***

17. Thuiskomst

Toen ik besefte dat ik hier op het ogenblik weinig kon uitrichten, belde ik om mijn terugvlucht te boeken. Ik wilde niet dat Miles begraven zou worden zonder dat er iemand was om over zijn dood te rouwen. Mijn moeder zorgde voor haar vervoer heen en terug naar het ziekenhuis en verzekerde me dat alles goed zou gaan.

'Je zou verbaasd staan hoeveel mensen elke dag naar me komen kijken,' zei ze.

ik geloof niet dat ik zo verbaasd zou zijn.'

Ze lachte en werd toen serieus. 'Gek, dat mensen hun goede daden, hun oprechtheid, moeten verbergen. Ze zijn bang dat de Eatons hen zouden ontslaan als ze wisten hoe goed ze voor mijn tuin zorgen of samen met hun eigen boodschappen ook mijn boodschappen doen. Ik zou het vreselijk vinden als iemand door mijn schuld moeilijkheden zou krijgen. Maar ik kan ze er niet van afbrengen; ze willen me helpen.'

'Mooi zo.'

Voor ik met een vroege vlucht vertrok, at ik samen wat met mijn moeder. We aten op de patio en praatten aan één stuk door. Ik bleef vertellen over mijn kinderjaren en het huis en het land in South Carolina.

'Je vader hield ervan,' zei ze. 'Het klonk me toen zo mooi in de oren, als een verboden paradijs.'

ik weet het. Ik aarzel eigenlijk of ik het wel moet verkopen. Het is veel te groot voor mij alleen, en het is vol herinneringen, maar ik heb bijna het gevoel dat ik hem verraad als ik het verkoop.'

'Nee. Ik weet zeker dat hij zou willen datje het naar je zin hebt en je eigen leven leidt. Zoals je zei, zal het niet meer hetzelfde zijn nu hij er niet meer is, en nu is Miles ook nog weg. Maak je er los van, Willow. Laat het gaan.' Ze staarde over het strand. 'Ik betreur het zo dat ik daar niet toe in staat was. Als ik dat had gekund, zou alles misschien anders zijn gelopen.

Ik vind het vreselijk om ergens spijt van te hebben, jij niet? Spijt blijft je achtervolgen. Doe alles wat je kunt om dat te vermijden, zelfs al betekent het dat je een paar kleine fouten maakt, wat geld verliest of tijd verspilt. Schenk jezelf de voldoening dat je iets geprobeerd hebt. Verken alles en wees nooit bang. Het is zo moeilijk om timide te zijn in deze wereld, vooral hier. Maar ik denk dat het elders niet veel beter is.

Helaas krijgen agressieve, egocentrische, verfoeilijke mensen maar al te vaak hun zin. Wees niet bang om ze op hun nummer te zetten.' Ze keek naar het grote huis. 'Ze maken je tot een bezit als je je niet van begin af tegen hen verzet.'

'Dat zal me nooit gebeuren,' zwoer ik.

Ze glimlachte. 'Ik geloof je.'

Ik wachtte tot Thatcher zou verschijnen, maar hij kwam niet en belde evenmin. Ten slotte dacht ik dat ik hem dan maar moest bellen om hem de plannen voor mijn vertrek te laten weten. Zijn telefoondienst schakelde me naar hem door.

'Ik zat vast in een van die eindeloos durende vergaderingen,' legde hij uit. iets waarvan ik dacht dat het geregeld was bleek dat niet te zijn. Ik kom zo gauw mogelijk.'

Ik vertelde hem hoe laat mijn vliegtuig vertrok.

'O, is het heus? Nou ja, je komt weer terug,' zei hij achteloos - was het om zijn teleurstelling te camoufleren of was het iets anders?

'Ik kom terug om mijn moeder op te zoeken, ja,' zei ik nadrukkelijk.

'Goed. Ik moet terug naar de vergadering. Goeie reis.'

Het gesprek liet me met een kil gevoel achter, maar ik liet het mijn moeder niet merken.

Vervolgens belde ik Bassingeren vertelde hem van mijn plannen. Hij zei dat hij me zou komen afhalen van het vliegveld en me naar huis zou rijden.

'O, u hoeft niet zoveel moeite te doen.'

'Geen enkele moeite. Ik zal onderweg een paar juridische kwesties met je doornemen die ik heb afgehandeld.'

Ik bedankte hem, en toen ik terugging om afscheid te nemen van mijn moeder, bleef ik even staan bij de kamer die Linden als studio had gebruikt. Er hing een zwarte doek over de ezel, en ik was erg nieuwsgierig of het soms het schilderij was dat hij van mij had gemaakt. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik hier rondsnuffelde en zonder zijn toestemming naar het schilderij keek. Maar ik ging nu toch weg, en ik bezweek voor de verleiding.

