Trevors huis was een mooi onregelmatig gebouwd huis in de stijl van een ranch, met een donkergrijze stenen gevel en grote ramen, een huis dat leek of het uit een pagina van een duur bouwkundig tijdschrift was gelicht. Er waren twee stenen schoorstenen voor open haarden in een lichtere tint grijs. Hoewel er geen 'vorstelijke' hekken waren om door te rijden en de oprijlaan niet zo lang was als die van de Emersons, was hij veel langer en breder dan die van de naburige huizen.

Het huis zelf lag achteraan op een stuk grond van bijna een hectare en had een prachtig aangelegde tuin met een paar oude treurwilgen, een niervormig zwembad, en voor het huis twee grote identieke fonteinen in een komvormig bassin, met kleinere bassins erboven waaruit het water omlaag stroomde. Het land werd afgebakend door indrukwekkende veldstenen muren, waar iemand misschien meer dan honderd jaar geleden heel lang over had gedaan om ze te bouwen. De garage was op zo'n manier aan het huis gebouwd dat het huis langer leek. omdat de deuren zich aan de achterkant bevonden en de van luiken voorziene ramen van de garage leken op extra kamers. Ik stopte bi j het mauvekleurige tegelpad aan de voorkant.

'Wat een beeldig huis, Trevor.'

'Kun je even binnenkomen?'

Het beeld van Ami in haar auto achter de truck bij school flitste door mijn hoofd. Ik zag haar gebogen over het stuur zitten en ingespannen naar me kijken.

'Ik heb een enorme hoop werk te doen, Trevor. Volgende keer misschien.'

'Mijn ouders zijn niet thuis, als je je daarover zorgen maakt. Mijn vader is op zijn werk, en mijn moeder is met een paar vriendinnen naar een modeshow. Kom nou even binnen. Ik wil je tenminste mijn kamer laten zien. Hij is natuurlijk niet zo groot als die van jou, en ik heb maar een queensize bed.'

ik moet er echt vandoor.'

'Een kwartiertje kan er toch wel af,' drong hij aan.

Ik kwam in de verleiding hem over Ami te vertellen, ik vond het zo raar dat ze me bespioneerde, dat ik dacht dat hij het ook gek zou vinden. Mijn zenuwen trilden als gespannen snaren. Ze kon ons best gevolgd zijn cn controleren hoe lang ik hier binnen bleef.

'Onmogelijk,' zei ik en wendde mijn blik af.

'Onmogelijk? Ik zal je vertellen wat onmogeli jk is. Je kunt een hulpeloos mens niel zomaar alleen achterlaten,' kermde hij.

Ik lachte.

'Je bent niet hulpeloos. Trevor.'

'Nou ja, één ding is zeker. Ik kan geen misbruik van je maken. Niet in deze conditie. Jij zult misbruik moeten maken van mij. Kom.' Hij stak zijn hand naar me uil. 'Even maar. We zijn nog niet echt samen geweest sinds ik weer naar school ga. Overal waar we zijn op school worden we geobserveerd. Het is geen pretje om beroemd te zijn,' grapte hij.

Ik zei niets, maar innerlijk stond ik voor een dilemma.

'Ik ben rechtshandig, weet je, en ik kan mijn rechterarm niet gebruiken met dit gips.' Hij werkte op mijn medeleven, ik moet die boeken naar binnen brengen, de deur openmaken, worstelen om andere kleren aan te trekken. Zelfs Waverly helpt me om naar binnen te gaan!'

Ik liet me vermurwen. 'Goed dan. Ik zal je naar binnen helpen, maar ik blijf niet.'

Hij stak zijn hand op als iemand die een eed aflegt. 'Dat is alles wat ik vraag.'

'En alles wat je krijgt,' antwoordde ik, en zette de motor af.

Toen stapte ik uit, liep om de auto heen en maakte zijn portier open.

'Uwe Majesteit,' zei ik buigend.

'Dank u, mylady.'

Ik pakte zijn linkerhand en hielp hem overeind te komen en uit te stappen. Hij deed net of hij struikelend in mijn armen viel en zoende me.

'Beschouw dat maar als een fooi.'

'Dank je. Wat ben je weer royaal.'

'Hé!' riep hij quasi-beledigd uit. 'Er zijn hopen meisjes die dankbaar zouden zijn. Hoop ik.'

Ik duwde hem voorzichtig opzij en pakte zijn boeken uit de auto. Glimlachend liep hij naar de voordeur en haalde zijn sleutels uit zijn linkerzak. Ik keek achterom naar de oprit of ik Ami's auto op de weg zag staan, maar ik zag niets.

'Kun jij dat voor me doen?' vroeg hij. de sleutels omhooghoudend.

