***

12. Een tik van de molen

Ik nam de papieren van Rhona aan.

'Ze luistert toch niet naar me. Ik ben maar een gast hier. Ik heb het recht niet haar te vertellen wat ze met haar geld moet doen.'

'Ze zal wél naar je luisteren als je haar vertelt dat we beloven te zullen opkrassen. Ik heb gezien hoe ze naar je kijkt. Je bent meer dan een gewone gast. Je bent haar dochter geworden. Je hebt mij vervangen. Ik ben niet jaloers en ik maak me er niet druk om. Beter dat jij hier opgesloten zit dan ik. Doe het nou maar, en doe het goed, schatje, wantje weet wat voor nieuwsbulletins er anders bekend gemaakt worden.'

Ik ging naar buiten naar mijn auto. Trevor moest de voordeur in het oog hebben gehouden, want zodra ik verscheen kwam hij naar me toe.

'Hoe is het? Is alles in orde? Waar ga je naartoe? Waar is Echo?' Hij vuurde de vragen in één adem op me af.

'Ik ga naar mevrouw Westington. Echo is in haar kamer.'

'En?' Hij keek naar de papieren in mijn hand. 'Wat is dat allemaal?'

'Rhona gelooft dat mevrouw Westington naar mij zal luisteren en deze volmacht zal tekenen die Rhona recht geeft op het geld.'

'Waarom gaat ze niet zelf naar haar moeder om het te vragen?'

'Mevrouw Westington heeft al nee gezegd tegen haar. Ze heeft haar advocaat zelfs al gebeld om Rhona de voet dwars te zetten, maar dat weet Rhona nog niet.'

'Je had niet moeten zeggen dat je haar die papieren zou laten zien.'

ik was toch van plan naar haar toe te gaan. Dit is alleen om Rhona te sussen. Zoals je zei, soms kun je beter om de brand heen lopen en het vuur vanzelf uit laten gaan.'

'Ja, maar het bevalt me niks.' Hij keek in de richting van het huis. 'Ze is anders, gemener, slinkser. Ik moet er niet aan denken waar ze overal geweest kan zijn en wat ze allemaal gedaan heeft. Dat ze jou naar haar toe stuurt maakt me wantrouwig.'

'Wees maar niet bang, Trevor. Als ze zich eindelijk realiseren dat ze niets krijgen, gaan ze wel weg.'

Hij keek naar me, dacht even na en schudde toen zijn hoofd. 'Het bevalt me niks,' zei hij en liep toen terug naar de wijnmakerij.

Ik wilde dat ik hem de ware reden kon vertellen waarom ik dit deed. hoe Rhona me chanteerde en Tyler het haar mogelijk had gemaakt, maar ik was bang dal ik de situatie dan nog zou verergeren en we allemaal het slachtoffer zouden worden, vooral Echo. Ik slikte de waarheid in, stapte in mijn auto en reed naar het ziekenhuis.

Toen ik aankwam was mevrouw Westington bezig ruzie te maken met de verpleegster, klaagde over het eten en eiste dat de kok bij haar zou komen zodat ze hem of haar kon leren hoe kip klaargemaakt moest worden en ze geen karton meer hoefde te eten.

'Hou alstublieft op,' zei ik. 'Onmiddellijk.'

Mevrouw Westington sperde haar ogen open, sputterde wat en liet zich toen met over elkaar geslagen armen achterovervallen, pruilend als een kind. Oom Palaver had me verteld dat als mensen ouder worden, ze zich steeds meer als een kind gaan gedragen. Hij noemde het de tweede kindertijd. En dat was wat ik meende op dit moment mee te maken.

De zuster bedankte me en ging weg.

'Je weet toch dat ze je zieker maken in een ziekenhuis, hè?' begon mevrouw Westington zich te verdedigen voordat ik nog een woord kon zeggen. 'Ze voeren je spoelwater. Ze maken je 's nachts op alle mogelijke tijden wakker om te zien of je nog leeft of om je een pil te geven. Ik mag niet eens lopen. Ze hebben een invalide van me gemaakt!'

'U hebt beloofd dat u zich goed zou gedragen. Het enige wat u nu doet is de zaak rekken.'

Ik schudde mijn hoofd en ze wendde even haar ogen af.

'Waar is Echo?'

'Ze was moe en u hebt gelijk dat dit geen goede omgeving voor haar is. Ze is in haar kamer en maakt haar huiswerk.'

Ze keek me van terzijde aan. Haar ogen waren twee spleetjes van wantrouwen. 'Wat heb je in je hand?'

'Uw dochter heeft me gevraagd dit aan u te geven om in overweging te nemen. Zij en Skeeter beloven dat ze onmiddellijk weg zullen gaan als u dit doet. Ik heb ze niets verteld over uw afspraak met uw advocaat.'

'Wat is het precies?'

'Een volmacht, zodat ze het geld kunnen krijgen.'

'Je weet wat je hiermee kunt doen.' Ze staarde me even aan en ging toen verder. 'Hoe hebben ze je zover gekregen dat je me dit geeft? Hebben ze je bedreigd ?'

'Nee, ze hebben me alleen gevraagd hun woordvoerder te zijn,' loog ik.

'Woordvoerder? Dat kind heeft een tik van de molen gehad. Ik zal me nooit bedenken al stuurt ze de gouverneur zelf op me af. Waarom denkt ze dal jij het voor haar zou kunnen? Waarom komt ze niet zelf?'

Ik dacht dat ik voor mevrouw Westington dezelfde logica kon gebruiken als voor Trevor.

'Ik denk dat ze zich vervelen en weg willen. Het enige wat Skeeter doet is eten en drinken en televisiekijken. Rhona krijgt er schoon genoeg van.'