Ik liep de kamer in en haalde de doek eraf. Even bleef ik alleen maar staan staren. Het leek helemaal niets op mij. Het leek op mijn moeder. Het was of hij al die tijd de waarheid al had geweten, of hij die met zijn kunstenaarsoog had gezien en hij een profetische visie had toen hij aan het werk was.

Haastig hing ik de doek weer terug en liep de kamer uit.

'Ik moet er vandoor,' zei ik tegen mijn moeder, ik moet de huurauto nog terugbrengen.'

'Bel me.'

'Elke dag.'

'Als ik niet hier ben, ben ik in het ziekenhuis tot ze hem naar huis laten gaan.'

'Zorg goed voor jezelf,' drukte ik haar op het hart.

'Jij ook.'

We omhelsden elkaar en hielden elkaar vast alsof we elkaar nooit meer zouden zien. We wilden geen van beiden de eerste zijn om de ander los te laten, maar eindelijk liet ze me gaan en gaf me een zoen op mijn wang. Toen ging ze snel naar binnen.

De tranen stroomden over mijn wangen toen ik met mijn koffer naar de auto liep. Halverwege hoorde ik Bunny roepen. Ze kwam van de loggia, een glas 'shampoo' in de hand.

'Ga je weg?' vroeg ze. Haar stem klonk weer kinderlijk vrolijk.

'Ja, een tijdje. Ik moet van alles regelen in South Carolina.'

'Je bent daar waarschijnlijk toch beter af dan hier. Iedereen is nu op de hoogte van het verhaal. Ik moest toch vertellen waarom mijn feest bedorven was, nietwaar?' zei ze defensief. 'Nou ja, gedane zaken nemen geen keer. Het is verstandig dat je weggaat. Hier zul je alleen maar besmet worden met het verleden van je familie, en een jonge vrouw als jij kan al die problemen en lasten missen als kiespijn.'

'Bedankt voor het stomme advies,' zei ik.

Ze richtte zich met een ruk op, alsof ik een zweep had laten knallen.

'Als je dat een stom advies noemt, ben je niet half zo intelligent als ik dacht. Ik zal je een advies geven dat beslist niet stom is,' ging ze snel verder. 'Denk maar niet dat Thatcher hier op je zal wachten en medelijden met je zal hebben of zo. Ik zou nooit toestaan dat hij zijn leven, zijn uitstekende reputatie en zijn carrière vergooit door met een Montgomery-vrouw te trouwen.'

ik ben geen Montgomery-vrouw,' zei ik. Met kaarsrechte rug liep ik dichter naar haar toe. 'Mijn naam is Willow De Beers en mijn vader was een van 's lands beroemdste psychiaters. Wat er met mijn moeder is gebeurd, is tragisch, maar dat maakt haar op geen enkele manier inferieur aan jou of iemand in jouw familie, Bunny.

En wat Thatcher betreft, als hij niet zelfstandig kan beslissen wat hij met zijn leven wil doen en met wie hij samen wil zijn en wie hij wil liefhebben, zou ik niet eens willen dat hij me belde. En ik zou zeker niet achter hem aan zitten.'

'Dat is belachelijk. Iedere vrouw zou haar-'

ik ben niet iedere vrouw. Bunny, in ieder geval niet iedere vrouw in Palm Beach.' Ik trok mijn schouders recht. 'Prettige avond, of kan ik beter zeggen prettige party?'

Ik draaide me abrupt om en liep met bonzend hart weg. Ik hoopte dat ik waar kon maken wat ik allemaal tegen haar had gezegd.

Geloof je niet dat je dat kunt? hoorde ik mijn vader vragen.

Ja, ik kan het, zei ik.

Goed, dan kun je het ook. Ga elke twijfel te lijf zodra die zijn lelijke kop opsteekt.

Ik stapte in de auto en reed weg zonder om te kijken, zelfs bij het hek bleef ik recht voor me uit kijken terwijl ik wachtte tot het openging-

De vlucht had vertraging, maar verliep verder snel en probleemloos. Bassinger stond in de aankomsthal op me te wachten. Hij haalde mijn koffers van de band en we liepen naar zijn auto. Ik zag onmiddellijk dat hij me iets te vertellen had.

'U bent niet alleen hierom me af te halen, meneer Bassinger. Wat is er?'

ik wilde niet dat je overrompeld zou worden,' begon hij, 'maar je tante Agnes is er. Ze wist het natuurlijk van Miles, en haar advocaat heeft mij gebeld. Wettelijk heeft ze niets te zeggen, maar dat betekent niet dat ze niet voor opschudding kan zorgen. Ze heeft overal rondgesnuffeld en geprobeerd erachter te komen waarom je naar Palm Beach ging en wat je daar doet. Ik vraag je niet me alle details te geven, maar ik wil niet dat ze elke actie met betrekking tot je erfenis gaat betwisten.'

ik wil u graag vertellen wal ik daar deed, meneer Bassinger. Ik denk dat het ook de bedoeling was van mijn vader als ik eenmaal de envelop had opengemaakt en de inhoud gelezen.'