Ik schudde mijn hoofd over zoveel voorgewende hulpeloosheid, maar pakte de sleutels aan en opende de deur. Hij duwde hem open en we liepen naar binnen. Ik hoorde muziek.

'Er is iemand thuis,' zei ik.

'Nee, nee. Mijn moeder laat alti jd muziek aanstaan. Ze denkt dat het potentiële dieven afschrikt. Wil je wal drinken?'

'Nee, ïrevor. Ik blijf niet. Dat heb ik je gezegd.'

'Oké, oké. Kom alleen even naar mijn kamer kijken. Hij is hier beneden.' Hij liep de hal door.

Met tegenzin deed ik een stap naar voren, maar ik was nieuwsgierig naar het huis. De hal had een stenen vloer, net zoals de vloer in Wades werkkamer, maar in de zit- en eetkamer lag vast tapijt. De keuken was zelfs iets groter dan de keuken in het huis van de Emersons, en helderder dankzij de dakramen en lichtere kJeur van de tegels, het behang en het aanrecht. Trevors vader had een prachtig kantoor, zij het half zo groot als dat van Wade. Ik vond de inrichting van de kamer van Trevors vader mooier. Het meubilair zag er zachter, comfortabeler uit.

Het huis was niet zo luxueus en groot als dat van de Emersons, maar het was heel mooi ingericht, met een kalme ingetogenheid... wat ik apprecieerde. Het gaf je een warm gevoel, meer als een thuis. We wierpen een korte blik in de slaapkamer van zijn ouders. Het was een grote kamer, maar had niet zoveel zitruimte als die van Ami en Wade.

Ik verbaasde me dat Trevors kamer zo netjes was. Ik zag geen rondslingerende kieren, geen halfopen laden, geen rommel op de grond. hij  bestudeerde mijn gezicht terwijl ik om me heen keek.

'Wat vind je ervan?'

'Het is een mooie kamer, Trevor. Ben jij zo netjes, of heb je iemand die voor je opruimt?'

'Mijn moeder heeft een obsessie voor opruimen en schoonmaken. Mijn vader maakt altijd een grapje dat als hij 's nachts naar de wc gaat, zij het bed opmaakt.'

Ik bleef in de deuropening staan. Ik wist dat als ik de kamer binnenging, ik in moeilijkheden zou komen.

'Hé,' zei hij. 'Niet zo zenuwachtig. Ontspan je een beetje. Hij stak zijn hand naar me uit, maar ik ging niet naar voren. 'Kom nou, Celeste. Je weel wat ik voor je voel, en ik weel datje me graag mag. Laten we van deze gelegenheid profiteren,' zei hij oprecht.

Ik wilde bij hem blijven. Ik wilde met hem zoenen en vrijen. Mijn hart klopte vol verwachting, maar het alarm liet zich niet tot zwijgen brengen. Ik besefte dat ik geen keus had. Ik moest eerlijk zijn.

ik wilde het je niet vertellen, omdat ik niet wilde datje mijn nicht een raar mens zou vinden of dat ik een beetje maf was of zo, maar toen we uil school kwamen, stond Arni aan de overkant geparkeerd.'

'Wat zegje?' Hij deed een slap naar achteren. 'Bedoel je dat ze je bespioneerde?'

'Ja,' zei ik. ik ben zelfs bang dat ze ons hiernaartoe gevolgd is. Ze zou Basil kunnen overhalen de auto terug te nemen of zo.'

Hij dacht even na.

'Man, ze is gek!'

'Zo denkt zij. of Wade. er misschien niet over. Vergeet niet dat wat er gebeurd is een hele schok was voor iedereen, en zij zijn tot mijn achttiende verantwoordelijk voor me. Laten we het langzaamaan doen. Ik moet hier wonen en zij zijn formeel gezien mijn voogden.'

Hij keek om zich heen in zijn kamer en zuchtte.

'Wat een verspilling; zei hij.

'Nee, dat is het niet. Als je me later belt, kan ik me precies voorstellen waar je bent.' Hij glimlachte, en deed een stap naar voren om me te zoenen en hield me met zijn linkerhand vast, terwijl zijn rechter vooruitschoot in dat reusachtige gipsverband dat nu bezaaid was met stomme opmerkingen en handtekeningen van onze klasgenoten. Lester Hodes, een van de beste tekenleerlingen, had

een tekening gemaakt van een aapje dat op de rug van een geit zat.

Ik moest onwillekeurig lachen om het beeld van ons beiden in zijn passpiegel. 'Wat een romantisch plaatje," zei ik.

'Ja. maar denk maar niet dat een kleinigheid als dit of zelfs je paranoïde nicht me zal beletten van je te houden, Celeste.' Zijn gezicht stond ernstig.

'Dat zal ik niet doen.' beloofde ik, kuste hem weer en wilde weggaan.