'Dat lijkt me logisch. Ze had het concentratievermogen van een vierjarig kind toen ze wegging. Ik kan me niet voorstellen dat dat verbeterd is.'

Ze boog zich naar haar nachtkastje, trok een la open en haalde er een pen uit. 'Geef me die papieren.'

Zou zij ze tekenen? Ik gaf ze haar en ze schreef een gigantisch NEE op elk blad.

'Daar. Zelfs Rhona zal dat antwoord kunnen begrijpen. Laat me onmiddellijk weten als ze voor moeilijkheden zorgt. April. Ik vertrouw op je.' Het maakte dat ik me nog schuldiger voelde. 'Hoe ging het tijdens het eten?'

Ik ging zitten en beschreef haar wat ik had gemaakt en hoe Skeeter op het eten was aangevallen. Dat amuseerde• haar tenminste. Natuurlijk liet ik achterwege dat Rhona met de steak had gegooid, luidkeels had zitten klagen en Echo schrik had aangejaagd.

ik vind het ontzettend jammer dal Tyler Monahan ons in de steek laat, nog voordat jij je examen hebt gedaan,' zei ze toen ik haar de avond had beschreven.

'Ik denk dat ik dat examen wel haal.'

Ze knikte en glimlachte. 'Dat zie en hoor ik graag - datje optimisme uitstraalt. Ik ben wel oud, maar niet dom. Ik weel dat als we Echo eenmaal goed en wel hebben ondergebracht, jij je eigen weg zal moet gaan, misschien weer terug naar je zus. Wat dan ook. Je moetje leven in eigen hand nemen. April, de juiste weg kiezen. Je hoort niet in een oud huis met alleen een oude dame en een oude man die vergeefs probeert een dode droom nieuw leven in te blazen. Je verdient hel om je eigen dromen waar te maken en niet met ons in de modder te blijven steken. Beloof me datje dat zult doen. April. Ik zeg niet datje geen contact moet houden, maar beloof het me.'

ik beloof het, mevrouw Westington.'

'Goed.' Ze sloot haar ogen. 'Ze geven me iets waar ik moe van word. Ik zal die dokter eens goed onderhanden nemen als hij morgenochtend komt.'

'Ze proberen alleen u te laten rusten en uw bloeddruk te verlagen.'

'Ja, nou ja, je zou denken dat een vrouw van mijn leeftijd niet zoveel bloeddruk meer in zich zou hebben.' Ze glimlachte. 'Zorg goed voor de kleine tot ik hier uitbreek.'

ik zal het doen.'

Ze ging liggen. Ze deed haar best om wakker te blijven, maar na een paar ogenblikken viel ze in slaap. Ik stond langzaam en stilletjes op, trok haar deken recht, pakte toen de papieren op en ging weg. Het liefst zou ik gewoon zijn blijven doorrijden. Angst voor Rhona, vooral als ze zag wat haar moeder met de papieren had gedaan, deed me huiveren. Natuurlijk was mijn grootste angst hoe ze Echo zou behandelen en hoe bang Echo zou zijn als ik niet terugkwam.

Rhona en Skeeler zaten beiden in de zitkamer op me te wachten.

'Kom als de bliksem hier!' riep Rhona zodra ik de voordeur opendeed.

Ik haalde diep adem en ging naar binnen.

'Zet dat af, Skeeter.' beval ze. en hij zette de tv uit. 'Nou? Hoe is het gegaan? Heeft ze getekend? Heb je haar weten te overtuigen?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ze zei dat ze alles heeft gegeven wat ze van plan wasje te geven. Ik kon haar niet op andere gedachten brengen. Ik heb het geprobeerd. Ik heb gezegd dat jullie van plan waren om weg te gaan, maar ze was onvermurwbaar.'

'Onvermurwbaar? Moetje haar horen. Onvermurwbaar. Wat heb je gedaan, een woordenboek gekocht voor je terugkwam?' Ze keek naar de papieren die ik nog vasthield. 'Wat heeft ze daarmee gedaan?'

Ze sprong overeind en rukte ze uit mijn hand. Haar gezicht was vertrokken van woede. 'Moetje dat eens zien, Skeeter!' zei ze furieus en gooide de papieren naar hem toe. Hij raapte er een op, keek ernaar en begon te lachen.

'Ik kan het niet grappig vinden. Skeeler.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ze is je moeder.'

'Bedankt dat je me eraan herinnert.' Ze draaide zich weer naar mij om. 'Je hebt niet erg je best gedaan om haar te overtuigen als ze het lef had zoiets te doen.'

'Ik heb het geprobeerd. Geloof me, ik wil niets liever dan dat je je geld krijgt en weggaat.'

'O, ja? Waarom? Denk je dat jij de rest zal erven als ik er niet meer ben?'

'Nee. Ik blijf hier niet eeuwig.'

'O, nee, daarin heb je zonder meer gelijk. En nu je gefaald hebt in je missie en ik je niet meer nodig heb, kun je morgen je boeltje pakken.'

'Ik ga weg als mevrouw Westington thuiskomt. En probeer niet me te dreigen met al die roddels die je van plan bent over me rond te strooien. Ik heb het haar beloofd, en ik ben van plan die belofte na te komen, hoe dan ook.'

'O. wat aardig van je. Hoor je dat, Skeeter? Ze heeft mijn moeder beloofd dat ze zal blijven.'

'Dat is lief. Vertel eens. April, over lief gesproken, je hebt nooit mijn vraag beantwoord. Waarom hou je meer van meisjes dan van jongens?' Hij stond op van de bank. 'Misschien kan ik je helpen dat te veranderen.' Hij deed een stap naar me toe. 'Als je me de kans geeft, zal ik -'

'Blijf van me af!' gilde ik en holde de kamer uit naar de voordeur. Ik schoot als een pijl uit de boog naar buiten, achtervolgd door zijn wellustige lach.

