***

13. Gebonden en gekneveld

Skeeter dwong mc hard op mijn knieën en duwde me toen met zijn voet op de grond.

'Blijf liggen,' zei hij, met zijn voet stevig op mijn onderrug gedrukt. 'Verroer je niet.'

'Wat doe je met me?' schreeuwde ik.

'Verroer je niet. Waar blijft je vriendinnetje nu?' Zijn voet draaide rond op mijn rug. 'Ik weet niet wat er verdomme aan de hand was, maar ik weet dat ik gelijk had. Er was iemand, maar denk maar niet dat ze je nu komt helpen.'

Hij liep naar de telefoon en trok het snoer eruit. Toen kwam hij met het snoer naar mij toe, wrong mijn armen op mijn rug, wikkelde het snoer rond mijn polsen en bond het stevig vast. Ik gilde van pijn. de tranen sprongen in mijn ogen. Ik snakte naar adem.

'En je hoeft ook niet om die Trevor te roepen," waarschuwde hij.

'Maak je over hem geen zorgen,' hoorde ik Rhona in de deuropening zeggen. 'Zijn truck staat er niet meer; hij is al ergens heen.'

'Heus? Wat attent van hem,' zei Skeeter spottend.

'Wat doe je?' riep ik uit, nog steeds op mijn buik op de grond omdat Skeeter met zijn knie op mijn billen drukte. 'Waarom heb je tegen de dokter gelogen dat ik vertrokken was?'

Rhona kwam de kamer binnen. Ik draaide mijn hoofd om en keek naar haar voeten en toen naar haar gezicht.

'Je had weg moeten gaan toen ik het je zei. Nu zul je meewerken of je het leuk vindt of niet.' Ze glimlachte. 'Heeft mijn moeder je wel eens verteld dat ze me ooit drie dagen opgesloten hield? Ik kreeg moeilijkheden met de politie toen ik amper elf was, en ze was zo kwaad en beschaamd dat ze besloot me te laten ervaren hoe het was om in de gevangenis te zitten of zo. Waarschijnlijk dacht ze dat de gevangenis ergens in een derdewereldland was. Ze zocht een van haar antiquiteiten op, een po. en gaf" me een rol wc-papier, water, en dat was alles. Leuke moeder, hè?'

'Je zult het ongetwijfeld verdiend hebben,' zei ik terwijl ik op de grond lag te kronkelen. Het snoer zal zo strak, dat ik bang was dat het bloed naar mijn handen zou worden afgeknepen. Skeeter haalde zijn knie weg en stond op. Ik ging op mijn zij liggen.

'O, ja, ik had het verdiend. April. Net zoals jij dit verdient.'

'Jullie zullen hierdoor in grote moeilijkheden raken. Jullie kunnen me beter laten gaan.'

'Zodra ik heb wat ik wil, zullen we je laten gaan,' zei Rhona. 'We zullen je zelfs de deur uitschoppen en als je naar de politie gaal of naar wie dan ook, zullen we ze vertellen dat we je met Echo in bed hebben betrapt terwijl je allerlei verdorven dingen met haar deed.' Ze draaide zich om naar Skeeter, die met een voldaan, sadistisch lachje op me neerkeek.

'Ja, ik weet zeker dat Rhona die ook wel kan,' zei hij.

'Laat dat nou maar, Skeeter. Ga met haar auto naar Bill. Zeg dat hij hem voor ons moet bewaren en leg het hem uit van het geld. Als Trevor vandaag terugkomt van waar hij ook naartoe is, zal ik hem vertellen dat ze vertrokken is om bij haar zus te gaan wonen. We zullen Echo hetzelfde vertellen. Ze zal haar niet te zien krijgen en horen doet ze haar natuurlijk ook niet.'

'Uitstekend plan, Rhona,' zei Skeeter vol bewondering, alsof ze een geneesmiddel voor kanker had ontdekt.

'Pak een sok of zo en knevel haar, zodat ze niet zo hard kan gaan schreeuwen dat Trevor haar hoort.'

Ik overwoog of ik hun de waarheid zou vertellen, om niet te worden gekneveld, maar ik was bang ze te laten weten hoe weinig ze in feite te duchten hadden en daardoor hun zelfvertrouwen nog te vergroten.

'Niemand zal je geloven als je zegt dat ik vertrokken ben, zeker mevrouw Westington niet.'