Hij volgde me naar de deur en we zoenden elkaar nog een keer voor ik naar de auto liep. Met een gefrustreerde uitdrukking op zijn knappe gezicht keek hij me na toen ik wegreed. Toen ik van de oprit afboog, keek ik weer of ik Ami's auto zag, maar die was nergens te bekennen. Zo ver was ze tenminste niet gegaan, dacht ik. maar ik bereidde me voorop de strenge terechtwijzing die me ongetwijfeld te wachten stond als ik thuiskwam.

Maar tot mijn verbazing liep het allemaal heel anders. Ze was in een van haar vrolijke buien en kwam naar mijn kamer met een tas van een van haar favoriete boetieks. Ze wilde me een nieuwe blouse laten zien die ze niet had kunnen laten liggen en voor me móést kopen.

'Zodra ik hem zag, wist ik hoe hij je zou staan,' zei ze en hield hem tegen me aan. 'Hi j doet de kleur van je ogen goed uitkomen. Ja, absoluut. En je kunt hem nu al dragen. Het is een warme stof.'

'Dank je, Ami.'

is het niet geweldig om je eigen auto te hebben en te kunnen komen en gaan wanneer je maar wilt?'

'Ja,' zei ik en hield mijn adem in terwijl ik wachtte op de komende berisping.

'Dat zei ik je toch.' zei ze in plaats daarvan. 'Wacht maar tot het tot die andere meisjes op school doordringt. Ze zullen de deur platlopen om je beste vriendin te worden. Maar goed, ga maar gauw je huiswerk maken. Ik moet met mevrouw McAlister praten over het eten vanavond. Basil komt. Hij wil alles horen over je eerste dagen in de auto. Ik zweer je dat hij zich de laatste tijd zelf als een tiener gedraagt.

'O.' ging ze verder toen ze op de drempel stond, 'Wade komt vanavond weer niet eten. Het schijnt dat de vrouw van zijn manager een auto-ongeluk heeft gehad en haar man haar naar een ziekenhuis in New York City moet brengen. Ernstig rugletsel of zoiets. Dus moet Wade natuurlijk in deze noodsituatie op de zaak blijven om alles op te vangen. Ik geloof dat hij leeft van die zakelijke crises. Als een vampier," voegde ze er met een kort, schamper lachje aan toe, en ging weg.

Ik bleef zenuwachtig, ondanks Ami's opgewekte stemming. Ik wist dat ze gezien had dat ik Trevor naar huis had gebracht. Misschien had ze besloten om niet ai te negatief te zijn. Misschien hoopte ze dat ik zelf mijn conclusies zou trekken als zij zich er niet mee bemoeide.

Ik begon meteen aan mijn huiswerk. Ruim een uur voor het eten kwam Ami terug, tot mijn verbazing met een van haar jurken.

'Ik dacht datje het misschien leuk zou vinden deze vanavond te dragen," zei ze terwi jl ze hem op mijn bed legde, ik draag hem bijna nooit meer omdat ik zoveel andere jurken heb die erop lijken. Hij is praktisch nieuw.'

Hij leek niet veel groter dan een badhanddoek.

'Maar ik heb nu zelf zoveel mooie dingen om aan te trekken, Ami.'

'Basil vond het prachtig als ik deze jurk droeg,' zei ze met een koel glimlachje. 'Hij zal jou er ook in bewonderen, en we willen hem graag een plezier doen na alles wat hij voor jou heeft gedaan, ja toch?' Ze deed net of hij alles wat hij voor mij had gedaan, ook voor haar had gedaan. 'Het is maar een kleinigheid.' ging ze verder, 'maar soms doe je een man het grootste genoegen met de kleinste dingen.'

Ik bekeek de jurk wat nauwkeuriger. Het was een zwart, nauwsluitend jurkje met korte mouwen en een heel korte, klokkende minirok, en een laag uitgesneden decolleté met een smal bandje om de buste bijeen te houden. Het was wel een erg mini-minirokje.

'Hij zal jou beter passen en beter staan dan mij.' vervolgde ze. 'Jij hebt stevigere, grotere borsten dan ik, en je heupen zijn ook breder. Toe dan. trek hem aan. En vergeet niet dat parfum waar Basil zo van houdt. Mevrouw McAlister heeft een van Basils lievelingsgerechten klaargemaakt. Lamsschouder. Heerlijk.'

Ze kwam naar voren om mijn pony een beetje recht te schikken en bekeek me toen met een trots die meer op die van een moeder leek dan op die van een vriendin of zus, dacht ik.

'Je bent heel mooi. Daar mag je je nooit voor schamen. Nooit.' vermaande ze. alsof ze bang was dat ik behept was met te veel bescheidenheid.

Ze keek op haar horloge. 'We gaan vanavond op tijd naar beneden. Dat zal hij op prijs stellen.' zei ze.