Trevor stond op de oprijlaan naast zijn truck. Ik bleef staan en beheerste me. Als hij erachter kwam wat er gebeurd was, zou hij naar binnen stormen en met Skeeter op de vuist gaan, vreesde ik.

'Wat is er gebeurd?' vroeg hij.

'Niks. Natuurlijk wilde mevrouw Westington die volmacht niet tekenen en dat heb ik ze verteld. Ze maken zich erg van streek, maar dat doet er niet toe. Ze zullen wel gauw weggaan.'

'Hoe gaat het met haar?'

'Ze klaagt steen en been, zoals gewoonlijk.' Ik vertelde hem niet hoe moe ze eruitzag en was.

'Mooi. En Echo?'

'Goed. Ze slaapt. En wie weet? Nu ze beseffen dat ze bij mevrouw Westington niets kunnen bereiken, gaan ze misschien morgen al weg.'

ik hoop het. Oké. Je weet waar ik ben als je me nodig hebt.'

'Dank je, Trevor.'

Hij ging op weg naar zijn appartement. Ik liep naar de camper en overlegde bij mezelf of ik niet beter daar met Echo mijn intrek kon nemen tol mevrouw Westington terugkwam. Ik kwam in de verleiding er die nacht te blijven slapen. Op het ogenblik leek me dat een stuk comfortabeler en veiliger.

Ik ging naar binnen en nam plaats tegenover Destiny.

'We gaan hier gauw weg,' vertelde ik haar. Toen ik om me heen keek in de camper, leek die plotseling erg somber en deprimerend, niet alleen omdat oom Palaver er niet meer was, maar door alles wal er gebeurd was tussen Tyler en mij. Plaatsen kunnen je net zo van streek brengen als mensen, herinneringen blijven eraan kleven als vliegen op vliegenpapier.

Ik keek verrast op toen er op de deur van de camper geklopt werd.

'Wie is daar?' vroeg ik.

ik ben het,' zei Trevor.

Ik deed gauw de deur open. Ik zag onmiddellijk het verdriet op zijn gezicht. Zijn ogen waren neergeslagen, zijn schouders zakten omlaag.

ik kreeg net een telefoontje. Mijn moeder is overleden. Ik moet naar Phoenix om de begrafenis te regelen.'

'O, Trevor, wat erg.'

'Ze stond al een tijd met één voet in het graf. Ik vind het afschuwelijk om je in deze toestand achter te laten.'

'O, dat is in orde, Trevor. Mevrouw Westington komt binnenkort weer thuis en dan is alles voorbij. Maak je over ons geen zorgen. Ga doen wat je moet doen.'

ik logeer bij een neef van me. Hier.' Hij gaf me een stuk papier. 'Dit is het telefoonnummer. Aarzel niet om me te bellen als je me nodig hebt. Er komen een paar familieleden over uit Houston, de jongste zuster van mijn moeder en haar zoon, dus ik zal misschien twee, drie dagen wegblijven.'

'Doe watje moet doen, Trevor. Kan ik iets voor je doen in de wijn- makerij?'

'Nee, er is niets dringends. Ik ga over een paar minuten weg. Ik rij naar San Francisco en neem daar het vliegtuig. Er is een vroege ochtendverbinding. Wil jij het voor me uitleggen aan mevrouw Westington?'

'Natuurlijk, Trevor. Maak je over ons geen zorgen.' Hij knikte en liep weg.

Ik deed de deur dicht en ging weer tegenover Destiny zitten.

'Je hebt een mooie act opgevoerd voor Trevor,' zei Destiny. 'Dat was heel aardig van je, maar je weet datje diep in je hart doodsbang bent om alleen met die twee in dat huis te zijn als Trevor er niet is.'

'Je hebt gelijk,' zei ik. 'Het wordt tijd datje uit die camper komt, Destiny. Ik moet nu niet alleen zijn.' Ik pakte de afstandsbediening van de pop en droeg haar de camper uit. Natuurlijk verwachtte ik dat Rhona en Skeeter de draak zouden steken met de levensgrote pop, maar dat kon me nu niet meer schelen. Niets wat ze zeiden kon me nog schelen.

Maar gelukkig waren ze al boven in hun kamer toen ik met Destiny binnenkwam. Ik droeg haar naar de logeerkamer en zette haar in een stoel in de hoek. Toen legde ik de afstandsbediening op het tafeltje naast mijn bed. Ik wilde het niet toegeven, maar ik had haar gezelschap nu meer dan ooit nodig, ook al wist ik dat ze maar een pop was. Ik voelde me weer dichter bij oom Palaver. Ze was een lid van de kleine familie die ik bezat.

Ik liep de kamer uit om te zien hoe het met Echo ging. Ze had haar pyjama aangetrokken en was in slaap gevallen met Mr. Panda in haar armen. De lamp op haar nachtkastje brandde nog, dus draaide ik hem uit en keerde terug naar de logeerkamer.

'Ik zal die lakens en kussenslopen verschonen, Destiny,' zei ik.

ik wil niet slapen tussen lakens waarop zij geslapen hebben.'

'Doe dat, ja,' hoorde ik haar zeggen. Ik wist dat het idioot was om via haar mijn gedachten hardop uit te spreken, maar het gaf me het gevoel dat ik gezelschap, een vriendin, had. Mijn situatie was als een magische sleutel waarmee ik een deur kon openen die me mijn oom nog beter deed begrijpen. Nu mevrouw Westington in het ziekenhuis lag en Trevor wegging, voelde ik me eenzaam, misschien net zo eenzaam en verloren als oom Palaver zich had gevoeld.