'Als je denkt dat het hier niets mee te maken heeft, hoef ik het niet te weten.'

'Dat is in orde. U was zijn vertrouwde vriend, en dus bent u ook mijn vriend.'

'Dat stel ik op prijs, Willow,' antwoordde hij, en ik vertelde hem alles.

ik wist dat het huwelijk van je vader niet gelukkig was,' zei Bassinger toen ik uitgesproken was. ik veroordeel niemand. Dat alles verandert niets aan de situatie hier, Willow. Laatje tante je niets wijsmaken,' adviseerde hij.

Voordat we thuiskwamen, vertelde hij me alle details van Miles' begrafenis en zei dat hij me de volgende ochtend zou afhalen om me naar de rouwkamer te brengen. Het was vreemd om in huis te komen zonder dat Miles bij de deur stond om me te begroeten en mijn koffers naar binnen te brengen. Overal brandde licht, maar er hing een gevoel van verlatenheid, van leegte, alsof het hart eruit was verdwenen en het huis nu nog slechts een leeg omhulsel was.

'Met mij komt het wel in orde,' zei ik. 'Maakt u zich maar niet bezorgd. Bedankt voor alles.'

Hij glimlachte en nam afscheid.

Ik deed de deur open met mijn sleutel en ging naar binnen. 'Tante Agnes?' riep ik.

Een ogenblik later verscheen ze boven aan de trap.

'Zo,' zei ze. 'Het wordt tijd datje thuiskomt.'

Ze droeg een haarnetje en een peignoir. Haar gezicht was ingesmeerd met een of andere verjongingscrème, wal haar een demonisch uiterlijk gaf in het licht van de kroonluchters.

' Ik heb hier de hele dag mensen gehad om schoon te maken,' ging Ze verder, terwijl ze de trap afliep. 'Je hebt geen idee wat een troep het hier was, wat die krankzinnige man heeft gedaan.'

'Wat heeft hij gedaan?'

'Wat hij gedaan heeft? Overal lag voedsel, zelfs op dienstbladen in de kamer van je vader, alsof hij iemand eten had gebracht. We boffen dat we hier geen ratten hebben. Het kantoor van je vader was een puinhoop. Overal lagen boeken en papieren, en de keuken... in de keuken stonden de borden hoog opgestapeld, etensrestjes lagen op de grond, er stonden dingen te rotten op het fornuis. De ongediertebestrijding is pas een paar uur geleden vertrokken. Toen ik hier kwam stonden alle deuren en ramen open. Er had van alles naar binnen kunnen komen, zelfs slangen!

'Wat denk je dal er gebeurd zou zijn als er vanmorgen een potentiële koper was gekomen ?' Ze hief haar armen omhoog. 'Hoe kon je hem hier alleen laten? Wat deed je in Palm Beach? Waarom is dat zo'n geheim? Waarom heb je je studie uitgesteld?' Ze vuurde haar vragen op me af als uit een machinegeweer, in de hoop dat ik althans één ervan zou beantwoorden.

'Nou? Waarom sta je me daar aan te kijken alsof ik degene ben die gek is?' vroeg ze, toen ik haar zwijgend bleef aanstaren.

Ik besefte dat, nu de Eatons wisten wie ik in werkelijkheid was en waarom ik naar Palm Beach was gegaan, het niet lang meer zou duren voordat het algemeen bekend was. Wie wist hoe gauw het nieuws zich zou verspreiden? Het zou nu misschien al voorpaginanieuws zijn in hun geliefde society krant. Het had geen zin om het nog langer voor me te houden, en ik had zelfs het gevoel dal het me zou opluchten als ik het geheim openbaar maakte. Met bijna sadistisch genoegen glimlachte ik naar mijn tante.

'We moeten samen praten, tante Agnes. We kunnen het nel zo goed nu meteen doen, dan hebben we het maar gehad. Ik ben deze keer zelfs blij dat je je neus in mijn zaken hebt gestoken.'

'Dat geloof ik graag,' zei ze, nog vol trots op alles wat ze voor elkaar had gekregen sinds ze was gearriveerd. 'Misschien zul je nu beter luisteren naar mijn advies.'

'Misschien. Ik zal een hoop adviezen nodig hebben,' zei ik raadselachtig. 'Zullen we dan nu maar naar de zitkamer gaan om te praten?'

Ze keek me achterdochtig aan.

'Je gaat me toch niet vertellen datje met iemand in Palm Beach getrouwd bent, hè?'

'Nou, nee, dat beslist niet. En ik ben ook niet verloofd.'