'O, dat zal ze heus wel doen als ik haar vertel wat we van mevrouw Monahan hebben gehoord en dat jij. toen we je ermee confronteerden, als een haas de benen nam omdat je je te veel schaamde. Ze zal erg teleurgesteld zijn. Met haar gezondheidsproblemen zal het voor mij gemakkelijker zijn om de zorg voor Echo over te nemen, dat weel ze ook wel. Ik zal haar zeggen dat ze moet tekenen wal ik wil dat ze tekent, want dat we anders met Echo vertrekken en ze haar nooit meer zal zien. Wat denk je dat ze dan doet? Denk je dat ze dan nog zo hautain zal zijn om er "NEE" op te schrijven?'

'Hoe kun je zo doen tegenover je eigen moeder ?'

'Wat mij betreft is ze nooit een echte moeder voor me geweest, dus begin daar maar niet over. En raad eens wat ik gisteren in haar kamer zag? Jawel, dezelfde oude po. Goed, hè? Dan hoefje het niet in je broek te doen.'

Ze keek om zich heen. 'Zoek iets om haar voeten te binden, Skeeter, en zet haar dan in de kast en doe de deur dicht. Ik zal de po voor haar brengen.'

'Hoe moet ik die gebruiken als mijn handen gebonden zijn ?'

'Geen probleem. Skeeter, wees zo vriendelijk haar spijkerbroek en slipje uit te trekken, zodat ze alleen maar op de po hoeft te gaan zitten om te pissen. En doe het snel en verder niks,' voegde ze eraan toe. 'Ik wil dat je hier verdwenen bent met haar auto voordat Trevor terugkomt.'

'Ik zal het meteen doen.' zei hij.

Ze glimlachte alsof hij haar een grote gunst bewees.

'We doen de deur dicht, maar je schiet er niks mee op als je ertegen bonkt of trapt, want die arme Echo kan je toch niet horen. Ik raad je aan zoveel mogelijk mee te werken, anders maak je het jezelf alleen maar moeilijker, begrepen?' Haar ogen verkilden en haar lippen verstrakten. Ze keek naar Skeeter. 'Knevel haar eerst,' besloot ze. 'Ik wil die praatjes van haar niet meer horen. Als we terugkomen zal ik haar wat water brengen. Ik kleed me aan en ga naar het ziekenhuis om die lieve ouwe mam van me het nieuws te vertellen.' Met die woorden ging ze weg.

Hij zocht in een van de laden en vond een paar sokken. Ik schudde mijn hoofd en probeerde me van hem af te duwen, maar hij pakte mijn enkels beet, ging schrijlings op me zitten en legde de sok tegen mijn mond. Ik kneep mijn lippen op elkaar.

'Rhona zal het niet leuk vinden als je zo tegenstribbelt,' zei hij. 'Ze is heel fantasievol en slim. Ze kan ergere en pijnlijkere dingen voor je verzinnen.'

Hij greep mijn kaak tussen zijn vingers en duim en kneep hard. Het deed zo'n pijn, dat ik mijn verzet moest opgeven. Zodra mijn mond een klein eindje openging, stopte hij de sok erin en bond toen een ceintuur om mijn gezicht, zodat ik hem niet kon uitspuwen. Ik kreeg bijna geen adem meer en begon in paniek te raken.

'Ontspan je, dan is het minder erg,' zei hij. 'Als je worstelt, maak je het alleen maar erger voor jezelf. Ik weet het. Een vrouw die ik in New Orleans had leren kennen heeft eens iets dergelijks met mij gedaan, maar ik vond het prettig.'

Hij begon mijn spijkerbroek uit te trekken. Ik probeerde het hem moeilijk te maken door te kronkelen en te draaien, maar hij ging op mijn enkels zitten trok tegelijk mijn spijkerbroek en slipje omlaag tot onder mijn knieën. Toen stond hij op en trok mijn schoenen uit en daarna mijn spijkerbroek en slipje. Hij smeet ze door de kamer en bleef glimlachend naar me staan kijken.

ik mag dat buikje van je wel,' zei hij. 'Maakt me geil.'

Hij pakte nog een ceintuur en bond die om mijn enkels. Toen tilde hij me op onder mijn oksels en sleepte me naar de kast. Hij haalde er kleren uit om ruimte voor me te maken. Ik probeerde wanhopig te beletten dat hij me in de kast duwde, maar het was een hopeloze taak met gebonden handen en voeten.

'Ik kom terug,' zei hij glimlachend voor hij de deur dichtdeed.

Ik probeerde met mijn tong de sok naar buiten te duwen. Ik slaagde erin een klein beetje meer ruimte te krijgen om adem te halen, maar kreeg hem er niet ver genoeg uit om geluid te kunnen maken. De ceintuur zat te strak om mijn gezicht. Wie zou het trouwens moeten horen? Ik liet me moedeloos op mijn zij vallen. De tranen uit mijn linkeroog rolden over de brug van mijn neus en voegden zich bij de tranen uit mijn rechteroog. Ik worstelde met het snoer om mijn polsen. Het ging iets losser zitten maar niet voldoende om mijn handen te bevrijden en het deed vreselijke pijn als ik eraan trok en duwde, omdat de huid van mijn polsen was geschaafd. Hulpeloos staarde ik naar het streepje licht onder de deur.