'Je moet een van je eigen nachthemden aantrekken,' zei Destiny.

'Goed idee.'

Ik vond er een die ik had meegenomen uit de camper en haalde toen een andere deken uit de linnenkast en stapte in bed.

'Het is comfortabeler dan de slaapbank in de camper, maar niet zo mooi als het bed dat ik eerst hier had,' zei ik tegen Destiny. Toen pakte ik de afstandsbediening en liet haar instemmend knikken.

'Dat geloof ik graag,' zei ze. ik vroeg me altijd al af hoe je kon slapen in die benauwde ruimte.'

'Het ging best. Ik voelde me veilig bij oom Palaver.'

ik ook,' zei ze. Ik draaide haar hoofd heen en weer. 'Dit is niet zo'n slechte kamer. Een beetje pittoresk, ouderwets. Hij heeft karakter.'

'Dat zegt mevrouw Westington ook.'

'Ze is een wijze vrouw,' zei Destiny en knikte. Het leek bijna of ze alles al deed en zei voordat ik op de juiste knoppen drukte. Mijn fantasie slaat op hol, dacht ik. Het was alsof ik een magisch paard besteeg en weggaloppeerde uit hel schaduwrijk van de eenzaamheid.

'Ik denk dat ik maar ga slapen.' Ik knipte de kleine lamp op het nachtkastje uit, maar liet de afstandsbediening voor Destiny naast me liggen. Ik vond het gewoon prettig om te weten dat die vlak bij me was, dat ze over me waakte zoals mijn moeder deed toen ik nog heel jong was en een kinderziekte, koorts of uitslag had.

Een tijdlang bleef ik liggen en tuurde in het duister. Dit zal niet lang meer duren, dacht ik. Ik was vol vertrouwen dat wat ik Trevor had verteld, uit zou komen. Rhona zou ontdekken hoe mevrouw Westington haar advocaat ervoor had laten zorgen dat ze nooit iets zou krijgen en ze zou het opgeven en weggaan. Ze had geen enkele belangstelling voor haar kind of voelde zich absoluut niet verantwoordelijk voor haar, en nu Echo binnenkort naar een speciale school zou gaan, zou ze zelfs de schijn van een excuus om te blijven niet kunnen ophouden. En Skeeter zou zich heel gauw gaan vervelen.

Dokter Battie zou snel de juiste medicatie vinden voor mevrouw Westington en dan zou ze thuiskomen. Rhona zou dan weinig meer kunnen doen. Ik wilde tegen haar uitschreeuwen wat ze tegen mij had gezegd: 'Het teken aan de wand'. Haar dagen waren geteld, gereduceerd tot uren, niet die van mij.

Maar toen dacht ik aan wat mevrouw Westington in het ziekenhuis tegen me had gezegd. Natuurlijk had ze gelijk. Ik moest gaan denken aan mijzelf en mijn toekomst. Brenda zou me nu elke dag kunnen bellen en we zouden elkaar ontmoeten en praten over ons leven samen, over haar toekomst en de mijne. Ondanks alles wat er gebeurd was sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien en wat er gebeurd was kort voordat ik wegging, verlangde ik naar onze hereniging. Per slot waren we zussen en zoals Trevor zo graag zei: bloed kruipt waar het niet gaan kan. We konden onszelf niet verloochenen. Eerlijk gezegd, miste ik haar, miste zelfs haar kritiek.

Ik was een ander mens geworden. Dat zou ze meteen doorhebben. Behalve dat ik volwassener was geworden, was ik meer dan ooit vastbesloten om te stoppen met mezelf te verwaarlozen. Ik zou de extra kilo's kwijtraken en langzamerhand meer zelfrespect krijgen. Brenda zou dat waarderen. Ik wist zeker dat we beter dan ooit met elkaar overweg zouden kunnen.

Die gedachten vervulden mijn sombere hart met nieuwe hoop. Mevrouw Westington had gelijk dat optimisme een noodzaak was. Als je alleen de zwarte kant van alles zag, zou je verblind raken door het licht van elke willekeurige belofte en zou je spaarrekening van verwachtingen snel rood staan. Ik kan ons door alles heen helpen, dacht ik, terwijl ik op mijn zij ging liggen en me in de deken wikkelde die ik uit mevrouw Westingtons linnenkast had gehaald. Hij rook naar seringen en dat gaf me een goed gevoel.

Ik kan alles overleven en ik kan ook Echo en Trevor erdoorheen helpen. Het zal goed gaan. De ochtend zou licht brengen en wat Rhona ook zei of hoe ze ook tekeerging, ik zou sterk zijn en het negeren. Ze zou gefrustreerd raken en het opgeven om mij te terroriseren. Mevrouw Westington had gelijk. Rhona zou haar concentratie al snel verliezen.

Ik heette de slaap welkom. Ik had slaap nodig om mijn kracht en energie te herstellen, zoals mevrouw Westington zou zeggen. Ik wilde net zo zelfverzekerd zijn en net zoveel vertrouwen hebben in de toekomst als de vogels die daarbuiten in het donker sliepen. Het zal goed gaan, zong ik in mijzelf alsof het een slaapliedje was. Het zal goed gaan en we zullen weer veilig zijn.

Ik viel algauw in slaap, veel eerder dan ik verwacht had. Er waren pas een paar minuten verstreken toen ik wakker werd omdat de matras naast me inzakte en de deken werd weggetrokken. De geur van whisky drong in mijn neusgaten. Ik verstijfde en had het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen. Ik was doodsbang en durfde me niet om te draaien. Het leek alsof ik uit een nachtmerrie probeerde te ontwaken en. als ik me omdraaide, er juist dieper in zou wegzinken.

Ik voelde iets vochtigs en warms in mijn hals en besefte dat het een tong was die me likte.

