openhartig te praten, uit angst te worden geanalyseerd.'

interessant. Ja, dat zou natuurlijk mogelijk zijn, maar ik weet niet zeker of het gros van de mensen die je hier wilt ontmoeten zouden weten wie hij was.'

'Maar,' hield ik vol, 'het lijkt me toch wel verstandig een pseudoniem aan te nemen, vindt u niet?'

'Misschien,' zei hij peinzend. 'Oké. Wat is je pseudoniem?'

'Isabel Amou. Ik dacht dat het me misschien geluk kan brengen als ik me zo noem.'

Isabel Amou? Ongewone naam. Goed. Heeft je vader je geholpen dit project op te zetten?'

'Ja. We hebben erover gesproken, en hij vertelde dat hij van tijd tot tijd een paar patiënten uit Palm Beach had en dat het hem een goede plaats leek voor de studie.'

Dr. Anderson knikte, nog steeds glimlachend, maar zijn glimlach was iets minder hartelijk.

'Hij herinnerde zich één familie in het bijzonder, en hij zei dat u die vrouw naar zijn kliniek had verwezen.'

Ik zei het heel snel, omdat ik bang was dat ik zou stotteren en haperen. 'O?'

ik vroeg me af of ze hier nog zou wonen en of ze nog in therapie zou zijn bij u en of ze een goed onderwerp zou zijn voor mijn research.'

'Tja,' zei hij hoofdschuddend, 'dat is een heel ongebruikelijk verzoek. Ik weet eerlijk gezegd niet goed hoe ik daarop moet reageren. Ik dacht dat je gewoon bedoelde introductiebrieven aan vooraanstaande inwoners van Palm Beach, maar reële patiënten of familie van patiënten, hm...'

'Ik zou niet van u vragen me iets over haar te vertellen. Dat heeft mijn vader vanzelfsprekend ook niet gedaan. Hij noemde alleen de naam van de familie, Montgomery. Ik geloof dat hij zei dat ze tot

"de kern" behoorden. Is dat zo?' vroeg ik snel.

'Ja,' zei dr. Anderson lachend. 'Ze zijn zoiets als de families die hierheen kwamen met de Mayflower. Een paar van de oorspronkelijke bewoners, de A-lijst, zou je kunnen zeggen. Daar had hij gelijk in.'

Ik voelde me aangemoedigd, ik geloof dat hij u vlak voor zijn dood wilde bellen over mij.'

'O. Heel triest allemaal. Hij was nog veel te jong.'

'Ja. Ik vroeg me af of die familie nog steeds in Palm Beach woont.'

'Ja. Maar de persoon in kwestie is niet langer in therapie - althans niet bij mij. Ik geloof ook niet dat het juist zou zijn om studenten naar het huis van mijn patiënten te sturen,' zei hij bedachtzaam, 'zelfs al hebben ze een pseudoniem. Ik hoop datje dat begrijpt.'

'O, ja. Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling u in een ongemakkelijke positie te brengen vanwege mijn project.'

'O, nee. Het was volkomen correct van je vader om je naar mij toe te sturen en met mij over je project te praten.' Hij dacht even na.

'Wat ik zou kunnen doen,' vervolgde hij toen, 'is je introduceren als wat je bent... iemand die een thesis schrijft over de Palm Beach- society. Je zult een aantal mensen treffen die bereid zijn er met je over te praten. Ik weet zeker datje verder zelf je weg kunt vinden als je met een of twee mensen gesproken hebt.'

'Ja, waarschijnlijk wel,' zei ik, zonder mijn teleurstelling te verbergen.

'Maar ik begrijp waarom je vader haar familie suggereerde,' voegde hij eraan toe.

'Ja?'

Mijn hart begon te bonzen. Hij wist niets. Hij kon het toch niet weten? Natuurlijk wel. Hij kon sessies met haar hebben gehad toen ze uit de kliniek van mijn vader vertrokken was, en ze kon hem alles hebben verteld.

'Ja, vooral gezien in het licht van het onderwerp van je research. Het is een familie die haar rijkdom en sociale standing is kwijtgeraakt maar erin geslaagd is hier te blijven wonen.'

'O. Hoe?'

'Ze hebben hun landgoed verhuurd aan een andere familie.' Hij dacht even na en glimlachte toen. 'Een familie,' ging hij verder, 'die een perfect onderwerp zou zijn voor je studie.'

'Heus?'

'Ja. Ik denk niet dat een gesprek met hen een probleem zal opleveren. 'Ik zal ze voor je bellen.'

'Maar...'

ik doe het niet zomaar, in het wilde weg. Ik weet zeker dat ze je zullen helpen. En ik wil zelf ook graag een steentje bijdragen, meer in het algemeen natuurlijk.'