'Gelukkig,' zei ze. 'Oké. laten we praten. Ik hoop hier over een dag of zo alles onder controle te hebben en dan naar huis terug te gaan. We hebben Margaret Selby's huwelijk in het vooruitzicht, en god weet dat ik het moeilijk heb gehad. Die jongelui van tegenwoordig zijn veel te wispelturig om de dingen goed te doen. Toen ik zo oud was als zij was ik al getrouwd en zorgde ik voor hel huishouden en een echtgenoot. Ik had geen tijd om wispelturig te zijn,' ging ze verder, en ging zitten in wat vroeger papa's stoel was. Ze leek er heel klein in, als een kind dat probeert voor volwassene te spelen. Ik kon een grijns niet onderdrukken.

'Waarom lachje?'

'Niets.' Ik trok mijn jasje uit en ging op de bank zitten.

'Nou?' vroeg ze, toen ik een tijdlang bleef zwijgen, ik wil graag vroeg naar bed. Ik ben uitgeput door alles wat ik heb moeten doen en raak nog vermoeider als ik denk aan alles wat ik nog moet doen.'

'Zoals je weet; begon ik, 'zoals je heel goed weet en zoals je me nooit hebt laten vergeten, hetzij door zinspelingen of rechtstreekse opmerkingen, ben ik een adoptiekind. Mijn moeder was een patiënte in papa's kliniek.'

'Natuurlijk weet ik dat allemaal. Dacht je dat je vader dat voor me verzwegen zou hebben? Ik was zijn enige zuster, en hij vertrouwde me volkomen. Hij vertelde mij meer dan hij je moeder vertelde. Zo, wat is er?'

'Mijn adoptiemoeder,' verbeterde ik haar.

'Wat dan ook. Wat heeft het voor zin om steeds weer in diezelfde modder te graven?'

'Geen enkele zin, behalve dat het niet dezelfde modder is, zoals jij het uitdrukt, tante Agnes. Het is nieuwe modder.'

'Waar heb je het over, Willow De Beers?'

Ik glimlachte. 'Je moest eens weten hoe je nu als mijn adoptiemoeder klinkt, door me aan die naam te herinneren alsof die op mijn voorhoofd gebrand was zodat ik het niet kon zien behalve als ik in de spiegel keek.'

'Nou, ze had een paar goede eigenschappen. Ondanks het feit dat haar arme familie hun erfenis had verloren, had ze klasse. Anders zou ik meer mijn best hebben gedaan het huwelijk te voorkomen. Nou en? Je eraan herinneren datje een dierbare, gerespecteerde familienaam had gekregen, was niet verkeerd. Je had geluk dal mijn broer zo'n goed hart had en zo liefdadig was.'

'O, dus je denkt dat het alleen maar liefdadigheid was?'

'Natuurlijk.' Ze streek haar peignoir glad. Het leek of ze op spelden zat, zo zenuwachtig schoof ze heen en weer. ik moet naar boven om die crème van mijn gezicht te halen. Die heeft er nu lang genoeg op gezeten. Kom alsjeblieft terzake.'

'Goed, het doet me genoegen je te kunnen vertellen dat het veel meer dan simpele liefdadigheid was dal mijn vader me hiernaartoe heeft gebracht. Het blijkt dat de naam De Beers niet zomaar een genadig geschenk was. Ik heb niets gekregen. Ik ben een De Beers door geboorte.'

Ze staarde me alleen maar aan. Haar oogleden trilden een beetje, toen kneep ze haar lippen op elkaar en spande haar wangspieren. Het leek of alle lucht omlaag werd gezogen in haar lichaam.

'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg ze fluisterend.

'Dat mijn vader, jouw broer, in werkelijkheid mijn vader was en niet alleen in naam.'

Ze leek te verschrompelen voordat ze zich weer opblies. Zelfs onder de crème kon ik haar wangen rood zien worden.

'Wil je daarmee zeggen dat mijn broer een van zijn eigen patiënten zwanger heeft gemaakt?'

'Het was heel wat meer dan dat, tante Agnes. Ze hielden heel veel van elkaar en ze bleef langer in de kliniek dan noodzakelijk was. Toen ze bevallen was, nam hij mij mee naar huis. Mijn adoptiemoeder heeft nooit de waarheid gekend.'

'Wat voor waarheid? Een schandaal dat een geesteszieke patiënte heeft verspreid en waarin jij hebt geloofd en als een evangelie hebt opgevat?' Ze sprong overeind. 'Als je het waagt dat belachelijke verhaal ook maar tegen iemand te vertellen, zal ik -'

'Tante Agnes,' zei ik kalm, 'dit was geen verhaal dal dooreen pa- tiënte is verteld. Het is een verhaal dat papa me heeft verteld.'

'Dat is een leugen, een regelrechte, afschuwelijke leugen die je verspreidt om... om... jezelf meer standing te geven of misschien te rechtvaardigen datje dit alles hebt geërfd!' schreeuwde ze. 'Mijn broer heeft nooit zoiets tegen je gezegd, en dat weet je.'

'Nee, hij heeft het nooit gezegd,' antwoordde ik kalm.