'Hoi, April," fluisterde Skeeter.

Hij duwde zijn linkerhand onder mijn linkerzij en legde zijn rechterhand op mijn middel, schoof mijn nachthemd omhoog en bewoog zijn palmen over mijn borsten. Toen rukte hij zo hard aan mijn nachthemd, dat mijn armen omhooggingen, en hij trok het uit. Ik schreeuwde, maar hij legde zijn hand op mijn mond en bracht zijn lippen naar mijn oor.

'Niemand die je wil horen kan je horen.' fluisterde hij. 'Verspil je adem niet.'

'Hou op!'

'Nee, dat meen je niet.' Zijn handen bewogen zich over mijn heupen en tussen mijn benen. Ik probeerde me aan zijn greep te ontworstelen, maar hij was te sterk. De schok van hel voelen van zijn harde lid tussen mijn benen deed me even verstarren.

'Hé, vind je dat prettig?'

'Nee. Alsjeblieft, laat me los.'

'Je fascineert me. April. Je bent het jongste biseksuele meisje dat ik ken. Rhona denkt datje gewoon nog nooit een echte man hebt gehad. Die Chinese jongen is een jan lui. Ik denk dat ze gelijk heeft. Je zult me dankbaar zijn. Ik zal je helpen tot een besluit te komen.'

Ik kronkelde en probeerde hem weg te duwen, maar hij drukte met zijn volle gewicht tegen me aan en ik kon me nauwelijks bewegen.

'Je wilt je toch niet zo tegen me blijven verzetten. April. Dat bederft de ervaring, het genot.'

'Ga van me af!'

'Hé, als ik van je af ga, moet ik ergens anders naartoe en Rhona slaapt. Waar denk je dat ik naartoe zou gaan? Nou?'

Het had het effect van een ijskoud mes dat door mijn hart sneed. Wilde hij daarmee soms zeggen dat hij naar Echo's kamer zou gaan ?

'Alle jonge vrouwen hier hebben ervaring nodig, vind je ook niet?'

'Nee.'

'Natuurlijk wel. Wie zal de eerste zijn?'

'Je bent walgelijk.'

'Dat weetje nog niet, April. Misschien vind je me juist heel lekker. Je hebt gezien hoe ik was met Rhona. Vertel me niet dat jij er niet ook aan dacht, het wilde. Rhona zei datje een hele lijd naar ons hebt staan kijken.'

'Dat is niet waar! En ik wil jou niet. Je bent weerzinwekkend.'

Hij lachte.

'Hou op!' Ik probeerde hem met mijn elleboog weg te duwen.

'Rustig maar. Dit wordt de ervaring van je leven en als je een lieve meid bent, zal ik je helpen met Rhona en haar beletten je weg te jagen, maar dan moetje wel lief voor me zijn. Hmm,een heleboel om vast te grijpen. Dat is prettig.' Zijn hand bewoog zich over mijn zij, mijn buik, en hij wilde me omdraaien. Ik probeerde me ertegen te verzetten, maar hij was te sterk en legde zijn been over me heen terwijl hij me omdraaide tot ik op mijn rug lag en naar hem omhoogkeek. Hij ging op mijn benen zitten en in hel licht van de sterren dat door de ramen naar binnen scheen, kon ik zijn treiterende lach zien.

Ik haalde naar hem uit en hij greep mijn rechterpols en draaide die hard om.

'Je doet me pijn!' gilde ik.

'Maakt het opwindender.' zei hij zonder zijn greep te verslappen. 'Rhona vindt dat ook prettig. En wal we nu gaan doen hier is heel gewillig en behulpzaam zijn. Ik dring me niet graag met geweld aan een vrouw op. Ik wil het gevoel hebben dat ze naar me verlangt.'

'Nou, dat doe ik niet. Ga van me af!'

Hij draaide mijn pols weer om en ik gilde van pijn.

'Ik kan je pols breken, weet je.'

'Ik dacht dat je je niet graag aan een vrouw opdrong.'

'Dat doe ik ook niet graag, dus dwing me er niet toe. Ik wil dat je langzaam je benen spreidt en dan je voeten plat op bed zet en je kont een beetje omhoogtilt, zodat het me geen moeite kost erin te komen. Snap je?'

Hij liet zich van me af glijden, maar hield mijn pols vast. Ik probeerde me los te rukken, maar hij was veel te sterk. Tijdens die worsteling raakte mijn linkerhand Destiny's afstandsbediening en ik herinnerde me weer dat die naast me lag. Hij had niet gezien dat ze tegenover ons zat, met haar gezicht naar het bed. Ergens besefte ik dat ze dit niet goed zou vinden en me zou helpen. Waar ik de kracht vandaan haalde, weet ik niet, maar mijn kracht kwam terug; alle vaardigheid die oom Palaver me had geleerd kwam weer boven.

'Waar ben jij mee bezig?' vroeg Destiny met haar lage stem.

Skeeter bewoog zich niet meer, maar hield mijn pols vast. 'Wat zegje?' mompelde hij, naar mij kijkend.

'Als je haar niet onmiddellijk loslaat, bel ik de politie.'

Ik zag dat hij niet kon begrijpen hoe ik kon praten zonder mijn lippen te bewegen.

'Ga van haar af! Onmiddellijk! Nu!'

Totaal in de war draaide hij zich heel langzaam om en keek naar Destiny. Op dat moment drukte ik op een knop en liet haar rechterarm omhooggaan, draaide haar hand om zodat haar wijsvinger recht naar hem wees. Hij werd er volkomen door verrast.

'Wie ben jij verdomme?' schreeuwde hij, maakte een zijwaartse beweging en rolde van het bed. Snel krabbelde hij overeind.