Plotseling werd die opengegooid en Rhona. die zich inmiddels had aangekleed, stond met de po in haar hand voor me.

'Alsjeblieft, schat. Probeer hem niet te gauw vol te maken. Ik zal mijn moeder je spijt betuigen. Ze zal heel erg teleurgesteld zijn.'

Ik gilde achter de knevel. Ik vond mijn eigen situatie verschrikkelijk, maar mijn gedachten waren bij die arme mevrouw Westington. Ze zou het waarschijnlijk geloven en erg depressief worden. Ze was een te trotse en onafhankelijke vrouw om op zo'n manier te worden bedrogen. Het zou haar hart breken, maar onder de omstandigheden zou ze weinig kunnen doen. Ze zou ook niet begrijpen waarom Trevor niet kwam. Ik had nog niet de kans gehad haar te vertellen dat zijn moeder was gestorven. Ze zou zich volkomen in de steek gelaten voelen.

En Echo? Wat zou zij denken als ze haar vertelden dat ik vertrokken was? Hoe eenzaam en verloren zou ze zich straks voelen? En ik kon niets doen. Het is ironisch dat als iemand je zulke vreselijke dingen heeft aangedaan, je zo weerloos heeft gemaakt, zo machteloos om ook maar iets te doen om jezelf te helpen, je ten slotte jezelf meer gaat haten dan hen.

Waarom had ik dit of iets dergelijks niet voorzien ? Waarom had ik ze na gisteravond nog langer verdragen? Waarom had ik Echo niet gewoon meegenomen en was ik samen met haar het huis uit gevlucht zolang ik nog de kans had ? Ik had me zelf in de val laten lokken. Ik was stom geweest en ikzelf was mijn ergste vijand, en door mij zouden andere mensen moeten lijden, mensen die het niet verdienden. Ik verdronk in zelfverachting.

Met alle kracht waarover ik beschikte schreeuwde ik en rukte aan de banden rond mijn polsen en voeten. Mijn gesmoorde kreet stierf geluidloos weg en ik zakte ineen na de inspanning. Ik sloot mijn ogen en liet me achterovervallen, keek omhoog naar het plafond van de kast en luisterde ingespannen. Echo zou nu wel rondhollen om mij te zoeken. Zouden ze haar hier laten? Zou ze zien dal Skeeter in mijn auto wegreed?

Ik meende haar te horen roepen en toen hoorde ik de deur van de logeerkamer opengaan. Ook al wist ik dat ze me niet kon horen, toch gilde ik zo hard ik kon. De sok smoorde het gegil en liet het weergalmen in mijn hoofd. Ik leunde achterover en trapte met mijn voeten tegen de wand van de kast. Ik wachtte, hoopte dal ze op de een of andere manier zou voelen dat ik hier lag, maar ik hoorde niets. Het werd doodstil in huis. Ik veronderstelde dat Echo naar buiten was gegaan om Trevor te zoeken. Ze zou ontdekken dat hij ook verdwenen was en beseffen dat ze alleen was, zonder enig idee waarom of hoe lang.

Mijn maag kromp ineen van frustratie en toen sloeg mijn verbeelding op hol. Ik kreeg een visioen van de ziekenhuiskamer en Rhona die haar act opvoerde, uitlegde waarom ik vertrokken was.

Ze zou elk detail overdrijven en weerzin weten te wekken als ze haar vertelde wat Tyler zijn moeder over mij verteld had. Als ze mevrouw Westington te veel ergerde en haar overstuur maakte, zou haar bloeddruk stijgen en misschien zelfs een hartaanval veroorzaken, die haar dood zou kunnen betekenen. Ik hoopte dat de dokter en de verpleegsters Rhona zouden beletten dat te doen, maar hoe konden ze weten wat ze van plan was? Ze zouden natuurlijk denken dat Rhona als haar dochter het recht had met haar moeder te spreken.

Ik sloot mijn ogen en, zuiver als een manier om frustratie en pijn te vermijden, dwong ik me te slapen. Ik dommelde inderdaad in, droomde dat ik weer bij oom Palaver was en we op een brede snelweg reden. De klassieke muziek waarvan hij hield, speelde, en hij praatte tegen me en vertelde me het ene verhaal na het andere over zijn ervaringen tijdens zijn reizen. Ik zag mezelf lachen, zo blij was ik dat ik bij hem was.