Toen ze weg was, paste ik de jurk aan. Hij zat een beetje te strak en liet weinig te raden over van mijn lichaam. Ik voelde me ingesnoerd, bang om me te bewegen, te bukken. Een groot deel van mijn boezem was bloot en mijn tepels tekenden zich duidelijk af onder de dunne stof. Ik overlegde bij mezelf. Het maakt me ordinair, dacht ik. Ik was niet preuts, maar dit aantrekken voor een familie-etentje? Aan de andere kant had Ami benadrukt dat het belangrijk was Basil een plezier te doen en me dankbaar te tonen. Was er geen betere manier? Was een oprecht dankjewel niet voldoende? Ik had niet gevraagd om de dingen die hij me gaf. Ik was er enorm blij mee, maar er bestond ook zoiets als te ver gaan.

'Trek uit die jurk,' zei een stem die op de stem van Noble leek. 'Hij is hoerig. Te nauw en te korl. Je ziet er belachelijk in uit, als een karikatuur van een sexy jong meisje. Dat ben jij niet, Celeste, en vindt Basil je niet aardig om wat je echt bent? Vergeleek hij je niet met zijn vrouw toen ze jonger was? Ami heeft het mis.'

Aan de andere kant is ze tegenwoordig zo wispelturig, dacht ik. Haar stemmingen wisselen voortdurend. Haar ongehoorzaam zijn, weigeren haar zin te doen, zou haar gedeprimeerd kunnen maken, en dan zouden het diner en de avond bedorven zijn. Ze zou een van haar migraines kunnen krijgen. Jij zou de oorzaak zijn van nieuwe moeilijkheden. Neem geen risico, dacht ik. Draag die stomme jurk, doe wat parfum op en worstel je door de avond heen.

Dat was uiteindelijk mijn beslissing. En natuurlijk, toen Ami me zag, riep ze uit dat ze gelijk had gehad.

ik wist gewoon dat je onweerstaanbaar zou zijn in die jurk. Je zou gemakkelijk vooreen filmster kunnen doorgaan. Heel wat anders dan dat simpele, verwaarloosde kind in het weeshuis! Ze maakten je seksloos en namen je je zelfvertrouwen af. Nu heb je dat weer terug, en hoe!'

Dal was niel zoals ik me onze eerste ontmoeting herinnerde, dachl ik. Ze had me het gevoel gegeven dat we zusters konden zijn.

dat ik een mooi en aantrekkelijk gezicht had, en dat ik slim en mooi en domweg perfect was.

Ik glimlachte, maar het viel me op dat zij een veel conservatievere jurk droeg, met driekwart mouwen en een rok tot op haar enkels.

We liepen samen de trap af.

'Wade mist een heel bijzondere avond.' zei ze. 'Hi j is een idioot om zo op te gaan in die zaak. Hij zegt dat hij het vreselijk vindt, maar probeer maar eens hem er overdag vandaan te krijgen. Probeer maar eens met hem te gaan lunchen of naar een matinee te gaan of zo. Hij gedraagt zich alsof het een doodzonde zou zijn om zijn dierbare buizen en pijpen in de steek te laten.'

'Misschien probeert hij alleen net als wij het zijn vader naar de zin te maken,' opperde ik. Ze bleef op de trap staan alsof ik aan haar haren had getrokken. Het was niet mijn bedoeling geweest sarcastisch te zijn.

Ze keek me aan en glimlachte toen.

'We zijn gewoon mooie, erkentelijke jonge vrouwen, Celeste. We zijn er niet op uit het iemand meer naar de zin te maken dan hij verdient.'

'Ik bedoelde niet -'

'Zo, daar zijn  jullie.' riep Basil in de gang. Hij droeg een zwart sportjasje, rode das en zwarte broek met sportief uitziende zwartleren loafers. 'Jullie tweeën laten mijn hart zo snel kloppen als het hart van een Olympische hardloper. Die vrouw heeft wonderen met je verricht, Celeste. Je zult de wereld veroveren,' riep hij uit. Zijn uitbundigheid bracht een glimlach om mijn onwillige, verlegen lippen. 'Laten we gaan eten. Ik rammel. Het ruikt hier als een gourmetparadijs.'

Toen we in de eetkamer kwamen, zag ik een klein, fraai verpakt doosje naast mijn bord liggen. Ik keek naar Ami. die met een glimlach van verstandhouding terugkeek.

'Wat is dat?' vroeg ik.

'Een cadeautje omdat je geslaagd bent,' zei Basil.

'Geslaagd? Ik ben nergens voor geslaagd.'