Ze ontspande haar schouders en ging weer zitten. 'Precies.'

'Hij heeft het geschreven.'

'Wat?'

in de vorm van een brief en een dagboek die hij had achtergelaten bij Bassinger, om na zijn dood aan mij te geven, en dat heeft Bassinger gedaan. Ik spoorde mijn echte moeder op en ontdekte dat ze in Palm Beach woont, en dat is de reden waarom ik daarnaartoe ben gegaan. Ze heeft me meer verteld over papa en haarzelf, en ik heb haar zoveel mogelijk verteld over mijn leven. We zijn in heel korte tijd heel erg naar elkaar toe gegroeid.'

Ze staarde me onbeweeglijk aan, alsof ze in een stenen beeld was veranderd. 'Je vader hield een dagboek bij... en Bassinger is daarvan op de hoogte?'

'Nu wel. Hij heeft de verzegelde envelop nooit opengemaakt, maar omdat de mensen in Palm Beach het nu allemaal weten en het inmiddels misschien al in de beschaafde wereld hebben verspreid, leek het me verstandig het hem te vertellen. En nu moet jij het natuurlijk ook weten. Is het niet fantastisch? Ik ben echt een bloedverwante van je, van jouw familie, je hele familie, iedereen!' riep ik met opzettelijk overdreven blijdschap uit.

Haar mondhoeken leken omlaag te zakken. Haar onderlip hing.

ik...' Ze drukte haar hand tegen haar hart. ik geloof dat ik misselijk word,' zei ze.

'O, wil je een glas water, of misschien iets sterkers?' vroeg ik met zo'n overdreven bezorgdheid, dat ik dacht dat ze me wel zou doorzien. Maar ze had het veel te druk met zichzelf en schudde haar hoofd.

'Hè? O, ja, een glas water. Ja,' zei ze. Ze liet zich zo slap achterovervallen, dat het leek of ze alle controle over haar lichaam had verloren.

Ik ging naar de keuken en schonk een glas water in. Toen ik terugkwam, zat ze wezenloos naar de muur te staren.

'Hier,' zei ik.

Ze keek van mij naar het water.

'Dank je.' Ze pakte het glas aan en dronk. 'Hoe kon Claude zoiets doen?'

'Ik vind het prachtig. Hij hield oprecht en heel veel van haar, en zij van hem.'

'Hield van haar... hoe kun je nu houden van een vrouw die

geestesziek is?'

'Ik geloof dat je een amateuristische kijk op geestesziekten hebt, tante Agnes. Je weet er gewoon niets van. De meeste mensen lijden aan een of andere neurose. Mijn moeder had een goede reden om zo gedeprimeerd te raken dat ze professionele hulp nodig had. Nou en? Een geestesziekte is een ziekte. We kijken toch ook niet neer op mensen die een gal- of hartoperatie hebben gehad? Je bent ziek, en je krijgt medische hulp, dat is alles.'

'Dat is absoluut niet hetzelfde.'

'Alleen voor degenen die er niets van weten.'

'Hou toch op met dat te zeggen. Ik heb een goede opleiding gehad. Ik ben zelfs naar een kostschool geweest. O, hemeltje, dit komt allemaal op hel verkeerde moment. Een verhaal dat de ronde doet in Palm Beach, zei je?'

'Mogelijk.'

'Nou, wie is die vrouw? Ligt ze daar in een ziekenhuis?'

'Er zijn geen ziekenhuizen in Palm Beach, tante Agnes, en ook geen kerkhoven. De rijke en beroemde mensen willen er niet aan herinnerd worden dat er zoiets bestaat als ziekte en dood. Dal stoppen ze ver weg.'

'Nou, daar in de buurt dan,' snauwde ze. Mijn kalmte en opgewektheid maakten haar dol.

'Nee. Ze woont op het multimiljoenenlandgoed met haar zoon.'

'Ze heeft ook nog een zoon? Vertel me niet...'

'Nee, papa was niet zijn vader.'

'Goddank voor kleinigheden,' mompelde ze. 'Hoeveel kinderen had die vrouw en hoeveel mannen?'

'Niet meer dan twee. En de eerste was niet met wederzijds goedvinden.'

'Hoe bedoel je?' 'Ze werd verkracht door haar stiefvader," zei ik op de man af.

'O, god! Komt er nooit een eind aan alle schandalen? We zullen ons nergens meer kunnen vertonen.'

'Het komt allemaal prima in orde. Dus ik denk dat ik nu mijn koffer ga uitpakken, een douche nemen en iets te eten maken. Ga je morgen mee naar Miles' begrafenis?'

'Miles' begrafenis? Nee, natuurlijk niet. Ik maak mijn werk hier af en... dan ga ik naar huis.' Ze was nog steeds in de war.

'Dat zou waarschijnlijk hel beste zijn, tante Agnes.'

'Ja,' zei ze knikkend. 'Ja.'