Toen dacht ik aan mijn moeder en vader en Brenda en aan de tijd toen we allemaal bij elkaar waren en ik aan de zijlijn zat met mijn moeder en naar Brenda en papa keek. die basketbal speelden op onze oprijlaan. In mijn herinnering was Brenda pas veertien. Ze deed heel erg haar best. Papa keek nu en dan even naar ons, onder de indruk van haar spel. Ze was zo snel en lenig, dat hij moeite had haar bij te houden.

'Ho!' riep hij, met zijn hand tegen zijn zij gedrukt. 'Je wilt me toch niet dood hebben?'

Moeder lachte. Papa sloeg zijn arm om Brenda's schouders en schudde haar liefdevol heen en weer. Ik wilde zo graag dat hij dat ook met mij zou doen en een tijdlang, als niemand erop lette, ging ik in mijn eentje naar de oprijlaan om te oefenen, maar ik werd nooit goed genoeg. Ik was een onhandige kluns en na een tijdje voelde ik me te ontmoedigd om ermee door te gaan. Ik zou een andere manier moeten vinden om me met zoveel liefde en bewondering door mijn vader te laten omhelzen. Zou ik die ooit vinden?

Ik kon niet op mijn horloge of naar buiten kijken, dus had ik geen idee hoeveel tijd er verstreken was toen ik ontwaakte uit mijn slaap en dromen. Ik luisterde ingespannen. Ik meende Echo te horen snikken in haar kamer, maar besefte toen dat ik mijn eigen gesnik hoorde. Ik moest plassen in de po. Het was moeilijk om erop te gaan zitten zonder hem omver te gooien, maar het lukte me en toen draai - de ik me om en staarde naar de achterwand van de kast. Eindelijk hoorde ik zware voetstappen en de kastdeur ging open. Ik keek op en zag Rhona met een kan water. Ze glimlachte en knielde naast me, zette de kan op de grond en maakte de ceintuur los. Zodra mijn mond vrij was, haalde ik diep en gretig adem.

'Nou, je zal blij zijn te horen dat moeder wil meewerken. In tegenstelling tot watje verwachtte, geloofde ze het hele verhaal, vooral toen ik vertelde over je liefdesaffaire met de vriendin van je zus. Ze laat ook de pacemaker inbrengen, maar pas over een paar dagen. De dokter wil het op dit moment nog niet doen. Hij zegt dat haar bloeddruk weer gestegen is. Ik vraag me af hoe dal komt.'

Ze schonk een glas water voor me in en bracht dat naar mijn mond. Ik wilde niets van haar aannemen. Ik had het in haar gezicht willen spuwen, maar mijn keel voelde verschroeid aan door de dorst. Ik slikte het snel door omdat ze geen geduld had en het te vlug naar binnen goot. Ik kokhalsde en ze moest stoppen.

'Ik heb er eens over nagedacht,' zei ze, 'maar feitelijk bewijs ik je een grote dienst. Ik geef je niets te eten, dus zul je zeker een paar kilo afvallen. Ik zal je hier een tijdje langer moeten houden. Het zal tot morgen duren voor moeder de nodige papieren heeft gekregen die ze moet tekenen en dan kom ik terug en laatje vrij. Tenminste, als je een brave meid bent.'

'En Echo?' vroeg ik.

'Echo? Als ik weg ben en moeder komt thuis, als ze thuiskomt, kan ze haar naar die school sturen of een andere school voor gehandicapte kinderen. Iedereen zal blij zijn, behalve moeder misschien.

'Ik zie dat Trevor nog niet terug is. Waar is hij? Ik wil niet dat hij hier komt op zoek naar jou, want dan zou het nog weieens een stuk onaangenamer kunnen worden.'

'Zijn moeder is gestorven,' bekende ik. Het had geen zin het nog langer geheim te houden. Ze was er zo van overtuigd dat haar plan succes had en ik wilde niet dal ze Echo iets aandeed. Het nieuws verbaasde haar.

'Heus? Je bedoelt dat hij naar een begrafenis is?'

'Ja.'

'Dat is geweldig. Waarom heb je dat niet eerder gezegd? Hoe lang blijft hij weg?'

'Hij zei een paar dagen.'

'Nou, is dat niet attent van zijn moeder, om op dit moment dood te gaan? Het zal nu allemaal van een leien dakje gaan.'

Ze pakte de sok op om hem weer in mijn mond te stoppen.

'Wacht,' zei ik. 'Trevor is er niet. Niemand kan me horen als ik schreeuw. Doe die sok alsjeblieft niet meer in mijn mond. Dan krijg ik bijna geen adem.'