'Verdwijn! Nu!' riep Destiny, knikkend met haar hoofd, 'anders bellen we de politie.'

Hij deed een paar passen achteruit en keek naar mij. 'Wie is dat?'

'Ik zal je vertellen wie ik ben. Ik ben je grootste nachtmerrie als je hier niet in minder dan een seconde verdwenen bent,' zei ze. Ik draaide haar romp in zijn richting. Zijn ogen sperden zich open en hij sputterde, draaide zich toen om en liep de kamer uit.

Ik sprong van het bed af en deed de deur dicht zodra hij weg was. Toen zette ik een stoel ertegen en wrikte die onder de deurknop, zodat hij niet meer open kon. Mijn hart bonsde zo hard, dat het leek of er een drummer in de kamer was. Ik legde mijn oor tegen de deur om te luisteren.

In de gang kwam hij weer bij zijn positieven en keerde terug naar mijn kamer. Hij sloeg zo hard met zijn vuist op de deur, dat het dreunde in mijn hoofd. Ik ging achteruit en zag dat hij probeerde de deur te forceren.

'Wie is dat voor de donder? Wie is dat ? Doe die deur open!'

'Wat is er aan de hand, Skeeter?' hoorde ik Rhona met slaperige stem vragen, waarschijnlijk vanuit haar kamer. 'Wat doe je?'

'Ze heeft iemand bij zich, een zwarte vrouw.' 'Hè?'

'Er is iemand in haar kamer.'

'Wie?'

'Dat weet ik niet. Het lijkt een zwarte vrouw.'

'Een zwarte vrouw? Je bent gek en je bent dronken.'

ik zeg je...'

'Wat doe je daar trouwens, Skeeter? God, wat ben je zielig.'

'Ik wilde alleen... een beetje pret maken.'

'Pret? Noem je dal pret? Kom mee naar bed. We hebben morgen veel te doen. Je weet datje met Billy en Lester moet praten. Met die vijfduizend kunnen we ze niet lang blij maken.'

'Maar... ik zeg je dat er iemand in haar kamer is.'

'Nu? Op dit uur van de nacht heeft ze een zwarte vrouw op bezoek? Je bent dronken en je ziet spoken.'

'Ik ben niet dronken. Ik heb haar gehoord en ik heb haar zien zitten. Ga zelf maar kijken.'

Ik luisterde ingespannen, met bonzend hart. Rhona kwam naar de deur en probeerde die te openen.

'Wat heeft dit te betekenen? Doe onmiddellijk open. April. Hoor je me?'

'Hij probeerde me te verkrachten!' gilde ik.

is er iemand bij je in de kamer?'

'Ja.'

'Wie?'

'Destiny, en ze heeft alles gezien. Ze vertelt het aan de politie als je me niet met rust laat.'

'Destiny? Wat... doe open!' Ze rukte hard aan de deur. 'Moet ik hem door Skeeter in laten trappen? Dat kan hij, en dan zul je hel mijn moeder moeten uitleggen.'

'Laat me met rust. Ik bel Trevor als jullie niet weggaan.'

Ze wisten niet dat zijn moeder was overleden en hij weg was.

Ze hield op met aan de deur rammelen.

'Ik zeg je dat er iemand hij haar in de kamer is,' zei Skeeler op hoge, overspannen toon.

'Fijn voor haar. Ik ga weer naar bed, Skeeter. Ik ben niet in de stemming om midden in de nacht geharrewar te krijgen met Trevor. We hoeven ons toch zeker van haar niks aan te trekken?'

'Maar -'

'Wil je je mond houden? Ik ben moe, verdomme.'

Ik hield mijn adem in en luisterde. Ik hoorde Rhona weglopen en toen zag ik Skeeters gezicht door de kier van de deur.

'Zeg maar tegen je vriendin dat ik morgenochtend op haar wacht.' Hij trok zich terug en ging weer naar hun slaapkamer. Ik sloot de deur en liet de stoel staan. Ik bleef nog een tijdje wachten tot ik zeker wist dat hij niet terugkwam. Ik kon ze horen ruziën in hun kamer. Rhona was woedend op hem omdat hij naar mijn kamer was gegaan. Hij bleef zeggen dat het niks om het lijf had. Eindelijk werd het rustig.

Wat een geluk dal Echo niet kon horen wat zich vannacht had afgespeeld. Het zou ook voor haar een traumatische ervaring zijn geweest, dacht ik, en ging toen weer terug naar mijn bed. Ik beefde nog zo hevig, dat mijn tanden klapperden als een oude schrijfmachine. Ik had mijn adem zo lang ingehouden, dat mijn borst pijn deed. Ik keek naar Destiny.

'Dank je,' zei ik en trok mijn nachthemd weer aan. Ik bleef even zitten tot ik op adem was gekomen en besefte toen dat Skeeter morgenochtend hier binnen zou komen om haar te zoeken. Wat zou er gebeuren als hij ontdekte dat hij zich had laten wegjagen door een pop? In een woedeaanval zou hij haar kunnen beschadigen of vernielen. De angst daarvoor hield me wakker. Ik moest iets bedenken.

Ruim een halfuur later stond ik zo geruisloos mogelijk op en haalde de stoel weg van de deur. Ik deed hem langzaam, centimeter voor centimeter, open, om het piepen van de scharnieren zoveel mogelijk te beperken. Toen tilde ik Destiny uit de stoel en droeg haar, bijna in slow motion, uit mijn kamer naar Echo's kamer.

Ze sliep en zou natuurlijk niets horen. Ik liep naar haar kast, legde Destiny eerst zachtjes op de grond en opende de schuifdeur. Toen trok ik de kleren naar voren om wat ruimte te maken en zette haar zo perfect en onzichtbaar mogelijk in de hoek van de kast. 'Even maar,' fluisterde ik, en duwde de kleren weer naar achteren om haar te verbergen.