'O, jawel, dat ben je wél, jongedame,' zei hij streng. 'Je bent geslaagd voor je overgang uit de wereld van de onfortuinlijken naar ons kleine koninkrijk van geluk. Je bent onafhankelijk en zelfverzekerd geworden en een zelfbewuste jongedame, een jongedame die is opgewassen tegen elke concurrentie van de meisjes van je school of waar dan ook, hoe ze ook zijn grootgebracht of hoeveel geld hun ouders ook hebben.

'Hé,' zei hij op minder lovende toon, 'jij bent mijn eerste volledige succes in lange tijd. Met mijn eigen kinderen heb ik het niet altijd zo goed gedaan. Jij geeft me het gevoel dat ik twintig jaar jonger ben. Maak dat pakje maar open,' drong hij aan.

Ik ging zitten en begon het smalle lintje los te peuteren. Toen haalde ik keurig het papier eraf en maakte het doosje open. Er lag een gouden sleutelketting in met de sleutel van de Mercedes er al aan bevestigd. Bovendien stond mijn naam in de sleutel gegraveerd.

'Prachtig,' zei ik, en haalde de ketting eruit om hem te bewonderen.

'Mooie dingen voor mijn mooie dames,' verklaarde Basil.

'Dank je, Basil.'

De aanblik ervan deed de tranen in mijn ogen springen. Hij lachte, en Ami ook. Ze omhelsde me. en toen kwam hij naar me toe om me een zoen op mijn wang te geven. Hij bracht zijn gezicht vlak bi j het mijne, met zijn ogen gesloten, alsof hij  zo mijn hele wezen kon opsnuiven. Ik rook de sterke mannelijke geur van zijn aftershave en zijn mannelijke eau de toilette. Toen deed hij een stap terug en riep: 'Laten we de wijn inschenken.'

Hij vulde onze glazen en bracht een toast uit.

'Op Celeste. Dat dit het begin moge zijn van heel veel succesvolle prestaties,' zei hij.

We dronken. Ik vond het erg jammer dat Wade er niet was om hiervan mee te genieten. Het beloofde een heel speciaal diner te worden. Er was geen sprake van de spanning die er heerste als Wade aanwezig was. Misschien had Ami gelijk, dacht ik. Als Basil zich gelukkig voelde, leek het huis lichter en vol van de echo's van vrolijk gelach.

Mevrouw Cukor kwam uit de keuken om het diner op te dienen. Hoewel ze naar me keek met dezelfde sombere blik vol waarschuwing voor naderend onheil, leek ze niet agressief of kwaad. Maar daar was ik niet blij om, want ze keek nu meer verslagen, fatalistisch. Er hing een sfeer van noodlot en verderf om haar heen, alsof ci" dreigende, donkere wolken boven haar hoofd dreven, die haar volgden in de eetkamer, naar de keuken, en weer terug, die haar nooit verlieten, maar constant dreigden met een tragisch onweer. Ze bewoog zich bijna lusteloos, zette schalen neer, diende zwijgend aardappels en groenten op. Ze scheen niets te horen van Basils lach en vrolijke stem, Ami's ijle kristalheldere gegiechel of mijn eigen blijmoedige protesten tegen Basils eindeloze reeks complimentjes voor mijn leercapaciteiten, mijn rijkunst, mijn beleefdheid en volwassen optreden.

'Toen ze je pas naar dit huis hadden gebracht,' zei hij op serieuzere toon, terwijl hij zijn handen vouwde en vooroverleunde, 'dacht ik: wat dwaas om een tiener hier haar intrek te laten nemen, en dan nog voor zo korte tijd. Natuurlijk,' ging hij verder met een knikje naar Ami, 'vond ik het heel lovenswaardig van mijn kinderen om edelmoedige dingen te doen. maar ik wist maar al te goed hoe moeilijk jonge mensen kunnen zijn. Waarom zou je nog meer opschudding veroorzaken in je leven? Geef dat weeshuis of wat dan ook een donatie. Andere mensen zijn er beter voor geschikt.

'Ik kon moeilijk weten dat Ami zo'n verfijnde en talentvolle jongedame in ons leven zou brengen. Ik heb al gehoord over de complimentjes van je pianoleraar. En je prestaties op school natuurlijk, wat de reden is waarom ik zei dat ik je zou helpen je studie voort te zetten.

'Ami is onze inkoopster,' ging hij verder met een glimlach naar haar. 'Ze koopt altijd de juiste dingen, zorgt voor de juiste dingen voor Wade, voor het huis, voor alles. Het zou me niets verbazen als ze erop uit was gegaan oin haar huiswerk te doen, zodat ze precies zou weten wal het juiste meisje zou zijn om in huis te nemen. Gefeliciteerd, Ami.'

Ze glimlachte, keek even naar mij en sloeg haar ogen neer, niet uit bescheidenheid maar uit droefheid, dacht ik, wat een wanklank leek.

Basil klapte in zijn handen voor ik er verder over na kon denken.