Ze aarzelde en keek me toen achterdochtig, met schuin geheven hoofd aan. 'En als je tegen me liegt over Trevor ? Als je het allemaal verzint zodat ik dat ding niet in je mond stop en jij zo hard kunt schreeuwen dat hij je hoort?'

ik lieg niet. Alsjeblieft. Bel hel tehuis waar zijn moeder woonde als je me niet gelooft.'

'Hoe moet ik welen waar dal is?'

'Phoenix, Arizona.'

'Hoe heet dat tehuis?'

'Dat weet ik niet, maar je kunt er vast wel achter komen. Hij heeft me het telefoonnummer van zijn neef gegeven. Dat zit in mijn spijkerbroek. Bel hem maar.'

'O, ja, ik ga me al die rompslomp op mijn hals halen, alleen om het jou wal comfortabeler te maken, en denk je niet dat hij zich zal afvragen waarom ik bel?'

'Alsjeblieft. Ik lieg echt niet.'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik kan geen risico nemen. Als hij vanavond nog niet terug is, zal ik die sok misschien weglaten. Doe je mond open.'

'Nee,' zei ik.

'Wil je dat ik Skeeter vraag om het te doen? Hij zal niet alleen een sok in je stoppen.'

'Toe nou,' smeekte ik. ik zal niks doen. Wat zou ik trouwens kunnen doen?'

'Doe open.' Ze hield de sok bij mijn lippen.

Ik zag Skeeter in de deuropening staan. 'Wat doe je?' vroeg hij aan Rhona. 'Het kind vraagt naar jou en wil alles over haar weten, geloof ik. Moeilijk te zeggen wat ze bedoelt, maar ik neem aan datje niet wilt dat ze hierboven komt.'

'April?' zei Rhona. 'Moet ik het doen of Skeeter?'

Ik deed mijn mond open.

'Wijder.' zei ze, en ik gehoorzaamde. Ze stopte de sok erin en

bond de ceintuur weer om mijn gezicht. Toen stond ze op. liep de kast uit en sloot de deur. Ik hoorde Skeeter lachen en hen weglopen. De deur van de slaapkamer viel dicht.

Mijn lichaam deed zo'n pijn van het draaien en kronkelen, dat ik kreunend heen en weer wiegde. Toen probeerde ik te gaan staan door mijn rug tegen de muur te persen en me omhoog te duwen, maar mijn enkels waren te dicht bij elkaar gebonden. Ik viel om, en kwam met mijn schouder hard op de grond terecht. Ik gooide ook bijna de po om. Naar ik schatte meer dan een uur of zo later ging de deur weer open en Rhona knielde op de grond om de knevel te verwijderen.

'Raad eens,' zei ze. 'Blijkbaar heeft Trevor het toch iemand verteld van zijn moeder, een van zijn wijnklanten, die langskwam om een condoleantie achter te laten. Ik beloofde die door te zullen geven zodra ik de kans kreeg. Ik zal je nog wat water geven en dat is het dan voor vandaag. Ik heb te veel te doen nu jij er niet bent om te helpen met het eten. Echo is blijkbaar erg verwend en er zijn een hoop dingen die ze niet wil eten. Voor mijn part lijdt ze honger. Dan leert ze die arrogante maniertjes wel af. Toe dan, drink op, anders krijg je niet meer.'

Ik dronk.

'Nog een beetje alsjeblieft,' zei ik, toen ze het glas wegnam. Ze bracht het glas weer naar mijn lippen en dwong me deze keer te kokhalzen.

'Je moet niet te veel drinken, anders maak je de po te vol en ik ben niet van plan die voor je te legen. Dat mag je zelf doen voor je weggaat. Honger?'

'Nee.'

'Mooi. Je mag me later een bedankje sturen voor alle kilo's die je bent afgevallen.' Ze keek naar de sok, wilde hem pakken, maar bedacht zich toen. 'Omdat je je zo netjes gedragen hebt, zal ik hem niet meer in je mond stoppen. Als ik ook maar een piep van je hoor, stuur ik Skeeter om hem weer in je strot te duwen, begrepen? Nou?'

'Ja.'

'Je hoort te zeggen: ja, dank je. Heeft je moeder je geen manieren geleerd, zoals mijn moeder mij heeft geleerd?'

'Ja, dank je,' zei ik haastig.

'Heel goed. Zie je wel, we kunnen best beleefd tegen elkaar zijn als we ons best doen.' Ze glimlachte en stond op. 'Ik zal je morgenochtend nog wat water geven voordat ik naar mijn advocaat ga om de nieuwe papieren te halen die moeder moet tekenen. Ik vraag nu meer dan de eerste keer, want ze heeft zich niet goed gedragen en nu moet ze een boete betalen.'

Ik staarde haar alleen maar aan.