Ik deed de kastdeur dicht en liep op mijn tenen over de vloer. Die kraakte, en ik bleef' even staan om me ervan te overtuigen dat Rhona en Skeeter het niet gehoord hadden. Ze sliepen eindelijk, dus ging ik terug naar mijn kamer. Ik stapte in bed. Ik was zo uitgeput, zenuwachtig en bang, dat ik lange tijd niet in slaap kon komen. Het lukte eindelijk tegen de ochtend, en toen sliep ik als een blok. Echo moest me heel hard schudden om me wakker te krijgen.

Haar eerste vraag was: 'Komt oma vandaag thuis?'

Ik antwoordde dat ik het niet wist, dat we het zouden horen als we in het ziekenhuis waren.

Ze vertelde me dat ze honger had en dat ze vast zou beginnen het ontbijt klaar te maken. Ik knikte, suf en pijnlijk. Mijn ogen wilden niet open. Ze schudde me weer om me te vertellen dat ze me een kop koffie zou komen brengen. Ik glimlachte naar haar, maar deed mijn ogen dicht en viel op hetzelfde moment weer in slaap.

De volgende keer dat ze me wakker schudde, had ze een kop koffie in haar hand. Ik bedankte haar en ging overeind zitten. Ze wilde weten of ik roereieren wilde. Ze vond het leuk ze te maken. Ik zei ja, al moest ik niet aan eten denken. Ze draaide zich opgewonden om en liep haastig naar beneden naar de keuken. Ik dronk wat koffie en bleef met gesloten ogen zitten.

'Waar is ze verdomme?' was het volgende wat ik hoorde, en ik werd weer wakker. Ik was rechtop zittend in slaap gevallen. Ik keek naar Skeeter. Hij was in zijn ondergoed, zijn haar viel verward om zijn gezicht, zijn ogen waren bloeddoorlopen.

'Nou?'

'Waar is wie?' vroeg ik.

'Leuk hoor.' Hij keek om zich heen in de kamer en liep regelrecht naar de kast, maakte de deur open. 'Waar is ze naartoe? Is ze nog in huis? Beneden?'

'Nee. Er is niemand.'

'Skeeter!' hoorden we Rhona roepen. 'Zeg tegen die trut dat ze me een kop koffie moet brengen.'

Hij staarde me aan. 'Wie was ze? Is ze familie van Trevor, een zus of een vriendin? Ik ga het hem vragen.'

ik zou Trevor maar niet vertellen dat je vannacht in mijn kamer was. Dat zou weieens minder goed voor je kunnen aflopen.'

Waar ik de moed vandaan haalde, weet ik niet, maar ik wist dat ik goed toneel zou moeten spelen, anders zou ik aan zijn genade zijn overgeleverd. Hij wees naar me met zijn rechterwijsvinger, maar zei een ogenblik niets. Toen knikte hij glimlachend.

'Jammer. Ze heeft een goede ervaring voor je bedorven. Ik had je in extase kunnen brengen.'

ik heb liever een zenuwbehandeling,' mompelde ik, en de glimlach verdween van zijn gezicht.

'Je hebt haar gehoord. Breng haar een kop koffie.' Hij keek weer om zich heen met een blik vol verwarring en ging toen weg.

Ik stond op en kleedde me zo snel mogelijk aan. Echo had mijn roereieren gemaakt. Ik vertelde haar dat ik haar moeder een kop koffie moest brengen en ze stond erop dat zij het zou doen omdat anders mijn eieren koud zouden worden. Ik wist niet hoe ik het haar moest beletten, dus liet ik haar gaan, maar bleef onder aan de trap wachten. Ik kon alles duidelijk horen.

'Er zit niet genoeg suiker in,' klaagde Rhona. 'Skeeter, vertel het haar.'

ik weet niet meer hoe je dat moet zeggen.'

'Verdomme, waarom heeft April het niet gebracht? Haal April. Ga naar beneden en haal April,' schreeuwde ze tegen Echo.

Ik liep haastig naar de keuken, pakte de suikerpot en een lepel en holde de trap op. Zoals ik verwacht had, stond Echo verward te kijken, onzeker wat ze moest doen.

Skeeter lag naast Rhona in bed, die naakt rechtop zat. Ik liep haastig naar haar toe.

'Hoeveel suiker wil je?'

'Een volle lepel. Waarom heb je haar naar boven gestuurd? Ze is waardeloos voor die karweitjes.'

'Ze wilde iets voor je doen,' antwoordde ik. Natuurlijk wist ik dat ze het voor mij wilde doen.

'Als ze iets voor me wil doen, zeg dan maar dat ze haar oma moet vertellen mij het geld te geven dat ik nodig heb. Ja, misschien als zij het haar vertelt, zal ze het doen. Wat denk jij, Skeeter?'

'Ik denk dat we hier zullen moeten rondhangen lot ze doodgaat,' zei hij verbitterd.

Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen dat mevrouw Westington al bezig was hun te beletten het geld in handen te krijgen.

'Bak een paar eieren voor ons, met zachte dooier en wal toast met de jam van mijn moeder en nog meer koffie. Wil jij nog wat anders, Skeeter?'

'Ja, maar dat krijg ik een andere keer wel," zei hij met een wellustige glimlach naar mij.

'Jij denkt altijd maar aan één ding,' zei Rhona.

'Jij houdt van dat ding, dus klaag maar niet.'

Ze lachte.

Ik nam Echo mee de kamer uit en we gingen naar beneden om hun ontbijt klaar te maken. Hoe sneller ik deed wat ze wilden, hoe eerder ik hier weg kon, dacht ik. Ik wilde niet langer bij Skeeter in de buurt zijn dan noodzakelijk was en ik maakte me ernstig bezorgd over Echo.