Ik liep weg en bleef bij de deur staan om naar haar te kijken. Ze had zich niet verroerd. Ze bleef naar de muur staren en klemde haar hand zo stevig om het glas water dat de aderen tot aan haar pols waren opgezwollen.

Ik pakte mijn koffer en liep naar mijn kamer.

Voor ik ging slapen belde ik mijn moeder, en ze vertelde me dal Lindens toestand vooruitging. Maar hij leek nog steeds 'rond te dwalen in een mist'.

'Ze hebben een therapeut aanbevolen. Hij komt morgenochtend bij hem.'

'Mooi. Ik weet zeker dat hij of zij hem zal kunnen helpen, moeder.'

'Ik hoop het. Het is vreselijk om hem zo te moeten meemaken.'

'Hij wordt heus wel beter,' beloofde ik. Ik zweeg even, ik wist niet goed of ik het moest vragen of niet. Maar ze scheen mijn gedachten te lezen.

'Heeft Thatcher nog gebeld?' vroeg ze.

'Nee, nog niet. Heb je hem gezien ?'

'Toen ik terugkwam uit het ziekenhuis zag ik zijn auto staan, maar ik heb hem niet gesproken. Ik kreeg de indruk dat ze een of ander diner geven. Er staan zeker nog zes andere auto's. Hoe gaat het met jou?'

'Oké,' zei ik. 'Ik denk dat ik beter hier kan blijven en alles hier regelen.'

'Natuurlijk, Willow. En ga alsjeblieft terug naar de universiteit. Zetje leven niet in de wachtstand ter wille van mij. Ik zou er niet

legen kunnen als ik daarvoor verantwoordelijk zou zijn,' zei ze.

'Ik zal wel zien. Maak je geen zorgen.'

ik zal het allemaal in een gat dumpen en begraven,' zei ze, denkend aan het advies dat mijn vader haar had gegeven. Ik lachte en we hingen op.

Ik dwaalde door het huis en keek rond in de kamers. Er kwamen zoveel herinneringen bij me op; ik zag Amou, mijn vader, zelfs mijn adoptiemoeder, zoals ik hen zag toen ik nog heel jong was en me niet bewust van alle sombere en problematische dingen die me zouden wachten. Ik eindigde in het kantoor van mijn vader. De boeken en papieren waren door elkaar gegooid, waarschijnlijk door tante Agnes' pogingen om een georganiseerde indruk te wekken na Miles' waanideeën in dit vertrek.

Anne Miles, dacht ik.

Ik bleef aan hem zitten denken tot het miniatuurklokje middernacht sloeg. Ik realiseerde me dat Thatcher nog steeds niet gebeld had. Ik zette het van me af en ging eindelijk uitgeput naar bed, waar ik vrijwel onmiddellijk in slaap viel. Ik werd de volgende ochtend wakker door het lawaai van stofzuigers en stemmen beneden en buiten. Ik keek uit het raam en zag tante Agnes bevelen uitdelen alsof ze een slavenbezitster was die een plantage beheerde. Glazenwassers lapten elk raam in het huis, de tuinlieden knipten en snoeiden, en mensen waren zelfs bezig hekken en luiken te schilderen en bij te werken.

Ik trok mijn peignoir aan en ging naar beneden om te ontbijten. Terwijl ik koffie zat te drinken in de ontbijthoek, kwam ze binnengestormd, schreeuwend tegen het leger dienstmeisjes, eisend dat ze onder de meubels schoonmaakten en alles oppoetsten en wreven tot ze hun gezicht erin konden spiegelen.

'Vind je niet dat je het een beetje overdrijft, tante Agnes?' vroeg ik ironisch.

'Overdrijf? Ik had nachtmerries vannacht toen ik eraan dacht hoe mijn vader zich gevoeld zou hebben als hij thuis was gekomen en het huis in deze toestand had aangetroffen. Dit is een prachtig landhuis en mag niet te goedkoop worden verkocht.

Ik had gisteravond geen kans het je te vertellen door dat familieschandaal, maar de makelaar heeft weer gebeld en wil morgen hier komen met een potentiële koper. Ze kunnen de mensen niet langer aan hel lijntje houden, anders gaat de koop niet door.'

'Waarom maak je je zo ongerust, tante Agnes? Het is mijn huis dat wordt verkocht,' zei ik botweg.

'Waarom? Denk je dat ik 's nachts kan slapen in de wetenschap dat het bezit van mijn vader werd gestolen door een of andere slimme koper die profiteerde van wat hier gebeurd is? Het is nog steeds het landgoed van de De Beers. Hoe jij het geld daarna verspilt, is jouw zaak. Dit is een kwestie van familietrots. Het verbaast me niets dat jij zoiets merkwaardig vindt. Dit is een ouderwetse ethiek. Jullie jonge mensen hechten tegenwoordig geen enkele waarde aan dingen die blijvend en goed zijn, aan erfstukken. Jij ziet alles als wegwerpartikelen.'