'Geen toespraken meer, eten!' beval hij. en mevrouw Cukor bracht de lamsschouder binnen, voor zich uit starend, vond ik, alsof ze een beul assisteerde en haar slachtoffer haar galgenmaal bracht.

Later ontdekte ik dat mevrouw McAlister voor het dessert een chocoladetaart had gebakken waarop ze met slagroom 'Gefeliciteerd, Geleste' had gespoten.

Onder het eten vroeg Basil of ik nog vragen had over de auto en hoe hij me tot dusver beviel. Ik keek naar Ami om te zien of haar gezicht zou verraden wat ze wist - dat ik Trevor na schooltijd naar huis had gebracht - maar nu keek ze geamuseerd en blij, met een permanent glimlachje om haar mond.

Ik vroeg me af waarom Wade nog niet thuis was, en hoopte dat hij tenminste op tijd zou zijn voor het dessert. Alsof mijn gedachten de gebeurtenissen konden beïnvloeden, werd Basil een paar minuten later aan de telefoon geroepen. Hij kwam terug om ons mee te delen dat er een ongeluk was gebeurd in het pakhuis. Een van de werklieden was getroffen door vallende buizen en naar het ziekenhuis gebracht.

'Een ongeluksdag,' zei hij. zinspelend op het ongeluk van de vrouw van de manager.

Mevrouw Cukor mompelde: 'Een ongeluk komt altijd in drieën.'

'Alsjeblieft.' kermde Ami. 'We hoeven het niet nog erger te maken met sombere voorspellingen.'

Mevrouw Cukor liet zich niet uit het veld slaan en keek met een strenge blik naar mij voor ze wegging.

'Wat doel Wade?' vroeg Ami aan Basil.

'Hij is naar het ziekenhuis.' antwoordde hij. Even keek hij peinzend. 'Ik ben eens op bijna dezelfde maniereen man kwijtgeraakt. Een ander lette niet op en de buis trof hem op zijn rechterslaap. hij  was op slag dood. Dat was twee jaar nadat ik met de zaak begonnen was. Wade neemt het allemaal le persoonlijk op.' besloot hij. 'Ongelukken kunnen overal gebeuren. Maar,' riep hij, 'we mogen ons feest hierdoor niet laten bederven.'

Basil besloot dat we allemaal behoefte hadden aan een drankje na het eten, dus gingen we naar de zitkamer voor wat hij noemde 'onze laatste toast van de avond'.

Het was een vrij zoete, maar sterke cognac, die me een beetje duizelig maakte.

Zodra we de cognac hadden gedronken, zei Basil dat hij  naar het ziekenhuis moest.

'Mijn naam is nog steeds verbonden aan alles wat daar gebeurt.'

legde hij uit. 'Het is een familiezaak en zal dat altijd blijven.'

Hij kuste me en ik dankte hem weer voor de gouden sleutelketting. Ami liet hem uit en ik ging terug naar mijn kamer om mijn huiswerk af te maken en aan een nieuwe opdracht voor de krant te beginnen. Maar omdat ik me een beetje licht in mijn hoofd voelde door alle wijn en de cognac, leek het me beter om morgenochtend wat vroeger op te staan en de rest van mijn huiswerk af te maken voor ik ging ontbijten.

Net toen ik me had uitgekleed en op het punt stond naar bed te gaan, klopte Ami op mijn deur.

'Heb je iets van Wade gehoord?' vroeg ik onmiddellijk. 'Hoe het met die werknemer gaat?'

'Nee, hij heeft nog niet gebeld. Maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat ze alles zullen doen wat ze kunnen. De Emersons zorgen altijd voor hun mensen. Daarom hebben ze zoveel succes,' voegde ze eraan toe, waarmee ze Wade eindelijk een fatsoenlijk compliment gaf.

Ze aarzelde even en hield haar ogen neergeslagen.

is er verder nog iets mis?' vroeg ik.

Ze keek me aan met tranen in haar ogen.

ik ben zo blij voor je, blij voor ons allemaal. Maar -'

'Maar wat?'

ik weet.' ging ze verder, 'dat jonge liefde vaak blind en meedogenloos is. Het ligt in het karakter van de jeugd om hun eigen fouten te willen maken. Mijn vader zei altijd dat wijsheid verspild is aan de ouderdom. Ik weet dat je nog steeds iets hebt met Trevor Foley, en ik heb al gezien hoe diep die genegenheid is.'

'Ami, ik heb hem alleen maar thuisgebracht. Er is verder niets gebeurd.'

'Ik geloof je. We hebben gisteren geen recept gekregen voor de pil. maar ik zou graag willen dat je hiermee begon.' Ze gaf me een klein wit pilletje. Aan één kant ervan stond iets geschreven, maar mijn blik was te troebel om veel meer te lezen van de kleine lettertjes dan de R aan het begin van het woord dat erin gegraveerd stond. Aan de andere kant zag ik een omcirkelde 2.