'Op een dag zul je me dankbaar zijn. Geloof me, je zou niet je hele leven hier willen doorbrengen. Slaap lekker.' Ze deed de kastdeur weer dicht.

Ik kon niet tegen de duisternis. Ik deed mijn ogen dicht en wenste dat ik dood was. Als dit alles voorbij was, hoe kon ik mevrouw Westington dan onder ogen komen in de wetenschap dat ik degene was die haar in deze afschuwelijke situatie had gebracht? Ik wist zeker dat ze me erom zou haten, ook al zou ze net doen alsof het niet zo was, en ook Trevor zou diep teleurgesteld zijn in me omdat ik zoveel voor hem geheim had gehouden. Als dit ooit is afgelopen, dacht ik. ga ik weg. Ik stap in mijn auto en rij zo snel mogelijk weg. Wat Rhona mevrouw Westington over mij had verteld, zou best eens waarheid kunnen worden.

Ik viel met tussenpozen in slaap. Eén keer toen ik wakker werd, voelde ik me erg duizelig. Het leek of mijn lichaam rondtolde in de ruimte. Ik was zo zwak en moe, dat ik weinig kon beginnen tegen de knellende banden. Ik voelde me wegzinken in een wereld van hallucinatie. Er flitsten felle kleuren voor mijn ogen, zelfs als ik ze opendeed. De stilte, de duisternis en de verschrikkelijk kleine ruimte waarin ik me nauwelijks kon bewegen, maakten dat ik door allerlei tunnels leek te zwerven.

Ik schoof over de vloer van de kast en legde mijn oor tegen de achterwand. Was hel mijn verbeelding of hoorde ik iemand fluisteren aan de andere kant?

'Ik vind het hier niet prettig,' hoorde ik. 'Waarom heb je me hierin gezet?'

O. mijn hemel, dacht ik. het is Destiny. Ik was vergeten dat ik haar in Echo's kast had verborgen en de deur had dichtgedaan. Ze bevond zich in ongeveer dezelfde situatie als ik.

'Destiny? Ben jij het?'

'Ja. Waar ben je?'

ik zit ook in een kast. Ze hebben me vastgebonden en erin gezet.'

'Tja, hoe kan ik je helpen? Hoe kom ik hieruit? Echo kan me niet horen als ik schreeuw.'

'Ik weel het niet,' zei ik snikkend. 'Het spijt me. Ik had er heter over na moeten denken.'

'Inderdaad. En wat ga je nu doen?'

'Ik weet het niet.'

'Zeg dat toch niet voortdurend. Denk na.'

'Dat probeer ik. Maar ik ben zo moe en mijn lichaam doet overal pijn.'

'Denk nou eens niet aldoor uitsluitend aan jezelf. Bedenk liever eens hoe het is voor mij en voor Echo.'

'Daar héb ik aan gedacht. Maar het is pijnlijk om daaraan te denken. Ik weet dat het mijn schuld is. Ik weet het.'

'Het is niet helemaal jouw schuld, maar je hebt het hun wél gemakkelijk gemaakt. Je had Trevor meer moeten vertellen. Je had hem in vertrouwen moeten nemen. Je zult moeten leren om goede mensen meer te vertrouwen en je niet meer zo te schamen.'

'Ik weet het.'

Plotseling werd de kastdeur opengegooid. Het licht uit de slaapkamer verblindde me. Ik knipperde met mijn ogen en keek op. Skeeler stond spiernaakt voor me.

'Met wie praatje verdomme?' vroeg hij. Ik zag hem wankelen en besefte dat hij weer dronken was. 'Is ze hier bij je ?' Hij boog zich naar voren en duwde de kleren die er nog hingen weg. 'Je bent gek. Je praat tegen jezelf.'

'Maak me alsjeblieft los en laat me eruit; smeekte ik.

'O, ja. Rhona vilt me levend als ik dat doe. Je lijkt het overigens goed te maken.'

Hij keek op me neer en glimlachte toen, keek achterom naar de deur en hurkte op de grond. Hij bracht zijn gezicht zo dicht bij het mijne dat ik de whisky en het zweet kon ruiken. Ik werd er misselijk van. Hij likte met zijn tong over zijn lippen. Paniek maakte zich van me meester en klemde zich als twee gigantische handen om mijn ribben en maakte hel me steeds moeilijker om adem te halen.

'Ik dacht aan gisteravond en hoe teleurgesteld je je moet hebben gevoeld,' zei hij.

'Ik was niet teleurgesteld. Ik walgde van je. Nel als nu. Ga weg.'

'Je vroeg me net of ik je wilde helpen. Je weet niet watje wilt, hè?'

'Jawel. Ik vroeg je om me los te maken. Dat was alles.'