'Dat is niet waar,' zei ik. 'In ieder geval geldt dat niet voor mij. Ik kan niet spreken voor andere jonge mensen,' voegde ik eraan toe. Ik liet duidelijk blijken wie ik daarmee bedoelde.

Ze bromde iets. 'Ja, nou ja, over een aantal jaren zul je me een bedankbriefje sturen,' besloot ze zelfingenomen. Ze liep weg om de werkzaamheden te inspecteren, en ik ging naar boven om me voor te bereiden op Mi les' begrafenis.

Bassinger was precies op tijd. Het eerste wat hij vroeg was hoe het was gegaan tussen mijn tante en mij. Ik vertelde hem over het gesprek, vooral haar reacties. Hij glimlachte voortdurend tijdens mijn verhaal.

'Tja, ik kan niet zeggen dat ze er verkeerd aan doel het huis op te knappen, Willow. Het is een huis dat goed in de markt ligt. Ik zie niet hoe ze er nu van zou kunnen profiteren, maar als jou. God verhoede, ooit iets ernstigs zou overkomen, is het niet moeilijkje voor te stellen hoe zij en haar clan hun klauwen ernaar uitslaan. Het zou niet de eerste familie zijn die er zo over denkt en alles doel om hun wettelijke recht op een erfenis veilig te stellen. Hebzucht verandert het gezicht van veel familieleden.'

ik zal lang en gezond blijven leven, alleen al om dat te voorkomen.' beloofde ik. Hij lachte.

'Ik hoop het van harte.'

We waren de enigen in de kapel van het kerkhof. De dominee reciteerde de toepasselijke psalmen en sprak over de lasten die we met ons meedragen in dit korte leven, dat vaker een beproeving is dan een vlotte rit. Aan de hand van wat Bassinger hem had verteld, wist hij hoe toegewijd Miles was aan mijn vader, en hij prees hem om zijn trouw en liefde. Ik had het gevoel dat ik ook huilde voor mijn vader en voor mijzelf toen de tranen over mijn wangen rolden.

We volgden de kist naar het graf, dat mijn vader speciaal voor Miles had gekocht en dat niet ver van zijn eigen graf lag. Later bleef ik bij papa's graf staan om hem te vertellen wal ik had gedaan en hoe dankbaar ik was dat hij zijn dagboek aan me had nagelaten, zodat ik uiteindelijk toch een echte moeder had.

Na afloop voelde ik me zwak en moe. Toen ik thuiskwam negeerde ik de werklieden en ging naar mijn kamer om te gaan liggen. Ik sliep tot diep in de middag. Ik had geen honger, maar ging toch naar beneden voor wat thee en toast. Tegen etenstijd waren de werklieden verdwenen en tante Agnes kwam gekleed en wel binnen. Haar koffer stond bij de voordeur.

ik heb hier alles gedaan wat ik kon,' zei ze. ik moet naar huis. Ik heb de makelaar gevraagd me op de hoogte te houden van de aanbiedingen, zodat mijn advocaten je de beste adviezen kunnen geven.'

'Ik heb mijn eigen adviseur en advocaat, tante Agnes. Doe geen moeite.'

'Ik beschouw het niet als moeite om over het bezit van mijn familie te waken,' kaatste ze terug. 'Wat zijn je plannen nu?'

'Dat weet ik nog niet.'

Thatcher had nog steeds niet gebeld, en ik dacht erover terug te gaan naar de universiteit.

'Als het huis snel verkocht wordt, zal ik me natuurlijk om de meubels moeten bekommeren,' zei ik. 'Die worden niet samen met het huis gekocht. Ik wil dat de bezittingen van mijn vader ergens veilig worden opgeslagen tot ik een eigen huis heb.'

'Je kunt alles naar mij sturen,' zei ze. ik heb ruimte genoeg en ik kan ze voor je bewaren.'

'Dank je.' Bij mezelf dacht ik dat ik ze dan waarschijnlijk nooit meer terug zou zien.

ik moetje dringend verzoeken me voortaan te bellen om alle beslissingen met me te bespreken. Ondanks het feit dat je je zogenaamde echte moeder hebt gevonden, ben je nog steeds heel onervaren op zakelijk en materieel gebied.'

'Ik sla me er wel doorheen,' zei ik.

Ze kneep haar lippen vol afkeer samen en gooide haar hoofd in haar nek.

'Ik hoop dat je je er niet doorheen hoeft te slaan,' zei ze. 'Je hoeft je niet verplicht te voelen Margaret Selby's huwelijk bij te wonen.' Haar stem was hard, haar glimlachje sarcastisch. Ik had erop gewacht. Ze was doodsbang dat ik mijn schandaal mee zou brengen en de feestelijkheden verstoren.

'Ik beschouw het niet als een verplichting, tante Agnes.'