Ik besefte dat Ami niet weg zou gaan voor ik dat pilletje had ingenomen. dus haalde ik wat water en slikte het in waar ze bij was. Ze keek opgelucht.

'Ik geloof echt niet dat het nodig was, Ami,' zei ik.

Ze glimlachte naar me.

'O. het was nodig.' zei ze met vreemde overtuiging.

Ik haalde mijn schouders op.

Nou ja, dacht ik.

'Heerlijk, zoals Basil je in zijn hart gesloten heeft, Celeste. hij  zal fantastische dingen voor je doen. Laat hem maar. Het doet hem zoveel plezier. Je weet dat zijn eigen dochter niets van hem wil aannemen.'

'Maar je zei dat ze dat niet wil uit wrok om wat hij heeft gedaan toen haar moeder nog leefde.'

'Ja, ja,' zei ze, zwaaiend met haar hand. 'Maar je zou toch denken dat kinderen vergevensgezinder zouden zijn jegens hun ouders.'

'Je had me verteld -' Wat had ze me verteld? Het was allemaal zo ingewikkeld.

'We moeten met de stroom meegaan, malle. We moeten alles doen wat het leven opgewekter en gemakkelijker voor ons maakt. Dat is wat ik je geleerd heb.

'Pieker er maar niet over,' zei ze, terwi jl ze mijn schoolboeken en schriften dichtklapte. 'Dat kun je later doen.'

ik weet het. Ik

Ze sloeg de deken op mijn bed open.

'Vooruit, ga slapen. Je hebt een spannende dag en een spannende avond achter de rug. Kom, malle.' drong ze aan, en ik lachte en stapte in bed. Ze stopte mijn deken in. 'Droom zacht, Celeste.' Ze streelde mijn haar. 'Je bent altijd in mijn dromen. Al een tijdlang. Zelfs al voordat ik je gezien had.' Het was een opmerking waar ik niets van begreep.

Maar ik begreep zoveel niet. Ik begon te denken aan wat er gebeurd was tijdens het diner, aan wat er gezegd was, maar alles tolde door elkaar. Ik voelde dat ze me een zoen gaf op mijn wang, weer over mijn haar streek, en toen hoorde ik haar naar builen lopen en het licht uitdraaien, terwijl ze zachtjes de slaapkamerdeur dichtdeed.

Even later had ik het gevoel dat de kamer om me heen draaide. Ik sloot mijn ogen en raakte even bewusteloos, maar niet lang. Ik deed mijn ogen weer open en probeerde mijn armen te bewegen, maar die leken los te zijn van mijn lichaam. Hetzelfde gold voor mijn henen. Een ogenblik later zonk ik steeds dieper weg. Ik deed mijn ogen open en dicht, maar er veranderde niets.

Het leek alsof ik sliep en toch wakker was. Ik hoorde een stem en rook een mannelijk geurtje, het parfum van Basil. Was dat zo verankerd in mijn geheugen na het vanavond geroken te hebben? Vaag vermoedde ik het. Ik dacht dat ik mijn armen bewoog, mijn benen bewoog, maar het leek te veel op een droom. Ik zonk weer weg. Mijn lichaam schokte en leek omhoog en omlaag te gaan, alsof ik langs een hobbelige heuvel omlaag gleed, door warme en toen koude plaatsen. Dat gevoel duurde heel lang, en toen leek het of alle lichten uit waren en ik in een pikdonkere put viel.

Toen ik wakker werd. scheen het daglicht door mijn ramen naar binnen. Ik was helemaal in de war. Een tijdlang kon ik me niet herinneren waar ik was. Was ik weer terug in het weeshuis? Het leek of alle gebeurtenissen van de laatste tijd een droom waren. Ik kreunde, bewoog me en ging rechtop zitten, en onmiddellijk werd ik misselijk. Ik dacht dat ik moest overgeven, maar het ging voorbij en ik liet mijn hoofd weer op het kussen vallen. Langzamerhand herinnerde ik me weer waar ik was. Toen ik op de klok op mijn nachtkastje keek. zag ik tot mijn schrik dat het bijna elf uur was.

Elf uur!

Had ik zo lang geslapen ?

Ik bekeek mezelf en besefte dat ik naakt was. Hoe was dat gekomen? Ik was toch in mijn nachthemd gaan slapen? Waar was mijn nachthemd?

Ik ging weer rechtop zitten en zocht om me heen. Eindelijk zag ik het verfomfaaid naasl mijn bed liggen. Weer drong er een vleug van Basils parfum in mijn neus, zo sterk dat ik opkeek en naar de badkamer staarde, om te zien of hij hier was.