Ik begon met hun eieren. Echo wilde het doen, zodat ik zou kunnen eten, maar ik had geen trek meer. Ik zei dat zij de roereieren zelf op moest eten en beloofde dat ze er nog een paar voor mij mocht maken als ik klaar was voor haar moeder en Skeeter. Ze was er niet blij mee, maar ging zitten en begon te eten.

Juist toen ik de eerste eieren had gebroken, ging de telefoon. Ik was zo diep in gedachten verzonken en zo ongerust en bezorgd, dat ik schrok. Het leek of de telefoon in mijn hart was gaan rinkelen. Ik staarde naar het toestel, bang om de telefoon op te nemen. Rhona was me voor en nam op in haar kamer. Ik pakte de hoorn op om mee te luisteren.

'Hallo,' zei Rhona.

'Met dokter Battie. Met wie spreek ik?'

'Rhona Westington. De dochter van mevrouw Westington.'

'Ik ben blij dat ik u heb kunnen bereiken. Hebt u mijn bericht niet gekregen met het verzoek mij te bellen?'

'Bericht? Nee,' antwoordde ze. Een aperte leugen. Ik wilde haar tegenspreken, maar het leek me beter onopgemerkt te blijven luisteren. ik heb me zelf niet goed gevoeld. Ik ben een paar keer in het ziekenhuis geweest, maar de verpleegsters vertellen me niets en u was er niet. Hoe gaat het vandaag met mijn moeder ?'

ik vrees dat mevrouw Westington een kleine terugval heeft gehad.' zei dokter Battie.

Ik hield mijn adem in. Terugval?

'Wat? Waarom ? Is ze dood?' vroeg Rhona snel.

'Nee, maar ze heeft een hartprobleem. Het ziet ernaar uit dat ze in aanmerking komt voor een pacemaker, maar ik wil niets in gang zetten voor we haar bloeddruk gestabiliseerd hebben. Dat begint al aardig te lukken.'

'Wat bedoelt u, een hartprobleem ? Wat is er met haar aan de hand?'

'De activiteit van haar hart wordt belemmerd, maar de cardiologen denken dat een pacemaker zal helpen.'

Ik was hevig geschokt en geëmotioneerd.

'O, werkelijk?' Ze klonk teleurgesteld. 'Is dat duur?'

'Het gaat niet om de kosten. Die worden vergoed door de verzekering, maar ze wil niet dal we ermee beginnen voor ze met uw logee gesproken heeft.'

'Logee?'

'April. Ik kan me haar achternaam niet herinneren of misschien heeft mevrouw Westington me die ook niet verteld.'

'Als ik u goed begrijp, dokter, wil mijn moeder niet doen wat ze moet doen voor ze met April heeft gesproken?'

'Ja. Is ze daar? Weet u ook of ze gauw op bezoek komt?'

Ik wilde juist iets zeggen, toen Rhona zei: ik zal gaan kijken waar ze is.'

Ik hing zo voorzichtig mogelijk op en liep de keuken uit, onder hel 1110111 dat ik bezig was de tafel te dekken voor het ontbijt. Echo keek me nieuwsgierig aan. Ik glimlachte slechts, knikte naar de tafel en wachtte toen in de gang.

'Hé, April,' hoorde ik Skeeter roepen.

Ik liep naar de voet van de trap en bleef daar staan. 'Wat is er?' vroeg ik.

Hij had nog steeds alleen zijn ondergoed aan en was al begonnen dc trap af te lopen. 'Kom boven.' zei hij.

'Waarom?' vroeg ik. Ik kon gemakkelijk de telefoon opnemen in de keuken. Waarom zei hij niet gewoon dat ik dat moest doen?

Hij bewoog zich snel en greep mei zijn rechterhand mijn nek vast. Zijn vingers klemden zich als bankschroeven eromheen en hij trok me omhoog, zodat ik gedwongen was de trap op te lopen.

'Au!' schreeuwde ik. 'Je doet me pijn. Ik ga wel naar boven. Hou op.'

Ik deed een stap omhoog, maar zijn vingers bleven om mijn nek geklemd. Wat wilden ze, horen wat ik tegen de dokter zei? Toen wc boven waren, duwde hij me hard naar links in plaats van naar Rhona's kamer, zoals ik verwacht had.

'Wat doe je?' riep ik.

Hij legde zijn hand op mijn mond en greep mijn haar vast met zijn rechterhand en sleurde me naar mevrouw Westingtons kamer.

Toen we langs Rhona's kamer kwamen, kon ik haar bij het nachtkastje zien staan met haar hand op het mondstuk van de telefoon, starend naar ons. Ik probeerde me te verzetten, maar Skeeler had mijn hoofd stevig vast en het voelde of hij mijn haren met bosjes eruit trok.

Wat deden ze?

'O, dokter Battie,' zei Rhona. luid genoeg dat ik het kon horen. 'Het spijt me dat het zo lang duurde, maar ik hoor net dat April is vertrokken. Ze is naar haar zuster, ze gaat bij haar wonen. Ze is hier niet meer.

'Maar zeg tegen mijn moeder dat ik haar kom opzoeken zodra ik me heb aangekleed.'

Ik probeerde te schreeuwen, maar Skeeters vingers drukten mijn tong omlaag en ik begon te kokhalzen. Ik kronkelde en draaide om uit zijn greep los te komen.

Rhona hing op.

'Nee!' wist ik er eindelijk uit te brengen.

'Ja,' zei hij. Hij tilde me op en droeg me mevrouw Westingtons kamer binnen en deed de deur achter ons dicht.