'Niettemin, we - ik besef onder wat voor druk je nu staat, en Margaret Selby zal het zeker begrijpen.'

'O, vast wel, als je haar alles hebt uitgelegd.' Mijn glimlach was even kil als die van haar.

'Ja. Nou ja, zoals ik al zei, bel me. Ze liep weg, maar bleef toen weer staan en draaide zich naar me om. 'Wat heb je gedaan met dat dagboek waarvan je beweert dat mijn broer het heeft geschreven?'

ik beweer het niet; het is een feit.'

'Ja, nou ja, waar is dat document?'

'Veilig bij mij opgeborgen.'

'Wie heeft het nog meer gelezen?'

'Niemand.'

'Nou, misschien, als je het wegdoet...'

'Ik verbrand nog liever de bijbel,' zei ik, en ze sperde haar ogen open.

ik probeer alleen maar je te helpen en nog meer roddels en schandalen te vermijden.'

'Daar is het nu te laat voor. Je zult eraan moeten wennen.'

Ze vuurde haar woorden op me af als kogels. 'Je doet nu wel erg zelfingenomen en luchthartig over dit alles, Willow, maar je zult het nog eens berouwen,' waarschuwde ze. Ze zei het zo gezaghebbend en overtuigd dat ik even diep ademhaalde. 'Je hebt geen idee hoe wreed en gemeen mensen kunnen zijn als ze de kans hebben iemand kapot te maken die ze benijden, geloof me. Veel mensen zijn jaloers op mij en mijn familie. Verwacht geen sympathie en begrip. Het is niet zo glamorous of romantisch als het jou op het moment misschien lijkt. Voor anderen is het gewoon iets om lekker over te roddelen en iemand met modder te bekladden. Je bent een welgestelde jonge vrouw, en ik hoop datje een carrière zult nastreven. Niels hiervan zal je ten goede komen als je je in de professionele en zakenwereld begeeft.'

Ze kwam bij me terug en zwaaide met haar lange, benige vinger 'Je kunt nu de spot met me drijven en mijn advies belachelijk ma ken. maar mettertijd zul je de dingen op mijn manier gaan zien, en dan zul je spijt hebben van je gedrag.'

Ze zweeg even en trok haar schouders naar achteren. Toen haal de ze diep adem, kneep haar ogen samen. 'Hel is de droeve last die- volwassen en ervaren mensen moeten dragen, als ze proberen jonge mensen te leiden en dan moeten toezien hoe die stomme fouten maken door koppigheid of door een verkeerde waarde te hechten aan onafhankelijkheid. Je kuiltje levenlang spijt hebben, of je kunt luisteren en doen wat juist is en enige bevrediging vinden.

Misschien is dat niet precies hoe mijn broer het tegen je zou zeggen, maar in mijn hart voel ik dat hij het met me eens zou zijn.'

ik neem mijn eigen beslissingen, tante Agnes.'

Haar ogen veranderden in donkere kiezels. 'Doe watje wilt.' Ze hief haar hand op, draaide zich om en verdween.

Ik hoorde de deur achter haar dichtslaan en bleef achter met de echo van dat geluid en de echo van haar waarschuwingen en dreigementen die in de lucht bleven hangen.

Nu ik eindelijk alleen was, kon ik mijn tranen de vrije loop laten. Alle mensen van wie ik had gehouden en die van mij hadden gehouden waren dood of ver weg. Mijn pas ontdekte moeder ging gebukt onder haar droevige herinneringen en haar moeilijkheden. Thatcher leek nu op een van die feestelijke partyballons die losgeraakt waren en wegdreven op de wind.

Het enige wat me nog te doen bleef was de memorabilia die me dierbaar waren in te pakken en op te bergen. De dag naderde snel waarop ik dit huis voorgoed zou verlaten, dezelfde zee op zou varen als Linden had gedaan. Ik had geen idee waar de wind me heen zou voeren, hoe hij mijn zeilen zou vullen, maar misschien had ik, net als hij, geen andere keus dan vertrouwen te hebben in iets dat groter was dan ikzelf: het noodlot of de bestemming of een goede engel die glimlachend op me neer zou zien en me niet le ver en te gevaarlijk dicht bij de rotsen zou laten afdrijven.

Plotseling begon het te regenen. Het ging snel over in een stortbui, en het huis voelde vochtig en kil en somber aan. De druppels sloegen tegen het raam alsof de natuur mijn aandacht opeiste, me eraan herinnerde dat de wereld koud en wreed kon zijn en de woorden van mijn tante Agnes niet slechts de waarschuwingen waren van een verbitterde vrouw.

Toen hoorde ik het kleine klokje in mijn vaders werkkamer slaan, het geluid zweefde door het lege huis en vertelde me dat het tijd was om me mee te laten voeren door het magische tapijt, dat me steeds dichter zou brengen bij de antwoorden op mijn vragen.

Wie ben ik?

Wat zal er van me worden ?