'Weetje, ik heb een theorie over lesbiennes. Ze weten niet wat ze missen omdat ze het nooit gehad hebben. Heb ik gelijk of heb ik gelijk?'

Hij prikte met zijn rechterwijsvinger in mijn maag en ik week zover mogelijk achteruit. Toen pakte hij mijn buik met duim en wijsvinger beet en kneep tot ik het uitschreeuwde.

'Hé, hou je mond, jij. Je maakt Rhona wakker en dan heb je de poppen aan het dansen.' Hij keek weer achterom naar de deur.

'Laat me met rust.'

'Dat zou stom zijn en jij zou een mooie kans missen,' zei hij lachend.

Instinctief ging ik zover mogelijk bij hem vandaan door mijn lichaam te draaien en te wentelen, tot ik tegen de kastwand lag. Hij pakte mijn enkels beet en trok me terug. Ik begon te schreeuwen maar zweeg toen ik zijn blik naar de sok zag gaan.

'Als je nog eens schreeuwt, stop ik die diep in je strot,' dreigde hij.

'Laat me alsjeblieft met rust.'

'Hel druist tegen mijn geloof in een kans voorbij te laten gaan om een jonge vrouw te bevredigen.'

Hij draaide me nog verder om en legde toen zijn armen om mijn dijen en tilde me op terwijl hij dichterbij kwam. Ik kon weinig verzet plegen. Het gaat gebeuren, dacht ik. Wat had het voor zin om te schreeuwen? Wie zou me helpen? Het enige wat ik kan doen is mijn ogen sluiten en proberen mijn geest ervoor af te sluiten, me misschien verbeelden dat ik ergens anders ben, ergens waar het goed toeven is. Mijn zwijgen en het ontbreken van zelfs maar het geringste verzet moedigden hem alleen maar aan.

'Zo mag ik hel zien. Je begint het te snappen,' zei hij. 'Het zal een openbaring voor je zijn. Je zult het nooit vergeten.'

Waar had ik dat eerder gehoord?

Ik voelde zijn harde lid tegen me bewegen en keek naar hem, naar de manier waarop hij zijn hoofd achterover wierp, zijn ogen gesloten, zijn mond enigszins geopend en even, heel even, was ik nieuwsgierig hoeveel genot hij verwachtte te zullen hebben, zelfs al was ik onwillig. Ik bedacht dat hij dit met elke willekeurige vrouw zou kunnen doen. dat emoties, genegenheid, liefde, hem niet interesseerden.

Rhona betekende waarschijnlijk ook niet veel voor hem. Hij bleef bij haar om wat ze beloofde en wat hij dacht er voor zichzelf uit te kunnen halen. Uiteindelijk deed het er minder toe of je homo of hetero was dan met wie je was en waar je met hem of met haar was. Alles wat we in ons leven deden kon van weinig of geen betekenis zijn - en dat was, dacht ik, een goede beschrijving van Skeeter - of als we ons werkelijk inzetten, ons vertrouwen en onze liefde investeerden in een ander, een diepe, zinvolle betekenis hebben die je leven lang bleef bestaan.

Was het te laat voor mij? Zou ik net zo worden als hij? Nel als Rhona? Zou wat hij op het punt stond te doen mijn kans op echt geluk vernietigen? Was dat wat hij me zou ontnemen? Of was ik het al kwijtgeraakt tijdens die reis die me naar dit afgrijselijke moment had gevoerd ?

'NEE!' gilde ik, ondanks zijn dreigement wat hij zou doen als ik me niet stilhield. 'NEE!' gilde ik voor mijzelf, mijn dromen en hoop, mijn geloof in alles wat mogelijk en goed was in dit leven.

Mijn gil verraste hem. Hij had gedacht dat ik me volledig had overgegeven. Mijn geschreeuw deed hem even aarzelen, een aarzeling die snel overging in woede, maar voor hij verder iets kon doen, hoorden we allebei een afgrijselijke, schrille kreet. Hij draaide zich op zijn zij en ik kon duidelijk de deuropening zien van de slaapkamer. Echo stond daar met haar handen op haar oren. alsof ze haar eigen wanhopige schreeuw kon horen die opsteeg uit haar diepe angst, instinctief en rauw.

Een ogenblik later verscheen Rhona vlak achter haar. Ze keek naar ons met een van woede vertrokken gezicht, wijd opengesperde ogen en omlaag getrokken mondhoeken.

'Skeeter!' schreeuwde ze. 'Verdomde idioot die je bent. Stommeling. Kijk nou eens watje hebt gedaan.'