'Dank u.'

'Kan ik je wat dat betreft misschien al een beetje helpen? Ik heb het grootste deel van mijn beroepsleven hier doorgebracht. Ik heb een paar interessante situaties meegemaakt waarover ik je zou kunnen vertellen: patiënten bijvoorbeeld die zo verpletterd waren door de dood van hun poedel, dat ze daadwerkelijk over zelfmoord dachten. Er kwam een vrouw bij me, de echtgenote van een vooraanstaande miljardair, die ervan overtuigd was dat ze nooit iets origineels zou kunnen kopen en dragen. Het was zo'n obsessie voor haar, dat ze haar huis niet uit wilde en leefde als een waanzinnige kluizenaar en alleen rondliep in een van de oude baljurken van haar moeder. Het was een uitdaging. Ik ben daar op huisbezoek gegaan. Waar elders dan in Palm Beach kun je een psychiater vinden die op huisbezoek gaat?' ging hij lachend verder. 'Ze had eigenlijk naar een inrichting gemoeten, maar ze sloten haar liever op in een kamer.

Dus,' besloot hij, 'vraag maar alles watje wilt weten.'

Hij leunde achterover, wachtend op mijn briljante vragen. Ik voelde een paniek in me opkomen die zich ontwikkelde tot een regelrechte hysterie.

ik denk dat ik liever eerst wat om me heen wil kijken hier, om voeling te krijgen met deze wereld, zodat ik uw tijd niet verspil met algemeenheden,' zei ik.

Hij knikte, maar keek teleurgesteld.

ik zou graag uw toestemming hebben om terug te komen zodra ik met mijn research ben begonnen,' voegde ik er haastig aan toe.

'Doe dat. Ik zal tijd voor je vrijmaken. Ik zou het graag willen doen voor je vader. Hij heeft veel voor mij gedaan en was altijd bereikbaar als ik zijn expertise nodig had.'

'Dank u.'

Ik stond op, en hij kwam om het bureau heen naar me toe.

ik zal mijn secretaresse opdragen je het adres te geven datje nodig hebt, en zoals ik al zei, ik zal die familie bellen en waarschuwen dat je hen komt opzoeken. Ik zal proberen een paar mensen te bedenken die belangrijk kunnen zijn voor je project. De rest zal afhangen van je eigen talent en kunnen.'

'Zoals het hoort,' zei ik.

Hij glimlachte, ik merk dat dr. De Beers een goede invloed had op zijn eigen kind. Je hebt veel geluk gehad datje bent opgegroeid met hem als vader.'

'Ja, dat is waar.'

Hij deed de deur voor me open en zei tegen de receptioniste dat ze het adres voor me moest opschrijven van wat hij Joya del Mar noemde.

'Sorry, maar is dat een hotel?' vroeg ik aan de receptioniste toen ze het adres voor me noteerde.

Ze keek naar dr. Anderson en hij begon te lachen.

'Nee. Je weel dat je tot de kern van de Palm Beach-society behoort als het huis en de grond eromheen een naam hebben. Dit betekent gewoon "Parel van de Zee". Het heeft een eigen strand. Ik denk dat de meeste mensen in dit land het zouden beschouwen als een vakantieoord. Maar ik zal niets verraden,' ging hij met een knipoog verder. 'Je staat op het punt een ander land, een andere wereld te ontdekken, die, zoals je je misschien kunt voorstellen en zoals je zojuist gehoord hebt door de paar voorbeelden die ik je heb gegeven, me hopen werk bezorgt.'

Zijn receptioniste lachte.

Ik bedankte hen beiden en ging weg.

Buiten liet ik alle hete, opgekropte lucht uit mijn longen ontsnappen. Ik klemde het briefje met het adres in mijn hand.

Ik had gevonden wat ik zocht.

Mijn moeder woonde nog steeds hier. Ze was niet in therapie.

Ze was ergens hier, wachtend op iets dat de lege plek in haar leven zou vullen, zonder misschien ooit te beseffen waarop ze wachtte. Zou ze teleurgesteld zijn als ik voor haar deur stond? Zou ze kwaad zijn omdat ik haar nieuwe leven bedreigde, misschien zelfs

wel haar geestelijk welzijn? Zou ik te veel pijn en verdriet meebrengen?

Afgezien van die ene brief waarin ze had geschreven over de foto's van mij die mijn vader had gestuurd, was er geen verder bewijs dat ze ooit had geprobeerd iets over me te weten te komen. Misschien had ze zich bij alles neergelegd, was ze over haar spijt en verdriet heen. Welk recht had ik dat weer bij haar op te wekken?