Wat was er aan de hand? Het laatste wat ik me herinnerde... wat was het laatste wat ik me herinnerde?

Was Ami niet hier geweest?

Waar was ze nu? Waarom had niemand me wakker gemaakt voor school?

Ik zat op de rand van het bed en probeerde bij mijn positieven te komen, een helder hoofd te krijgen, maar het duizelen hield niet op en de misselijkheid kwam terug. Wal was er mis met me? Ik was net bezig op te staan toen de telefoon ging. Ik pakte hem langzaam

op. Mijn arm leek ineengeschoven te worden in mijn elleboog. Ik ben aan het hallucineren, dacht ik, toen de muren van de kamer pulseerden als de wanden van een hart.

'Celeste?' hoorde ik. Ik denk dat ik de telefoon aan mijn oor had gehouden, maar secondelang niets had gezegd. ' 'Ja?'

'Met Trevor. Waarom ben je niet op school?'

'Op school? O. dat weet ik niet.'

'Hè ? Wat bedoel je, je weet het niet ? Ben je ziek of zo?'

'Ik weet het niet. Ja. Misschien ben ik ziek.'

'Misschien? Heb je koorts? Wal mankeer je?'

'Ik weet het niet. Misschien.'

'Je praat onzin.'

'Dat weet ik.' zei ik. 'Ik bedoel... ik ben moe. Ik zie je later, oké?'

'Wat bedoel je?'

Ik hing op. Neem een douche, dacht ik. Neem een koude douche. Mijn lichaam beefde toen ik opstond. Ik had het niet zo koud, maar wankelde op mijn benen. De kamer draaide weer, en ik moest op het bed gaan zitten om te wachten tot het draaien ophield.

Plotseling hoorde ik mijn deur opengaan en toen ik me omdraaide zag ik dat Ami geeuwend binnenkwam en naar me keek.

'Ik dacht al dat je nog hier was. Ik meende de telefoon te horen.'

ik heb me verslapen,' zei ik.

'Kennelijk.'

ik weel niet wat er met me gebeurd is. Ik weet niet waarom mijn nachthemd op de grond ligt. Ik weet niet waarom ik... me zo vreemd voel. Ik heb voortdurend visioenen.'

'O, ik weet zeker dat het allemaal een droom was,' zei ze glimlachend. 'Dus je hebt je verslapen. Nou, en, wat dan nog ? Ik wou dat ik een dollar had voor elke dag dat ik niet naar school ging. Ik zal mevrouw McAlister vragen een laat ontbijt voor ons klaar te maken. Ga je wassen en kleedje aan. Ik zie je beneden, oké?'

Ik staarde haar aan en knikte toen.

'Je hebt gewoon gedroomd.' hield ze vol. 'Maak je geen zorgen. We hebben allebei een beetje te veel gedronken gisteravond, maar het was gezellig, hè?'

'Ja.' zei ik, hoewel de vorige avond heel vaag bleef in mijn gedachten.

Ze knikte en ging weg. Ik bleef even zitten, deed mijn best om na te denken, me alles te herinneren. Er zat me iets heel erg dwars, iets afschuwelijks.

Ik staarde naar mijn naakte lichaam en zag duidelijk blauwe plekken op mijn dijen. Ik raakte ze aan, en ze deden pijn. Het leek of er heel hard in geknepen was, alsof... alsof iemand mijn benen had beetgepakt.

Beelden van handen op mijn borsten, op mijn buik, zweefden voor mijn ogen. Ik voelde lippen op mijn mond, mijn hals, mijn borsten en mijn buik.

Wal was er met me gebeurd? Wat kon ik me niet herinneren?

Ais verdoofd liep ik naar de badkamer en bekeek me in de spiegel. Ik had rode vlekken in mijn hals en op mijn borsten. Ik deed mijn ogen dicht. Basils eau de toilette drong weer in mijn neus en ik deed mijn ogen weer open en keek snel om me heen. Ik had hem bijna geroepen.

Visioenen wisselden elkaar af in de spiegel. Ik werd omhelsd, vastgehouden, omgedraaid en opgetild. Wat ze suggereerden gaf me zo'n schok, dat ik een brok ijs in mijn maag voelde. Een kilte omsloot mijn hart. Langzaam liep ik terug naar het bed en trok de deken weg. Toen rook ik aan het laken. Basils eau de toilette.

Mijn hoofd viel achterover en ik hijgde naar adem.

Wat was er met me gebeurd? Wal had hij gedaan?

Ik wilde gillen. Paniek beving me, deed me verstijven. Ik bleef staan, met mijn armen om me heen geslagen. Mijn mond ging open in een stomme schreeuw. Ik beefde over mijn hele lichaam.

En zo vond Ami me, bijna twintig minuten later.