'Hè?' zei hij, alsof hij had geslaapwandeld en zojuist wakker was geworden. Hij keek naar mij en toen naar Echo, die zwijgend, met open mond, haar handen op haar oren en gespannen halsspieren bleef staan. Het gaf ons allemaal het gevoel dat wij degenen waren die doof waren en wij haar niet konden horen.

'Nu weet ze dat April nog hier is, en ze heeft gezien wat jij doet en wat wij hebben gedaan.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb niet... hoe kon ze die gil horen?' vroeg hij, alsof hij op de een of andere manier bedrogen was, alsof iemand een van de regels had overtreden.

'Wat doet dat er nu nog toe, eikel? Waarom ben je hier? Waarom moest je dit zo nodig doen ? We hebben ons doel bijna bereikt.'

'Shit,' was alles wat hij kon uitbrengen. Hij zwaaide naar haar en kwam strompelend overeind.

Echo keek hem verward en doodsbang aan en richtte haar blik toen op mij. Ik probeerde me om te draaien, zodat ik niet zo blootgesteld was. Ik kon me precies voorstellen wat een angstaanjagende indruk ik op haar moest maken. Rhona pakte Echo bij haar schouders en duwde haar verder de slaapkamer in, dwong haar op het bed te gaan zitten met haar rug naar mij gekeerd.

'Blijf daar!' zei ze, met haar vinger naar Echo wijzend. 'Blijf!'

'Ze is geen hond.' mompelde ik.

'Hou jij je mond,' zei Rhona. 'Waarom sta je daar nog, Skeeter? Trek wat aan terwijl ik nadenk. Schiet op!' schreeuwde ze en wees naar de deur.

Hij liep de kamer uit, kennelijk snel ontnuchterd.

'Luister goed naar me, jij,' zei Rhona, die dichter naar me toeliep. 'Dit maakt geen enkel verschil, begrijp je?' Ik kon de raderen in haar hoofd bijna zien draaien terwijl ze al pratend nadacht. 'Niemand zal geloven wat ze hun vertelt nadat wij hebben beschreven hoe je haar hebt verleid. Natuurlijk zou ze alles zeggen wat jij wilt dat ze zegt. Dat zou iedereen beseffen. Je zult haar alleen maar een afgrijselijke beproeving laten doormaken.'

'Ze is je eigen dochter,' zei ik, alsof ze daaraan herinnerd moest worden. 'Jij bent degene die haar een afgrijselijke beproeving laat doormaken, niet ik.'

'Je zult het voor jullie allebei nog erger maken.' antwoordde ze, niet in het minst uit het veld geslagen.

Skeeter kwam terug in zijn ondergoed en een T-shirt. Hij stond erbij als een berouwvolle kleine jongen, zijn hoofd licht gebogen, wachtend tot Rhona hem zou bestraffen of gratie verlenen. Ze keek naar hem, naar Echo en naar mij.

'Goed, we zullen het volgende doen,' begon ze. 'Jij en Echo blijven in deze kamer tot we morgen terugkomen uil het ziekenhuis. Skeeter, spijker die deur dicht, bind de deurknop vast, doe wat er gedaan moet worden.'

Hij knikte, blij dat hij iets te doen had gekregen om zijn berouw te tonen.

'En zij?' vroeg hij, met een knikje naar mij. 'Echo zou haar los kunnen maken terwijl wij weg zijn. Ik bedoel, ik zal zorgen dat die deur zo goed dicht is dat hij alleen met een tank open te krijgen is, maar toch, ze kunnen naar het raam gaan en beginnen te schreeuwen of zoiets. Ik zou dat natuurlijk ook wel kunnen dichtspijkeren, maar ze zouden het glas kunnen breken en opschudding veroorzaken.'

Ze dacht na, knikte en draaide zich om naar Echo. 'We zullen haar dus moeten vastbinden, zodat ze April niet kan bevrijden.'

'Nee. alsjeblieft, doe haar dat niet aan. Ze is al zo bang.'

'Het zal haar geen kwaad doen om een paar uur stil te liggen.'

'Ik beloof je dat ik niet uit het raam zal schreeuwen. We zullen niet proberen te ontsnappen.'

Rhona trok haar wenkbrauwen op. 'Schatje. de laatste keer dat ik in beloftes geloofde, geloofde ik in Sinterklaas, en je weet wat dat waard is. Skeeler, haal iets dat ik kan gebruiken.'

'Nee, doe dat niet,' smeekte ik.

Skeeter draaide zich om en haastte zich de kamer uit.

Rhona liep naar de kast, tilde haar voet op om me erin te duwen en deed de deur achter me dicht.

'Hoe kun jij jezelf een moeder noemen?' schreeuwde ik.

Ze stond nog vlak voorde deur. Ze bracht haar lippen bij de smalle opening. 'Dat heb ik nooit gedaan,' zei ze.